گروه ورزشی: از روز نخستی که وزیر ورزش و جوانان در دولت یازدهم شروع به فعالیت کرد وعده‌های متعددی را به اصحاب رسانه داد که یکی از مهم‌ترین آنها تسریع و بهبود در ورزش قهرمانی بود.  اما حالا بعد از 3 سال می‌بینیم که کاروان ایران در المپیک سقوطی 8 پله‌ای را تجربه می‌کند.   کاروان ما در لندن موفق شد در جایگاه هفدهم قرار بگیرد آن هم با 4 مدال زرین طلا، 6 نقره و 2 برنز که در مجموع با 12 مدال در جایگاه هفدهم جهان ایستادیم.  طبیعتا اگر مسیر پیش روی وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک صحیح و عقلانی بود باید کاروان ایران در ریو نتایج بهتری می‌گرفت یا دست‌کم همان جایگاه قبل را حفظ می‌کرد.  اما متاسفانه هم از تعداد مدال 4 پله سقوط داشتیم و هم سقوط 8 پله‌ای در جایگاه نهایی.  کشوری که در المپیک 2012 توانسته بود 4 مدال طلا بگیرد و مهم‌تر از آن 6 نقره، انتظار می‌رفت در ریو با یک حرکت رو به جلو، دست‌کم جایگاه بهتری را به دست بیاورد.  اما حالا سقوط 8 پله‌ای و قرار گرفتن در رتبه 25 المپیک نشان می‌دهد ضعف‌های بسیاری در کار بوده است.  با این توجیه عجیب وزیر ورزش که حد ورزش ایران 4 مدال است، صورت مساله پاک نمی‌شود.  با خودکم‌بینی و ما نمی‌توانیم به دنبال توجیه عدم مدیریت کلان در ورزش نباشیم.  هیچ‌کس انتظار نداشت ما در قایقرانی، دوی ماراتن، بدمینتون و خیلی از رشته‌های دیگر مدال بیاوریم. اما چگونه می‌شود نایب قهرمان المپیک 2012 لندن 4 سال بعد در ریو ناگهان بیست‌وچهارم می‌شود؟ با تصور اینکه احسان حدادی یک جرقه بوده و ما دیگر قادر به تکرار مدال‌آوری در دوومیدانی نیستیم تنها خودمان را توجیه کردیم.   آیا انتظار طلا در تکواندو که ما از قهرمانان بلامنازع آن در جهان به حساب می‌آییم هم پرتوقعی است؟ چگونه می‌شود فرنگی پر افتخار 2012 ناگهان 3 مدال طلا و یک برنزش را در 2016 تنها به 2 برنز کاهش می‌دهد؟  بدون تردید برنامه و راهکارهای دولت یازدهم در امر ورزش با یک شکست بزرگ مواجه شده و بهترین دماسنج همین نتایج کاروان ایران در ریو 2016 است.  وزارت ورزش و جوانان که بعد از حضور محمود گودرزی وعده داده بود از این به بعد عملگرایی و خردجمعی جایگزین سنتی عمل کردن و خودمحوری می‌شود آیا از عملکرد خودش راضی است؟ بدون شک وزارت ورزش نه‌تنها هیچ حرکت رو به جلویی را برای ورزش انجام نداد که با اشتباهات استراتژیک خود، موجب سقوط 78 پله‌ای کاروان ایران شد.  زنگ خطر حالا به صدا در آمده است، چرا که اگر قرار باشد با همین فرمان جلو برویم قطعا در المپیک 2020 توکیو با سقوط بزرگ‌تری مواجه می‌شویم، آن وقت دیگر نمی‌شود توجیه کرد حد ورزش ما همین است.  ما حد ورزش خود را در المپیک 2012 دیدیم.  نه اینکه آن نتایج سقف آرزوهای ورزش ماست بلکه اگر مدیریت برنامه‌محور و درست‌اندیش بر مسند کار بود باید همه تلاش خود را برای بیشتر کردن مدال‌ها به کار می‌بستیم نه اینکه منتظر سقوط 8پله‌ای بنشینیم، بعدا توجیه کنیم ما همینیم.  اگر امروز تلاشی برای عوض کردن این خط فکری نباشد، قطعا در آینده نه‌چندان دور با این تفکر ما نمی‌توانیم و حدمان همین است، به جایگاهی می‌رسیم که تصور می‌کنیم اساطیر در سال 2012 آن جایگاه را برای ما حاصل کردند.  
سقوط در جایگاه و تعداد مدال
کاروان ورزش ایران در پایان سی‌ویکمین دوره بازی‌های المپیک با کسب 8 مدال به کار خود پایان داد که نسبت به دوره گذشته 4 مدال کمتر به دست آورد. سی‌ویکمین دوره بازی‌های المپیک با حضور بیش از ۱۰ هزار ورزشکار از ۲۰۶ کشور از ۱۵ تا ۳۱ مردادماه به میزبانی شهر ریودوژانیروی برزیل برگزار شد و بامداد دوشنبه با مراسم اختتامیه به کارش پایان خواهد داد. کاروان ورزش ایران در دوره قبل که به میزبانی لندن برگزار شد با کسب ۱۲ مدال (۴ طلا، 6 نقره و 2 برنز) به عنوان هفدهمی دست پیدا کرد.  اما در المپیک سی‌ویکم با کسب ۸ مدال در رده بیست‌وپنجم قرار گرفت. در این دوره کیانوش رستمی و سهراب مرادی در اوزان ۸۵ و ۹۴ کیلوگرم وزنه‌برداری و حسن یزدانی در وزن ۷۴ کیلوگرم کشتی آزاد صاحب مدال طلا شدند،‌ کمیل قاسمی در وزن ۱۲۵ کیلوگرم کشتی آزاد مدال نقره کسب کرد و سعید عبدولی و قاسم رضایی در اوزان ۷۵ و ۹۸ کیلوگرم کشتی فرنگی و حسن رحیمی در وزن ۵۷ کیلوگرم کشتی آزاد به مدال برنز رسیدند.  علیزاده هم در ۵۷ -تکواندو آخرین برنز ایران را به دست آورده است.
 

مهدی جوکار: در حالی که رویه پنهانکارانه وزارت نیرو درباره تفاهم منعقدشده و قرارداد در دست امضا با شرکت ترکیه‌ای یونیت اینترنشنال و اطلاعات پراکنده منتشرشده درباره این قرارداد 3 میلیارد دلاری، سوالات و ابهامات بسیاری در اذهان فعالان صنعت برق، نمایندگان مجلس و افکار عمومی ایجاد کرده است، همچنان نه‌تنها توضیح مناسبی از سوی مسؤولان ارشد این وزارتخانه در این‌باره ارائه  نمی‌شود، بلکه اظهارات وزیر نیرو در مصاحبه با روزنامه ایران در تاریخ 25 مردادماه، بار دیگر نگرانی‌ها در این زمینه را افزایش داد. اظهارات چیت‌چیان در این مصاحبه بار دیگر به این شبهه دامن زد که بازیگر اصلی این میدان یا فاقد اطلاعات کافی درباره این پروژه و فاقد توان تصمیم‌گیری در این قضیه است یا مطلب اساسا امر دیگری است و علاقه مسؤولان ارشد وزارت نیرو به امضای قرارداد مذکور با شرکت ترکیه‌ای، آنقدر زیاد است که بعضا موجب اظهارات خلاف واقع از سوی آنها، با هدف ایجاد شرایط لازم برای تحقق این امر به هر قیمتی شده است. در ادامه به نقد و بررسی چند بخش از صحبت‌های وزیر نیرو در مصاحبه با روزنامه ایران می‌پردازیم.
1- در بخشی از این مصاحبه، چیت‌چیان گفته است: «وزارت نیرو یک سیاست روشن در ارتباط با نحوه خرید برق از بخش خصوصی در پیش گرفته است این شیوه باعث شده سرمایه‌گذاری در صنعت برق ایران علاوه بر سرمایه‌گذاران بخش خصوصی داخلی مورد توجه سرمایه‌گذاران خارجی نیز قرار بگیرد». به نظر می‌رسد وزیر نیرو در این‌باره «تجاهل عارف» می‌فرماید، چرا که برای همه دست‌اندرکاران صنعت برق کشور بخوبی روشن است که این به اصطلاح سیاست‌های «روشن» وزارت نیرو در تصویب دائم مقررات جدید و تغییر پیاپی تعرفه‌ها یا استفاده از یک متن تیپ قرارداد بسیار قدیمی و مخدوش برای انعقاد قرارداد با سرمایه‌گذاران خارجی و... نبوده که موجب هجوم سرمایه‌گذاران خارجی به صنعت برق کشور شده است (در حالی که کسری از این هجوم در سایر صنایع دیده نمی‌شود) بلکه موضوع چیز دیگری است.
ریشه این قضیه، تعرفه‌های بسیار بالای خرید برق از محل بیت‌المال و مستظهر به تضامین قوی حاکمیتی است که پشت درهای بسته توافق شده و با تضمین واریز جریان عظیم سود به جیب شرکت‌های دست چندم خارجی نظیر یونیت اینترنشنال، در خلأ هر گونه سیاستی برای تسویه مطالبات بخش خصوصی ایرانی و استفاده از ظرفیت‌های داخلی بوده که موجب هجوم و میدانداری شرکت‌های خارجی در صنعت برق کشور شده است.
