محمدمهدی بندرچی: روزنامه «وطن امروز» 21 اردیبهشت سال 93 از صاحب این قلم مطلبی با عنوان «جان کری از کدام تصمیم بسیار دشوار ایران سخن گفت؟» منتشر کرد. آن روز گفتیم تصمیمات دشوار مدنظر آمریکا که در مصاحبه «جان کری» بدان اشاره شده، با هدف مهار قدرت ایران در مسیر رسیدن به «جایگاه هژمونی منطقه‌ای» است. گفتیم آمریکایی‌ها عناصر سه‌گانه‌ای را در ایران هدف گرفته‌اند که در اصطلاح علمی توان تخریب و ایذا
«Heart And Destroy» خوانده می‌شوند و ایران باید درباره آنها «تصمیمات دشوار»  بگیرد. در مقاله اردیبهشت‌ماه 93 اشاره کردیم که این عنصر قدرت، حول مسأله توان حزب‌الله در لبنان می‌چرخد و قطعاً استکبار در مرحله‌ای که پس از کشیدن دندان‌های هسته‌ای ایران باشد مذاکرات را منوط به حذف قدرت‌های ایذایی کشورمان خواهد کرد. امروز می‌بینیم این پیش‌بینی حتی فراتر از حد انتظار به‌وقوع پیوسته است.   مقاله مذکور را پس از انتشار محضر پروفسور «دهقانی‌فیروزآبادی»- تحلیلگر ارشد سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران- عرضه داشتم. استاد در کمال سماحت نگاشته‌های این کمترین را مطالعه کرده و هفته بعد در کلاس سیاست خارجی ایران گفتند غیرممکن است مذاکره‌کنندگان برای رسیدن به توافق در حوزه هسته‌ای، توان ایذایی کشور آن هم در حد قدرت حزب‌الله را وجه‌المصالحه قرار دهند. شاید آنها حداکثر قول داده باشند حزب‌الله کمتر تکاپوهای عملیاتی داشته باشد و در عوض، تحریم‌های بیشتری رفع شود اگرنه مذاکره مستقیم بر سر موضوع‌های اینچنین، محال است. مجدداً 8 تیرماه سال 93 مقاله مفصل‌تری با عنوان «عامل موازنه‌ای به اسم «حزب‌الله»؛ نگاهی به مساله حزب‌الله در مذاکرات ایران و غرب» در روزنامه «وطن امروز» به طبع رساندم. در آنجا اشاره کردم «وزارت دفاع آمریکا در خردادماه سال جاری [93] مطلبی از رئیس ستاد مشترک ارتش خود منتشر کرد که حکایت از یک طمع هژمونیک برای بلعیدن و حل مفهومی به اسم «حزب‌الله» در منطقه دارد. این مساله در یک ارتباط وثیق ارگانیک با مجموعه مذاکرات ایران و غرب است و بر مهندسی مجددی که دولت اعتدال برای ارتباطات خارجی کشور تعریف کرده، سایه ناگزیری انداخته است». در انتهای آن مقاله 5 صفحه‌ای نیز استنتاج کردیم «غرب و نیروهای منطقه‌ای (یعنی رقبای ایران)، به مساله ابعاد تهاجمی و جنبه‌های «تهدیدی» قدرت ایران می‌پردازند و هدف نهایی آنان نیز مهار و سرکوب این جنبه‌هاست.... اما در صورتی که توان برون‌مرزی و قدرت تخریبی ایران (با تعریف علمی مکاتب روابط بین‌الملل) از دست برود، باید دانست آمریکایی‌ها برای همیشه از مفهومی به نام قدرت جمهوری اسلامی آسوده می‌شوند و البته برنامه‌های آتی نظام برای هرگونه نیل به قدرت منطقه‌ای از حیز انتفاع ساقط خواهد شد». بیش از یک سال می‌گذرد که هیچ مطلبی از این کمترین در «وطن امروز» منتشر نمی‌شود. از آن روی که «الخَیرُ فِی ما وَقَع»، فلذا گذشت زمان صحت پیش‌بینی‌های مبتنی بر مطالعات علمی را اثبات می‌کند. علومی که نشان از جریان نظم پولادین در سنن الهیه دارند. سنتی که در جوار بلندای «وَ السّماءَ رَفَعها»، عمق «وَضَعَ المِیزانَ» را نیز در کالبد خویش دارد. همان‌طور که تابستان 93 پیش‌بینی کردیم 3 عنصر «توان موشکی- سپاه قدس- حزب‌الله لبنان» در پس مذاکرات هسته‌ای طعمه استیلاجویی غرب خواهند شد، امروز در تابستان 95 شاهدیم از هزار مأذنه صدای واویلا در اجرایFATF  برپاست و اکنون آنچه البته به جایی نرسد، فریاد است!  