گروه سیاسی: «آماده هستیم تا طیف گسترده‌ای از گزینه‌ها را برای ایران در نظر بگیریم». این بخشی از سخنان جیک سالیوان، از مقامات ارشد کاخ سفید و دستیار باراک اوباما، در گفت‌وگو با جروزالم پست است که در صورت شکست مذاکرات هسته‌ای مطرح شده است. به گزارش «وطن امروز»، اظهارات مقامات آمریکا درباره توافق هسته‌ای این موضوع را به اثبات می‌رساند که این توافق چقدر برای آنها اهمیت دارد. به عبارت دیگر مشخص نیست در توافق ژنو، آمریکا به چه میزان از خواسته‌های خود دست پیدا کرده که در صورت نقض آن یک بار ایران را به گزینه نظامی و بار دیگر به اعمال تحریم‌های بیشتر تهدید می‌کند. به نظر می‌رسد طرح چنین مباحثی از سوی دولت آمریکا آن هم در شرایطی که در آستانه مذاکرات کارشناسی نیویورک برای توافق جامع هستیم، به منظور اهرم فشار در جهت گرفتن امتیازهای بیشتر از ایران باشد. به گزارش تسنیم، جیک سالیوان در نشست سالانه «بنیاد دفاع از دموکراسی‌ها» که یکی از سازمان‌های نومحافظه‌کار و از حامیان سرسخت رژیم صهیونیستی به شمار می‌رود نیز با اشاره به مذاکرات هسته‌ای ایران و 1+5 گفت: اگر مذاکرات به شکست منجر شود، اگر ایران با حسن نیت مذاکره نکند، آماده خواهیم بود با همکاری کنگره تحریم‌های بیشتری را علیه ایران اعمال کنیم. وی در ادامه افزود: منطق ما این است که فرصتی برای حساس‌تر کردن انتخاب ایران فراهم آوریم. آنها می‌توانند با حسن نیت مذاکره کنند و به راه‌حلی دست یابند که نگرانی‌های جامعه بین‌المللی درباره برنامه‌شان را برطرف می‌کند یا اینکه با فشاری فزاینده مواجه شوند. سالیوان گفت: ما روشن کرده‌ایم که تحریم‌ها تنها ابزار موجود آمریکا نیست. با بدتر شدن وضعیت ما آماده هستیم طیف گسترده‌ای از گزینه‌ها را در نظر بگیریم. پیش از اظهارات سالیوان، چندین مرتبه مقامات مختلف آمریکا در سطح رئیس‌جمهور، وزرا و معاونان وزیر خارجه و حتی جانشین سخنگوی وزارت خارجه آمریکا، ایران را در صورت شکست یا نقض مذاکرات هسته‌ای تهدید به همه گزینه‌ها کرده‌اند. نکته قابل توجه این است که دامنه تهدیدات تا سطح جانشین سخنگوی وزارت خارجه آمریکا نیز پایین آمده است.
موشک‌های بالستیک در مذاکرات نهایی
اد رویس، رئیس‌کمیته روابط خارجی مجلس نمایندگان آمریکا، که بارها سخنانی تند درباره برنامه هسته‌ای ایران بر زبان رانده  در نشست سالانه مؤسسه نومحافظه‌کار «بنیاد دفاع از دموکراسی‌ها» در برابر آنچه خط‌مشی موفقیت‌آمیز در قبال ایران می‌خواند، ادامه برنامه موشک‌های بالستیک ایران را به عنوان شکست آمریکا تلقی وعنوان کرد از بین بردن برنامه موشک‌های بالستیک ایران باید هدف نهایی مذاکرات باشد. وی در این باره گفت: از میان برداشتن توان ایران برای تولید تسلیحات هسته‌ای هدف اولیه و از بین بردن برنامه موشک‌های بالستیک ایران باید هدف نهایی مذاکرات باشد. وی همچنین گفت: شکست، پذیرش هر چیزی کمتر از یک روش قابل بررسی برای برچیدن برنامه هسته‌ای تسلیحاتی ایران است. وی افزود: موفقیت یعنی اینکه آن قانون را تصویب کنیم. رویس به قانونی که در تابستان گذشته با 400 رأی موافق در برابر 20 رأی منفی به تصویب رسید اشاره داشت که براساس آن تحریم‌های بیشتر نفتی علیه ایران تصویب می‌شد. دو ماه پس از تصویب این قانون، گفت‌وگوهای مستقیم بین ایران و آمریکا در نیویورک آغاز شده و در ژنو ادامه یافت. پس از این تغییرات، رابرت منندز، رئیس کمیته روابط خارجی سنا، پذیرفت که در این قانون اصلاحاتی انجام گیرد مبنی بر اینکه در صورت عدم دستیابی ایران و گروه 1+5 به توافق جامع، تحریم‌ها تشدید شود که با واکنش اوباما و تهدید به وتو مواجه شد.
گزارش ضدایرانی وزارت خارجه آمریکا
 تهران یکی از حامیان بزرگ تروریسم است. این جدیدترین اتهام دولت آمریکا در ادامه سریال‌های اتهام‌زنی غرب به ایران است. این موضوع که در گزارش سالانه تروریسم وزارت خارجه آمریکا به آن اشاره شده در شرایطی صورت گرفت که دولت یازدهم در 8 ماه گذشته در موضع اعتمادسازی و تعامل بی‌سابقه با غرب بوده است. به گزارش «وطن امروز»، بعد از اتهامات حقوق بشری به ایران در گزارش سالانه وزارت خارجه آمریکا درباره حقوق‌بشر، این بار این وزارتخانه در گزارش سالانه خود درباره تروریسم که چهارشنبه هفته گذشته منتشر شد، ایران را یکی از حامیان بزرگ دولتی تروریسم عنوان کرده است. براساس شواهد موجود، میزان اتهامات غرب علیه ایران در دولت یازدهم به‌رغم تعامل بی‌سابقه با غرب و امضای توافق هسته‌ای رو به افزایش بوده است. به نظر می‌رسد تاکید وزارت خارجه آمریکا در گزارش خود بر این مطلب که ایران یکی از بزرگ‌ترین حامیان تروریسم است و بیان آن در آستانه مذاکرات کارشناسی برای توافق جامع در جهت تکمیل سناریوی غرب برای ورود مسائل غیرهسته‌ای در مذاکرات ایران با 1+5 باشد. موضعی که بارها از زبان مقامات مختلف دولتی آمریکا عنوان شده است. آن‌طور که تسنیم به نقل از آسوشیتدپرس آورده، وزارت خارجه آمریکا در گزارش خود که روز چهارشنبه آن را منتشر کرده است تصریح کرد که حملات تروریستی در سال‌های 2012 و 2013 در سراسر جهان بیش از 40 درصد افزایش داشته است. وزارت خارجه آمریکا در ادامه اتهام‌زنی‌های خود علیه ایران، مدعی شده است که تهران یکی از حامیان بزرگ دولتی تروریسم است که همچنان درخواست‌ها برای اثبات صلح‌آمیز بودن برنامه هسته‌ای خود را رد می‌کند. وزارت خارجه آمریکا همچنین مدعی شد جمهوری اسلامی، حضور خود را در آفریقا افزایش داده و سعی می‌کند برای جدایی‌طلبان یمن و بحرین سلاح ارسال کند. علاوه بر این اشاره شده که حزب‌الله لبنان برای حمایت از بشار اسد رئیس‌جمهوری سوریه از حمایت مالی و لجستیکی ایران برخوردار است. در این گزارش تأکید شده نابودی کانون اصلی رهبری القاعده در پاکستان و افغانستان پروسه تمرکززدایی از این شبکه را شدت بخشیده که بنابراین، وابسته‌های تهاجمی‌تر و مستقل‌تری در این شبکه ظهور کرده‌اند که بویژه در یمن، سوریه، عراق، شمال آفریقا و سومالی فعال هستند. جدای از بیانیه‌ها و گزارش‌های ضدایرانی مطرح شده از سوی غرب، مقامات غربی نیز با اظهارات مختلفی موضع ضدایرانی خود را دنبال می‌کنند. نکته قابل توجه در این میان سرایت لفظ تهدیدآمیز علیه جمهوری اسلامی ایران به مقامات پایین‌رتبه دولت آمریکا است. توافق ژنو نه‌تنها سایه تهدید نظامی و ادعاهای اتهامی علیه ایران را کاهش نداده بلکه بعد از آن مقاماتی با سطوح پایین‌تر نیز جسارت اتهام‌زنی به ایران را پیدا کرده‌اند. پیش از این نیز سازمان ملل متحد، وزارت خارجه انگلیس و کاترین اشتون مسؤول سیاست خارجی اتحادیه اروپا طی گزارش‌هایی جداگانه به اتهام‌زنی علیه جمهوری اسلامی ایران پرداخته بودند.
 

دکتر شهریار زرشناس: رئیس‌جمهور محترم در مراسم افتتاحیه بیست و هفتمین نمایشگاه کتاب ضمن ایراد بیاناتی چنین فرمودند: «باید تشخیص خوب و بد را به صاحبنظران واقعی، انجمن‌ها و اصحاب قلم و فکر واگذار کنیم و کار را برای آنها آسان کنیم و بدانیم که هیچکس در ممیزی بالاتر از وجدان و افکار عمومی نیست. آنها بهترین ممیزان هستند و می‌دانند که به استقبال چه کتابی بروند و چه کتابی را در گوشه انزوا قرار دهند».
پیش از این نیز اظهارنظر مشابهی توسط آقای رئیس‌جمهور درباره افکار عمومی و اینکه اینها بهترین میزان هستند و نظایر این، عنوان شده بود. نظر به اهمیت فوق‌العاده فرهنگ و مباحث فرهنگی و با توجه به اینکه اکنون در متن یک جنگ نرم و تهاجم فرهنگی تمام‌عیار قرار داریم، خوب است تاملی درباره این بیانات داشته باشیم. در مباحث فرهنگی و مقوله کتاب و نشر، هدف از ممیزی چیست؟ در واقع ممیزان در قلمرو فرهنگ و تولید و نشر کتاب، در همان مقام و جایگاهی قرار دارند که متخصصان و کارشناسان بهداشتی با نظارت بر پروسه تولید مواد خوراکی، دارویی و نظایر آن (به منظور حفظ سلامت مصرف‌کنندگان) از آن مقام عمل می‌کنند.
آیا می‌توان نظارت بر تولید و توزیع مواد خوراکی، دارویی و... را کنار گذاشت و عنوان کرد مصرف‌کنندگان موارد خوراکی و دارویی (که در این مثال در جایگاه افکار عمومی در مبحث تولید و نشر کتاب قرار دارند) بهترین میزان هستند؟
اگر در پشتوانه نظری بیانات رئیس‌جمهور محترم تامل کنیم، درمی‌یابیم ریشه و پایه سخنان آقای رئیس‌جمهور، مفروض گرفتن این اصل است که گویا افکار عمومی نوعا و ذاتا در مقام و جایگاهی قرار دارد که می‌تواند در موضوع تولید و نشر کتاب معیار و میزان تشخیص سلامت و حقیقت از غیر آن باشد. یعنی گویا افکار عمومی بودن معیار و میزان تشخیص حقیقت و حق از باطل است.
در غرب مدرن، ایدئولوگ‌های لیبرالیست و پیروان برخی گونه‌های دیگر «دموکراسی اومانیستی» در حوزه تبلیغات و در رسانه‌ها به نحوی سخن می‌گویند که ماحصل آن، این است که گویا افکار عمومی معیار و میزان حق و باطل و صحیح و غلط است. البته ایدئولوگ‌های لیبرالیست و فیلسوفان اومانیست (از هابز و لاک تا هیوم و جان استوارت میل) که مدعای محوریت افکار عمومی در قضاوت و تعیین و تشخیص خوب و بد و حق و باطل را عنوان می‌کردند، این سخن و مدعایشان برخاسته از تلقی و تفسیری بود که از حقیقت داشتند.
معرفت‌شناسی اومانیستی فاقد معیار و میزان روشنی برای تعریف و فهم و شناخت حقیقت بوده است (بگذریم از صور متاخر اومانیستی که اساسا منکر حقیقتند.) این امر بدانجا انجامیده که قضاوت افکار عمومی را به عنوان میزان و معیار عنوان کرده‌اند. البته چون ایدئولوگ‌ها و استراتژیست‌های لیبرالیست در عمل و در واقع متوجه بی‌پایگی مدعای خود بودند،‌ با طراحی و اجرای سازوکارهای مختلف از جمله رسانه‌ها و استفاده از امکانی که صنعت فرهنگ و نظام آموزش رسمی مدرن و دیگر ابزارهای مستقیم و غیرمستقیم تاثیرگذاری و جریان‌سازی در ذائقه و باورهای عمومی برای‌شان فراهم می‌کرده است، مدیریت افکار عمومی و محتواسازی برای آن و رهبری‌اش را برعهده گرفته‌اند.
از این رو شاهدیم در اجتماعات لیبرال- مدرنیستی به طور مکرر و مستمر از محوریت افکار عمومی به عنوان میزان و معیار و ممیز صحیح از غیرصحیح و حق از باطل و خوب از بد سخن گفته می‌شود (زیرا در تفکر اومانیستی معیار و میزان ثابت و روشن و مطلقی برای شناخت حقیقت وجود ندارد و در این موضوع لیبرالیست‌ها و پیروان دیگر صور ایدئولوژی‌های مدرن کاملا سرگردان و بلا تکلیفند). اما در عمل غول‌های رسانه‌ای انحصارات سرمایه‌داری و تکنوکرات-بوروکرات‌های شاغل در صنعت فرهنگ و ژورنالیست‌ها و ایدئولوگ‌های لیبرالیست و فمینیست و... هستندکه افکار عمومی را مدیریت و اداره و کنترل و رهبری (البته به سوی گمراهی) می‌کنند.
اما در تبلیغات و شعارهایی که سر می‌دهند به اقتضای مفروضات اومانیستی‌ای که بدان معتقد هستند به طور مستمر از محوریت افکار عمومی نام می‌برند. از منظر حکومت اسلامی و در افق متفکرین که معیارها و موازین روشنی برای تشخیص حق از باطل و خیر از شر وجود دارد که حقیقت و حق، مبنا و اساس نظام هستی است، راه‌های مشخص و معیارهای معینی برای تشخیص و فهم و وصول به حقیقت وجود دارد و به هیچ‌وجه پذیرفتنی نیست که ذائقه و رای اکثریت یا عموم مردم (که امروز از آن به افکار عمومی تعبیر می‌کنند) به عنوان معیار و میزان تعیین شود یا افکار عمومی بهترین میزان تشخیص حق از باطل قلمداد شود. قلمرو فرهنگ و تولید و نشر کتاب، به یک اعتبار قلمرو جدال حق و باطل و تمیز بین این دو از یکدیگر است. اساسا فرهنگ در معنای حقیقی و اصیل خود تجلی حق و حقیقت است.
در چارچوب تفکر اسلامی در قلمرو فرهنگ و تولید و نشر کتاب، برای تشخیص خیر از شر (یعنی آنچه به آن ممیزی می‌گویند) معیارها و موازین و طرق مشخص وجود دارد و به هیچ روی نمی‌توان مبنا و معیار را رای و قضاوت اکثریت یا عموم قرار داد. بحث ممیزی از مقوله فهم و شناخت حقیقت و مباحث کیفی است و نمی‌توان آن را با شاخص‌های کمی و عددی ذائقه و قضاوت اکثریت یا عموم مردم و تعابیری چون افکار عمومی سنجید.
