زینب افراخته: همین که فهمیدم کتابی منتشر شده که درباره نسبت آدم‌ها با روضه امام حسین (ع) است، نیت کردم حتما بخوانمش. کتاب «کآشوب» مجموعه 23 روایت از آدم‌های مختلف است که درباره تجربه‌شان از حضور در مجالس عزاداری اباعبدالله (ع) گفته‌اند. 23 روایتی که هر کدام حال و هوای خودشان را دارند و داستان خودشان را تعریف می‌کنند. داستان‌هایی که از نسبت آدم‌های امروز با امام حسین همین عصر و زمان حرف می‌زنند. روایت‌ها همه واقعی و رئال هستند و جزئیاتی در خود دارند که همه ما آنها را در زندگی‌ و اطراف‌مان دیده‌ایم و تجربه کرده‌ایم.  من شخصا بیش از دوسوم روایت‌های کتاب را دوست داشتم و گمان می‌کنم این موفقیت کمی نیست که مخاطب در مجموعه‌ای که راوی واحد ندارد، بیشتر روایت‌ها را بپسندد و به خاطر بسپارد. این یعنی نفیسه مرشدزاده، دبیر این مجموعه کار خودش را با وسواس و دقت انجام داده است؛ سختگیری‌ای که به نظر می‌رسد جواب داده است. «کآشوب» داستان‌های مختلفی را در خود دارد. داستان روحانی جوانی که برای سخنرانی به کوره‌پزخانه‌های اطراف تهران می‌رود و با مستضعفان آن مناطق دم‌خور می‌شود. آخوندی که صادقانه از احوالات و اشتباهاتش می‌نویسد و از اقتضائات موقعیت و جایگاه اجتماعی‌ و وضع معیشتش به مثابه یک منبری تازه‌کار می‌گوید. آدمی که بعد از خواندن قصه‌اش دوست داری او را بشناسی و فراتر از یک اسم و فامیل ابتدای روایت، ببینی کیست. زن جوانی که ساکن کاناداست و داستان روضه‌ گرفتن‌های خانگی‌شان را در آن طرف دنیا تعریف می‌کند، روضه‌ها و مجالسی که از هیچ شروع می‌شوند اما به برکت اخلاص بچه شیعه‌های در غربت‌مانده‌ ساکن آمریکای شمالی کم‌کم پا می‌گیرند و شلوغ و ماندنی می‌شوند. زن جوانی که دانشگاهی‌ است اما ته ته‌اش نسب می‌برد به مادران و زنان ایرانی که تدبیر منزل می‌فهمند و هر کدام‌شان یک پا مدیرند. برای همین، موقع خواندن این روایت، پاراگراف به پاراگراف یاد مادرت و خاطراتت از هیات‌داری‌های او می‌ا‌فتی و می‌بینی انگار فاصله و بعدی بین ایران و کانادا نیست و زن ایرانی پای روضه‌داری امام حسین(ع) که در میان باشد، یک جور جان و زندگی می‌گذارد. بین روایت‌های «کآشوب» نشانی از بزرگان و بزرگوارانی می‌بینی که پای منبرشان حال‌ها و «آن»های تکرار‌نشدنی‌ای را از سر گذرانده‌ای و مجالس‌شان ذخیره زندگی‌ات شده‌اند. روایتی که از «حاج آقا مجتبی تهرانی» می‌خوانی حالت را عوض می‌کند و بغض را می‌آورد توی گلویت. جمله به جمله‌ مطلب را با حسرت و دریغ می‌خوانی و وقتی راوی حال و هوای مجالس مسجد بازار را ترسیم می‌کند، خاطراتت از منبرهای حاج‌‌آقا جلوی چشمت می‌آیند و می‌بینی چقدر «آقا مجتبی» را دوست داشتی. چقدر دوست داری... وقتی در روایتی دیگر شرح منبرها و روضه خواندن «آیت‌الله جوادی آملی» را می‌خوانی، حظ می‌کنی از دقت راوی در توضیح و ترسیم لحن منحصر به فرد صحبت کردن آقای جوادی و همان موقع صدا و لحن ایشان در گوشت می‌پیچد و همه اینها برای تو خیلی عزیز است. خیلی لذتبخش است...  