بهراد رشوند: در میانه سکوت سالن‌ مسابقات جهانی تنیس روی میز، صدای توپ‌هایی که بنیامین فرجی به سمت حریفانش می‌فرستاد، به غرش‌های رعدآسا شبیه بود. پسری ۱۴ ساله، لاغراندام و آرام اما با نگاهی که گویا تمام زمین و زمان را به چالش می‌کشید. 

مدال برنز انفرادی نوجوانان جهان شاید در نگاه اول تنها یک افتخار دیگر در لیست دستاوردهای ورزش ایران باشد اما برای او چیزی بیش از این است: شلیک نخستین گلوله در جنگی طولانی‌مدت برای رسیدن به قله‌های دست‌نیافتنی.

* لحظه‌ای که تاریخ نفس کشید

مرحله نیمه‌نهایی، مقابل حریفی از چین، جایی که بازی بیش از آنکه رقابتی باشد، یک بیانیه بود؛ بیانیه‌ای از سوی نوجوانی که آمده بود تا نشان دهد هیچ‌ چیز غیرممکن نیست. او جنگید، حمله کرد، هر ضربه‌اش فریادی بود که می‌گفت: «من اینجا هستم، من توانایی‌اش را دارم». هرچند نتیجه به سود حریف رقم خورد اما سالن، تماشاچیان و حتی حریف او خوب فهمیدند این آغاز داستانی بزرگ است.

* نوجوانی که به رؤیاها زل زد

فرجی تنها یک ورزشکار نیست؛ او راوی داستانی است که در آن رویاها به واقعیت گره می‌خورد. روزی که در تیم‌ ملی بزرگسالان ایران ظاهر شد، گویا هیچ‌کس انتظار نداشت پسری ۱۴ ساله بتواند با ستاره‌های جهان دست‌ و پنجه نرم کند اما او نه‌تنها وارد میدان شد، بلکه غولی چون وانگ، نفر اول رنکینگ جهان را شکست داد؛ حرکتی که بیشتر شبیه صحنه‌ای از یک فیلم هالیوودی بود تا واقعیت.

* وعده‌هایی که تحقق یافت

یکی از ویژگی‌های درخشان فرجی، توانایی‌اش در تحقق چیزی است که پیش از مسابقات می‌گوید. او وعده داد مدال قهرمانی نوجوانان جهان را به دست خواهد آورد و این کار را کرد. او پیش‌تر گفته بود می‌تواند ستاره‌های چین را شکست دهد و این وعده هم به واقعیت پیوست. این جسارت، این اعتمادبه‌نفس، شاید همان چیزی باشد که او را از دیگران متمایز می‌کند.

* مسیر پرفراز و نشیب پیش رو

المپیک جوانان و سپس المپیک ۲۰۲۸ لس‌آنجلس، اهداف بعدی این نوجوان است. اهدافی که شاید در نگاه دیگران جاه‌طلبانه باشد اما برای فرجی تنها قدم‌هایی منطقی در مسیر پیشرفت است. او اکنون نه فقط یک بازیکن، بلکه سرمایه‌ای ملی است که باید با برنامه‌ریزی درست و حمایت همه‌جانبه پرورش یابد.

* فراتر از یک مدال

مدال برنز انفرادی نوجوانان جهان شاید رنگی از مس داشته باشد اما برای بنیامین فرجی طلای خالص است؛ طلاهایی که در هر ضربه، در هر فریاد و در هر قدم او دیده می‌شود. او نماینده نسلی است که می‌خواهد دنیا را به چالش بکشد و به جهان نشان دهد ایران هم می‌تواند نابغه‌هایی بیافریند که تاریخ‌ساز شوند.

فرجی آمده است که بماند؛ با تمام جسارتش، با تمام رویایش و با تمام حقیقتی که در چشمانش می‌درخشد. جهان به تماشای او نشسته و این تازه آغاز راه است.