اکنون فریاد مطبوعات بر سر هاشمی یا قوه مجریه، مصداق همان جیغ‌های بنفشی است که خودشان مدام درباره دیگران به‌کار می‌بردند. امروز این چاقوکشیدن‌ها در کوچه بن‌بست رنگی ندارد، چون دیگر ‌کار از کار گذشته و رفسنجانی از واقعه‌ای تمام‌شده حکایت می‌کند. اصولاً غوغاسالاری‌های همین روزنامه‌نگاران بوده که همواره بر دلسوزی‌های محقـقان سایه می‌افکند تا فجایع بموقع بر آفتاب نیفتد فلذا اکنون دیگر ژست غیرتمداری، ارزشی نخواهد داشت. در حقیقت اشارات هاشمی بر مفهوم امکان پیشرفت کشور بدون داشتن یال و کوپال نظامی، دقیقا برای به مرگ گرفتن است تا ملت به تب راضی شود. هاشمی به عنوان یک رئالیست موقعیت‌گرا خوب می‌داند نه خاورمیانه مثل آسیای جنوب شرقی است نه ایران همانند اروپای غربی است که بدون توان نظامی بتواند تحقیرهای بین‌المللی را با ساخت بنز و دارو، درمان کند. او به هیچ وجه نمی‌خواهد در بطن منطقه‌ای که بر سر نفت آن هر روز ده‌ها انسان ذبح می‌شوند، برای قلب تپنده خاورمیانه، عمل باز تجویز و اجرا کند. پس امروز این تفکر همیشه حاکم در پی چیست؟ آیا حاضریم پویش‌های منطقه‌ای و تحولات علمی را به‌درستی تحلیل کنیم تا جواب این سوال را بدانیم؟ من که بعید می‌دانم چنین همتی در فعالان رسانه‌ای و سیاسی کُلهم اجمعین باشد.  دکتر «ابراهیم متقی» در همایش دیپلماسی هسته‌ای که در دانشگاه علامه طباطبایی برگزار شد، همراستا با سایر اساتیدی که میانه چندانی با سیاست‌های «جلیلی» و «احمدی‌نژاد» نداشتند، سخن مهمی گفت و به‌رغم میل دانشجویان 2 ستاره و 3 ستاره حاضر در همایش، حقیقت امروز را پیش‌بینی کرد. استاد دانشگاه تهران که بحق یکی از آمریکاشناسان زبردست کشور ماست ضمن تبیین شواهدی مبنی بر اینکه ظریف دانشی در سیاست بین‌الملل ندارد، رفتار غربی‌ها را برخلاف رفتار غوغاسالار ما دانست که به هم فحش می‌دهیم و به هم می‌پریم و بخوبی یادآور شد غربی‌ها رفتارشان کاملاً «حقوقی» و در عین حال «بسیار بی‌رحمانه» است. امروز با اجرای طلیعه FATF بخوبی آن بی‌رحمی حقوقی آشکار شده است. هاشمی و متولیان خودخوانده نظام و انقلاب البته از این بی‌رحمی بخوبی مطلعند و مقاومت را بیهوده می‌دانند همانطور که در تصویب قراردادهای الجزایر با امضای یک طرفه بهزاد نبوی بر دیدگاه خویش صحه نهادند و تنها سودی که از واقعه لانه جاسوسی کسب کردند حذف و سرکوب تمام مخالفان خویش از صالح و طالح بود. امروز هم اگر هیلاری کلینتون پیروز رقابت آمریکا شود- که ظاهراً هم می‌شود- فشارهای بی‌رحمانه تشدید می‌شود و کشور باید همان 3 عنصر قدرت‌خیز حزب‌الله، توان موشکی و سپاه پاسداران را بدهد یا به نوع دیگری از حکومت تن دردهد. البته برای تفکر عملگرای هاشمی ساختار امنیتی لازم برای بقا در قدرت یک امر ضروری است تا بدان وسیله بتواند رندانه هر توان سازماندهی مردمی را در ایران پهناور خرد کند. تفکر مزبور راهی برای اصلاح اقتصاد و تدبیر امور مملکت جز پیوستن به آغوش نظم جهانی «World Order» نمی‌شناسد و می‌داند بدون آن ادامه اداره مملکت ناممکن است؛ وانگهی! به طور مبنایی اعتقادی هم به آزادی به عنوان چتری بر فراز مؤلفه‌های دین‌داری، هنرورزی و علم‌محوری برای ساختن تمدن دینی- ملی ندارد هرچند بدبختی اینجاست که آن دسته از مخالفان این جریان که مجال بیان نظر دارند، نیز به طریق اُولی با آزادی‌های مدنی میانه‌ای ندارند فلذا در هر زمینی که وارد می‌شوند بازی را 30 بر هیچ واگذار می‌کنند.  