مهم‌ترین حامی مطبوعاتی باراک اوباما در آلمان، همزمان با نطق خداحافظی او در شیکاگو، دوران ریاست‌جمهوری‌اش را مایوس‌کننده خواند. روزنامه تاگس اشپیگل (به معنای آینه روزانه) که معادل دیلی میرر انگلیسی‌ها محسوب می‌شود، یکی از پرتیراژترین روزنامه‌های سراسری آلمان است. تاگس اشپیگل از آغاز نخستین کارزار انتخاباتی اوباما در سال 2008 که به پیروزی او و راه یافتنش به کاخ سفید برای 8 سال منجر شد، با پوشش‌های اختصاصی از رئیس‌جمهور سیاه ایالات متحده و تحلیل‌های حمایتی و تبلیغات رسانه‌ای، به عنوان نشریه خاص اوباما در میان ژرمن‌ها شناخته می‌شد.
به همین دلیل وقتی این روزنامه در تحلیلی با عنوان « از اوباما چه می‌ماند؟» از امیدهایی می‌نویسد که در پایان دوران ریاست‌جمهوری او به یاس بدل شده‌اند، می‌توان دریافت که میراث اوباما چقدر برای نولیبرال‌های اروپا و آمریکا مایوس‌کننده بوده است. تاگس اشپیگل در آستانه انتقال رسمی مقام ریاست‌جمهوری آمریکا از باراک اوباما به دونالد ترامپ در 20 ژانویه در مقاله مزبور به قلم «توماس سایبرت» آورده است: «با شروع ریاست‌جمهوری اوباما امیدهای زیادی زنده شد که با گذشت 8 سال خیلی از آنها به یأس تبدیل شده است. بعد از 8 سال ریاست‌جمهوری اوباما این دوره کم‌کم به پایان خود نزدیک می‌شود. چند روز قبل از تحویل رسمی ریاست‌جمهوری آمریکا از اوباما به ترامپ مناقشات و بحث‌هایی در این باره به وجود آمده است که چه چیزی از اهداف بلندپروازانه اوباما و موفقیت‌های وی باقی خواهد ماند. در پایان احتمالا چیزهای کاملا متفاوتی نسبت به آنچه اوباما آرزوی آن را داشت در ذهن‌ها باقی خواهد ماند. بزرگ‌ترین دستاورد اوباما احتمالا شاید در اولین سوگند ریاست‌جمهوری وی در ژانویه 2009 شکل گرفت و آن این حقیقت بود که آمریکا در آن زمان برای اولین بار یک رئیس‌جمهور آفریقایی- آمریکایی را در راس قدرت داشت و این یک نقطه عطف تاریخی برای ایالات متحده محسوب می‌شد. با این حال اوباما نتوانست تنش‌های بین سیاه و سفید در کشور خود را کاهش دهد. همچون گذشته اتباع آفریقایی-آمریکایی در این کشور همچنان در بازار کار مورد تبعیض قرار می‌گیرند و بیشتر از سفیدپوستان توسط پلیس کنترل، بازداشت و هدف گلوله قرار می‌گیرند». جالب اینکه نویسنده آلمانی در حالی به موفقیت نسبی طرح اصلاح بخش سلامت یا همان «اوباما کر» در عرصه سیاست داخلی ایالات متحده اذعان می‌کند که در خود آمریکا این طرح یک افتضاح بزرگ قلمداد می‌شود و به همین دلیل دونالد ترامپ برای لغو این طرح قانونی نوشته است.
اما شکست اوباما در عرصه سیاست خارجی چیزی نیست که بتوان آن را کتمان کرد. سایبرت می‌نویسد: «در زمینه سیاست اقتصادی دولت اوباما البته آمریکا را از بحران مالی سخت سال‌های 2007 و 2008 خارج کرده و بیش از 11 میلیون شغل جدید خلق کرد. با قوانینی که به تازگی معرفی شده است اوباما می‌خواست از تکرار بحران بانکی در این کشور جلوگیری کند. همزمان ایالات متحده برای نهایی کردن مذاکرات درباره قراردادهای تجارت آزاد جدید تلاش و کار می‌کرد. اما ترامپ و جمهوری‌خواهان حمله شدیدی به این قواعد جدید مد نظر اوباما و قراردادهای تجارت آزاد با دیگر مناطق داشته‌اند. دولت آینده ترامپ اعلام کرده که بسیاری از مفاد و قوانین و طرح‌های دوره اوباما را بعد از روی کار آمدن سریعا لغو می‌کند. ترامپ همچنین مذاکرات درباره قرارداد تجارت آزاد با اروپا و دیگر توافقات در این زمینه را زیر سوال برده است».
تاگس اشپیگل که زمانی به سیاست خارجی اوباما و جایزه نوبل صلح او مباهات می‌کرد حالا آشکارا دیدگاهی انتقادی به میراث سیاست خارجی او دارد و آن را بحث‌برانگیز می‌خواند: «بعد از بوش که دنیا دوران جنگ‌ها در عراق و افغانستان را سپری کرده بود اوباما با وعده همکاری‌های بیشتر و درک متقابل بهتر به میدان آمد. البته نیروهای آمریکایی از افغانستان و عراق خارج شدند اما همزمان آمریکا تحت ریاست‌جمهوری اوباما عملیات هواپیماهای بدون سرنشین خود در سراسر دنیا را تقویت کرد. اردوگاه زندانیان گوانتانامو نیز برخلاف وعده‌های انتخاباتی اوباما بسته نشد. در هفته‌های آخر ریاست‌جمهوری خود اوباما همچنین واکنش سختی علیه مسکو با توجه به اتهاماتی که به این کشور مبنی بر تلاش برای تاثیر گذاشتن بر انتخابات ریاست‌جمهوری سال 2016 آمریکا و استفاده از حملات هکری و دیگر ابزار وارد بود نشان داد. در عین حال منتقدان اوباما این انتقاد را به وی وارد کردند که سال‌های طولانی اقدامات کافی برای مقابله با حملات هکری خارجی انجام نداده است. علاوه بر این ایالات متحده متهم است که دهه‌ها همواره در انتخابات‌ها و پروسه‌های سیاسی در کشورهای دیگر از جمله ایران و شیلی دخالت می‌کرده است. اوباما هم در این باره بی‌گناه نیست. تحت ریاست‌جمهوری اوباما همچنین یک برنامه جاسوسی گسترده دستگاه اطلاعاتی آمریکا فاش شد که تا جاسوسی از تلفن همراه مرکل را هم شامل می‌شد».