پایان رافت*: در بازی پرسپولیس مقابل خیبر خرم‌آباد، سرخ‌پوشان نیمه اول دارای عملکردی گیج‌کننده و سردرگم بودند. این شرایط با توجه به تغییرات اخیر طبیعی بود. از سوی دیگر، خیبر با شروعی پرفشار و پرس سنگین توانست بازیسازی پرسپولیس را مختل کند و حتی گل برتری را در نیمه اول به ثمر برساند.

اما چیزی که این بازی را متفاوت کرد، حضور کریم باقری روی نیمکت بود. او تأثیری مثبت، بویژه از نظر روحی - روانی روی تیم گذاشت. تغییرات تاکتیکی هم مشهود بود؛ ترکیب تهاجمی‌تر و استفاده از بازیکنانی مثل یاسین سلمانی که در دوران گاریدو فرصت چندانی پیدا نمی‌کرد، نشان داد باقری می‌داند چطور از داشته‌های تیم به درستی استفاده کند. آل‌کثیر و علیپور هم که زیر فشار شدید هواداران بودند، در این بازی گلزنی کردند و به نظر می‌رسد با همین گل‌ها اعتماد به‌ نفس‌شان بازگردد.

گل علیپور که او را به گریه انداخت، نشان‌دهنده بار سنگینی بود که بازیکنان تحمل می‌کردند. من معتقدم این روند می‌تواند در بازی‌های آینده ادامه داشته باشد، بویژه با حضور ژوائو که می‌تواند کمک بزرگی برای خط حمله باشد.

با این حال، مشکل اصلی پرسپولیس همچنان روی نیمکت است. کریم باقری همیشه گفته علاقه‌ای به سرمربیگری ندارد و ترجیح می‌دهد نفر اول نباشد اما به نظر من، او بهترین گزینه برای هدایت پرسپولیس است. او شناخت کاملی از تیم دارد، دستیار اغلب سرمربیان ۱۵-۱۰ سال اخیر پرسپولیس بوده، بازیکنان و هواداران به او اعتماد دارند و از همه مهم‌تر می‌تواند تیم را از این وضعیت خارج کند.

در شرایط فعلی که هواداران نگران وضعیت تیم هستند و مدیران باشگاه با چالشی بزرگ برای انتخاب سرمربی روبه‌رویند، نگه داشتن کریم باقری به عنوان نفر اول می‌تواند یک تصمیم مدیریتی هوشمندانه باشد. او به همراه سیدجلال حسینی می‌تواند پرسپولیس را به روزهای خوبش بازگرداند و نشان دهد نیازی به گزینه‌های خارجی گرانقیمت نیست.

این روزها پرسپولیس بیش از هر چیز به کسی نیاز دارد که تیم را به آرامش برساند و کریم باقری تمام این شرایط را دارد؛ فقط باید قانع و راضی‌اش کرد که می‌تواند.

مهاجم پرسپولیس در دهه ۷۰/ مربی و کارشناس فوتبال *