2- وزیر نیرو در بخش دیگری از این مصاحبه گفته است: «این شرکت (یونیت) در کشورهای مختلف دنیا در ترکیه، ایتالیا و چند کشور دیگر اروپایی مالک نیروگاه و دارای اعتبار است». این بخش از اظهارات چیت‌چیان موجب تعجب اهل فن است، چرا که حسب اطلاعات مندرج در سایت اینترنتی شرکت یونیت اینترنشنال، این شرکت خارج ترکیه دارای یک نیروگاه 118 مگاواتی در ایتالیا و یک نیروگاه 9 مگاواتی بادی در بلغارستان است و مجموعا حدود 1000 مگاوات نیروگاه، عموما در ترکیه، در مالکیت دارد. آیا این حجم اموال، یک شرکت واسطه دست‌اندرکار تجارت برق اهل ترکیه را برای کار مهندسی، احداث و اجرای نیروگاه در صنعت برق ایران صاحب صلاحیت می‌سازد؟ دست‌اندرکاران صنایع انرژی اطلاع دارند که برخی شرکت‌های لیبیایی هستند که از زمان معمر قذافی حتی در سوییس صاحب پالایشگاهند، یا شرکت‌های آفریقایی دیگری هستند که در اروپا صاحب نیروگاه یا شرکت‌های کوچک انرژی‌اند، آیا این تجهیزات، صنعت نفت لیبی یا شرکت‌های برق آفریقایی را برای احداث نیروگاه در اتحادیه اروپایی صاحب اعتبار و اهلیت کرده است؟ از سوی دیگر، آیا همین شرکت ترک حتی یک مگاوات پروژه در فقیرترین کشور شرق اروپا اجرا کرده است؟ آیا این استدلال‌های وزیر نیرو برای واگذاری بزرگ‌ترین پروژه نیروگاه خصوصی جهان به ظرفیت 5 هزار مگاوات و با پیشرفته‌ترین ماشین‌های وارداتی و... آن هم به شرکتی که نه ظرفیت مهندسی دارد، نه ظرفیت احداث، نه سازنده تجهیزات است، نه دارنده فناوری و نه حتی خودش پول و منابع مالی لازم برای انجام این کار را دارد و همه اینها باعث شده است تا حتی سابقه یک مگاوات حضور در بالغ بر 70 هزار مگاوات مناقصات  نیروگاه‌های خصوصی در بازار منطقه خاورمیانه طی 20 سال گذشته را نداشته باشد، هیچ اعتبار و مشروعیتی برای حضور در صنعت برق ایران می‌دهد؟ صنعتی که در آن شرکت‌هایی واجد ده‌ها برابر سابقه کار پیمانکاری نیروگاهی، دارای توان ساخت تجهیزات روزآمد، برخوردار از آخرین فناوری و... فعال و تشنه کار هستند.
3- چیت‌چیان در بخش دیگری از این مصاحبه می‌گوید: «سرمایه‌گذار ترکیه‌ای نه‌تنها در ایران بلکه در ترکیه و کشورهای اروپایی نظیر ایتالیا خوشنام است».  این در حالی است که هر بیننده‌ای با جست‌وجو در سایت اینترنتی شرکت یونیت اینترنشنال (که اطلاعات و اخبار این شرکت از سال 2009 تا به‌حال را در خود جا داده است) تنها با یک بار اشاره به نام ایتالیا و شرکت فروشنده تجهیزات نیروگاهی با این شرکت دلال مواجه می‌شود و اگر نام این شرکت در سایت‌های ایتالیایی جست‌وجو شود، چیزی مشاهده نمی‌شود و در نتیجه، حق دارد نگران شود که نکند اعتبار یک دلال ترک نزد وزیر نیرو خیلی بیش از آن است که باید باشد!
4- اما زمانی نگرانی درباره اظهارات وزیر نیرو به اوج خود می‌رسد که ایشان در بخشی از این مصاحبه می‌گوید: «تمام ایراداتی که برخی رسانه‌ها به این قرارداد و اعتبار شرکت ترکیه‌ای وارد می‌کنند انتقاداتی بی‌اساس است، چراکه این شرکت در سال‌های جنگ تحمیلی ایران و عراق برای ایران ۵ نیروگاه بزرگ با بهترین کیفیت آن زمان ساخته است. چطور می‌شود شرکتی ۲۸ سال پیش بتواند برای ما نیروگاهی بسازد که هنوز کارآمد است اما اکنون توان انجام این طرح را نداشته باشد؟» البته سابقه حضور آقای چیت‌چیان در وزارت نیرو آنقدر نیست که شخصا سوابق شرکت یونیت اینترنشنال را به‌خاطر بیاورد اما در صورت استعلام از همکاران باسابقه در شرکت توانیر که بر فعالیت‌های این شرکت ترکیه‌ای نظارت کرده‌اند مطلع خواهد شد شرکت یونیت اینترنشنال از سال 1369 به عنوان پیمانکار دست‌دوم شرکت‌های ماروبنی و آلستوم وارد صنعت برق ایران شده و تا سال 1374 طی 2 قرارداد تعدادی توربین گازی از نوع GEF9 را برای نیروگاه‌های منتظر قائم، شریعتی، خوی، شهید رجایی، نیشابور و فارس صرفا تامین تجهیزات کرده است و فعالیت‌های مهندسی و احداث را اساسا شرکت‌های دیگری انجام داده‌اند. همچنین وزیر نیرو در صورتی که از همان همکاران سوال کند پاسخ خواهد شنید در سال‌های پایانی جنگ، به‌دلیل تحریم‌های نوشته و نانوشته (یا به تعبیر پسابرجام، تحریم‌های روی کاغذ و تحریم‌های پشت‌پرده)، اساسا شرکت‌های خارجی در صنعت نیروگاهی کشور حضوری نداشتند که یونیت بخواهد یکی از آنها باشد. لذا تطهیر قرارداد در دست انعقاد وزارت نیرو با شرکت یونیت اینترنشنال که با انتقادات فراوانی از طرف فعالان صنعت برق، نمایندگان مجلس و کارشناسان مواجه است با سوءاستفاده از احساسات مردم در قبال دفاع‌مقدس و مظلومیت‌ها و رشادت‌های آن دوران، یا نتیجه یک اشتباه کوچک در محاسبه‌ای ساده است یا حاصل اشتباهی بزرگ در توجیه و سماجت بر استمرار یک سیاست به هر قیمت و وسیله به قصد تامین اهداف و برنامه‌های این وزارتخانه.
جناب آقای چیت‌چیان! فعالان صنعت برق و افکار عمومی، تنها با شفاف‌سازی و اتخاذ راهکارهای حرفه‌ای از سوی وزارت نیرو درباره این قرارداد با شرکت یونیت اینترنشنال پیرامون خیر یا شر بودن اهداف و نتایج این قرارداد قانع خواهند شد، آنگاه که این قرارداد نه پشت درهای بسته وزارتخانه، بلکه از طریق مناقصه‌ای رقابتی و با رویه‌ای شفاف، به قراردادی حرفه‌ای منتهی شود که واجد منافع قابل کسب برای صنعت برق و اقتصاد ملی، به قضاوت وجدان‌های بیدار فعالان این صنعت و افکار عمومی باشد. آقای چیت‌چیان! هدف وسیله را توجیه نمی‌کند، بنابراین برای توجیه این قرارداد اظهارات خلاف واقع را دستاویز قرار ندهید.

مهدی محمدی: بازگشت به گذشته همیشه هم چیز خوبی نیست و در برخی موارد حتی می‌تواند مضر هم باشد. درباره برجام اما اگر این نکته را در نظر بگیریم که هدف اصلی آن خلق یک تجربه جدید برای ایرانیان بوده، بازگشت به گذشته اتفاقا روش بسیار مفیدی است. این کار زمانی جذاب‌تر می‌شود که براساس اطلاعات فعلی خود، گذشته را بازخوانی کنیم؛ اطلاعاتی که وقتی فلان دسته رویدادهای خاص در گذشته رخ می‌داد در اختیار هیچ کس نبود.
3 حقیقت مهم درباره برجام هست که من می‌خواهم اینجا در پرتو اطلاعات جدیدی که در اختیار داریم درباره آنها صحبت کنم. این 3 حقیقت می‌تواند تجربه اعتمادناپذیری آمریکا را که اکنون بدل به یک فرهنگ فراگیر در محیط افکار عمومی ایران شده و همچنین تجربه قابل حل نبودن مشکلات از طریق تعامل و توافق با آمریکا را- که عده‌ای همچنان در مقابل آن مقاومت می‌کنند- هم تکمیل کند و هم برخی نتایج عملیاتی را از آنها بیرون بکشد.
1- اکنون می‌دانیم- و در کوران توافق هسته‌ای نمی‌دانستیم- که دولت آمریکا برای حصول توافق به عده‌ای در داخل و خارج از آمریکا پول پرداخت کرده است. به عبارت دقیق‌تر می‌دانیم در کاخ سفید یک اتاق پژواک وجود داشته که به افراد حقیقی و حقوقی مختلف مبالغی بعضا کلان پرداخت کرده تا به نفع توافق لابی کرده و آن را قابل قبول جلوه بدهند. از این مهم‌تر، می‌دانیم در آمریکا بخش خصوصی نیز برای برجام پول هزینه کرده است. به عنوان نمونه، منابع غربی اسناد مهمی منتشر کرده‌اند که تردیدی باقی نمی‌گذارد شرکت بوئینگ یکی از حامیان مالی توافق بوده است. برخی از آنها که این پول‌ها را گرفته‌اند ایرانیانی هستند که دولت آقای روحانی آنها را لابی ایران در آمریکا می‌خواند. قضاوت در این‌باره دشوار نیست که وقتی قرار است کسی لابی کند قاعدتا به نفع طرفی لابی می‌کند که از آن پول گرفته و صرف ایرانی بودن او نمی‌تواند چیزی را در این معادله تغییر بدهد اگر نگوییم وضع را به ضرر ایران بدتر هم می‌کند. سوال اصلی این است: کاخ سفید چرا باید برای حصول و جا انداختن یک توافق پول خرج کند و ایرانیانی که با این پول‌ها فربه شده‌اند، اکنون به دنبال لابی برای چه توافق‌های دیگری هستند؟ و اساسا لابی ایرانی که دستمزد خود را از کاخ سفید می‌گیرد، بهتر است چه چیزی نامیده شود: نفوذی یا دوست و همکار؟
2- مساله اول، به سرعت ما را به موضوع دوم و مهم‌تری می‌رساند و آن اینکه شاید اساسا از ابتدا به اشتباه تصور می‌کرده‌ایم برجام قرار است برای ملت ایران گشایش اقتصادی ایجاد کند. در پرتو اطلاعات جدید، شاید درست‌تر این است که بگوییم برجام بخشی از یک تجارت میان 2 گروه خاص در ایران و آمریکا بوده و برای آنها که باید گشایش ایجاد می‌کرده، ایجاد کرده است. مثلا اگر بوئینگ برای توافق با ایران هزینه کرده، جایزه‌اش را هم گرفته و با واسطه یا بی‌واسطه یکی از اصلی‌ترین طرف‌هایی بوده که از توافق نفع برده است. یا برخی «تاجر- دیپلمات»‌های ایرانی را می‌شناسیم که کسب‌وکارشان بر اثر برجام رونقی فزاینده یافته، طوری که اکنون حتی نیازی نمی‌بینند سری به ایران بزنند. از این منظر، برجام اساسا- و در یک سطح- یک توافق میان 2 الیت خاص و با هدف تامین برخی منافع خاص بوده، بنابراین بی‌معناست از آن توقع داشته باشیم نفعی به عموم ملت ایران برساند. از یک دیدگاه راهبردی‌تر، برجام اگر هم قرار بوده آبی زیر پوست کسی بدواند، همان بخش خصوصی غیرانقلابی را مدنظر داشته که بناست به تعبیر اسناد امنیتی در آمریکا خرج پروژه تغییر در ایران را بدهد و توده‌های محروم و منتظر ایرانی از همان آغاز جایی در این معامله نداشته‌اند.