پس راهی نمی‌ماند جز اینکه پیش از آغاز فشارهای «کلینتونی» بر ایران و توسعه تفکرات منظم کسانی همچون «آنا ماری اسلاتر»- که وزیر خارجه محتمل دموکرات‌ها باشد- خودمان- یعنی پدرخوانده‌های مُلک و ملت- سیگنال‌های لازم  را به کدخدا ارسال کنیم. ساختار انقلابی و توان ایذایی را بدهیم و در عوض در داخل هرچه خواستیم انجام دهیم. این برنامه از ابتدای مذاکرات در نظر اربابان سیاست- از هر دو طرف میز- وجود داشته است. در چنین صورتی است که آمریکا با آسودگی خاطر می‌تواند به استراتژی امنیت ملی خویش درباره چین و پاسیفیک مشغول شود. آمریکا برخلاف تصور غالب، در پی پایان خونریزی‌ها و اجرای امنیت کامل در خاورمیانه نیست تا آنگاه به سراغ پکن برود بلکه با استفاده از تئوری‌های نافذ «مرشایمر» و اشارات دقیق «کیسینجر» معلوم است تنها هدف غرب، برقراری موازنه قوای منطقه‌ای در مناطق ژئواستراتژیک است تا با اطمینان از نبودن انگیزه‌های هژمونی‌جویانه بویژه در خاورمیانه، بر استیلای خویش و امنیت اسرائیل اعتماد دوچندان کند.  اربابان داخلی نیز می‌پسندند بدون راه افتادن مجدد شعارهای 8 ساله برای کسب و نگهداری «حق مسلم ما»، یکضرب دعوا را تمام‌شده اعلام کنند. بی‌آنکه نیاز باشد یک وفاق ملی به‌ نحوی راستین در کشور پدید آید همان حاکمان برج عاج، کرسی قدرت را بچسبند و خودشان دست ایران را از تکاپو برای احراز جایگاه برتری منطقه‌ای عقب بکشند. شاید «گورباچف» هم همینطور می‌اندیشید و صادقانه گلاسنوست را نیم‌بندانه اجرا کرد و در نهایت بی‌آنکه اداره مملکت را به خود ملت بسپارد، دست به اصلاحاتی پدرسالارانه زد اما در نهایت نه فقط استقلال بلکه تمامیت ارضی کشورش را نیز منطبق با خواست رقیب، به دست باد سپرد. کیست که نداند آزادی و استقلال دو روی یک سکه‌اند؟
 

حسن روانشید*: می‌گفت سال ۱۳۳۳ عازم زیارت‌ خانه خدا شدیم. آن زمان تازه ازدواج ‌کرده بودم و همسرم از من خواسته بود تا جوانیم و توان جسمی و وسع مالی داریم به یکی از بندهای فروع دین خود یعنی حج، تمکین کنیم تا از همین لحظه آغازین زندگی به اصول و فروع آن به‌طور کامل پایبند باشیم. آن روزها این‌ همه تسهیلات و امکانات نبود، رفتن و برگشتن از خانه خدا حداقل 3 ماه طول می‌کشید. گروهی با اتوبوس‌های دماغ‌دار عازم می‌شدند و عده‌ای از طریق کشتی و دریا که در بنادر باید آنقدر می‌ماندند تا انگلیسی‌های مستقر به آنها اجازه عبور بدهند. مرکب ما برای رفتن، اتوبوس بود. رفتیم و مناسک حج را با آن سختی و مشکلات خودش به انجام رساندیم چون هر دو جوان بودیم. کاروان ما 50 نفر را شامل می‌شد که همگی زن و شوهر بودند و من و همسرم جوان‌ترین آنها بودیم، بنابراین باید به دیگران هم در امور جاری‌شان کمک می‌کردیم. پس از پایان اعمال و وداع با مدینه منوره و مکه معظمه، گروه حجاج ایرانی که صد دستگاه اتوبوس دماغ‌دار بود، آماده حرکت به‌سوی عراق شد تا به زیارت عتبات عالیات نائل شود. آن روزها کشورهای عربی به‌جز شهرهایش به‌صورت رمل‌های پایان‌ناپذیر و شبیه به هم بود، بنابراین عبور از بیابان‌های عربستان به‌سوی کشور عراق کار هرکسی نبود.
