درگذشت نویسنده و عالم زاهد آقانجفی قوچانی (1363 ق)
سیدمحمد حسن معروف به آقا نجفی قوچانی در سال 1295 ق در روستای خسرویه در حوالی شهر قوچان به دنیا آمد. در کودکی به فراگیری قرآن نزد پدر پرداخت و سپس به تشویق والد خود برای تحصیل علوم دینی، راهی قوچان شد. از آن پس وارد مشهد شد و تحصیلات خود را ادامه داد. سیدمحمدحسن در 19 سالگی همراه یکی از دوستانش، با پای پیاده از راه طبس به یزد و از آنجا به اصفهان رفته و در اقامت 4 ساله‏ خود در آن شهر، از اساتید فن، مستفیض شد. آقانجفی قوچانی بار دیگر با پای پیاده عزم نجف اشرف شد. در مدت 20 سال سکونت در آن دیار مقدس، از محضر علمای نامدار زمان از جمله آخوند خراسانی بهره‏مند شد و به اجتهاد نایل آمد. او با شنیدن خبر درگذشت پدر به زادگاه خود مراجعت کرد و به درخواست اهالی قوچان، در آن شهر رحل اقامت افکند. آقا نجفی قوچانی، علاوه بر اداره‏ حوزه‏ علوم دینی آن دیار، حاکمیت شرع شهر قوچان را نیز عهده‌دار بود. آقا نجفی قوچانی در جنبش مشروطیت ایران، همگام با دیگر روحانیون مبارز، مشارکت فعال داشت. از وی آثار گرانسنگی به جا مانده است که کتب سیاحت شرق و سیاحت غرب از جمله‏ آنهاست‏. سرانجام این عارف زاهد در 68 سالگی در شهر قوچان دار فانی را وداع گفت و در منزل خود در آن شهر مدفون شد.
درگذشت علامه علی‏اکبر  دهخدا  نویسنده  لغتنامه بزرگ دهخدا (1334ش)
علی‏اکبر دهخدا در 5 اسفند 1258ش در تهران دیده به جهان گشود. وی علوم ابتدایی و سطوح عالی را در ایران سپری کرد. سپس برای تکمیل علوم جدید به اروپا سفر کرد و مدت 5 سال به تحقیق و تفحص پرداخت. دهخدا که با استبداد و مظالم آن زمان شدیداً مخالف بود، به صف مبارزان پیوست و به نگارش مقالات تند و طنزآمیز پرداخت. کارهای ادبی و انتقادی دهخدا از نظر سبک و سلیقه کم‏نظیر است. دهخدا همچنین با گردآوری کتاب امثال و حکم که مجموعه‏ای از 24 هزار ضرب‌المثل فارسی است، نخستین فرهنگنامه عرفی و عامیانه را در زبان فارسی تدوین کرد. وی سرانجام در هفتم اسفند 1334ش در 76 سالگی در تهران درگذشت و در قبرستان ابن‌بابویه در ری مدفون شد.
تولد «ویکتورهوگو» نابغه ادبیات فرانسه (1802م)
ویکتور ماری هوگو، درخشان‏ترین چهره ادبی قرن نوزدهم فرانسه، در 26 فوریه 1802م در شهر بزانسون این کشور به دنیا آمد. وی از سال‏های ابتدایى زندگی وارد عرصه ادبیات شد و آثار بزرگان این رشته را مطالعه کرد. هوگو در 25 سالگی به عضویت آکادمی فرانسه درآمد و همزمان با آن به عنوان یکی از اعضای مجلس مقننه انتخاب شد. وی در زمان حکومت ناپلئون سوم، به دلیل مخالفت با سیاست‏های مستبدانه او، از پاریس تبعید شد و مدت 19 سال یعنی در تمام مدت امپراتوری ناپلئون سوم در تبعید به سر برد. کتاب‏های غم‏انگیز و منظومه‏های شیوایى که در این دوران نوشته است، از تلخ‌کامی‏های او در این ایام حکایت دارد و کتاب معروف بینوایان از یادگارهای این دوران است. وقتی که بنیان امپراتوری ناپلئون سوم متزلزل شد، هوگو آزاد شد و باشکوه تمام به پاریس بازگشت. از آن زمان بود که به دلیل رنج‏ها و مشقات دوران تبعید، از سیاست کناره گرفت و کارهای ادبی خود را ادامه داد. هوگو را بنیانگذار مکتب رومانتیسم می‏دانند که بر اساس آن احساسات و تخیل بر عقل برتری دارد و هنرمند در این مکتب باید بدون هیچ قیدی به بیان احساسات خود بپردازد. هرچند پس از هوگو، رمانتیسم پیشرفت کرد ولی در زمان هوگو به اوج توانایى و رونق خود رسید. هوگو دارای نیرومندترین و متنوع‏ترین استعدادهای هنری قرن خود بود و افتخارش از افتخارات معمول مردان بزرگ ادب فراتر رفت. از معروف‏ترین آثار این نویسنده شهیر فرانسه و جهان می‏توان به رمان‏های بینوایان، ناپلئون کوچک، تیره‏بختان، تاریخ یک جنایت، مردی که می‏خندد، گوژپشت نوتردام و کارگران دریا، اشاره کرد. ویکتور هوگو سرانجام در 22 مه سال 1885م در 83 سالگی در اوج شهرت درگذشت و پس از تشییعی باشکوه در پاریس به خاک سپرده شد.