محسن شهمیرزادی: اگر بخواهیم 20 برنامه پربیننده تلویزیون را در ماه رمضان برشماریم، قطعا «هزار راه نرفته» در این لیست نخواهد گنجید اما یک اشتباه در یکی از قسمت‌های این برنامه تلویزیونی موجب شد به سرعت در فضای مجازی بحث‌های زیادی پیرامون آن شکل بگیرد. زوج اینفلوئنسر اینستاگرامی در یک برنامه تلویزیونی حضور پیدا می‌کنند و از توبه می‌گویند؛ توبه از زندگی اینستاگرامی در گذشته خود، در حالی که مراجعه به اینستاگرام این زوج بعد از پخش برنامه نشان می‌داد آنچه روی آنتن روایت شده، هیچ نسبتی با واقعیت ندارد. این تناقض خیلی زود «هزار راه نرفته» و «زوج اینفلوئنسر» را در فضای مجازی برجسته کرد. نظرات و تحلیل‌های متفاوتی در این باره مطرح شده اما وجه مشترک اظهارنظرها انتقاد به تلویزیون است؛ انتقاد از سیستم نظارتی و گاف‌های اینچنینی که به زعم مخاطبان نباید جایی در تلویزیون داشته باشد. فارغ از مواجهات هیجانی با این اتفاق که نه کم‌سابقه است نه چندان دور از طبیعت تلویزیون، این مساله در بستری روی داده که برای حل آن باید آن بستر مورد اصلاح و بازبینی قرار گیرد.
 

فضای مجازی بدون تلویزیون!
دهه 90، پرچالش‌ترین ایام برای تلویزیون بوده است. گسترش دسترسی به اینترنت و ظهور فضای مجازی موجب شد رقبای بسیاری برای تلویزیون سر برآورند؛ از شبکه‌های تلویزیونی یک نفره در اینترنت گرفته تا مرجعیت خبری مردم در فضای مجازی موجب شده بود تلویزیون با چالش‌های جدی‌تری مواجه شود. حالا پس از نزدیک به یک دهه می‌توان کارنامه سیما در برابر این چالش را برخورد «واکنشی» نسبت به فضای مجازی دانست. در واقع نه تنها تلویزیون از ایجاد و گسترش شبکه‌های تعاملی باز ماند، بلکه ساختارهای سنتی‌اش مانع از آن شد که به صورت جدی وارد پلتفرم‌های جدیدی بر بستر فضای مجازی شود. بنابراین تلویزیون تفاوت ساختاری چندانی با چند دهه پیش خود نداشته و تنها ظهور و بروزش پخش زنده و آرشیو برنامه‌ها بر بستر اینترنت بوده است. تلویزیون در حالی که خود می‌توانست تامین‌کننده خوراک فضای مجازی باشد، در مواجهه‌ای انفعالی صرفا از سوژه‌های «وایرال شده » در این فضا استفاده کرد تا به عنوان رسانه دست دوم، مخاطبان این فضا را به سوی خود جذب کند. مورد هزار راه نرفته نیز از همین اتفاق نشأت می‌گیرد.
 

4320 ساعت برنامه‌ برای یک روز!
در دوران ریاست عزت‌الله ضرغامی بر تلویزیون، بزرگ‌ترین تحول ساختاری رسانه ملی رقم خورد. شبکه‌های تلویزیونی از نظر کمیت گسترش بی‌سابقه‌ای یافتند و نزدیک به 70 شبکه تلویزیونی محصول تحولاتی است که صداوسیما در دهه 80 تجربه کرد. این حجم از شبکه‌های تلویزیونی در کنار کانال‌های رادیویی، شبکه‌های صداوسیمای جمهوری اسلامی ایران را به حدود 180 شبکه می‌رساند و برای پرکردن آنتن تنها در یک روز نیاز به 4320 ساعت برنامه‌سازی است که در ساختار رسانه‌های دنیا این عدد کاملا بزرگ است و ساخت برنامه برای آن دشوار به نظر می‌رسد. گسترش بی‌رویه شبکه‌های تلویزیونی و لزوم پرکردن آنتن با برنامه‌های غیرتکراری موجب می‌شود تا اتفاقاتی نظیر آنچه در «هزار راه نرفته» رخ داد، در این فرآیند طبیعی به نظر برسد. در واقع اگرچه صداوسیما توانسته از لحاظ کمی به رشد قابل تامل دست یابد اما سطح کیفی پایین آثار تولیدی و سوژه‌های پرداختی ضعیف، انتقادات به رسانه ملی را دوچندان کرده است.
 