این مدعا که گویا هیچکس در ممیزی بالاتر از وجدان و افکار عمومی نیست اگر چه روایت و بیانی از مشهورات اومانیستی است اما به هیچ‌وجه با تفکر دینی و حکمت اسلامی سازگاری و تطبیق ندارد و چون مدعایی فاقد حقانیت است، در اجتماعات لیبرال- اومانیستی نیز در عمل به آن بی‌توجهی شده است و افکار عمومی به طرق مختلف ساخته و کنترل و مدیریت و هدایت می‌شود. اگر چه رسانه‌ها و پروپاگاندیست‌های لیبرال در شعار و حرف به منظور فریب اذهان به طور سازمان یافته این مدعا را چونان امری مشهور مستمرا عنوان می‌کنند. اگر رجوعی به تاریخ داشته باشیم نیز در‌می‌یابیم آنچه افکار عمومی یا رای و قضاوت و ذائقه عموم یا اکثریت نامیده می‌شود، معیار مستحکمی برای تشخیص خیر و شر نبوده و در بسیاری از موضوعات و در حوادث مختلف دچار اشتباهات اساسی شده است.
در همین قرن 20، غرب مدرن شاهد بوده است که افکار عمومی در حد فاصل سال‌های 1945 -1930 درباره هیتلر و نازی‌ها و اعمال و افکار و نشریات و کتبی که منتشر می‌کردند و مدعاها و اندیشه‌ها و مفروضاتی که داشتند چگونه قضاوت کرده است و البته در مقام بهترین ممیز ظاهر نشده است. و از این دست اشتباهات بعضا مهلک نه منحصر به قرن بیستم بوده و نه صرفا در آلمان رخ داده است، بلکه در موارد عدیده و در مواقع مختلف شاهد آن بوده‌ایم که کتاب یا اندیشه و سخنی که افکار عمومی بدان اقبال پیدا کرده است، بر حق نبوده و اندیشه یا کتابی را که به تعبیر آقای رئیس‌جمهور «در گوشه انزوا» قرار داده‌اند، اندیشه‌ای صحیح و عادلانه و برحق بوده است. از این رو در مقوله مهم و حساسی مثل تولید و نشر کتاب که با فرهنگ (که به تعبیر زیبا، رسا و حکیمانه حضرت امام خامنه‌ای مثل هوایی است که تنفس می‌کنیم) در ارتباط است و در واقع یکی از ظهورات اصلی فرهنگ و امور فرهنگی است، عاقلانه، عادلانه و شرعی نیست که افکار عمومی را در مقام بهترین میزان قرار دهیم و احیانا بخواهیم براساس رای و نظر آنها سمت و سوی حرکت و برنامه‌ریزی‌های فرهنگی را تعیین و ترسیم کنیم.
منبع: شرق

 

عضو هیات علمی دانشگاه امام حسین(ع) گفت: اهالی فرهنگ جزو محترم‌ترین و عزیزترین اقشار جامعه هستند اما چه لزومی دارد که برای مقاصد سیاسی آنان را از موعظه و «ارشاد» مستغنی بدانیم.
به گزارش تسنیم، حمیدرضا مقدم‌فر، معاون فرهنگی ـ اجتماعی سپاه پاسداران انقلاب اسلامی و عضو هیات علمی دانشگاه امام حسین(ع) طی سخنانی پیش از خطبه‌های نماز جمعه دیروز تهران، ضمن تبریک روز معلم و ورود به ماه پربرکت و عظیم رجب‌المرجب، شهید مطهری را «معلم انقلاب اسلامی» خواند و گفت: این شهید بزرگوار، دنیایی از معارف را در انقلاب اسلامی آموخت و یکی از پرچمداران فرهنگ در جمهوری اسلامی بود.
وی افزود: امروز بعد از گذشت سی و پنج سال از شهادت آن بزرگوار، هنوز جامعه علمی کشور محتاج و مشتاق آموزه‌های وی است.
کارشناس مسائل فرهنگی با تأکید بر اینکه این مبانی، انقلاب اسلامی را در تعارض جدی با نظام سلطه جهانی قرار داده است، خاطرنشان کرد: بنابراین شک نباید کرد که امروز بزرگ‌ترین چالش غرب، فرهنگ برآمده از انقلاب اسلامی است که ملت‌های مسلمان و آزادیخواه عالم را به وجد آورده، به خروش و جوشش و حرکت وامی‌دارد.
وی تأکید کرد: این حقیقت رمز و راز تهاجم فرهنگی دشمن علیه انقلاب اسلامی است. دشمن دریافته است تا این فرهنگ در تار و پود انقلابیون مسلمان و وفاداران به آرمان‌های امام راحل(ره) و خلف شایسته ایشان،  امام خامنه‌ای ساری و جاری است، نه‌تنها در عرصه نظامی بلکه در عرصه‌های سیاسی و اقتصادی نیز نخواهند توانست به موفقیت دست یابند.
مقدم‌فر خاطرنشان کرد: اگر در جنگ اقتصادی امروز دشمنان علیه ایران اسلامی، فرهنگ عمومی کشور به این باور برسد که با تکیه بر ظرفیت‌های داخلی و نیروی درون‌زا، با مدیریت جهادی مسؤولان و عزم ملی می‌تواند بر دشمن در جنگ اقتصادی غلبه کند او هم دچار شکست خواهد شد. اگر کار فرهنگی در کشور بشود که در حال شدن است، جنگ اقتصادی هم تمام است.
وی در بخش دیگری از سخنان خود مساله اصلی امروز در عرصه فرهنگ و تهاجم فرهنگی غرب را «عدم درک این تهاجم» توسط برخی خواص یا مسؤولانی دانست که امید می‌رود بیش از هرکس دیگر با امکانات و توان در اختیار خود بتوانند در مقابل دشمن صف‌آرایی کنند.
وی در ادامه با بیان اینکه «تجربه نشان داده است هرچه انقلاب اسلامی در بعد فرهنگی پیشرفت کرده، دشمن نیز بر عمق تهدیدات و کثرت اقدامات تهاجمی خود افزوده است»، بر لزوم توجه به برخی ضعف‌ها و آسیب‌پذیری‌های فرهنگی در داخل کشور تأکید کرد و گفت: به‌رغم هجمه شدید دشمن در عرصه فرهنگ، نباید از این نکته غافل بود که برخی نارسایی‌ها و اشکالات در داخل باعث افزایش حجم آسیب‌پذیری در برابر تهدیدات دشمن می‌شود.
مقدم‌فر درباره دلایل غفلت برخی مسؤولان در عرصه فرهنگ گفت: یکی از دلایل غفلت برخی مسؤولان، وجود یک نگاه خاص انحرافی به عرصه فرهنگ است که از ابتدای انقلاب نیز وجود و حضور داشته و آن نگاه ابزاری و تبعی به فرهنگ در برابر نگاه اصیل است.
وی در همین باره گفت: همه می‌دانیم که اهالی فرهنگ جزو محترم‌ترین و عزیزترین اقشار جامعه هستند اما چه لزومی دارد برای مقاصد سیاسی و... آنان را از تذکر، موعظه و «ارشاد» مستغنی بدانیم یا در اظهار نظرهای خود وجود هنرمندان ارزشی و غیرارزشی را منکر شویم. کارشناس مسائل فرهنگی با بیان اینکه موعظه و ارشاد حتی برای اولیای خدا نیز موجب حیات قلوب است، گفت: چرا باید با نیت‌های مختلف سیاسی و... قشر محترم و  عزیز فرهنگی را در «هاله نور» قرار داده آنان را مستغنی از «ارشاد» بدانیم در حالی که اهالی فرهنگ و هنر هم می‌دانند که غفلت فرهنگی، موجب رخنه فرهنگی است و با از دست رفتن فرهنگ متعالی، همه‌چیز ملت از دست می‌رود.
وی «بی‌توجهی به رخنه و نفوذ فرهنگی دشمن توسط برخی مسؤولان» و «انفعال در برابر پدیده‌های فرهنگی» را 2 نمونه از این نارسایی‌ها و اشکالات در داخل کشور برشمرد و گفت: باید پدیده‌های نوظهور فرهنگی را ـ قبل از بروز و ظهور ـ شناخت و با درک صحیح از ماهیت آنها به‌منظور کاهش آسیب‌پذیری جامعه در برابر آنها تدابیر شایسته و بهنگام اتخاذ کرد.
مقدم‌فر «بی‌تفاوتی برخی مسؤولان در برابر آثار و محصولات مخرب فرهنگی» را یکی دیگر از این نارسایی‌ها و اشکالات در داخل کشور برشمرد که باعث افزایش حجم آسیب‌پذیری در برابر تهدیدات دشمن می‌شود.
وی در ادامه به نمونه‌هایی از موفقیت‌ها در این عرصه اشاره کرد و گفت: سال گذشته در جشنواره فیلم دیدید که خیلی کار کردند تا مسیر جشنواره را تغییر دهند اما چند فیلم ارزشی، فیلم درجه یک مورد علاقه مردم شد و کارگردانان آن فیلم‌ها، نظیر فیلم‌های چ، شیار 143 و معراجی‌ها در نظرسنجی‌ها جزو محبوب‌ترین کارگردانان شدند.
مقدم‌فر گفت: در حوزه کتاب نیز شاهدیم ‌کتاب «دا» امروز بیش از 100 نوبت به چاپ رسیده است که اینها نشان می‌دهد وقتی جبهه مؤمن انقلابی در عرصه فرهنگی تلاش کند به موفقیت‌های چشمگیری دست می‌یابد.
 

سیدعابدین نورالدینی: مذاکرات سعدآباد دنبال می‌شد و تیم ایرانی از پذیرش تعلیق خودداری می‌کرد؛ قرار بود پس از مذاکرات آنها به دیدار محمد خاتمی، رئیس‌جمهور بروند. اما وزرای خارجه انگلیس، آلمان و فرانسه اعلام کردند دیدار با خاتمی منوط به پذیرش تعلیق از سوی ایران است. فیشر بعدها در کتاب خاطرات خود این موضوع را روایت کرد: «در گفت‌وگوهای اولیه و مقدماتی ما 3 وزیر خارجه کشورهای اروپایی و نماینده ایران، همواره تاکید می‌کردیم که بدون توقف فعالیت‌های اتمی ایران، توافقی بین ما حاصل نخواهد شد. ایرانی‌ها حاضر به تعلیق فعالیت نبودند. گفت‌وگوهای ما به نقطه‌ای رسید که ما به ایرانی‌ها گفتیم بدون قبول توقف فعالیت‌های اتمی راه‌حل مناسبی حاصل نخواهد شد و ما بدون معطلی خواهان رفتن به فرودگاه و بازگشت به کشورهای خود هستیم. این گفته‌های ما منجر به قطع جلسه شد. ایرانی‌ها با دست‌پاچگی شروع به تلفن زدن کردند و بالاخره در این باره هم به توافق رسیدیم». ایران در سعدآباد تعلیق را پذیرفت اما قرار شد این آژانس بین‌المللی انرژی اتمی باشد که این توافق را تفسیر می‌کند. به عبارتی تفسیر آژانس از «تعلیق» مبنای اقدامات ایران شود. حسین موسویان درباره این موضوع توضیح جالبی درباره روند پذیرش تعلیق از سوی تیم مذاکره‌کننده ایرانی می‌دهد. موسویان می‌گوید: آقای روحانی توی ملاقات خصوصی از آقای البرادعی سؤال کرد: این تعلیقی که شما می‌گویید، یعنی چی؟ آقای البرادعی به آقای روحانی گفت فقط مواد به سانتریفیوژها وارد نشود، یعنی تعلیق». ایران تعلیق را پذیرفت. اما البرادعی تفسیری غیر‌ از آنچه به روحانی گفته بود از تعلیق ارائه کرد. قطعه، مونتاژ، تولید سانتریفیوژ، حتی ساخت و ساز، تحقیقات، اصفهان و... ذیل تفسیر البرادعی قرار گرفت. خاتمی هم بعدها به این اقدام البرادعی اعتراض کرد و گفت کار البرادعی «خلاف اخلاق» بود.
ماجرای توافق سعدآباد را تقریبا عموم کسانی که روند مذاکرات هسته‌ای را دنبال می‌کنند، می‌دانند. حتی آن توهین زشت جک استراو که از درون توالت با کمال خرازی تلفنی صحبت کرد را همه یادشان مانده است. آقای روحانی در آن ماجرا وعده البرادعی را پذیرفت ولی در واقع ایران فریب خورد. اما در میان همه نکاتی که تاکنون درباره مذاکرات سعدآباد و آسیب‌هایی که پذیرش تعهدات آن دوران برای کشور به دنبال داشت، یک موضوع هست که اخیرا در مستند «من روحانی هستم» نیز به آن اشاره ولی آنگونه که باید، بدان توجه نشده است و آن لابی‌های غیر‌رسمی محمدجواد ظریف با البرادعی است. اگرچه سال 88 در مستندی که از صدا و سیما پخش شد به این لابی غیر‌رسمی اشاره شد اما اکنون که محمدجواد ظریف مسؤول پرونده مذاکرات هسته‌ای است، باید به صورت ویژه به آن توجه شود. ظریف در حاشیه آن مذاکرات تلاش داشت البرادعی را متوجه اهمیت این توافق کند تا تفسیری هزینه‌ساز از تعلیق ارائه ندهد. او به البرادعی می‌گوید: «بسیاری از کاندیداهای انتخابات ریاست جمهوری [ایران] از شکست مذاکرات ما سود می‌برند. آنها موفقیتی در این گفت‌وگوها نمی‌بینند و از طرفی آنها آدم‌های پرنفوذی هم هستند. اعتبار اروپایی‌ها و مذاکره‌کنندگان ایرانی هر دو در ایران از دست رفته است. این تنها مشکل اعتماد به آنها نبود، این مشکل اعتماد به جبهه ما هم بود، اعتماد به نوع اعتبار ما در خانه».
در واقع ظریف از البرادعی می‌خواهد وضعیت داخلی جریان سیاسی دولت (اصلاحات) را دریابد و متوجه باشد که شکست این مذاکرات (تفسیر سختگیرانه از توافق) اعتماد عمومی به آنها را در ایران از بین خواهد برد. این اقدام ظریف در واقع لحاظ کردن منافع حزبی و جریانی در خلال مسائل و مناسبات ملی است! چرا آقای ظریف احساس کرده محمد البرادعی برای تقویت جریان اصلاح‌طلب در ایران باید تفسیری مطلوب از مفهوم تعلیق ارائه دهد؟ اساسا مذاکره بر سر حقوق هسته‌ای ملت جای پیگیری‌های جناحی است؟ در مذاکرات قرار بود حقوق هسته‌ای ملت احقاق شود یا منافع یک جریان سیاسی محقق گردد؟!
بیایید موضوع را از زاویه‌ای دیگر نیز بررسی کنیم. آیا در ایران کسانی هستند که از بستر مذاکرات هسته‌ای دنبال تحقق اهداف و منافع حزبی و گروهی خود باشند؟ به عبارتی آیا هستند افراد یا گروه‌هایی که به بهانه هسته‌ای توافق می‌کنند اما کارهای حزبی و گروهی خود را هم جلو می‌برند؟
اواخر سال گذشته اظهارات قابل‌تاملی از گری سیمور، مدیر مرکز بلفر در دانشگاه هاروارد و مشاور سابق باراک اوباما منتشر شد که ارتباط مستقیمی با همین موضوع دارد.