2 دستگاه جیپ از نظامیان عرب یکی در اول کاروان و دیگری در آخر آن حرکت می‌کرد و این صد دستگاه اتوبوس موظف بودند درست و دقیق پشت سر هم حرکت کنند تا خدای ناخواسته در میان وادیه‌ها و شن‌های روان گم نشوند. ما جزو آخرین اتوبوس‌های کاروان بودیم و راننده‌ای عجول و بی‌حوصله نصیب‌مان شده بود. فاصله تا عراق زیاد بود و اتوبوس‌ها ناچار بودند در خط مشخص و پشت سر هم حرکت کرده تا یکدیگر را گم نکنند. پنجره‌ها باید بسته می‌ماند تا شن‌های روان داخل نشود. همه گریان و نالان بودند که پس از یک ماه تمام، این سرزمین مقدس را ترک می‌کردند. در میان اشک و ناله، بساط دعا و استغاثه نیز برپا بود. بعد از 3-2 ساعت پیش رفتن، ناگهان حوصله راننده عجول سر رفت و غُرغُرکنان از خط خارج ‌شده، در شن‌های حاشیه جاده باریک شروع به حرکت کرد تا از دیگر اتوبوس‌ها سبقت بگیرد. وقتی با اعتراض مدیر و روحانی کاروان روبه‌رو شد، گفت: آنقدر شن به خوردم دادند که دارم خفه می‌شوم، می‌خواهم خودم را به نخستین اتوبوس که می‌خواهد به سمت راست بپیچد برسانم و پشت سر جیپ راهنما حرکت کنم. ما که از همه‌ جا بی‌خبر بودیم دوباره مشغول ذکر گفتن و به حال خود بودیم و راننده همچنان از کاروان دورتر می‌شد. پس از یک ‌ساعتی که همه را نگران کرده بود توقف کرد و گفت: مثل ‌اینکه راه را گم ‌کرده‌ایم. حالا در میان برهوتی از رمل‌ها هستیم که همه شبیه هم هستند. مدیر کاروان از او خواست دور بزند تا سر جای اولمان برگردیم اما وقتی برگشت با کمال تعجب دیدیم خط تایر اتوبوس توسط شن‌های روان پر شده و کوچک‌ترین اثری از مسیر نیست. هوا تاریک شده بود. روحانی کاروان از او خواست بهتر است پیاده شویم و نماز مغرب و عشا را به جا آوریم تا فرجی شود. آن شب را در همان مکان به صبح رساندیم اما از هیچ جنبنده‌ای خبری نشد! راننده اتوبوس از کار نابخردانه خود شرمگین بود اما روحانی کاروان او را دلداری می‌داد و مرتب می‌گفت: «الخیر فی ماوقع». صبح فردا پس از اقامه نماز جماعت و صرف صبحانه، مدیر کاروان راننده را خواست و گفت: از چهارسو به مقدار 10 کیلومتر حرکت کند تا به یک آبادی برسیم و راه را جست‌وجو کنیم. این کار تا غروب طول کشید و هیچ موجود زنده‌ای پیدا نشد. حالا دلواپسی و نگرانی در چهره خسته همه حاجیان نمایان بود و تنها روحانی کاروان در حال و هوای خود سیر می‌کرد و مرتب تکرار می‌نمود «الخیر فی ماوقع». به‌ناچار شب را دوباره در صحرا گذراندیم. آب موجود جیره‌بندی شده و سوخت اتوبوس نیز به اتمام رسیده بود. آن شب را در آن مکان به مناجات گذراندیم درحالی‌که پس از یک ماه خستگی انجام اعمال تمتع به فکر آن بودیم که روزهای استراحت‌مان فرارسیده است. صبح فردا کمبود آب، گرسنگی، خستگی، نگرانی و گرما امان همه را بریده بود و این بار روحانی کاروان به فریادمان رسید و در کمال آرامش، درحالی‌که مشغول ذکر بود، گفت: شاید مشیت الهی بر این قرارگرفته که ما در این