چالش برنامه باکیفیت!
انبوه شبکه‌های تلویزیونی و رادیویی برای صداوسیما صرفا چالش تکنولوژی و برنامه‌سازی را به همراه ندارد؛ مهم‌ترین عنصر هر سازمان رسانه‌ای نیروهای انسانی صف یا همان عوامل تولیدگر هستند که حالا از جمله مهم‌ترین چالش‌های سازمان صداوسیما به حساب می‌آید. از نزدیک به 50 هزار نیروی کارمند صداوسیما سهم عمده آنها به نیروهای غیرتولیدی و بروکراتیک اختصاص پیدا کرده است. این کمبود نیروهای تولیدی در سازمان موجب شده برای  پر شدن آنتن به نیروهای خارج از سازمان احتیاج پیدا ‌کنند.
فعالیت پروژه‌ای سازمان بسیاری از مواقع بین مدیران و تهیه‌کنندگان اختلافات بنیادین ایجاد می‌کند. از همین رو می‌توان یکی از دلایل خلق برنامه‌های بی‌کیفیت و گاف‌هایی مشابه آنچه را در برنامه هزار راه نرفته شاهدش بودیم، به نبود نیروی انسانی متخصص و تولیدگر نسبت داد.
 

سیستم نظارت حین تولید!
سازوکار نظارت بر برنامه‌های تلویزیون امر دیگری است که رسانه ملی همواره به‌واسطه آن دچار چالش شده است. عمده فعالیت‌های نظارتی صداوسیما متکی به افراد و نه دستورالعمل‌های از پیش تعیین شده است که عمدتا پیش از تولید یا پس از نمایش شکل می‌گیرد. این در حالی است که بسیاری از اوقات نظارت در زمان تولید و قبل از نمایش، با اهمیت به خلاقیت تولید‌کننده می‌تواند راهکار مناسب‌تری برای رعایت خط مشی‌های تلویزیونی به  حساب آید. اینکه برنامه مناسبتی «ماه ماه» با اجرای بنیامین بهادری در روز اول پخش خود از آنتن کنار می‌رود، حکایت از لزوم وجود سیستم نظارتی دارد که باید پیش از فرآیند تولید تمام دستورالعمل‌های محوله را اعلام و اعمال کند. روند نظارت به این شکل موجب اضطراب تهیه‌کنندگان حتی پس از تولید شده و برای بسیاری، خط مشی‌ تلویزیون مبهم است که این مساله به صورت مستقیم همچنان روی کیفیت‌ برنامه‌های سیما اثرگذار بوده است.

