روایت آزادراه خرم‌آباد - پل زال به عنوان گلوگاه شاهراه ترانزیتی شمال- جنوب حکایت تلخی دارد، آزادراهی که برای مسافران عبوری از این محور ایمنی به همراه داشته ولی متاسفانه برای روستاییان حاشیه خود دستاوردی جز رنج به همراه نداشته است. به گزارش مهر، از افتتاح آزادراه خرم‌آباد- پل زال سال‌ها می‌گذرد ولی زخم این آزادراه - به‌رغم برکاتی که داشته است- همچنان روستاییان حاشیه این پروژه عظیم را آزار می‌دهد؛ مشکلاتی که به نظر می‌رسد گذر زمان نه‌تنها از شدت آنها نکاسته بلکه بر رنج آن نیز افزوده است. روستاییان هنوز که هنوز است از آزادراه دل پری دارند، از زمین‌هایشان می‌گویند که دیم شده و از مشاغلی که از دست رفته است و روستاهایی که هر روز جمعیت‌شان کمتر می‌شود. یکی از اهالی روستای قلعه نصیر پلدختر می‌گوید، حدود 300 هکتار زمین کشاورزی آبی که بیشتر آن صیفی‌کاری، ذرت‌کاری و خیار بوده در مسیر آزادراه خرم‌آباد- پل زال داشته که توسط آزادراه به تصرف درآمده است. وی معتقد است که با احداث آزادراه روی چشمه‌های آب منطقه بتون‌ریزی شده و حاصلخیزی زمین از بین رفته و این موارد دست به دست هم داده تا کشاورزان متضرر شوند. این کشاورز روستایی مدعی می‌شود در قراردادی که بین اهالی روستا و شورا با شرکت آزادراه خرم‌آباد- پل زال در حضور نماینده فرمانداری پلدختر، نماینده حقوقی شرکت آزادراه و نماینده صاحب شرکت منعقد شده، قرار بود که اهالی روستاهای حاشیه آزادراه زمین‌های کشاورزی خود را که منبع و ممر درآمد آنها بود در قبال استخدام و به‌کارگیری فرزندانشان با قیمت پایین به شرکت آزادراه بفروشند و شرکت آزادراه نیز متعهد شد از نیروهای بومی منطقه استفاده کند. وی می‌گوید: متاسفانه هنگامی که زمین‌های آبی منطقه را از چنگ کشاورزان خارج کردند نیروی غیربومی استخدام کردند. یکی دیگر از روستاییان ساکن روستای خلیل اکبر پلدختر می‌گوید: هنگام انعقاد قرارداد اعلام کردند احداث آزادراه طرح ملی است و همکاری کنید. ما هم همکاری کردیم.  زمین‌های خلیل اکبر را با مبلغ کمی از اهالی خریداری کردند و قول استخدام دادند ولی هیچ کدام از قول‌ها عملی نشد. وی یادآور می‌شود: امروز اجازه نمی‌دهند که اهالی روستاهای مسیر آزادراه خرم‌آباد- پل زال  از این محور بدون پرداخت عوارض استفاده کنند. وی ادامه می‌دهد: جاده قدیم این مسیر را با ماشین‌های سنگین، بولدوزر و لودر برای عملیات ساخت آزادراه تخریب کردند و حتی آن را  بازسازی نکردند و قابل عبور و مرور نیست، اگر یکی از اهالی روستا بیمار شود یا کار داشته باشد که نیاز به رفت و آمد چندین بار در روز باشد باید هر بار 9000 تومان عوارض آزادراه را پرداخت کند. این روستایی عنوان می‌کند: دو سال پیش به استانداری لرستان برای طرح مشکلات رفتیم که قرار شد کارت شناسایی صادر کنند و اهالی روستاهای حاشیه آزادراه از پرداخت عوارض آزادراه معاف شوند ولی متاسفانه تاکنون اقدامی در این راستا صورت نگرفته است. رئیس شورای اسلامی روستای خلیل‌اکبر پلدختر نیز به مهر می‌گوید: تا 25 سال دیگر با این وضعیت ما حق فعالیت نداریم، جوانان روستا هم اخراج و همه بیکار شده‌اند. میرزاکرم بابایی معتقد است که به‌رغم احداث آزادراه و خسارات ناشی از آن برای روستاییان، هیچ‌گونه سرمایه‌گذاری برای رفع مشکلات روستاییان انجام نشده است، طوری که روستای امامزاده خلیل‌اکبر همچنان آب لوله‌کشی ندارد. حسن‌علی زارعی، عضو شورای اسلامی روستای خلیل‌اکبر نیز می‌گوید: دو روستای خلیل‌اکبر و قلعه نصیر با 80 خانوار و با جمعیت یکهزار و 200 نفری فاقد خانه بهداشت هستند.  این در حالی است که برای آبی کردن اراضی روستا نیز نیازمند حفر دو حلقه چاه هستیم. مشکل آب این روستاها در حالی است که برخی کارشناسان معتقدند که عملیات راهسازی، انفجار و احداث بخشی از مسیر بزرگراه خرم آباد - پل زال روی چشمه‌های سراب موجب شده این چشمه‌ها به طور کامل خشک شوند. در این راستا در خرداد ماه 1392 برای رفع مشکل کمبود آب اراضی کشاورزی قلعه نصیر، کارشناسان آب زیرزمینی شرکت آب منطقه‌ای از منطقه قلعه نصیر بازدید کردند که براساس نظریه کارشناسان، منطقه قلعه نصیر و تقریبا همه مناطق حوالی آزادراه از نظر توپوگرافی تپه ماهوری و کوهستانی و از نظر زمین‌شناسی دارای ضخامت آبرفت کم هستند و این امر به این معناست که منطقه از نظر پتانسیل آب‌های زیرزمینی آبرفتی ضعیف یا فاقد آب زیرزمینی است. بخشدار معمولان می‌گوید: جاده قدیم ارتباطی پلدختر به میانکوه شرقی (آسار) و معمولان به میانکوه شرقی (چولهول) و میانکوه شرقی به خرم آباد در اثر تردد ماشین‌آلات آزادراه خسارت جدی دیده است.