3- و از اینجاست که یک نتیجه بزرگ‌تر می‌توان گرفت. من پیش از این بارها گفته‌ام که برجام بخشی از یک پروژه بزرگ‌تر یا به عبارت دقیق‌تر، تکه‌ای از یک پازل غول‌پیکر است که بقیه اجزای آن یا چیده شده و دیده نمی‌شود یا پنهانی در حال چیده شدن است یا در تدارک هستند که در آینده نزدیک چیده شود.
به دست آوردن این تصویر بزرگ و نور تاباندن بر اجزای پنهان این پازل، فوری‌ترین مساله‌ای است که باید در دستور کار سیاست‌گذاران امنیت ملی در ایران قرار گیرد. باز هم اگر به گذشته برگردیم می‌بینیم اطلاعات تازه به دست آمده معنای تازه‌ای به گذشته می‌دهد. تا همین یکی ـ دو سال پیش تصور این بود که نزاع بر سر حل مساله هسته‌ای ایران است و سوال اصلی هم این بود که آیا راه‌حلی وجود دارد یا نه؟ اکنون که تحولات جدید را کنار هم می‌گذاریم می‌توان با صراحت نتیجه گرفت هدف برجام نه حل مساله هسته‌ای، بلکه حل مساله ایران بوده و روندی هم که آغاز شده نه روند تعلیق تحریم‌ها بلکه درگیرسازی اجباری ایران در فرآیندی است که در انتها همه سرمایه‌های راهبردی خود را از دست می‌دهد، بی‌آنکه تحریم‌ها دست خورده باشد. ضرورت توافق با FATF چیزی نبود که قبل از برجام صحبتی درباره آن در جریان باشد اما اکنون آقایان می‌گویند این یک توافق اجباری است. یا ضرورت تفاهم منطقه‌ای با آمریکا موضوعی نبود که پیش از برجام حتی کلمه‌ای درباره آن سخن گفته شود بلکه برعکس ادعا می‌شد برجام باعث خواهد شد ایران با قدرت بیشتر برنامه‌های منطقه‌ای خود را تعقیب کند اما اکنون می‌دانیم برخی آقایان سرسختانه اصرار دارند «برای اینکه برجام به نتیجه برسد»، باید در موضوعات منطقه‌ای هم با آمریکا به یک تفاهم برسیم. این همان چیزی است که زمانی پیش از این «برجامیزه» کردن محیط امنیت ملی ایران خوانده و نسبت به آن هشدار داده بودیم. واضح است آمریکا نقشه‌ای در سر دارد که گام به گام در حال اجرای آن است و برای پیشبرد آنچه در ذهن دارد هم برجام و گشایش‌های ادعایی آن را گروگان گرفته است. تازه تضمینی هم نیست که اگر همه این «شبه‌برجام»‌ها نیز پذیرفته شود باز گشایشی رخ بدهد، چرا که هیچ کس نمی‌داند نقطه انتهایی این بازی در ذهن آمریکا کجاست.
مساله اصلی اکنون دیگر بدعهدی آمریکا نیست. همه ملت ایران اکنون دریافته‌اند آمریکا قصد ندارد- و از ابتدا هم قصد نداشته- امتیازی واقعی به ایران بدهد. مساله مهم‌تر اکنون این است که یک جریان سیاسی در داخل ایران تا کجا می‌خواهد با این پروژه همراهی کند و آیا این همراهی یک همراهی آگاهانه و با علم به مراحل بعدی پروژه آمریکا و خطرات نهفته در آن است یا اینکه از سر غفلت و اعتماد به آمریکا مطرح می‌شود؟ این موضوعی است که اکنون باید روی آن متمرکز شد.
 

گروه اقتصادی: علاقه مجموعه دولتی نفت به کرسنت و کرسنتی‌ها، موجب شده بسیاری از برنامه‌ریزی‌ها و تدبیرها در راستای تولید، تکثیر و  شبیه‌سازی کرسنت باشد! به گزارش «وطن امروز» با روی کار آمدن دولت یازدهم و قرار گرفتن دوستداران کرسنت در  برخی پست‌های مدیریتی، زمزمه‌ها برای فضا دادن به کرسنت در ایران بالا گرفت تا جایی که حتی محدودیت‌ها و ممنوعیت‌هایی برای رسانه‌ای شدن اخبار مرتبط با کرسنت وضع شد! البته تعدادی از نمایندگان مجلس با نادیده گرفتن این محدودیت‌ها به انتقاد خود از کرسنت و دوستان ایرانی‌اش ادامه دادند. قراردادهای جدید نفتی که با نام اختصاری IPC شناخته می‌شوند نیز از نظر منتقدان و کارشناسان، شباهت‌های زیادی با موضوع کرسنت دارند، چراکه نه تنها موجب تضعیف اقتدار ملی ایران می‌شوند بلکه منابع و سرمایه‌های کشور را تقدیم شرکت‌ها و کشورهای بیگانه می‌کنند. برخی توجهات ویژه به حفظ منافع کرسنت در ایران حتی موجب شد تعدادی از تغییرات مدیریتی در مجموعه دولتی نفت نیز در راستای تامین منافع این شرکت باشد. در همین باره می‌توان به اظهارات هدایت‌الله خادمی، عضو کمیسیون انرژی مجلس اشاره کرد که بعد از تغییر مدیرعامل شرکت ملی نفت گفته بود: «درباره برخی شایعات مبنی بر اینکه دلیل برکناری مدیرعامل سابق شرکت ملی نفت اختلاف نظر با شخص وزیر درباره کرسنت بوده است باید بگویم به هیچ وجه اینطور نیست! خواهش من از رسانه‌ها این است از ایشان قهرمان نسازند، چراکه همه ما به سوابق این آقا آشنا هستیم و می‌دانیم ایشان در این 3 سال به چه افراد و گروه‌هایی خدمت کرد و اهداف چه کسانی را جلو برد! واقعیت تلخ در حوزه نفت کشور ما این است که کرسنت به هر چه که می‌خواست دست یافت». به اعتقاد وی، یقینا تن مصدق با این اتفاقات در قبر می‌لرزد و او که روزی استقلال را به صنعت نفت کشور هدیه کرد، حالا باید شاهد ماجراهایی همچون کرسنت و نیز نفوذ آمریکا، فرانسه و انگلیس به حوزه نفت کشور باشد!   وی می‌افزاید: به جرات اعلام می‌کنم این قراردادهای جدید نفتی نیز کرسنتی است و تمام داشته‌ها و استقلال کشور را به باد می‌دهد. این گروه کرسنتی خیلی قوی هستند و نمی‌دانم آیا کشورهای خاصی پشت آنها قرار دارند که کسی نمی‌تواند جلودار آنها باشد؟! چراکه کرسنتی‌ها هر کاری که بخواهند انجام می‌دهند و هیچ قانون و قدرتی نمی‌تواند مانع آنها باشد!
 تغییرات و اصلاحات مشکوک در قراردادها!
اصغر ابراهیمی‌اصل، معاون سابق وزارت نفت نیز در انتقاد از قراردادهای جدید نفتی می‌گوید: اشکالات این قراردادها برطرف نشده، پیرو جلسه‌ای که رادیو اقتصاد در آذرماه سال گذشته برقرار کرد و اینجانب با آقای کاردر رئیس شرکت ملی نفت و مهندس سیدمهدی حسینی دبیر کمیته بازنگری قراردادهای نفتی داشتیم، اشکالات مطرح شده به طور وسیعی در رسانه‌ها منعکس و منجر به این شد که نظرات منتقدان شنیده شود و تاکنون اینجانب و سایر منتقدان پیگیر رفع نواقص هستیم اما اکنون آنچه تغییر پیدا کرده با ابهامات و چالش‌های زیادی روبه‌رو است. وی می‌افزاید: این مدل قراردادی در جلسه هشتم مهرماه سال گذشته، تصویب شد و تصویب نامه‌ای در 11 صفحه که شامل 11 ماده و 5 تبصره و 61 جزء و 77 حکم بوده، خروجی آن بوده و بنا بر اعلام رسمی وزارت نفت و ریاست‌جمهوری بیش از 150 مورد اصلاحات کوچک و بزرگ مصوبه جدید در 2 هفته گذشته به تصویب هیات وزیران رسید اما طبق این عملکرد دولت 30 درصد از نقطه نظرات منتقدان و ایرادات اساسی برطرف شده و 70درصد آن باقی مانده است. اراده سیاسی بر این است که ارکان قرارداد IPC را همانطور که 20 مشاور خارجی مشورت داده بودند، حفظ کنند لذا دست شرکت ملی نفت برای اصلاحات بسته بود. برای همین هیات مدیره شرکت نفت قرارداد IPC را بعد از مصوبه هیات وزیران، رد و به همین خاطر کل اعضای هیات مدیره را عزل کردند و اعضای جدیدی را گذاشتند. ابراهیمی‌اصل در پاسخ به سوالی درباره نگرانی‌ها نسبت به درگیر شدن در قراردادهای طویل‌المدت و غیرقابل بازگشت اظهار می‌دارد: وزارت نفت در دوره‌ای که آقای زنگنه وزیر بودند، قرارداد فروش گاز ایران به امارات را با عنوان قرارداد کرسنت منعقد کرد که بعد از اینکه متوجه شدیم برخلاف منافع ملی است، لغو شد. آنها به دادگاه مراجعه کردند و 44 هزار میلیارد تومان یا 14 میلیارد دلار حکم برای برداشت از ذخایر ارزی ایران صادر شد و هم‌اکنون هم قسمت دوم آن دعوا در دادگاه است که 22 هزار میلیارد تومان دیگر ما را محکوم کرده‌اند و اگر اشکالات قراردادها برطرف نشود، قرارداد آی‌پی‌سی زایشگاه چند کرسنت خواهد بود، چرا که همان افرادی که کرسنت را درست کردند، با همان دید، IPC را درست کرده‌اند که واضح است چه اشکالاتی دارد.