مروری بر تاریخچه اتفاقاتی شبیه آنچه در برنامه «هزار راه نرفته» به وقوع پیوست نشان می‌دهد این اتفاق پیش از این نیز در تلویزیون تکرار شده است. برای نمونه رضا رشیدپور در برنامه صبحگاهی خود با دعوت از پسر خردسالی که او را یک نابغه خردسال می‌دانستند و البته در ادامه مشخص شد این گزاره صحت ندارد، تلویزیون را
درگیر حاشیه کرده بود. یا در نمونه‌ای دیگر در همین برنامه رشیدپور از فردی که خود را ادیب و فیلسوف معرفی می‌کرد، دعوت کرده بود. میهمانی که بعدها ادعای داشتن ارتباط با ماوراالطبیعه کرد! این اشتباه در برنامه علی ضیا نیز به وقوع پیوست، آنجا که او روبه‌روی زوجی نشست که با هیجان درباره کتک زدن زن توسط همسر، آن هم روبه‌روی فرزندان می‌گفتند! برنامه‌ای که دامنه انتقادات به آن حتی به مجلس شورای اسلامی نیز کشیده شد. یا نمونه دیگری که در دل گرانی‌های دلار رخ داد؛ پدری که پسری مبتلا به سرطان داشت و به عنوان میهمان به این برنامه دعوت شد. او روی آنتن زنده برنامه علی ضیا از مردم اشک گرفت و حرف‌هایی زد که بعدا مشخص شد بخشی از آنها صحت نداشته و حضورش در نهایت جز حاشیه‌آفرینی عجیب و غریب، ثمره‌ای برای تلویزیون نداشت. از نمونه‌های متاخرتر این موضوع هم می‌شود به ماجرای حضور یک مدل اینستاگرامی زن در برنامه «ماه عسل» اشاره کرد. میهمانی که انتشار پست‌های اینستاگرامی او در فضای مجازی حاشیه‌های بسیاری را برای رسانه ملی رقم زد تا آنجا که در نهایت کار به توبیخ علیخانی کشید. به این موارد باید ماجرای حضور میهمانی را که مدعی تولید یک نوع داروی خاص شده بود هم اضافه کنید. ادعایی که بعدا توسط وزارت بهداشت تکذیب شد و آن نیز حواشی بسیاری برای «ماه عسل» و تلویزیون در پی داشت. آنچه در این بین نمود دارد و ریشه چنین مشکلاتی است، نبود نظارت پیش از تولید در برنامه‌های تلویزیونی است.
 

اسطوره‌های سینما، رابرت دنیرو، تامی لی‌جونز و مورگان فریمن در یک کمدی اکشن به نام «مسیر بازگشت» به کارگردانی جرج گالو جلوی دوربین می‌روند. به گزارش «وطن‌امروز»، این یکی از مهم‌ترین خبرهایی است که روز گذشته در فضای رسانه‌های سینمای جهان بازتاب پیدا کرد. در این فیلم رابرت دنیرو نقش شخصیت مکس باربر را بازی می‌کند، مردی که مقروض یک رئیس گروه خلافکار با نقش‌آفرینی فریمن است و با استفاده از دوک مونتانا (با بازی جونز) بازیگر و کابوی افسرده در یک فیلم وسترن با هدف کشتن او طی نخستین روزهای فیلمبرداری می‌خواهد یک حربه کلاهبرداری بیمه‌ای درست کند. فیلمبرداری این فیلم از ژوئن در نیومکزیکو آغاز می‌شود. گالو به عنوان فیلمنامه‌نویس و نقاش شناخته شده است. او نویسنده «پسران بد» و ادامه‌های آن بود. وی کارگردانی «رز سمی» را با بازی فریمن و جان تراولتا انجام داده که بزودی اکران می‌شود. دنیرو و تامی لی‌جونز پیش از این در فیلم «خانواده» با هم بازی کرده بودند. دنیرو با فریمن نیز در فیلم «آخرین وگاس» همراه بود. در کنار این خبر، اتفاق مهم دیگری که روز گذشته در سینمای جهان به وقوع پیوست، اعلام حضور ژان رنو، بازیگر کهنه‌کار و سرشناس سینمای فرانسه در فیلم «شهر سرکش» به کارگردانی اولیویه مارشال است. داستان «شهر سرکش» که با بودجه ۱۳ میلیون دلاری ساخته می‌شود در مارسی می‌گذرد و درباره یک پلیس ضدتبهکاری با بازی رنو است که با روش‌های غیرمعمول درباره تیراندازی در یک بار شبانه در حال تحقیق است. اما دیگر خبر مهم سینمای جهان در روز گذشته اینکه «آلوین سارجنت» برنده جایزه اسکار فیلمنامه‌نویسی که داستان بسیاری از فیلم‌های شاخص هالیوودی همچون «ماه کاغذی»، «مردم معمولی» و مجموعه فیلم‌های «مرد عنکبوتی» دهه ۲۰۰۰ را قلم زد در ۹۲ سالگی درگذشت. سارجنت در سال ۱۹۸۷ جایزه اسکار را برای فیلمنامه «جولیا» و در ۱۹۸۱ برای «مردم معمولی» کسب کرد.

