باربد بهراد: پرسپولیس، تیمی که بارها و بارها ثابت کرده قادر است از تاریکی امید بسازد، این بار نیز در شبی پر از التهاب و هیجان، پیروزی‌ای تاریخی را رقم زد اما این پیروزی، همچون نوری لرزان در تونلی پر از سایه، نتوانست تمام تردیدها را کنار بزند. بازی برابر شرطه عراق، نبردی نبود که هواداران سرخپوش از تیم محبوب‌شان انتظار داشتند اما به هر حال، با پایانی خوش و لبخند همراه شد.

* یک آغاز پرابهام؛ وقتی میدان آینه سردرگمی است

در ۸۰ دقیقه ابتدایی، پرسپولیس تیمی نبود که در خاطرات هواداران به عنوان غول آسیایی ثبت شده است. بازی بدون هارمونی، سردرگمی تاکتیکی و شکاف‌های عمیق میان خطوط، تصویری از تیمی ساخت که به جای حمله، بیشتر به حفظ تعادل در میانه میدان فکر می‌کرد. سرخپوشان به جای تسلط بر بازی، بارها تحت فشار حریف قرار گرفتند. هر چه بود، شرطه در بسیاری از دقایق، تیمی سازمان‌یافته‌تر و هدفمندتر به نظر می‌رسید. حتی سرسخت‌ترین هواداران گاریدو نیز نمی‌توانستند از عملکرد تیم در نیمه اول دفاع کنند. پاس‌های اشتباه، فقدان ایده در حملات و ساختار دفاعی شکننده، باعث شد پرسپولیس نیمه‌ای را تجربه کند که به سختی می‌توان آن را به یاد آورد، مگر به عنوان زنگ خطری برای آینده.

* دقایق پایانی؛ بازگشت از پرتگاه

فوتبال همیشه برای لحظات دراماتیکش زنده است. دقایق پایانی این دیدار نمایشی از بازگشت امید بود. تحلیل رفتن قوای جسمانی حریف و تغییراتی که گاریدو هر چند دیر اما موثر اعمال کرد، پرسپولیس را از لبه پرتگاه دور کرد. ضربه تماشایی اوستین ارونوف از پشت محوطه نه‌تنها سرخ‌ها را نجات داد، بلکه به هواداران یادآوری کرد درخشش فردی می‌تواند حتی در سخت‌ترین لحظات، ناجی تیم باشد.

* قلب دفاع پرسپولیس؛ زخم‌های قدیمی، دردهای جدید

برای تیمی که در دهه گذشته یکی از مستحکم‌ترین خطوط دفاع را در ایران و آسیا داشت، وضعیت کنونی دفاع پرسپولیس مایه نگرانی است. محمدحسین کنعانی‌زادگان که پیش‌تر با حضورش امنیت دفاعی را تضمین می‌کرد، این بار با اشتباهی عجیب باعث شد شرطه گل نخست را به ثمر برساند. کندی و سنگینی مدافعان میانی و فقدان هماهنگی با هافبک‌های دفاعی، شکافی بزرگ میان خطوط ایجاد کرده است. این شکاف‌ها نه‌تنها در بازی با شرطه بلکه در دیدارهای قبل لیگ نخبگان نیز مشهود بود. چه برابر الاهلی و چه پاختاکور، پرسپولیس بارها به حریفان اجازه داد از فضای خالی میان خطوط بهره‌برداری کنند. گاریدو اگر می‌خواهد تیمش را به یک مدعی واقعی تبدیل کند، باید این زخم‌های دفاعی را هرچه سریع‌تر درمان کند.

* علیپور در حاشیه؛ تصمیماتی که سؤال‌برانگیز است

یکی از بحث‌برانگیزترین تصمیمات گاریدو، اصرار  او بر استفاده از علی علیپور در پستی غیرمتعارف است. علیپور، مهاجم نوک سنتی، در پست وینگر هرگز نتوانسته انتظارات را برآورده کند. او که با سبک بازی ایستا و تمرکز بر نفوذ از عمق شناخته می‌شود، به وضوح در این نقش جدید سردرگم است. تعویض او بین ۲ نیمه، هرچند دیرهنگام، نشان داد حتی خود گاریدو نیز به کارآیی این تصمیم اطمینان ندارد.