برجام را گروگان گرفته‌اند!
ابراهیمی‌اصل با اشاره به اینکه میدان آزادگان جنوبی سومین میدان نفتی بزرگ جهان است، می‌گوید: میدان آزادگان را به شرکت‌ ایم‌پکس ژاپن داده بودیم، 4 سال طول کشید و آمریکایی‌ها فشار آوردند. بنابراین ژاپنی‌ها رها کردند و رفتند، بعد کار را به شرکت مناطق نفتخیز جنوب دادیم و در مدت 15 ماه، 50 هزار بشکه نفت در روز تولید کردند اما بعد که طرح برای 170هزار و 300 هزار بشکه در روز دادند با طرح آنها موافقت نشد و کار به شرکت ملی نفت چین داده شد که بعد از 3 سال عقب انداختن ما، کار را رها کردند. دوباره بعد از شرکت چینی، پروژه میدان آزادگان را به شرکت مهندسی و توسعه نفت دادیم که در 16 ماه، 60 هزار بشکه در روز را تولید کردند و از اواخر سال گذشته با شرکت توتال فرانسه مذاکره شده که رسما 5 فروردین اعلام کردند قرارداد محرمانه‌ای بین وزارت نفت و توتال منعقد شده که این قرارداد براساس  IPC است و شرکت توتال و وزیر محترم منتظرند هیات تطبیق مجلس مدل جدید قراردادها را تایید کنند تا آنها با این مدل قرارداد را امضا کنند. معاون سابق وزارت نفت با اشاره به شرایط توتال در این قرارداد گفت: طبق این قرارداد، توتال برای تولید 210 هزار بشکه معادل 2/4 میلیارد دلار ظرف 4 سال سرمایه‌گذاری می‌کند و به مدت 25 سال، 50 درصد نفت و 75 درصد گاز تولیدی را به عنوان هزینه مدیریت و بهره پول و پاداش دریافت می‌کند! معاون وزیر نفت در دولت نهم، دهم و یازدهم خاطرنشان می‌کند: آمریکا و غربی‌ها عملا برجام را گروگان گرفته‌اند که برای 57 سال میادین نفت و گاز ما را از دست ما بگیرند و با این قرارداد که با محوریت مشاوران انگلیسی انجام شده قصد دارند این کار را انجام دهند بنابراین اگر به سمت بهره‌برداری ثانویه و تکنولوژی تزریق آب و گاز و مواد شیمیایی بروند، خود به خود 25 سال دیگر قرارداد قابل تمدید است، این در حالی است که اگر در میدان آزادگان بیایند سرمایه‌گذاری کنند، این امکان هست که 4 ساله با آنها تسویه کنیم اما با این قراردادها واگذاری طولانی‌مدت داریم، آنها هم 50 برابر سرمایه خودشان سود می‌برند.

پخش آزمایشی شبکه «امید» ویژه نوجوانان آغاز شد. به گزارش فارس، پخش آزمایشی شبکه «امید» در داخل سازمان صداوسیما آغاز شد و بزودی روی دستگاه‌های دیجیتال قابل دریافت است.  بنا بر این گزارش، برنامه‌های شبکه امید فقط ویژه نوجوانان و برای گروه سنی ۱۲ تا ۱۸ سال است. این شبکه تلویزیونی از ساعت ۱۴ الی ۲۲ برنامه خواهد داشت و برنامه‌های اصلی شبکه از ساعت ۱۸ تا ۲۲ باکس اصلی است و ۱۴ تا ۱۸ تکرار روز قبل. طبق برنامه‌ریزی‌های انجام شده، این شبکه در آینده به صورت ۲۴ ساعته فعالیت خواهد داشت ضمن اینکه با راه‌اندازی شبکه امید بخش نوجوان از شبکه نهال حذف خواهد شد.  در حال حاضر شبکه امید برنامه‌های یکی بود یکی نبود، سرزمین من ایران، جادوی فیزیک، تک‌زنگ دو، به توان خدا، بابا لنگ‌دراز، طرح قرآنی ۱۴۵۰ و لوک خوش‌شانس را به همراه هر روز یک فیلم سینمایی روانه آنتن می‌کند.
 

گروه سیاسی: موضوع برخی مخالفت‌ها با برگزاری کنسرت در برخی استان‌ها از هفته گذشته در محافل رسانه‌ای مطرح شده است. با این حال اما حسن روحانی دیروز دوشنبه همزمان با اختتامیه بازی‌های المپیک ریو و مسجل شدن سقوط 8 پله‌ای ایران نسبت به دوره گذشته این مسابقات، تصمیم گرفت موضوع کنسرت‌ها را از گنجه موضوعات قابل طرح، بیرون کشیده و درباره آن اظهارنظر کند.
به گزارش «وطن امروز»، به نقل از خبرگزاری‌ها، روحانی دیروز در دیدار با برخی پزشکان که به مناسبت روز پزشک و هفته دولت در مرکز همایش‌های بین‌المللی ابوریحان برگزار شد، موضوع کنسرت‌ها را پیش کشید و از وزیر خواست درباره این موضوع از قانون تبعیت کند. در واقع او به وزیر زیردست خود «توصیه» کرد در موضوع کنسرت‌ها به قانون مراجعه کند!
روحانی در این دیدار با بیان اینکه بی‌قانونی خوب نیست و بی‌قانونی به نام دین و دلسوزی بدتر است، گفت: افتخار ما این است که کشورمان کشور قانون است و امام(ره) بارها بر اینکه حکومت اسلام و جمهوری اسلامی حکومت قانون است تاکید کردند، چرا که اگر قانون زیر پا رود، سنگ روی سنگ بند نمی‌شود.
او با اشاره به حاشیه‌های ایجاد شده درباره برگزاری کنسرت‌ها در کشور گفت: یکجا می‌خواهد کنسرتی برگزار شود، مجلس قانونگذاری شکل می‌گیرد، در حالی که ما مجلس شورای اسلامی داریم و هر کسی که صبح بیدار می‌شود و یک تریبون پیدا می‌کند نمی‌تواند قانونگذاری کند و وزیر نیز نباید تبعیت کند، چرا که وزیر باید تابع قانون باشد. رئیس دولت با تاکید بر اینکه از نظر من هیچ وزیری برابر هیچ فشاری نباید کوتاه‌ بیاید و عقب‌نشینی کند، افزود: اگر قرار است قانونی وضع شود باید از طریق مجلس اقدام شود و مراحل خود را در شورای نگهبان طی کند و در نهایت رئیس‌جمهور آن را ابلاغ کند تا عملی شود. روحانی با بیان اینکه نقدهای غیرمنصفانه علیه دولت را تحمل و کم‌کم به آنها عادت کرده‌ایم، خاطرنشان کرد: شرایط طوری شده است که وقتی یک روز حرف بدی در رسانه‌ها نوشته نمی‌شود تعجب می‌کنیم که گویا به مرخصی رفته‌اند.
 وی با اشاره به اینکه در جامعه بزرگ ما اقشار محترمی خدمت می‌کنند که اگر احترام‌شان خدشه‌دار شود زندگی مردم خدشه‌دار خواهد شد، گفت: مگر می‌شود در جامعه‌ای به این همه دیپلمات دلسوز که 30 ماه شبانه‌روز برای کشور تلاش کردند، این همه بی‌احترامی کنیم و دهان‌مان را باز کرده و هر لفظ و لغتی را به کار ببریم.
روحانی همچنین گفت: متاسفانه برخی دقیق صحبت نمی‌کنند و می‌گویند دولت فقط در حوزه مذاکرات هسته‌ای اقدام کرده است که در پاسخ به آنها می‌گویم «بله! ما به فکر مذاکرات هسته‌ای هم بوده‌ایم و به آن افتخار می‌کنیم  اما پیشرفت‌ها در حوزه علمی و پزشکی نشان از آن دارد که در تمام حوزه‌ها فعالیت داشته‌ایم».
او با بیان اینکه بعد از برجام دسترسی به داروهای خارجی و تجهیزات پزشکی آسان‌تر شده و برجام سلامت مردم را بهتر تضمین کرده است، ادامه داد: نتیجه برجام عزت ملت ایران بود و باید بگویم قطعنامه‌های سازمان ملل را نباید اینجا پاره کنیم که اگر می‌شد من آنها را پاره می‌کردم، بلکه راه درست این بود که قطعنامه سازمان ملل در خود شورای امنیت و با ابزار حقوقی لغو شود که دولت قدم به قدم این راه را پیمود.
او با اشاره به اینکه در یک جلسه 7 قطعنامه فصل هفتم سازمان ملل متحد علیه ایران حذف شد، خاطرنشان کرد: تیتر ایران به‌عنوان کشور تخریب‌کننده صلح و امنیت جهانی، به ایران به‌عنوان کشوری که دیگر کشورها باید با او همکاری کنند تغییر کرد که همه اینها از دستاوردهای برجام بود.

گروه اجتماعی: دانشجویان نخبه دانشگاه صنعتی شریف و برخی دانشگاه‌های مطرح کشور، 70 مدال‌ علمی خود را توسط تولیت آستان قدس رضوی به رهبر انقلاب تقدیم کردند.
مرتضی حسنی، مسئول بسیج دانشجویی دانشگاه صنعتی شریف با بیان این خبر افزود: این مدال‌ها در مراسمی که روز دوشنبه اول شهریور در موزه ملک مشهدمقدس برگزار شد به حجت‌الاسلام رئیسی، تولیت آستان قدس رضوی تحویل و وی این مدال‌ها را تقدیم رهبری می‌کند.
