اسدالله خسروی*: 

گروه اجتماعی: تهران سیاه‌تر از همیشه شده و دیگر به جرأت می‌توان گفت تداوم آلودگی هوا، رنگ آسمان پایتخت را از خاکستری به سیاه تغییر داده است. به گزارش «وطن‌امروز»، تعطیلی ناشی از آلودگی هوا به غیر از مدارس، دامن دانشگاه‌های تهران را هم گرفت.  معاون امور عمرانی استاندار تهران در جلسه‌ کارگروه کاهش آلودگی هوای شهر تهران اظهار داشت: به دلیل افزایش میزان آلایندگی هوا، مدارس استان تهران جز شهرهای دماوند، پردیس، رودهن و فیروزکوه در تمام مقاطع فردا در نوبت صبح و عصر تعطیل است. به گزارش فارس،  وی افزود: طرح زوج و فرد از مقابل در منازل نیز اجرا خواهد شد. همچنین اجرای همه مسابقات ورزشی در روز شنبه در تهران لغو شده است. معاون امور عمرانی استانداری تهران همچنین از تعطیلی تمام مراکز آموزش عالی تهران خبر داد. سایه مدیریت ضعیف شهری در کنار ادامه بی‌تدبیری‌های دولتی و نیامدن باد در پایتخت موجب شد آلودگی شدید همچنان در تهران استقرار داشته باشد و تعداد جلسات تکراری درباره آلودگی هوا بیشتر شود. خروجی این جلسات تعطیلی مدارس و دانشگاه‌های پایتخت بود و این احتمال وجود دارد با افزایش شدت آلاینده‌ها، مدارس در روزهای یکشنبه و دوشنبه هم تعطیل شود. شاخص آلودگی هوای تهران دیروز بیش از 166  بود تا هوای پایتخت ناسالم گزارش شود. این در حالی است که در ۲۴ ساعت ماقبل آن هم این شاخص روی عدد 161 قرار داشت و هوا برای همه افراد ناسالم و آلوده بود تا روز پنجشنبه تهران هشتمین شهر آلوده جهان معرفی شود؛ رکوردی که جمعه شکسته شد و تهران به عنوان دومین شهر آلوده جهان معرفی شد. بنا به این گزارش، شهروندان تهرانی در حالی دومین هفته از آلودگی هوا را سپری می‌کنند که مدیران شهری و دست‌اندرکاران محیط‌زیست به جای چاره‌اندیشی برای رفع این معضل، همچنان منتظر معجزه‌اند؛ معجزه‌ای از جنس باد و باران؛ هر چند این مسکن‌های گذرا هم تاکنون نتوانسته‌اند گره‌گشای حل مشکل پدیده خطرناک آلودگی هوا در کلانشهر تهران شوند. تنها راهکار همیشگی مدیران شهری و دست‌اندرکاران محیط‌زیست در مواجهه با آلودگی هوا تشکیل کمیته و کارگروه ملی و استانی برای کاهش اثرات این پدیده بر سلامت شهروندان است که نتیجه تصمیمات آن نیز در آخر جز تعطیلی مدارس و بعضا محدودیت تردد کامیون‌ها نمی‌شود. هفته گذشته تهران در شرایط ناسالم برای همه قرار داشت و بعضا ذرات کمتر از 5/2 میکرون روی عدد 150 به بالا قرار داشت. شاخص‌ها برای میزان آلودگی هوا به این ترتیب است؛ 0 تا 50 پاک، 51 تا 100 سالم، 101 تا 150 ناسالم برای گروه‌های حساس، 151 تا 200 ناسالم برای همه، 200 تا 300 بسیار ناسالم، 300 تا 500 خطرناک. لذا قرار گرفتن شاخص کیفیت هوا در هر کدام از این شاخص‌ها دارای تعاریفی است که بعضا برخی از آنها سبب اثراتی سوء بر سلامت انسان‌ها می‌شود. اثرات حاد بر سلامت معمولا از شاخص بالاتر از 200 شروع می‌شود که در ایران حسب قانون آلودگی هوا به‌عنوان شرایط اضطرار خوانده می‌شود و به رنگ بنفش نمایش داده شده است. پایین بودن شاخص از عدد 200، علامت هشدار بوده و به این معناست که افراد باید مراقبت‌های لازم را انجام داده و از انجام فعالیت‌های غیرضرور خودداری کنند. لذا در روزهای گذشته که شاخص آلودگی هوای تهران در بازه بین 130 تا 165 حرکت کرده، نمایانگر خطر جدی برای افراد جامعه است. شاید چون تهران سال‌هاست 100 هزار تاکسی فرسوده، ناوگان حمل‌و‌نقل فرسوده، تردد موتوسیکلت‌های کاربراتوری، استفاده از بنزین بی‌کیفیت و فعالیت معادن و کارخانه‌های صنعتی در داخل شهر و هزاران مشکل از این دست دارد، باید برای حل آنها دست به دامان زمان شویم، البته پیروز حناچی، به عنوان شهردار تهران دیگر دست از اقدمات عاجل و فوری برای کاهش آلودگی هوا برداشته است و امید به وزش باد و بارش باران برای کاهش آلودگی هوا دارد.ژ

