دکتر سیدحسین مولایی: امروز با توجه به رشد فکری و آگاهی عمومی ملت‌های جهان، نفوذ و سلطه از راه لشکرکشی‌های نظامی به روشی منسوخ بدل شده است. به همین سبب نیز اولویت در نفوذ و سلطه بر کشورها، به روش‌های فرهنگی و سیاسی داده شده است. لذا تبلیغات سیاسی و مذهبی، استفاده ابزاری از شبکه‌های رسانه‌ای و مجازی و سوء‌استفاده و تبلیغ از طریق انجمن‌ها و نهاد‌های مختلف به عنوان بهترین راه نفوذ در جوامع در حال توسعه و استحاله درونی آنان در دستور کار قرار دارد. در این راه ارزش‌های غربی، ارزش‌های مترقی جلوه داده می‌شود تا در نهایت، این ارزش‌ها، جایگزین معیارها و ارزش‌های بومی و ملی ملت‌ها شود. لذا عمل جایگزینی فرهنگ بیگانه با فرهنگ خودی به شکلی عامدانه در جریان است تا ملت‌ها و جوامع را نسبت به فرهنگ خود بیگانه و مطیع غرایز بیگانگان کنند. این مساله‌ای است که حضرت ‌آیت‌الله‌العظمی خامنه‌ای رهبر حکیم انقلاب اسلامی، آن را تهاجم فرهنگی و ابزار نفوذ دشمن می‌نامند و آن را مهم‌تر از نفوذ امنیتی و اقتصادی برمی‌شمرند. مقام معظم رهبری در بخشی از بیانات‌شان در دیدار فرماندهان سپاه پاسداران انقلاب اسلامی به این موضوع اشاره کردند و فرمودند: «... نفوذ اقتصادی و امنیتی البته خطرناک است و پیامدهای سنگینی دارد اما نفوذ سیاسی و فرهنگی دشمن، خطر بسیار بالاتری است که همه باید مراقب آن باشند...».(1)
 سابقه تاریخی تهاجم فرهنگی
این نگرانی دارای بنیان‌های محکم و تاریخی طولانی است، مساله‌ای تازه نیست که در قرن بیستم و با پیروزی انقلاب اسلامی به وجود آمده باشد، بلکه پیشینه‏ای به درازای تاریخ دارد چرا که همه جنگ‏های تاریخ، در واقع، جنگ فرهنگی و جنگ ارزش‏ها بوده است. در طول حیات اسلام نیز این قاعده وجود داشته است و دشمن بارها از این ابزار استفاده کرده است و ماجرای نفود روحانیون یهودی در جمع علمای اسلام برای تحریف قواعد اسلامی و در نهایت داستان غم‏انگیز و عبرت‏آموز مسلمانان در «آندلس» نمونه‌های تهاجم فرهنگی است.   اما در دوران استعمار، قدرت‏های جدید غربی که به منابع دست‌نخورده‏ای برای استحکام و گسترش نظام سرمایه‏داری خود نیاز داشتند، به تسخیر سرزمین‏های دیگر روی آوردند و کشورهای آفریقایی و آسیایی را زیر سلطه خویش گرفتند. آنها برای تثبیت سلطه خود زدودن «موانع فرهنگی» را در دستور کار خود داشتند. لذا ساختن مدرسه‏ها به سبک غربی، وارد کردن کالاهای ساخت فرنگ و نیز راه ‌انداختن جریان‏های سیاسی و مذهبی از جمله اقدامات آنان برای مقابله با «فرهنگ بومی» این جوامع بود.(2) با همین سازوکار بود که بهره‌کشی بی‌سابقه تاریخی از ملت‌های تحت سلطه آغاز شد اما مانع عمده‌ای که بر سر راه آنها برای نفوذ در سرزمین‏های اسلامی وجود داشت، فکر دینی و فرهنگ اسلامی بود که هیچگونه نفوذ فرهنگی، اقتصادی و سیاسی غرب را تحمل نمی‏کرد. و امروز در اوج قدرت و سلطه  غربی‌ها در جهان، همچنان سرمنشأ اعتراضات است.
