در 14 ماه اخیر ما با میزان بی‌سابقه‌ای از جنایت و کشتار توسط ارتش اسرائیل در نوار غزه مواجهیم که تاکنون به شهادت نزدیک به 50 هزار زن و کودک بی‌گناه (آن هم به بدترین شکل ممکن) انجامیده است. 

این میزان از خشونت و جنایت حتی در تاریخ رژیم صهیونیستی (که مملو از آدم‌کشی است) نیز بی‌سابقه است و چون مساله جنایت و اشغال مستقیماً با فطرت انسان مرتبط است، محدودیت‌ها و ترفندهای سیاسی نیز نمی‌تواند مانع اثرگذاری آن شود. 

3-  اعتراض به سیاست‌های دولت‌های غربی 

امروز دفاع از فلسطین بیش از آنکه حتی در کشورهای اسلامی و عربی بروز و ظهور داشته باشد، به خیابان‌ها، دانشگاه‌ها و حتی ورزشگاه‌های کشورهای مغرب‌زمین کشیده شده است. 

از دانشگاه کلمبیا در آمریکا تا بسیاری از ورزشگاه‌های کشورهای اروپایی که تصاویر آن به وفور دیده می‌شود، صحنه حمایت از مردم فلسطین و ضدیت با آپارتاید اسرائیل است و این در حالی است که عمده دولت‌های این کشورها روابط نزدیک و دوستانه با اسرائیل دارند و در جریان جنگ غزه نیز بسیاری از آنها نظیر آمریکا، آلمان، فرانسه، انگلیس و همین هلند، شریک جرم او هستند. 

رسانه‌های بزرگ غرب و بنگاه‌های خبری وابسته به صهیونیست‌ها البته سعی دارند مخالفت با اشغالگری را به یهودستیزی ارتباط دهند؛ موضوعی که دهه‌هاست اسرائیل از قبل آن نان می‌خورد و با این چماق جلوی هر گونه موج ضدصهیونیستی در اروپا را گرفته است. 

فلسطین و مردم غزه، این روزها به نقطه کانونی توجه افکار عمومی در جهان تبدیل شده‌اند و فریادهای مردم غرب نیز مبین همین نکته است. 

ماجرای آمستردام اتفاق کوچکی نبود. این میزان از نفرت از اسرائیل نوک کوه یخی است که کم‌کم در دنیای غرب خودش را نمایان می‌کند. 

اسرائیل امروز مجبور است برای حفاظت از جان اتباع خود، اطلاعیه بدهد و از آنها بخواهد وقتی به اروپا سفر می‌کنند مراقب باشند. یا هواپیما به هلند بفرستد تا مجروحان اسرائیلی را که به سختی زیر مشت و لگد جوانان هلندی زنده مانده‌اند، به سرزمین‌های اشغالی برگرداند. 

بسیاری سوال می‌کنند موج برآمده از توفان الاقصی چه دستاوردی داشته است؟ یک نمونه‌اش همین: بیداری غرب و انزوای اسرائیل در افکار عمومی غرب.