سرزمین مقدس بدرود حیات گفته و از دیار فانی به دیار باقی بشتابیم، بنابراین بهتر است تا توانی در بدن‌مان باقی ‌مانده هرکدام برای خود قبری کنده و باز هم در انتظار الطاف خفیه الهی باشیم. آنگاه از جا بلند شد و به کمک قندشکنی که از بار مدیر کاروان برداشته بود، شروع به حفر گودال در شن‌های روان کرد. اهل کاروان که اینچنین دیدند هرکدام با هر وسیله‌ای که به دستشان می‌رسید مشغول کندن قبر شدند در حالی ‌که گریان و نالان با خود راز و نیاز می‌کردند. کندن زمین بسیار آسان بود چون رمل‌ها به‌راحتی جابه‌جا می‌شد. آن روز هم به اینگونه گذشت و شب‌هنگام در حالی‌که هر یک در گوشه‌ای به راز و نیاز مشغول بودند، سپری شد. صبح روز سوم روحانی کاروان پس از برگزاری نماز جماعت و زیارت پرشور عاشورا در آن وادی خشک رو به حاضران کرد و گفت: جماعت قبور ما آماده است. اولین نفری که به دیار باقی شتافت توسط بقیه کفن ‌و دفن خواهد شد تا الی‌آخر و نفر پایانی نیز باید خودش در قبر خود بخوابد تا دار فانی را وداع گوید. نمی‌دانید چه محشری بپا شد. گریه و شیون کاروان درمانده را فراگرفته بود و هرکدام مشغول راز و نیاز به درگاه احدیت بودند. من و همسرم که از همه جوان‌تر بودیم، هنوز هم تاب‌وتوان داشتیم و امیدمان ناامید نشده بود. روحانی کاروان هم که سن و سالی از او گذشته و دائم‌الذکر بود، ادامه داد: بیایید در این لحظات آخر با خداوند عهد کنیم اگر فرجی رسید و از این گرفتاری رها شدیم، هر آنچه از نقدینگی و اموال به همراه داریم به‌عنوان صدقات در نجف اشرف برای سلامتی امام زمان(عج) هبه نماییم. همه اهل کاروان با صدای بلند و لبیک‌گویان پیشنهاد روحانی را تایید کردند. باز هم هرکس در گوشه‌ای به گریه و زاری و راز و نیاز پرداخت. آن روحانی متین و آرام که انگار هیچ اتفاقی نیفتاده است سجاده خود را از روی رمل‌ها جمع کرد و زیر بغل گذاشت و آرام به‌ سوی تپه کوچکی که نزدیک اتوبوس و کاروان بود رفت. پس از چند لحظه در حالی‌که همسرم کنار چند زن دیگر کاروان مشغول خواندن دعای توسل بود، آرام‌آرام به‌سوی تپه رفتم تا ببینم روحانی کاروان چه می‌کند، به نزدیکی تپه که رسیدم از لابه‌لای صدای ضعیف زوزه صبحگاهی، صفیر صدای آرام و اشک‌آلود روحانی را شنیدم که امام عصر را به کمک می‌طلبید و می‌گفت: آقاجان! شما که خودتان می‌دانید من می‌خواهم به ایران برگردم، شما که آگاهید اگر سراغ حسینیه نیمه‌ساخت محل نروم کسی پیدا نمی‌شود همت کند تا تمام شود. شما را به آبروی حضرت زهرا(س) قسم می‌دهم به کمک اهالی این کاروان بیایید تا نجات پیدا کنند. اینها زائران مرقد ناپیدای مادرتان زهرای اطهرند، اینها به طواف کعبه رفته‌اند، اینها به پابوس 4 امام قبرستان بقیع در شب‌های تیره شتافته‌اند، اینها شوق و اشک‌های فراوان دارند که نثار سیدالشهدا و حضرت عباس کنند و بوسه بر مرقد مطهر علی بن ابیطالب و فرزندانش در نجف و کربلا و سامرا و کاظمین بزنند.
