رئیس دانشگاه علوم پزشکی مازندران، هزینه‌های بخش سلامت را از چالش‌های پیش رو اعلام کرد و گفت: برای ارتقای خدمات به بیش از 3 هزار تخت نیاز داریم.  به گزارش مهر، قاسم جان‌بابایی در همایش سلامت و رسانه در ساری با تقدیر از تعامل و ارتباط بین رسانه‌ها و بخش سلامت از تلاش آنان در راستای آگاهی‌بخشی به جامعه تقدیر کرد و گفت: در همه حوزه‌ها باید مردم را درگیر کرد.  وی سلامت را از موضوعات مهم در کشور بیان کرد و گفت: سرمایه بسیاری از مردم، سلامت است و این نشان‌دهنده اهمیت این بخش است. جان‌بابایی سلامت را همه هستی بشر دانست و گفت: ایران به‌رغم داشتن منابع سرشار، کشور سرمایه‌داری نیست و نمی‌تواند زیاد در بخش سلامت هزینه کند.  وی افزایش شاخص امید به زندگی و رسیدن به ۸۰ سال و افزایش میانگین عمر، کاهش مرگ و میر مادران باردار و نوزادان را از جمله تلاش‌ها برای ارتقای شاخص‌های حوزه بهداشتی بیان کرد و گفت: این درحالی است که همچنان با چالش‌هایی از جمله هزینه سلامت روبه‌رو هستیم. جان‌بابایی افزود: در حال حاضر غالب جمعیت کشور دارای دفترچه تامین اجتماعی هستند و تحول سلامت نیز هزینه‌های بیمارستانی را به حداقل رسانده است. رئیس دانشگاه علوم پزشکی مازندران یادآور شد: هنوز روی کیفیت خدمات در بیمارستان‌ها حرف داریم اما در بعد زمینه درمان و سلامت دولت تلاش‌های خوبی انجام داده است. جان‌بابایی با بیان اینکه در گذشته برای خرید داروی ویژه بیماران صعب‌العلاج مشکل داشتیم، تصریح کرد: در حال حاضر این مشکل تاحدی رفع شده است. رئیس دانشگاه علوم پزشکی مازندران، ارتقای وضعیت بیمارستان‌ها به دلیل افزایش استقبال مردم از مراکز درمانی دولتی را لازم دانست و گفت: زیرساخت‌های درمان باید توسعه یابد. وی شمار تخت‌های مورد نیاز در استان را بیش از 3 هزار تخت اعلام کرد و گفت: در بخش امکانات بیمارستان باید تلاش ویژه‌ای شود و اکنون در حال توسعه و احداث ۱۰ اورژانس بیمارستانی هستیم.  جان‌بابایی با بیان اینکه ۳۵ آمبولانس به ناوگان اورژانس استان افزوده شده است، تصریح کرد: همچنین باید از مراکز درمانی کوچک به سمت مجتمع‌های بزرگ پیش رویم و باید مردم را در بیمارستان‌های بزرگ با حضور متخصصان درمان کرد. وی با عنوان اینکه ۱۵۰ خانه بهداشت در استان احداث شده است، گفت: مازندران در ساخت مراکز بهداشتی و درمانی و خانه بهداشت در کشور پیشرو بوده است. وی با اشاره به اینکه ۵۰ درصد نابینایی در استان دیابت است، خواستار ارائه آموزش‌های لازم به مردم برای پیشگیری از بیماری شد.  جان‌بابایی، کم‌تحرکی، چاقی، دیابت، مصرف غذای چرب و...  را از مشکلات برشمرد و گفت: هرچند سن امید به زندگی افزایش یافته ولی جامعه نیازمند انسان‌های سالم است تا سال‌های عمر از دست رفته کاهش یابد.
