فاطمه سادات محمودیان: امیر دانشجوی رشته فلسفه است که به تازگی و با تحریک یکی از همکلاسی‌هایش که از قضا مسئول بسیج دانشجویی دانشگاه است و پدری سپاهی و جانباز (با درصد تقریبی۹۰ درصد) و مادری بی‌سواد و به شدت محجبه دارد (تا این حد که همسایه‌ها سال‌هاست فقط بینی او را دیده‌اند) تصمیم گرفته برای جنگ به سوریه برود. مادر امیر که استاد دانشگاه و عضو فعال انجمن حمایت از انقراض کفتارهاست، با این تصمیم امیر مخالف است و هر شب بعد از شام، وقتی مشغول خوردن دسر هستند، با هم سر این موضوع بحث می‌کنند و هربار امیر کاراملش را نصفه گذاشته و با عصبانیت به اتاقش می‌رود.
سرانجام مادر امیر خیلی جنتل‌وومن به امیر اجازه می‌دهد آزادانه و در فضایی عاری از هر‌گونه دیکتاتوری و دیکته کردن عقاید، خودش راهش را پیدا کند و برود با چشمان خودش حقایق را ببیند.
 امیر با بچه‌های بسیج وارد شهر حلب می‌شوند. مردم شهر با شادی در حال خرید ماهی قرمز و سمنو برای عید هستند و همه به هم لبخند می‌زنند و شادی از چشم همه شان بیرون می زند. امیر، متعجب دنبال داعش می‌گردد اما از طریق صفورا، دختری دورگه سوری ـ آلمانی که هر شب سه بار از پدر سوری‌اش کتک می‌خورد و عاشق امیر شده متوجه می‌شود که داعش یک افسانه است و وجود خارجی ندارد. صفورا تمام ۱۸۵۱۸۰ کیلومتر مربع خاک سوریه را با دوچرخه به امیر نشان می‌دهد و او را مطمئن می‌کند که سایه جنگ، فقط ساخته‌ ذهن حکومت بشار اسد و حکومت ایران است. امیر و صفورا سرانجام، سر دوچرخه را کج می‌کنند و به سمت ایران رکاب می‌زنند و تمام راه در مورد سیمون دوبوار و فلسفه‌ وجودی زن صحبت می‌کنند.
مادر امیر روی صندلی ننویی خود در بالکن خانه نشسته و پیپ می‌کشد و قهوه می‌نوشد و صفحه آخر کتاب جدیدش را می‌نویسد. امیر و صفورا با دوچرخه وارد حیاط شده و با همان دوچرخه از پله‌های ساختمان بالا می‌آیند و کنار مادر ترمز می‌کنند. مادر نوشتن را تمام کرده و روی میز می‌گذارد. روی صفحه اول دستنویس‌های مادر، نام کتاب دیده می‌شود که باعث تحیر امیر و تحسین صفورا می‌شود: “افسانه‌ای به نام داعش”.
 

محمدامین میمندیان: سی ام بهمن ماه، عده ای از دراویش در اعتراض به دستگیری و ضرب و شتم و کشیدن دندان های پیش با آچارشلاقی و فروش کلیه و جگر و قطع دست و پای یکی از برادرانشان که جرمش تنها گذاشتن سبیل بود، خواستار آزادی فوری و بی قید و شرط وی شدند. با طولانی شدن اعتراضات و فرارسیدن شب، تعدادی از دراویش، با توجه به خوی انسان دوستی خود، سعی کردند با کوکتل مولوتف آتشکی برافروزند تا نیروهای پلیس گرم شوند که با حمله  وحشیانه نیروهای نظامی مواجه شدند. درحالی که پلیس این مظلومین بی‌ادعا را به شدت مورد ضرب و شتم قرار می‌داد، راننده یک دستگاه اتوبوس سعی کرد جان خودش را نجات دهد که حادثه‌ساز شد. این فرد داشت برای خودش با دنده یک آرام از آن گوشه می‌گریخت ولی نیروهای رژیم به سمت اتوبوس دویده و سعی کردند با زدن کله خود به اتوبوس آن را متوقف کنند که این حرکت باعث کشته شدن تنی چند از آنان شد. به گفته شاهدان عینی یکی از نیروها نیز خودش را با قمه زخمی کرد و پس از خالی کردن چندین گلوله ساچمه ای به سر و صورتش، خود را وسط دراویش انداخت تا هم آنان را بترساند و هم مقصر جلوه دهد. گفتنی است راننده اتوبوس فردی با دو دختر است که بین اهل محل به دست به خیری معروف است و سوراخ لایه ازن را هم او بسته اما به زودی توسط رژیم محاکمه خواهدشد.

