مصطفی محدثی‌خراسانی: 1- در بین قالب‌های تثبیت‌شده شعر فارسی (قصیده، رباعی، دوبیتی، غزل، مثنوی، نیمایی و سپید) البته قالب‌های دیگری هم هستند که یا مشتق از این قوالبند یا نتوانسته‌اند به تثبیت برسند، در هر حال بین این قالب‌ها قدیمی‌ترین و  کلاسیک‌ترین آنها قصیده است و مدرن‌ترین و به تعبیری، امروزی‌ترین، شعر سپید. به ندرت شاعری را در این روزگار می‌توان سراغ داشت که اولا در هر دوی این قالب‌ها کار کند و ثانیا اگر کار می‌کند در هر دو درخشان یا حداقل قابل قبول ظاهر شده باشد. علی موسوی‌گرمارودی یکی از بارزترین استثنا‌های این قاعده است. قصیده‌های بلند، مطمئن، ساخته و پرداخته، در کنار شعرهای سپید ساختمند و سرشار از خلاقیت‌های ذهنی و زبانی او را به عنوان توانمندترین شاعر از این حیث به شعر این روزگار معرفی کرده است.

2- دکتر سیدعلی موسوی‌گرمارودی به همراه تعداد انگشت‌شماری دیگر از جمله دکتر طاهره صفارزاده از پیشگامان شعر انقلاب و شعر روشنفکری مسلمان هستند که البته در سال‌های پیش از پیروزی انقلاب اسلامی، جریان روشنفکری بیمار تلاش می‌کرد صدای آنها شنیده نشود و تا حد امکان آنها را طرد و حتی انکار می‌کرد اما تنها شاعری که جریان روشنفکری آن زمان نتوانست او را نادیده بگیرد موسوی‌گرمارودی بود. حتی در شب‌های شعر «خوشه» که به سرپرستی احمد شاملو برگزار می‌شد نیز نتوانستند ایشان را دعوت نکنند، او در آن شب‌های شعر شرکت کرد و شکوه شعر شیعی را در فضای غریب آن مراسم طنین‌انداز کرد. 

3- موسوی‌گرمارودی یکی از ملاترین شاعران روزگار ما است که ناشی از اشراف او به میراث ادبی گذشته، زبان عربی و انگلیسی و علوم اسلامی بویژه تاریخ اسلام است. خوب است اشاره‌ای داشته باشیم به ترجمه متفاوتی که او از قرآن و برخی متون دیگر مذهبی از جمله صحیفه سجادیه داشته است.

4- شعر آیینی بویژه در سال‌های قبل از پیروزی انقلاب اسلامی بشدت مورد بی‌مهری جریان روشنفکری بیمار قرار گرفته بود و متاسفانه به گونه‌ای به جامعه ادبی القا شده بود که شعر سرودن در این حوزه، صرفا کار مداحان و مرثیه‌سرایان اهل‌بیت است که با توده‌های مردم در مساجد و تکایا سروکار دارند و حد و حدود آثارشان هم از نظم فراتر نمی‌رود، به این دلیل که توده‌های مردم با کلامی که فراتر از نظم باشد ارتباط برقرار نمی‌کنند. با این تمهید شعر سرودن در حوزه فوق را کاری دون حد شاعران رسمی و مطرح قلمداد می‌کردند و همین موضوع باعث شده بود آثار ارزشمند و بهره‌مند از ذهن و زبان شاعرانه در این حوزه بشدت رو به کاستی گذارد و تنها شعر‌هایی در محافل و مجالس مذهبی متداول باشد که نه از تنها ارزش ادبی قابل قبولی برخوردار نباشند که به لحاظ محتوایی هم در بیان و توصیف ابعاد واقعی زندگی و شخصیت و اهداف بلند اهل‌بیت علیهم‌السلام دچار عجز باشند. در آن روزهای غریب صدای چند شاعر توانمند شنیده می‌شد که با جان و دل به میدان آمده بودند و تلاش می‌کردند نگذارند این باور غلط تبدیل به قاعده‌ای بدون استثنا شود. علی موسوی‌گرمارودی درخشان‌ترین، فعال‌ترین و تاثیرگذارترین صدای آن روزها بود که شعر مذهبی و در عین حال پیشرو او توانست در سطوح مختلف جامعه، بویژه دانشجویان و دانشگاهیان نفوذ کند.

5- شعر آیینی پس از انقلاب اسلامی دچار تحولی عظیم شد. این تحول حداقل از ۲ منظر می‌تواند مورد توجه  قرار گیرد: اولا شعر آیینی از انحصار مداحان و مرثیه‌سرایان اهل‌بیت بیرون آمد و توانمندترین شاعران روزگار به طور جدی و با افتخار وارد سرودن شعر در این حوزه شدند، ثانیا نگاه به شعر آیینی، زندگی و شخصیت اهل‌بیت تحت تاثیر آموزه‌های انقلاب متحول شد و ذهن شاعران از توصیف صرف و بیان چگونگی رخداد‌های صدر اسلام و زندگی اهل‌بیت به سمت تبیین و بیان چرایی آنها معطوف شد و علی موسوی‌گرمارودی از جمله شاعران پیشگام درافکندن این طرح نو است. در واقع، در شکل‌گیری رویکردی که انقلاب اسلامی به شعر آیینی داشت، شاعرانی مثل او، متاثر و تاثیرگذار بودند در گردونه این تحول. موضوعاتی همچون عاشورا، انتظار، غدیر، ولایت، جهاد، حج، بعثت و... متحول شدند و نگاه متفاوت شاعران انقلاب توانست افق‌های تازه‌ای  به روی این مضامین بگشاید.