اجرای طرح غربالگری دیابت در روستاها و شهر
وی با اشاره به غربالگری دیابت در روستاها گفت: 3 برابر افراد دیابتی، افراد مستعد این بیماری در روستاها شناسایی شد و به همین تعداد نیز بیماران ناشناخته داشته‌ایم. جان‌بابایی ادامه داد: امسال غربالگری دیابت در شهرهای استان انجام می‌شود و باید سطح آگاهی مردم نسبت به بیماری‌ها افزایش یابد.  وی با اشاره به غربالگری دیابت در روستاها گفت: 3 برابر افراد دیابتی، افراد مستعد این بیماری در روستاها شناسایی شد و به همین تعداد نیز بیماران ناشناخته داشته‌ایم. جان‌بابایی ادامه داد: امسال غربالگری دیابت در شهرهای استان انجام می‌شود و باید سطح آگاهی مردم نسبت به بیماری‌ها افزایش یابد.

مهدی محمدی: بازگشت به گذشته همیشه هم چیز خوبی نیست و در برخی موارد حتی می‌تواند مضر هم باشد. درباره برجام اما اگر این نکته را در نظر بگیریم که هدف اصلی آن خلق یک تجربه جدید برای ایرانیان بوده، بازگشت به گذشته اتفاقا روش بسیار مفیدی است. این کار زمانی جذاب‌تر می‌شود که براساس اطلاعات فعلی خود، گذشته را بازخوانی کنیم؛ اطلاعاتی که وقتی فلان دسته رویدادهای خاص در گذشته رخ می‌داد در اختیار هیچ کس نبود.
3 حقیقت مهم درباره برجام هست که من می‌خواهم اینجا در پرتو اطلاعات جدیدی که در اختیار داریم درباره آنها صحبت کنم. این 3 حقیقت می‌تواند تجربه اعتمادناپذیری آمریکا را که اکنون بدل به یک فرهنگ فراگیر در محیط افکار عمومی ایران شده و همچنین تجربه قابل حل نبودن مشکلات از طریق تعامل و توافق با آمریکا را- که عده‌ای همچنان در مقابل آن مقاومت می‌کنند- هم تکمیل کند و هم برخی نتایج عملیاتی را از آنها بیرون بکشد.
1- اکنون می‌دانیم- و در کوران توافق هسته‌ای نمی‌دانستیم- که دولت آمریکا برای حصول توافق به عده‌ای در داخل و خارج از آمریکا پول پرداخت کرده است. به عبارت دقیق‌تر می‌دانیم در کاخ سفید یک اتاق پژواک وجود داشته که به افراد حقیقی و حقوقی مختلف مبالغی بعضا کلان پرداخت کرده تا به نفع توافق لابی کرده و آن را قابل قبول جلوه بدهند. از این مهم‌تر، می‌دانیم در آمریکا بخش خصوصی نیز برای برجام پول هزینه کرده است. به عنوان نمونه، منابع غربی اسناد مهمی منتشر کرده‌اند که تردیدی باقی نمی‌گذارد شرکت بوئینگ یکی از حامیان مالی توافق بوده است. برخی از آنها که این پول‌ها را گرفته‌اند ایرانیانی هستند که دولت آقای روحانی آنها را لابی ایران در آمریکا می‌خواند. قضاوت در این‌باره دشوار نیست که وقتی قرار است کسی لابی کند قاعدتا به نفع طرفی لابی می‌کند که از آن پول گرفته و صرف ایرانی بودن او نمی‌تواند چیزی را در این معادله تغییر بدهد اگر نگوییم وضع را به ضرر ایران بدتر هم می‌کند. سوال اصلی این است: کاخ سفید چرا باید برای حصول و جا انداختن یک توافق پول خرج کند و ایرانیانی که با این پول‌ها فربه شده‌اند، اکنون به دنبال لابی برای چه توافق‌های دیگری هستند؟ و اساسا لابی ایرانی که دستمزد خود را از کاخ سفید می‌گیرد، بهتر است چه چیزی نامیده شود: نفوذی یا دوست و همکار؟