در سال 96 وقتی پای اطلاع رسانی سریع از وقایعی مثل زلزله و اغتشاشات در میان بود، تلویزیون مستند خواب زمستانی خرس ها را پخش می کرد، و  دو روز بعد از افتادن پس لرزه ها از آسیاب و وقتی کانال نَنِه قَمَر هم برای خودش مرجع رسمی اخبار شده بود، با تیتر «فوری» خبر از وقوع زلزله می داد! البته ازحق نگذریم صدا و سیما در عرصه فرهنگ بر خلاف عرصه اطلاع رسانی نه تنها خواب نبود که خیلی هم فعال بود،  فعالیت هایی مثلا دعوت از آرتیست فیلم فارسی برای برنامه شب یلدا جهت تجدید خاطره پدر‌بزرگ و مادر بزرگ ها! تقدیم دو دستی آنتن به کسانی که اصلا به جمهوری اسلامی اعتقاد ندارند! برای نمایش میزان روشنفکری مدیریت سازمان(و تبلیغ زیر پوستی چیپس سیب‌زمینی!) عبور با بلدوزر از روی فیلم هایی مثل لاتاری که متاسفانه موجب رواج غیرت و کهیر زدن پوست بی‌غیرت‌های محترم جامعه می شد.

وقتی نفر اول اجرایی کشور فقط بنشیند و بگوید «باید بشود» معلوم است نفرات دوم و سوم والخ هم می‌گویند «باشه!» و  کارها با ورود به فرآیند دایورت! مثل لاکپشت به سوی انجام شدن می تازند! زلزله کرمانشاه یکی از همین اتفاقات امسال بود که درگیر «باید بشود» و «باشه» مسئولین شد، و نتیجه اش این شد که با گذشت چند ماه هنوز بعضی از مردم خانه خراب توی چادر زندگی می‌کنند و مسئولین هم سرشان مثل کبک تا کمر توی برف است، و اگر حاج حسین یکتا آستین بالا نمی زد، الان «بعضی» از مردم، «همه » مردم بودند!

 صبح، سر سفره صبحانه:
+ مامااان نون نداریم صبحونه بخوریم؟
- نه دخترم، برف اومده نون گرون شده، یارانه‌ها رو بریزن نون می‌گیریم باهاش.

یازده ظهر، کنار کمد لباس:
- الو مامان؟ این مدیریت بحران دانشگاه رو تعطیل نکرده؟
+ نه پسرم، وزیر اومده تو سیمای خانواده میگه درس بچه‌ها عقبه، نمی‌شه تا تقّی به توقی می‌خوره تعطیل کنیم بخوابیم خونه.
- وزیر خودش کو؟
+ از سر میز ناهار داشت اسکایپ می‌کرد.

دو بعدازظهر، پای تلفن:
+ الو عشقم؟ ناهارت رو خوردی!
- عشقم من با ظرف غذا سر کوچه‌ام، ماشین نیس برم سرکار.
+ عه؟ پس برو خونه مامانت برات گرمش کنه. من اومدم عکس بگیرم، گیر کردم لای شاخه درختا، برفزده شدم.

سه بعدازظهر، دم ساختمان متلاشی:
+ آقای «مدیریت بحران» شنیده شده با چهل سانت برف، کل ساختمان مدیریت بحران فروریخته!
- اولا که سی و شیش سانته، بحران‌تراشی نکن. بعدم پس چی؟! «اون دولت که با بارش برف ساختموناش نمی‌ریخت که مردم و درخت‌ها رو بفهمه، دیگر رفته است.»

