در مورد وقوع چرایی اتفاقات بازی پرسپولیس -  تراکتور، چه کسی باید تحقیق کند؟ چه کسی باید این ماجرا را زیر و رو کند؟ بیایید از یک زاویه دیگر به این ماجرا نگاه کنیم. چرا اینطور شد؟ اصلا چرا کار به اینجا کشید؟  محمدحسین میثاقی، با آن لحن حق به جانب خاص خودش، برای دوستش سنگ‌تمام گذاشت؛ تلویحا گفت: «یک بازیکن رفته تیم رقیب، خب که چی؟ هوادار باید تهش ببخشد یا نهایت ۲ تا ناسزا بگوید و‌ بعدا ساکت شود».  

اما مگر همه واقعیت همین بود؟ نه! ماجرا عمیق‌تر از این حرف‌هاست. اگر کمیته انضباطی همان روز اول درست عمل می‌کرد، اگر قاطعانه می‌ایستاد، آیا این همه جنجال پیش می‌آمد؟ اصلا کسی جرات می‌کرد اینطور خون هوادار را به جوش بیاورد؟ این بازیکن، همان که همه قصه به او گره خورده، در ۲ سال اخیر کارهای عجیبی کرد. قراردادش را با پرسپولیس فسخ کرد، به آستانه پیوستن به تیم رقیب رسید اما برگشت. هواداران او را بخشیدند، نه یک‌ بار، بلکه چند بار ولی او دوباره همان بازی‌ها را درآورد. این بار دیگر هیچ پرده‌ای باقی نماند. مشخص بود همه‌ چیز فقط به خاطر پول است. دیگر چه انتظاری داشتید؟ هوادار دست روی دست بگذارد و هیچ نگوید؟ طبیعی است اینطور نشود. حالا می‌خواهید هواداران را سرزنش کنید؟ یک لحظه صبر کنید. در ایتالیا، هنوز که هنوز است دوناروما از دست هواداران میلان در امان نیست. در بازی تیم‌ ملی هم به او ناسزا می‌گویند، حتی دلار به سمتش پرت می‌کنند. این درست است؟ نه! ولی فوتبال همین است. یک بازی عجیب و غریب که با احساسات آدم بازی می‌کند.  اما بیایید برگردیم به اصل ماجرا. سنگ‌پراکنی! این دیگر فوتبال نیست، این دیگر جنون است. ناسزا گفتن؟ زشت است ولی نمی‌کشد. سنگ‌پراکنی؟ این یکی می‌تواند جان آدم را بگیرد. این خطرناک‌ترین بخش ماجرا بود. همین سنگ‌ها، همین تکه‌های بی‌جان، می‌توانستند جان انسان‌ها را بگیرند. این دیگر فقط یک اشتباه نیست، یک فاجعه است. و حالا برسیم به کمیته انضباطی. همان‌ها که با تصمیمات اشتباه‌شان، این خشم را شعله‌ور کردند، اگر از روز اول عدالت را اجرا می‌کردند، اگر جرأت می‌کردند محرومیت را بدون «تعلیق» اجرا کنند، هیچ‌کدام از این اتفاقات نمی‌افتاد. ولی حالا چه؟ می‌خواهید همه چیز را گردن یک نفر بیندازید؟ آسان است ولی بی‌انصافی.  این فوتبال است، پر از عشق، پر از جنون، پر از خشونت. از بارسلونا تا ناپل، از میلان تا مادرید، این قصه‌ها همیشه بوده و هست اما نباید بگذاریم جنون جای عشق را بگیرد که اگر گرفت، خروجی کار همین است.