مهدی مرسلی: ریاض، زمین سختی است که هیچ‌کس به نفع تو سوت نمی‌زند. در فوتبال آسیا، همیشه یک تیم هست که بقیه باید در مقابلش زانو بزنند؛ تیمی که هر سال به قهرمانی فکر می‌کند و با جیب‌هایی پر از دلار، ستاره‌های فوتبال اروپا را به قاره کهن می‌کشاند. نام این تیم، الهلال است. پرسپولیس اما در این سفر، با واقعیت سختی روبه‌رو شده. این فقط یک بازی فوتبال نیست، یک جنگ نابرابر است؛ نبرد تیمی که به سختی نفس می‌کشد، مقابل تیمی که از ستاره‌ها در حال انفجار است.

روز جمعه، الهلال و پرسپولیس همزمان در لیگ‌های داخلی‌شان بازی کردند. یکی، در عربستان، الاخدود را مثل یک شیر گرسنه بلعید و دیگری، در اهواز، زیر ضرباهنگ حملات سنگین فولاد، تنها یک امتیاز دشت کرد. یکی برای قهرمانی در عربستان می‌جنگد، دیگری برای زنده ماندن در کورس ایران. همین چند جمله، کافی است تا تصویر بزرگی از تفاوت ۲ تیم ترسیم شود.

* کاروان زخمی سرخ در دل عربستان

پرسپولیس اما خیلی زود راهی ریاض شد. شاید برای عادت کردن به زمین، هوا و فضایی که انگار هیچ‌وقت به نفع تیم‌های ایرانی نبوده است. اما یک تفاوت بزرگ بین این ۲ تیم وجود دارد که حتی زودتر رسیدن به عربستان هم نمی‌تواند آن را جبران کند: الهلال هنوز همان تیمی است که همه را در هم می‌کوبد ولی پرسپولیس یک تیم زخمی است که برای دویدن در این میدان، نفسش بند آمده.

* ۵ غایب و یک دنیا نگرانی برای کارتال

فهرست مصدومان پرسپولیس، کابوسی است که هر شب گاریدو را از خواب می‌پراند اما حالا این کابوس روی دوش اسماعیل کارتال افتاده است. ۳ بازیکن کلیدی پرسپولیس اصلا سوار هواپیما نشدند: وحید امیری، اوستون اورونوف و میلاد سرلک. ۲ بازیکن دیگر، ایوب عملود و امید عالیشاه، اگرچه با تیم راهی عربستان شده‌اند اما هیچ‌کس نمی‌داند آیا می‌توانند مقابل الهلال به زمین بروند یا نه. از آن‌ سو، در اردوی الهلال هم نام چند مصدوم شنیده می‌شود اما تفاوت بزرگ اینجاست که نبود این بازیکنان، ضربه‌ای به این تیم نمی‌زند. علی البلیهی، همان مدافع مغرور و سرسخت، شاید این بازی را از دست بدهد اما در دفاع، کنار کولیبالی یک بازیکن دیگر با همان قدرت ایستاده است. رنان لودی، مدافع چپ برزیلی، هم مصدوم است اما بازیکنی که به جای او به میدان می‌رود، تجربه‌ کافی دارد و برای اینکه یک خط دفاع را حفظ کند، نیازی به فوق‌ستاره بودن ندارد.

* میتروویچ نیست اما جای نگرانی نیست!

تنها خبر مثبتی که از اردوی الهلال به تهران رسید، غیبت میتروویچ بود؛ مهاجم صرب که در تمام بازی‌های اخیر مقابل تیم‌های ایرانی‌ گل زده اما این غیبت هم بیشتر شبیه یک شوخی است. جای او را مارکوس لئوناردو پر کرده، یک گلزن برزیلی که جمعه‌ شب ۲ گل از ۴ گل تیمش را زد و در این فصل، تنها یک گل کمتر از میتروویچ‌ زده است.

همین لحظه، کارتال روی تخته‌سفیدش نقشه می‌کشد که چطور می‌تواند این خط حمله را متوقف کند اما در دلش خوب می‌داند هر تاکتیکی که بچیند، نیاز به سربازانی دارد که سرحال باشند، سالم باشند و بجنگند. این، همان چیزی است که پرسپولیس کمتر از همیشه دارد.

* آمار به سود الهلال زنگ خطر را به صدا درمی‌آورد

وقتی به آمار این فصل الهلال نگاه می‌کنی، نفس در سینه‌ات حبس می‌شود. در ۲۵ بازی، لئوناردو ۱۹ گل زده، میتروویچ ۲۰ گل و این یعنی مدافعان پرسپولیس هرگز یک لحظه هم نمی‌توانند چشم از توپ بردارند. در همین زمان، الهلال در لیگ داخلی، تقریبا هر تیمی را با اختلاف ۲ تا ۴ گل در هم کوبیده و در لیگ قهرمانان هم هیچ نشانی از ضعف نشان نداده است.

در آن سو، پرسپولیس با مصدومان زیاد، کمبود بازیکنان کلیدی و دوری از فرم ایده‌آل، بیشتر از همیشه نیاز به معجزه دارد؛ معجزه‌ای که قبلا در فوتبال ایران دیده‌ایم اما همیشه اتفاق نمی‌افتد.

* هواداران، آخرین امید برای زنده ماندن

با این حال، در هر بازی که پرسپولیس وارد زمین شده، همیشه یک چیز تغییر نکرده: هواداران. حتی اگر در عربستان، جایی که میزبان برای تیم‌های ایرانی چیزی جز فضای سنگین و سکوهای پر از هواداران رقیب ندارد، این تیم همیشه امید دارد که قلب‌های سرخ در تهران، انرژی‌شان را از راه دور هم شده، به تیم برسانند. واقعیت این است که پرسپولیس نه برای برد که برای بقا به این میدان می‌رود. آنها می‌خواهند در میان این‌ همه مصدوم، این‌ همه نابرابری و این‌ همه ستاره‌ گران‌قیمت، هنوز زنده بمانند. این چیزی است که برای هر تیم ایرانی‌ای که مقابل الهلال بازی کرده، آرزویی بزرگ بوده است.

سه‌شنبه‌شب، پرسپولیس مقابل یکی از قدرتمندترین تیم‌های تاریخ آسیا قرار می‌گیرد.

این بازی، یک نبرد ساده نیست؛ یک جنگ نابرابر است اما جنگی که هنوز یک امید دارد: اینکه فوتبال، غیرقابل‌پیش‌بینی‌ترین بازی دنیاست.