محمد رستم‌پور: وقت تبادل، گویی اصلاً بیش از 470 روز در خط مقدم نبرد سهمگین و فرساینده‌ نبوده‌اند. چهره خندان، پاکت‌های هدیه در دست، گردن‌آویز‌های شناسایی بر گردن و فرو رفته در لباس‌های اتو کشیده سبز سیر نظامی که رو به دوربین زبان تشکر باز می‌کنند به تمجید از حماس که از آنها در برابر بمباران اسرائیل حفاظت کرده است؛ تصویری از 3 اسیر زن اسرائیلی که مقامات رژیم صهیونیستی را خشمگین کرد. فردای آتش‌بس اسرائیل و فلسطین، گویی ناگهان مقاومت از زیر زمین جوشید. سلحشوران سر تا پا سیاه و مشکی، سوار بر خودروهای بدون پلاک، جلوی ساختمان‌های دولتی حماس، سکو و سن بر پا کردند تا برای تبادل اسرای دو سوی میدان، مراسم بگیرند. با اسلحه به غنیمت گرفته از سربازان اسرائیلی که شاید 48 ساعت از خروج‌شان از همان حوالی نمی‌گذشت. حماس فکر همه جا را کرده بود. حتی به اسرا، «گواهی خروج از غزه»، «کارنامه قرائت عربی» و «نقشه فلسطین» هدیه داده بود. تو گویی مدت‌هاست برای این روز آماده است! اما آمادگی و تدارکی در کار نبود. حماس از ساعت نخست توفان ‌الاقصی دوربین را کنار آر‌پی‌جی و اسلحه وارد نبرد کرد. تصویر اتفاق با خود اتفاق فاصله چندانی نداشت و چه بسا می‌شد شکستن دیوار یک میلیارد دلاری اطراف نواز غزه را به صورت زنده روی آنتن تلویزیون‌های ماهواره‌ای جهان فرستاد. ساعتی از حمله نگذشته بود که حماس بیانیه مکتوب داد و در تمام مدت جنگ سخن گفت. کوتاه و صریح، بی‌آنکه عقب بنشیند؛ صادق و شفاف، بی‌آنکه چیزی را مخفی کند و البته سخنگو و نماد هم ساخت. فرماندهانش نمی‌توانستند جلوی دوربین بیایند و رجز بخوانند اما ابوعبیده‌ای بود که صدای زنده ماندن حماس شد. ابوعبیده هیچ‌گاه صدایش نلرزید و انگشت اشاره‌اش پایین نیامد. حتی در لحظات تلخ بمباران‌های بیمارستان‌ها که همه جنایت جنگی به شمار می‌آیند. تحقیر اسرائیل برنامه و تدبیر نیاز داشت. او هر روایت و خبر و گزارشی از میان خرابه‌های غزه را تحریف و کار فلسطین را تمام‌شده تصویر می‌کرد اما برگزاری نشست خبری وسط انبوهی از پیکرهای شهدا در حیاط بیمارستان المعمدانی 10 روز پس از آغاز تجاوز به غزه بی‌دفاع نشان داد مقاومت بیش از حجم پیام، به عمق پیام توجه دارد. سخت است جنایت را مخابره کنی اما ترس و بغض و نفرتی که پیدا کرده‌ای، ضعیف نشانت ندهد. 

برای چنین هدفی باید نماد طراحی کنی. لازم نیست همیشه حرف بزنی. مثلث قرمز الاعلام العسکری مقاومت روی ویدئوهای حمله به سربازان و تانک‌های اسرائیلی که با تدوین و موسیقی منحصربه‌فردی همراه بود، مهم‌ترین نماد زندگی و موفقیت مقاومت شد، حتی وقتی اخبار تلخ ترور فرماندهان مقاومت در لبنان و فلسطین و سوریه و ایران به تیتر یک رسانه‌های جهان تبدیل می‌شد. ویدئوهای حیرت‌انگیز مثلث قرمز، صدای نفس نفس مجاهدی را که راکت‌انداز ضدتانک یاسین را به دوش می‌کشد و از این ویرانه به آن خرابه در خیابان‌ها و کوچه‌‎های غزه می‌دود، حذف نکرده.