دود غلیظ نگرانی از کمپ آپیانو جنتیله بلند شده است. مارکوس تورام، یوزپلنگ خط حمله اینتر، در جدال با فیورنتینا زانوهایش را به چمن سپرد و حالا، هواداران نراتزوری در هراسند که شاید یکی از 2 بال تهاجمی تیم‌شان برای مدتی بسته شود. اما در پس این نگرانی، یک فرصت طلایی رخ می‌نماید؛ فرصتی که شاید نامش را «مهدی طارمی» گذاشته باشند.

* زخم تورام و نبرد بر سر جای خالی

اینتر این روزها بیش از هر زمان دیگری به درخشش لائوتارو مارتینس و مارکوس تورام وابسته است. آنها مثل 2 شمشیر دو لبه، خط حمله نراتزوری را بر دوش کشیده‌اند اما وقتی یکی‌شان بیفتد، چه کسی جای خالی را پر خواهد کرد؟ مارکو آرناتوویچ، مرد اتریشی‌ای که انگار همیشه در نقش مکمل فرو رفته، یا مهدی طارمی، مهاجم ایرانی‌ای که هنوز نتوانسته نسخه پورتویی خود را در جوزپه مه‌آتزا به نمایش بگذارد؟

رسانه‌های ایتالیایی از جمله Tutto Atalanta می‌گویند نیمکت اینتر در خط حمله فقیرتر از آن است که یک غیبت طولانی را تاب بیاورد. طارمی در ۱۸ بازی تنها یک گل به ثمر رسانده، کوریا که انگار در سرزمین فراموش‌شدگان گم شده و آرناتوویچ که هرچند برابر فیورنتینا ناجی تیمش شد اما همیشه یک قدم عقب‌تر از ترکیب اصلی ایستاده است. حالا اما، همه چیز می‌تواند تغییر کند.

* اینتر بدون تورام، آمار چه می‌گوید؟

وقتی تورام نبوده، اینتر ۳ بار امتحانش را پس داده است:

 - یک برد ۴ بر صفر برابر ستاره‌سرخ بلگراد

 - یک پیروزی ۲ بر صفر برابر اودینزه

 - یک شکست 3 بر2 در فینال سوپرجام برابر میلان

پس جای خالی تورام، همیشه با نتایج خوب همراه نبوده است. نبود او به معنای شکاف در خط حمله اینتر است، شکافی که اگر پر نشود، می‌تواند قهرمانی سری‌ آ را به خطر بیندازد. اینجا، آزمونی برای سیمونه اینزاگی هم هست؛ مربی‌ای که بیشتر از آنکه به نیمکت نگاه کند، به 2 ستاره اصلی‌اش دل بسته.

* طارمی، در مرز بودن و نبودن

وقتی مهدی طارمی به اینتر پیوست، بسیاری انتظار داشتند مهاجم ایرانی همان قاتلی باشد که در لیگ پرتغال، دروازه‌ها را یک‌به‌یک تسخیر می‌کرد اما اینجا، در سری‌ آ، داستان تا اینجا برای او چندان خوش‌یمن نبوده است. شاید تقصیر تاکتیک‌های اینزاگی باشد، شاید هم عادت کردن به فوتبال ایتالیا برای طارمی سخت‌تر از آن چیزی بوده که تصور می‌شد اما فوتبال، دنیای فرصت‌هاست. حالا که تورام ممکن است مدتی بیرون بماند، این دقیقاً همان لحظه‌ای است که طارمی می‌تواند از سایه خارج شود. اگر موفق شود، شاید حتی بعد از بازگشت تورام، اینزاگی دیگر نتواند به‌راحتی او را روی نیمکت بگذارد اما اگر نه، شاید او به لیست بلندبالای مهاجمان خارجی‌ای بپیوندد که هرگز نتوانستند در سری‌ آ قد علم کنند.

* فرصتی که فقط یک‌ بار است

در فوتبال، بعضی فرصت‌ها فقط یک‌ بار از راه می‌رسند. ممکن است مصدومیت تورام تنها یک وقفه کوتاه باشد اما حتی در همین مدت کوتاه هم، طارمی می‌تواند خودش را اثبات کند. می‌تواند دوباره همان مهاجمی باشد که توپ را می‌گیرد، نگاه می‌کند و دروازه را نشانه می‌رود یا اینکه همچنان در حاشیه بماند، جایی که در فوتبال، کسی برایش تره خرد نمی‌کند. پس حالا، توپ در زمین طارمی است. آیا او این شانس طلایی را می‌قاپد؟ یا اینکه، یک مهاجم دیگر، از راه می‌رسد و قصه را از او می‌دزدد؟