امیرعباس نوری: احمد زیدآبادی پستی در شبکه اجتماعی ایکس منتشر کرده و مدعی شده ترامپ در توافق احتمالی با ایران امنیت رژیم صهیونیستی را لحاظ می‌کند و از همین رو به پزشکیان پیشنهاد داده مسؤولیت مذاکرات هسته‌ای را رها کرده و بر عهده منتقدان قرار دهد. این استدلال عجیب و پیشنهاد عجیب‌تر در حالی است که محمدجواد ظریف هم در مقاله‌ای که در فارن‌افرز منتشر شد و هم در اظهاراتی که در اجلاس داووس مطرح کرد، از آمادگی دولت پزشکیان برای مذاکره و احیانا توافق با ترامپ خبر داده است. ظریف حتی در اظهاراتی جنجالی، دولت پزشکیان را واجد امتیازات مطلوب برای آمریکایی‌ها در مقایسه با رقبای داخلی‌اش دانسته است و از این طریق تلاش کرده به آمریکایی‌ها بقبولاند توافق با دولت پزشکیان می‌تواند متضمن تامین منافع آنها باشد. سایر مقامات و منتسبان دولت نیز در هفته‌های اخیر از مذاکرات هسته‌ای و توافق با دولت آمریکا حمایت کرده‌اند. در این شرایط، این پیشنهاد زیدآبادی قابل تامل است. به نظر می‌رسد جریان تندرو اصلاح‌طلب به این نتیجه رسیده‌اند مذاکره با ترامپ به نتیجه مطلوب نخواهد رسید و دولت اصلاح‌طلب چهاردهم در همین ماه‌های ابتدایی با شکست مواجه خواهد شد. از همین رو تمایل دارند پزشکیان مسؤولیت‌‌های قانونی خود را رها کرده و موضوع مذاکره را از دستور کار دولت خارج کند. یا اینکه از همین حالا توپ را در زمین منتقدان انداخته و شکست احتمالی در مذاکرات را متوجه منتقدان کند. این موضوع، یک پیام مستتر مهم دارد. احتمالا تندروهای جریان اصلاحات با توجه به احتمال ناکارآمدی دولت پزشکیان، در حال زمینه‌چینی برای رفع مسؤولیت و تکالیف قانونی دولت و بهانه‌جویی برای متهم کردن دیگران هستند. این در حالی است که فقط ۵ ماه از شروع به کار رسمی دولت مسعود پزشکیان گذشته است و در این مدت یک همراهی حداکثری میان سایر قوا و ارکان حاکمیت با دولت پزشکیان شکل گرفته است. به عبارتی، دولت پزشکیان تاکنون یک مسیر کاملا هموار برای سیاست‌گذاری و اجرای سیاست‌های خود پیش رو داشته است. بنابراین احساس شکست، آن هم ۵ ماه پس از شروع به کار دولت، نکته قابل تاملی است. از سوی دیگر امثال زیدآبادی و سایر اصلاح‌طلبان در انتخابات ریاست‌جمهوری اخیر تمام قد از پزشکیان حمایت کرده و از مردم خواستند برای بهبود وضعیت معیشتی، به او رأی دهند. حالا در شرایطی که پزشکیان تازه در ابتدای راه است و همه ارکان نظام او را در پیگیری سیاست‌هایش همراهی می‌کنند، این پیام شکست دولت می‌تواند نشانه فرار آنها از پذیرش مسؤولیت دولت قلمداد شود. فاصله‌گذاری اصلاح‌طلبان از دولت البته قبل از این نیز مسبوق به سابقه است و یکی از اعضای حزب کارگزاران چندی پیش مدعی شده بود پزشکیان گزینه اول آنها نبوده است تا با این حرف، تلویحا میان این حزب و پزشکیان فاصله‌گذاری کند تا در صورت شکست دولت، از خود سلب مسؤولیت کنند. به هر حال، این توئیت زیدآبادی و همین طور مواضع مشابه برخی اصلاح‌طلبان، آن هم در ماه‌های ابتدایی دولت چهاردهم، می‌تواند تبعات خطرناکی برای دولت پزشکیان به همراه داشته باشد. یکی از این تبعات، مخدوش کردن اعتبار پزشکیان و عدم امیدواری جامعه نسبت به سیاست‌ها و اقدامات دولت است؛ موضوعی که می‌تواند سرمایه اجتماعی دولت و شخص پزشکیان را به مخاطره بیندازد. نکته مهم دیگر درباره نسبت طیف‌های رادیکال اصلاح‌طلبان با دولت پزشکیان است. این طیف‌های رادیکال تلاش می‌کنند پزشکیان را وارد منازعات سیاسی کرده و وی را روی گسل‌های سیاسی ببرند. هدف آنها از این اقدامات، قرار دادن دولت پزشکیان در موضع تقابلی با سایر قوا و ارکان کشور است. در نگاه این تندروها، کارآمدی دولت و رضایت عمومی از اقدامات دولت وابسته به جریان اصلاحات، یک هدف مطلوب نیست، بلکه از نظر آنها پزشکیان باید وارد منازعات سیاسی و ساختارشکنی شده و اهداف سیاسی را در اولویت سیاست‌گذاری‌های خود قرار دهد. به همین دلیل، هر اقدام یا زمینه‌ای که موجب آرامش فضای کشور بویژه در حوزه سیاسی شود، مانع پیشبرد اهداف سیاسی طیف‌های رادیکال است، بنابراین رویکردهای طیف‌های رادیکال مبتنی بر التهاب و تشنج اجتماعی و سیاسی است. رادیکال‌ها معتقدند ایجاد و تشدید تنش سیاسی در کشور زمینه‌‌ساز پیشبرد اهداف آنهاست، هر چند در این میان دولت و شخص رئیس‌جمهور قربانی شود. چندی پیش شایعه استعفای پزشکیان به طرز عجیبی در فضای رسانه‌ای کشور منتشر شد. رهگیری این شایعه، نشان داد در پشت پرده این موضوع، طیف‌های تندرو منتسب به جریان اصلاحات هستند. همین موضوع به اندازه کافی نشان می‌دهد طیف‌های رادیکال جریان اصطلاحات، چه نوع رویکردی را در قبال دولت پزشکیان می‌پسندند و آن را اتخاذ و اعمال می‌کنند.