پژوهشگری از داستان سال‌ها عمر گذراندنش در حوزه مطالعه آیین‌های سوگواری اباعبدالله(ع) می‌گوید. از موقعیت پارادوکسیکالش؛ موقعیت «شیعه‌ شیعه‌پژوه». آدمی که هم گریه‌کن امام حسین(ع) است و هم باید از منظری پژوهشی، مناسک و آیین‌های عزای سیدالشهدا(ع) را بررسی کند و این، کار را سخت می‌کند و چقدر شرح حال و موقعیت او خواندنی‌ است. تا جایی که حتی روی تو به مثابه مخاطبی که گاهی با مواضع و نگاه این پژوهشگر همراه نیستی، تاثیر می‌گذارد و همدلی برمی‌انگیزد. روایت این پژوهشگر از پیچ و خم مسیر کار علمی و پژوهشی‌اش را می‌خوانی و احساس می‌کنی فارغ از نتیجه کارها و تالیفاتش، حرف‌هایش در توضیح مسیری که آمده و پیچیدگی‌ها و دشواری‌های راهش به دلت می‌نشیند. مادر جوانی که دوران بارداری‌اش را با ذکر و یاد امام حسین(ع) گذرانده و حضرت به او و بچه‌‌ در بطنش این توفیق را داده که 40 روز آخر بارداری را هر روز با زیارت عاشورا بگذراند. مادری که روایت امیدش، امیدش به توجه و التفات اباعبدالله(ع) آنقدر دلنشین و آشنا و تجربه‌ شده که با خواندن جملاتش گریه‌ات می‌گیرد و می‌بینی چقدر امام حسین او شبیه امام حسین خودت است. «کآشوب» روایت‌هایی دارد از آدم‌هایی که از نسبت‌شان با اباعبدالله(ع)، از خاطرات کودکی و از روضه‌‌های خانگی‌شان حرف زده‌اند. از چیزهایی که شبیه‌شان را تو هم دیده‌ای و به یاد می‌آوری. شاید خیلی‌های دیگر هم دیده‌اند و زندگی کرده‌اند. اصلا همه مردم ایران با امام حسین(ع) و عزادرای‌اش نسبتی دارند. حال هر طبقه و قشری به نحوی؛ اما گمان نمی‌کنم در ایران کسی منقطع از این ماجرا باشد. کتاب «کآشوب» سعی کرده این تجربیات را مکتوب کند و به همین خاطر مصداق تلاشی برای «انباشت تجربه» است. «انباشت تجربه» همان چیزی است که ما ایرانی‌ها به آن عادت نداریم. ضرورتش را درک نکرده‌ایم و به آن التفاتی نداریم. نمی‌دانیم ثبت و انباشت این تجربه‌ها چه سرمایه‌ای برای یک ملت خواهد شد. کتاب «کآشوب» البته می‌توانست با دایره بازتری از نویسندگان نوشته شود. لیست اسامی نویسندگان مجموعه را که می‌بینی، بیشتر همان‌هایی هستند که در پروژه‌های دیگر با نفیسه مرشدزاده همکاری کرده‌اند. شاید اگر ترکیب نویسندگان متنوع‌تر بود می‌توانستیم روایت‌های متفاوت‌تری را بخوانیم. مطالبی که هم در فرم و نثر با اتمسفر کلی کتاب فرق داشته باشند هم در محتوا و عالم روایت‌ها. مثلا شاید آن موقع رنگ و بو و نشان هیات‌های انقلابی در روایت‌ها بیشتر می‌شد. نویسندگان «کآشوب» از دوستان و همکاران مرشدزاده هستند، پس طبیعی است که مثلا سلیقه و نگاه سیاسی مرشدزاده و دوستانش را در روایت‌ها به تکرار ببینیم. آنجا که حرف سال 88 می‌شود و تعریض‌ها و گاه متلک‌های سبز در گوشه و کنار داستان‌ها دیده می‌شود. خب! اشکالی ندارد اما کاش این کتاب نگاه‌ها و سلیقه‌های دیگری را هم در خود جای می‌داد. به هر تقدیر «کآشوب» آغازی قابل قبول و موفق برای ثبت و انباشت ادبی سنت و میراث عزاداری امام حسین(ع) است. پروژه‌ای که خیلی قبل‌تر از این باید انجام می‌شد و حالا به همّت نفیسه مرشدزاده پا گرفته‌است، الحمدلله. ما می‌توانیم به جدّی‌ و فربه‌تر شدن این سنت؛ سنت انباشت و ثبت عزاداری اباعبدالله(ع) کمک کنیم. ما هرکدام‌مان می‌توانیم از نسبت‌مان با عزای امام حسین(ع) بنویسیم و تجربه‌مان را به قدر بضاعت‌مان مکتوب کنیم. ما هر کدام می‌توانیم «کآشوب» خودمان را بنویسیم.

