علیرضا امیری: حکایت آقای ظریف، حکایت آقای کرباسچی است که در زمان شهرداری خود برای حل بودجه روز سازمان شهرداری، قوانین شهرسازی ایران را عوض کرد و هر چند بودجه خود را تامین کرد ولی تا ابد سیما و معماری شهری ایران را تغییر داد و مشکلات آن تصمیم برای شهر تهران و متعاقباً معماری ایران و محیط‌زیست ملت ایران برای نسل‌ها و حتی همیشه باقی خواهد ماند. حال نیز آقای ظریف و تحلیلگران همراه او در وزارت امور خارجه و سیاست خارجی کشور برای رسیدن به توافق و حل مساله بودجه دولت، مذاکرات را دارند به همان روش آقای کرباسچی یا آقای بهزاد نبوی در توافق الجزایر پیش می‌برند که ممکن است برای این چند سال مشکل حل شود یا تخفیف پیدا کند ولی برای ده‌ها سال و نسل‌ها ایران را دچار مشکلات عظیم سیاسی و استراتژیک می‌کند؛ بدون آنکه سود آنچنانی از آن برده باشیم.
بشدت باید نگران بود؛ امروز خبری خواندم درباره اظهارات آقای ظریف درباره امکان قانونی کردن فتوای منع‌استفاده از ساخت ابزار بازدارنده اتمی در مجلس در پاسخ به انتظار دادن تضمین کتبی و رسمی از طرف ایران به طرف غربی (و البته روسیه و چین!) در مذاکرات هسته‌ای که با نهایت تاسف می‌تواند ایران را به همان جایی برساند که آلمان و ژاپن را بعد از جنگ دوم جهانی رساند و تا همین الان آنها نمی‌توانند این قوانین را که حاصل شکست در جنگ و تحمیل آن از سوی دولت‌های پیروز بوده تغییر دهند؛ البته با 2 تفاوت اساسی، اول اینکه اگر ژاپن و آلمان این قوانین را تصویب کردند به دلیل آغازگری جنگ توسط آنها و عقوبت اشغالگری آنها بوده ولی ایران در قیاس با آنها چه عمل خلافی انجام داده غیر از اینکه به دلیل وابستگی به درآمد نفتی و تحریم باید این قوانین را تصویب کند. دوم اینکه اگر ژاپن و آلمان قوانین ضد تولید سلاح هسته‌ای را تصویب کردند در ازای آن از حمایت تمام و کمال هسته‌ای، اقتصادی و تکنولوژیک آمریکا برخوردار شدند، ایران در برابر تصویب این قوانین چه چیزی عایدش خواهد شد؟ تقریبا هیچ! جز اینکه آقای ظریف و کادر وزارت امورخارجه بگویند ما ایران را از تحریم بیشتر نجات دادیم و حالا درآمد نفتی برای خرید کالاهای خارجی به سوی ایران بازخواهد گشت!
تا دیر نشده باید این راه را متوقف کرد اما منظور این نیست که مذاکرات را متوقف کرد، منظور این است که این روش را باید متوقف کرد. اگر ایران همه غنی‌سازی را در ایران به صورت داوطلبانه متوقف کند بسیار بهتر از آن است که هرگونه سند رسمی را چه در خارج و چه در داخل امضا و تصویب کند که حق ایران را درباره تولید ابزار بازدارنده اتمی یا میزان و حجم غنی‌سازی و چگونگی آن محدود کند بدون آنکه حتی مانند ژاپن یا آلمان یا حتی ترکیه به ازای آن کشور تضمین امنیتی یا حمایت اتمی و اقتصادی و سیاسی گرفته باشد.
به هر حال انتظار ندارم این یادداشت فرصت انتشار بیابد چون حتما نگران بودن در این یادداشت برای آینده کشور توسط دوستانی که فقط بازی‌های سیاسی را می‌بینند به دلواپس بودن ترجمه خواهد شد و حتما نویسنده متهم به همکاری با کاسبان تحریم. ولی به هر حال اگر محتویات این یادداشت را مطابق مصلحت دیدید، هرطور که صلاح دانستید به انعکاس آن اقدام بفرمایید. زمان بدی است که هر سخنی یا باید در طرفداری از خط‌مشی دولت‌های ۸ سال گذشته تعبیر شود یا در طرفداری از دولت کنونی!
منبع: سایت الف