شورای شهر جایی بود که همه خواسته‌های اصلاحات در آن لحاظ شد، هیچ نظارتی بر کاندیداها وجود نداشت، آنها با تمام توان به عرصه ورود داشتند، «تَکرار» کردند و شورایی یکدست را تشکیل دادند؛ شورایی که حتی برای شهردار شدن «محسن هاشمی‌رفسنجانی» حاضر نشد یک صندلی خود را به یک اصولگرا دهد و «مهدی چمران» را به جمع خود بپذیرد. شعارهای پرطمطراقی از سوی اعضای این شورا داده می‌شد و شورای شهر پنجم حالا بیشتر عمر خود را گذرانده و در سرازیری قرار گرفته است. حال می‌توان از عملکرد شورا در این بیش از 2 سال جمع‌بندی داشت و فعالیت‌های آن را در کنار هم نشاند؛ شورایی که برای نخستین‌بار بیشترین مسأله بررسی شده در آن انتخاب شهردار بوده است. شورای شهری که بیشترین طرح‌های آن ناظر به تفکرات اقتصادی- اجتماعی از قبیل «گران کردن شهر» تا «زیست شبانه» لیبرالی بود، بیش از آنکه کارآمدی مدیریت شهری داشته باشد، مواجهه «پوپولیستی» با مسائل داشته است و تلاش کرده صرفا با هوچی‌گری‌های رسانه‌ای مردم را سرگرم کند.

***

صادق فرامرزی*: پوپولیسم چیست و چرا شکل می‌گیرد؟ شاید اولین نکته‌ای که باید در پاسخ به این پرسش بیان کرد آن باشد که این واژه فارغ از بار ارزشی و معنایی خود نیز سرنوشتی متمایز از سایر واژه‌های رایج در علوم اجتماعی و سیاسی نداشته است، شکاف معنایی بزرگی میان آنچه پوپولیسم خوانده می‌شود و آنچه از آن در افواه عمومی به‌عنوان پوپولیسم یاد می‌شود وجود دارد، شکافی که در شق اول خود معنایی عام داشته و بیانگر غلبه داشتن روحیه شخصی‌سازی دموکراسی به جای نهادمند دانستن آن و تلاش برای نخبه‌ستیزی در امر سیاسی است و در شق دوم عموما به هر گفتار و کردار مردم‌فریبانه‌ای که با نیت تهییج عمومی صورت گیرد لقب «کار پوپولیستی» داده می‌شود. به این معنا هرقدر در مطالعات علوم اجتماعی از پوپولیسم به‌عنوان یک جریان یاد می‌شود در فضای عمومی عمدتا محدود به فعل سیاسی می‌شود. بر مبنای همین امر می‌توان تکثر تعاریف از پوپولیسم را ناشی از ارتزاق ادبیات عامه از الفاظ تخصصی علوم اجتماعی دانست و از همین جهت قضاوت‌های ارزشی متفاوتی نسبت به آن می‌شود، عده‌ای آن را طغیان دموکراسی علیه دموکراسی می‌خوانند و عده‌ای نیز همچون «بنیامین آردیتی» با تشبیه پوپولیسم به میهمانی مست در یک جمع رسمی که مبادی هیچ‌کدام از آداب نیست به دنبال اعتراف گرفتن از این پدیده می‌روند تا پوپولیسم در میانه مستی، به حقیقت دموکراسی اعتراف کند و آن اعتراف، حقیقت دموکراسی در روزگاری است که آرمان اولیه آن یعنی «حکمرانی مردمی» را در چارچوب‌های نخبه‌گرایانه فراموش کرده است.