عبدالله دارابی: بازی‌های پایانی هفته سیزدهم لیگ برتر با هنرنمایی تیم‌های ته‌جدولی شمس‌آذر قزوین و مس رفسنجان توأم شد؛ ۲ تیمی که موفق شدند تیم‌های مدعی تراکتور و پرسپولیس را در تبریز و تهران و برخلاف انتظارات شکست دهند.

آنچه در این میان کمتر مورد توجه قرار می‌گیرد، پیروزی این ۲ تیم در خانه رقبای بالانشین و مدعی‌شان است، آن هم به دلیل مکان جدولی و لابد شهرستانی بودن‌شان! آنچه بیشتر درباره‌اش گفته و به آن پرداخته می‌شود، باخت تراکتور و پرسپولیس است، نه برد تیم‌های بحران‌زده شمس‌آذر قزوین و مس رفسنجان! تیم شمس‌آذر که امسال حال و روز خوبی ندارد، در تبریز بر تیم تراکتور فائق آمد. کافی است به جایگاه و بضاعت ۲ تیم نگاهی انداخته شود تا ارزش کار شاگردان رضا مهاجری بیشتر نمایان شود. آنچه نباید مغفول بماند، هنر بازی‌خوانی و مدیریت بازی توسط تیم قزوینی است که از معدود موقعیت‌های خود نهایت بهره را ‌برد تا ۳ امتیاز را از آن خود کند و اجازه گلزنی هم به خط حمله آتشین شاگردان اسکوچیچ با وجود موقعیت‌های متعدد نداد.

در تهران نیز مسعود شجاعی به رغم کنار گذاشتن ۲ بازیکن اصلی‌اش به دلایل انضباطی، موفق شد به لطف آنالیز خوب و بازی هدفمند تیمش،  پرسپولیس را در حضور هوادارانش با ۳ گل شکست دهد. باید توجه داشت که فارغ از عزم و اراده مسی‌ها، قطعا کسی برد یک گله این تیم را نیز متصور نبود! اینجا نیز شکست پرسپولیس و رفتن گاریدو، مبحث اصلی رسانه‌هاست؛ هر چند این مساله به خاطر جایگاه پرسپولیس امری طبیعی است ولی نباید بردی که ردپای تفکر، آنالیز درست و کار بابرنامه مسی‌ها در آن مشهود بود، به سایه رانده شود، مضاف بر اینکه باید حال و روز و بضاعت تیم مس رفسنجان نیز مدنظر قرار گیرد.

امکان هم دارد تیم‌های شمس‌آذر و مس رفسنجان به دلایل مختلف در ادامه لیگ، کمتر موفق به خلق چنین نتایجی شوند ولی آنچه این ۲ تیم در این ۲ بازی عرضه کردند، بی‌ربط با توان بالقوه آنها نیست. مسلما تیم‌های شهرستانی بویژه آنانی که به استعدادهای جوان بها می‌دهند، شایسته توجه بیشتری در فوتبال هستند.