گروه فرهنگ و هنر: مراسم بدرقه و وداع با پیکر زنده‌یاد پری صابری، نویسنده‌، بازیگر و کارگردان تئاتر صبح روز گذشته با حضور جمعی از هنرمندان از مقابل تالار وحدت برگزار شد.

نیما کرمی که اجرای برنامه را بر عهده داشت، در ابتدای مراسم گفت: «تالار وحدت بنایی است که آثار فاخری از بانو پری صابری به خود دیده است. شاید کمتر هنرمندانی داشته باشیم که به صورت ویژه پایبند به ادبیات ایرانی بوده و آثاری را روی صحنه برده‌ باشد». ایرج راد، رئیس هیات‌مدیره خانه تئاتر با بیان اینکه پری صابری از هنرمندان شاخصی است که از جوانی با ادیبان و بزرگان اهل قلم نزدیک و همکار بود، گفت: «پری صابری علاوه بر تحصیلات در زمینه تجربی، در تمام عرصه‌های هنرهای نمایشی نیز فعالیت کرد. هم در 2 فیلم بزرگ و ارزشمند تاریخ سینمای ایران حضور داشت و هم آثار باارزشی از نویسندگان دیگر کشورها ترجمه و روی صحنه برد. همچنین آثاری را از کسانی که فخر این مملکت هستند و دنیا ایران را به نام آنها می‌شناسد، اجرا کرد». او ادامه داد: «صابری علاوه بر ترجمه‌ و اجرای آثار غربی، نمایش‌هایی با استفاده از سنت‌های نمایشی ایران کارگردانی کرد. ایشان نمایشنامه‌های گوناگونی هم نوشت که جایگاه خاصی دارند و یکی از کارهای مهم او تاسیس تالار مولوی بود که عرصه کار هنرمندان و دانشجویان این رشته هنری است و ۱۰ سال به بهترین شکل آنجا را مدیریت کرد». این هنرمند بیان کرد: «درباره خانم صابری گفته‌ها و ناگفته‌های زیادی وجود دارد. خوشحالم که کتابی به نام «بانوی رند» توسط نشر ثالث نوشته آقای بیژن شکرریز چاپ شده است و همچنین توسط ایشان فیلمی هم درباره بانو صابری ساخته شده است و البته هنوز جا دارد درباره او ناگفته‌هایی را به چاپ برسانیم و کارهای ارزشمند وی را معرفی کنیم». راد در پایان سخنانش گفت: «او از دوران جوانی مسؤولانه کوشید و بدون تبلیغات فقط خدمتگزار بود و خدمات فرهنگی ارزنده انجام داد و نامش برای همیشه در تاریخ هنرهای نمایشی بویژه در تئاتر این مملکت همواره درخشان خواهد ماند».

محمد حاتمی، بازیگر سینما، تئاتر و تلویزیون و یکی از شاگردان پری صابری نیز در ادامه این مراسم گفت: «وظیفه می‌دانستم از طرف خودم و تمام افرادی که سال‌ها با پری صابری همکار بوده‌اند، اینجا حضور داشته ‌باشم». وی ادامه داد: «پری صابری که بود؟ او فارغ‌التحصیل سینما و تئاتر از فرانسه، بنیانگذار تالار مولوی و مترجم و مؤلف بسیاری از آثار ایرانی و خارجی است. نخستین بار ۳۷ سال پیش در سالن شماره 2 تئاترشهر او را دیدم و برای نمایش «من به باغ عرفان» دعوت شدم؛ نمایشی از احوالات سهراب سپهری که همه چیز آن از ایران بود. موسیقی و نوازنده ایرانی روی صحنه غوغا می‌کرد؛ چیزی که اکنون نامش را کنسرت نمایش گذاشته‌اند. اسم بی‌مسمایی برای نمایش‌هایی که از درون خالی است و پر از صداهای گوشخراش و ناهنجار». او ادامه داد: «پری صابری ادبیات بویژه شعر را به میان مردم برد و همیشه ایجاد پرسش می‌کرد. اینکه چگونه می‌توان مثنوی را خواند؟! چگونه می‌توان شمس و مولوی را برملا کرد؟! او اعتقاد داشت همه انسان‌ها و تمام شخصیت‌ها با تبلورهای ذهنی فوق‌العاده‌شان باز هم بشر و دچار نوسان هستند و در احوالی خاص ارزش پیدا می‌کنند. برای او ادبیات دور از دسترس نبود بلکه قابل لمس و سرشار از معرفت پنهان بود».

این هنرمند بیان کرد: «او عنوان «به روایت پری صابری» را روی آثارش می‌گذاشت و ادعایی هم نداشت که همه باید آن را بپذیرند. او علم موسیقی نداشت اما حسش در جاری کردن روح موسیقی در نمایش چون آتشفشانی خروشان بود». در پایان مراسم نماز میت بر پیکر این هنرمند خوانده و به سمت قطعه خانوادگی این هنرمند در بهشت زهرا مشایعت شد.