رضا اسماعیلی می‌گوید: شاهد چاپ شعرهایی با موضوع عاشورا هستیم که فقط نام شعر عاشورایی را با خود یدک می‌کشند و گاه حتی محتوا و مضمونی ضددینی و آیینی دارند. شعرهایی که بوی کفر، شرک و وهن به بزرگان دین از آنها به مشام می‌رسد! به گزارش ایسنا، این شاعر آیینی کشورمان همزمان با ایام سوگواری ماه محرم با توجه به لزوم دقت در انتخاب شعرها، نوحه‌ها و مرثیه‌هایی که در این ایام از سوی مداحان در هیات‌ها و مراسم مذهبی خوانده می‌شود در یادداشتی با عنوان «شعر ضدآیینی!» نوشت:
درس آزادی به دنیا داد رفتار حسین
بذر همت در جهان افشاند، افکار حسین
«گر نداری دین به عالم، لااقل آزاده باش‏»
این کلام نغز می‏‌باشد ز گفتار حسین
«مرگ باعزت ز عیش در مذلت بهتر است‏»
نغمه‌ای می‏‌باشد از لعل گهربار حسین
فضل‌الله صلواتی
شعر بالا، نمونه‌ای از یک شعر عاشورایی فاخر و ارجمند است که جان و جهان قیام عاشورا را که آزادگی و ستم‌ستیزی است، بخوبی و در آینه‌ای روشن به تماشا گذاشته است ولی متاسفانه در کنار شعرهای خوش‌مضمون و انسان‌سازی چون این شعر، هر سال در ایام محرم- بویژه در روزهای تاسوعا و عاشورای حسینی- شاهد چاپ و انتشار شعرهایی با موضوع عاشورا هستیم که فقط نام شعر عاشورایی را با خود یدک می‌کشند و گاه حتی محتوا و مضمونی ضددینی و آیینی دارند. شعرهایی که بوی کفر، شرک و وهن به بزرگان دین از آنها به مشام می‌رسد. شعرهایی که در قاب و قالب «زبان‌حال» گویی و با لهجه‌ای وهن‌آلود، چوب حراج به آبروی اهل بیت می‌زنند! در بعضی از شعرهایی که لهجه «زبان حال»گویی دارند، شاعر با بی‌اعتنایی تمام به شأن و جایگاه بزرگان دینی، از زبان اهل بیت به عجز و لابه و آه و آوخ‌گویی پرداخته است. در حالی‌که معصومین و خاندان رسالت اسوه‌های عزت نفس، مناعت طبع، شهامت، شجاعت، پایداری و استقامت بودند و در سخت‌ترین شرایط نیز حسرت یک آخ را هم بر دل دشمن گذاشته‌اند. شاعرانی که با چنین بیانی از زبان خاندان رسالت سخن می‌گویند، جان و جهان آموزه‌های دینی را درنیافته‌اند و با سیره عملی بزرگان دین آشنا نیستند، اگر نه هرگز به خود اجازه نمی‌دادند شعرهایی از جنس شعر زیر بگویند. در شعر زیر شاعر از زبان مولی الموحدین، علی(ع) سخن می‌گوید (با عذرخواهی از ساحت ملکوتی آن امام همام):
زیر چشمان زن من جای دست مرد بود
زیر چشمانم ورم افتاد، دستم بسته بود
به گمانم میخ را محکم نکوبیدم به در
در به روی همسرم افتاد، دستم بسته بود
