مهدی طاهرخانی: باخت به فولاد در زمین اهواز حق مسلم پرسپولیس بود، بدون ثانیه‌ای درنگ اما سومین باخت متوالی دایی مقابل فولاد در اهواز یک نکته کاملا نگران‌کننده داشت. حالا پرسپولیس پرخاشگر شده است، درست شبیه مربی‌اش که می‌خواهد با همه بجنگد تا به زعم خویش حقش را بگیرد. اینک این نوع از جهان‌بینی چگوارایی از دایی به بازیکنانش منتقل شده است. رضا حقیقی مرد آرام فجرسپاسی حالا تبدیل به فردی بی‌اعصاب شده که تحملش برای بازیکنان خودی هم سخت است. عجیب‌تر از او پیام صادقیان است که سراسیمه می‌خواهد خودش را در اوج به پایان برساند. صحنه‌ای که منتظرش بودیم سرانجام فرارسید. پس از 4 بار آرنج زنی به بازیکنان حریف و منفعل بودن باشگاه پرسپولیس و مهم‌تر از آن علی دایی، در لیگ چهاردهم و در دومین فصلی که پیام صادقیان، بازیکن ساکت ذوب‌آهن پیراهن سرخ را بر تن دارد و در دومین بازی فصل، داور را نوازش کرد! درست شبیه همان حرکتی که کریمی کرد و پیه یک سال محرومیت را به تن خود و فوتبال ایران مالید. دایی باز هم داور را مقصر می‌داند که می‌گوید چرا برابر اعتراضات ما واکنش نشان می‌دهید! مربی شهامتش را ندارد تا معلم‌وار گوش پیام صادقیان را بگیرد و مقابل خبرنگاران در همان سالن کنفرانس خبری پس از بازی بگوید: بازیکن من حق ندارد آنگونه بر سر داور فریاد بزند. بازیکن من اگر چنین کند هم جریمه مالی می‌شود و هم بازی بعد را از روی نیمکت دنبال می‌کند. اگر دایی فصل قبل یک بار پس از آن 4 آرنجی که ستاره تیمش به این و آن زد، یک بار معلم بودن را چاشنی مربی بودن می‌کرد شاید حالا آینده ستاره‌اش اینچنین به مخاطره نمی‌افتاد. او حالا باید دل به این ببندد که کمیته انضباطی ما همان حکمی را علیه پیام ندهد که 15 سال قبل کنفدراسیون فوتبال آسیا علیه علی کریمی داد و او یک سال خانه‌نشین شد. باخت به فولاد مهم نیست بلکه باید نگران این خشونت بی‌پایان بود؛ 2 بازی و دریافت 8-7 کارت زرد و 2 کارت قرمز. یک جای کار ایراد دارد. گویی مدیرعامل برش لازم را ندارد. اعضای هیات مدیره توانشان را برای جنگ با هم صرف می‌کنند و کسی نمی‌خواهد (یا شهامتش را ندارد) از سرمربی تیم بپرسد چرا شاگردانت این همه خشونت بی‌دلیل دارند؟ چرا پرسپولیس در هر بازی باید تنها به خاطر اعتراض کارت زرد و قرمز بگیرد؟ آیا واقعا گرمای اهواز و باخت 2 بر صفر موجب شد صادقیان داور را بزند؟ رضا حقیقی هنوز چکش دست طلبکارانش است یا ماشین بدون پلاک دست مردم دارد که با این همه پرخاشگری پا به میدان می‌گذارد؟ این بازیکنان کارنامه‌شان مشخص است. در تیم‌های سابق خود آرام بودند و در تیم ملی خبری از این اعتراض‌ها نبود اما وقتی زیر نظر دایی کار می‌کنند ناگهان «باربا پاپا عوض» می‌شود! می‌دانید علت چیست؟ وقتی سرمربی تیم پرچمدار اعتراض می‌شود، وقتی سرمربی تیم پس از هر ناکامی به داور هجوم می‌برد، وقتی علی دایی هر سال دست‌کم یک مورد شکایت‌بازی دادگاهی از این و آن را دارد؛ آن‌وقت شاگردش از او تأسی می‌کند. دایی اراده‌ای برای کنترل این همه خشم ندارد که اگر داشت فصل قبل بازیکنانش را ملزم به آرام بودن می‌کرد. با نصیحت و اندرز هم نمی‌شود لقمان‌وار این بازیکنان را دعوت به آرامش کرد. اینجا وظیفه مدیرعامل است، هیات مدیره است، کمیته فنی نابود شده است که قرارداد میلیاردی بازیکن را به او یادآوری کند و بگوید در ازای هر کارت زرد و قرمزی که غیرفنی گرفتی، جریمه می‌شوی. مهم‌تر از جریمه مالی، نیمکت‌نشین کردن است اما دایی دست کم در یک‌سال گذشته نشان داده اخلاق برایش اولویت صدم است! پس اینجا وقت ورود علیرضا رحیمی است. در قالب یک مدیرعامل مدیر که می‌داند چگونه از داشته‌های گرانقیمت باشگاهش مراقبت کند. پیش از این امکان اصلاح صادقیان وجود داشت اما انفعال قرمزها کار را به جایی کشاند که شاید حالا فقط یک محرومیت سنگین موجب تأدیب  این جوان شود.