حسین قدیانی: قوای سه‌گانه بویژه قوه مجریه باید همه‌شان با همه 22 بهمن‌ها و به تبع آن 22 بهمنِ سی و پنجم، کار کنند. بالاخص، دیپلماسی ما باید تابعی از قول و قرارهای ملت با آرمان‌های انقلاب اسلامی باشد. گمانم این مهم، چکیده سخنان رهبر انقلاب در جمع مردم تبریز بود. امام خامنه‌ای به پشتوانه ملت، همان ملتی که برای بار سی و پنجم، پیام «استقامت و وحدت» را به گوش جهانیان رساند، به دست‌اندرکاران امر کردند که این پیام اولا شنیده شود، ثانیا مبنای کار قرار گیرد. امر از موضع ملت، یعنی امر از موضع بالا. تنفیذ شعارهای آحاد مردم توسط امام‌شان، دیگر هیچ جای شک و شبهه‌ای باقی نمی‌گذارد. اگر فقط بر مبنای یک جمله از سخنان رهبر در جمع مردم تبریز، ما نقض قرار در توافق هسته‌ای نخواهیم کرد، بر مبنای همه سخنان ایشان در همان جمع، فرض است که دولتمردان، نقض قرار با پیام حماسی ملت نکنند. فی‌المثل اگر توافقی با دشمن، نامتوازن و ضعیف بسته شود، این نقض قرار با شعارهای ملت در یوم‌العیار 22 بهمن است. اگر تقسیم بر 2 کردن مردم، بی‌سواد خواندن اصحاب نقد، درشتگویی به جای پاسخگویی و... مخل پیام مهم «وحدت» است، مع‌الاسف عدم رابطه عقلانی میان داده‌ها و گرفته‌های یک توافق دیپلماتیک هم، ناقض پیام «اسقامت» خواهد بود. دولت باید دقت کند در این امهات. فرقی نمی‌کند هر دولتی باید دقت کند در این امهات. از آنجا که شعارهای ما مردم، با تنفیذ و نظر مثبت امام‌مان مواجه شده، دولت باید هماهنگ با وحدت و استقامت گام بردارد، که این مهم، بلاشک، همراهی با ملت و ولایت است. دولت باید به جای جبهه‌بندی‌های بی‌خود، جبهه شکر بر خاک بساید که ملتش چنین ملتی است و امامش چنین امامی. ما مردم، همچنان که رهبر انقلاب فرمودند، نه از دعا و نه از کمک در حق دولت محترم، فروگذار نمی‌کنیم، لیکن دولت هم باید پایه‌های نسبتا لرزان اعتماد خود به توده‌های ملت را تقویت کند. بعضی بی‌تدبیری‌ها، زاییده بعضی بی‌اعتمادی‌هاست. اقتصاد صدقه‌ای و دیپلماسی صدقه‌ای به طریق اولی منتج از بی‌اعتمادی به مردم است. اینک دیگر، هم ملت ما به عنوان دوست و خیرخواه دولت، خودش را کاملا نشان داده و هم دشمنان ما به عنوان دشمن و بدخواه دولت، کاملا عیار خود را معلوم کرده‌اند. زیبنده نیست برای هیچ دولتی، اگر که بیش از دوست، اعتماد به دشمن داشته باشد. صدالبته اگر خلف‌وعده با دشمن، کار ناپسندی است، خلف‌وعده با دوست، به مراتب کار ناپسندتری است.
