گروه ورزشی: سرطان تنها بیماری‌ای است که رویاهای یک انسان را به باد می‌دهد، ‌مقاومت و مبارزه در برهه‌ای از زمان جواب می‌دهد ولی اگر شانس با تو یار نباشد سرنوشتت تسلیم‌شدن مقابل بی‌رحم‌ترین بیماری تاریخ است. مرگ تیتو ویلانووا و انتشار خبرش خیلی دردناک بود، شاید به این دلیل که تیتو به بدشانس‌ترین مربی تاریخ فوتبال اروپا تبدیل شده بود. ‌جنگیدن برای به‌دست‌آوردن بزرگ‌ترین دستاورد زندگی یک مربی این است که بتواند روی صندلی پرافتخارترین باشگاه اروپا بنشیند، مدام در حال مصاحبه باشد و دوربین‌های عکاسی و تلویزیونی او را رها نکنند. این شانس یک بار به مرد دوم نیمکت بارسا روکرد، ‌پس از جدایی پپ خیلی‌ها حتی باور هم نمی‌کردند که مرد سایه‌ها در بارسا به عنوان سرمربی انتخاب شود ولی تیتو در کمال ناباوری تبدیل به آقای شماره یک نوکمپ شد اما آنهایی که به خرافات اعتقاد دارند می‌گویند
«چشم زخم» خورد که بعد از گذشت مدتی متوجه شد غول خفته سرطان وجودش را بیمار کرده، ‌مردی که تا چند روز پیش به‌خاطر دهان به دهان‌شدن با مورینیو در اخبار حاشیه‌ها بود، به‌عنوان بدشانس‌ترین سرمربی تاریخ فوتبال اروپا شناخته شده بود. سرطان به تیتو اجازه نداد تا فلسفه تیکی‌تاکا را به روش خودش ادامه بدهد و شاید اگر تیتو دچار این بیماری مهلک نمی‌شد حالا به جای مارتینو روی نیمکت کاتالان‌ها می‌نشست و تا این اندازه هواداران زجر نمی‌کشیدند. ویلانووا در بستر بیماری جان خود را از دست تا جامعه فوتبال یک بار دیگر با نواری به رنگ مشکی تاسف خود را نسبت به این واقعه نشان دهد. تیتو ویلانووا پس از مبارزه طولانی با بیماری سرطان، در سن 45 سالگی درگذشت، اما میراث او در نوکمپ برای همیشه به یادگار خواهد ماند. در چنین زمان‌هایی، فوتبال بی‌اهمیت جلوه می‌دهد. درگذشت غم‌انگیز تیتو ویلانووا در سن 45 سالگی، هر چیز دیگری را تحت تاثیر قرار خواهد داد. کاتالان‌ها که طی هفته‌ها و ماه‌های اخیر با مشکلات متعددی مواجه شده بودند، اکنون همه چیز را فراموش خواهند کرد زیرا تیتو دیگر در میان آنها نخواهد بود. او خیلی زود، ناگهانی و در حالی که بیش از حد جوان بود از بین ما رفت و به عنوان نمادی از شجاعت و قهرمانی در نوکمپ همیشه در اذهان باقی خواهد ماند. مردی که نقش اساسی در بزرگ‌ترین موفقیت تاریخ بارسلونا ایفا کرد و همچنین به همراه این تیم موفق شد در لالیگا 100 امتیازی شود، در حالی که همزمان به مبارزه با بیماری سرطان می‌پرداخت. متاسفانه او وارد بازی‌ای شد که نمی‌توانست برنده داشته باشد. یک هافبک مستعد که وارد لاماسیا شد و دو سال در بارسلونای B سپری کرد، اما تنها موفق شد در دسته‌های پایین‌تر و در تیم‌هایی همچون فیگرس، لیلدا، باداجوز، الچه و گرامانت بازی کند، البته در اواسط دهه 90، در تیم‌های سلتاویگو و مایورکا در سطح اول حرفه‌ای نیز بازی کرد. در آن زمان که وی یک مرد جوان بود، توسط هافبک تیم بارسلونا تحت نظر قرار گرفت. پپ گوآردیولا به تیتو در باشگاه به عنوان یک جوان مستعد نگاه می‌کرد و دوستی فوق‌العاده آنها هنگام بازی‌ها و پس از آن ادامه پیدا کرد. ویلانووا پس از اتمام فوتبالش به بارسا بازگشت و در تیم جوانان بارسلونا در نوکمپ مشغول به فعالیت شد و با بازیکنانی همچون لیونل مسی، جرارد پیکه و سسک فابرگاس دو عنوان قهرمانی کسب کرد. با وجود این موفقیت‌ها، در سال 2003 اعلام شد تیتو مازاد بر نیاز است و همه هواداران از ساندرو راسل درخواست کردند او به تیم بازگردد. پس از ترک بارسا او در زمانی کوتاه هدایت تیم اف‌سی پالافروگل در دسته چهارم اسپانیا را برعهده گرفت و سپس به عنوان مدیر ورزشی در تیم‌های فیگرس و سپس تراسا مشغول به کار شد. در سال 2007 پس از تماس پپ گوآردیولا، او برای سومین بار به بارسلونا بازگشت. پپ از او درباره بارسلونای B ‌سوال کرد و می‌خواست که تیتو دستیار او باشد. کاپیتان سابق بارسا به تیتو اعتماد کامل داشت و این دو مرد نمایش‌های فوق‌العاده‌ای در بازی‌ها داشتند. پپ ذهن تحلیلگر تیتو را تحسین می‌کرد و احساس می‌کرد در بلندمدت