 تهاجم فرهنگی به ایران
کشور اسلامی ما نیز از جمله کشورهایی است که آماج این تهاجم فرهنگی بوده و هست. اگرچه تهاجم فرهنگ استکبار جهانی به ایران، پیشینه‏ای دراز دارد اما تهاجم به بخش فرهنگی در جامعه ایران، به‌طور مشخص از زمان رضاخان میرپنج شروع می‌شود و مبارزه با حجاب و ترویج بی‏حجابی، جلوگیری از برگزاری مجالس مذهبی و سوگواری اهل بیت(ع)، در انزوا قرار دادن روحانیت و خلع لباس آنان، برگزاری مراسم‏ سیاسی به شیوه غربیان، بستن مدرسه‏های علوم دینی و... اموری بود که برای استحاله فرهنگی از ابتدای قرن فعلی هجری خورشیدی در دستور کار قرار ‌گرفت.  با سقوط رضاخان و در دوره محمدرضا‌شاه دستورالعمل‏های دیکته‌شده پیشین پیچیده‏تر و متفاوت‏تر از گذشته به اجرا درمی‌آید. عوامل استکبار این بار در کنار غیرعقلانی جلوه دادن ارزش‏های
ملی - اسلامی، از سیاست نرمش با مخالفان بهره جسته و طبق فرهنگ تحمیلی و وارداتی به راه‌اندازی و گسترش تفریح‏گاه‏ها، روزنامه‏ها، مجله‏ها، رادیو و تلویزیون، مدارس، دانشگاه‏ها، کاباره‏ها، دانسینگ‏ها و دیگر مراکز تأثیرگذار پرداختند. این بار احساس خطر مردم به اندازه‏ای بود که مقاومت، بیداری و خیزش مردم مسلمان ایران را در پی داشت که در نهایت به سرنگونی و فروپاشی حکومت پهلوی انجامید.
پیروزی انقلاب اسلامی
استکبار جهانی، پس از پیروزی انقلاب اسلامی به علت از دست دادن منافع خود و با هدف از میان بردن آرمان‏های اسلامی و نیروهای انقلابی، از شیوه‏های گوناگونی همچون: اقدامات متعدد تروریستی، محاصره اقتصادی، ایجاد انزوای سیاسی، حمله همه‌جانبه نظامی و انواع شیوه‏های فشار و ترس و تهدید و... استفاده کرد و چون هیچ‌کدام از این راه‏ها نتوانست او را در رسیدن با اهداف پلیدش یاری کند، تهاجم فرهنگی را به عنوان تنها سازوکار موثر، در دستور کار خود قرار داد. حضرت آیت‌الله‌العظمی خامنه‏ای در این باره می‏فرمایند: «دشمن با یک محاسبه فهمید جمهوری اسلامی را با تهاجم نظامی نمی‏شود از بین برد. محاسبه قبلی آنها غلط از آب درآمده بود. همین‌طور دیدند با محاصره اقتصادی هم نمی‏شود کاری کرد... لذا فهمیدند باید عقبه ما را بمباران کنند... عقبه ما در مبارزه ملت ایران با قلدری استکبار جهانی، عبارت از فرهنگ ما بود. منطقه عقبه ما عبارت از اخلاق اسلامی، توکل به خدا، ایمان و علاقه به اسلام...».(3) لذا واقعیت این است که امروز «فرهنگ الهی و اسلامی کشورمان» مورد تهاجم «فرهنگ مادی غرب» قرار گرفته است. هدف غرب نیز بیگانه کردن مردم از فرهنگ خودی و کشاندن به سوی سراب فرهنگ غربی است. بنابراین فاجعه زمانی خواهد بود که فرهنگ یک ایرانی، فرهنگ «از اینجا رانده و از آنجا مانده» باشد. دشمن تلاش دارد در درجه نخست، ارزش‌ها و اعتقادات اسلامی - ایرانی را از فرد ایرانی بگیرد و بعد با یک آشفتگی و هرج و مرج فکری حتی مانع نهادینه شدن حداقلی از قواعد و قوانین مناسب غرب در افراد ایرانی شود و صرفا سعی در نهادینه شدن فرهنگ ضداخلاق، آلوده و ولنگار غرب در نهاد ایرانیان می‌کند. تحت تاثیر همین مساله است که طیفی از فساد اجتماعی و