امیرعباس علوی: رژیم صهیونیستی بامداد شنبه 5 آبان به برخی پایگاه‌های نظامی ایران حمله کرد. این حمله از آنچه مقامات رژیم صهیونیستی و آمریکایی‌ها وعده‌اش را می‌دادند، محدودتر بود. برخلاف عملیات‌های «وعده صادق 1 و 2» که با بهت و حیرت و تمجید افکار عمومی دنیا و منطقه مواجه شد؛ حمله رژیم صهیونیستی به ایران، با طعن و کنایه هم در میان اهالی رژیم صهیونی و هم از سوی رسانه‌های منطقه‌ای و بین‌المللی همراه بود. آویگدور لیبرمن، وزیر جنگ اسبق رژیم صهیونیستی با انتقاد از نتانیاهو تاکید کرد این حمله صرفا یک اقدام نمایشی بوده است. یائیر لاپید، نخست‌وزیر سابق رژیم صهیونیستی نیز با انتقاد از نتانیاهو گفت این حمله کوچک‌تر از آن چیزی بود که باید انجام می‌شد. تالی گوتلیپ، عضو کنست و هم‌حزبی نتانیاهو نیز این حمله رژیم صهیونیستی به ایران را «مایه تاسف» دانست. واکنش‌ها در میان نظامیان صهیونیست هم همانند سیاستمداران این رژیم بود. نظامیان شهرک‌نشین در شبکه‌های اجتماعی، نتانیاهو را بزدل خطاب کردند. این عصبانیت صهیونیست‌ها از ضعیف بودن حمله به ایران، البته در رسانه‌های منطقه‌ای و جهانی در قالب تحقیر نمودار شد. جالب‌ترین تحقیر از سوی الجزیره رخ داد. کارشناس الجزیره با مقایسه عملیات «وعده صادق 2» و حمله بامداد شنبه رژیم صهیونیستی به ایران، با لحنی تمسخر‌آمیز گفت ظاهرا اسرائیل فقط در مقابل غزه و لبنان توان تهاجمی دارد.

در ایران نیز افکار عمومی همین تلقی و برآورد را از این حمله داشتند، واکنش ایرانیان بیشتر با مطایبه همراه بود. پس از حمله رژیم صهیونیستی، هیچ نشانه‌ای از التهاب در جامعه مشاهده نشد. روی نبض بازار هم اوضاع بر همین منوال گذشت. سقوط قیمت ارز و سکه و آرامش جالب بازار سرمایه نشان داد اقتصاد هشدار تشدید تنش دریافت نکرده است.

در مجموع رژیم صهیونیستی در حمله به ایران نتوانست یک تصویر اقتدار از خود نشان دهد. به تعبیر برخی کارشناسان، با این حمله متحمل یک شکست راهبردی هم شد، چرا که ضعف بنیه این رژیم در مقابل ایران در قالب همین حملات بین 2 طرف در حال نمودار شدن است. به عبارتی مشخص شد رژیم صهیونیستی به‌رغم ادعای خود اما در مقابل ایران نتوانسته است مدیریت تنش را برعهده بگیرد و اتفاقا این ایران است که توانایی مدیریت تنش را در اختیار دارد. در این میان یک نکته بسیار مهم وجود دارد و آن حق پاسخگویی ایران به این تجاوز رژیم صهیونیستی است. نه تنها پاسخ به این حمله حق قانونی ایران است، بلکه با توجه به وضعیت تنش در منطقه، پاسخ نظامی ایران به این تجاوز یک الزام مهم است.

 چند نکته در این باره قابل تامل است.

۱- تنش مستقیم بین ایران و رژیم صهیونیستی از سوی رژیم تل‌آویو شروع شد. مقامات رژیم بارها تمایل خود برای درگیری نظامی با ایران را اعلام کردند. در همین راستا در جریان حملات جنگنده‌های رژیم صهیونیستی به سوریه، برخی مستشاران نظامی ایران به شهادت رسیدند. با این حال اما ایران وارد درگیری مستقیم با رژیم نشد. نهایتا حمله رژیم صهیونیستی به ساختمان کنسولی ایران در دمشق و شهادت تعدادی از مستشاران ایرانی باعث شد ایران در واکنش به این اقدام، عملیات «وعده صادق 1» را انجام دهد. پس از آن نیز رژیم صهیونیستی با ترور شهید هنیه در تهران، عملا حاکمیت و تمامیت ارضی ایران را نقض کرد. به دنبال آن با ترور شهید سیدحسن نصرالله و شهید نیلفروشان، ایران نیز عملیات «وعده صادق 2» را انجام داد. به عبارتی ایران هم در عملیات «وعده صادق ۱» و هم در «وعده صادق 2» به اقدامات رژیم تل‌آویو در نقض حاکمیت و تمامیت ارضی خود جواب داد. بنابراین رژیم تل‌آویو حق پاسخگویی به واکنش ایران را نداشته است. بر همین اساس، حمله بامداد شنبه به خاک ایران، یک تنش جدید علیه ایران است و ایران همانند 2 عملیات قبلی، باید به آن پاسخ دهد.