2- مساله اول، به سرعت ما را به موضوع دوم و مهم‌تری می‌رساند و آن اینکه شاید اساسا از ابتدا به اشتباه تصور می‌کرده‌ایم برجام قرار است برای ملت ایران گشایش اقتصادی ایجاد کند. در پرتو اطلاعات جدید، شاید درست‌تر این است که بگوییم برجام بخشی از یک تجارت میان 2 گروه خاص در ایران و آمریکا بوده و برای آنها که باید گشایش ایجاد می‌کرده، ایجاد کرده است. مثلا اگر بوئینگ برای توافق با ایران هزینه کرده، جایزه‌اش را هم گرفته و با واسطه یا بی‌واسطه یکی از اصلی‌ترین طرف‌هایی بوده که از توافق نفع برده است. یا برخی «تاجر- دیپلمات»‌های ایرانی را می‌شناسیم که کسب‌وکارشان بر اثر برجام رونقی فزاینده یافته، طوری که اکنون حتی نیازی نمی‌بینند سری به ایران بزنند. از این منظر، برجام اساسا- و در یک سطح- یک توافق میان 2 الیت خاص و با هدف تامین برخی منافع خاص بوده، بنابراین بی‌معناست از آن توقع داشته باشیم نفعی به عموم ملت ایران برساند. از یک دیدگاه راهبردی‌تر، برجام اگر هم قرار بوده آبی زیر پوست کسی بدواند، همان بخش خصوصی غیرانقلابی را مدنظر داشته که بناست به تعبیر اسناد امنیتی در آمریکا خرج پروژه تغییر در ایران را بدهد و توده‌های محروم و منتظر ایرانی از همان آغاز جایی در این معامله نداشته‌اند.
3- و از اینجاست که یک نتیجه بزرگ‌تر می‌توان گرفت. من پیش از این بارها گفته‌ام که برجام بخشی از یک پروژه بزرگ‌تر یا به عبارت دقیق‌تر، تکه‌ای از یک پازل غول‌پیکر است که بقیه اجزای آن یا چیده شده و دیده نمی‌شود یا پنهانی در حال چیده شدن است یا در تدارک هستند که در آینده نزدیک چیده شود.
به دست آوردن این تصویر بزرگ و نور تاباندن بر اجزای پنهان این پازل، فوری‌ترین مساله‌ای است که باید در دستور کار سیاست‌گذاران امنیت ملی در ایران قرار گیرد. باز هم اگر به گذشته برگردیم می‌بینیم اطلاعات تازه به دست آمده معنای تازه‌ای به گذشته می‌دهد. تا همین یکی ـ دو سال پیش تصور این بود که نزاع بر سر حل مساله هسته‌ای ایران است و سوال اصلی هم این بود که آیا راه‌حلی وجود دارد یا نه؟ اکنون که تحولات جدید را کنار هم می‌گذاریم می‌توان با صراحت نتیجه گرفت هدف برجام نه حل مساله هسته‌ای، بلکه حل مساله ایران بوده و روندی هم که آغاز شده نه روند تعلیق تحریم‌ها بلکه درگیرسازی اجباری ایران در فرآیندی است که در انتها همه سرمایه‌های راهبردی خود را از دست می‌دهد، بی‌آنکه تحریم‌ها دست خورده باشد. ضرورت توافق با FATF چیزی نبود که قبل از برجام صحبتی درباره آن در جریان باشد اما اکنون آقایان می‌گویند این یک توافق اجباری است. یا ضرورت تفاهم منطقه‌ای با آمریکا موضوعی نبود که پیش از برجام حتی کلمه‌ای درباره آن سخن گفته شود بلکه برعکس ادعا می‌شد برجام باعث خواهد شد ایران با قدرت بیشتر برنامه‌های منطقه‌ای خود را تعقیب کند اما اکنون می‌دانیم برخی آقایان سرسختانه اصرار دارند «برای اینکه برجام به نتیجه برسد»، باید در موضوعات منطقه‌ای هم با آمریکا به یک تفاهم برسیم. این همان چیزی است که زمانی پیش از این «برجامیزه» کردن محیط امنیت ملی ایران خوانده و نسبت به آن هشدار داده بودیم. واضح است آمریکا نقشه‌ای در سر دارد که گام به گام در حال اجرای آن است و برای پیشبرد آنچه در ذهن دارد هم برجام و گشایش‌های ادعایی آن را گروگان گرفته است. تازه تضمینی هم نیست که اگر همه این «شبه‌برجام»‌ها نیز پذیرفته شود باز گشایشی رخ بدهد، چرا که هیچ کس نمی‌داند نقطه انتهایی این بازی در ذهن آمریکا کجاست.
