محمدرضا تاجیک از جمله شخصیت‌های تئوریک و نظریه‌پرداز اصلاحات در پاسخ به این سوال که با توجه به نشانه‌هایی مبنی بر در آستانه بی‌قراری قرار گرفتن گفتمان مورد قبول دولت، یعنی گفتمان توسعه برونزا، آیا می‌توان اینگونه احتمال داد که دولت آقای روحانی اولین دولت 4 ساله در جمهوری اسلامی باشد؟  اظهار داشت: در سطح نخست تحلیل، بی‌تردید، آینده‌ دولت کنونی موضوع اراده‌ آن است. به بیان دیگر، دولت آنچه امروز کشت می‌کند فردا درو می‌کند. به گزارش تسنیم،  وی افزود: تداوم و عدم تداوم دولت کنونی ربط وثیق و تنگاتنگ با آلترناتیوهای مطرح در انتخابات آتی دارد. تردید ندارم اگر آلترناتیوها همان قبلی‌ها باشند، روحانی کماکان انتخاب اول اکثریت مردم خواهد بود. تاجیک در ادامه خاطرنشان کرد:  باید بر میزان توفیق جریان مسلط بر حفظ حمایت‌ها و حامیان سیاسی خود تاکید کرد. بعید است در این شرایط دولت بتواند از پایگاه و جایگاه اجتماعی‌ای برخوردار شود که آن را مستغنی از حمایت حامیان سایر جناح‌ها کند. بنابراین خرد سیاسی حکم می‌کند تمهید و تدبیری در این زمینه اندیشیده شود و از واگرایی و ریزش حامیان ممانعت به عمل آید. وی گفت:  می‌توان اشارتی بر شرایط و محیط خارجی نیز داشت و موفقیت دولت در ایجاد یک محیط فراملی امن و معطوف به منافع ملی را از عوامل موثر دیگر در تداوم این دولت تعریف کرد. این فعال اصلاح‌طلب در ادامه با اشاره به مباحث مختلفی درباره ظرفیت اجتماعی مستقل روحانی و دولت یازدهم، تصریح کرد: اگرچه من هم معتقدم که دولت (بخوانید جریان اعتدال) از پایگاه اجتماعی وسیعی برخوردار نیست اما تمکین دولت از اصلاح‌طلبان را نیز تجویز نمی‌کنم. منطق قدرت و سیاست و نیز وضعیت دولت در شرایط کنونی را درک می‌کنم و می‌دانم دولت اگر هم بخواهد نمی‌تواند صرفا با کارت یک جناح بازی کند. سخت معتقدم در این شرایط جریان اصلاحات باید استقلال و تشخص و تمایز گفتمانی و مرامی خود را حفظ کند و هستی و تمامیت هویتی و سیاسی خود را کاملا با دولت و جریان مستقر گره نزند. با این بیان، صرفا می‌خواهم تصریح و تاکیدی بر ضرورت حفظ «فاصله‌ انتقادی» و نه «فاصله‌ انهدامی» توسط جریان اصلاح‌طلبی در رابطه با دولت کنونی داشته باشم.  وی در ادامه درباره اینکه برخی صاحبنظران اصلاح‌طلب معتقد بودند دولت آقای روحانی باید توان انحلال مجلس شورای اسلامی را داشته باشد، اظهار داشت: خیلی با استدلال‌های این عده آشنا نیستم و نمی‌دانم این پیشنهاد یا تجویز آنان در پیکره‌ چه متنی معنا پیدا می‌کند و گزاره‌های پس و پیش آن کدامند، اما از نظر من تفویض چنین قدرتی به یک دولت جز به نوعی توتالیتاریسم نمی‌گراید.