دبیر نمایشگاه «بهشت در خیابان شانزدهم» در نشست بررسی این نمایشگاه در خبرگزاری برنا گفت: ایده آغاز نمایشگاه دغدغه شخصی من بود ولی در روند نمایشگاه تغییر کرد و ایده‌های اعضای دیگر گروه شکل کامل‌تری به آن داد و مشارکت برگزارکنندگان نمایشگاه بسیار بود و بنده فقط در حد کارگردانی و مدیریت عمل کردم. محمود مکتبی افزود: انتخاب کارها به صورتی بود که از قبل با آنها آشنا بودم، یعنی ایده‌ را با همه اعضای گروه در میان گذاشتم و هر کس هنر خود را ارائه کرد. البته همان طور که گفتم ایده رفته رفته در کارهای همه بچه‌ها شکل دیگری پیدا کرد و کار جلو رفت. مکتبی ادامه داد: یکی از دلایلی که گالری لاله را انتخاب کردم این بود که این گالری مانند گالری‌های دیگر روی فروش آثار تاکید ندارد و چون من به فروش آثار فکر نکرده بودم، این گالری را مناسب کار خودمان دانستم. وی تصریح کرد: درست است که نمایشگاه با یک موضوع خاص و گروهی برگزار شده است، ولی در تک‌تک آثار، بیان و دید خالقان آن نیز وجود دارد و شاید مفهومی جدا از موضوع نمایشگاه نیز در دل خود داشته باشند. قرار نبوده است ایده نمایشگاه به طور کامل بسط داده شود و همه موضوع را به اتمام برسانیم. مکتبی درباره نمایشگاه‌های هنرمفهومی در ایران گفت: نخستین حرکت‌های جدی در این شکل در سال 80 شروع شد، البته قبل از سال 80 نیز نمونه‌هایی وجود داشته ولی نه به صورت منسجم؛ اما در سال‌های اخیر نمایشگاه‌های هنر مفهومی و محیطی بسیار زیاد شده است. وی درباره خصوصیات نمایشگاه «بهشت در خیابان شانزدهم» بیان داشت: در نمایشگاه صدا، تصویر، حرکت و... گنجانده شده است و حتی از عکس‌العمل‌ها می‌شود فهمید، برای مخاطبان عامی که وارد این نمایشگاه می‌شوند فضایی جالب به وجود آمده و آنها درگیر حال و هوای نمایشگاه می‌شوند. مکتبی ادامه داد: برای اجراهای بعدی مطمئنا هماهنگی‌های زیادی در میان گروه وجود خواهد داشت، چون درست است که با هر یک از اعضای گروه صحبت کردم ولی به صورت گروهی کنار هم نتوانستیم هماهنگ باشیم و این‌طور نشد که بچه‌ها موسیقی آقای غفاری که موسیقی نمایشگاه را ساخته گوش کنند و آقای غفاری نیز آثاری که قرار است خلق شود را ببیند تا هماهنگی بین ریتم و شخصیت همه اجزای نمایشگاه وجود داشته باشد.