5 پیام مهم اهدای مدال نخبگان
حجت‌الاسلام سیدابراهیم رئیسی، تولیت آستان قدس رضوی در مراسم اهدای 70 مدال المپیاد دانشجویان دانشگاه صنعتی شریف اظهار داشت: اهدای این مدال‌ها به رهبری ظرفیت‌های بسیاری دارد که رسانه‌ها باید در انتقال نکات و پیام‌های این نشست بکوشند. وی با اشاره به اینکه این مراسم دارای چند پیام مهم است، خاطرنشان کرد: اولین پیام  این مراسم این است که ما در کشور جوان‌های مستعد و توانمندی داریم که در عرصه‌های علمی و کسب دانش، مدال‌آوران و نخبگانی هستند که می‌توانند با تکیه بر دانش خود آینده روشنی را برای کشور نوید دهند. رئیسی تصریح کرد: پیام دوم این است که جوانان برومند و فرهیخته‌ای که توانسته‌اند در عرصه علمی کشور به افتخارات بسیاری دست پیدا کنند، دارای بصیرتی هستند که زمان را می‌شناسند و می‌دانند امروز باید توانایی آنها در اختیار نظام جمهوری اسلامی قرار بگیرد. تولیت آستان قدس رضوی یادآور شد: پیام سوم این حرکت زیبا، ارزشمند و به یادماندنی این است که اگر سخن از ساختن کشوری است که باید از رشد و پیشرفت در همه عرصه‌ها بهره‌مند باشد این موضوع تنها به وسیله این جوانان انقلابی و مؤمن که هم در عرصه علمی و هم در بصیرت زبانزد هستند، امکانپذیر است. به گزارش تسنیم، حجت‌الاسلام رئیسی با تأکید بر پیام چهارم این مراسم تصریح کرد: مدیران کشور در همه بخش‌ها و حوزه‌ها اعم از علم و فناوری، صنعت و معدن، صادرات و واردات باید جوانان را باور کنند.   تولیت آستان قدس رضوی به پیام پنجم این نشست اشاره کرد و گفت: این پیام درباره دشمنان نظام جمهوری اسلامی و انقلاب است؛ باید دقت داشت زمانی دشمن از پیشرفت علمی کشور از جمله بحث هسته‌ای ابراز نگرانی می‌کند به پای میز مذاکره می‌نشیند؛ اینها همه دستاوردهای جوانان مؤمن و انقلابی عرصه علم و دانش در کشور است.
وی افزود: بنابراین دشمنان ما این پیام را ببینند که امروز دانشجویان فرهیخته کشور مدال‌های خود را تقدیم رهبر انقلاب کردند؛ دشمنان ما باید ببینند امروز در کشور چنین جوان‌های ارزشی داریم که بسیاری از مستضعفان و محرومان در کشور را امیدوار کرده است، همچنین باید بدانیم که کشور ما پناه بسیاری از ستمدیدگان عالم است که امیدواریم با وجود چنین جوان‌های متعهد و انقلابی پناه مناسبی برای آنها باشیم.
تقدیم مدال به رهبر افتخاری مضاعف است
همچنین فرمانده سپاه محمد رسول‌الله (ص) تهران نیز  در این مراسم عنوان کرد کسب مدال‌های المپیاد یک افتخار و تقدیم مدال‌ها به رهبری افتخار دیگری است. سردار محسن کاظمینی، فرمانده سپاه محمد رسول‌الله (ص) تهران در مراسم اهدای 70 مدال المپیادی دانشجویان دانشگاه صنعتی شریف، خطاب به نخبگان و دانشجویان بیان داشت: امروز تکلیف شما افتخار‌آفرینی در عرصه علمی و پژوهشی کشور است که من به نوبه خود به همه شما  بابت این افتخارات تبریک و تهنیت عرض می‌کنم.
فرمانده سپاه محمد رسول‌الله با تأکید بر اینکه اهدای این مدال‌ها به رهبر انقلاب افتخاری است که نصیب شما شده است، تصریح کرد: کسب مدال‌های المپیاد یک افتخار است و اینکه می‌خواهید آنها را تقدیم به رهبری کنید افتخار دیگری است که به نوبه خود کسب این افتخار را نیز به شما  تبریک عرض می‌کنم؛ تربیت نیروی مؤمن و انقلابی باعث افتخار‌آفرینی در کشور می‌شود که باید این موضوع را جدی گرفت.
کاظمینی خاطرنشان کرد: با توجه به اینکه می‌دانم این جوانان مؤمن و انقلابی در عرصه‌های علم، پژوهش و فرهنگ آینده خوب و قابل قبولی را برای کشور  رقم می‌زنند، امیدوارم آیندگان نیز مانند شما و شهدای علمی کشور برای کشور خود افتخار‌آفرینی کنند و باعث درخشش نام انقلاب اسلامی در دنیا شوند.
 

محمدرضا کردلو: میگل لیتین، فیلمنامه‌نویس و کارگردان شیلیایی است که این روزها به‌عنوان میهمان ویژه سومین دوره بخش بین‌الملل جشنواره مردمی فیلم عمار در ایران حضور یافته است. لیتین آثار مشهوری در سینمای سیاسی دارد و طی سالیان مختلف نامزد دریافت جایزه از بخش‌های مختلف جشنواره‌های مهم سینمایی از اسکار و کن تا ونیز و مونترال شده است و توانسته جوایزی را نیز کسب کند. زندگی پرفراز و نشیبی دارد که با مبارزه درآمیخته است. گابریل گارسیا مارکز، نویسنده شهیر آمریکای لاتین زندگی او را در قالب یک کتاب تدوین کرده است. لیتین خود را مزاحم همیشگی دیکتاتوری و امپریالیسم معرفی می‌کند و از نقش سینما در پیش بردن سیاست‌های سلطه می‌گوید. متن زیر حاصل گفت‌وگوی «وطن امروز» با این کارگردان است.
 آقای لیتین! برای مقدمه درباره کودتای آمریکایی در شیلی و ماجرایی که زندگی شما و مردم شیلی را تغییر داد، صحبت کنید.
اگر بخواهم از کودتای 1973 بگویم خیلی مفصل می‌شود. اما مقدمه‌ای برای آشنایی شما با مساله می‌گویم. ما می‌دانستیم کودتا با حمایت نیکسون و آمریکا طرح‌ریزی شده است. قبل از کودتا آلنده اصلاحات زیادی در شیلی صورت داده بود. او مدافع قانون اساسی بود برای همین امپریالیسم با او مخالف بود. من نیروهای نظامی شیلی که به مردم خیانت کردند را دیدم. من صحنه‌های زیادی از کودتا را به یاد دارم. تمام شهر را محاصره کرده بودند. مثل ماری که چنبره زده باشد، چنبره زده بودند. بعد هواپیماها را دیدم که کاخ ریاست‌جمهوری را بمباران می‌کردند. آن روز صبح زود بیرون بودم. خیلی چیزها دیدم. مردمی که واقعا مظلوم واقع شده بودند. خودم هم مدتی بازداشت بودم. ما را سینه دیوار چسباندند. می‌خواستند تحقیرمان کنند و از لحاظ روانی بگویند می‌خواهیم اعدام‌تان کنیم. در آن میان گروهبانی من را با عنوان یک کارگردان شناخت و کاری کرد که من از آنجا نجات پیدا کنم. چون در شیلی تحت تعقیب بودم و منزل من نیز تحت مراقبت بود و نظامی‌ها به خانه من حمله می‌کردند و اسلحه روی سر بچه‌های من می‌گذاشتند، فضا برایم امن نبود. همسرم که خیلی شجاع است به نظامی‌ها می‌گفت ما به هم ربطی نداریم. من هم خانه به دوش بودم و جایم را عوض می‌کردم. وقتی در شیلی آواره بودم. همسرم ارتباطی با سفارت مکزیک برقرار کرد تا به آنجا بروم. گروهی از کماندوها فضایی ایجاد کردند که من داخل سفارت مکزیک شوم. پناهندگی مکزیک را گرفتم. همیشه می‌گویم مکزیک وطن دوم من است. 12 سال در تبعید بودم. بعدا دولت لیستی از افرادی که می‌توانند وارد کشور شوند را اعلام کرد اما اسم من در میان آنها نبود. تصمیم گرفتم با یک هویت جدید وارد شیلی شوم.
 فیلمسازی برای نشان دادن خسارت‌های کودتا را همان ایام آغاز کردید؟
با گروه مبارزانی که در شیلی بودند ارتباط برقرار کردم و با کمک آنها 4 فیلم ساختم. فیلمبرداری‌هایم را در تمام شیلی انجام دادم. با مردم صحبت می‌کردم. با جوان‌ها، مبارزان، مردان و زنان صحبت می‌کردم. از آنها سوال می‌کردم آیا «آلنده» را به خاطر دارید؟ هنوز در ذهن شما مانده است؟ آنجا نگاه‌های مردم را می‌دیدم و حس آنها را زمانی که نام آلنده را می‌شنیدند دریافت می‌کردم. با گروهی که فیلمبرداری می‌کردیم تمام سیستم امنیتی شیلی را تمسخر کردیم. همه جا رفتیم. حتی داخل کاخ ریاست‌جمهوری که دیکتاتور آنجا بود، هم وارد شدیم و مصاحبه و گفت‌وگوهایی را در قصر کودتاگر صورت دادیم. من مبارزه‌ام را با دیکتاتوری ادامه دادم. همیشه مزاحم دیکتاتوری بودم. تا نهایتا امروز یک حکومت دمکراسی در شیلی به وجود بیاید.
 کتابی که گابریل گارسیا مارکز درباره زندگی شما تدوین کرده، اطلاعات درستی دارد؟
بله! من و مارکز که دوست من بود روزهای طولانی را با هم نشستیم و کتاب مرا نوشت. مطالبی که او در کتاب آورده درست است. همه جزئیات را آورده است.
 اغلب کارهایی که کرده‌اید در سینمای ضدکودتا تعریف می‌شوند.
کودتا تاریخ شیلی را نصف کرد. چون آلنده مهم‌ترین شخصیتی بود که شیلی به چشم خود دیده بود. او از طبقات محروم دفاع می‌کرد. او شیلی را کشوری می‌خواست که عدالت در آن باشد. من از سن نوجوانی کارم را شروع کردم و همیشه با «نگاه کردن» فیلم ساختم. کودکان، دهقانان، فقرا و  جوانان... این زندگی من و دلیل وجود داشتن من است. آلنده و نرودا به من الهام دادند.