سیمور درباره مذاکرات هسته‌ای فعلی گفت: «برخی از ایرانی‌هایی که من با آنها صحبت کرده‌ام و مدعی هستند از جانب حکومت ایران سخن می‌گویند، بی‌سر و صدا به من گفتند آمریکا باید در حوزه مسائل هسته‌ای نرمش داشته باشد تا اینکه دست حسن روحانی، رئیس‌جمهور ایران تقویت شود و به پیروزی در عرصه سیاست خارجی دست پیدا کند و تحریم‌های اقتصادی ایران برداشته شود و او در موقعیتی قوی قرار داشته باشد تا بتواند تندروها را در انتخابات بزرگ پیش روی ایران یعنی انتخابات مجلس شکست دهد و وقتی او در چنین موقعیتی قرار بگیرد می‌تواند ایران را به سمت سیاست‌های معتدل‌تر هم در عرصه داخلی و هم درعرصه سیاست خارجی هدایت کند.» جوفی جوزف، عضو تیم مذاکره‌کننده آمریکا در 1+5 نیز در همین مرکز بلفر اظهارنظر جالبی در این‌باره داشته است. وی 26 بهمن92 در مقاله‌ای که روی وب‌سایت مرکز بلفر منتشر شده، درباره تلاش‌های آمریکا برای تاثیرگذاری مذاکرات بر آرایش سیاسی در ایران نوشته است: «تنها مساله باقیمانده زمان انقضای توافق دائم خواهد بود. دولت اوباما تلاش خواهد کرد این مدت حتی‌الامکان طولانی و احتمالا یک دوره 20 تا 25 ساله باشد، تا حداکثر اطمینان خاطر از اینکه ایران بلندپروازی‌های هسته‌ای خود را کنار می‌گذارد و از یک توافق کوتاه‌مدت برای یک تاخیر موقتی استفاده نمی‌کند به دست‌ آید. یک ملاحظه بیان نشده این است که مدت توافق جامع هرچه طولانی‌تر شود، احتمال اینکه رژیم کنونی به یک رژیم دموکراتیک‌تر و سازگارتر با غرب تبدیل شود یا جای خود را به آن بدهد، بیشتر خواهد بود.» مواردی از این دست زیاد است. مواردی که می‌گوید ملاحظات جناحی در مذاکرات ملی مطرح است. بگذارید با چند سؤال به موضوع خاتمه دهیم:
1- چرا آقای رئیس‌جمهور به گونه‌ای سخن می‌گویند که گویی تنها راه بهبود وضعیت معیشتی، رفع تحریم‌ها از طریق مذاکرات هسته‌ای است؟
2- چرا موضوع رابطه با آمریکا در دل مذاکرات هسته‌ای مطرح می‌شود؟
3- آیا منافع گروهی و حزبی باید به مذاکراتی که با عنوان رفع‌تحریم و بهبود معیشت مردم مجوز گرفته، گره بخورد؟
4- آیا آقای ظریف همانند مذاکرات سعدآباد نگران تبعات شکست مذاکرات فعلی برای جریان سیاسی متبوع هستند و این نگرانی را با طرف‌های خارجی به اشتراک می‌گذارند؟
دولت اگر صلاح می‌داند این نگرانی منتقدان را مرتفع سازد.
 

حسین بابازاده مقدم: برخی محافل رسانه‌ای وابسته به ضدانقلاب یا جریان‌هایی که در داخل کشور عملا همان مسیر رسانه‌های برانداز را تعقیب می‌کنند، همزمان با نزدیک‌شدن به یک‌سالگی دولت، رفع‌حصر از سران فتنه را در دستور کار خود قرار داده‌اند. شاید این گروه‌ها با عبارت اخیر نوبخت نیز تشویق و تقویت شده‌اند که گفته است: «دولت اخبار مربوط به مساله حصر را با حساسیت دنبال می‌کند.» و شاید به آن وعده‌های نامعلوم رئیس‌جمهور چشم امید دارند، رئیس‌جمهوری که پیش از این و سال‌ها قبل در سمت دبیری شورایعالی امنیت ملی آموخته است نمی‌توان به‌سادگی از گناه کسانی‌ که امنیت عمومی کشور را مختل می‌کنند، صرف‌نظر کرد. حال آنکه رئیس‌جمهور در جریان حادثه اردوکشی خیابانی در 25 بهمن 89 گفته بود: «حرکت 25 بهمن گروهی فریب‌خورده کاملاً محکوم است و قوه‌قضائیه باید براساس وظایف ذاتی خود نسبت به این حرکت ضدانقلابی اقدام کند».
حسن روحانی با ضداسلامی و ضدملی خواندن حرکت 25 بهمن89 تاکید کرده بود: «این حرکت از یکسو می‌خواست فریاد قاطعانه ملت ایران در روز 22 بهمن را تحت‌الشعاع قرار دهد و از سوی دیگر وسیله‌ای برای انحراف افکار مردم منطقه از دشمنان اصلی یعنی آمریکا و رژیم صهیونیستی و شکست اخیر آنان شود». با چنین مواضعی مشخص نیست چرا آقای نوبخت با طرح این نکته که دولت با حساسیت اخبار مربوط به رفع‌حصر را دنبال می‌کند، عملا دست به تشویق و تهییج عده‌ای از غوغاسالاران در عرصه رسانه‌ای کشور زده است و دقیقا اظهارنظر او ناشی از کدام رویکرد متناقض درباره برخورد با سران فتنه است. این درحالی است که البته بخش دیگری از جامعه ایران من‌جمله خانواده‌های قربانیان حوادث سال‌88 که رهبر حکیم انقلاب آن‌ را «فتنه عمیق» توصیف کردند، همچنان منتظر محاکمه و قصاص عاملان جنایت‌هایی هستند که بنابر تحریک همین افراد در سطح خیابان‌های پایتخت رخ داد.
رسانه‌های ضدانقلاب بر این نکته تاکید می‌کنند که حسن روحانی وعده داده است ظرف مدت یک سال مساله حصر را به پایان برساند، حال صرف‌نظر از محتوای سخن و قابل تفسیربودن ادعاهای رئیس‌جمهور حتی در صورت تایید صحت و سقم آن، مساله حقیقی آن است رئیس‌جمهور از منظر حقوقی و قضایی آیا اجازه آزاد‌کردن و رهانیدن چند مجرم از جرائم چنین بزرگ را که باعث زیان مالی و جانی شده، دارد؟
پاسخ بسیار پیچیده نیست و طبیعتا از نظر حقوقی و قضایی رئیس‌جمهور براساس اصل تفکیک قوا اجازه وارد‌شدن به محدوده اختیارات و وظایف قوه‌قضائیه را ندارد و این با روح شعارهای دولت عملا در تضادی بسیار واضح قرار دارد.
اما چرا عده‌ای به‌دنبال پایان دادن به حصر موسوی و کروبی هستند؟
اصلاح‌طلبان تندرو که نماینده‌ای از غیرعقلایی‌ترین گرایش سیاسی نفوذیافته به دولت هستند بر این باورند که جمعیت 7 درصدی حامی این گروه در بدنه اجتماعی نیازمند تقویت و هم‌افزایی‌های بیشتر و دستیابی به یک خودباوری و رهایی از حس تحقیر و شکست هستند و چنانچه حصر موسوی و کروبی پایان یافته و این اشخاص مجددا به عرصه سیاسی بازگردند 7 درصد مذکور به 20 تا 30 درصد از کل جمعیت کشور و واجدان شرایط افزایش خواهد یافت.
این دستور کار و برآورد با هدف افزایش گرایش‌های رادیکال در سطح کنشگران سیاسی و مردم توسط اصلاح‌طلبان تعقیب می‌شود و در نهایت امر به تحمیل درخواست‌های شکننده هرچه بیشتر به دولت منتهی خواهد شد.
یعنی اگر اصلاح‌طلبان موفق به رفع‌حصر از سران فتنه شوند، دولت باید منتظر مشکلاتی به‌مراتب وسیع‌تر در سطح اجتماعی و عمومی بوده و با جریان‌های سازمان‌یافته جدی‌تری مواجه شود.
گرچه برخی خبرنگاران در نشست‌های خبری مسؤولان اجرایی کشور، مامور به این هستند که دائما موضوع رفع‌حصر از سران فتنه را بیان کرده و خبر‌سازی کنند اما نباید چندان امیدوار باشند که دولت حاضر است در یک نزاع منتهی به مخدوش‌شدن مشروعیت سیاسی‌‌اش در بین سایر جناح‌ها، به این راحتی وارد یک دور پرهزینه و پرریسک برای اعتماد به ‌نفس بخشیدن به گروهی شود که در وهله اول با روحانی درگیر خواهد شد.
نباید حسن روحانی از یاد ببرد همین اشخاص زمانی محمد خاتمی را از قطاری که خودش ساخته بود، می‌خواستند پیاده کنند و از سوی دیگر همچنان او را یک گزینه حداقلی و قناعت‌کارانه در پیشبرد اهداف رادیکال و تخیلی خود می‌پندارند.
صرف‌نظر از اینها واکنش‌های متقابل به مساله رفع‌حصر از سران فتنه خود چالش بسیار بزرگ دیگری بر سر راه دولت است، چالش‌هایی که قطعا رسانه‌های مستقل و اصولگرا و همچنین اقشار مختلف مردم در برابر حامیان مجرمینی که 8 ماه امنیت و آرامش کشور را دستخوش توهمات خود کردند، آنها را با جدیت تعقیب خواهند کرد.
هرگونه تحریک فتنه‌گران و جریان‌های رسانه‌ای مرتبط با آنان برای خبر‌سازی و طرح شایعات و دامن زدن به یک التهاب روانی بدون صورت بیرونی از داخل تیم همکاران دولت معادل است با عمل به یک شیوه پرهزینه برای حفظ رضایتمندی گروهی که در صورت بهره‌مندی از قدرت در اولین اقدام خود روحانی را از گردونه مطالباتشان بیرون کرده و با او وارد چالش بر سر مسائل تازه طرح‌شده می‌شوند.
به‌نظر می‌رسد روحانی این نقل قولش در جمع دانشجویان دانشگاه آزاد را نباید فراموش کند که در میزان پایبندی به قانون و ولایت‌فقیه، گفته بود: قانون اساسی هر کشوری بر مبنای قوانین همان کشور تعریف می‌شود و قانون‌گرایی در هر کشوری باید اصل باشد و بالاترین احترام باید به قانون باشد زیرا توسعه سیاسی هر کشور در گرو تقید به قانون است و از آنجایی که ولایت‌فقیه جزو مسلمات مبانی قانون اساسی کشور ما قلمداد می‌شود هر کسی که رئیس‌جمهور می‌شود موظف است به ولایت‌فقیه احترام بگذارد.
اما در مجموع اگر مشاوران و برخی نفوذی‌‌های کم‌حوصله دولت اجازه بدهند، بعید است حسن روحانی به این زودی‌ها مرتکب چنین خطای بزرگ راهبردی شده و با فشار به سمت رفع‌حصر از مجرمینی برود که بانیان ایراد خسارت‌های بسیار زیادی به کشور بوده‌اند.
به‌رغم گراهایی که برخی دولتی‌ها به هواداران فتنه‌گران می‌دهند، گره‌های بسیاری در این مساله وجود دارد که حل و فصل آن عملا بخش عمده‌ای از توان و فرصت‌های دولت را در خود مستهلک و نابود می‌کند. نباید فراموش کرد او دقیقا یکسال قبل در جریان یک سخنرانی با بیان اینکه درباره رفع‌حصر از سران فتنه نیاز به صرف زمان است، از وارد‌شدن به چالشی بسیار خطرناک فرار کرده و جان خود را به‌در برده بود.
به هرحال همچنان گروه‌های مختلف مردمی همچون گذشته حامیان محاکمه و مجازات سران فتنه بوده و گناه نابخشودنی این اشخاص در التهاب‌آفرینی، تلخکامی پس از انتخابات باشکوه 88 و همینطور دادن بهانه‌های واهی به‌دست دشمنان برای حداقل 7 بار تهدید به حمله نظامی در طول  8 ماه فتنه را از یاد نمی‌برند.
بنابر این بدیهی است دولت ضمن پرداختن به مشکلات جدی و جاری کشور حساسیت‌های خبری خود را بر گرانی، تورم، فساد اداری و عقب‌ماندن پروژه‌های عمرانی کشور متمرکز کند تا بیش از این مردم با مشکلات ایجاد شده در ماه‌های گذشته دست و پنجه نرم نکنند.

گروه فرهنگ و هنر: اواخر سال گذشته بود که خبر بستری شدن محمدرضا لطفی در بیمارستان موجب نگرانی بسیاری از اهالی هنر شد. برای مقطع کوتاهی از بیمارستان مرخص شد اما بیماری او را رها نکرد و باز هم بستری شد. سرانجام محمدرضا لطفی روز جمعه ۱۲ اردیبهشت ۱۳۹۳ در بیمارستان پارس چشم از جهان فروبست. لطفی رفت و موسیقی ایران را تنها گذاشت. محمدرضا لطفی در سال ۱۳۲۵ در شهر گرگان به دنیا آمد. وی به مدت 5 سال در هنرستان موسیقی به آموختن موسیقی پرداخت و موسیقی را نزد استادانی چون علی‌اکبر شهناز و حبیب‌الله صالحی فرا گرفت. پس از پایان هنرستان به دانشکده موسیقی راه یافت و به تکمیل آموخته‌هایش پرداخت. در این زمان از استادانی مانند نورعلی برومند، عبدالله دوامی و سعید هرمزی نیز بهره جست. در سال ۱۳۵۳ به عضویت گروه علمی دانشکده موسیقی درآمد و در همین سال همکاری خود را با رادیو آغاز کرد. به مدت یک سال و نیم به عنوان مدیر گروه موسیقی دانشکده موسیقی هنرهای زیبای تهران به کار مشغول شد و پس از آن از این سمت استعفا کرد. در سال ۱۳۵۴ گروه شیدا را راه‌اندازی کرد و به همراه گروه عارف به سرپرستی حسین علیزاده به بازخوانی و اجرای دوباره آثار گذشتگان پرداخت. کانون موسیقی چاووش را با همکاری هنرمندانی مثل حسین علیزاده، پرویز مشکاتیان و علی‌اکبر شکارچی راه‌اندازی کرد و طی یک فعالیت چشمگیر آثاری از این گروه به جای ماند که به گفته بسیاری از اساتید از بهترین کارهای موسیقی ایران به شمار می‌رود. پس از انحلال چاووش بعد از سفرهای زیادی که برای کنسرت به ایتالیا، فرانسه و آلمان داشت، در سال ۱۳۶۵ به آمریکا رفت. علاوه بر کنسرت‌های متعدد در سراسر آمریکا، مرکز فرهنگی- هنری شیدا را در واشنگتن بنیان گذاشت.
احیای موسیقی سنتی
برجسته‌ترین نوازنده و موسیقیدان دهه‌های اخیر ایران، از تمام همتایانش در طول تاریخ موسیقی محبوب‌تر است. مهم‌ترین فصل موسیقی‌ را باید به «محمدرضا لطفی» اختصاص داد. فصلی با عنوان: «محمدرضا لطفی؛ پرچمدار موسیقی ملی». دورانی که صرفا با لطفی آغاز شد. دورانی که موسیقی پاپ فضای فرهنگ عمومی را در دهه 50 تسخیر کرده و اباحه‌گری کاباره‌ای با موسیقی پاپ فضای کشور را گرفته بود و موسیقی ملی با قرکمر در دیسکوهای طاغوت تعریف می‌شد. دورانی که عوام‌گرایی در فرهنگ موسیقی، سکه‌ رایج بود و گستردگی دامنه‌ تقلید از آثار دست چندم غربی، بازار ابتذال را رونقی رسانده بود. دستگاه‌های رسمی در قلمرو فرهنگ و هنر، برای خالی نبودن عریضه، صورتی از هنر رسمی را به نام هنر ملی و بومی تولید می‌کردند که آبی را گرم نمی‌کرد و هنرمندان ریشه‌دار  موسیقی، روزگار میانسالی و خستگی را می‌گذراندند؛ در این میان محمدرضا لطفی، نوازنده‌ جوان مستعد در موقعیتی قرار گرفت که جریان بازگشت به سرچشمه را در موسیقی ملی ایران به سامان برساند.  
