جاناتان ویلسون: در این تابستان، 2 موضوع در بازار نقل و انتقالات بیش از همه شنیده می‌شد. اول اینکه چرا باشگاه‌هایی مانند منچستریونایتد و آرسنال، با اینکه آشکارا در خط دفاعی‌شان مشکل دارند، یک مدافع میانی جدید به خدمت نمی‌گیرند. دومین سؤال وقتی پیش آمد که پاری‌سن‌ژرمن برای خرید داوید لوئیز 5/49 میلیون یورو هزینه کرد؛ منچسترسیتی برای خرید ایلاکیم مانگالا، 44 میلیون یورو داد؛ بایرن‌مونیخ 25 میلیون یورو به رم داد تا مهدی بن‌عطیه را به خدمت بگیرد و در مقابل جالوروسی کاستاس مانولاس را با 14 میلیون یورو به المپیکو برد؛ یا لیورپول دژان لوورن را با 25 میلیون یورو از ساوتهمپتون خرید و بارسا و منچستریونایتد برای خریدن جرمی متئو و مارکوس روخو، 22 میلیون یورو هزینه کردند. این دو موضوع یا همان سوال البته با هم در ارتباط هستند؛ پاسخ این است که این روزها در فوتبال، مدافع میانی خوب کم پیدا می‌شود. دقیقا به همین دلیل است که توماس فرمالن به رغم مصدومیت و نیمکت‌نشینی در آرسنال، در این تابستان مورد توجه منچستریونایتد و بارسلونا قرار گرفت و در نهایت با انتقالی 19 میلیون یورویی، راهی نوکمپ شد. در لیگ برتر این کمبود بیشتر است و شرایط را حادتر کرده است. فیل جاگیلکا جام‌جهانی ضعیفی داشت و در دیدار اورتون مقابل چلسی، با اشتباهاتش زمینه دریافت 6 گل را فراهم کرد اما با این وجود، اگر فیل جونز یا گری کیهیل مصدوم شوند، او بار دیگر فرصت حضور در تیم ملی انگلیس را پیدا خواهد کرد. یک دهه قبل، تیم ملی انگلیس مدافعانی مانند سول کمپبل و ریو فردیناند را به عنوان مدافعان میانی اصلی در اختیار داشت و چند ستاره نوظهور مانند جان‌تری، لدلی کینگ و جاناتان وودگیت برای قرار گرفتن در ترکیب سه‌شیرها رقابت می‌کردند؛ چیزی که حالا دیگر دیده نمی‌شود. البته در این باره انگلیس تنها نیست. مدافعان میانی خوب حالا حکم طلا را پیدا کرده‌اند، زیرا تعدادشان سال به سال کمتر می‌شود. شاید آلمان با داشتن یروم بوآتنگ، متس هوملس، پرمرتساکر و بندیکت هوودس، تا اندازه‌ای آسوده‌خاطر باشد اما کدام تیم ملی دیگر را سراغ دارید که در قلب خط دفاعی آسوده‌خاطر باشد؟ جرارد پیکه و سرخیو راموس برای سال‌ها گزینه‌های اصلی قلب خط دفاعی اسپانیا بودند اما جرارد در بازی هوایی آسیب‌پذیر است و راموس با اشتباهات عجیب و غریب و خطاهای بی‌موردش، دردسرساز می‌شود. خط دفاع هلند به اندازه‌ای مشکل داشت که لوییز فان‌خال تصمیم گرفت در جام‌جهانی سیستم تیمش را تغییر دهد و از یک مدافع میانی اضافی استفاده کند. هرچند آرژانتین به فینال جام‌جهانی رسید اما فدریکو فرناندز به اندازه‌ای نامطمئن بود که رافا بنیتس تصمیم گرفت او را به سوآنسی بفروشد (البته در این بین، انتقال مدافع خوبی مانند ازکیل گارای از بنفیکا به زنیت روسیه، کمی عجیب و دور از ذهن بود). برزیل با داشتن تیاگو سیلوا، احتمالا بهترین مدافع میانی دنیا را در اختیار دارد اما در جام جهانی، وقتی او محروم شد، خط دفاعی میزبان به کلی از هم پاشید. البته برای قضاوت درباره کیفیت داوید لوئیز، نباید دیدار مقابل آلمان در جام‌جهانی را ملاک قرار داد. فشار، هیجانات و اتفاقات بازی به نحوی رقم خورد که کاری از دست او هم ساخته نبود و البته بعید است بار دیگر چنان نمایشی را از او ببینیم.  با این وجود، آیا او 50 میلیون یورو می‌ارزد؟ به لطف تاثیری که لوییز فان‌خال و مارسلو بیلسا روی فوتبال سال‌های اخیر داشتند، بسیاری از تیم‌های بزرگ احساس می‌کنند باید حداقل یک مدافع با قدرت پاسوری بالا داشته باشند و بتوانند بازیسازی را از عقب زمین آغاز کنند. با پرس شدیدی که این روزها تیم‌ها اعمال می‌کنند، یک مدافع هم باید سرعت خوبی داشته باشد و هم از هوش بالایی برخوردار باشد. به همین دلیل است که این روزها استفاده از هافبک‌های دفاعی در مرکز خط دفاعی بسیار معمول شده است؛ مانند حضور خاویر ماسچرانو در خط دفاعی بارسا یا خاوی مارتینس در خط دفاعی بایرن مونیخ. برای اینکه این تغییرات از سطح اول فوتبال، به آکادمی‌ها برسد و آنها شروع به ساختن مدافعانی با این ویژگی‌ها بکنند، کمی زمان می‌برد. معمولا بازیکن سریعی که بتواند پاس‌های خوبی بدهد، در خط دفاعی به کار گرفته نمی‌شود، حتی اگر قد بلند باشد و شهامت و تمرکز لازم برای بازی در این پست را داشته باشد. در فوتبال مدرن، بهترین مدافعان میانی، باید ترکیبی از ویژگی‌های مختلف را دارا باشند. داوید لوئیز بازیکنی سریع، تنومند، قوی و شجاع است و می‌تواند پاس‌های خوبی بدهد. او گاهی تمرکزش را از دست می‌دهد؛ بویژه وقتی تیاگو سیلوا در کنارش نباشد که با او صحبت کند اما آیا او 50 میلیون یورو می‌ارزد؟ شاید نه اما وقتی بازیکن دیگری در این سطح وجود ندارد و باشگاه‌ها برای به خدمت گرفتن چنین بازیکنی در رقابت هستند، می‌بینید که یک باشگاه با سرمایه پاری‌سن‌ژرمن، چنین مبلغی را برای او می‌پردازد و به همین دلیل است که بارسلونا معادل قیمت ماریو بالوتلی را برای خرید یک مدافع 30 ساله هزینه کرد و باز هم همین دلیل باعث شده که منچسترسیتی برای مدافعی که همه بازی‌های فرانسه در جام‌جهانی را از روی نیمکت تماشا کرد، چنین مبلغی پرداخت. سبک دفاع کردن در حال تغییر است و مدافعان کمی هستند که می‌توانند از پس از این نقش جدید بربیایند.