سیاسی با حمایت‌های دشمن شکل گرفته است و اگر مدیریت نشود، می‌تواند بحران‌آفرین و نابودگر باشد. امروز نسل جوان ما تحت تاثیر سیل تبلیغات دشمن در تکاپوی یافتن پاسخ مناسبی به سوالات و ابهامات خود است. اگر پاسخ‏های درستی به او داده نشود، دیگران با ارائه پاسخ‏های انحرافی هدف فوق‌الذکر را عملی خواهند کرد. با این هدف است که غرب، هر ساله مبالغ هنگفتی صرف مدیریت و هدایت افکار عمومی و آموزش مدیران و دست‌اندرکاران آن در عرصه جهانی می‏کند، طوری که براساس آمار یونسکو، جریان انتقال اخبار از این کشورها به ملت‏های تحت سلطه، صد‌ها بار بیشتر از انتقال بالعکس اطلاعات است. بیشتر کشورها، تحت این نفوذ قرار داشته و با اخبار و اطلاعات نادرست به بازی گرفته شده، و دچار «فریب تبلیغاتی»
می‏شوند.(4) به اذعان «فیلیپ بونونسکی» نویسنده آمریکایی: «جهان سرشار از کتاب‏هایی است که عاملان «سیا» نوشته و منتشر کرده‏اند. افزون بر این، سازمان سیا، در کشورهای گوناگون بنگاه‏های انتشاراتی و شبکه‏های توزیع کتاب و روزنامه دایر کرده است. مهم‌ترین و بزرگ‌ترین خبرگزاری‏ها در جهان، یونایتدپرس و آسوشیتد‌پرس (آمریکا)، رویترز (انگلیس)، تاس (شوروی سابق) و فرانس‌پرس (فرانسه)، روزانه میلیارد‌ها کلمه به اقصی نقاط جهان مخابره می‏کنند».(5) مجموعه این دستگاه‏ها، مؤسسه‏ها و امکانات باعث شده است یک نویسنده آمریکایی، ماشین تبلیغات آمریکا را نیرومندترین شبکه «شست‌وشوی مغزی» جهان بداند.  با این حال کسی منکر تبادل اطلاعات و تبادل فرهنگی نیست اما باید میان 2 مقوله تبادل فرهنگی و تهاجم فرهنگی تفاوت گذاشت. در حالی که در تبادل فرهنگی، گزینش، تحلیل و تولید فرهنگی در دستور کار قرار دارد، در تهاجم فرهنگی تحمیل، تخریب و تسلیم فرهنگی مطرح است. حضرت آیت‌الله‌العظمی خامنه‏ای رهبر بزرگوار انقلاب اسلامی در این زمینه می‏فرمایند:  «ما ایرانی هستیم؛ باید بگردیم همان چیزی را که متعلق به خود ماست، پیدا کنیم. البته این به این معنا نیست که زیبایی‏های دیگران را یاد نگیریم. انسان هر چیز خوب و زیبایی را از دیگران می‏آموزد، اما خوب است آن را در فرهنگ خودش حل کند و از آن استفاده کند».(6)  اساس فرمایشات حضرت معظم‌له نیز این است که: «نگذاریم فرهنگ غرب را به ما تزریق کنند، خودمان از فرهنگ غربی استخراج کنیم».
پی‌نوشت‌ها
1- بیانات رهبر حکیم انقلاب در دیدار هزاران نفر از فرماندهان سپاه - 25 شهریور94
2- تهاجم فرهنگی، هدایت‏خواه، ستار، صفحات 20-16
3- روزنامه جمهوری اسلامی، 22 مرداد 75
4- تهاجم فرهنگی غرب، پژوهش‏های کاربردی، معاونت برون‏مرزی، صص 160- 141
5- نفوذ صهیونیسم بر رسانه‏های خبری و سازمان‏های بین‌المللی، فؤادین سیدعبدالرحمن الرفاعی، برگردان: حسین سرورقامت
6- فرهنگ و تهاجم فرهنگی، بیانات رهبر حکیم انقلاب، 21 مرداد 71، ص 19، سازمان مدارک فرهنگی انقلاب اسلامی، چاپ چهارم

عرفانه فتحیان: مطلوبیت یا عدم مطلوبیت یک گزاره در قدم اول به کارآ بودن عناصر تعریف‌شده در چارچوب آن گزاره و همچنین در قدم بعد، به نحوه عملکرد مخاطبان و حامیانش برمی‌گردد.