لطفی در دوران خدمت وظیفه‌ عمومی، سربازی خود را در سپاه‌دانش کردستان و در یکی از روستاهای نزدیک سنندج گذراند. همین نزدیکی به شهر و علاقه‌ مهارناپذیر او به نوازندگی، او را به کانون موسیقی شهر سنندج کشاند که در آن‌زمان مرکز فعالیت حسن کامکار بود که به تازگی ارکستری از نوازندگان خردسال کلاس‌هایش تشکیل داده بود. این‌طور که روایت شده در مجموعه‌ زنده‌یاد حسن کامکار از تار و نوازندگی تار خبری نبود و این نقص بزرگی برای آموزشکده‌ او بود که برای آموزش ساز اصلی موسیقی ایرانی، استادی در کار نبود. به همین دلیل بود که هیچ‌یک از فرزندان خود او نیز مشق تار نکرده بودند. بنابراین همین‌که لطفی پای پیش کامکار گذاشت و تار به دست‌ گرفت و توانایی خود را به رخ حاضرانی که از دیدن نوازنده‌ چیره‌دست تار به شوق آمده بودند کشید، قدر دید و در صدر نشست. به این فرصت مهیا، ازدواجی زود‌هنگام نیز اضافه شد و لطفی را خانه‌زاد عشق قشنگ کامکار کرد.
چیره‌دستی حاصل از کار و تمرین مداوم، لطفی را وارد دانشکده‌ هنرهای زیبا کرد و در آنجا خیلی زود به کسوت استادی درآمد و اندک‌اندک جسارت آن ‌را یافت تا با مصالح گرایش موسیقایی‌ا‌ش، پلی از روی میراث کلنل علی‌نقی وزیری، به گذشته‌‌های دورتر بزند. به دوران باشکوه تصنیف‌سازی؛ دورانی که موسیقی ایرانی در بستر انقلاب مشروطیت پوست انداخته و از محافل خصوصی اعیان و اشراف و مجالس عیش و سرور درباری‌ها به کوچه و بازار، به میان مردم آمد. در نتیجه او از این راه ضمن آشنایی با آخرین بازماندگان از نسل استادان قدیم که حافظ میراث گرانقدر بزرگانی چون عارف، درویش‌خان و ردیف‌های مشهور ضبط‌ ناشده بودند، با هوشنگ ابتهاج نیز که دستی در برنامه‌‌های موسیقی رادیوایران داشت و ذوق سرشار خود را خرج رونق آن کرده بود، ارتباط پیدا کرد و از حمایت‌های او نیز برخوردار شد.  از این پس محمدرضا لطفی، جوان تازه‌نفس موسیقی ملی شد. جوانی با توانایی حیرت‌انگیز در نوازندگی و دانش نظری و تاریخی در موسیقی که بسیاری از استادان تراز نخست، چشم به او داشتند تا موسیقی ملی را از ورطه‌ تکراری که به نظر ایشان ناشی از سهل‌انگاری و عدم وفاداری نسبت به ردیف‌ بود، برهاند. درست یا نادرست، در رونق دوباره و ارتقای جایگاه موسیقی ملی یا سنتی، بیشترین سهم را از آن او دانستند.
موقعیت فراهم شده او را به سوی برنامه‌های بلند‌پروازانه هدایت کرد. این در حالی رخ می‌داد که انگیزه‌های دیگری نیز در کناره‌های کار خودنمایی می‌کرد. فضایی که از سوی او ایجاد شده بود و گرایش روزافزون طبقه‌ متوسط جدید به این نوع از موسیقی، برنامه‌های رادیویی موفق و بازسازی‌های گوشنواز از آثار دوران مشروطیت در بستر تحولات زیرجلدی سیاسی که در حال انجام بود، نخبه‌ترین نوازندگان و موسیقیدان‌های سراسر کشور را به مرکز کشانید. لطفی خود عامل کوچ فرزندان حسن کامکار از کردستان بود. از مشهد، از خرم‌آباد، از آذربایجان، از کرمانشاه، جوان‌های خوش‌استعداد جویای نام جذب مرکز شدند. گروه‌های جدید تشکیل شد و کیفیت آثار تولیدی ارتقای حیرت‌انگیزی یافت. ملودی‌های تکراری برنامه‌ یکنواخت رادیو و تلویزیون ملی ایران، جای خود را به آثاری داد که از بنیاد محکمی برخوردار شده بود. انگیزه و انرژی این مجموعه، استادان بنامی چون نورعلی‌خان برومند و عبدالله‌خان دوامی و کریمی را به حرکت انداخته بود. گوشه‌های مهجور و فراموش‌ شده‌‌ دستگاه‌های هفتگانه از سینه‌ خسته و پیر این استادان بیرون کشیده شد.   تحول بزرگ رخ داده بود و تحول بزرگ‌تر در راه بود. کشور به سوی انقلاب خیز برداشته بود.  ادبیات و هنر رها شده از چنگال سانسور، چهارنعل می‌تاخت تا خود را به امواج ضداستبدادی مردم برساند. جریان متحول موسیقی نیز بیکار نماند و بر بستر فراهم شده‌ پیشین، بهترین آثار موسیقایی تاریخ موسیقی جدید ایران، در درازای این چند سال، از ۵۶ تا ۶۱ آفریده شد. همه‌ گروه‌های مهم تشکیل شده در چندسال دوران تحول، به کوشش جمعی روی آوردند اما کماکان لطفی محور این کوشش‌های مشترک بود. آخرین فرصتی که گردش روزگار برای لطفی تدارک دیده بود، اگرچه شمشیر دو دَم بود و نخستین آجر را از زیر دیوار محبوبیت او بیرون کشید و دوران دیگری را برایش رقم زد اما در هر صورت موقعیت ممتاز و مرکزیت او را در سال‌های نخستین انقلاب، در میان اهل موسیقی تداوم بخشید. دوران دوم کار و زندگی لطفی پس از انقلاب آغاز شد. لطفی جایگاه بلندی در عرصه‌‌ فرهنگ و هنر ایران به دست آورد و آثار گرانقدری به میراث موسیقی ما افزود اما پس از مدتی به دلیل جوسازی اطرافیان به آمریکا کوچ کرد و رفت با این تصور که فعالیت در غربت برایش فراهم است اما همان فریبکارانی که ترغیبش کردند به کوچ، در غربت رهایش کردند.  استاد هم موفقیتی به دست نیاورد و حاصل 20 سال غربت‌نشینی، وزنی متناسب با آنچه از او انتظار می‌رفت ندارد. لطفی در طول این‌ سال‌ها دچار همان رخوتی شد که پیش از او استادان بنام موسیقی دچارش شده بودند.  او انتظار داشت دوباره شجریان، علیزاده، ناظری، مشکاتیان و خیل دیگری از جوانان دوران چاووش او را به تخت پادشاهی موسیقی ایران بنشانند و گوش‌ به فرمان بنشینند. لطفی تغییر روحیه‌ «قطب‌گریز» مردم ایران، از جمله یاران سالیان گذشته‌ خود را درک نکرده بود. او نمی‌دانست در بستر این تغییر، روابط میان استاد و شاگرد نیز دچار دگرگونی شگرفی شده و دیگر ارزشی ندارد.  وی با دنیای دیگری روبه‌رو شد  که استادان قدر دیده نمی‌شدند. لطفی انتظار داشت شاگردانش با او همانگونه برخورد کنند که در سال 1360 اما روزگاران سیاسی‌کاران نمی‌طلبد که به استاد آزادمرد خود اندکی ادب و احترام کنند. شاگردان دیروز خود در سیر قهقرایی که نام دوران استادی بر آن گذشته بودند هیچ احترامی برای بزرگشان قائل نبودند. لطفی در گفت‌وگویی در تاریخ 21/9/87 با «وطن امروز» درباره نوآوری در موسیقی سنتی و اظهارات  شهرام ناظری مبنی بر  اینکه موسیقی سنتی یک تابوت است و خاک می‌خورد و احتیاج به نوآوری دارد، گفت: «کسانی که این حرف را می‌زنند یادشان رفته که خودشان چطور شروع کردند و چه چیزهایی خوانده‌اند و چه چیز‌هایی زده‌اند. هیچ وقت نمی‌شود چنین جمله‌ای را گفت وقتی که 70 میلیون انسان از صبح بیدار می‌شوند و تا آخر شب، تولیدگرند. فقط تولیدگر نخود و لوبیا نیستند تولیدگر فرهنگ و سنت‌های خودشانند. شما یک فیلسوف در دنیا پیدا نمی‌کنید که این حرف را زده باشد. این برخلاف قوانین اندیشه و تفکر جهان است. گروهی در زمان طاغوت فکر می‌کردند موسیقی ایران تمام شده و تارزن دیگر نمی‌آید. همه موها را بلند کرده و گیتار می‌زدند».
لطفی و سازهای شجریان
لطفی با جسارت تمام درباره شوی ساخت سریالی سازهای نه‌چندان سنتی توسط شجریان، در ادامه این گفت وگو اشاره کرد: «بعضی اوقات به دوستان پزشک می‌گویم وقتی بحث موسیقی می‌شود، همه شما اظهارنظر می‌کنید، در یک جلسه میهمانی اگر اسم جراحی را ببرم سریع همه شما عصبانی می‌شوید. دنیا دنیای تخصص‌هاست. من خودم ساز ساختم و عاشق‌ ساز سازی هستم. عاشق همه ساز سازها هم هستم اما اگر بحث ‌ساز سازی باشد من به تخصص ‌ساز سازها احترام می‌گذارم و در یک جای عمومی به عنوان متخصص ساز سازی وارد عرصه نمی‌شوم. سرنوشت تاریخ هر کس دست خودش است. مثلا اگر شخصی به من بگوید صدای این ساز چرا خوب است، می‌گویم وقتی ساز می‌زنم گوشی ساز، خرک و نوع چوب به کار رفته مهم است. ولی اگر بگویند این کاسه را چکار کنیم که صدای زیرش بیشتر و صدای بم آن کمتر می‌گویم این اصلا در تخصص من نیست.» و تلاویحا با چنین جملاتی شجریان را فاقد‌تخصص خواند که به دلیل فعالیت آوازی‌اش گاهی سعی می‌کند مرتبه خود را در استادی موسیقی افزایش دهد.  
جایزه‌‌های جهانی سیاسی‌اند
استاد لطفی در این گفت‌وگو با صراحت و شیوایی جاری در کلامش جایزه‌های جهانی و فستیوال‌های موسیقی را به چالش کشید و اشاره کرد: «الان 90 درصد جایزه‌ها در سطح جهانی سیاسی است و بستگی دارد چه کسی شما را از آن طرف آب‌ها حمایت می‌کند».  استاد در زمان حیاتش همانطور که اشاره شد نسبت به فعالیت‌های صنفی خانه موسیقی مواضعی را اتخاذ کرده بود که استقلالش دچار خدشه نشود. وی درباره مساله عضویت در خانه موسیقی گفت: «بگذارید اقراری بکنم. بارها دوستان آمده و با من صحبت کرده‌اند. من هم از آنها خواهش کردم اساسنامه‌تان را برایم بیاورید که بخوانم و بعد فرم تقاضای عضویت پر می‌کنم. تا این تاریخ (یعنی زمان انجام گفت‌وگو در سال 1387) چیزی برای من نفرستاده‌اند. تازه یک گله هم در روزنامه‌ها کرده بودند که محمدرضا لطفی از جمله غایبان جشن خانه موسیقی بود. اصلا کارت دعوت کنسرت برایم نفرستادند. فقط روز قبل از جشن خانه موسیقی 2 کارت برای موسسه فرستادند که به اسم برادرم حشمت‌الله لطفی، مدیرعامل موسسه آوای شیدا بود. بعد آقای ستایشگر در فرهنگستان هنر گفت چرا غایبان سال‌های پیش را اعلام نکردید. به نظرم موسیقیدان‌ها باید در یک صنف به صورت برابر شرکت کنند. من در یک صنف یک رای دارم و یک نوازنده معمولی هم یک رای دارد. خانه موسیقی اگر صنف داشت می‌نوشت صنف موسیقیدانان یا نوازندگان و خوانندگان چرا اسمش را گذاشته‌اند خانه موسیقی؟ مگر ما صنف کفاش‌ یا صنف کارگران شرکت نفت نداریم؟ خانه موسیقی در واقع موسسه‌ای شبیه موسسه ما، آوای شیداست که یک موسسه فرهنگی- هنری چند منظوره به حساب می‌آید. البته یک مقدار هم به آن اجازه داده‌اند که به صورت واقعی، نه به صورت مجازی در حد قانونی خودش فعالیت‌های صنفی انجام دهد. مثل دفاع از مشکلات موسیقیدانان و... و خدمات بیمه درمانی را که تازه با کمک وزارت ارشاد ارائه می‌کند».
لطفی هنرمندی در صف مردم بود که در سال 88 دیگر فریب اطرافیانی که وادار به کوچش کرده بودند نخورد و در صف مردم ایستاد و در مقابل شامورتی‌بازها ایستاد و نسبت به رفتارهایشان انتقاد کرد: «من حتی اگر هزار مشکل در ایران داشته باشم ترجیح نمی‌دهم هرگز با تریبون‌هایی که قصد اصلاح و کمک به مردم ایران را ندارند همصدا شوم».