2- حمله نظامی مستقیم رژیم صهیونیستی رسما تجاوز به خاک ایران و نقض تمامیت ارضی و حاکمیت ملی ایران است. رژیم صهیونیستی پس از این حمله، رسما مسؤولیت آن را نیز برعهده گرفت. طبق قوانین بین‌المللی ایران از حق حمله نظامی متقابل به رژیم صهیونیستی برخوردار است. 

۳- ما با یک کشور طرف نیستیم. ما با یک باند تبهکار و رژیم درنده و جنایتکار طرفیم. رژیم صهیونیستی قائل به هیچ قانون و قواعدی نیست. در یک سال گذشته بارها و بارها مشخص شد باند تبهکار تل‌آویو، برای رسیدن به اهداف خود، دست به هر کاری می‌زند، بنابراین ایران در مناسبات و معادلات خود نسبت به رژیم صهیونیستی، هرگز نباید ذات و ماهیت تروریستی این رژیم را نادیده بگیرد. تجربه ماه‌های اخیر نشان داده است اگر این رژیم از رفتار طرف مقابل خود تلقی عقب‌نشینی یا انفعال داشته باشد، بی‌رحمانه دستگاه ترور و قتل عام خود را پیش می‌برد. پس از ترور شهید هنیه، به خاطر وعده آمریکا مبنی بر تحقق آتش‌بس در غزه، ایران عملیات خونخواهی هنیه را به تعویق انداخت. در مقابل این اقدام ایران، نه تنها رژیم صهیونیستی نسبت به کاهش تنش اقدام نکرد، بلکه با تلقی نادرست از صبر و خویشتنداری ایران، جنایت در لبنان را آغاز کرد. ترور فرماندهان ارشد نظامی، فاجعه غیرانسانی انفجار پیجرها و نیز ترور ناجوانمردانه شهیدان سیدحسن نصرالله و عباس نیلفروشان، یک نمونه بارز از دستگاه محاسباتی باند تبهکار تل‌آویو است. در مقابل چنین رژیمی با چنین محاسبات و مدل رفتاری، قاعدتا نباید اشتباه خویشتنداری بعد از شهادت هنیه را تکرار کنیم. ایران باید از همه حقوق خود برای تنبیه و تضعیف رژیم صهیونیستی استفاده کند.

۴- حمله رژیم صهیونیستی به ایران به اذعان مقامات رژیم و رسانه‌های آنان یک حمله ضعیف بود. چرا تن به این حمله ضعیف داد؟ رژیمی که در مواجهه با مردم مظلوم لبنان و غزه، ژست مرد دیوانه می‌گیرد و بی‌رحمانه نسل‌کشی می‌کند و خشونت به خرج می‌دهد، چرا وقتی به درگیری مستقیم نظامی با ایران رسید پایش سست شد و نتوانست برخلاف لبنان و غزه، دندان‌هایش را به ایران نشان دهد؟ قطعا مهم‌ترین دلیل حمله ضعیف رژیم صهیونیستی، ترس و وحشت آنها از پاسخ ایران است. در «وعده صادق ۱ و ۲» بویژه در «وعده صادق 2» آنها مختصات قدرت ایران را تخمین زدند، بنابراین به جز ترس از پاسخ ایران، رژیم صهیونی هیچ ملاحظه‌ای برای انجام این حمله ضعیف نداشته است. رژیمی که سیدحسن نصرالله را ترور می‌کند، قطعا اهل ملاحظه نیست مگر اینکه عمیقا احساس ترس‌ کند.

در مجموع با وجود اینکه حمله اسرائیل بسیار ضعیف و نشان‌دهنده ضعف آنها در مقابل قدرت ایران است اما این تلقی ضعف، به خاطر  مقایسه با عملیات «وعده صادق 2» است؛ اگرنه حمله صهیونیست‌ها یک تجاوز به تمامیت ارضی ایران بوده که باعث شهادت تعدادی از دلاورمردان ارتش جمهوری اسلامی نیز شده است. به همین خاطر ایران حتما باید به این تهاجم رژیم صهیونیستی پاسخ محکم، دقیق و متناسب بدهد. تجربه و سوابق رفتار رژیم جنایتکار صهیونیستی نشان داده است هرگونه مماشات در مقابل این جنایتکاران، نتیجه معکوس خواهد داشت. ماجرای ترور شهید هنیه، خویشتنداری ایران و ترور شهید سیدحسن نصرالله، یک تجربه آشکار در مقابل دیدگان ما است، بنابراین در راستای احقاق حق مردم ایران،‌ تامین امنیت و نیز تنبیه این جنایتکاران، پاسخ ایران به این تجاوز رژیم صهیونیستی قطعی است.