سبک زندگی تعریفی است که براى هر گونه پسوندی که این ترکیب را تکمیل کند، گویای نوعی مفهوم وحدت و جامعیت و البته تمایز و تفارق است، به این معنی که سبک زندگی حاکی از مجموعه عوامل و عناصری است که کم و بیش به طور نظام‌مند با هم ارتباط داشته و یک شاکله کلی فرهنگی و اجتماعی را پدید می‌آورند. همین پیوستگی، اتحاد و نظام‌مندی این کل را از کل‌های دیگر متمایز می‌کند.
پررونق‌ترین ترکیبات این عبارت؛ سبک زندگی اسلامی و سبک زندگی ایرانی بوده که شاید با نوعی بررسی دقیق و منصفانه بتوان چنان از انسجام این دو حرف زد که در نهایت یک عنوان واحد و جامع از هر دو مفهوم را ارائه داد. گاهی ملى‌گرایان صرف- که دین را سوغات اعراب می‌دانند و مغایر با ملیتی که جدایی از آن ناممکن است- را ما دین‌داران مدعى، به وجود آورده و تقویت نیز می‌کنیم!
منش هر شخص به نوعی کاتالوگ عملی عقاید اوست، چرا که اختلاف عقیده و عمل، یا با جهل توجیه می‌شود یا با نفاق.
حال مسلمانى علاوه بر عقاید درونی و عملکرد اجتماعی، یک نوع مسکوت از ارائه را هم در بر دارد و آن بدنه و جلدی است که قبل از هر هم‌کلامی، معرف بخشی از تفکر است و زمانی که از تقویت و افزایش مخالفان دین توسط دین‌داران حرف می‌زنیم به همین نکته برمی‌گردد.
سیدجمال‌الدین جمله معروفی دارد: «به اروپا رفتم اسلام بود مسلمان نبود، به جهان اسلام آمدم همه مسلمان بودند ولی اسلام نبود!» این صحبت نشان می‌دهد ایشان رفتاری را مشاهده کرده که موجب تقویت نگرش دینی‌اش شده و اخلاق اسلامی از جمله نظم، راستگویی و... را در برخی افراد مغرب‌زمین یافته که آن را مؤید باطن سالم آنها دیده و به تقویت بنیان اندیشه‌ای‌اش کمک رسانده است، همین مساله را به تعبیر دیگر نیز می‌شود گفت که اغلب مردم رفتارهای غلط اجتماعی را مبتنی بر نهاد دینی افراد گذاشته و به تضعیف دین آنها می‌پردازند که در این وجه مثال‌ها به وفور وجود دارد. تعمیم خطاهای جزئی به کلیت دینی افراد! پس هر کدام‌مان به نوعی آینه تمام‌نمای فکر، عقاید، باید‌ها و نباید‌ها و مسیرى هستیم که براى زیستن برگزیدیم.
همین رابطه را می‌توان با نگاهی عمیق‌تر و دقیق‌تر مورد مداقه قرار داد و نتایج قابل توجهی گرفت، وقتی یک «سبک زندگی» منبعث از یک منطق دینی باشد و منطبق با آن عمل شود چنانکه به عنوان مثال در دین مبین اسلام، راستگویی، ساده‌زیستی، تلاش‌گری، قناعت، نظم، احترام متقابل در اجتماع، رعایت حقوق و حدود و بسیاری فضایل اخلاقی دیگر در جامعه در قالب سبک زندگی اسلامی- ایرانی رعایت شود، به مجرد آنکه کیفیت زندگی بالاتر می‌رود اعتماد و علاقه به ریشه همین سبک زندگی نیز بالاتر می‌رود و بر عزت دین افزوده خواهد شد.
امام صادق می‌فرمایند: کونوا دعاه الناس بالخیر بغیر السنتکم لیروا منکم الاجتهاد و الصدق و الورع»
بغیر السنتکم!