می‌تواند بر دانش و تخصص دوست لاغراندام خود تکیه کند. آنها فوق‌العاده کار کردند. گوآردیولا بر اعتقادات خود راسخ بود و در روزهای ابتدایی کمتر به خود اعتماد داشت. ویلانووا ایده‌ها و راه‌حل‌های تاکتیکی ارائه می‌داد. یک استراتژیست عالی که بعدها توسط آندرس اینیستا لقب «دانشنامه فوتبال» را به خود گرفت. پس از یک فصل موفق در بارسای B، خوان لاپورتا رئیس وقت بارسلونا به این نتیجه رسید که این زوج، ایده‌آل‌ترین گزینه برای جانشینی فرانک ریکارد هستند اما پاسخ گوآردیولا چنین بود: «شما امکانات لازم برای انجام چنین کاری را ندارید.» اما لاپورتا مصمم بود و تصمیم گرفت، پپ را به همراه تیتو به تیم اول بارسلونا بیاورد و موفق‌ترین فصل تاریخ باشگاه کاتالان را رقم بزند. سه‌گانه قهرمانی لیگ قهرمانان اروپا، لالیگا و کوپا دل ری هرگز از اذهان پاک نخواهد شد. آبی و اناری‌ها پس از آن سوپرجام اسپانیا، سوپرجام اروپا و جام باشگاه‌های جهان را طی ماه‌های بعد به جمع افتخارات خود افزودند و با عنوان «بارسای 6 جامه» شناخته شدند. یک میراث جاودان از پپ و تیتو به جای ماند. اتفاق دردناک وقتی بود که آدریا پسر ویلانووا (که اکنون در تیم جوانان بارسا عضویت دارد) روز یکشنبه عکسی از پدرش که با تیم در حال جشن گرفتن است در توییترش قرار داد و نوشت: «من بارسایی با 6 جام دیدم. آنها فوق‌العاده هستند.» در سال‌های اولیه، ویلانووا از حضور در انظار و رسانه‌ها خودداری می‌کرد و چهره او پشت چهره رسانه‌پسند گوآردیولا محو بود اما پس از درگیری در سوپرکاپ اسپانیا 2011 و زمانی که ژوزه مورینیو انگشتش را در چشم کمک مربی بارسلونا فرو کرد، نگاه‌ها به او نیز تغییر کرد. تیتو در فصل 12-2011 که آخرین فصل حضور پپ گوآردیولا در بارسا بود، همزمان برای برداشتن تومور در گلویش تحت عمل جراحی قرار گرفت و پس از آن برای مبارزه با بیماری سرطان تحت درمان قرار گرفت. اما زمانی که در سال 2012 گوآردیولا گفت برای یک فرصت مطالعاتی بارسا را ترک خواهد کرد، تیتو احساس می‌کرد به اندازه کافی برای جانشینی پپ قوی است. با این حال یک جمله هشدار مانند از دوستش شنید. گوآردیولا به رسانه‌ها گفت: «زندگی امتحان سختی را برای این پسر در نظر گرفته است. شما نمی‌دانید که او چقدر رنج کشیده است». ویلانووا در فصل 13-2012 موفق شد با کسب 100 امتیاز بارسلونا را قهرمان لالیگا کند و با رکورد رئال ژوزه مورینیو که در فصل قبلش به چنین امتیازی دست یافته بود، برابری کند اما او دو ماه از فصل را به دلیل عود کردن بیماری سرطان گلویش در دسامبر 2012 از دست داد و در تابستان مجبور به کناره‌گیری از سمتش شد.  کناره‌گیری از سمتش در برنامه او جایی نداشت، اما آزمایشات روی او نشان داد وی برای درمان بیماری‌اش به استراحت نیاز دارد. بنابراین تیتو برای مبارزه با بیماری‌اش تصمیم به کناره‌گیری از هدایت بارسا گرفت، هرچند همیشه در دل هواداران بارسلونا و هر کسی که در این باشگاه مشغول به کار است، بود. در ماه اکتبر، باشگاه بارسلونا موزیک‌های جذابی پیش از شروع مسابقه با رئال‌مادرید در ال‌کلاسیکو تهیه کرد و برای حمایت از سرمربی سابق خود شعارها و پیام‌های «زنده‌باد تیتو» طنین‌انداز شد و تیتو برای مشاهده یکی از بازی‌های تیم سابق خود در ماه ژانویه به نوکمپ رفت اما وضعیت او هفته بعد از آن وخیم شد و در ماه فوریه قادر به شرکت در جشن روزنامه موندو دپورتیوو نشد؛ جایی که او برنده عنوان بهترین مربی سال شده بود. یوپ هاینکس که جایزه او را به آندونی زوبی زارتا مدیر ورزشی بارسا تقدیم کرد، گفت: «تیتو مثالی برای جهان ورزش و به طور کلی برای جهانیان است. او یک قهرمان ورزشی و همچنین یک قهرمان در زندگی است.» سرانجام تیتو ویلانووا پس از مبارزه‌ای شجاعانه با بیماری سرطان، با شکست مواجه شد و اکنون دنیای فوتبال در مقابل چنین حادثه دردناکی، بی‌اهمیت جلوه می‌دهد. فقدان مردی که به بارسا زندگی و نفس داد و طرفداران فوتبال در اسپانیا و سراسر جهان را در راه مبارزه دلیرانه خود متحد کرد، بشدت احساس می‌شود.