جنگل‌های «خیر رود» نوشهر پس از تجربه تلخ قطع درختان به واسطه نصب دکل‌های برق فشار قوی، این بار با مساله عبور کانال‌های آب و دور جدیدی از تخریب‌های زیست‌محیطی
دست‌و پنجه نرم می‌کند. از چشم کسی پوشیده نیست که طرح‌های ملی در جهت برنامه‌های توسعه‌ای و عمرانی دولت، حافظ منافع ملی و از ضروریات پیشرفت است و گامی است در جهت آبادانی کشور، ولی آیا هر طرحی را تحت لوای ملی بودن بدون در نظر گرفتن تمام جوانب آن می‌توان به اجرا درآورد؟ اخیرا وزارت نیرو (آب منطقه‌ای استان مازندران) با مشورت گروه مهندسین مشاور مهاب قدس درصدد اجرای طرح ملی انتقال آب از غرب استان مازندران به شرق استان است.

کانال آبی که برای عبور نیازمند قطع درختان جنگل‌های «خیر رود» است. در نگاه اول و روی کاغذ این پروژه نه‌تنها بی‌نقص به نظر می‌رسد که گامی در جهت آبادانی مناطق شرقی استان است ولی با چه هزینه‌ زیست‌محیطی! در عمل قرار است کانال انتقال آب از میان جنگل‌ها و منابع طبیعی گـذر کند.

طی 30 سال گذشته جنگل‌های کشور از میزان تقریبی 18 میلیون هکتار به 5/9 میلیون هکتار کاهش یافته‌اند. اگر مسیر طول کانال انتقال آب را غرب تا شرق استان مازندران در نظر بگیریم و عرض تقریبی آن را 20 متر، با یک حساب ساده می‌توان به عمق فاجعه پی برد. این اقدامات در شرایطی در حال رخ دادن است که فتاح، وزیر پیشین وزارت نیرو این طرح را بدون بازده اقتصادی عنوان کرده است. در رم باستان رومیان با ایجاد پل‌هایی اقدام به انتقال آب می‌کردند حال آنکه ما در عصر مدرنیته هنوز اقدام به حفر کانال از میان دره‌های عمیق جنگل‌ها می‌کنیم.

وزارت نیرو طی سال‌ها جهت اقدام نیکوی برق‌رسانی به مناطق مختلف استان مازندران با ایجاد دکل‌های برق فشار قوی قسمت‌های وسیعی از منابع طبیعی را تخریب کرده و در اختیار خود درآورده و اکنون نیز برای آبرسانی درصدد تخریب قسمتی دیگر از منابع طبیعی و جنگل‌هاست در حالی‌که مسیر انتقال آب می‌تواند همان مسیر دکل‌های برق فشار قوی باشد؛ مسیری که حق کاشت هیچ درخت جدیدی در آن وجود ندارد.