آری! روحانی کاروان همچون باران بهاری اشک می‌ریخت و ضجه می‌زد و مهدی(عج) را می‌طلبید و من نیز در پشت تپه نظاره‌گر او بودم و آرام‌آرام همچون باران پاییز گریه می‌کردم. هرکس در گوشه‌ای از این وادی و در عزلت و تنهایی در سوز و گداز بود و با آخرین رمقی که داشت ناله می‌کرد. با طلوع خورشید درحالی‌که غرق خود و گذشته بی‌سامانم بودم، صدای دلنواز زنگوله‌ای پرده‌های گوشم را نوازش داد. چشم ‌باز کردم و در پهنای صحرا و از سویی که روحانی در حال راز و نیاز بود شتری را دیدم که عربی موقر بر آن سوار بود و
6 شتر دیگر را در پی دارد. روحانی کاروان نیز با شنیدن این صدا از حال خود خارج شد و بپا خاست. به‌سوی آن کاروان کوچک دوید. شترها ایستادند و سیدی با شال سبز پیاده شد. روحانی مسافر را در آغوش گرفت و به مصافحه پرداخت و با صدای بلند فریاد زد: خداوند شما را برای کمک به ما فرستاده است و شرح ماجرا را برای او گفت. آن مرد موقر عرب گفت می‌دانم و از روحانی خواست برای همراهانش مشک‌های آب را از شترها بردارد، روحانی با صدای بلند اهل کاروان را فراخواند که به‌سوی او بیایند، همه آمدند و آن مرد عرب با آب گوارا از ما پذیرایی کرد. روحانی از او خواست راه عراق را نشان دهد. مسافر با اشاره انگشت سبابه مسیر را نمایان کرد و گفت: پس از رسیدن به یک تنگه کوهستانی از آن گذر کرده و به سمت راست بروید تا به جاده عراق برسید. آن جاده تنها راه رسیدن به نجف است. آنگاه وضو ساخت تا نماز ظهر را اقامه کند و دیگران نیز چنین کردند. پس از ادای نماز، کاروان به شور و مشورت پرداختند. کاروانیان می‌خواستند از مسافر عرب خواهش کنند آنها را برای رسیدن به جاده عراق همراهی کند. همه اهل کاروان این پیشنهاد را پذیرفتند و روحانی را مأمور این ارتباط کردند تا مسافر را به کلام‌الله مجید قسم دهد که آنها را به جاده اصلی راهنما باشد. مسافر پس از شنیدن خواهش روحانی گفت: نیاز نبود مرا به قرآن قسم دهید. چون ما هر آنچه بتوانیم به دیگران یاری می‌رسانیم. مسافر شترها را در صحرا خواباند و از همه خواست سوار اتوبوس شوند! زوار که انرژی تازه‌ای پیدا کرده بودند، سوار شدند. راننده مسافر را در کنار خود نشاند و حرکت کرد. پس از چند ساعتی به تنگه رسیدیم. مسافر از راننده خواست نگه دارد تا از چاهی که در آنجاست آبی بنوشند، وضو بسازند، نماز بخوانند و مشک‌های خود را پر کنند. چاه آبی که در زیر یک درخت خشکیده قرار داشت پر از آب بود، به‌طوری‌که به‌راحتی می‌شد دست در آن فروبرد و بدون طناب مشک‌ها را پر نمود. نماز جماعت به امامت روحانی برقرار شد و پس ‌از آن اعضای کاروان دور هم نشستند.
