بهراد رشوند، گروه ورزشی: شامگاه دوشنبه ۲۶ شهریور ۱۴۰۳، نخستین بازی پرسپولیس در لیگ نخبگان آسیا مقابل الاهلی عربستان در ورزشگاه خانگی این تیم در جده برگزار شد؛ دیداری که به‌ رغم باور بسیاری از کارشناسان و هواداران، دم از برتری مطلق سرخپوشان در زمین مسابقه می‌زد. انتقال توپ‌های سرعتی، پاس‌کاری‌های متوالی و خلق موقعیت‌های متعدد از کانال‌های کناری، الگوریتم تاکتیکی سرمربی اسپانیایی قرمزها بود. از همان سوت آغاز بازی در نیمه‌ اول تمام تمرکز پرسپولیس بر مدار یک فوتبال تماما سرعت‌طلب و برق‌آسا جریان داشت. تا حدی که این میزان عجول بودن در ثبت گل اول موجب غفلت مدافعان در باز پس‌گیری توپ شد و در همان لحظات ابتدایی در دقیقه ۲ بازی، بازیکنان سفیدپوش الاهلی از فرصت پیش‌آمده نهایت استفاده را برده و فرانک کسیه گل اول این تیم عربی را به ثمر رساند. در ادامه با دقت در پاس‌کاری و کنترل سرعت مسابقه، تیم پرسپولیس به یک نظم و انسجام واحد در حفظ و انتقال توپ در میانه میدان دست یافت؛ روندی که به فرارهای میلاد محمدی و استون ارونوف از چپ و موقعیت‌سازی‌های ایوب العملود از راست ختم می‌شد و هدف اصلی قرمزها از برنامه هجومی گاریدو بود. ماحصل این دستور در دقیقه ۱۶ بازی پایه‌ریزی شد، جایی که ارونوف با یک پاس پشت‌پای زیبا، میلاد محمدی را در کناره‌های زمین پیش برد و در نهایت با یک سانتر بی‌ثمر از سوی محمدی، موقعیت خاصی روی دروازه الاهلی ایجاد نکرد. دقیقه ۲۰ نوبت به حرکت ایوب العملود از جناح راست سرخپوشان رسید و پاس این مدافع مراکشی، با شوت بی‌دقت سروش رفیعی سوخت. ۳ دقیقه بعد، رفیعی با یک ارسال دقیق از روی ضربه ایستگاهی، علی ‌علیپور را صاحب یک موقعیت عالی برای گلزنی کرد اما توپ روی پای این مهاجم سوار نشد و ضربه‌اش نیز بی‌نتیجه بود. دقیقه ۴۰ مسابقه، سری حملات رگباری پرسپولیس با یک خطای پنالتی به نفع این تیم همراه بود که بعدتر با بازبینی صحنه از سوی داور رد شد. با آغاز نیمه دوم همان میزان تسلط از سوی سرخپوشان در نیمه اول، بر جریان بازی حکمرانی می‌کرد تا اینکه بازیکنان الاهلی با طرح یک حمله روی دروازه پرسپولیس در دقیقه ۵۸ صاحب یک ضربه پنالتی شدند. ریاض محرز توپ را روی نقطه پنالتی کاشت و الکسیس گندوز هموطن و همبازی‌اش در تیم‌ ملی الجزایر، در کسوت گلر تیم مقابل، با یک حرکت تماشایی ضربه بازیکن سابق منچسترسیتی را دفع کرد تا با تزریق دوز بالایی از روحیه، حافظ همان شدت مهارت در چرخش توپ، پرس‌های قدرتمند از جلو و کلاس‌کاری چشم‌نواز حملات تند و بی‌امان رو به جلو باشد. البته سریال نفوذهای بی‌رحمانه و آژیرهای قرمز ادامه‌دار پرسپولیس درون محوطه 18 قدم تیم الاهلی به موقعیت‌‌سوزی‌های علیپور و آل‌کثیر منتج شد. دستبند بدشانسی بر دستان قرمزها آویخته و شکست، ثمره حمله بی‌وقفه تا پایان لحظه بود. همه اینها درست. اما حقیقتا آنچه من و شما شاهد تماشایش بودیم، یک نمایش پرشور و دلپذیر بود از یک فوتبال گرم و کم‌نظیر. آن هم مقابل ۱۵ هزار هوادار غیرخودی، شرایط جوی سخت و دمای بالای هوا در خانه حریف. بازی مالکانه، پاس‌های پی‌درپی و روحیه جنگنده، یعنی معنای همان فوتبال سرزنده. آنان که پیش از بازی و پس از گل زودهنگام در دقایق ابتدایی، منتظر تحقیر سرخ‌ها بودند، بار دیگر خلاصه بازی را ببینند. آنان که دم از ستاره‌های اروپایی و گران‌قیمت تیم‌های متمول عربی می‌زدند و کار قرمزها را تمام‌شده می‌دانستند، بار دیگر نسخه کامل مسابقه را تماشا کنند. این تیزری بود از پرسپولیس پیش ‌رو.

حریف شما آن شب شکست خورد. رقیب شما آن شب بازی را با یک گل واگذار کرد. اما نماینده فوتبالی بود که ستاره‌های میلیونی را به پوچ انگاشت، گرمای هوا را به جان خرید و اسیر هیچ‌کدام از نقدهای بی‌جا نشد تا با ارائه یک بازی شجاعانه، نوید یک فوتبال شاعرانه را با قلمی سرخ داده باشد.