تعبیر دلنشینی که اغلب، عملی کردن آن به اتم وجه، پیروان یک آیین را به سختی خواهد انداخت و این در حالی است که ملبس شدن همه جانبه به جامه دین و تطبیق حداکثری با موازین تعریف شده آن، بهترین نوع ترویج عقیده است.
اما برخورد رایجی که با اسلام می‌شود یک مواجهه سوپرمارکتی بوده و هست!  
هر کجا که منفعتمان طلبید، همان ایستگاه، شروع پدیدار شدن خوی دین‌دارانه و انتخابمان از آن مقطع بی‌ضرر و بی‌تکلف اسلام است. یادآوری این نکته خالی از لطف نیست که یکی از شروط مهم اثرگذاری این است که انسان تغییر رفتار را ابتدا از خود شروع کند و سپس درصدد اشاعه آن به دیگر افراد باشد که این مفهوم با نکات بالا، کمی متفاوت است، چرا که بر مبنای قلبی یک عمل اشاره دارد.
مادامی که کسی در تعامل با خویش بر احترام، رازداری، صداقت و امثال اینها ورزیده نشود، در تعامل با دیگران نمی‌تواند به این ارزش‌ها پایبند باشد.
شهید مطهری در این باره می‌فرماید: «بزرگان دین گفته‌اند: آن کس که در قلب خود واعظی برای خود ندارد موعظه موعظه‌کنندگان فایده‌ای به حالش نمی‌بخشد. یا اینکه گفته‌اند: خودتان از خودتان حساب بکشید پیش از آنکه از شما حساب کشیده شود، خودتان خودتان را وزن کنید و بسنجید و به سود و زیان خود برسید قبل از آنکه شما را وزن کنند و بسنجند. همه اینها ناظر بر یک اصل است و آن اینکه انسان این فرق را با سایر امور تربیت‌پذیر دارد که مربیان خارجی برای تربیت وی کافی نیستند، هر کسی باید در خودش حالت مربیگری نسبت به خودش پیدا بشود، دو شخصیت پیدا کند: از یک نظر فرمانده باشد و از یک نظر فرمانپذیر. از یک نظر پنددهنده باشد و از یک نظر پندپذیر، از یک نظر ملامت‌کن باشد و از یک نظر ملامت‌پذیر.
در جلد دوم اصول کافى حدیثى آمده است که: «ما جعل‌الله بسط اللسان و کف الید و انما جعلهما یبسطان معا و یکفان معا».
 یعنی چنین نیست که خدا اجازه داده باشد تنها زبان باز باشد ولی دست بسته باشد، بلکه اگر باز است هر دو باید باز باشد، و اگر می‌خواهد بسته باشد هر دو بسته باشد، یعنی اگر عمل در کار نباشد خوب است زبان هم بسته باشد.
نتیجتاً هر چه فاصله اقوال دینی با افعال متدینین بیشتر شود فاصله بین سبک زندگی آنها از پیکره اصلی بیشتر شده و لطمه به نهاد دین نیز خواهد خورد.