«نگین مقاومت» مستندی 7 قسمتی از تشکیل و خدمات ارزشمند لشکر فاطمیون افغانستان در جبهه سوریه است. به گزارش «وطن‌امروز»، این روزها و با طرح برخی اظهارنظرهای سیاسی، موضوع شهدای افغانستانی لشکر فاطمیون بیش از پیش مورد توجه رسانه‌ها قرار گرفته است. یکی از تازه‌ترین خبرها پیرامون آثاری است که درباره شهدای مظلوم این لشکر تولید شده است. ساسان فلاح‌فر، کارگردان و مستندساز در گفت‌وگو با تسنیم، از اتمام پروژه تولید و ساخت مستند سریالی «نگین مقاومت» با محوریت خدمات ارزشمند لشکر فاطمیون افغانستان در جبهه سوریه خبر داد. او درباره سوژه مستند «نگین مقاومت» گفت: مجموعه مستند 7 قسمتی نگین مقاومت بخش کوچکی از کارها و عملیات‌هایی است که لشکر فاطمیون در طول این سال‌ها در سوریه انجام داده است. روایت مستند از ابتدای ورود لشکر فاطمیون به سوریه آغاز شده و تا زمانی که سردار قاسم سلیمانی به مقام معظم رهبری نامه زدند و پایان سیطره داعش را اعلام کردند، ادامه دارد. سعی کردیم تمام تصاویر و اطلاعات این فیلم، مستند باشد. مثلا مصاحبه‌هایی که برای بیان اتفاقات مهم گرفته شده، از زبان رزمنده‌هایی است که اطلاعات درست داشته و از قدرت بیان خوبی برخوردار بودند. این کارگردان و مستندساز درباره دلیل نام‌گذاری این مستند گفت: «باید بگویم فاطمیون امروز تبدیل به نگین جبهه مقاومت شده است و ارزش بسیار زیادی را در طول این سال‌ها به آن بخشیده است. در حقیقت اگر مقاومت را مانند یک انگشتر بدانیم، فاطمیون نگین آن است که به رکاب ارزش بخشیده است». این مستند که حاج نادر طالب‌زاده راوی بخش‌هایی از آن است، محصول مشترک مرکز مستند حقیقت و مرکز رسانه‌ای فاطمیون است و پوریا نجفی، حسن جمالی، عباس وهاج، سجاد پرهیزگاری، مرتضی خلیل‌پور، علی خزائی و علی ناصربخت کارگردانان قسمت‌های مختلف این مجموعه سریالی هستند.