 اطلاعاتی درباره کودتاهایی که آمریکا در دیگر کشورها حمایت کرد هم داشتید؟
بله! دیدگاه من از لنز و دوربین به این کودتاهاست. من سیاستمدار و سفیر نیستم. به مبارزه انسان‌ها نگاه می‌کنم. زمانی که در کشور من کودتا شد، می‌دیدم که مردم چقدر مظلوم واقع شدند. مبارزه همیشگی است. این کودتاها همیشه وجود دارد. کودتای نظامی، اقتصادی، نرم و... همیشه هست. انگار همین حالا یک کودتای سفید در شیلی توسط سرمایه‌داری صورت می‌گیرد.
 سوال معروفی وجود دارد، می‌خواهم بدانم پاسخ شما به این سوال چیست؛ چرا در خود آمریکا هیچ وقت کودتا نمی‌شود؟
برای اینکه سرمایه‌داری همه چیز را احاطه کرده است. اما در خود آمریکا گروه‌هایی هستند که برای به وجود آمدن سیستم دیگری مبارزه می‌کنند. آمریکا هنوز در نقش امپریالیست هست. قبل از آمریکا، فرانسه و انگلیس این نقش را ایفا می‌کردند. مثلا الان امپریالیست شخصیت‌های انقلابی را از بین می‌برد. الان دارند چه‌گوارا را یک شخصیت بد معرفی می‌کنند.
 قبول دارید که سیاسی‌ترین کارگردان آمریکای لاتین هستید!
بله! همه چیز سیاسی است، چرا سینما نباشد! فیلم‌های من سیاسی است. اولین فیلم سیاسی مرا میلیون‌ها نفر تماشا کردند. «ساندینو» را برای مبارزه با امپریالیست آمریکا ساختم. مبارزه کارگران با انگلیسی‌ها را همچنین در فیلم دیگری نشان دادم. در فیلم دیگری به قدرت رسیدن اینها را نمایش دادم. آلسینو و کرکس هم داستان کودکی است که مبارزه را لمس می‌کند. سرگذشت 7 ساعته آلنده را هم میلیون‌ها نفر دیدند و کاملا سیاسی است. آن کسی که فیلم‌های مرا می‌بیند نتیجه‌گیری می‌کند. ظالم و مظلوم را خودش می‌تواند بفهمد. من از دیدگاه هنر فیلم می‌سازم. فیلم تبلیغاتی نمی‌سازم. من برای یک نفر هم تبلیغات سیاسی نکرده‌ام. دوربین من در اختیار زندگی بشریت است. برای برابری مبارزه می‌کنم.
 فیلم‌هایی که ساخته‌اید، در بیشتر جشنواره‌ها دیده شده‌اند؛ کن، برلین، ونیز، اسکار، مسکو و دیگر جشنواره‌ها. آیا جشنواره برای‌تان مهم است؟
جشنواره برای شخص من مهم نیست اما بالاخره برای خودش یک پایگاه برای دیده شدن فیلم است. من بخشی از تاریخ یک مبارزه را ساختم و مهم است که این دیده شود. من فکر می‌کنم برای سینما فستیوال‌ها مهمند اگرچه فستیوال برای شخص من ارزشی ندارد.
 جایزه‌ها و انتخاب‌هایی که در جشنواره‌ها می‌شود، معمولا وجه سیاسی‌اش غلبه دارد بویژه در اسکار؛ نظر شما چیست؟
در المپیک هم از این کارها می‌کنند. (با خنده) سینما آنقدر مهم است که آمریکا به وسیله سینما دنیا را احاطه کرده است. سبک زندگی، پوشش و حتی ارزش‌های فرهنگی را تغییر می‌دهد. روی افکار عمومی تاثیر می‌گذارد. اصلا شکی نیست که از سینما به‌عنوان ابزار استفاده می‌کنند. جنگ سرد را رئیس‌جمهور آمریکا نبرد، سینما برد. سینمای نازی چگونه به وجود آمد و برنامه صهیونیستی اسرائیلی در دنیای عرب چگونه پیش می‌رود؟! چند وقت یک‌بار هالیوود برای «هولوکاست» فیلم می‌سازد تا حرکت خودش را توجیه کند. برای به وجود آوردن هولوکاست‌های جدید هم فیلم می‌سازند.
  سعی کرده‌اید با این جریان مقابله کنید؟
باید آن دسته از مولفان که بشریت برایشان مهم است، وارد شوند و جریان سوم سینما را تقویت کنند. کسانی که صدای متفاوتی با هالیوود داشته باشند. یک جور کلاس دیگری از سینما را ارائه دهند. در آرژانتین خیلی از مدارس عالی سینمای جدید راه  افتاده است. ما در شیلی موسسه عالی سمعی- بصری را داریم. کارهایی داریم می‌کنیم. ما معتقدیم سینما باید متفاوت باشد. باید یک تشکیلات جدید بیاید و فیلم‌های متفاوت ساخته شود. کارگردانانی که اینطور فکر می‌کنند باید تجربه خود را منتقل کنند. سینمای اول سینمایی است که هالیوود به راه انداخته. سینمای دوم سینمای اروپاست که سیاست برایش مهم نیست. سینمای سوم و این نهضت جدید سینمایی است که حتما مبارزه در آن وجود دارد. سینما با هنرهای دیگر هم مرتبط است. خلاصه‌ای از همه هنرها در سینماست. شعر، موسیقی، ادبیات و روح بشریت در فیلم است. سینما فرهنگ‌ها را پیوند می‌دهد. این هارمونی بین فرهنگ‌ها توسط سینما ساخته می‌شود. ما می‌خواهیم ظالم‌ها را از بین ببریم. باید دوستان خودمان را در همه جای دنیا پیدا کنیم و درباره این سینما با آنها حرف بزنیم. باید سینمای مبارزه را راه بیندازیم.
 درباره هولوکاست صحبت کردید. فیلمی هم درباره فلسطین ساخته‌اید. انگیزه شما از ورود به موضوع فلسطین چه بود؟
اتفاقی که در فلسطین افتاد را لمس کرده‌ام. پدربزرگ و مادربزرگم فلسطینی‌اند و با حمله عثمانی به فلسطین به شیلی مهاجرت کرده‌اند. خیلی چیزها را گوش کرده بودم و رفتم فلسطین تا از نزدیک ببینم. الان فلسطین با یک امپراتوری دیگری مواجه است. من درباره فلسطین فیلم ساختم. دیدم چگونه اسرائیل آن دیوار را بلند می‌کند. در رابطه با فلسطین 2 فیلم ساختم و مقالات بسیاری نوشتم. یک رمان هم برای فلسطین نوشتم. مبارزه‌ای که فلسطینی‌ها می‌کنند مرا دگرگون می‌کند. ظلم و سلطه مستمری که آنجا هست و مبارزه‌ای که مردم می‌کنند. هولوکاست واقعی الان در فلسطین اتفاق می‌افتد. اسرائیل دارد نسل‌کشی می‌کند با حصارها و دیوارهایی که می‌سازد. دیوار یعنی تجزیه، یعنی صداها شنیده نمی‌شود و بچه‌ها دیده نمی‌شوند و اسرائیل هر ظلمی می‌خواهد می‌کند. فلسطینی‌ها دارند می‌جنگند.
 درباره گروه‌های تروریستی و داعش اطلاعاتی دارید؟ منشأ این را چه می‌دانید؟
بونوئل یک کارگردان است. چندین سال قبل به من گفت: «تروریسم یک زمانی کابوس بشریت خواهد بود که از منشأ تاریکی بلند می‌شود». تروریسم به شکل نامنظم حمله می‌کند. شهروند معمولی و نظامی برایش فرقی نمی‌کند. منشأ تروریسم قبول نکردن فکر دیگران است. کاری که سلطه می‌کند همین است.
 از کودتای برکناری مصدق توسط آمریکا اطلاعاتی دارید؟
من تمام اطلاعاتی که مربوط به کودتاهای مورد حمایت آمریکا بوده را مطالعه کرده‌ام. درباره ایران هم زیاد مطالعه کرده‌ام. وقتی یک ملتی بخواهد به ریشه‌اش برگردد کودتا صورت می‌گیرد. شکل‌های متفاوتی هم دارد. الان در ونزوئلا، بولیوی و برزیل هم کارهای مشابه کودتا در حال رخ دادن است. کودتاهای موفق و ناموفقی که در ایران انجام دادند، مشابهش را در جاهای دیگر هم صورت دادند. مصدق اینجا نفت را می‌خواست ملی کند، در شیلی هم مردم به دنبال ملی کردن صنعت مس بودند. امپریالیسم همیشه هدفش این است که نگذارد اصلاحات انجام شود.
 به‌عنوان کسی که تاریخ معاصر را مطالعه کرده، چقدر انقلاب ایران را در تحقق شعارهایی که داده موفق می‌دانید؟
فرهنگ‌ها متفاوت است. من که از هزاران کیلومتر آنطرف‌تر آمده‌ام، نمی‌توانم در این باره نظر قطعی دهم اما در این چند روز مردم را دیدم و تاثیرات انقلاب را دریافت کردم. مردم با قدرت خاصی در خیابان راه می‌روند. لباس‌هایی را که می‌خواهند می‌پوشند. انگار همه چیز با من صحبت می‌کند. بازار، خرید و فروش و معاشرت‌ها برایم همه از تاثیرات انقلاب می‌گویند. در واقع موفقیت دیده می‌شود.
 تصویری را که غرب از ایران نشان می‌دهد چطور ارزیابی می‌کنید؟
من با این تصویرسازی‌ها مخالفم. من مردم را می‌بینم. سعی می‌کنم واقعیت را ببینم. مسلما آن چیزی که آنها نشان می‌دهند واقعی و اصل نیست.