مساله اصلی اکنون دیگر بدعهدی آمریکا نیست. همه ملت ایران اکنون دریافته‌اند آمریکا قصد ندارد- و از ابتدا هم قصد نداشته- امتیازی واقعی به ایران بدهد. مساله مهم‌تر اکنون این است که یک جریان سیاسی در داخل ایران تا کجا می‌خواهد با این پروژه همراهی کند و آیا این همراهی یک همراهی آگاهانه و با علم به مراحل بعدی پروژه آمریکا و خطرات نهفته در آن است یا اینکه از سر غفلت و اعتماد به آمریکا مطرح می‌شود؟ این موضوعی است که اکنون باید روی آن متمرکز شد.
 

امیر استکی: اول ـ داعش، جبهه‌النصره، احرارالشام و... چه فرق می‌کند، اصولا ما برای همه آنها به یک اندازه مستحق آن هستیم که سر بریده شویم و به نظر نمی‌رسد برای‌شان خیلی فرق داشته باشد که ما اینجا در همین ایران خودمان چه تفاوت‌هایی با هم داریم. قاعدتا آنگونه که خودشان نشان می‌دهند فرقی نخواهد کرد یک ایرانی معمولی، حزب‌اللهی یا حتی روزنامه‌نگار روزنامه شرق یا ایران باشیم، بلکه آنها به صغیر و کبیرمان رحم نخواهند کرد. شاید آن روزهای ابتدایی بحران سوریه می‌شد ولو اشتباه و به غلط- که امروز مشخص است اشتباه و غلط است- تحلیل‌هایی دیگر داشت ولی امروز به نظر نمی‌رسد بشود از شر این دشمنان جدید و به معنای واقعی کلمه وحشی بدون زدن ریشه‌های‌شان در اطراف‌مان آسوده بود. متاسفانه اینگونه به نظر می‌رسد جز این راهی پیش روی ما نیست و خب! هر چند پرچالش و پرهزینه ولی به هر حال این راهی است که باید رفت.
دوم ـ بسیاری مواقع در برخورد با نحوه تحلیل و فهم مسائل سیاسی، اجتماعی و بین‌المللی توسط روشنفکرنمایان وطنی، این نکته به ذهنم می‌رسد که گویا اینان بیشتر از آنکه براساس یک چارچوب فکری ایجادشده در بستر جهان‏زیست‏شان به مسائل بنگرند، با نوعی حالت انتظار تایید توسط جامعه جهانی- بخوانید چند کشور غربی و در رأس آنها آمریکا- مسائل را می‌فهمند و واکنش نشان می‌دهند. مثلا در ایام دانشجویی و در زمان یکی از حملات صهیونیست‌ها به نوار غزه بزرگ‌ترین واکنش یکی از تشکل‌های دانشجویی از همین قماش این بود که در اعتراض به پخش تصاویر کودکان کشته‌شده در تلویزیون، بیانیه صادر کنند و به این مساله معترض باشند که پخش این تصاویر امنیت روحی و روانی کودکان ایرانی را مختل می‌کند! و خوب که دقیق شویم می‌بینیم این واکنش از همان جنسی است که گفتیم و بالاخره تلاشی است برای یافتن یک راه برای تاختن به انقلاب اسلامی حتی در مساله‌ای که هیچ آدم باوجدانی نمی‌توانست موضعی جز حمایت از مظلومان در برابر آن داشته باشد.