 انتقاد محمدرضا لطفی از هم‌آوازی شجریان با BBC و VOA
«محمدرضا لطفی» استاد و نوازنده تار و سه‌تار در گفت‌وگو با یکی از نشریات زنجیره‌ای و درباره هم‌آوایی شجریان با رسانه‌های معارض در سال 88 گفت: «مطالبی را که شجریان در بیرون مرزها و داخل مرزهای کشورمان مطرح‌ کرده، ‌با مطالبی که من گفته‌ام و می‌گویم کاملاً متفاوت است. شجریان از سال ۵۷ و بعد از انقلاب تا امروز بالاترین حجم تولید و بیشترین و موفق‌ترین کنسرت‌ها را داشته است. اگر شجریان قبل از انقلاب یک دهم موسیقی تولید کرده بود، بعد از انقلاب صددرصد تولید داشته است. شخص آقای شجریان اگرچه مانند بسیاری از موسیقیدان‌ها دچار مشکلاتی بوده ولی هیچ‌وقت برنامه‌هایش قطع نشده، آثارش منتشر شده، کنسرت‌هایش برگزار شده و همیشه مجوز گرفته است». وی در ادامه اظهار داشت: «اولین کنسرت‌های این مملکت را در شهرستان‌ها شخص شجریان برگزار کرده است. خاتمی در زمان وزارتش در وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی در کنسرت اصفهان شجریان حضور داشت. من شخصاً نمی‌فهمم شجریان به عنوان یک موزیسین موفق که این همه کنسرت داده و کار تولید کرده و آثارش در رادیو و تلویزیون پخش شده و بیش از ۳۰۰ کنسرت خارج از کشور داشته، چرا اکنون اعتراض می‌کند؟‌ من این را نمی‌فهمم. یک وقت شما را برای سالیان دراز محروم کرده‌اند و با کلی بدبختی یک کنسرت برگزار می‌کنید و هزارگونه مشکل دارید و اعتراض می‌کنید؛ اگر چنین شخصی بخواهد روی این مسائل صحبت کند قابل فهم است». این نوازنده چیره‌دست تار در ادامه گفت: «ضمن اینکه من اصلا دوست ندارم هنرمندان‌مان تریبون خودشان را از داخل به خارج از کشور ببرند. به همین دلیل شخص من هرگز با بی‌بی‌سی مصاحبه نکرده‌ام. با صدای آمریکا در طول ۲۵ سال فعالیتم در خارج از کشور به طور مشروط مصاحبه کرده‌ام». لطفی گفت: «بی‌بی‌سی، صدای آمریکا، رادیو بین‌المللی فرانسه یا سایر رسانه‌های آن‌طرفی در ۱۰ سال اخیر مواضع اپوزیسیون به ایران دارند و گاهی اوقات نیز کار را به براندازی حکومت نیز می‌کشانند. این را ما امروز به طور رسمی می‌دانیم و آخرین صحبت‌های وزیر خارجه انگلستان همه موید این رویکرد آنهاست. طبیعی است وقتی امروز رسانه‌های آن‌طرفی این امکان را به یک هنرمند می‌دهند تا بیاید در بی‌بی‌سی صحبت کند، حتماً باید در درجه اول اپوزیسیون یا نیمچه اپوزیسیون باشد». وی ادامه داد: «من حق دارم دوست نداشته باشم به عنوان یک هنرمند در صدای آمریکا و بی‌بی‌سی انگلستان که به عنوان 2 ارگان دولتی مشغول فعالیت هستند، حرف بزنم. من حتی اگر هزار مشکل در ایران داشته باشم ترجیح نمی‌دهم هرگز در تریبون‌هایی که قصد اصلاح و کمک به مردم ایران را ندارند همصدا شوم. این سلیقه شخصی من است ولی کسانی که این کار را می‌کنند اگرچه به آنها انتقاد دارم اما کار آنها را ممنوع نمی‌دانم. آنها زندگی و مسؤولیت خودشان را دارند ولی باید مسؤولیت را فردی نبینند». این نوازنده سه‌تار اظهار داشت: «شجریان اگر این مسؤولیت را فردی ببیند، مشکل به وجود می‌آید. این مسؤولیت و مشکل، یک مشکل اجتماعی عمومی است و حرف‌ها و گفته‌ها برای نگرانی از وضعیت موسیقی کشور است اما آنچه از گفته‌های شجریان در رادیو استرالیا، بی‌بی‌سی و صدای آمریکا دنبال کرده‌ام، تنها در 10‌درصد از صحبت‌هایش به مشکلات موسیقی اشاره داشته است». لطفی گفت: «من می‌گویم یک موسیقیدان اول باید دردش خود موسیقی باشد. در این مصاحبه اخیر مصاحبه‌کننده از ایشان می‌پرسد «الآن که آلبوم مرغ خوشخوان شما مجوز رسمی گرفته و کنسرت‌هایتان نیز در ایران اعلام شده مشکلی ندارد، برخورد شما چگونه است؟» شجریان از کنار این مساله رد می‌شود و جواب قانع‌کننده‌ای نمی‌دهد».
وی ادامه داد: «به نظر من وقتی پهلوان شدید، مسؤولیت شما مسؤولیت یک گروه نیست بلکه مسؤولیت همه ملت را برعهده دارید. در واقع سخن شما باید بازتاب سخن همه ملت ایران باشد. من خودم این مشکلات را بعد از انقلاب داشته‌ام و بدون اینکه حتی خبر داشته باشم از اسمم کلی سوءاستفاده شده است. به نظرم چنین حرکت‌هایی بیشتر سیاسی محسوب می‌شود تا فرهنگی و هنری و این نظر شخصی من است». لطفی گفت: «اما درباره شجریان این مساله کاملاً متفاوت است. شجریان هیچ وقت به‌دنبال ایجاد یک جریان فرهنگی- هنری مستقل با شرکت همکاران خودش نرفته است. یک شرکت اقتصادی به نام «دل‌آواز» درست کرده و کار خودش را مانند یک شرکت تولیدکننده انجام می‌دهد و درآمدزایی خوبی هم از گذشته تا به امروز داشته و دارد».

گروه اقتصادی: پس از تغییر توافقی نرخ سود سپرده‌ها توسط بانکداران دولتی و خصوصی، این‌بار نوبت به کاهش نرخ سود تسهیلات بانکی رسیده که بناست در اولین جلسه شورای پول و اعتبار این موضوع مطرح شود. به گزارش تسنیم، بعد از آنکه افزایش چراغ خاموش نرخ سود بانکی در سال گذشته موجب انتقاد و اعتراض بخش‌های مختلف از مجلس تا فعالان اقتصادی شد، طی روزهای اخیر بانکداران به درخواست رئیس‌کل بانک مرکزی مبنی بر کاهش نرخ سود سپرده‌های بانکی پاسخ مثبت دادند.  اما در تصمیم جدید نیز نرخ سود سپرده‌های یکساله و کمتر از آن با افزایش مواجه شد. البته در تصمیم جدید نرخ سود بیشتر از یک سال که برخی بانک‌ها با استفاده از آن به سپرده‌ها تا 27 درصد سود پرداخت می‌کردند، لغو شد و مسوولان بانک مرکزی از این تغییر به عنوان کاهش نرخ سود نام می برند. بر اساس تصمیم جدید بانک‌های دولتی و خصوصی، نرخ سود سپرده‌های روزشمار و کمتر از 3 ماه 10 درصد، 3 تا 6 ماه 14 درصد، 6 تا 9 ماه 16 درصد، بیش از 9 ماه تا کمتر از یک سال 18 درصد و سپرده‌های یک سال 22 درصد تعیین شده است. این تفاهم بانکداران دولتی و خصوصی پس از آنکه به تایید بانک مرکزی و شورای پول و اعتبار رسید صبح روز چهارشنبه دهم اردیبهشت ماه توسط عبدالناصر همتی، رئیس شورای هماهنگی بانک‌های دولتی به‌منظور اجرا از روز شنبه 13 اردیبهشت ماه به مدیران بانک‌های دولتی ابلاغ شد. اما علاوه بر نرخ سود سپرده‌های بانکی موضوع دیگری که همچنان مورد بحث و انتقاد است «بالا بودن سود تسهیلات بانکی» است که در همین ایام هم البته اخبار مختلفی درباره آینده آن مطرح شد. برخی بانکداران معتقدند فعلاً زمان تغییر نرخ سود تسهیلات بانکی نیست و این نرخ حداقل باید طی شش ماه آینده مورد بازنگری قرار گیرد، دلیل این را هم دریافت سپرده با سودهای بالا می‌دانند و می‌گویند بانکی‌ها مجبورند برای تامین سود سپرده‌ها از سود بالای تسهیلات بانکی استفاده کنند. در همین حین البته اکبر کمیجانی، قائم‌مقام بانک مرکزی نیز از تصمیم جدیدی برای نرخ سود تسهیلات بانکی خبر داد و گفت: بانک مرکزی قصد دارد تعیین نرخ سود تسهیلات بانکی را به بانک‌ها و بازار آزاد واگذار کند البته مراحل تعیین نرخ سود تسهیلات در شورای پول و اعتبار در حال تصمیم‌گیری است. به گزارش تسنیم، باوجود گمانه‌زنی‌های مختلف برای تعیین نرخ سود تسهیلات بانکی، روز گذشته ولی‌الله سیف، رئیس‌کل بانک مرکزی در نشست هم‌اندیشی صنعتگران و فعالان اقتصادی که در نهاد ریاست‌جمهوری برگزار شد، تاکید کرد: کاهش نرخ سود تسهیلات بانکی اولویت نخست بانک مرکزی است. سیف البته تاکید کرده که کاهش نرخ سود تسهیلات بانکی در اولین جلسه شورای پول و اعتبار مطرح خواهد شد. بانکداران رسماً از زمستان سال گذشته با چراغ سبز شورای پول و اعتبار و بانک مرکزی نرخ سود تسهیلات را افزایش داده و کف سود تسهیلات را 26 درصد تعیین کرده‌اند. این درحالی است که از بهمن سال 90 تاکنون شورا بسته سیاستی و نظارتی را تغییر نداده و طبق همین بسته بانکداران باید نرخ سود تسهیلات مبادله‌ای را تا سررسید 2 سال معادل 14 درصد و برای سررسید بیشتر از 2 سال معادل 15 درصد تعیین کنند. همچنین در بسته سیاستی که توسط بانک مرکزی ابلاغ شده، آمده است که دامنه نرخ سود عقود مشارکتی قابل درج در قرارداد بین مؤسسه اعتباری و مشتری بین 18 تا 21 درصد تعیین می‌شود.
آغاز خروج منابع از بانک‌ها!
یکی از اهداف دولتمردان از کاهش نرخ سود بانکی، علاوه بر انتظام‌بخشی به نرخ سود سپرده‌ها، هدایت نقدینگی به سمت بازار سرمایه است؛ گرچه بخش عمده‌ای از منابعی که در اختیار بانک‌ها قرار می‌گیرد نیز به بخش تولید هدایت می‌شود، اما برخی از اقتصاددانان مطرح می‌کنند که برای هدایت نقدینگی به سمت بازار سرمایه، لازم است که دولت اقدامات و برنامه‌ریزی جدی داشته باشد. در غیر‌این صورت، با توجه به نوسانات اخیر قیمت‌ها در بازارهای سکه، طلا و ارز و جذابیتی که این بازارها برای افراد دارد، در صورتی که نقدینگی از بانک‌ها خارج شود، ممکن است که به این بازارهای کشیده شود و قیمت‌ها را دوباره متلاطم کند و آنچه طی ماه‌های گذشته توسط دولت برای تثبیت نرخ‌ها در این بازارها انجام شده است، از بین برود. برخی‌ها پیشنهاد می‌کنند بانک مرکزی بهتر است بخشی از نیروهای بازرسی خود را در طرح نظارت بر انجام صحیح نرخ سود بانکی به بازار آزاد ارز رهسپار کند تا شاید از این طریق بتواند جلوی افزایش نرخ‌های ارز در بازار سیاه را بگیرد، گرچه عنوان می‌شود که تمام افزایش قیمت‌ها در بازارهای سکه و ارز مربوط به اقدامات سوداگرانه سودجویان نیست. رئیس شورای هماهنگی بانک‌ها اعلام کرده است که عمده مسابقه پرداخت نرخ سود بانکی بیشتر برای جذب سپرده از برخی موسسات مالی و اعتباری بدون مجوز شروع شد. با وجود اینکه بانک مرکزی اعلام کرده است که بخشنامه نرخ سود بانکی جدید را به تمام مدیران بانکی ابلاغ کرده است، اما مدیران برخی از این موسسات بدون مجوز می‌گویند که چنین بخشنامه‌ای را دریافت نکرده‌اند.
 

گروه بین‌الملل: نتایج غیرقطعی انتخابات پارلمانی عراق نشان‌دهنده آن است که ائتلاف «دولت قانون» به رهبری نوری مالکی، نخست‌وزیر این کشور پیشتاز انتخابات است و گفته می‌شود این جریان توانسته است تاکنون حدود ۵۵ درصد آرا را به خود اختصاص دهد و در پی آن ائتلاف «تشکل شهروند» به رهبری عمار حکیم و صدری‌ها قرار دارد. پس از این دو ائتلاف حزب دموکراتیک کردستان عراق به ریاست مسعود بارزانی و ائتلاف ملی به رهبری ایاد علاوی و ائتلاف اسامه النجیفی قرار دارند. شبکه تلویزیونی السومریه عراق گزارش داد، نتایج اولیه آرا نشان می‌دهد ائتلاف دولت قانون با اختلاف بیشتری نسبت به رقبای خود یعنی فهرست‌های المواطن (شهروند) و الاحرار پیشتاز است و این دو فهرست برای به‌دست‌آوردن رده دوم و سوم با هم به رقابت می‌پردازند. در حالی این نتایج درز پیدا کرده است که کمیته عالی مستقل انتخابات عراق همه احزاب سیاسی را از هرگونه اعلام نتایج قبل از شمارش کل آرای ماخوذه از همه صندوق‌های رای برحذر داشته و اعلام کرده است تنها آماری که کمیته منتشر می‌کند آمار رسمی شمارش آرای انتخاباتی به شمار می‌رود. نماینده دبیرکل سازمان ملل متحد در عراق از همه گروه‌های سیاسی عراق خواست از بیان مطالبی که بر عملکرد کمیساریای‌عالی انتخابات تاثیر می‌گذارد، خودداری کنند. مواضع رهبران سیاسی پس از ساعات اولیه بسته‌شدن مراکز رای‌‌گیری و مشخص‌شدن نتایج غیرقطعی به صورت متفاوتی ابراز شد. از سوی دیگر کمیته عالی مستقل انتخابات عراق از وقوع برخی مشکلات در برخی صندوق‌های رای خبر داد و تصریح کرد، کمیته‌عالی انتخابات ده‌ها شکایت در زمینه مشکلات در برخی صندوق‌ها دریافت کرده است. از جمله این مشکلات در زمینه تبلیغات غیرقانونی و همچنین اجرای تبلیغات هنگام برگزاری انتخابات بوده است. نوری مالکی از همه تشکل‌‌های پیروز خواست تا به صورت باز عمل کنند و صفحه جدیدی را رقم بزنند. عمار حکیم از آغاز تشکیل ائتلاف ملی سخن گفت. این در حالی است که ایاد علاوی، رهبر ائتلاف ملی گفت انتخابات به علت مداخله طرف‌های ذی‌نفوذ و جلوگیری از رای‌دادن بسیاری از واجدان شرایط ناقض است. بعد از آنکه رهبران تشکل‌های انتخاباتی اظهارات خود را درباره انتخابات پارلمانی بیان کردند، میزان حضور این تشکل‌ها در انتخابات به صورت تقریبی مشخص شد. بر این اساس پیش‌بینی می‌شود طی روزهای آینده میان گروه‌های سیاسی عراق تماس‌هایی جهت ائتلاف با یکدیگر صورت بگیرد حتی اگر نتایج نهایی مشخص نشده باشد. همچنین کمیساریای‌عالی و مستقل انتخابات عراق اعلام کرد نتایج نهایی انتخابات پارلمانی این کشور ۲۰ تا ۳۰ روز آینده اعلام می‌شود. وی در عین حال افزود: تسریع یا تاخیر در اعلام نتایج انتخابات به تعداد شکایات ارائه شده به کمیساریا بستگی دارد و اگر تعداد این شکایات زیاد باشد، نتایج نیز دیرتر اعلام خواهد شد. وی همچنین درصد مشارکت رای‌دهندگان در انتخابات را بین ۶۰ تا ۷۰ درصد اعلام و خاطرنشان کرد: از ۲۰ میلیون و ۴۳۲ هزار و ۴۹۹ واجد شرایط، ۱۲ میلیون و ۱۰۱ هزار و ۹۶۵ نفر رای داده‌اند.
