کد خبر: 293142تاریخ: 1403/7/25 00:00
دیدگاه
چرا ارتش شیطان وقیح‌تر شده است؟
حنیف غفاری: وقاحت بزالل اسموتریچ وزیر دارایی و ایتمار بن گویر وزیر امنیت قومی رژیم اشغالگر قدس در جنگ غزه و لبنان به اوج رسیده و اکنون، این ۲ «جنایتکار/ سیاستمدار» کلیدی کابینه نتانیاهو دیگر به اشغال نوار غزه و کرانه باختری قانع نیستند! اخیرا روزنامه «هاآرتص» چاپ سرزمین‌های اشغالی در مقاله‌ای از نقشه راه کابینه جنگ رژیم اشغالگر قدس در مواجهه با امنیت منطقه (و نه فقط نوار غزه) پرده برداشت و نوشت: «بزالل اسموتریچ، وزیر دارایی و ایتمار بن گویر، وزیر امنیت، دستورکار خطرناکی را پیش می‌برند که با اهداف جنگی اعلام‌شده توسط دولت اسرائیل، همچنین با منافع دولت که هنوز خود را بخشی از جامعه بین‌المللی می‌داند، در تعارض جدی است. بسط دامنه عملیات صهیونیست‌ها به دیگر مناطق، منجر شده تا تل‌آویو در معرض خطری جدی قرار گیرد». صورت مساله از این قرار است که اسموتریچ، بن گویر و نتانیاهو الحاق نوار غزه، کرانه باختری و جنوب لبنان به اراضی اشغالی را فاز اول نقشه راه خود تلقی کرده و متعاقبا، درصدد تصرف بخشی از خاک اردن، مصر، عراق، سوریه و حتی عربستان هستند. به عبارت بهتر، برخی کشورها که تصور می‌کنند با سکوت وقیح و شرم‌آور خود در قبال جنگ غزه، بقا و حفظ حریم سرزمینی و امنیتی خود در غرب آسیا را تضمین کرده‌اند، اکنون با واقعیتی مواجه هستند که حتی رسانه‌های رژیم اشغالگر قدس نیز ابایی از ابراز آن ندارند.
فروردین ۱۴۰۲، ۶ ماه قبل از وقوع عملیات توفان الاقصی، پارلمان اردن رای به اخراج سفیر رژیم اشغالگر قدس از امان داد. دلیل این اقدام، نقشه‌ای بود که اسموتریچ از آینده منطقه و اهداف کابینه نتانیاهو در این حوزه ژئواستراتژیک و جغرافیایی مهم ترسیم کرد! پارلمان اردن از نقشه‌ای مشابه آنچه بزالل اسموتریچ، وزیر دارایی رژیم صهیونیستی از آن استفاده کرده بود، رونمایی کرد. اسموتریچ در آن زمان، در دیدار با حامیان رژیم صهیونیستی در پاریس مدعی شد «چیزی به نام ملت فلسطین وجود ندارد».
همچنین نقشه‌ای در کنار او وجود داشت که نشان می‌داد مرزهای فلسطین اشغالی شامل کرانه باختری، غزه و کل کشور اردن است! این نقشه روی تریبون سخنرانی این وزیر صهیونیست نصب شده بود.
با وقوع جنگ غزه، برخی کشورهای عربی تصور کردند این وزیر صهیونیست، نقش و جایگاه پررنگی در تصمیمات کابینه جنگ ندارد و افرادی مانند نتانیاهو و گالانت وی را مهار خواهند کرد اما اکنون محرز شده همه اعضای کابینه رژیم اشغالگر قدس بخشی از سناریوی خطرناک طراحی‌شده با محوریت اسموتریچ و بن گویر (وزیر امنیت قومی رژیم اشغالگر قدس) هستند.
سال 2001 میلادی، پس از وقوع حادثه مشکوک و مملو از ابهام 11 سپتامبر و انهدام برج‌های دوقلوی تجارت جهانی در نیویورک، نومحافظه کارانی مانند دیک چنی، جان بولتون، ریچارد پرل و پل ولفوویتس مدعی شدند زمان خلق مصادیق تئوری جنگ تمدن‌های ساموئل هانتینگتون و پایان تاریخ فرانسیس فوکویاما فرا رسیده و اکنون باید «خاورمیانه جدید» را متاثر از همین اندیشه‌ها و ایده‌های آخرالزمانی خطرناک خود شکل دهند. کاندولیزا رایس، ملکه جنگ عراق در دولت بوش پسر مدعی بود این نقشه راه، در عرض چند سال به صورت مطلق اجرایی شده و خروجی آن، دولت‌سازی غرب در جهان اسلام و تجزیه غرب آسیا و جهان اسلام به کشورهای ضعیف و سرسپرده خواهد بود. با این حال شکل‌گیری مقاومت عراق و بسط منطقه مقاومت در منطقه، انهدام راهبردهای تعریف‌شده در ذیل طرح «خاورمیانه جدید» را رقم زد. حتی تلاش مجدد آمریکایی‌ها بین سال‌های 2012 تا 2018 میلادی از طریق تاسیس داعش و رهاسازی مهره‌های تروریست دستگاه‌های اطلاعاتی غرب و صهیونیست‌ها در منطقه، راه به جایی نبرد و فرماندهان شهید مقاومت، با رصد هوشمندانه و اقدامات بهنگام و بسیار موثر خود، شکست خلافت خودخوانده تروریست‌های تکفیری مورد حمایت غرب را در حوزه شامات و عراق رقم زدند.
اکنون، اسموتریچ و بن گویر در توهمات خود، از ارتش رژیم اشغالگر قدس به عنوان «ارتش خداوند!» یاد می‌کنند و کارویژه آن را نیز نه تنها تصرف غزه و لبنان، بلکه جنگ با کل کشورهای منطقه و گسترش غده سرطانی اسرائیل به سرتاسر جغرافیای جهان اسلام تعریف می‌کنند. بدون شک این بار نیز فرزندان مکتب مقاومت درس بسیار سختی را به دشمنان صهیونیست، آمریکایی و مهره‌های منطقه‌ای آنها خواهند داد. با این حال آنچه باعث شده دشمن صهیونیست به ابراز این نقشه شوم بپردازد، سکوت و انفعال اعراب است. کشورهایی که بازی در زمین تل‌آویو را جزئی از راهبرد کلان و حتی به مثابه یک استراتژی در روند حکمرانی خود مبدل کرده‌اند، اکنون در مقابل کابینه‌ای قرار گرفته‌اند که ابایی از تصرف و ضمیمه‌سازی خاک آنها به اراضی اشغالی ندارد. اعراب منطقه فراموش نکنند که استمرار این سکوت، چیزی جز تباهی و انهدام موجودیت آنها در آینده نخواهد بود. این کشورها، فرصت چندانی برای لغو عضویت خود در جبهه باطل ندارند.