موضع شیک دلسوزی برای کودکان اما در تحلیل نهایی تلاشی برای همسو شدن با نظر جامعه جهانی و رسانه‌های
پرشمار آن است بر سر اینکه حماس و حامی آن ایران مقصران اصلی هستند و سیاست‌های غلط آنهاست که مساله نوار غزه را پیچیده و خونین کرده است. البته یک مستمسک داخلی برای روکش کردن این تمنای درونی لازم به نظر می‌رسید و آن هم امنیت روانی کودکان ایرانی بود. این فقط یک مثال است و از این دست شعبده‏بازی‌ها در بساط این جماعت به وفور یافت می‌شود. تلاش برای هماهنگی با جامعه جهانی و تصویرهای رسانه‌ای آن با همه تناقضاتی که دارد.
سوم ـ این روزها پایگاه هوایی نوژه همدان برای پرواز یکسری هواپیماهای بمب‌افکن سنگین روسی استفاده می‌شود. بمب‌افکن‌هایی که اهدافی را در سوریه، ضد داعش، جبهه ‌النصره و گروه‌های تروریستی بمباران می‌کنند و خب! این در راستای منافع و الزامات امنیتی است که ما در موضوع نابودی این گروه‌های تروریستی داریم و بر مبنای آنچه در بند اول این متن به آن اشاره کردیم به نوعی ناگزیر از این برخورد هستیم. همکاری با روسیه در راستای مقابله با این تروریست‌های دشمن درجه یک ما، به نوعی گام زدن در جهت منافع ملی ما خواهد بود و این مهم است که با نگاه مطلق به منافع‌مان به این همکاری بنگریم.
چهارم ـ این روزها رسانه‌های غربی در رابطه با مساله سوریه تمرکز خود را بر محوری بودن نقش معارضان غیر اسلامگرای سوری گذاشته‌اند و همه این تلاش‌ها برای این است که فشارهای ایران و روسیه در جبهه نبرد سوریه را فشار بر دموکراسی‌خواهان قلمداد کنند و از وادی مبارزه با تروریسم که در نگاه آنان امری مشروع است خارج کرده و به نوعی حمله به مردم بی‌گناه در سوریه نشان دهند. همه اینها نیز از مسیر بازتاب یک طرفه حوادث و تبعات درگیری‌ها در سوریه پیش برده می‌شود. برای مثال تصاویری که از نجات چند کودک از زیر آوار ناشی از بمباران به کرات در رسانه‌های غربی پوشش داده شد یک نمونه از همین بازتاب‌های غلط‌انداز و کژتاب یادشده است. جالب اینجاست کسانی که در حال تهیه تصاویر این حادثه هستند دقیقا کسانی‌اند که چند وقت پیش با انتشار ویدئویی دهشتناک با خنده و شادمانی در حال بریدن سر یک کودک سوری بودند. ویدئویی که تماشای آن و شنیدن التماس‌های کودک بیچاره سوری و درخواستش برای اینکه حداقل با گلوله کشته شود مو را به تن انسان سیخ می‌کند. ولی همین تروریست‌ها در پوشش رسانه‌های غربی از وقایع سوریه نقش آزادی‌خواهان و سربازان دموکراسی را پیدا می‌کنند و اینگونه است که افکار عمومی جهان به سمت حمایت از پایان درگیری‌ها برای خروج تروریست‌های یادشده از زیر بار فشار و محاصره سوق داده می‌شوند. در این میان اما دردناک‌تر این است که روشنفکرنمایان و روزنامه‌نگارانی در داخل کشور ما پیدا می‌شوند که همسو با این روند فریب رسانه‌ای در رسانه‌های غربی هستند و حتی اگر خودشان قبول نداشته باشند به همان اندازه رسانه‌ها و دولت‌های غربی حامی تروریست‌های تکفیری موجود در سوریه‌اند. اینکه نگران جان کودکان باشیم بسیار زیبا و انسانی است ولی اینکه از کانالی آن را به پیش ببریم که در نهایت به حمایت از اندیشه‌ای ختم شود که سر یک کودک را برای ایجاد پروپاگاندای سیاسی از بیخ می‌برد، نهایت نفهمی و بی‌وجدانی است. البته در جنگ‌ها قربانیان اصلی بی‌دفاع‌ترین‌ها هستند ولی هنگامی که در روبه‌رو منطقی جز شمشیر آخته نیست باید چه کرد؟ آیا باید خود را به نفهمی زد و از سر کینه و ناراحتی از جمهوری اسلامی و در پوشش نگرانی از حضور روس‌ها در نوژه به هر نحوی که شده ساز مخالفی کوک کرد؟ که ‌ای چه نشسته‌اید که از نوژه بر سر کودکان بمب می‌ریزند و بنگرید این دلسوزی الکی برای مام وطن در اصل پوشش آن حمایت ناگزیر از داعش و تکفیری‌هاست البته اینها مسلما نه داعشی‌اند و نه تکفیری، بلکه همانگونه که در بند اول گفتیم این تمنای مورد تایید بودن توسط جامعه جهانی از یکسو و بغض منافقانه نسبت به نظام انقلابی ایران از سوی دیگر، نتیجه‌ای جز حمایت از آن ددمنشان وحشی نخواهد داشت.

