برای نخستین‌بار در تاریخ سینمای ایران فیلمی با 2 پایان متفاوت در سینماهای کشور اکران می‌شود. این تازه‌ترین خبری است که در حال و هوای این روزهای سینمای ایران رسانه‌ای شد تا پرونده اکران 89 همچنان شاهد اتفاقات نادر باشد. عوامل فیلم سینمایی «هفت دقیقه تا پائیز» که چه در زمان جشنواره و چه این روزها در اکران عمومی، مورد توجه نسبی منتقدان و مخاطبان خاص و عام قرار گرفته ‌است، در تصمیمی عجیب قصد دارند ادامه اکران فیلم خود را با 2 پایان متفاوت دنبال کنند. این تصمیم در پی حذف سکانس‌ پایان‌بندی نسخه جشنواره، در اکران عمومی و نیز واکنش منفی منتقدان به آن اتخاذ شده ‌است. نکته جالب اینکه برخی منتقدان در همین مدت کوتاه اکران نسخه فاقد سکانس پایانی، بر تفاوت مضمونی این نسخه با نسخه جشنواره تأکید و نقش کلیدی این سکانس را برجسته تحلیل کرد‌ه‌اند. اینگونه است که تصمیم تهیه‌کننده فیلم مبنی بر اکران نسخه جشنواره همزمان با نسخه کنونی آن‌هم صرفاً برای «مخاطبان خاص» احتمال تولد بدعت عجیب «خط‌کشی میان مخاطبان سینما» آن هم در جغرافیای اکران (و نه نقد و تحلیل) را به ذهن متبادر می‌کند. در همین راستا سیدجمال ساداتیان که در آستانه اکران عمومی فیلم خود گفته بود؛ «با کارگردان به این نتیجه رسیدیم که سکانس پایانی فیلم را حذف کنیم و فیلم با سکانس مراسم تولد به پایان برسد» روزگذشته اعلام کرد: «در حال حاضر در نظر گرفتیم، نسخه به نمایش درآمده در جشنواره را با همان پایان در 3 سالن که قشر «مخاطب خاص» دارد، اکران کنیم. تهیه‌کننده «هفت دقیقه تا پائیز» ضمن اعلام این خبر به مهر گفت: در مابقی سینماهای نمایش دهنده، نسخه جدید فیلم که سکانس پایانی در آن حذف شده‌ است، اکران می‌شود!

«هفت دقیقه تا پائیز» داستان 2 زوج است؛ یکی در آستانه فروپاشی (فرهاد و مریم) و دیگری دل‌نگران ماندگاری (نیما و میترا). فاجعه‌ای تلخ، زندگی به هم تنیده این هر دو را دستخوش تقدیری دیگر و سیر داستان را وارد فضایی تازه می‌کند. اما پایان‌بندی فیلم در نسخه جشنواره چه تفاوتی با نسخه در حال اکران دارد که عوامل آن در تردید بود و نبودش اینگونه اقدام به بدعت‌گذاری کرده‌اند؟ این سکانس سکانسی است مشابه با آنچه در تیتراژ ابتدایی فیلم دیده می‌شود؛ نیما (محسن تنابنده) در حالتی معلق میان زمین و هوا مشغول به کار خود(شست‌وشوی شیشه‌های یک برج) است. موبایلش زنگ می‌خورد و پیش از آنکه بتواند با فرد تماس گیرنده صحبت کند، موبایل از دستش رها شده و روی آسفالت خیابان می‌شکند. زنی که چندی پیش همسرش (از همکاران نیما) اقدام به خودکشی کرده بود، شاهد این صحنه است و پس از اندکی تأمل از آنجا دور می‌شود. این سکانس که به نوعی قرینه سکانس آغازین فیلم است به‌واسطه ایجاد دور روایی و نیز منطق تکرار مکرر آنچه برسر این 2 خانواده نوعی رفته‌است، در فرمتی بدون مکان و زمان (قبل یا بعد از وقوع فاجعه) بار مفهومی عام‌تری نسبت به یک داستان ساده به فیلم می‌داد؛ اتفاقی که حال در 2 نسخه متفاوت روی پرده، برای مخاطب «خاص» قابل طرح بوده اما برای مخاطب «عام» چندان حائز اهمیت دانسته نشده ‌است! و این برای یکی از بهترین فیلم‌های در حال اکران سینماها اتفاق چندان مبارکی محسوب نمی‌شود. در فیلم «هفت دقیقه تا پائیز» که تا به امروز در 20 سینمای تهران روی پرده رفته‌ است، هدیه تهرانی، حامد بهداد، محسن تنابنده و خاطره اسدی بازی می‌کنند. این فیلم در 8 رشته در بخش مسابقه جشنواره فیلم فجر نامزد دریافت جایزه شد و جایزه بهترین بازیگر مرد، بهترین جلوه‌های ویژه رایانه‌ای و دیپلم افتخار بهترین کارگردانی را از آن خود کرد.