چهار بعدازظهر، لای در سوم واگن دوم خط چهار مترو:
مرد یک: آقا من می‌دونم شهردار رفته کیش پوست صورتشو بکشه.
مرد دو: احسنت به دل‌گندگی شهردار! الان اروپا هم همش همینه. مسئولین خیلی به خودشون می‌رسن.
مرد یک: مگه تو اروپام رفتی؟
مرد دو: نه پارسال یه سفر تایلند می‌خواستیم بریم، بلیت نرسید بهمون.

مرد هفت: انقد حرف نزنید دهنتون بوی سیر میده!!

پنج بعدازظهر، برنامه به خانه برمی‌گردیم:
شهردار شاد تهران: یه کلاه زردرنگی از مدیریت قبلی جامونده بود، دادم نون خشکی. عمرا هم به عقب بربگردم!

یازده شب، کف خیابون:
+ عمو ببخشید اینا چیه می‌پاشی رو برف؟
- چون کشور در واردات شکر خودکفا شده، داریم به‌جای ماسه می‌پاچیم رو برف، می‌خورید زمین کام‌تون شیرین شه.

دوازده شب، اخبار سراسری:
آقای اصغری: بحران‌زدگان گرامی! چقدر هر شب هشدار بدم برف میاد؟ می‌بینید ملت؟

 

چه کاری شد! چه صاف و ساده ام من!
برای رفتنت آماده ام من!
پس از هر گفت‌وگویت توی تی وی
به خود گفتم: “چه رایی داده ام من!”
 

درس پنجاه و چهارم: استفاده از عقل خواندن

جواد: سلام، چیکار داری میکنی؟
حسن: سلام، دارم از بستن دهان منقدان به خدا پناه می برم.
جواد: این کاغذها چیه روش نشستی؟
حسن: انتقادهای یک مشت آدم بی‌سوادِ بی‌شناسنامه!
جواد: مثل اینکه اعصاب نداری، حق هم داری با این وضعیت تورم مگه برای کسی اعصاب می‌مونه؟
حسن: خیلی هم حالم خوبه، کدوم بی عقلی گفته تورم وضعش خرابه؟
جواد: هیچی من برم تا چیزی سمتم پرت نشده!
حسن: برو هوچی!

لغات جدید
کم عقل: معترض به برنامه های مهار تورم
بی سواد و بی شناسنامه: معترض به روند توافق و اجرای برجام
هوچی: کسانی که در مورد رفع نشدن تحریم ها سوال می کنند.

به هم وصل کنید:
 بی سواد            منتقدین
 بی شناسنامه    سلبریتی ها
 کم عقل            همه مردم
 هَوو              هواداران دولت
 

دوش با من گفت پنهان، کاردانی تیز هوش!
ابتدا تا می توانی کشور خود را بدوش!
بعد از آن در فستیوالی توی آلمان یا فرانس
تیپ شاسکولی بزن شلوارهای خز بپوش
مغز خود را مرخصی بفرست و کلا شاد باش!
سخت می گیرد جهان بر مردمان سختکوش!
جایزه گر خواستی باید که دپ انگر شوی!
با تمام حجم خشم خود بخور هی حرص و جوش
یک پروپوستر؟! پروپوزر؟ پروستات؟! پورپوزال؟!
ول کن اصلا! معترض در مایه دکتر سروش!
هر که هم با تو مخالف شد خودم می پیچمش!
فحش گویان می روم در صفحه اش مثل وحوش
آنقدر الفاظ بد در صفحه اش پر می کنم
تا کند این پند را در زندگی آویز گوش:
حامی مظلوم باید بود در کشور فقط!
مرز جغرافی ندارد آدم میهن فروش!
وقتی آمد توی کشور بعد با داعش بجنگ
گر چه بنده می چپم آن روز در سوراخ موش

 

گفتند به جای اینکه صحبت بکنید!
خوب است به بخت خویش عادت بکنید!
در مساله سقوط بی تقصیریم!
باید همه از کوه شکایت بکنید!


 

تو از بس با «درخت» و تاک گشتی
دچار کرم های خاک گشتی
زمستان آمد و پاییز رفته است
چرا حالا «خس و خاشاک» گشتی؟

 

با رای قشنگ لوبیا چیتی ها
دادند به بادمان درِ  پیتی ها
تا سال هزار و چارصد می مانیم
در بند حماقتِ سلبریتیها