هواداران پرسپولیس از سرمربی انتظار دارند در چنین مقاطع حساسی از فصل، دست از آزمون و خطا بردارد. بازگشت علیپور به پست اصلی‌اش، می‌تواند گامی مثبت در بازگشت تیم به مسیر درست باشد.

* نبود یک بازیساز؛ موتور خاموش خط میانی

فقدان یک هافبک خلاق و بازیساز، شاید بزرگ‌ترین ضعف پرسپولیس در این فصل باشد. نیمه اول، تلاش‌های هافبک‌ها برای ساختن موقعیت‌های گل، اغلب به پاس‌های اشتباه و حرکات بی‌نتیجه ختم شد. سروش رفیعی با ورودش در نیمه دوم توانست تا حدی جریان بازی را تغییر دهد اما سوال این است: چرا چنین تغییری از ابتدا انجام نشد؟

گاریدو اگر می‌خواهد تیمش در بازی‌های سخت‌تر موفق باشد، باید به سرعت راه‌حلی برای این خلأ پیدا کند. وجود یک هافبک خلاق، می‌تواند توازن میان خطوط را برقرار کرده و حملات تیم را هدفمندتر کند.

* ارونوف؛ ستاره‌ای که می‌درخشد

در شبی که بسیاری از بازیکنان پرسپولیس زیر سایه انتقادات قرار گرفتند، اوستون ارونوف، ستاره ازبک تیم، بار دیگر کیفیت فوق‌العاده‌اش را نشان داد. گل او، یک شاهکار فنی و تاکتیکی بود؛ چرخشی زیبا و ضربه‌ای دقیق که به گوشه دروازه حریف نشست. حضور ارونوف، همچنان یکی از نقاط روشن پرسپولیس در این فصل است. اگر گاریدو بتواند از این بازیکن بخوبی بهره ببرد، پرسپولیس می‌تواند به موفقیت‌های بیشتر امیدوار باشد.

* لوکاس؛ نام بزرگ، تأثیر کوچک

لوکاس ژوائو، مهاجم باتجربه پرسپولیس، همچنان نتوانسته تأثیری را که از او انتظار می‌رود برجا بگذارد. کندی در تصمیم‌گیری، ناهماهنگی با سایر بازیکنان و عملکرد نامطلوب در صحنه‌های کلیدی، باعث شده هواداران پرسپولیس به کارآیی او شک کنند. این مهاجم بین‌المللی برای اثبات شایستگی‌هایش، باید نمایش‌های بهتری ارائه دهد.

* پایانی که فقط آغاز است

پرسپولیس در یک شب تاریخی، پیروزی‌ای بزرگ و دراماتیک را جشن گرفت اما این پیروزی تنها یادآور این نکته بود: تیم گاریدو هنوز راهی طولانی برای رسیدن به قله دارد. ضعف‌های ساختاری در دفاع، نبود تاکتیک‌های شفاف در حمله و عملکرد پرنوسان و ناپایدار بازیکنان، نشان می‌دهد سرخپوشان هنوز تا تبدیل شدن به یک تیم مدعی فاصله دارند. اما فوتبال پرسپولیس همواره قصه امید و بازگشت بوده است. این تیم بارها ثابت کرده می‌تواند از دل انتقادات و ضعف‌ها، دوباره برخیزد و بدرخشد. هواداران پرسپولیس امیدوارند گاریدو و تیمش از این پیروزی به عنوان سکویی برای پیشرفت استفاده کنند. آیا این تیم می‌تواند بار دیگر به قله‌های افتخار برسد؟ پاسخ این پرسش را تنها زمان خواهد داد.