کد خبر: 296062تاریخ: 1403/9/25 00:00
فوتبال ایران با ورود وار بسیار بیشتر از 90 دقیقه به طول می انجامد
وقتکشی داوران!
فوتبال حالا در ایران طعم دیگری پیدا کرده، طعمی که به لطف ورود تکنولوژی کمکداور ویدئویی (VAR)، نهتنها هیجان را دوچندان نکرده، بلکه گاهی نفس بازی را بند آورده است. داستان VAR در ایران، حکایت کودکی است که کفشی بزرگتر از پایش به او دادهاند؛ کفشی که نه او میتواند در آن قدم بردارد، نه دیگران میتوانند از تماشای قدمهای لرزانش لذت ببرند. وقتی پس از سالها وعده، سرانجام VAR به لیگ برتر ایران رسید، گمان میرفت این تحول، روح تازهای در کالبد فوتبال ما بدمد اما نهتنها این اتفاق نیفتاد، بلکه فوتبال ما اسیر وقفههایی شد که بیشتر شبیه تماشای یک فیلم با هزاران توقف ناگهانی است. شاید برای همین است که دیگر نمیتوان گفت فوتبال در ایران ۹۰ دقیقه است. به نیمفصل بیستوچهارمین دوره لیگ برتر نزدیک میشویم و هنوز هم VAR در بسیاری از بازیها غایب است. حتی در ورزشگاههایی که به این تکنولوژی مجهز شدهاند، مشکلات از در و دیوار میبارد؛ از مانیتورهایی که خاموشند و دوربینهایی که غایبند، تا داورانی که با تردید و استیصال، در جستوجوی تصویر گمشدهای برای قضاوت درستند. گویا کمکداور ویدئویی، در فوتبال ایران نه یک فناوری پیشرفته، که یک معماست. بازی نساجی و خیبر در ورزشگاه شهید وطنی، تنها نمونهای از این قصه است؛ دیداری که ۳ بار به VAR کشیده شد و هر بار آنقدر طول کشید که انگار زمان درون استودیوی بررسی تصاویر متوقف شده است. زمانی که میشد به جریان بازی اختصاص داد، به دقایقی کشدار و عاری از هیجان تبدیل شد؛ دقایقی که هواداران روی سکوها را کلافه و بازیکنان درون زمین را سرد کرد. شاید مهمترین پرسش این باشد: ایراد کار کجاست؟ آیا مشکل از تجهیزات ناقص است یا ضعف در آموزش داوران؟ شاید هم ماجرا به همان تفاوت بنیادی میان فوتبال حرفهای دنیا و فوتبال ما برمیگردد. در اروپا، VAR در لحظه تصمیمگیری میکند، بیآنکه ریتم بازی قربانی شود اما در ایران، VAR نه یک کمکداور، بلکه داوری است که گاه خود نیاز به کمک دارد! فوتبال ایران، همیشه بهانهای برای زیستن بود؛ نبردی پرشور در مستطیل سبز، که ۹۰ دقیقه شادمانی، اشک و اضطراب را برایمان به ارمغان میآورد. حالا اما، این تکنولوژی نیمبند، داستان بازیها را عوض کرده است. دیگر فوتبال در ایران همان ۹۰ دقیقه دوستداشتنی نیست. با این روند، شاید روزی برسد که فوتبال ایرانی، نه به خاطر بازی در زمین، که به خاطر حاشیههای VAR به یاد آورده شود.