دولت قبلی هم آنجا ضربه خورد که خلف‌وعده با دوست کرد و خیال کرد «خیر» در بیرون مرزهاست. اعتماد به ملت، آن هم ملت مقاومی مثل ملت ایران که 35 سال از عمر «آشتی‌ملی»‌اش می‌گذرد، وزن دولت را در مناسبات بین‌المللی افزایش می‌دهد. بویژه این دولت، با توجه به پایگاه رای خود، نیاز مبرم به افزایش وزن معنوی دارد. به‌زعم نگارنده، مهم‌ترین دلیل بد بسته شدن توافق ژنو، این است که دولت با بی‌اعتمادی به ملت و بعضا بی‌اعتقادی به شعارهای ملت، پشت خود را از حمایت مردمی خالی کرد. اعتماد به ملت اما به حرف نیست و باید در مقام عمل، خودش را نشان دهد. از ریز ریز کارهای دولت تا کاری مثل مذاکره
با «1+ 5» باید وحدت و استقامت ببارد. وحدت و استقامت، هم خواسته مردمی است که به این دولت رای داده‌اند، هم خواسته مردمی است که به این دولت رای نداده‌اند. وحدت و استقامت، خواست همه ملت است. همچنان که 22 بهمن مال همه ملت است. نقض قرار با پیام ملت در یوم‌الله 22 بهمن، منجر به اصلاح معایب توافق ژنو نخواهد شد اما اعتماد دولت به شعارهای ملت، چاره‌ساز و گره‌گشاست. دولت باید ملت را و شعارهای ملت را الگوی رفتار و گفتار خود قرار دهد. حسن ملت به این است که اگر رای می‌دهد عمومی رای می‌دهد، اگر نقد می‌کند عمومی نقد می‌کند، اگر مدح می‌کند عمومی مدح می‌کند و اگر پیام وحدت و استقامت را به گوش دولتمردان می‌رساند، این پیام را نه در نامه‌های خصوصی، بلکه در روز خدایی 22 بهمن اعلام می‌کند. ملت، دیپلمات نیست؛ حرف را صاف می‌زند. ملت، انقلابی است؛ با خرد و عقل بیشتری نسبت به دیپلمات‌ها حرکت می‌کند. ملت، وحدت دارد؛ حتی پاسدار زبان نیک و شیرین فارسی است. ملت، استقامت دارد؛ حتی در ایام سی و چند روز مقاومت خرمشهر با خالی‌ترین دست ممکن. آری! ما از یک ملت دیرین سخن می‌گوییم که 22 بهمن 92 سی و پنجمین جشن پیروزی‌اش بود. فوق‌العاده هوشیار است ملت ایران. هوشیار و «رند» به همان معنی که در اشعار حافظ فارسی‌سخن به کار رفته است. همان ملتی که در 24 خرداد ـ‌البته 7/0 درصدی‌ـ رای به «گشایش» داد، در 22 بهمن ـ و صدالبته صددرصدی‌ـ دست رد بر سینه «سازش» زد و در ذیل 2 پیام استراتژیک وحدت و استقامت به گوش دولتمردان رساند که؛ «گشایش در حوزه اقتصاد، هرگز از راه سازش در حوزه سیاست خارجه نمی‌گذرد». الحمدلله ما یک رهبر بشدت مردمسالار داریم، و یک خامنه‌ای دقیقا عین خمینی داریم که سخن به پشتوانه ملت بیان می‌کند و آنگاه خود، ملت و دولت را امر به مشاهده دست برتر خدا می‌کند. همان امام خامنه‌ای که چند روز بعد از 24 خرداد، حکم به تنفیذ رای ملت به رئیس دستگاه اجرا داد، چند روز بعد از 22 بهمن هم، پیام‌های غرای ملت در یوم‌الله 22 بهمن را تنفیذ و ابلاغ فرمود. ما روزی چون روز 24 خرداد را زیاد تجربه کرده‌ایم. سوم تیر و دوم خرداد و... همه، روز رای ما ملت بوده است. لیکن روز 22 بهمن، جز 23 تیر و 9 دی، نظیر دیگری ندارد. ما به دولت‌ها فقط برای 4 سال، شاید هم 8 سال رای می‌دهیم اما آنچه رای تاریخ مصرف‌دار ما را کامل و جاودان می‌کند، راه ماست. یوم‌الله 22 بهمن ماست. ما ملت، فقط مرد روزهای انتخابات نیستیم که دولتی را معین کنیم و بازگردیم خانه‌های خود. ما رصد می‌کنیم رفتار و گفتار دولتمردان خود را، دقیق و عمیق. یوم‌الله 22 بهمن، روز این رصد است. این رصد، هفت دهم درصدی نیست؛ صددرصدی است. اینجا دیگر بحث 4 سال و 8 سال نیست، اصلا بحث سن و سال نیست، بحث یک تمثال باشکوه به نام «انقلاب اسلامی» است. ما مرد روزهای امتحانات هستیم، مرد روز کوفتن بر دهان دشمن بی‌ادب و بددهان. ما ملت، حواس‌مان به همه جا هست. ما نه فقط از دین و سرزمین‌مان پاسداری می‌کنیم، بلکه زبان ملی‌مان، «فارسی» را نیز مراقبیم. زبان فارسی، خود مقوم، بلکه عامل وحدت ماست. از منِ ترک گرفته تا آن بلوچ و عرب و لر و بختیاری و ترکمن، کرد و... افتخار می‌کنیم به زبان فارسی. اگر هر یک جداگانه، زبان مادری داریم، زبان مادری همه