18 تشکل و کانون خط امام(ره) دانشگاه‌های کشور طی نامه‌ای خطاب به سیدحسن خمینی خواستار پاسخی قاطع، مستدل و شایسته از سوی موسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی(ره) درباره فایل صوتی منتشرشده اخیر منتظری شدند. در ابتدای این نامه با اشاره به فایل صوتی منتشرشده از سوی بیت آقای منتظری در دفاع از منافقین و همزمانی آن با حضور سعودی‌ها در همایش منافقین، خطاب به سیدحسن خمینی آمده است: شایسته بود بیت امام راحل(ره) و جنابعالی به عنوان رئیس مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی(ره) در دفاع از حریم فقه و فقاهت و نیز دفاع از حریم ولایت فقیه و آن پیر فرزانه و همچنین پدر بزرگوار و گرامی‌تان موضع رسمی قاطعی می‌گرفتید تا امید منافقین و خائنان و معاندان امام و انقلاب از شما به کلی قطع شود و خیال خام در سر نپرورانند. این تشکل‌های دانشجویی در ادامه تصریح کردند: آنچه ما را بر آن داشت تا این نامه را بنویسیم، ضرورت انکارناپذیر این مهم است که جنابعالی به عنوان نوه بنیانگذار انقلاب اسلامی و فرزند یادگار امام راحل و نیز به عنوان ریاست موسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی(ره) به سخنان گفته شده در فایل صوتی منتشر شده پاسخی قاطع، مستدل و شایسته دهید و با همراهان و حامیان این گروهک تروریستی مرزبندی روشن و مشخصی داشته باشید. تا زین پس حامی منافقین و چهره محکوم فتنه مورد توجه و تفقد بیت امام بزرگوار قرار نگیرد و منتسبان بیت حامی منافقین جنایتکار، شما را «برادر بزرگوار»
خود ندانند.
 

گروه اقتصادی: روز گذشته وزیر صنعت، معدن و تجارت پس از افتتاح و بازدید از بیست‌وپنجمین نمایشگاه فرش دستباف ایران برای برگزاری نشست خبری در سالن مروارید نمایشگاه بین‌المللی حاضر شد. محمدرضا نعمت‌زاده در این نشست در پاسخ به این پرسش «وطن امروز» که اکبر ترکان، دبیر شورایعالی مناطق آزاد شنبه‌شب گذشته گفته است آقای نعمت‌زاده کارهایی کرده و حرف‌هایی دارد که من از گفتنش خجالت می‌کشم؛ شما چه کرده‌اید که ترکان از گفتنش خجالت می‌‌کشد؟ اظهار داشت: «از خود ترکان بپرسید». نعمت‌زاده در ادامه در پاسخ به این پرسش که سال گذشته روزنامه گسترش صنعت از زیرمجموعه شما به موسسه‌ای واگذار شده است که 3 تن از اعضای چارت سازمانی وزارت صنعت‌، معدن و تجارت عضو آن هستند؛ این روزنامه به چه قیمتی و با کدام تشریفات قانونی واگذار شده است؟ از منوچهر طاهایی، رئیس شورای اطلاع‌رسانی وزارتخانه و اعضای موسسه دارنده روزنامه گسترش صنعت خواست به این پرسش پاسخ دهند. طاهایی در پاسخ به «وطن امروز» اظهار داشت: نعمت‌زاده در شروع کار دولت یازدهم شرط گذاشت روزنامه گسترش صنعت در صورتی که بتواند ظرف یک سال خودکفا شود و از بودجه دولتی استفاده نکند، به کارش ادامه دهد. طاهایی ادامه داد: از آنجا که اولویت وزیر خارج کردن این روزنامه از ذیل وزارتخانه و سپردن آن به بخش خصوصی بود، در سال گذشته و با نظارت وزارت ارشاد و دیوان محاسبات، قیمت کارشناسی روزنامه به مبلغ 100 میلیون تومان تعیین شد. وی اضافه کرد: موسسه فرهنگی- مطبوعاتی گسترش صنعت، معدن و تجارت امتیاز روزنامه را خرید و ساختمان آن را هم اجاره کرد در حالی‌که کسی حاضر به خریدن آن نبود. طاهایی تصریح کرد: خودم، ناصر بزرگمهر و حسین حاجی‌‌پور به‌عنوان هیأت موسس موسسه در دفترخانه تعهد محضری داده‌ایم که هیچ شراکتی و سهمی از روزنامه نداریم. نعمت‌زاده هم در ادامه خاطرنشان کرد: این روزنامه از ابتدا از بودجه ایدرو استفاده می‌کرده است اما از ابتدا هم گفتم که نمی‌خواهم وزارتخانه روزنامه داشته باشد و درنهایت هم آن را واگذار کردیم. وی درباره کاندیداتوری نمایندگان دولتی حاضر در اتاق بازرگانی ایران نیز گفت که در انتخابات پارسال دخالت نکردیم و در انتخابات امسال هم هیچ یک از نمایندگان دولتی و وزارت صنعت، کاندیدا نخواهند شد.  نعمت‌زاده درباره اظهارات ترکان و خودش درباره مناطق آزاد هم اظهار داشت: از این برادر خوبم گله و شکایتی ندارم، چراکه ممکن است شما خبرنگاران او را سوال‌پیچ کرده باشید و ایشان در نتیجه سوالات شما عصبانی شده باشد. وی با بیان اینکه ایشان سوءنظری نداشته‌اند، افزود: آنچه بارها و بارها در جمع و به صورت خصوصی عرض کرده‌ام این است امضای بنده پای ایجاد نخستین منطقه ویژه اقتصادی یعنی سیرجان است. وی با بیان اینکه از حامیان مناطق آزاد است، ادامه داد: اما راجع به اینکه این مناطق چگونه باشد بحث دارم و مخالف هستم با اینکه در این مناطق فروشگاه بزنیم و کالای خارجی بیاوریم و بفروشیم. بلکه باید از مناطق آزاد حمایت کرد تا تولید در آنجا رونق بگیرد؛ ممکن است یک سرمایه‌گذار خارجی قصد سرمایه‌گذاری در این مناطق را داشته باشد بنابراین ما باید شرایط و بستر را برای آنها فراهم کنیم. من به عنوان عضو شورایعالی مناطق آزاد معتقدم باید مدیران تولیدمحور و صادرات‌نگر در این مناطق فعالیت کنند. نعمت‌زاده همچنین درباره اینکه گفته می‌شود چرا در پسابرجام اتفاقات اقتصادی خاصی نیفتاده است؟ گفت: ما 10 سال قطع رابطه داشتیم و حتی برخی نظامات تغییر کرده و حتی مقررات بین‌المللی جدید در ارتباط با نظامات بانکی به وجود آمده که ما باید خودمان را با این مسائل تطبیق دهیم. وی افزود: در 3 سال گذشته حدود 6/3 میلیارد دلار سرمایه‌گذاری خارجی توسط شورایعالی سرمایه‌گذاری خارجی در بخش صنعت، معدن و تجارت به تصویب رسیده که 5/1 میلیارد دلار آن مربوط به 6 ماه گذشته است. نعمت‌‌زاده درباره عملکرد سازمان حمایت هم تصریح کرد: برخی انتظار دارند این سازمان روی همه اقلام کالایی نظارت کند در حالی که از سوی دولت ستاد هدفمندی یارانه‌ها به عنوان مرجع قیمت‌گذاری کالاهای گروه الف تعیین شده است. وی به‌هم‌ریختگی بازار شکر را نتیجه مدیریت ضعیف وزارت جهاد کشاورزی دانست. به گفته او، بیش از ۳۴ تا ۳۵ درصد از اشتغال فعال کشور در بخش صنعت، معدن و تجارت است و حدود یک‌سوم تولید ناخالص ملی در این بخش خلاصه می‌شود. وی خاطرنشان کرد: اکنون احیای ۷۵۰۰ واحد کوچک و متوسط به دلیل عدم نقدینگی یا ظرفیت پایین‌تر کاری، در دستور کار است و تا همین امروز طبق آخرین آمار حدود ۳۰۰۰ واحد صنایع کوچک و متوسط اولین قسط خود را از بانک دریافت کرده‌اند و بالغ بر 3200 میلیارد تومان وام پرداخت شده است. نعمت‌زاده با اشاره به اینکه امسال در نظر داریم بیش از ۴۰۰۰ طرح نیمه‌تمام صنعتی و معدنی را تکمیل و راه‌اندازی کنیم، عنوان کرد: در نیمه مردادماه سال جاری ۱۵۰۰ واحد طبق پروانه‌ای که صادر شد تکمیل و راه‌اندازی شدند. وزیر صنعت،‌ معدن و تجارت همچنین گفت: برای رونق فرش دستباف طبق تفاهمنامه‌ای که با صندوق مهر به امضا رسیده خریداران از اکنون می‌توانند از تسهیلات ۱۰ میلیون تومانی برای خرید فرش استفاده کنند.