 

فرزاد اعتمادی*: حوزه انرژی یکی از مهم‌ترین عرصه‌های تصمیم و عمل در کشور است که یک پا در سیاستگذاری‌های درونی و پایی دیگر در تحولات منطقه‌ای و بین‌المللی دارد. با این حال، راهبردهای جمهوری اسلامی ایران دارای محورها و مولفه‌های مشخصی است که بخش مهمی از آن در سیاست‌های کلی ابلاغی از سوی رهبر معظم انقلاب انعکاس یافته است. البته این به معنای اجرای دقیق این سیاست‌ها طی سال‌های اخیر از سوی مسؤولان بخش انرژی کشور نیست که در این صورت صنایع انرژی کشور می‌توانست شاهد وضعیتی بسامان‌تر باشد. مهم‌ترین دستورکار ارائه شده از سوی مقام معظم رهبری در بخش انرژی را می‌توان سیاست‌های کلی ابلاغی در بخش نفت و گاز در مردادماه 1389 دانست که ناظر بر محورهایی همچون گسترش اکتشاف نفت و گاز و شناخت کامل منابع کشور، افزایش ظرفیت تولید نفت و گاز، ارتقای فناوری در زمینه‌‌های منابع و صنایع نفت، گاز و پتروشیمی، جذب منابع مالی مورد نیاز داخلی و خارجی در بخش انرژی، مدیریت و بهینه‌سازی مصرف و نیز جایگزینی صادرات فرآورده‌های نفت، گاز و پتروشیمی به جای صدور نفت خام و گاز طبیعی است. این محورها در بندهای چهارم، هشتم، هجدهم و به طور ویژه بندهای 13 تا 15 سیاست‌های اقتصاد مقاومتی نیز مورد تاکید قرار گرفته است. رهبری عالی نظام به موازات ابلاغ این سیاست‌ها، در بیانات خود بارها به خط‌مشی‌های ضروری برای پیشرفت در عرصه انرژی و مولفه‌های کنشگری در این زمینه پرداخته‌اند. ایشان در سخنرانی روز اول فروردین 1391در حرم رضوی مساله انرژی را به‌عنوان یکی از مهم‌ترین دلایل فشار آمریکا و قدرت‌های غربی بر جمهوری اسلامی ایران عنوان کردند. با این حال از نگاه ایشان (در سخنرانی 26 مرداد 1390 در جمع فعالان بخش‌های اقتصادی)، وابستگی به درآمدهای نفتی یکی از مهم‌ترین بلیات عمومی کشور بوده است. رهبر انقلاب در رابطه با تحولات بازار انرژی در نخستین روز سال 94 در حرم رضوی، همداستانی قدرت‌های مستکبر و ایادی منطقه‌‌ای آنان را دلیل افت فاحش بهای نفت عنوان کردند که راهکار مقابله با چنین چالشی نگاه به درون در بخش انرژی است. در کنار این توصیه‌های کاربردی، ایده‌هایی نظیر ایجاد اوپک گازی که در دیدار بهمن‌ماه 1385 رهبر انقلاب با دبیر وقت شورای امنیت ملی روسیه صورت گرفت به مبنایی برای تاسیس مجمع کشورهای صادرکننده گاز در دسامبر 2008 تبدیل شد و نشانه‌های درایت و صائب بودن نظر ایشان در زمینه تحولات جهان انرژی را آشکار کرد. اما یکی از مهم‌ترین ایده‌های رهبر انقلاب در زمینه انرژی مقابله به مثل با قدرت‌های زیادخواه غربی براساس مزیت‌های بخش انرژی بوده است. ایشان در سخنرانی بیست و ششم مردادماه 1390 در جمع فعالان بخش‌های اقتصادی خواستار ایجاد اراده‌ای برای بهره‌جویی از صادرات انرژی بر حسب اقتضائات سیاسی و اقتصادی شدند و خاطرنشان کردند به دلیل وابستگی کنونی به درآمدهای ناشی از فروش منابع انرژی نمی‌توانیم از حربه‌هایی نظیر توقف صادرات برای بازه‌هایی 15 یا 20 روزه با هدف تاثیرگذاری فوق‌العاده بر جهان استفاده کنیم. این سخنان افزون بر اینکه بیان‌کننده ضرورت‌های توجه به هدف رفع وابستگی به فروش منابع انرژی فسیلی است به رفتارهای انحصارطلبانه و زیاده‌خواهانه دولت‌های غربی در برابر دیگر کشورهای جهان اشاره دارد؛ دولت‌هایی که در زمینه‌های گوناگون اعم از مالی، تجاری، تکنولوژیک و... از ابزارها و مزیت‌های در دستشان برای کنترل جهان سود جسته‌اند. از مهم‌ترین نمودهای این انحصارگری در دهه‌ها و سال‌های گذشته ایجاد نوعی باشگاه غیرقابل نفوذ هسته‌ای بوده که درهای آن به روی دیگر کشورهای مستقل بسته است.  