مدیر می‌گفت: این مسافر خدمت بزرگی در حق ما روا داشته و شترهایش را در بیابان رها کرده تا راه را به ما نشان دهد. بهتر است از محل صدقاتی که قرار است برای رهایی از این گرفتاری رد کنیم، وجهی معادل خرید یک شتر به او بدهیم که بتواند به محل کاروانش برگردد. روحانی حرف مدیر کاروان را تایید کرد و به‌ سوی مسافر رفت که در گوشه‌ای دیگر به نماز مشغول بود. من هم دورادور او را تعقیب کردم. وقتی نماز مسافر پایان پذیرفت، گفت: آمده‌ام از شما سپاسگزاری کنم و بگویم ما قبل از اینکه شما به کمک‌مان بیایید با خدا قرار گذاشتیم و نذر کردیم اگر از این بند رها شدیم، همه اموال همراه خود را به نیازمندان بدهیم و حالا آمده‌ام تا وجه خرید یک شتر را تقدیم شما کنم. مسافر گفت: اولاً این نذر شما در این مکان جایز نیست. چون اگر همه دارایی‌های کاروان را ببخشید، خودتان درمانده و فقیر می‌شوید و نمی‌توانید به وطن‌تان برگردید، اما پیرامون پرداخت وجه یک نفر شتر به من باید بگویم گرفتن صدقه بر ما روا نیست. شما می‌توانید حساب اموال خود را نموده و پس از رسیدن به وطن معادل آن به مستمندان و نیازمندان کمک کنید. حالا دیگر شما به ‌جای امن رسیده‌اید و به‌‌راحتی می‌توانید به سفرتان ادامه دهید، من هم باید به سویی بروم تا به گرفتاران دیگر کمک کنم. وقتی روحانی سرش را بلند کرد با تعجب دید از مسافر خبری نیست. کمی اطراف را گشت اما انگار قطره آبی بود که به شنزار کویر رفته یا پرنده‌ای که در آسمان گم‌ شده است. مثل کسی که از یک خواب طولانی بیدار شده باشد، فریاد زد: یا مهدی ادرکنی و خود را به کاروان رساند تا به آنها بگوید ساعت‌ها در کنار یار بودیم و او را درک نکردیم، حتی جماعتی را به او اقامه نکردیم و آنچنان غرق دنیای خود بودیم که معشوق را از خود گریزاندیم. کاروان که غرق شادی دنیای بازیافته بود دوباره غم به دل گرفت و نالید که نتوانسته است سراغ قبر فاطمه را از فرزندش بگیرد. اکنون‌که یار از کف رفته، می‌فهمیم چگونه با اتوبوس بدون سوخت توانسته‌ایم این راه طولانی را طی کنیم و از چاهی بدون آب که درخت خشکیده بالای سر آن نشانه تهی بودنش است، مشک‌ها را پرکرده‌ایم. زهی تأسف که باید به دنیا گفت: بایست، می‌خواهم پیاده شوم.
*روزنامه‌نگار پیشکسوت

اکنون تمام دوستان مخلص شما از جنابعالی می‌خواهند تا از مواضعتان که نتیجه القائات شیطانی بوده است عدول کنید. مسلم است که این کار شهامت می‌خواهد ولی خیر شما هم در این است که به اشتباهات خود اعتراف کنید که اعتراف به اشتباه خیلی بهتر از اصرار به گناه است.  به آقا هادی گفتم که امروزه افراد اهل تقلید و روحانیون، یا مقلد امام هستند یا مقلد غیرامام هستند. آنها که مقلد دیگر مراجع بزرگوار اسلامند با بودن امام حاضر نشدند از حضرت امام تقلید کنند چه رسد به شما. از طرفی دیگر، روشن است که اگر مرجعشان بعد از امام فوت کند طرز تفکرشان به‌گونه‌ای است که جذب افرادی غیر از شما می‌شوند و اگر قبل از امام مرجعشان فوت کند به عقیده من بسیاری از آنان مقلد امام نخواهند شد. آن دسته هم که مقلد امام بشوند مسلماً مقلد شما نمی‌شوند. اما مقلدین امام بر 3 گونه‌اند: یا با شما دشمنند یا با شما دوستند یا بی‌طرفند.  