عبدالله دارابی: یکی از ضرورت‌های فوتبال ما توجه اساسی به بازیکنان تیم‌های پایه و بهره بردن از پتانسیل آنهاست؛ امری که به خاطر شرایط حاکم بر فوتبال ما به ورطه کم‌توجهی و حتی فراموشی سپرده شده است؛ کار مهمی که باید در دستور کار قرار گیرد اما در سودای «عشق به کسب قهرمانی» مدیران و مربیان‌مان محو شده است! همان فراموشی و محوی که در نتیجه آن، سرمربی تیم‌ ملی در جواب نقد کارشناسان و رسانه‌ها به مسن بودن تیم و نیاز به جوانگرایی، لزوم ساخته شدن آنها در باشگاه‌ها را یادآوری می‌کند که البته بی‌راه دلیلی نیز نمی‌تواند باشد. 

متاسفانه سال‌هاست  مربیان داخلی(بویژه در تیم‌های مطرح) به ندرت ریسک بها دادن به جوانان یا بازیکنان گمنام مستعد را تقبل می‌کنند و ترجیح می‌دهند با جمع‌آوری ستاره‌ها رزومه خود را پربار سازند که همیشه هم با کامیابی‌شان توأم نشده است اما مربیان خارجی شاغل در فوتبال ما از این منظر، ریسک‌پذیری مقبولی داشته‌اند و ثمره آن نصیب فوتبال ما در عرصه باشگاهی و ملی شده است. 

اینک یک مربی خارجی تازه شاغل در فوتبال ما - به نام پیتسو موسیمانه – هر چند بیشتر به خاطر مضیقه و اجبار، به  استفاده از بازیکنان جوان و توجه به آنها رو آورده است و برای این ضرورت فوتبال ما در باشگاه استقلال پیش‌قدم شده است؛ ضرورتی که توسط مربیانی چون مجیدی و نکونام که خود را از مکتب استقلال می‌دانستند هم مغفول واقع شد. لازم به ذکر است صرف استفاده چند دقیقه‌ای در هر بازی ملاک کاملی نیست بلکه پرورش و رشد بازیکنان جوان را باید مدنظر قرار داد؛ کاری که شفر و استراماچونی به ترتیب در قبال اللهیار صیادمنش و مهدی قایدی کردند و آنها را به ستاره‌های استقلال تبدیل کردند. به هر حال این توفیق اجباری می‌تواند منشأ خیر برای باشگاه استقلال باشد؛ افسوس که فقط طی این چند سال اخیر خیلی از جوانان مستعد آکادمی استقلال به خاطر بی‌توجهی یا عدم اعتقاد (بخوانید ترس) سرمربیان استقلال در استفاده از آنها، راهی تیم‌های دیگر شدند و شاید روزی استقلال برای به خدمت گرفتن‌شان مجبور به هزینه هنگفت شود؛ زارع و رضایی - بازیکنان خوب این فصل گل‌گهر و ملوان - از این جمله‌اند. موسیمانه شاید بدشانس است که وقتی سراغ آکادمی استقلال می‌رود، آنجا هم امسال به دلیل سوءمدیریت حال و روز خوبی ندارد و اگر با موجودی سال‌های قبل آکادمی مواجه می‌شد، با دست پرتری به تمرینات بزرگسالان باز می‌گشت! 

به هر حال وقتی سرمربی آفریقایی می‌گوید: «تا من هستم اجازه جدایی هیچ بازیکنی از آکادمی استقلال را نمی‌دهم» و هنگامی که برای استفاده از آن مجموعه اهتمام می‌ورزد و وقت می‌گذارد، خود موضوعی امیدوار‌کننده و ارزشمند است؛ موضوعی که می‌تواند خدمت به فوتبال استقلال و تیم‌ ملی را به همراه داشته باشد و بخش مهمی از منافع مادی و معنوی باشگاه استقلال را تامین کند و به ارتقای سطح آکادمی استقلال نیز بینجامد. ضرورتی که طی سال‌ها توسط مربیان داخلی ما با بی‌محلی مواجه شده بود، قرار است توسط مربی خارجی مورد توجه قرار گیرد! اگر این مهم توسط موسیمانه یا هر مربی دیگری با اهتمام دنبال شود می‌توان  مجددا به ظهور امثال روشن، حاجیلو، بیانی‌ها، ورمزیار، پاشازاده، قربانی، صادقی، طالب‌لو، جباری، آندو، حیدری و... که دست‌پرورده تیم‌های پایه استقلال بودند، امیدوار شد. 

فقط بدانیم این کار زمان‌بر است و نیازمند صبر برای ساختن و رشد. پس توقع میوه‌دهی زودرس نداشته باشیم.