زهره فلاح‌زاده: از آخرین پیروزی استقلال در این فصل یک ماه می‌گذرد و آبی‌ها نتوانسته‌اند پس از برد مقابل تیم ته‌جدولی هوادار رنگ خوشبختی را ببینند. 

از زمانی که جواد نکونام از استقلال رفت،  تیم برای اینکه به شرایط بهتری برسد با سهراب بختیاری‌زاده به طور موقت ادامه داد تا پیتسو موسیمانه، سرمربی آفریقایی به تیم ملحق شود‌ اما از آن روز تنها یک برد به دست آمده است. آبی‌ها در ۵ دیدار گذشته خود در لیگ برتر و لیگ نخبگان آسیا شکست را تجربه کرده‌اند. در این ۵ دیدار آبی‌ها ۱۲ گل دریافت کرده و تنها یک گل به ثمر رسانده‌اند که این آمار بخوبی نشان می‌دهد وضعیت آبی‌ها قرمز است و رهایی از این شرایط با بازی‌های متوالی با فاصله کم از هم امکان‌پذیر نیست. چه کسی فکرش را می‌کرد استقلالی‌ها در ۹ دیدار از لیگ از ۲۷ امتیاز تنها ۸ امتیاز کسب کنند و با ۱۶ گل خورده، بدترین خط دفاع را داشته باشند؟ تفاضل گل منفی ۷ هم در میان ۱۶ تیم، یک آمار بسیار بد برای آنها حساب می‌شود که حتی از ۲ تیم قعر جدول هم شرایط‌شان بحرانی‌تر است! 

به نظر می‌رسید با آمدن سرمربی خارجی، به بازیکنانی که برد در یک بازی را از خاطره خود پاک کرده بودند، شوکی وارد شود و آنها با انگیزه بالاتری بازی کنند اما نحوه بازی این بازیکنان به گونه‌ای است که گویی برای نخستین بار در سطح لیگ برتر بازی می‌کنند. نه خبری از پاس‌های صحیح و متوالی است و نه خلاقیتی برای موقعیت‌سازی! 

موسیمانه که در ۳ دیدار داخلی و خارجی به طور رسمی روی نیمکت نشسته است، هنوز با این تیم نتوانسته به پیروزی دست یابد. کار برای موسیمانه جایی سخت‌تر شده که در هر دیدار و درست در همان نیمه اول یک بازیکن مصدوم و به اجبار از زمین مسابقه خارج می‌شود و دست او هر روز بسته‌تر از روز قبل می‌شود. 

کار کردن با تیمی که از نظر بدنی حال خوشی ندارد و از نظر روحی - روانی با مشکلات جدی روبه‌رو است، بسیار سخت است.‌ آنچه از نوع بازی بازیکنان استقلال می‌توان دریافت کرد، این است که آنها نه روحیه جاه‌طلبی‌ دارند و نه ذهنیت برنده! آنها از همان لحظه‌ای که روی چمن بازی قدم می‌گذارند، خود را بازنده می‌دانند و هر لحظه در انتظار دریافت گل هستند. اصلاً انگار آمده‌اند به مسابقه دورهمی و منتظرند تا داور سوت را به نشانه پایان بازی هر چه سریع‌تر به صدا درآورد. 

* چرا استقلال با تغییر کادر فنی هم نتیجه نمی‌گیرد؟

همه می‌پرسند چرا استقلال مهاجم ندارد؟ اما سوالی که قبل از آن پیش می‌آید این است: مگر هافبک‌های به اصطلاح خلاق استقلال مثل ماشاریپوف، کاکوتا و اسلامی درون زمین خلاق نشان داده‌اند که تنها نبود یک مهاجم در ترکیب احساس شود؟ 

غیر از آن مدافعان استقلال هم نتوانسته‌اند عملکرد خوبی از خود به نمایش بگذارند و سلسله اشتباهات فردی آنها تبدیل به رکورد شده است. مشکل باز هم تنها مدافعان نیست. عملکرد حسین حسینی در خوردن گل‌های ساده و عجیب هم زیر سوال است! 

بنابراین استقلال یک مشکل حاد و بزرگ دارد و آن این است که تیم جفت و جور نیست و بازیکنان نمی‌توانند ـ یا نمی‌خواهند ـ تلاشی برای بهبود شرایط کنند. بازیکنانی که در این تیم بازی می‌کنند، نوجوانان ۱۴-۱۳ ساله نیستند که نتوانند تمرکز کنند و مدام به آنها گوشزد کرد، استقلال تیم بزرگی است و باید برای برد در هر دیدار بجنگند.‌ آنها به باخت عادت کرده‌اند و قصد تغییر رویه و تفکر خود را هم ندارند. 

البته وقتی شما به عنوان مدیر باشگاه به بازیکن تازه‌وارد در همان ابتدای ورود ۳۵ میلیارد تومان ناقابل پرداخت می‌کنی یا رقم قرارداد یک بازیکن معمولی را به اندازه یک بازیکن ستاره بالا می‌بری، همین انتظار هم می‌رود که انگیزه بالایی برای تلاش و جنگیدن نداشته باشند.‌ آنها دل‌شان به پولی که از مالک باشگاه به حساب‌شان می‌رسد خوش است نه به خوب بازی کردن درون زمین. 

به هر حال تا زمانی که استقلال به یک استراحت چند روزه نرود و موسیمانه از نظر روحی - روانی تیم را آماده مسابقات نکند، نمی‌توان امیدوار به بهتر شدن اوضاع آنها بود. 

هر چند باید به مدیریت ضعیف آقایان در باشگاه هم پرداخت که هرگز نتوانسته‌اند تیم را از این منجلاب نجات دهند و آنقدر سفت روی صندلی‌شان نشسته‌اند که قصد ندارند با چهاردهم شدن استقلال، استعفا کنند و بروند‌.  

البته طبق شنیده‌های خبرنگار «وطن امروز»، تا یک ماه آینده هیات مدیره هلدینگ خلیج ‌فارس‌، مالک باشگاه به‌زودی دستخوش تغییر می‌شود و با این تغییرات، هیات‌مدیره باشگاه استقلال هم دگرگون می‌شود و رئیس هیات‌مدیره و مدیرعامل هم رفتنی می‌شوند. 

باید دید استقلالی که در چند فصل اخیر همواره بین ۳ تیم اول لیگ بوده، می‌تواند از رده‌های پایین جدول خلاصی پیدا کند و به جمع ۳ تیم برتر بازگردد؟