در این سال‌ها مهم‌ترین راهبرد قدرت‌های هسته‌ای غربی استفاده از انواع دست‌افزارهای سیاسی، حقوقی و حتی نظامی برای حفظ این انحصار بوده است تا جایی که برای جلوگیری از دستیابی کشور مستقلی نظیر جمهوری اسلامی ایران به فناوری بومی هسته‌ای، از شورای امنیت سازمان ملل گرفته تا سازمان‌های مالی و پولی جهانی پشت سر آمریکا و متحدان غربی این کشور بسیج شدند. در این میان، معاهدات بین‌المللی نظیر منع گسترش سلاح‌های هسته‌ای و پروتکل الحاقی با قابلیت تفسیر سیاسی از سوی قدرت‌های هسته‌ای و وابستگان به آنها در نهادی چون آژانس بین‌المللی انرژی اتمی به شکل زنجیرهایی سنگین دست و پای کشورهای امضاکننده را بست و در عوض اجازه داد این قدرت‌ها و رژیم متجاوز مورد حمایت آنها در سرزمین‌های اشغالی روز به روز به سمت تجهیز و به روزکردن جنگ‌افزارهای غیرمتعارف و هسته‌ای حرکت کنند.  سیاست اعضای کلوب انحصاری هسته‌ای در برابر خواست دیگر کشورها برای هسته‌ای شدن نیز جالب توجه بوده است. طی سده گذشته در جایی چون شبه‌قاره، فناوری‌های هسته‌ای آن هم به شکلی نظامی و غیرمولد آن در اختیار 2 رقیب متخاصم یعنی هند و پاکستان قرار گرفت تا به نوعی موازنه‌ نیابتی از سوی قدرت‌های جهانی در این منطقه برقرار شود. از سوی دیگر فناوری‌های هسته‌ای اعطایی برای فعالیت‌های صلح‌آمیز نظیر تولید برق به شکل‌هایی کاملا صادراتی در اختیار شماری از کشورها قرار گرفته و می‌گیرد تا انواعی از صنایع وابسته، غیراقتصادی و غیرچالش‌زا برای انحصارگران در کشورهای میزبان به وجود‌ آید. عطف به چنین واقعیت‌هایی بود که رهبر انقلاب بارها از جمله در دیدار سوم اسفندماه 1390 با دانشمندان هسته‌ای بر ضرورت‌های در هم شکستن انحصار علمی و تکنولوژیک قدرت‌های هسته‌ای تاکید و خط‌مشی کشور در این زمینه را مشخص کردند. با توجه به آنچه گفته شد رفع هرگونه انحصار و وابستگی در زمینه انواع انرژی از نفت وگاز گرفته تا انرژی‌های نوین بویژه هسته‌ای را می‌توان از مهم‌ترین محورهای منویات رهبری در زمینه انرژی دانست.
*کارشناس مسائل بین‌الملل
 

دکتر موسی نجفی: از طرف دیگر، در جناح سکولار با شخصیت‌های متنفذ و سرشناسی در بین روشنفکران روبه‌رو نیستیم؛ و در احزاب و مطبوعات، با طیف‌ها و اشخاص گوناگونی مواجه هستیم. و به‌نظر می‌رسد علت اینکه در تاریخ‌نویسی‌های بعد از مشروطه، برخی روشنفکران به صورت برجسته و رهبرگونه مطرح شده‌اند، نفوذ سکولاریسم دوران پهلوی بوده است. و اینگونه شخصیت‌سازی‌های کاذب، به دلیل نبودن چهره‌های سرشناس و متنفذ در جناح روشنفکر، امری قابل تحقیق است و از ماهیت و میزان کم نفوذ آنان در بین مردم و در بین خودشان حکایت می‌کند.