سرودن چنین شعرهایی نشانه آن است که ما در منزل «محبت» اهل بیت (ع) متوقف مانده‌ایم و به قله «معرفت» صعود نکرده‌ایم. به تعبیر ساده‌تر اهل بیت را دوست داریم ولی آنها را خوب نمی‌شناسیم و دوستی ما با بزرگان دین مثل «دوستی خاله خرسه» است، یعنی به‌رغم اینکه نیت‌مان خیر است و می‌خواهیم آنها را بزرگ کنیم، کوچک‌شان می‌کنیم و به جای سربلندی، باعث سرشکستگی‌شان می‌شویم. من یقین دارم شاعر ارجمندی که چنین شعری را سروده است، اگر پیش از سرودن، یک بار احادیث زیر را خوانده بود، هرگز دست به سرودن چنین شعری نمی‌زد: قالَ الإمامُ الْحَسَنِ الْعَسْکَری علیه السلام: «اِتَّقُوا اللهُ وَ کُونُوا زَیْناً وَ لا تَکُونُوا شَیْناً، جُرُّوا إلَیْنا کُلَّ مَوَّدَة، وَ اَدْفَعُوا عَنّا کُلُّ قَبیح، فَإنَّهُ ما قیلَ فینا مِنْ حُسْن فَنَحْنُ أهْلُه وَ ما قیلَ فینا مِنْ سُوء فَما نَحْنُ کَذلِکَ؛ تقوای الهی را- در همه امور- رعایت کنید و زینت‌بخش ما باشید و مایه ننگ ما قرار نگیرید، سعی کنید افراد را به محبت و علاقه ما جذب کنید و زشتی‌ها را از ما دور کنید. درباره ما آنچه از خوبی‌ها بگویند صحیح است و ما از هرگونه عیب و نقصی مبّرا خواهیم بود.» (بحارالأنوار، ج 75، ص 372)
امام صادق علیه‌السلام فرمود: «مَعاشِرَ الشیعه! کُونوا لَنا زَیْنا وَلا تَکونوا عَلَیْنا شَیْنا، قولوا لِلنّاسِ حُسْنا، واحْفَظوا ألْسِنَتَکُمْ وَکُفُّوها عَنِ الفُضولِ و قَبیحِ القَوْلِ(5)؛ ‌ای گروه شیعه! زینت ما باشید، نه باعث ملامت و سرزنش ما، با مردم نیکو سخن بگویید و زبان‌تان را حفظ کنید و آن را از زیاده‌روی و زشت‌گویی بازدارید». (امالی صدوق، ص 327، ح17، مشکوه الانوار، ص 173، منتخب میزان الحکمه، ص239)
قیام عاشورا، قیام عزت، سربلندی و افتخار است. شاعر عاشورایی نیز باید با درک این دقیقه و سرلوحه قرار دادن شعارها و رجزهای عاشورایی، پا به این حریم مقدس بگذارد و دست به خلق و آفرینش آثار ادبی بزند. شعر عاشورایی باید شعری باصلابت و «عزت‌مدار» باشد و در قاب و قالب شعارهای زیر، حماسه انسان‌ساز حسینی را در پیش چشم جهانیان به تماشا بگذارد: «هَیهاتَ مِنا الذلَه؛ دور باد از ما ذلت و خواری»، «أَنَا الْحُسَیْنُ بْنُ عَلِیِّ، آلَیْتُ أَنْ لا أَنْثَنی»؛ «أَحْمی عِیالاتِ أَبی، أَمْضی عَلی دینِ النَّبِیِّ؛ منم حسین ابن علی، سوگند یاد کردم که [در برابر دشمن] سر فرود نیاورم، از خاندان پدرم حمایت می‌کنم و بر دین پیامبر رهسپارم».
