گروه بین‌الملل: این روزها حمله به دیپلمات‌های خارجی و ربودن آنها به منظور واداشتن مقامات کشورهایشان برای آزادی شهروندان لیبی که در زندان‌های این کشورها بسر می‌برند، افزایش یافته است و این در حالی است که حکومت و دستگاه‌های دولتی لیبی در مقابل قدرت یافتن شبه‌نظامیان مسلح ناتوان و فلج شده‌اند. پس از کشته‌شدن سفیر آمریکا در لیبی و هدف قرارگرفتن کنسولگری انگلیس و حمله به کاروانی متعلق به سفارت فرانسه و ربوده‌شدن 5 دیپلمات مصری و همچنین ربوده‌شدن فواز العیطان، سفیر اردن، خبرهایی از حمله به سفارتخانه پرتغال به منظور سرقت از آن و همچنین سرقت خودروهای سفارت آمریکا به گوش می‌رسد. سعد محمد رضا، سفیر عراق پس از دریافت پیام‌های تهدید‌آمیز مبنی بر ضرورت آزادی زندانیان لیبیایی وابسته به القاعده در عراق و تلاش برای ربودن وی، بلافاصله به تونس رفت و همچنین منابع خبری گزارش دادند سفیر امارات و انگلیس نیز پس از دریافت پیام‌های تهدیدآمیز مشابه، طرابلس را ترک کرده‌اند. روزنامه رای‌الیوم نوشت، این روزها بحث ربوده‌شدن سفیر اردن در لیبی به یکی از مهم‌ترین بحث‌ها در محافل سیاسی و مردمی لیبی تبدیل شده است زیرا وی نقش زیادی در حمایت از انقلاب لیبی داشته است؛ او توانست وزرای اردن را متقاعد کند برای آزادسازی شهر طرابلس از دست نیروهای معمر قذافی، نیروهای ویژه به لیبی بفرستند و حال او در لیبی ربوده شده تا در قبال آزادکردنش، مقام‌های اردنی مجبور شوند یکی از زندانیان تندرو لیبیایی را که در زندان‌های اردن به سر می‌برد، آزاد کنند و این باعث شده سوالات زیادی درباره ربایندگان اصلی وی مطرح شود زیرا این موضوع نقش زیادی در ارائه تصویری وحشتناک از لیبی دارد. در این میان شایعات زیادی وجود دارد که شایعه اعزام یک یگان ویژه اردنی به لیبی در چارچوب هماهنگی مشترک با مقام‌های لیبی برای آزاد‌سازی سفیر ربوده شده از این جمله است و از سوی دیگر برخی منابع گزارش داده‌اند سازمان اطلاعات آمریکا گروهی از نیروهای خود را به این منظور به لیبی اعزام کرده است. دلایل زیادی وجود دارد که صحت این اخبار را تایید می‌کند؛ اول: یگان‌های ویژه اردن پیش‌تر هم در لیبی حضور داشته و در سرنگون‌کردن نظام قذافی و حمله به مجتمع باب العزیزیه، محل فرماندهی قذافی نقش داشته‌اند و این یعنی اینکه این نیروها، لیبی را از نظر جغرافیایی و جمعیتی خوب می‌شناسند و البته اردن پیش از این نیز چنین یگان‌هایی را برای انجام عملیات ویژه به عراق اعزام کرده بود. دوم: دولت آمریکا کشتی‌های جنگی خود را به سواحل لیبی فرستاد تا مانع حرکت نفتکش حامل نفت لیبی با پرچم کره‌شمالی شود و این کشتی‌های جنگی آمریکایی پس از شکست مقام‌های لیبی برای جلوگیری از حرکت آن، این نفتکش را وادار به بازگشت به بندر «الزاویه» لیبی کردند. سوم: «علی زیدان» نخست‌وزیر سابق لیبی که اخیرا به آلمان فرار کرد، در مصاحبه با شبکه تلویزیونی «لیبیا» اتاق عملیات انقلابی‌های لیبی را به دست داشتن در ربایش سفیر اردن متهم کرد و این یعنی اینکه طرف رباینده شناخته شده است و شاید مکان نگهداری سفیر اردن نیز مشخص باشد. ربایندگان «العروسی القنطاسی» دیپلمات تونسی و «محمد بن‌‌الشیخ» همکار وی اعلام کردند به این دلیل وی را ربوده‌اند که مقام‌های تونس زندانیان لیبیایی در تونس را که به اتهام انجام اعمال تروریستی زندانی شده‌اند، آزاد کنند و این نیز تایید می‌کند که ربایندگان سفیر اردن نیز که همکار آنها محسوب می‌شوند، می‌خواهند بر دولت اردن فشار وارد کنند تا «محمد الدارسی» لیبیایی را که به اتهام برنامه‌ریزی برای حمله به فرودگاه «امان» پایتخت اردن متهم شده، آزاد کند. مشکل لیبی در این روزها تنها مهار شبه‌نظامیان مسلح نیست بلکه باید گفت دموکراسی نوزاد و نوپا در این کشور به طور کامل با شکست مواجه شده و در خطر نابودی قرار دارد زیرا وقتی شخصی مانند «ابراهیم الدباشی» نماینده لیبی در سازمان ملل برخی طرف‌ها را در کنگره ملی لیبی (پارلمان این کشور) به دست داشتن در عملیات ربایش دیپلمات‌ها متهم می‌کند، این بدین‌معناست که در لیبی دیگر حکومت و دولتی وجود ندارد، جدا از این بیشتر نمایندگان پارلمان لیبی که ادعای نمایندگی مردم را دارند، هیچ‌گونه ابراز همدردی با قربانیان ربایش‌ها نداشته‌اند و حتی برخی از آنها این گروگانگیری‌ها را تایید نیز کرده‌اند و از سوی دیگر زیدان و الدباشی اعتقاد دارند نباید نام انقلاب و انقلابی بر شبه‌‌نظامیانی که در ربایش این دیپلمات‌ها و اعمال خشونت‌آمیز دیگر دست دارند، گذاشت. لیبی در حال حاضر در انزوای منطقه‌ای و بین‌المللی قرار گرفته و شهرت بسیار بدی پیدا کرده است و البته تصور نمی‌رفت انقلاب منجر به سقوط رژیم قدافی در لیبی به چنین مسیری منحرف شود.