 

اقدام عجیب و مشکوک روزنامه دولتی ایران در انتشار یک گزارش پرشائبه علیه محاصره تروریست‌ها در حلب، با واکنش چهره‌های سیاسی و نمایندگان مجلس مواجه شد.  به گزارش «وطن امروز»، در روزهایی که روزنامه‌های حامی فتنه از برخی هماهنگی‌های نظامی ایران و روسیه برای ضربه به تروریست‌ها در سوریه نگران شده و دستور انتقاد از این همکاری مشترک را گرفته‌اند، روزنامه دولتی ایران پازل داخلی را تکمیل و در گزارشات خود درباره تحولات سوریه، روایتی متفاوت و ناهمگون با مواضع و منافع ملی اتخاذ کرد. این روزنامه در شماره روز شنبه خود محاصره تروریست‌ها در حلب را تشبیه به «جهنم» و از آن انتقاد کرد. این روزنامه یک روز بعد نیز در گزارشی از درگیری‌های حسکه، از ارتش سوریه انتقاد و از کردهای مورد حمایت آمریکا حمایت کرد! روزنامه دولت حسن روحانی در این گزارش به نقل از بی‌بی‌سی مطالبی را منتشر کرد! روز گذشته نیز این روزنامه در گزارش خود پیرامون تحولات سوریه، برای تروریست‌های حلب مرثیه‌سرایی کرد تا ثابت شود روزنامه دولت حسن روحانی همان مواضع رسانه‌هایی نظیر بی‌بی‌سی فارسی را در قبال تحولات منطقه منتشر می‌کند!این رفتار روزنامه دولت حسن روحانی با واکنش نمایندگان مجلس و فعالان سیاسی مواجه شد.  حسینعلی حاجی‌دلیگانی، نماینده مردم شاهین‌شهر در مجلس شورای اسلامی درباره این رفتار عجیب روزنامه دولت حسن روحانی اظهار داشت: این قضیه به جریان نفوذ برمی‌گردد. این نماینده مجلس به خبرگزاری بسیج گفت: مقام معظم رهبری بارها به مساله نفوذ اشاره فرموده‌اند که جریان نفوذی در تلاش است بر دستگاه‌ها و افرادی که تصمیم‌گیری و تصمیم‌سازی می‌کنند، اثرگذاری کند. حاجی‌دلیگانی خاطرنشان کرد: یک سال پیش به وزیر ارشاد و وزیر اطلاعات این تذکرات را دادیم و بعد از آن شاهد بودیم افرادی که حقوق‌بگیر کشورهای بیگانه بودند دستگیر شدند. نماینده مجلس ادامه داد: باقیمانده افراد نفوذی در بعضی از رسانه‌ها و دستگاه‌ها وجود دارند و اینگونه مطالب که در حمایت از تروریست‌ها منتشر می‌شود، چیزی جز حضور افراد نفوذی نمی‌تواند باشد. وی تصریح کرد: همه این تروریست‌پروری‌ها علیه گفتمان انقلاب اسلامی در منطقه بوده و هست و هر روز در حال رشد هستند و کسانی که در این راستا قلم می‌زنند دانسته یا نادانسته در جهت منافع کسانی قلم می‌زنند که قصدشان براندازی جمهوری اسلامی ایران است. اکبر ترکی، نماینده مردم فریدن در مجلس شورای اسلامی نیز در این‌باره با بیان اینکه اینگونه اظهارات قطعا مردود و البته سوال‌برانگیز است، گفت: اینکه روزنامه رسمی دولت درباره محاصره حلب اینگونه موضع می‌گیرد قطعا ریختن آب به آسیاب دشمن است. ترکی خاطرنشان کرد: در چند روز گذشته نیز شاهد بودیم برخی اصلاح‌طلبان به خاطر حضور جنگنده‌های روسیه در همدان که در حقیقت برای مقابله با تروریست‌ها حضور داشتند موضع‌گیری‌های عجیب کردند. بهرام بیرانوند، نماینده سابق مجلس هم به این ماجرا واکنش نشان داد و اظهار داشت: آمریکایی‌ها برای براندازی نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران بودجه اختصاص داده‌اند و رد برخی از این بودجه‌ها را باید در بعضی روزنامه‌ها و قلم زدن‌ها دید. وی افزود: کسانی که برای آمریکا و سران داعش دلسوزی می‌کنند کسانی هستند که از آخور آمریکا خورده‌اند و اکنون باید دین‌شان را به آنها ادا کنند. بیرانوند خاطرنشان کرد: داعش برای ضربه زدن به جمهوری اسلامی تاسیس شده است لذا کسانی که به هر بهانه‌ای کمک می‌کنند تا داعش از مهلکه‌ها عبور کند خائنانی هستند که در پازل آمریکا نقش‌آفرینی می‌کنند.
 

امیر استکی: اول ـ داعش، جبهه‌النصره، احرارالشام و... چه فرق می‌کند، اصولا ما برای همه آنها به یک اندازه مستحق آن هستیم که سر بریده شویم و به نظر نمی‌رسد برای‌شان خیلی فرق داشته باشد که ما اینجا در همین ایران خودمان چه تفاوت‌هایی با هم داریم. قاعدتا آنگونه که خودشان نشان می‌دهند فرقی نخواهد کرد یک ایرانی معمولی، حزب‌اللهی یا حتی روزنامه‌نگار روزنامه شرق یا ایران باشیم، بلکه آنها به صغیر و کبیرمان رحم نخواهند کرد. شاید آن روزهای ابتدایی بحران سوریه می‌شد ولو اشتباه و به غلط- که امروز مشخص است اشتباه و غلط است- تحلیل‌هایی دیگر داشت ولی امروز به نظر نمی‌رسد بشود از شر این دشمنان جدید و به معنای واقعی کلمه وحشی بدون زدن ریشه‌های‌شان در اطراف‌مان آسوده بود. متاسفانه اینگونه به نظر می‌رسد جز این راهی پیش روی ما نیست و خب! هر چند پرچالش و پرهزینه ولی به هر حال این راهی است که باید رفت.
دوم ـ بسیاری مواقع در برخورد با نحوه تحلیل و فهم مسائل سیاسی، اجتماعی و بین‌المللی توسط روشنفکرنمایان وطنی، این نکته به ذهنم می‌رسد که گویا اینان بیشتر از آنکه براساس یک چارچوب فکری ایجادشده در بستر جهان‏زیست‏شان به مسائل بنگرند، با نوعی حالت انتظار تایید توسط جامعه جهانی- بخوانید چند کشور غربی و در رأس آنها آمریکا- مسائل را می‌فهمند و واکنش نشان می‌دهند. مثلا در ایام دانشجویی و در زمان یکی از حملات صهیونیست‌ها به نوار غزه بزرگ‌ترین واکنش یکی از تشکل‌های دانشجویی از همین قماش این بود که در اعتراض به پخش تصاویر کودکان کشته‌شده در تلویزیون، بیانیه صادر کنند و به این مساله معترض باشند که پخش این تصاویر امنیت روحی و روانی کودکان ایرانی را مختل می‌کند! و خوب که دقیق شویم می‌بینیم این واکنش از همان جنسی است که گفتیم و بالاخره تلاشی است برای یافتن یک راه برای تاختن به انقلاب اسلامی حتی در مساله‌ای که هیچ آدم باوجدانی نمی‌توانست موضعی جز حمایت از مظلومان در برابر آن داشته باشد.
موضع شیک دلسوزی برای کودکان اما در تحلیل نهایی تلاشی برای همسو شدن با نظر جامعه جهانی و رسانه‌های
پرشمار آن است بر سر اینکه حماس و حامی آن ایران مقصران اصلی هستند و سیاست‌های غلط آنهاست که مساله نوار غزه را پیچیده و خونین کرده است. البته یک مستمسک داخلی برای روکش کردن این تمنای درونی لازم به نظر می‌رسید و آن هم امنیت روانی کودکان ایرانی بود. این فقط یک مثال است و از این دست شعبده‏بازی‌ها در بساط این جماعت به وفور یافت می‌شود. تلاش برای هماهنگی با جامعه جهانی و تصویرهای رسانه‌ای آن با همه تناقضاتی که دارد.
سوم ـ این روزها پایگاه هوایی نوژه همدان برای پرواز یکسری هواپیماهای بمب‌افکن سنگین روسی استفاده می‌شود. بمب‌افکن‌هایی که اهدافی را در سوریه، ضد داعش، جبهه ‌النصره و گروه‌های تروریستی بمباران می‌کنند و خب! این در راستای منافع و الزامات امنیتی است که ما در موضوع نابودی این گروه‌های تروریستی داریم و بر مبنای آنچه در بند اول این متن به آن اشاره کردیم به نوعی ناگزیر از این برخورد هستیم. همکاری با روسیه در راستای مقابله با این تروریست‌های دشمن درجه یک ما، به نوعی گام زدن در جهت منافع ملی ما خواهد بود و این مهم است که با نگاه مطلق به منافع‌مان به این همکاری بنگریم.
چهارم ـ این روزها رسانه‌های غربی در رابطه با مساله سوریه تمرکز خود را بر محوری بودن نقش معارضان غیر اسلامگرای سوری گذاشته‌اند و همه این تلاش‌ها برای این است که فشارهای ایران و روسیه در جبهه نبرد سوریه را فشار بر دموکراسی‌خواهان قلمداد کنند و از وادی مبارزه با تروریسم که در نگاه آنان امری مشروع است خارج کرده و به نوعی حمله به مردم بی‌گناه در سوریه نشان دهند. همه اینها نیز از مسیر بازتاب یک طرفه حوادث و تبعات درگیری‌ها در سوریه پیش برده می‌شود. برای مثال تصاویری که از نجات چند کودک از زیر آوار ناشی از بمباران به کرات در رسانه‌های غربی پوشش داده شد یک نمونه از همین بازتاب‌های غلط‌انداز و کژتاب یادشده است. جالب اینجاست کسانی که در حال تهیه تصاویر این حادثه هستند دقیقا کسانی‌اند که چند وقت پیش با انتشار ویدئویی دهشتناک با خنده و شادمانی در حال بریدن سر یک کودک سوری بودند. ویدئویی که تماشای آن و شنیدن التماس‌های کودک بیچاره سوری و درخواستش برای اینکه حداقل با گلوله کشته شود مو را به تن انسان سیخ می‌کند. ولی همین تروریست‌ها در پوشش رسانه‌های غربی از وقایع سوریه نقش آزادی‌خواهان و سربازان دموکراسی را پیدا می‌کنند و اینگونه است که افکار عمومی جهان به سمت حمایت از پایان درگیری‌ها برای خروج تروریست‌های یادشده از زیر بار فشار و محاصره سوق داده می‌شوند. در این میان اما دردناک‌تر این است که روشنفکرنمایان و روزنامه‌نگارانی در داخل کشور ما پیدا می‌شوند که همسو با این روند فریب رسانه‌ای در رسانه‌های غربی هستند و حتی اگر خودشان قبول نداشته باشند به همان اندازه رسانه‌ها و دولت‌های غربی حامی تروریست‌های تکفیری موجود در سوریه‌اند. اینکه نگران جان کودکان باشیم بسیار زیبا و انسانی است ولی اینکه از کانالی آن را به پیش ببریم که در نهایت به حمایت از اندیشه‌ای ختم شود که سر یک کودک را برای ایجاد پروپاگاندای سیاسی از بیخ می‌برد، نهایت نفهمی و بی‌وجدانی است. البته در جنگ‌ها قربانیان اصلی بی‌دفاع‌ترین‌ها هستند ولی هنگامی که در روبه‌رو منطقی جز شمشیر آخته نیست باید چه کرد؟ آیا باید خود را به نفهمی زد و از سر کینه و ناراحتی از جمهوری اسلامی و در پوشش نگرانی از حضور روس‌ها در نوژه به هر نحوی که شده ساز مخالفی کوک کرد؟ که ‌ای چه نشسته‌اید که از نوژه بر سر کودکان بمب می‌ریزند و بنگرید این دلسوزی الکی برای مام وطن در اصل پوشش آن حمایت ناگزیر از داعش و تکفیری‌هاست البته اینها مسلما نه داعشی‌اند و نه تکفیری، بلکه همانگونه که در بند اول گفتیم این تمنای مورد تایید بودن توسط جامعه جهانی از یکسو و بغض منافقانه نسبت به نظام انقلابی ایران از سوی دیگر، نتیجه‌ای جز حمایت از آن ددمنشان وحشی نخواهد داشت.