محمد قائم‌خانی: «پرچم صلح» شهریار شفیعی درباره جنگ است. جنگی که هنوز ادامه دارد. توی خانه‌‌‌هایی خاص، 30 سال بعد از سوت پایانش، در خس‌خس سینه‌ها نفس می‌کشد. توی تاول بدن شیمیایی، چرک می‌کند. با حمله موجی‌ها به سرش می‌زند و با شکستن شیشه‌ها، آرام می‌گیرد. جنگ هنوز هست و پا به پای ما، پیش می‌‌‌‌‌‌‌‌‌آید. شهریار شفیعی با پرچم صلحش جنگ را جلوی چشمان ما آورده تا باد تکان تکانش بدهد و جنگ را لابه‌لای کلمات زندگی، برقصاند. کوتاه‌کوتاه، لابه‌لای ضرباهنگ تند جملات شعرهای سپید، زوزه جنگی خزیده پشت دیوارها را تبدیل به مارش هجوم و یورش به همه داشته‌های‌مان می‌کند، و ناله‌‌های جان کندنش را از لای جرز و کف آسفالت و اگزوز ماشین‌ها به گوش‌مان می‌رساند.
در قطعه سی و چهارم اما ناگهان نقبی می‌زند به تاریخ. می‌رود به ابتدای ماجراهای ایران، به نقطه آغاز که هنوز هم رهای‌مان نمی‌کند. صدای جنگ را آنقدر پی می‌گیرد تا برسد به اصلاندوز، یا ترکمانچای؛ آنجا که ایران از تبریز فروپاشید در خودش. با عباس میرزا تفاوت غرش توپ و تفنگ را با چکاچک شمشیر فهمید، جایی که ایران معاصر شکل گرفت.
تجدد با همه درندگی‌‌‌‌‌اش، در ابیات آغازین خود را می‌نمایاند. شاعر تجدد برهنه را نشان همه می‌دهد که میلادش با جنگ گره خورده است. ایران معاصر را می‌بینیم که با صدای توپ از خواب گران می‌پرد و عرض و مرزش را از دست رفته می‌بیند. بعد سری به مسأله اساسی ایران مدرن می‌زند، یعنی قومیت. قومیتی که ایران رسمی پوزخندش می‌زند اما او نگاهبان ایران واقعی است. شاعر زمزمه‌ای می‌کند و در جنگ 8 ساله فرود می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌آید، در دشت‌‌های داغ جنوب و زیر آفتاب سوزانش.
از آن می‌گذرد و می‌‌‌‌‌‌‌‌آید به روزهای صلح، به روزهای... اشتباه نشود. روزهای صلح، روزهای خوشی و شادی نیست. روزهای جراحت و دارو است. روزهای بروکراسی و جانبازی است. این تجدد صلحش هم، با جنگ و آزار می‌گذرد. همیشه یک مرکزیتی هست که تاب بودن حاشیه را ندارد، باید نابودش کند، خفه‌‌‌‌اش کند، باید همه چیز «دیگری» را از او بگیرد. این است که دیگر چاره‌ای برای شاعر نمی‌ماند جز اینکه نوک پیکان را به سمت مجاهد نشانه برود؛ تو برخیز. تو که مجاهدی و کارت برخاستن است، برخیز. برخیز اما برای چه؟ برخیز به مردن. دیگر جایی برایت نمانده، حتی برای این تن رنجورت. برخیز و مردانه بمیر. شاعر می‌خواهد که مجاهد، این فرصت آخر را از دست ندهد. می‌خواهد که اعتراضش مشروعیت دنیای معاصر را زیر سوال ببرد. می‌خواهد فریادش از همه چارچوب‌ها بگذرد و توی هیچ مستطیلی نماند، آخر هر مستطیلی قبری است. چه چیزی در چارچوب درگیری‌های دنیای جدید نمی‌ماند؟ کدام صداست که در مستطیل‌‌های دنیای هیاهو گم نمی‌شود؟ سکوت. تنها سکوت است که از مرزها می‌گذرد و صدای جنگ را از بیخ و بن، خاموش می‌کند. شاعر در آخر شعر، همه جنگ‌ها را نابود می‌کند؛ با اعتراض سکوت.

صهیب مصری، خبرنگار شبکه الکوثر سازمان صداوسیما هنگام پوشش عملیات جبهه شمال غرب استان حماه بر اثر اصابت گلوله به ناحیه سر و سینه بشدت زخمی ‌شد. صهیب المصری پیش‌تر نیز در منطقه «عفرین» سوریه توسط نظامیان ترکیه‌ای زخمی شده بود.

آغاز پخش فصل دوم برنامه  «عصر جدید» از امشب
اولین قسمت از فصل دوم برنامه عصرجدید از شبکه 3، یکشنبه ۲۲ اردیبهشت پخش می‌شود. به گزارش باشگاه خبرنگاران جوان، رقابت برگزیدگان دور اول برنامه عصر جدید در فصل دوم، از امشب روی آنتن می‌رود. قرار است در ماه مبارک رمضان این برنامه یکشنبه و دوشنبه هر هفته ساعت ۲۲:۳۰ پخش شود. بنا به گفته علیخانی، تهیه‌کننده و مجری این برنامه، داور نهایی این فصل مردم هستند. بازپخش این برنامه نیز جمعه‌ها ساعت ۱۷ خواهد بود.