شیوه ترویج ارزش‌های غربی و مقابله دینی با آن
در این قسمت، ذکر مطلبی مهم و تاریخی قابل توجه است؛ مطلبی که شاید به نحوی برای امروز بیشتر قابل فهم و درس‌آموز باشد؛ و آن این است که روشنفکران و برخی جناح‌های غربگرای مشروطه‌خواه برای آنکه بتوانند از نفوذ کلام علمای بزرگ در مشروطه بکاهند، به‌طور همزمان به 2 سیاست و روش متوسل شدند:
اول: با معرفی اشخاص، جریان‌ها و افکار مختلف، یکپارچگی و وحدت فرهنگی، مذهبی و ملی اوایل نهضت عدالتخانه را شکستند و با طرح یک سلسله مسائل فرعی و حاشیه‌ای موج زا که خود آغازگر آن بودند، به نوعی جنگ زرگری پیرامون آن پرداختند و در نهایت هم خود بدان خاتمه دادند؛ و در حقیقت با این کار، فرصتی برای اظهارنظر یا بحث‌های مذهبی باقی نگذاشتند. این سخن بدان معناست که در انقلاب مشروطیت شاهد طرح مباحث و افکاری هستیم که طرح سوال و جواب هر دو در فضای روشنفکرانه و غیرمذهبی مطرح شده و این بدان منظور بوده است که برخی تجددطلبان غربگرا سعی می‌کردند محیط فکری و فضای مشروطیت را به سمتی سوق دهند که مسائل در حوزه سوال و جواب در زمینه‌های غیردینی حل‌وفصل شود. تالی فاسد این سیاست این بوده است که اینگونه القا کنند که دین از پاسخ دادن به مسائل روز و تجدد موجود عاجز بوده و این به معنای همان سکولاریسم و جدایی مذهب از سیاست و از زندگی روزمره مردم بوده است. البته این سیاست به‌طور مطلق در صدر مشروطیت توفیقی نیافت؛ چرا که فضای مشروطه‌خواهی هر روز به نوعی سیاست مذهبی و دخالت آشکار مذهب در زندگی اجتماعی را ایجاب می‌کرد. این مورد در تطبیق با برخی گروه‌های قارچ‌گونه اوایل انقلاب اسلامی معاصر هم مصداق دارد؛ چنانکه گروه‌های مارکسیستی یا لیبرال‌ها در کتب و مطبوعات وابسته به خود، به طرح مساله‌ای می‌پرداختند و به جار و جنجال پیرامون آن می‌نشستند. در این مورد تفکر مذهبی، ممکن بود سکوت اختیار کند؛ که در این صورت حرف اول و آخر را در این کتاب موج کاذب خود روشنفکران زده بودند. و ممکن بود گرایش دینی به نحوی وارد بحث می‌شد و به موضع‌گیری نه‌چندان مؤثر و تقریباً حاشیه‌ای می‌پرداخت؛ که در این صورت اولاً میدان معرکه‌ای را که از اول در اختیار مذهبیون نبود، گرم‌تر می‌کردند و در ثانی در فضا و مساله‌ای وارد شده بودند که در اصل نه مساله اصلی آنان و انقلاب بود و نه میدانی که برای مبارزه و مباحثه برای اندیشه مذهبی، محل و توقفگاه مناسبی باشد. پیداست که وقتی مساله‌ای از اول طرحش فرعی و کاذب باشد، تبلیغاتش هم کاذب است و لذا نتیجه گیری را هم بازیگران و صحنه‌سازان پشت صحنه انجام می‌داده‌اند؛ پس در نهایت، سودی که از این سیاست و بازی مزورانه عاید می‌شد، این بود که اشخاص و جریان‌هایی وارد صحنه اصلی می‌شدند که اگر انقلاب می‌خواست در مجرای صحیح خود حرکت کند، فرصت و مجالی برای مطرح شدن آنان نمی‌بود.
دوم: اختلاف بین خود علمای مذهبی، گاه با مساله ساده‌ای شروع می‌شد؛ چرا که به هر حال اختلاف آرا و برداشت‌های متفاوت اجتهادی و فقهی در مسائل مستحدثه بین علمای دینی فراوان است. ولی آنگاه مساله بغرنج می‌شد که ناگاه دست‌های مرموزی وارد معرکه می‌شدند و این مسائل را به نحوی به تنش‌های تند و موضع‌گیری‌های خشن تبدیل می‌کردند. گاه افرادی خارج از روحانیت پیدا می‌شدند که کاسه داغ‌تر از آش می‌شدند و با دفاعی افراطی و حتی غیرمنطقی، در برابر مساله‌ای داغ و حساس می‌ایستادند و آنقدر هوچی بازی در می‌آوردند که باعث می‌شدند جناح فکری دیگر به مقابله و جواب برخیزد. البته در مقابل این سیاست پیچیده غیرتقوایی، گاه علمای بزرگی پیدا می‌شدند که در دام نمی‌افتادند و با هوشیاری سر به سلامت می‌بردند.
ادامه دارد