اوباما: عراق با روزهای دشواری روبه‌رو می‌شود
برگزاری موفق نخستین انتخابات سراسری در عراق بدون حضور اشغالگران، رئیس‌جمهور آمریکا را عصبانی کرده است. کاخ سفید که در ماه‌های گذشته با اقتدار نظامی روسیه در جریان بحران اوکراین و برتری روزافزون ارتش سوریه در پاکسازی تروریست‌های تکفیری غافلگیر شده بود، حالا برایش دشوار است شاهد اقتدار ارتش و دستگاه امنیتی کشوری باشد که کمتر از 3 سال پیش نیروهای پنتاگون ترکش کردند. برای همین باراک اوباما عصبانیت خود را از عدم‌پیش‌بینی درست وقایع خاورمیانه و پیرامون آن پنهان نمی‌کند و سعی می‌کند برای ایجاد ناامنی دوباره درمنطقه فضا را ملتهب سازد. او در واکنش به برگزاری موفق انتخابات پارلمانی عراق بدون حضور اشغالگران اعلام کرد: عراق با روزهای دشواری روبه‌رو خواهد شد. به نوشته الفرات، اگرچه اوباما در بیانیه‌ای به شهروندان عراقی به سبب شرکت در انتخابات پارلمانی تبریک گفت و اعلام کرد میلیون‌ها عراقی حق دموکراتیک خود را در رای‌دادن اعمال کردند اما او در انتها سعی کرد تصویری تیره از آینده در مقابل چشم ملت عراق ترسیم کند. رئیس‌جمهوری آمریکا گفت: عراق با روزهای دشواری در آینده روبه‌رو خواهد شد اما آمریکا به حمایت از آن ادامه خواهد داد. وی افزود: ملت عراق بیش از دیگران با چالش‌های بزرگی که با آن روبه‌رو است، آشنایی دارد و میزان مشارکت آنها در انتخابات به جهان نشان داد این مردم برای آینده باثبات‌تر و امن‌تر از طریق روند سیاسی تلاش می‌کند. احتمالا لحن تلخ اوباما در پیش‌بینی آینده عراق به این معنی است که کاخ سفید تدارک برنامه‌ای نظیر آنچه برای راه‌انداختن جنگ در سوریه پیاده کرد را برای بین‌النهرین نیز در نظر دارد. بویژه که طبق آمار اولیه سومین دوره انتخابات پارلمانی، همه تمهیدات غرب برای کاستن از اقتدار ائتلاف حاکم «قانون» به محوریت اکثریت شیعه در این کشور بی‌نتیجه مانده و احتمالا نوری مالکی برای سومین بار پیاپی دولت جدید عراق را تشکیل خواهد داد. جالب اینکه اوباما در پیام اخیرش تاکید کرده انتخابات ابزاری برای وحدت عراق از طریق تشکیل دولت جدید مورد حمایت همه طیف‌ها باشد آن هم با وجود اصرار «اسامه النجیفی» رئیس پارلمان و رهبر بزرگ‌ترین گروه سیاسی رقیب مالکی بر اینکه در صورت پیروزی هیچگونه ائتلافی با ائتلاف حاکم «قانون» انجام نخواهد داد.

شروین طاهری: واژه «اوکراین» در ادبیات اسلاوی شرقی به معنای زمین لب‌مرز یا همان سرزمین سرراهی است. شاید مهم‌ترین کاری که اوکراینی‌ها باید برای استقلالشان انجام دهند تغییر همین نام باستانی اما غیر مستقل کشورشان باشد. عنوان اوکراین به همه اسلاو‌ها یادآوری می‌کند که این سرزمین هیچگاه در طول تاریخ استقلال نداشته مگر در دوره‌ای کوتاه در بدو تاسیس دولت کی‌یف توسط روس‌ها در حدود 1100 سال پیش.  ناصر نوبری آخرین سفیر جمهوری اسلامی ایران در اتحاد جماهیر شوروی، مناسب‌ترین گزینه‌ای بود که می‌توانستیم برای تحلیل آنچه بحران اوکراین را به شکل امروز در آورده است، سراغش برویم. این دیپلمات باسابقه ایرانی کارنامه پرباری در وزارت خارجه دارد. او جز دوران سفارت در مسکو در فاصله سال‌های 1365 تا 1370، رئیس مرکز راهبردی وزارت امور خارجه در دوره اصلاحات، مشاور امور استراتژیک وزیر امور خارجه، موسس و اولین رئیس دفتر امور سخنگویی وزارت امور خارجه و پیشنهاددهنده گماشتن یک خانم برای سخنگویی دستگاه دیپلماسی ایران و اتفاقا معرف سخنگوی فعلی، سرکارخانم افخم به این مجموعه نیز بوده است. سمت‌های اخیر نوبری شامل  مدیرکلی اطلاعات و مطبوعات و مدیرکلی روابط عمومی و انتشارات وزارت امور خارجه است. همچنین خارج از وزارت خارجه نیز او استاد دانشگاه در گرایش روابط بین‌الملل، سردبیر اطلاعات هفتگی و مشاور بین‌الملل وزارت بازرگانی بوده است.
***
   بحران اوکراین تبدیل به بحران جهانی شده است. آیا روسیه  که مورد تحریم همه‌جانبه غرب قرار گرفته، در واکنش سعی نمی‌کند به همراه چین، کشورهای آمریکای لاتین و برخی اعضای «بریکز» در مقابل آمریکا و اروپا قطب‌بندی کند، چرا که آنها تن به این تحریم دیوانه‌وار نمی‌دهند؟
حتی خود ایران؛ الان ما تحریم هستیم، روسیه هم تحریم شده، پس دیگر تحریم برای ما و آنها معنی پیدا نمی‌کند و یک بلوک جدید به‌وجود می‌آید. در حالی که آمریکا نیازمند روسیه است که در 1+5 کنارش بایستند که از ما امتیاز هسته‌ای بگیرند. حالا تصورش را بکنید روسیه خودش سر میز مذاکره بیاید طرف تحریم، یعنی طرف ایران.
به همین دلیل معتقدم آنچه در اوکراین و کریمه اتفاق افتاد برای ما موهبتی الهی است. تاریخ نشان می‌دهد هر وقت ابرقدرت‌ها مشغول دعوا با یکدیگر بوده‌اند مثل مقطع انقلاب اسلامی و جنگ تحمیلی، بهترین فرصت برای ما است تا خودمان را تثبیت کنیم.
  برخلاف اراده همه اعضای شورای امنیت سازمان ملل جز روسیه، شبه‌جزیره کریمه به شکل کاملا دموکراتیک از اوکراین جدا شده و به روسیه ملحق شد. فکر می‌کنید این مقدمه یک جنگ جهانی جدید باشد یا یک نظم جهانی جدید؟
شما سوال آخر را همین اول پرسیدید! من برای اینکه به جواب این سوال برسم، باید خیلی راه بروم. پس اجازه دهید ریشه‌ای شروع کنیم چون درباره بحران اوکراین، مباحث زیادی در سطح مطرح‌شده و من می‌خواهم به عمق بروم تا به جواب نهایی برسیم.
ماجرا از فروپاشی شوروی شروع شد. با فروپاشی این ابرقدرت یکسری کشورها در عرصه بین‌‌المللی متولد شدند که تا قبل از آن به‌صورت 15 جمهوری در قالب اتحاد جماهیر شوروی بودند و کنترل روابط خارجی این جمهوری‌ها دست مسکو بود. این کشورها عموما دست‌ساز مسکو بودند. اگر اوکراین را با کشوری مثل ایران مقایسه کنیم، ایران کشوری است که در تاریخ ریشه دارد اما اوکراین چنین نیست. اوکراین و دیگر کشورهایی که اتحاد شوروی درست کرد، محصول فتوحات دوران تزارها بود که با ترکتازی‌شان در سرزمین‌های اطراف، از جمله خود ایران، مناطقی را تسخیر می‌کردند و به قلمروی امپراتوری روسیه منضم می‌کردند.
پس از ظهور شوروی کمونیستی، آنچه به‌عنوان استان‌های امپراتوری شناخته می‌شد را تبدیل به جمهوری کردند. کمونیست‌ها به‌واسطه تئوری اصالت خلق می‌خواستند بگویند بر ملیت‌های گوناگون به ارث رسیده از تزارها سیطره ندارند. از جمله‌ همان مناطقی که ازخاک ما (طبق معاهدات ننگین ترکمانچای و گلستان) جدا کردند.
بدین‌ترتیب شوروی براساس تئوری‌های مارکسیستی قلمروی خود را پیکربندی تازه‌ای کرد و در واقع کشورسازی کرد. 15 جمهوری براساس ملیت‌های گوناگون در این قلمرو ساخته شدند و به هر کدام خصیصه‌های یک جمهوری شامل رئیس‌جمهور و پارلمان را دادند. ما ممکن است آنها را تحت عنوان استان بشناسیم اما خودشان در قالب کشور تعریف‌شان کردند. نقشه به‌جا مانده از شوروی هم نقشه‌‌ای دست‌ساز بوده و کشورهایی بدون سابقه و قلمرو تاریخی یا شناسنامه و روشن پدید آمدند.
 نمونه‌اش همین جمهوری آذربایجان!
همین‌طور است، نقشه کشور آذربایجان یک نقشه بدلی است و با این نقشه کشوری به نام آذربایجان در طول تاریخ نداشته‌ایم. همین‌طور گرجستان، اوکراین و سایرین.
این کشورهای دست‌ساز با انواع و اقسام مشکلات خاص خودشان باقی ‌ماندند. مثلا یک بخش ایران را به اسم جمهوری آذربایجان تکه کردند، بخشی از آذری‌ها این طرف ارس ماندند و بخش دیگر آن طرف. مشابه همین مساله را در مورد ترکمنستان و ترکمن‌های خودمان داریم. اینها با سقوط شوروی حالا ناگهان تبدیل به کشورهای واقعی می‌شدند.
پدیده‌ای جدید که شاید هیچ‌گاه در تاریخ مشابهش را نداشته‌ایم که یک امپراتوری فروپاشیده شود و طوری فروپاشی‌اش را برنامه‌ریزی کرده باشد که 15 کشور دست‌ساز غیرطبیعی از دل آن بیرون بیاید.
 البته این مساله در خاورمیانه هم وجود دارد.
ولی اینجا حادتر است. آنچه در هنگام فروپاشی شوروی اتفاق افتاد باز یک پله از کشورسازی‌های استعماری در خاورمیانه جلوتر بود. حتی می‌توانیم بگوییم یک تفاوت اساسی میان تولد کشورها در خاورمیانه با جمهوری‌های شوروی سابق وجود داشت. یک زمان هست که جنجال و شورش در ملیت‌های مختلف شروع می‌شود و بحران شیوع پیدا می‌کند تا اینکه امپراتوری فرومی‌پاشد و ملت‌های مستقل از داخل آن پدید می‌آیند اما یک موقع هست که برعکس، فروپاشی از مرکز آغاز می‌شود و استقلال از مرکز به ملیت‌ها سرایت می‌کند. در فروپاشی اتحاد شوروی هم استقلال به جمهوری‌ها تحمیل شد.
 حتی به شکل مضحکی در متن اعطای استقلال به اوکراین آمده بود استقلال از سوی روسیه به این جمهوری اعطا می‌شود حال آنکه تا لحظه آخر فروپاشی فرض بر این بود که اوکراین یکی از جمهوری‌های اتحاد جماهیر شوروی است نه متعلق به روسیه.
اتفاقا من از ابتدای پروسترویکا تا انتهای آن در مسکو بودم. بگذارید برای‌تان بگویم که دقیقا چه اتفاقی افتاد. آن زمان اصلاح‌طلبان میانه‌رو مثل خود گورباچف بر این باور بودند که شوروی رفته‌فته در ساختار خودش اصلاحاتی ایجاد کند اما تندروترین طیف اصلاح‌طلبان مثل یلتسین، چنین دیدگاهی داشتند که علت عقب‌ماندگی ما (روس‌ها) از غرب این است که یک مشت گدا گرسنه تحت عنوان «جماهیر» دور خودمان جمع کرده‌ایم و اینها باعث کندی حرکت ما می‌شوند. ما باید اینها را رها کنیم، آن وقت از دست‌شان خلاص که شدیم، روسیه مثل کشورهای اروپای غربی (به زعم آنان) پرواز می‌کند و به رشد واقعی دست می‌یابد و به خانواده جهانی توسعه می‌پیوندد. حقیقت هم این بود که شوروی با خارج در بمب و موشک و فضا و این چیزها رقابت می‌کرد اما در داخل فقیر بود.
 می‌دانیم که تئوری پروسترویکا یا بازسازی توسط خود گورباچف مطرح شد برای بازسازی اقتصادی شوروی. این به قول شما اصلاح‌طلبان تندرو دقیقا چه طیفی بودند؟
پاتوق روشنفکران فوق‌تندرو، حزب کمونیست مسکو بود. هر 15 جمهوری همانطور که برای خودشان پایتخت و دولت و پارلمان داشتند، هر کدام یک حزب کمونیست هم داشتند. بوریس یلتسین خود از رهبران حزب کمونیست مسکو بود و دیدگاه مذکور را پیش می‌برد.
 آیا این جریان ضد اتحاد جماهیر به وابسته بودن شناخته می‌شد؟
چرا! اتفاقا این اتهامات در بحث‌های جدی ژورنالیستی آن موقع مطرح می‌شد. مثلا خرده می‌گرفتند که یلتسین خیلی با آمریکایی‌ها ملاقات می‌کند. یا روزنامه‌های چاپ مسکو پر بود از انگ به اینها که شما آمریکایی هستید و می‌خواهید مملکت را به غرب بفروشید. اما آنها هم در پاسخ به تاریخ روسیه اشاره می‌کردند که قبل از الحاق ملت‌های اقماری کجا بود و حالا کجا؟! آن روز تئوری فروپاشی، خائنانه محسوب نمی‌شد و این دیدگاه را تبلیغ می‌کرد که ملت‌های گرسنه حاشیه‌ای، غل و زنجیری بر پای پیشرفت روس‌ها هستند. در این میان نکته‌ای که تا امروز به آن توجه نشده، این است که چیزی به اسم استقلال‌طلبی در بطن فروپاشی شوروی نبود بلکه استقلال‌دهی بود که از مسکو شروع شد. اولین جمهوری که اطلاعیه استقلال صادر کرد و گفت دیگر جزو اتحاد شوروی نیست نیز جمهوری روسیه بود و متعاقبا استقلال از مسکو به 14 جمهوری دیگر تحمیل شد. پس کشورهای تازه استقلال‌یافته، استقلال‌شان در بدو امر درون‌زا نبود.
 یعنی مسکو به همین راحتی از جمهوری‌های اقماری‌اش صرفنظر کرد؟
نه؛ ابدا! افق دیدگاه حامیان تندروی «پروسترویکا»، استعمار این جمهوری‌ها توسط روسیه بود. استراتژی‌ آنها این بود که روس‌ها باید مثل غربی‌ها با کشورهای فقیر رفتار کنند. می‌گفتند چرا باید خودمان را با آنها یکی کنیم؟ چرا مثلا در بیشکک پایتخت قرقیزستان این انتظار را به‌وجود آورده‌ایم که باید از همان امکاناتی برخوردار باشند که در مسکو هست؟
چرا برویم برای هر شهر دورافتاده‌ای که جمعیتش به یک‌میلیون رسیده مترو بکشیم؟ اینها از الزاماتی بود که سوسیالیسم شوروی می‌آورد. عقیده تندروها این بود که از ابتدا تشکیل اتحاد شوروی اشتباه بوده و باید این ملت‌های حاشیه‌ای را به حال خود رها کرد تا مثل جهان‌سومی‌ها زندگی کنند و بعد به ما(روس‌ها) وابسته شوند. در عین حال معتقد بودند روسیه باید به لحاظ امنیتی آنها را در تیول خود نگه دارد تا از آنها بهره‌کشی کند.
 آن دوران که شما سفیر جمهوری اسلامی ایران در شوروی بودید، نظام ما ترجیح می‌داد شوروی فروبپاشد یا اینکه صرفا کمونیستی نباشد؟
ما در همان زمان دچار یک تناقض در این رابطه بودیم که آیا از فروپاشی شوروی استقبال کنیم یا نه؟ پیام امام(ره) به گورباچف نشان داد ما از برچیده شدن کمونیسم استقبال می‌کردیم. در واقع رهبری ما از اصلاحات به سبک گورباچف در ساختار شوروی حمایت می‌کرد اما تضعیف شوروی را به صلاح خود نمی‌دانستیم. ما کشوری بودیم در مواجهه با آمریکا، پس دوست نداشتیم رقیب اصلی آمریکا تضعیف شود چون فکر می‌کردیم تبدیل جهان دوقطبی به تک‌قطبی اوضاع را بر ما سخت خواهد کرد. هنوز هم استراتژی کلان ایران از جهان چندقطبی حمایت می‌کند. پس ما علاقه‌ای به فروپاشی شوروی نداشتیم. اگرچه از اصلاحات که شاید زمینه همین فروپاشی را فراهم می‌کرد حمایت می‌کردیم.