خاک‌مان را و همه ملت مان را «فارسی» می‌دانیم. قله‌های ادب، ادبیات و شعر فارسی در همین سده اخیر را نگاه کنید! هر یک مختص قومی عزیز و زبانی شریف بوده‌اند، اما اشتهارشان به «فارسی» و «فارسی‌گویی» بوده است. نگهبان زبان فارسی در وهله اول، اقوام و زبان‌های همین دیارند. زبان فارسی به عبارتی در حکم همین 22 بهمن، وحدت‌آفرین و غرورافزاست. اگر آن روز که خرمشهر ـ‌خاک وطن‌ـ به اشغال دشمن درآمد، همه و همه از هر قوم و زبانی، متحد و یکدل به دفاع بلند شدند، فارسی هم ـ‌زبان وطن‌ـ از هر قوم و زبانی مدافع دارد. مدعی و مدافع زبان فارسی، همه مردم این دیارند. همچنان که مدعی و مدافع انقلاب اسلامی، همه مردم این دیارند. اگر خواب دشمن درباره براندازی انقلاب اسلامی تعبیر شد، رؤیای دشمن‌دوستان هم درباره زبان فارسی تعبیر خواهد شد. زبان فارسی مثل انقلاب، مدافع از لر و ترک و گیلک و مازنی و ترکمن دارد. به شهدای جبهه غرب در ایام دفاع مقدس نگاه کنید! آیا همه مال همان منطقه غرب کشور بوده‌اند؟! به شهدای جبهه جنوب در ایام دفاع مقدس نگاه کنید! آیا همه مال همان منطقه جنوب کشور بوده‌اند؟! زبان وطن هم مثل خاک وطن، فدایی از جای‌جای کشور دارد. من تعجب می‌کنم از نماینده بعضی‌ها در امور اقوام و اقلیت‌ها که این بدیهیات را نمی‌فهمد و با بعضی بی‌تدبیری‌ها، آب به آسیاب دشمن می‌ریزد. مع‌الاسف گویا بعد از دیپلماسی صدقه‌ای و اقتصاد صدقه‌ای، اینک نوبت توجه ـ‌بخوانید بی‌توجهی!ـ صدقه‌ای به زبان فارسی و اقوام ایرانی است. زبان وطن، مثل خاک وطن، مثل دین وطن، برای همه اقوام این دیار تقدس دارد. ما در جنگ، مکرر شهید غیر‌مسلمان داشتیم. ما در جنگ، مکرر، شهید از جای‌جای وطن داشتیم. خداوند منان نقشه زیبایی برای وحدت این ملت کشیده. بعضی‌ها خجالت از خون شهدای متحد و یکدل ما نمی‌کشند؟! به خدا با تاختن به زبان فارسی، کسی روشنفکر نشده! آن روز، شوکت و جلال ما از دست رفت که فی‌المثل در شبه‌قاره هند با حیله انگلیسی‌ها، زبان فارسی، جایگاه اول خود را از دست داد. آن روز، زبان ما در برابر دشمن، حتی در باب علم و فناوری، کوتاه شد، که زبان فارسی، مورد بی‌مهری قرار گرفت. انقلاب اسلامی، علاوه بر احیای وحدت و استقامت این ملت، زبان و خط ملی این ملت را هم احیا کرده است. آنکه در دنیا می‌خواهد مصطفی چمران و مصطفی احمدی‌روشن را بشناسد، لاجرم باید رجوع کند به زبان فارسی و خط فارسی. من دارم فارسی می‌نویسم؛ به همان خط وصیتنامه فارسی شهیدان باکری ترک‌زبان. به همان خط وصیتنامه فارسی شهیدان دوامی و املاکی خطه شمال. به همان خط وصیتنامه فارسی شهید کرد، شهید بلوچ، شهید عرب، شهید لر. من دارم فارسی می‌نویسم؛ بی‌تدبیری از این بدتر که فلانی را کرده‌اند نماینده خود در امور اقلیت‌ها؟!!! کاش بگیرند پیام این ملت را. بگیرند پیام زبان این ملت را. اگر قرار بر نگرفتن پیام باشد، دیگر چه فرقی می‌کند عربی برای بعضی‌ها سخن بگویی، ترکی، گیلکی و...؟! چه مضحک! در فتنه 88 علیه رای همه این اقوام، لشکر کشیدند، اینک دایه مهربان‌تر از مادر، برای زبان مادری‌شان شده‌اند! نشناخته‌اند این ملت را. این ملت را که جدا جدا برای خود «زبان مادری» دارد، اما زبان مادری همه میهن سرافرازش را «فارسی» می‌شمارد. نشناخته‌اند این ملت را. نشناخته‌اند! شناخته بودند، این نبود توافق‌شان. این نبود توزیع سبد کالای‌شان. این نبود که به جای تنبیه وزیر نفت، بابت قطع گاز در برف شمال، از او تشکر کنند. نشناخته‌اند این ملت را. پیام این ملت، «وحدت» است، آن وقت بر مدار تفرقه، کارهای خطرناک می‌کنند. پیام این ملت، «استقامت» است، آن وقت اینچنین با دشمن توافق می‌کنند. نقض قرار با زبان فارسی و خط فارسی، نقض قرار با «وحدت و استقامت»، نقض قرار با این ملت نستوه است. می‌گویی نه، از خمینی و خامنه‌ای بپرس، از وصیتنامه شهدا.
مهم‌ترین وفای به عهد امروز این است که دولت به پیام ملت در ۲۲ بهمن بویژه شعار استقامت و وحدت متعهد باشد.