او در ادامه نوشته بود: «جنگ غزه تنها ویرانی نوار غزه نبود، به نوعی ویرانی «آرمان فلسطین» هم بود!»

منظورش این است که صبر و استقامت این مردم دیگر چندان ادامه پیدا نخواهد کرد و بزودی شاهد کم آوردن فلسطینی‌ها خواهیم بود. برایم عجیب بود چگونه او با وجود مشاهده تصاویر مکرر مقاومت عجیب مردم غزه در یک سال و نیم گذشته، چنین تحلیلی دارد و گمان می‌کند آنان دیگر طاقت سختی ندارند. چگونه تصور می‌کند سختی جنگ، آرمان فلسطین را از بین برده؟! آیا همین دست تحلیل‌ها نبود که توفان الاقصی را خودکشی از ترس مرگ تعبیر می‌کرد و معتقد بود بزودی حماس از بین می‌رود؟

این تحلیل‌ها را بدون توجه به نزاع همیشگی گفتمان الهی و مادی نمی‌شود فهمید.

مقام معظم رهبری در روز عید مبعث درباره پیروزی غزه فرمودند: «شما نگاه کنید به غزه! غزه‌ منطقه‌ محدود کوچک، رژیم صهیونیستی تا دندان مسلح و دارای پشتیبانی کامل آمریکا را به زانو درآورد؛ غزه رژیم صهیونیستی را به زانو درآورد! این شوخی است؟ این همان رشحه‌ای از بعثت است؛ این همان ایمان و عقل است؛ این همان تلاوت آیات قرآن است؛ این دل بستن به خداست؛ این همان اعتقاد به «اِنَّ العِزَّهَ لِلَّهِ جَمیعاً» است». ایشان همچنین در بیانات 2 هفته گذشته‌شان، پیروزی مردم غزه را که جلوی چشم مردم دنیا دارد اتفاق می‌افتد، شبیه افسانه اما سنت قطعی الهی دانستند.

گفتمان مادی‌گرایی از سنت الهی فهمی ندارد. اعجاز ایمان و اعتماد به قدرت الهی در پیروزی مردم غزه را درک نمی‌کند و مدام منتظر شکست و زمین خوردن آنان است. وقتی مقام معظم رهبری می‌گویند غزه پیروز می‌شود، آنان فقط ویرانی، کشتار، آوارگی و معلولیت را می‌فهمند. آنان نمی‌توانند یحیی سنوار را بفهمند وقتی شاعرانه از راه رسیدن به آزادی سرخ حرف می‌زند. برای همین منتظرند مردم غزه این بار در مرحله بازسازی کم بیاورند. برای همین مطمئن هستند ترامپ می‌تواند با فشار، آنان را مجبور به کوچ از غزه کند. اگر مادی‌گرایان می‌توانستند قدرت ایمان و اراده را پس از این همه واقعیات رخ داده در ماجرای غزه بفهمند، تمام این فشارهای حداکثری پوچ و بی‌معنا می‌شد. آنان حتی نمی‌توانند پایمردی مردم غزه نسبت به مجاهدان حماس را پس از آن همه مصیبت که به دنبال توفان الاقصی متحمل شدند، باور کنند. برای همین مدام می‌گویند مردم غزه از حماس متنفرند و آنان را دلیل مصائب‌شان می‌دانند و اکنون خواهان نجات به هر قیمتی هستند. حتی وقتی با اعلام آتش‌بس، صحنه‌های صفوف به هم گره خورده مجاهدان میان هلهله و شادی مردم در خیابان‌های غزه و کرانه‌ باختری منتشر شد، آنان باز هم توضیحی نداشتند. آنان تصاویر قیام بازگشت و مردمی را که تهلیل و تکبیر می‌گفتند و دف می‌نواختند و اشک شوق می‌ریختند و یکدیگر را گرم در آغوش می‌کشیدند و از حماس تشکر می‌کردند، دیدند اما باز به جای باور ایمان این مردم، ترجیح دادند طرح ترامپ را باور کنند. می‌دانم آنان همواره منتظرند مردمی که به ویرانه‌های‌شان برگشته‌اند، خسته شوند و به طرح تبعید اجباری ترامپ تن دهند. می‌دانم آنان هیچ‌وقت نمی‌توانند رازی را که انسان مقاومت، میان «آزادی سرخ» و «دستان خون‌آلود» کشف کرده، بفهمند. مگر اینکه ایمان عمیق بیاورند به خدایی که صحنه‌گردان تمام وقایع تاریخ است و عزت و نصر از آن او است: «و لن تجد لسنه‌الله تبدیلا».