«مَوْتٌ فی عِزٍّ خَیْرٌ مِنْ حَیاه فی ذُلٍّ؛ مرگ با عزّت بهتر از زندگی با ذلّت است!»
«اِنی لا اَرَی المَوتَ الا سَعادَه و الحیاه مع الظالمین الا بر ما؛ من مرگ را عین سعادت و خوشبختی می‌دانم و زندگی با ستمگران و ظالمان را شکنجه‌ای دردناک».
«إن کانَ دین مُحَمَّداً لَمْ یَستَقِم الَّا بِقَتلی فَیاسُیُوف خُذینی؛ اگر دین محمد جز با کشته شدن من استوار نمی‏‌شود، پس ‌ای شمشیرها! بیایید و مرا در آغوش خویش گیرید».
«إن لَم یَکُن لَکُم دینٌ و کُنتُم لاتَخافونَ المَعادَ فَکونوا اَحراراً فِی دُنیاکُم؛ اگر دین ندارید و از قیامت نمی‌ترسید، لااقل در دنیای خود آزاده باشید».
جان کلام آنکه شعر عاشورایی، رسانه‌ای برای ترویج فضیلت‌ها و ارزش‌هاست. شعر عاشورایی، شعر عشق، حماسه، عرفان، حکمت، پایداری، ستم‌سوزی، استکبارستیزی، حق‌طلبی و عدالت‌خواهی است. هرکس چیزی غیر از این بگوید و به گونه‌ای دیگر بیندیشد، به یقین راه به خطا برده و از مسیر روشن و سعادت‌بخش نهضت و قیام حضرت ابا عبدالله الحسین(ع) فاصله گرفته است که هرگز اینچنین مباد.

مجتبی فرآورده گفت: هر سال از سینماگران پرسیده می‌شود چرا فیلمی درباره عاشورا نداریم ولی بهتر است یک بار هم از مدیران فرهنگی که بودجه دست‌شان است این سوال پرسیده شود. به گزارش مهر، مجتبی فرآورده، کارگردان و تهیه‌کننده سینما درباره آخرین وضعیت ساخت فیلمنامه «ثارالله» که درباره امام حسین(ع) است، گفت: با بسیاری از ارگان‌ها برای ساخت این فیلم صحبت کرده‌‌‌‌‌ایم و هنوز به نتیجه‌ای نرسیده‌‌‌‌‌‌ایم. دیگر هیچ نهادی نمانده است که ما به سراغش نرفته باشیم و دیگر می‌شود گفت گویا اراده‌ای وجود دارد که این فیلم ساخته نشود. وی در پاسخ به اینکه چرا ما در سینمای‌مان آثار قابل اعتنا درباره قیام عاشورا کم داریم، توضیح داد: فکر می‌کنم به جای اینکه از سینماگران سوال شود چرا درباره اهل‌بیت بویژه امام حسین(ع) فیلمی نمی‌سازند بهتر است از مدیران مراکز متعدد فرهنگی ـ‌ هنری سوال شود بالغ بر ۶ هزار میلیارد تومان بودجه فرهنگی کشور را صرف چه اموری می‌کنند که هر روز بیش از گذشته از اخلاق، انصاف و صداقت دور می‌شویم. جدای از اینها باید از مدیران تلویزیون پرسید مردم چند سال دیگر باید به جای امام حسین(ع)، مختار را در تلویزیون ببینند؟ امسال را مستثنا کنیم و به جای اینکه سینماگران به این سوال‌ها جواب دهند و بگویند چرا در این حوزه کم کار هستند این بار مبنا را بر تعداد قابل توجه مراکز فرهنگی ـ هنری بگذاریم و بپرسیم چرا آنها در این باره فعالیت نمی‌‎کنند؟
 

انتشار «در فرانسه تک‌درختی هست» به قلم وحید جلیلی
جدیدترین کتاب وحید جلیلی، نویسنده و فعال فرهنگی جبهه انقلاب منتشر شد. به گزارش فارس، «در فرانسه تک‌درختی هست» عنوان تازه‌‌‌‌‌ترین کتابی است که با تأملی بر جهان انقلاب اسلامی ایران به قلم وحید جلیلی چاپ و روانه بازار نشر شده است. این کتاب که از سوی انتشارات معارف در 120 صفحه منتشر شده با نثری زیبا مخاطب را با پیش‌آمدها و تأثیرات انقلاب اسلامی بر جهان، انحرافات پیش پای انقلاب و افق‌های پیش رو و مسیر پیشرفت‌های انقلاب آشنا می‌کند. «مکتب ملکوتی جمع»، «غزه در محاصره؛ جهان در اشغال»، «حزب‌الله از نوع حزب‌الله»، «اسلام جهاد، مبنای مسجد آباد»، «استراتژی سطل آب!»، «آزمایشگاه‌های سلاح کشتارجمعی در کنار کتابخانه‌های حقوق بشر»، «گر خانه محقر است و تاریک بردیده روشنت نشانم!»، «لیبرالیسم علیه امپریالیسم»، «در فرانسه تک‌درختی هست» و «عهد مالک و خاورمیانه جدید» 10 سرفصلی است که مطالب این کتاب را تشکیل می‌دهد.

