حسین جوادی: شناخت و آنالیز گروه ششم جام‌جهانی کار بسیار پیچیده‌ای است. حریفان تیم ملی ایران را تنها نباید از روی نامشان یا نام ستاره‌هایشان آنالیز کرد. این درست است که آرژانتین یکی از مدعیان فتح جام اعجوبه‌هایی مانند لیونل مسی،آگوئرو، دی‌ماریا و ایگوآین را در اختیار دارد ولی باید بدانیم آلبی سلسته از چه روشی برای رسیدن به گل استفاده می‌کند، نقطه ضعف‌هایش کجاست و چگونه می‌توان یک بازی منطقی مقابل این غول آمریکای جنوبی ارائه کرد. همینطور درباره بوسنی و نیجریه. بررسی کردن رقبای ایران براساس نقطه ضعف و قوت آنها باید بر پایه روش‌های استاتیکی انجام شود. شاید خیلی‌ها اعتقاد داشته باشند شاگردان کی‌روش هیچ شانسی برای صعود ندارند و ایران توان مقابله با رقبای گروه 6 را نخواهد داشت اما زود قضاوت کردن در فوتبال خیلی هم کار منطقی و حساب‌شده‌ای نیست چون تا زمانی که تیم‌های حریف را خوب نمی‌شناسید نمی‌توانید دست به پیشگویی بزنید البته این حقیقت را نمی‌توان کتمان کرد که برای صعود راه دشواری در پیش است ولی فلسفه‌ای هست که می‌گوید هر تیمی که به جام‌جهانی صعود می‌کند می‌تواند برای بزرگان خطر به حساب آید و هرگر نباید تیمی را دست کم بگیرید. در تمام دوران تاریخ جام‌جهانی بارها اتفاق افتاده که تیمی که هیچ کس روی آن حسابی نمی‌کند می‌تواند دیگران را سورپرایز کند. شاید هم با خود بگویید این استدلال درباره تیم ملی ایران خیلی هم صدق نمی‌کند چون تیم ما زمان‌های فراوانی را از دست داده و به دلیل نداشتن اردوهای مناسب و بازی‌های تدارکاتی خیلی هم در قواره‌های دیگران نیست ولی این امکان هم وجود دارد که کی‌روش در همین مدت کوتاه باقی مانده بازیکنانش را از لحاظ روحی - روانی به مرزی برساند که یک نمایش آبرومند در این تورنمنت از خود بجا بگذارند. واقع‌گرا بودن کلید اصلی است ولی چشم بسته و بدون آنالیز حریفان هرگز نمی‌توان به یک پیش‌بینی دقیق دست پیدا کرد.