تصویر عینی از معلم انقلاب  در «شریعتی بدون روتوش»
تازه‌ترین ساخته خانه مستند انقلاب اسلامی با عنوان «شریعتی بدون روتوش» از معلم انقلاب سخن می‌گوید. به گزارش «وطن امروز»، مستند سینمایی «شریعتی بدون روتوش» به کارگردانی محمد سمیع‌پور و تهیه‌کنندگی مهدی مطهر در حال حاضر در مراحل فنی است و بزودی آماده نمایش می‌شود. این مستند سعی کرده است زندگی دکتر علی شریعتی را از دریچه ذهن خانواده، دوستان و شاگردان او بررسی کند و آنها درباره زندگی، دغدغه‌ها، باورها، سفرها، سخنرانی‌ها و بسیاری از ویژگی‌های زندگی دکتر شریعتی سخن می‌گویند. مستند سینمایی «شریعتی بدون روتوش» تلاش کرده است تصوری عینی و واقعی از دکتر علی شریعتی به تصویر بکشد و به همین منظور تمام کسانی که در این مستند از شریعتی صحبت می‌کنند، مشاهدات خودشان را مطرح می‌‌کنند و از شنیده‌ها حرفی به میان نمی‌آورند. این مستند سینمایی که محصول خانه مستند انقلاب اسلامی است، در 2 نسخه سینمایی و تلویزیونی تولید می‌شود که نسخه سینمایی آن ۷۰ دقیقه و نسخه تلویزیونی آن ۵ قسمت خواهد بود.


کشف یک راز  در «المپیاد شاعران مشروطه»
رمان نوجوان«المپیاد شاعران مشروطه» نوشته آذردخت بهرامی در انتشارات مدرسه منتشر و روانه بازار شد. به گزارش «وطن‌امروز»، رمان نوجوان «المپیاد شاعران مشروطه» ماجرای 2 پسر نوجوان به نام‌های شایگان و مانی است که در کلاس ادبیات به خاطر شیطنت جریمه می‌شوند، درست زمانی که چیزی به امتحان المپیاد ریاضی شایگان نمانده. در این میان مانی رازی را کشف می‌کند و می‌فهمد کسی در مدرسه‌شان هست که نمی‌خواهد شایگان در المپیاد ریاضی موفق شود. بهرامی داستان‌‌نویس و فیلمنامه‌نویس است. او در کار‌هایش به طنز هم می‌پردازد. «المپیاد شاعران مشروطه» در ۲۱۲ صفحه و با قیمت ۴۸ هزار تومان در فروشگاه‌های سراسر کشور در دسترس مخاطبان قرار دارد.

چاپ دوم رمان ضداستعماری  و مشهور نویسنده آفریقایی
رمان «همه‌چیز فرو می‌پاشد» نوشته چینو اچی‌بی با ترجمه کامروا ابراهیمی توسط انتشارات افراز به چاپ دوم رسیده است. به گزارش مهر، چاپ اول این ترجمه در سال ۹۰ راهی بازار شده بود. نویسنده این کتاب متولد سال ۱۹۳۰ در نیجریه است و به‌عنوان رمان‌نویس، شاعر، استاد دانشگاه و منتقد ادبی شناخته می‌شود. این کتاب، دربرگیرنده یک رمان مدرن است که برپایه کهن‌الگوها شکل گرفته و از نخستین رمان‌های آفریقایی است که تحسین منتقدان بین‌المللی را به همراه داشته است. «همه‌چیز فرو می‌پاشد» در بسیاری از کشورهای آفریقا، آمریکا و اروپا ترجمه و چاپ شده و در برخی مدارس و دانشگاه‌ها تدریس می‌شود. داستان «همه‌چیز فرو می‌پاشد» در روستایی به نام اوموفیا در کرانه شرقی رود نیجر جریان دارد و درباره نزاع فرهنگی سنتی بومیان با استعمارگرانی است که در سال‌های پایانی قرن نوزدهم در آفریقا حضور داشتند. از این رمان، با ترجمه به بیش از ۵۰ زبان، تا به حال ۸ میلیون نسخه در جهان به فروش رفته است.