انتقادهای میرباقری از مسؤولان
چقدر باید برای ساخته شدن «سلمان» زخم بخورم؟
داوود میرباقری با انتقاد از وضعیت فرهنگی و رویکرد مسؤولان در این سال‌ها که باعث شده فیلمنامه «سلمان» وی امکان ساخته شدن پیدا نکند، از اهمیت پرداختن به شخصیت سلمان سخن گفت. به گزارش مهر‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌، داوود میرباقری، کارگردان آثاری همچون مختارنامه، معصومیت از دست رفته، مسافر ری و امام علی(ع) با گله از مسؤولان فرهنگی و همچنین نیروهای متدین و مذهبی به دلیل قصور در تولید آثار فاخر و اثرگذار بر روح جامعه گفت: چقدر باید به خاطر «سلمان» روح و زندگیم زخم بخورد؟ این زخم‌ها زمانی اجر دارد که نتیجه داشته باشد. من ۱۵ سال پیش «سلمان» را نوشته‌ام و آماده است، دیگر خسته شده‌ام از این نوع کار کردن، یعنی شما سال‌ها زحمت می‌کشی ولی آخر کار با آنچه فکر می‌کردی تفاوت دارد و موضع‌گیری‌ها، کمبود امکانات و یک تغییر مدیریت این همه لطمه به کار وارد می‌کند. سلمان را اینگونه نخواهم ساخت، سلمان را همانطوری می‌سازم که فکر می‌کردم، همانطوری می‌سازم که نوشتم. به اعتقاد من «سلمان فارسی» یک پروژه جهانی است بویژه که موضوعش جست‌وجوی خداست که همه جهانیان سال‌هاست با آن درگیرند. شخصا به لحاظ ساختار همه بضاعتم را گذاشتم روی فیلمنامه تا کار جذابی شود تا هم مخاطبان حرفه‌ای و هم مخاطبان عام از آن لذت ببرند. این نویسنده و کارگردان با انتقاد از بهانه برخی مدیران که بودجه را عامل تولید نکردن آثاری همچون سلمان می‌دانند، اظهار کرد: «مختار» به روایتی ۲۵ میلیارد و به روایتی دیگر ۳۰ میلیارد هزینه داشت. فارغ از پخش چندین باره از تلویزیون و عرضه در دیگر کشورهای مسلمان، به طور متوسط چند خانواده ایرانی یک مجموعه «مختار» را خریده و در خانه دارند؟ آن هم مجموعه‌ای که قیمتش ۱۵ تا ۱۶ هزار تومان است. بر این اساس مگر می‌شود هزینه تولید برنگشته باشد. وی با اشاره به وقتی که برای «سلمان فارسی» گذاشته، خاطرنشان کرد: می‌خواهم باقیمانده عمرم را با سلمان بگذرانم. سلمان همان کسی بود که به دنبال منجی می‌گشت و قبل از اسلام به مسیح به عنوان منجی فکر می‌کرد اما بعد از اسلام عشق به علی است که حالش را  خوب می‌کند.