 چالش میان روس‌ها و اوکراینی‌ها به نظر بسیار قدیمی‌تر از دوران پساکمونیسم است. تاریخ به ما می‌گوید مرکز نخستین پادشاهی اسلاوهای ارتدوکس در کی‌یف بود نه مسکو. روس‌ها اقلیت حاکم در این پادشاهی بودند ولی در اصل از نگاه اسلاوها، وایکینگ‌ها سوئدی و خارجی به حساب می‌آمدند. بعد هنگام حمله مغول‌ها که کی‌یف را با خاک یکسان کردند، حکومت مسکو نقش مزدور تاتارها را بازی کرد. در نتیجه اوکراینی‌ها خود را اسلاوهایی اصیل‌تر از روس‌ها تصور می‌کنند و در عین حال خود را به همان اندازه آنها میراث‌دار تاریخ روسیه بزرگ می‌دانند. با این حساب آیا شعار ضدیت با روس‌ها که توسط ملی‌گرایان تندروی اوکراین یا شبه‌نازی‌ها مطرح می‌شود، یک ریشه تاریخی ندارد؟
به نکته خوبی اشاره کردید که ما را در واکاوی شکاف روسیه و اوکراین به عقب می‌برد. اسلاوها در حرکت خود به سمت شرق، کی‌یف را بنیان گذاشتند اما پیدایی روسیه متفاوت از پیدایی نخستین حکومت کی‌یف بوده است. چرا که روسیه وقتی به شکل روسیه مقتدر امروزی درآمد که اسلاوها دشت‌های بی‌انتهای پیش ‌روی‌شان تا سیبری و شرق آسیا را زیر پا گذاشتند و با اقوام زرد و مغول و آسیایی همسایه شدند و از آنها قوتی گرفتند که اروپایی‌ها فاقدش بودند. پیدایی امپراتوری روسیه از جنگ با مغول‌ها و تاتارها در استپ‌های آسیایی نشأت می‌گیرد که به روس‌ها قدرت داد مقابل اروپا قدعلم کنند. درست است که ظاهرا شروع امپراتوری از کی‌یف بود ولی مسکو جایگاهی متفاوت پیدا کرد و فقط هووی تاریخی کی‌یف نیست چون امروز پایتخت کشوری به نام روسیه است حال آنکه ما در تاریخ چیزی به نام کشور اوکراین نداشته‌ایم.
  دست‌کم در هزار سال گذشته که چنین بوده و استپ رود دن یا همان اوکراین به معنای «سرزمین مرزی»، همواره تحت قلمروی وایکینگ‌ها، مغول‌ها، بلغارها، لهستانی‌ها، یهودی‌ها و در این دوـ سه قرن آخر هم روس‌های تزاری و شوروی بوده است.
این دقیقا موید دست‌ساز و ساختگی بودن کشوری به نام اوکراین است. تناقض امروز اوکراین هم از این سرچشمه می‌گیرد که اوکراینی‌ها هنوز گاهی خود را جزو روسیه می‌پندارند و گاهی چنان احساسات ناسیونالیستی‌شان گل می‌کند که روس‌ها را نفی می‌کنند و خود را اصیل‌تر می‌شمارند. این احساس تناقض برای من و شمایی که در ایران زندگی می‌کنیم و تا 2500 سال عقبه‌مان را ایرانی می‌دانیم قابل درک نیست ولی کسی که در اوکراین زندگی می‌کند خود را در سردرگمی میان مسکو و اروپا می‌بیند. غیر از تاتارها و ژرمن‌ها که در اقلیت هستند نیمی از مردم این کشور جدید خود را اوکراینی‌ یا حتی اروپایی می‌دانند و 40-30 درصدی هم خود را روس می‌دانند. هر دو طرف هم متعصب هستند.
اما این نسبت در شبه‌جزیره کریمه صدق نمی‌کند.
از زمان جنگ‌های مشهور کریمه میان تزارها و خلفای عثمانی و با دخالت فرانسه و انگلیس در قرن هجدهم، روسیه به این شبه‌جزیره استراتژیک چشم داشت و حتی به‌رغم شکست در آن جنگ‌ها سرانجام 2 قرن پیش آن را به چنگ آورد. تا اینکه در همان تقسیم‌بندی‌های مصنوعی دوران شوروی، خروشچف که اوکراینی بود، کریمه خوش‌آب و هوا و دارای موقعیت سوق‌الجیشی را به زادگاه خود ملحق کرد؛ اما روس‌ها پس از فروپاشی شوروی حقوق خود نسبت به کریمه را فراموش نکرده بودند.
 شاید برای مخاطب ایرانی جالب باشد که بداند روس‌ها و اوکراینی‌ها چه دید قومیتی نسبت به یکدیگر دارند.
من در مدتی که در روسیه بودم همین‌قدر متوجه شدم که این اوکراینی‌ها هستند که به روس‌ها بدبینند نه برعکس. شاید چون روس‌ها خود را بزرگ‌تر می‌دانند و اوکراینی‌ها احساس زیر دست بودن داشته‌اند. حتی روس‌ها از اوکراینی‌ها به‌عنوان مردمی متشخص (در مقایسه با دیگر ملیت‌های اقماری شوروی) یاد می‌کردند.
 پس چرا در جریان فروپاشی سعی نکردند اوکراین را برای روسیه حفظ کنند؟
بر اساس تئوری‌های روشنفکران تندروی حزب کمونیست مسکو همه چیز در استقلال خود روسیه از شوروی خلاصه می‌شد. آنها می‌خواستند هر چه سریع‌تر از دست ملیت‌های پیرامون خود خلاص شوند. به دنبال سوا کردن جمهوری‌های خوب و بد نبودند. البته تصور می‌کردند این  جمهوری‌ها همیشه به لحاظ امنیتی به مسکو وابسته خواهند ماند و ته ذهن‌شان نسبت به این ملت‌ها رویکردی استعماری داشتند. حتی برنامه‌شان این بود که از وابستگی آنها استفاده کنند و باج بگیرند.
 بعضی از این جمهوری‌ها منابع یا حتی صنایع مهمی دارند مثل نفت و گاز آذربایجان، صنایع هوایی و ماشینی و اتمی اوکراین یا حتی قزاقستان، چطور مسکو فکر می‌کرد آنها بعد از استقلال هم وابسته خواهند ماند؟
چون اساس وابستگی را تکنولوژیک می‌دانستند. همین آذربایجانی‌ها تا زمان استقلال، نفت‌شان را نمی‌توانستند خودشان استخراج کنند. روس‌ها خودشان را در جایگاه اروپا و آمریکا می‌دیدند در مقابل جمهوری‌های جهان سومی. این درباره اوکراین هم صدق می‌کرد. ابتدا استقلال از مسکو به کی‌یف تحمیل شد ولی کم‌کم استقلال‌خواهی از درون هم بالا رفت و وضعیت فعلی شکل گرفت.
 البته جنبش ناسیونالیست افراطی شبه‌نازی ضد روسیه و شوروی از زمان جنگ دوم جهانی با سرمایه‌گذاری آلمان و سپس غرب پدید آمده بود که حتی در جریان حمله هیتلر به شوروی، آنها بودند که اوکراین را به ‌روی آلمان گشودند.
در هر صورت زمینه این ناسیونالیسم بالقوه در اوکراین وجود داشت. مثل آتش زیر خاکستر. حتی خود ما ایرانی‌ها اخیرا در یکی از مسابقات ورزشی طعم احساسات ملی‌گرایانه تند اوکراینی‌ها را چشیده‌ایم. همان‌طور که روشنفکران تندروی روس خودشان را اروپایی و از جمهوری‌های همجوار برتر می‌دانستند، ناسیونالیست‌های افراطی اوکراین نیز به واسطه اینکه غربی‌تر بودند خودشان را اروپایی‌تر و در نتیجه برتر از روس‌ها می‌خواندند. آنها مدعی بودند روس‌ها ما را عقب‌ نگاه داشتند.
 که در حقیقت این طور نبود و اولین بار کشوری به نام اوکراین در قالب شوروی و پس از آن توسط همین روس‌ها به رسمیت شناخته شد.
اما حالا که مستقل شده، اولین مساله بروز تضاد میان آن
40 - 30 درصد روس با نصف بیشتر جمعیت اوکراین است.
 ماهیت انقلاب نارنجی به صرف اینکه ضد روس بود، مشروع هم بود؟ مگر خانم تیموشنکو که سمبل انقلاب نارنجی شد، خودش همسر یکی از الیگارش‌های روس پسمانده شوروی نبود؟ مگر خودش کاشته مسکو از آب درنیامد و اختلاسی که او را به زندان فرستاد در معامله گاز با مسکو نبود؟
انگیزه اولیه انقلاب‌های غیرمخملی در جمهوری‌های
تازه استقلال‌یافته و اروپای شرقی هم ساقط کردن روسای‌جمهور متمایل به روس‌ها بود اما اینکه چه قطب‌هایی سعی کردند از این انگیزه سوءاستفاده کنند و به چه شیوه‌هایی از جمله شیوه‌های
غیر دموکراتیک، بحث دیگری است. در واقع بازی غرب و شرق هم بر سر کنترل این جمهوری‌ها یک بازی تحمیلی است.
 یعنی اوکراین ناخواسته به یک زمین بازی تبدیل شد؟
دقیقا!
 6 سال بعد از انقلاب نارنجی (2004) همان تیم غربگرایان یوشچنکو - تیموشنکو که روی کار آمده بودند با فضاحت کنار رفتند و در سال 2010 مردم به یانوکوویچ حامی روسیه رای دادند؟ آیا می‌توان پیش‌بینی کرد وابستگی اوکراین به گاز روسیه، همین بلا را بر سر دولت غربگرای جدید در کی‌یف خواهد آورد؟
این محاسبه‌ای است که روس‌ها از روز اول کرده بودند، یعنی چطور هر یک از جمهوری‌های استقلال‌یافته را به واسطه حلقه‌هایی به خود نیازمند باقی نگه‌ دارند. برای همین در اوکراین شاهد هستیم استقلال آنها با چالشی‌ جدید مواجه شده است و حتی روس‌های لیبرال‌تر اوکراین که طرفدار انقلاب نارنجی شده بودند دوباره پس از چندی به این نتیجه رسیدند که به لحاظ اقتصادی و معیشتی نمی‌توانند خود را جدای از بدنه روسیه بدانند و اینجا بود که دوباره نقش روسیه در صحنه اقتصادی اوکراین پررنگ شد و شروع به بازی با شیر گاز کرد و همچنین با فعال کردن نصف کمتر جمعیت اوکراین که روس‌تبار بودند به بی‌ثباتی در این کشور دامن زد. بعد مسکو بحران اقتصادی ناشی از گرانی گاز را به رخ غربگرایان کی‌یف کشید و این طور به مردم اوکراین پیام داد که بهتر است طرف ما باشید تا همان یک لقمه‌ نان سابق گیرتان بیاید. بدین وسیله روس‌ها عملا در جریان ملی‌گرای ضدروسیه اوکراین شکاف ایجاد کردند و به روس‌های اوکراین هویتی غیراوکراینی بخشیدند و به آنها کمک کردند. البته روسیه نشان داده برخلاف غرب به تعهدات اقتصادی‌اش عمل می‌کند و با بهتر شدن اوضاع اقتصادی اوکراین بود که تا سال گذشته روس‌ها برنده زمین اوکراین بودند. اما تحولات این چند ماه ثابت کرد کشوری که ریشه‌دار نباشد مدام از درون متلاطم است.
اگر غرب نان بدهد غربگرا می‌شود و اگر شرق نان بدهد برعکس.
اوکراین همچون یک کشور طبیعی نیست بنابراین نه در گردش به غرب روی آرامش خواهد دید و نه در چرخش به سمت شرق.
از آنجا که این کشور، یک کشور ریشه‌دار و جدی در تاریخ نیست، این نوسان ادامه پیدا خواهد کرد. به همین دلیل من همیشه انتقاد کرده‌ام که نباید ایران را با چنین  کشوری مقایسه کرد چون ایران یک انقلاب  قدرتمند درون‌زا داشته. مقایسه رسانه‌ای مبنی بر اینکه اختلافات بر سر نتایج انتخابات ایران مشابه انقلاب مخملی اوکراین است نوعی توهین به انقلاب اسلامی ایران بود و ندیدن عظمت آن. برای همین دیدیم که انقلاب اسلامی خیلی باعظمت چنین مسائلی را هضم کرد و این قابل قیاس با تلاطم اوکراین و بی‌ریشگی جریاناتی که از بیرون  به آن تحمیل می‌شوند نیست. اوکراین زمین بازی شرق و غرب شده در حالی که ایران یک درخت تنومند ریشه‌دار است.
کسانی که با هر اتفاقی وضعیت ما را با انقلاب نارنجی اوکراین مقایسه می‌کنند، دارند انقلاب اسلامی را بی‌اعتبار می‌کنند. مگر حاکم انقلاب اسلامی خاتمی و احمدی‌نژاد بودند؟ مگر حکومت ما مثل یانوکوویچ دست‌نشانده روسیه بوده که وقتی شورشی با حمایت غرب بر ضدش می‌شود بگوییم انقلاب نارنجی است؟ اصلا مقایسه ‌کردن ما با این جمهوری‌های شوروی سابق کسر شأن دارد.
 بعد از 81 سال در اروپا یک جریان نازیست بسیار شبیه آنچه زمانی هیتلر را در آلمان روی کار آورد در اوکراین ظهور کرده. تهدید نمایندگان مجلس توسط همتایان‌شان، به آتش کشیدن میدان استقلال و ساختمان‌های حکومتی مشابه آتش‌ زدن رایشتاگ و ایجاد جو ارعاب توسط نازی‌های هیتلری به‌نظر می‌رسد. واقعا گروه‌های شبه‌نازی که اول از غرب اوکراین آمده بودند در کل کشور قدرت گرفته‌اند. انگار تاریخ دارد تکرار می‌شود.
وقتی فشار روس‌ها زیاد می‌شود عملا در تقابل، جریان سوپرناسیونالیست نازی را رشد می‌دهد. این نتیجه افزایش فشار خارجی روی جامعه اوکراین است.
 ولی می‌دانیم که آخرش نازیسم به جنگ جهانی کشید.
وقتی یک کشوری با قلدری با کشور شما برخورد می‌کند آن کسانی که پیشتاز مقابله با قلدری هستند هر پرچمی هر چقدر هم افراطی بلند کنند خود به خود مورد توجه مردم قرار می‌گیرند. مگر خود هیتلر چطور در جامعه آلمان خواهان پیدا کرد؟ او می‌خواست ملیت آلمانی را بالا ببرد و الان هم ملیت اوکراینی زیر سوال رفته چون روسیه، اوکراین را به حال خودش نخواهد گذاشت و آن را به این راحتی تقدیم غرب نمی‌کند.
اوکراین برای روسیه بسیار استراتژیک است چون حائلی است بین ناتو و مرزهای روسیه و از دست رفتن اوکراین مرزهای روسیه را بی‌ثبات می‌کند. روسیه این خطر را احساس کرده که اگر اوکراین کاملا غربی شود ابتدا عضو اتحادیه اروپایی می‌شود و بعد عضو ناتو. پوتین با خودش می‌گوید اگر من الان وا بدهم، ناتو تا مرز روسیه پیشروی می‌کند.
  هنری کیسینجر توصیه کرده بهتر است اوکراین عضو ناتو نشود.