آنها که مقلد امام هستند و با شما دشمنند، می‌دانید تعدادشان کم نیست، مساله شهید جاوید، مساله فدک، مساله مهدی هاشمی و از این قبیل مسائل که در مورد آنها حساسیت است کم نیست و درست روی همین زمینه بود که ما اصرار داشتیم آقای شیخ نعمت‌الله نجف‌آبادی (مؤلف کتاب شهید جاوید) در حسینیه جنابعالی مباحثه نکند و متأسفانه شما زیر بار نمی‌رفتید. حتی روحانیونی هستند که با انقلاب نه‌تنها میانه‌ای ندارند که مخالف هم هستند، ولی امام را قبول دارند چرا که معظم‌له را شخصی می‌دانند دارای ولایت محکم ولی با شما مخالف هستند چرا که ـ به غلط ـ شما را فردی می‌دانند ضدولایت. روحانیون اصفهان را در نظر آوریدـ اصفهانی که شهر شماست ـ ببینید چه تعداد از روحانیون سرشناسی هستند که با شما میانه خوبی ندارند یا دشمنند. حال دشمنی بر سر چیست؟ و در شهرهای دیگر وضع چگونه است ـ که مسلماً بهتر از اصفهان نیست ـ بماند.  این افراد بعد از امام که با شما دوست نمی‌شوند، بلکه حرارت پیدا می‌کنند و نقاط ضعف شما را بزرگ می‌کنند و علناً با شما دشمنی خواهند کرد. آن وقت است که می‌گویند امام با لیبرال‌ها بد بود، آقای منتظری خوب، امام با منافقین بد بود، آقای منتظری خوب. امام بچه‌های اطلاعات را که جانشان را کف دستشان گذاشته‌اند سربازان امام زمان (علیه‌السلام) می‌دانست، آقای منتظری آنها را از ساواکی‌های شاه بدتر می‌دانست و مدرکشان نوشته‌های جنابعالی خواهد بود، چرا که امروز اطرافیان شما خواسته‌اند تا شما ژست آزادیخواهی بگیرید.  اما آنانی که مقلد امام هستند و بی‌طرفند ممکن است بعد از امام بعضی از آنان از شما تقلید کنند ولی از آنجایی که بدون انگیزه هستند علی‌الظاهر بیشتر آنها از شما تقلید نمی‌کنند. از آن گذشته، این عده اهل اینکه خود را به آب و آتش بزنند، نیستند و از آنجا که شما زمینه امام را ندارید و دشمن زیاد دارید، به محض احساس خطر از شما می‌بُرند و روی این دسته هم نمی‌توانید سرمایه‌گذاری کنید چرا که شما اهل مبارزه‌اید و افرادی را می‌خواهید که اهل به آب و آتش زدن خود باشند و این افراد بیشتر جذب روحانیونی می‌شوند که به آنان القا کرده‌اند که با مقداری پول باغ بهشت را نمی‌توان خرید، جذب آنهایی می‌شوند که به قول خودشان هم دنیا را داشته باشند هم آخرت را، جذب روحانیونی می‌شوند که در نجف و قم بر سر امام آن آورده‌اند که شرم از بازگو کردن آن دارم، جذب کسانی می‌شوند که با کمال پررویی و بی‌تقوایی شما را وهابی می‌دانند.  اما آن دسته از مقلدین امام که دوستدار شمایند، بعد از امام یا از شما تقلید می‌کنند یا از غیر شما و این از آنجا نشأت می‌گیرد که در زمان امام دوستی‌شان با شما یا به خاطر خدمت‌های ارزنده شما به اسلام و امام است یا به خاطر خودتان است. دوستداران شما که روحانیون خوب و مردم و طلبه‌های مخلص انقلابند و سختی‌ها و مرارت‌ها کشیده‌اند، نزدیک به تمام آنان هرگز حاضر نیستند امام و اهداف امام را رها کنند و شما را بگیرند، یعنی شما را «به‌خاطر امام» دوست دارند. مقصودم این است که اگر روزی امام بفرمایند به شما کاری نداشته باشند این افراد دور شما نخواهند آمد، امام را رهبر انقلاب می‌دانند، با انقلاب او بزرگ شده‌اند و ارزش‌های متعالی را در او خلاصه می‌بینند و شما را هم به خاطر اینکه در خط امام هستید و امام را ترویج کرده‌اید و در راه انقلاب اسلامی، امام صدمه دیده‌اید، دوست دارند و اگر شما روی دوستی امام تا آخر تکیه می‌کردید آنها شما را هم قبول داشتند چرا که شما را بعد از امام مجتهدی می‌دانند که می‌شود در کنارتان با آمریکا و شوروی جنگید ولی اگر شما از امام فاصله بگیرید و حتی اگر امام روزی به شما
اخم کنند، آنها نیز بی‌درنگ به‌شما اخم می‌کنند و حاضر نیستند شمای بدون حب امام را
تحمل کنند.
ادامه دارد ...