تکذیب یک خبر درباره آستان قدس رضوی
مدیرکل روابط عمومی و امور رسانه آستان قدس رضوی با اشاره به حواشی اخیر درباره خبر ورود عکاسان رسانه‌ها به حرم مطهر رضوی گفت: آستان قدس رضوی همواره با آغوش باز پذیرای همه رسانه‌های کشور است و مطالب مطرح شده درباره ممانعت از حضور عکاسان رسانه‌ها در حرم مطهر رضوی  نادرست است. به گزارش روابط عمومی آستان قدس رضوی، این آستان مبارک در ایام تاسوعا و عاشورای حسینی میزبان بیش از ۵۰ رسانه مکتوب و مجازی و ۱۳ شبکه تلویزیونی است که نسبت به سال‌های گذشته افزایش چشمگیری داشته است. همه رسانه‌های کشور می‌توانند با هماهنگی با این اداره کل از فیض حضور در حرم مطهر رضوی بهره‌مند شوند و به عنوان خادمان رسانه‌ای این آستان مقدس فعالیت کنند.
 

«یا ساقی العطاشا» جدیدترین نقاشی عاشورایی حسن روح‌الامین
حسن روح‌الامین جدیدترین نقاشی خود را به سقای دشت کربلا حضرت ابوالفضل(ع) اختصاص داده و آن را «یا ساقی العطاشا» نامیده است. به گزارش فارس، حسن روح‌الامین، نقاش جوان و عاشورایی کشورمان از جدیدترین اثر خود با عنوان «یا ساقی العطاشا» رونمایی کرد. این اثر که با تکنیک دیجیتال خلق شده است، به حضور سقای دشت کربلا حضرت ابوالفضل(ع) میان اهل خیام اشاره دارد.

کج‌دهنی کارگردان فیلم حامی فتنه به حس وطن‌پرستی هموطنانش؟!
رضا درمیشیان، کارگردان فیلم توقیفی و حامی فتنه «عصبانی نیستم» داور بخش رقابتی «فیلم‌های کوتاه» دومین دوره جشنواره بین‌المللی فیلم «سلیمانیه» در شهر سلیمانیه در کردستان عراق ‌شد. به گزارش «وطن امروز»، اعضای هیات داوران بخش رقابتی «فیلم‌های کوتاه» دومین دوره جشنواره بین‌المللی فیلم «سلیمانیه» که درمیشیان یکی از اعضای آن است، 47 فیلم از کشورهای مختلف را داوری می‌کنند. نکته جالب حضور درمیشیان، کارگردان فیلم توقیفی و حامی فتنه «عصبانی نیستم» در میان هیات داوران این جشنواره است، آن هم در شرایطی که منطقه کردستان عراق در چند هفته اخیر به واسطه نفوذ و دخالت آشکار رژیم صهیونیستی در میان سران این منطقه و با وجود مخالفت جدی جمهوری اسلامی ایران، به دنبال جدایی از کشور عراق است. آیا حضور این کارگردان جوان در یک جشنواره کم‌سابقه و کم‌اعتبار در اقلیم کردستان عراق آن هم در بحبوحه تنش‌ها میان طرف ایرانی و کرد را باید نوعی کج‌دهنی از سوی او به حس وطن‌پرستی مردم کشورمان دانست؟

 

عبور می‌کنند از روز دهم ، از کربلا...
بدن‌های پاره پاره‌ای که روی زمین رها شده و کسی خاک‌شان نکرد...
از سکینه و رباب و سجاد عبور کرده بودند...
که با دست‌های بسته و لباس‌های به خاک نشسته مرثیه‌خوان جسم صد چاک حسین بودند...
عبور کرده بودند از نیزه‌هایی که جسم مطهر حسین را در خودش غرق کرده بود...
عبور می‌کردند از کربلا
بدون حسین...، بدون علمدار...
نه علی‌اکبر و عباسی کنار زینب‌اند که یاری‌اش کنند...
حالا چه بازگشتی؟
با دست بسته و شترهای بی‌جهاز...
