طبق بررسی‌ها و برآوردهای موجود، جمعیت بالای 60 سال در ایران تا سال ۱۴۳۰ بیش از ۳۱ درصد افزایش می‌یابد. در این باره رئیس انجمن علمی سالمندشناسی و طب سالمندی ایران از سالخوردگی به عنوان یک ابربحران یاد کرد. احمد دلبری در نخستین روز هفته تکریم و منزلت سالمندان با اشاره به وضعیت امید به زندگی در ایران افزود: بر اساس اعلام مرکز آمار ایران، سن امید به زندگی از ۵۴ سال در سال ۱۳۵۵ به ۷۵ سال در سال ۱۳۹۵ رسید که خود نشانه خوبی است ولی آنچه بیش از افزایش مدت امید به زندگی مهم است، کیفیت زندگی است که متاسفانه وضعیت سالمندان جامعه از این نظر خوب نیست. 

وی اضافه کرد: پیش‌بینی جمعیت سالمندی تا سال ۱۴۳۰ نشان می‌دهد سال ۱۳۹۸ حدود 9.5 درصد جمعیت، بالای ۶۰ سال داشتند که این رقم در سال ۱۴۱۵ به 16.5 درصد و در سال ۱۴۳۰ به بیش از ۳۱ درصد افزایش می‌یابد و جمعیت سالمند ایران بیش از میانگین جهانی خواهد شد. رئیس مرکز تحقیقات سالمندی دانشگاه علوم توانبخشی و سلامت اجتماعی با اشاره به استعاره‌های غالب سالمندی گفت: این استعاره‌ها شامل سالمندی به مثابه «سرمایه اجتماعی و اقتصادی»، سالمندی به مثابه «رشد فرهنگی» و سالمندی به مثابه «سربار و غیرمولد» است. همچنین سناریوهای آینده سالمندی؛ سالمندی سعادتمند، سپیده‌دم سالمندی، تاریک و روشن سالمندی و سالمندی مخاطره‌آمیز است. دلبری تاکید کرد: باید تلاش کنیم نگاه منفی به سالمندی به دوستدار سالمندی تغییر یابد و در این مسیر لازم است به جای نگاه مراقبت از سالمندان، از ظرفیت سرمایه اجتماعی آنها استفاده شود. همچنین باید نقش سالمندان از خانه‌نشین به سازنده، از وابسته به مستقل، از ناتوان به فعال و از حاشیه رانده‌شده به مشارکت‌کننده در امور تبدیل شود تا تصویر مطلوبی در جامعه از سالمندان شکل گیرد. سیدحسن موسوی‌چلک، رئیس انجمن مددکاران اجتماعی ایران هم گفت: توجه به جمعیت و به طور خاص جمعیت سالمند موضوع بسیار مهمی است که در سیاست‌گذاری‌های کلان کشور مانند سیاست‌های کلی جمعیت، خانواده و سلامت به آن توجه شده است ولی واقعیت این است که با وجود این توجه در سیاست‌گذاری‌ها در عمل مشکلات سالمندان در حوزه‌های مختلف نه تنها کمتر نشده است، بلکه روند رو به افزایش هم دارد. وی در گفت‌وگو با ایرنا اظهار کرد: تاملی بر وضعیت بازنشستگان ما گویای وضعیت نامناسب جمعیت سالمندان کشور است. اکنون سند ملی سالمندان داریم که چند دهه طول کشید تا نوشته شود ولی این سند هم نتوانست آنگونه که نوشته شده است در عمل اجرا شود. سندی که ۱۸ سال طول کشید تا نوشته شود.