بسیج کارگری نقش موثری در اقتصاد مقاومتی دارد
معاون هماهنگ‌کننده فرمانده سپاه آذربایجان‌شرقی نقش بسیج کارگری را در اقتصادمقاومتی و تولید داخلی مهم و موثر خواند. به گزارش فارس از تبریز، الیاس گل‌محمدزاده اظهار داشت: بسیج کارگری نقش بسزایی در پیروزی انقلاب و دفاع‌مقدس داشته و هم‌اکنون نیز باید در تحقق اقتصاد مقاومتی نقش خود را ایفا کند چراکه استکبار جهانی حتی راضی نیست یک روز هم این انقلاب سرپا باشد.
وی با اشاره به اهمیت رسالت و مسؤولیت مسؤولان، خاطرنشان کرد: برای کسی که دارای مسؤولیتی است پیگیری اهداف و آرمان‌های انقلاب و شهدا رسالت بزرگی است همچنانکه شهدا یاد داده‌اند که هر فردی باید در مسؤولیت خود مراقب باشد. گل‌محمدزاده افزود: از آغاز انقلاب تاکنون با انواع تهدیدهای خشن روبه‌رو بوده‌ایم ولی علت اینکه دشمنان موفق نشده‌اند، حضور مردم و رهبری بوده است که توانسته تهدیدها را به فرصت تبدیل کند چراکه بحث مهار و کنترل جمهوری اسلامی ایران با هدف از بین بردن ارزش‌های انقلاب اسلامی پس از جنگ تحمیلی آغاز شد.


امام جمعه خرمشهر تأکید کرد
لزوم تشکیل کمیته شورای مساجد
امام جمعه خرمشهر با اشاره به لزوم تشکیل کمیته شورای مساجد، گفت: جذابیت در مساجد باعث ایجاد توان در مقابل هجمه‌های ناجوانمردانه فرهنگی می‌شود. به گزارش فارس از خرمشهر، حجت‌الاسلام سیدنبی موسوی در جشنواره « روز جهانی مساجد و بسیج مسجد و محلات» اظهار کرد: آن چیزی که باید معیار سنجش مساجد قرار بگیرد، تراز اسلامی آن است که باعث الگو شدن برای دیگر مساجد خواهد شد.
وی ادامه داد: مساجد باید توسط مردم ساخته شود و در گذشته هم به همین صورت بود اما اکنون نگاه‌ها به سمت دولت است. در گذشته فریضه نهی از منکر توسط مردم رعایت می‌شد اما بعد از انقلاب این بحث متفاوت شد. وی با اشاره به اینکه مساجد باید توسط مردم تجهیز شود، گفت: مساجد باید توسط مردم مدیریت شود و اگر بناست دستگاه‌های دولتی در بحث مدیریتی مساجد ورود کنند، باید این کار را به صورت نامحسوس انجام دهند.