به کوفه که می‌رسند، کربلا تکرار می‌شود...
دل‌ها خون برای، آن کس که سپاهش غارت شد...
 با لب‌های تشنه شهیدش کردند...
به فدای آن کس که محاسنش به خون خضاب شد...
منتظران از بام و کوچه‌ها کمین کرده‌اند، اسیر ببینند...
همان‌ها که نامه‌های پر از التماس‌شان، حسین را روانه کرب‌وبلا کرد...
ناگهان منتظران، قاتلین حسین شدند... آنان که صدای الهی العفو قنوت نماز شب‌شان دل سنگ را آب می‌کرد، کم آوردند در فهمیدن صدای پای حق...
کوفیان ایمان از کف داده هل هله می‌کشیدند...
حسین اما نگاهش با زینب بود، بر روی نیزه...
تندیسی از ظلم آل‌زیاد در شهر...
و چه دردی می‌کشید خواهری که سر در بدن داشت و تنها از برادرش مانده همین بلندمرتبه سر...
نمازهای نشسته زینب و خمیدگی قدش از همین جا شروع شد و بدرقه می‌کرد، نگاه نفرین شده کوفیان را...
حالا اگر سیل اشک‌ها، کوفه را هم نابود کند کم است برای لحظه‌ای که صدای هل من ناصر حسین را تنها خودش شنید و خودش...
زینب است و  غیرت حیدر، در رگ‌هایش
زینب است و سربازی امام زمان را از فاطمه به ارث برده...
زینب است و مظلومیتش بوی حسن را به مشام دل می‌برد...
زینب است و خواهر حسین...
که سرش برود، حق خدا را ناحق نخواهد کرد...
زینب و روز یازدهم و فراقی که از همان روز، شکافت فرق حیات خواهر را...
زینب است و کربلایی که حالا هزار و چهارصد سال است، دریای اشک دنیا، که از خطبه‌های او جوشان است...
سلام علی قلب زینب الصبور...
چیزی عوض نشده، کل یوم عاشورا و کل عرض کربلا
مهدی فاطمه هم منتظر است...
نامه بیعتی هست تا برای ظهورش حواله شهر انتظار کنیم؟
او منتظر ماست که ما برگردیم‌...

دبیرخانه جشنواره مردمی فیلم عمار، فراخوان هشتمین دوره خود را در 5 بخش رقابتی و موضوعات مختلف منتشر کرد.
به گزارش «عمارفیلم»،  فراخوان هشتمین جشنواره مردمی فیلم عمار با موضوعات «تاریخ معاصر ایران»، «فتنه سال ۸۸»، «بیداری اسلامی و جهانی»، «نقد درون‌گفتمانی»، «جنگ نرم»، «اقتصاد مقاومتی» و «ملت قهرمان» منتشر شد. متقاضیان شرکت در جشنواره، تا ۲۰ آبان فرصت دارند آثار خود را در بخش‌های «فیلم»، «نقد، مقاله و پژوهش‌های سینمایی»، «تولیدات رادیویی»، «فیلم ما» و «آگهی بازرگانی و اقلام تبلیغاتی» با مراجعه به تارنمای
AmmarFilm.ir ثبت و حداکثر تا 5 روز پس از آن به دبیرخانه جشنواره ارسال کنند. بر اساس این فراخوان، بخش «هدایای مردمی» که در دوره گذشته این جشنواره مطرح شده بود، در این دوره به عنوان یکی از بخش‌های مستقل در فراخوان گنجانده شده است و مردم می‌توانند هدایای خود را جهت اهدا به فیلمسازان به دبیرخانه این جشنواره ارسال کنند. بر اساس فراخوان هشتمین جشنواره عمار، آثاری که تا تاریخ ۲۵ مهرماه به دبیرخانه ارسال شود
درصورت رضایت فیلمساز و با نظر هیأت انتخاب، در نخستین مرحله وارد چرخه اکران مردمی می‌شود. هشتمین جشنواره مردمی فیلم عمار، ۸ تا ۱۷ دی‌ماه ۹۶ در سینما فلسطین تهران برگزار می‌شود.