اینها را می‌گویند که مسکو را آرام کنند اما پوتین تا ته بازی را خوانده است. اول بازی اوکراین نرم بود. بحث این بود که نارنجی‌ها پیروز انتخابات می‌شوند یا حامیان روس. اما غرب با صحنه‌سازی در خیابان‌های کی‌یف آن سیستم رای‌گیری قانونمند را عوض  کرد. روسیه ناگهان متوجه شد آمریکا می‌خواهد مدل مصر را در اوکراین پیاده‌سازی کند و کرد. مرسی بعد از انقلاب قانونا با انتخابات روی کار آمده بود ولی با ریختن مردم به خیابان، ارتشی کنترل اوضاع را به‌دست گرفت که خودش دست آمریکاست.  اصلا دعوای روسیه و آمریکا در اوکراین این است که هر یک دیگری را متهم می‌کند علیه دموکراسی عمل کرده است. اما حرف پوتین درست است. او دارد به غرب می‌گوید شما قاعده بازی را به هم ریخته‌اید، من هم زمین بازی را عوض می‌کنم. او مدل بازی را سخت‌افزاری کرده است و آمریکایی‌ها دستش را نخوانده بودند. آنها فکر می‌کردند روس‌ها تا آخر در مدل نرم‌افزاری می‌مانند و آرام آرام با نهادینه شدن نفوذ غرب در اوکراین می‌بازند و از زمین بازی بیرون می‌مانند. اما اینجای کار را نخوانده بودند که اگر قاعده بازی را به هم بزنند، روس‌ها سخت‌افزاری عمل می‌کنند و می‌روند جنوب اوکراین را می‌گیرند یعنی کریمه‌ای که به معنای واقعی استراتژیک است. حرف روسیه هم این است که می‌گوید اصلا کریمه مال ما بوده و در دوره شوروی بین خودمان دست به دست شده و در داخل تقسیم‌بندی‌های داخلی جزو اوکراین شده ولی اساسا مال خود ما بود.
حالا اگر همه اوکراین سهم ما می‌ماند، باشد کریمه هم می‌تواند سر آن باشد و گرنه اگر قرار است اوکراین برود سمت غرب، کریمه را پس می‌گیریم.
   خب، کریمه را که پس گرفتند، الان اما مساله شرق اوکراین بسیار حساس شده. آیا روسیه شرق اوکراین را هم پس می‌گیرد؟
روسیه با بازی در شرق اوکراین دارد با زبان بی‌زبانی به طرف مقابلش، آمریکا می‌گوید که کریمه شروع بازی سخت‌افزاری ماست. اگر حاضر شدید در کی‌یف منافع ما را رعایت کنید در همین‌جا متوقف می‌شویم اما اگر بخواهید به غربی‌ کردن اوکراین ادامه دهید، کل شرق اوکراین را جدا می‌کنیم. به نظر من در نشست اخیر ژنو در مورد اوکراین، لب مطلب این بوده که لاوروف در گوش کری گفته است بیایید به توافقی که 21 فوریه گذشته در زمان دولت یانوکوویچ کردید تن بدهید که در این صورت دولت قبلی اوکراین مشروعیتش را دوباره به دست می‌آورد. البته تقریبا محال است غربگرایان اوکراین به چنین چیزی تن بدهند، پس گزینه بعدی روسیه این است که از کریمه می‌رود سرغ خارکف و دونتسک و کل شرق اوکراین. اگر هم آمریکایی‌ها به تهدیدها و تحریم‌های‌شان ادامه دهند به شما بگویم که روس‌ها به هیچ وجه گوش‌شان به این چیزها بدهکار نیست. آنها دارند با این کار به آمریکایی‌ها هشدار می‌دهند که تا ته قضیه نرو ولی اگر بروی ما هم تا ته قضیه می‌رویم و این به ضرر تو است.
   برای همین می‌شنویم کسانی مثل برژینسکی که با رفتار روس‌ها آشنا هستند، به اوکراین دل نبسته‌اند و از همین حالا به جای چشم‌انداز شلوغ‌کردن اطراف مسکو، بحث تغییر در خود مسکو را آغاز کرده‌اند.
بله، دعوا کاملا جدی است. چیزی که الان در ذهن پوتین می‌گذرد این است: اگر من در کریمه کوتاه می‌آمدم، آمریکا می‌خواست از آنجا وارد قفقاز و ماورای قفقاز شود و به بلوای قومی در آنجا دامن بزند. بنابراین اگر من همین حالا جلوی این قائله را گرفتم که هیچ وگرنه اگر وابدهم، غرب تجزیه را تا عمق روسیه دنبال می‌کند. پس همانطور که با زور گرجی‌ها را سرجای‌شان نشاندیم، اینجا هم در اوکراین محکم می‌ایستیم. خلاصه اینکه آمریکا یقه روسیه را در اوکراین گرفته و روسیه هم متقابلا در کریمه و شرق اوکراین یقه آمریکا را گرفته و پیغام می‌فرستد «ول کن‌ تا ول کنم» و گرنه روسیه کوتاه‌بیا نیست.
 

حامد صداقتی، ملی‌پوش شمشیربازی اسلحه اپه ایران توسط اشرار منطقه شرق به گروگان گرفته شد. به گزارش عصر هامون، وی به همراه 2تن از دوستان خود به نام‌های محمدعلی غفاری و مهدی حسینی یکی از وکلای شاغل در استان تهران با وسیله نقلیه شخصی از تهران به بندر چابهار سفر کرده بودند که هنگام بازگشت از بندر چابهار در 60 کیلومتری شهرستان خاش در جنوب سیستان و بلوچستان خودروی آنها مورد اصابت بیش از 5 گلوله از ناحیه در و لاستیک جلو قرار گرفت که محمدعلی غفاری به دلیل اصابت گلوله به ناحیه سر و پا در این حادثه جان خود را از دست داد.  فضل‌الله باقرزاده،‌ رئیس فدراسیون شمشیربازی با تایید این خبر،‌ گفت: سفر صداقتی به چابهار شخصی بوده است. رئیس پلیس آگاهی سیستان و بلوچستان با تایید این خبر گفت: شامگاه چهارشنبه ساعت 19:30 در محور ایرانشهر - خاش یک خودروی پژو پارس مورد حمله اشرار قرار گرفت که در این حمله یک جوان 29 ساله تهرانی جان خود را از دست داد و 2 سرنشین دیگر این خودرو از جمله حامد صداقتی، قهرمان شمشیر‌بازی ایران به گروگان گرفته شدند. سرهنگ محسن عطار اظهار داشت: متاسفانه از سرنوشت دو سرنشین دیگر این خودرو اطلاعی در دست نیست و در حال حاضر کارآگاهان انتظامی تحقیقات گسترده‌ای را به‌منظور ردیابی و اطلاع از سرنوشت دو سرنشین دیگر این خودرو آغاز کرده‌اند.
 

حسین جوادی: پیکان یک تیم اصیل طهرانی بود، ‌با 6ضلعی معروف علی چشم‌تیله‌ای،  وطن‌خواه، همایون که بعد‌ها شد سرطلایی و ابراهیم آشتیانی که رقیب نداشت در دفاع و حسین کلانی و عمو محراب. پیکان شناسنامه‌‌اش از همان اواسط دهه چهل صادر شد، آلن راجرز این تیم را به اوج رساند و پیکان برگی جداناشدنی از تاریخ فوتبال ایران شد. از آن سال‌ها چیزی حدود یک ربع قرن می‌گذرد و حالا فرهاد کاظمی و شاگردانش یک بار دیگر نام پیکان را در گوش لیگ برتر زمزمه کردند. به‌رغم تمام ناملایمتی‌ها کادر فنی خیالشان از صعود راحت بود و این مساله یک موضوع را ثابت می‌کرد و آن چیزی نبود جز مدیریت سالم و صحیح که رانت‌بازی را در دستور کار خود ندارد.
پنجشنبه، ‌یک روز آفتابی، ورزشگاه شهر قدس و ضربه سعید حلافی آب سردی بود بر پیکر سرهنگ. شاگردان یاوری مغلوب پیکان شدند تا تیم شناسنامه‌دار فوتبال ایران بعد از تمام کش‌و‌قوس‌‌هایی که برایش به وجود آمد جواز صعود به لیگ برتر را بگیرد. فوتبال احساسی هرگز جواب نمی‌دهد؛ این درسی بود که پسران فرهاد کاظمی به تیم کهنه‌کار فجر سپاسی دادند تا ثابت شود فوتبال چیزی فراتر از فاکتورهای فنی است. صعود پیکان آن هم با تمام هجمه‌هایی که تا قبل از رسیدن به پلی‌آف بر آنها وارد شده بود کار بزرگی بود که مجموعه پیکان از مدیریت گرفته تا کادر فنی و بازیکنان آن را اثبات کردند. روزهای قبل از پلی‌آف و صعود دراماتیک به مرحله حذفی نفس را در سینه تیم صنعتی حبس کرده بود، ‌آنها برای صعود به مرحله بعد باید در چند جبهه مبارزه می‌کردند، بی‌عدالتی از یکسو و حمایت از تیم صدرنشین از طرف دیگر همه چیز را علیه پیکان کرده بود. در این میان تمام تلاش‌های اصغر ملکیان برای این بود که بتواند حق بازیکنان تحت مدیریتش را بگیرد، ‌ملکیان بی محابا به توصیه‌پذیری و آفت فوتبال داخلی اعتراض کرد و شاید همین روش مدیریتی سبب شد تا پشت بازیکنان تیم خالی نشود و از طرف دیگر حضور فرهاد کاظمی که سابقه خوبی در صعود تیم‌های لیگ یکی به لیگ برتر دارد دست به دست هم داد تا پیکان تحت هر شرایطی به جایگاه اصلی خود بازگردد.
جو‌سازی مانع روند موفقیت نشد
شاید تنها مدیری که پنجشنبه بعدازظهر می‌توانست با خیال راحت آخر هفته‌‌اش را سپری کند اصغر ملکیان بود. همیشه راز موفقیت در یک جمله خلاصه شده و آن این است که شما در مسیرهای پرپیچ‌وخم از تلاش‌کردن دست برندارید. این همان فعلی بود که مجموعه مدیریت تا بازیکنان آن را صرف کردند. نکته جالب توجه این است که خود ملکیان نیز به این موضوع اعتقاد دارد: «در یکی از سخت‌ترین برهه‌های زمانی باشگاه، این صعود به وجود آمد و خوشحالم که در یک مسیر پرپیچ‌وخم و سخت بویژه در مرحله پلی‌آف توانستیم دوباره در لیگ برتر فوتبال حضور پیدا کنیم. در بازی نخست پلی‌آف شرایط بسیار دشواری به تیم ما تحمیل شد و در بازی‌ رفت مرحله دوم پلی‌آف نیز با آنکه تیم برتر میدان بودیم اما به خاطر برخی از اشتباهات تاثیرگذار داوری، نتوانستیم نتیجه لازم را
به‌دست بیاوریم.  حواشی و جوسازی‌های بسیاری پس از بازی رفت گریبان تیم پیکان را گرفت و بسیاری تلاش کردند تمرکز تیم ما را بر هم بزنند. ولی دیدیم که در نهایت راه به جایی نبردند و توانستیم به لیگ برتر صعود کنیم. ما با روحیه و انگیزه، تمام ذهن خود را معطوف به بردن این دیدار و صعود به لیگ برتر کرده بودیم. جوسازی‌های بسیاری پیش از بازی برگشت علیه تیم ما صورت گرفت که هیچ کدام از آنها صحت ندارد و کذب محض است. تاکنون هیچ گزارشی به مراجع رسمی درباره اتهاماتی که زده بودند نرسیده است. در فصل آینده تلاش خواهیم کرد جزو مدعیان و صعود‌کنندگان به لیگ قهرمانان آسیا باشیم. خوشبختانه برای دیدارهای پلی‌آف ظرف حدودا دو هفته بسیاری از کم و کاستی‌های ورزشگاه  شهدای شهر قدس را برطرف کردیم. این در حالی بود که حتی ورزشگاه حافظیه شیراز که میزبان بازی رفت بود اسکوربورد نداشت اما ما برای ورزشگاه شهدای شهر قدس اسکوربورد سیار آوردیم. بررسی‌های لازم را انجام می‌دهیم تا ببینیم می‌توانیم در فصل آینده بازی‌های پیکان را در این ورزشگاه برگزار کنیم یا خیر اما در مجموع گزینه نخست ما برای برگزاری دیدارهای پیکان همین ورزشگاه است.
از دهه 40 تا امروز
 از روزی که پیکان نامش را در فوتبال ایران بر سر زبان‌ها انداخت، چیزی حدود 5 دهه می‌گذرد، ‌تیمی صنعتی که همیشه یک پای تورنمنت‌های داخلی بوده، ستاره‌هایی چون علی پروین، عسگرخانی، نادر لطیفی، ابراهیم آشتیانی، رضا وطن‌خواه، غلام وطن‌خواه و همایون بهزادی با پیراهن پیکان به میدان می‌رفتند و حالا میراثدار آنها بازیکنان جوانی هستند که باید قدر این پیراهن بزرگ را بدانند. در میان بازیکنان پیکان سعید حلافی که تک‌گل پیروزی‌بخش را به ثمر رساند، می‌گوید: در دیدارهای پلی‌آف فشار زیادی به بازیکنان ما آمد و برای رسیدن به لیگ برتر تمرین‌های بسیاری کردیم که خوشبختانه بازیکنان توانستند جواب اعتماد مربیان را بدهند. به نظرم اگر شرایط خوبی پیش بیاید می‌توانیم جزو مدعیان و صعودکنندگان به لیگ قهرمانان آسیا باشیم. پیکان این پتانسیل را دارد و بدون شک در این فصل اگر بتواند تمرکزش را جمع کند سهمیه آسیایی دور از دسترس نیست.
فرهاد کاظمی: خدا پاسخ صحبت‌های ناشایست را می‌دهد
سرمربی تیم پیکان می‌گوید به‌رغم تمام مسائل حاشیه‌ای که برای تیمش در این فصل درست کرده بودند، با کمک خدا توانستند به لیگ برتر صعود کنند. فرهاد کاظمی پس از پیروزی تیمش برابر فجر سپاسی صحبت‌هایش را اینگونه آغاز می‌کند: «خدا را شکر بازی خوبی را به نمایش گذاشتیم و توانستیم به لیگ برتر صعود کنیم. من این صعود را به همه عوامل و کارکنان ایران‌خودرو تبریک می‌گویم. ما در این بازی‌ شانس‌های متعدد گلزنی هم داشتیم اما متاسفانه نتوانستیم به گل برسیم. ما این نتیجه را با سختی به دست آوردیم و من این پیروزی را به بازیکنان تبریک می‌گویم و به‌رغم تمام حاشیه‌هایی که وجود داشت بازیکنان برای من سنگ تمام گذاشتند. وی در پاسخ به این سوال که مسؤولان فجرسپاسی گفته بودند از طرف باشگاه پیکان با بازیکنان آنها تماس گرفته شده است، می‌گوید: با خود من هم از طرف باشگاه فجرسپاسی 20 هزار بار تماس گرفتند. از این صحبت‌ها در فوتبال ایران زیاد مطرح می‌شود و نباید بدون مدرک صحبتی را مطرح کنیم. من می‌دانم که این حرف‌ها را چه کسانی می‌زنند. امیدوارم خدا پاسخ صحبت‌های ناشایست آنها را بدهد. گر نگهدار من آن است که من می‌دانم/ شیشه را در بغل سنگ نگه می‌دارد. این تیمی که ما در لیگ یک داشتیم بازیکنانی در سطح لیگ یک داشت اما باید یک تیم قدرتمند برای لیگ برتر ببندیم. من امروز نمی‌خواهم درباره مسائل حاشیه‌ای صحبتی را مطرح کنم. اجازه دهید در روزهای آینده درباره مسائل حاشیه‌ای صحبت می‌کنم. اما به‌رغم تمام مسائلی که برای تیم ما درست کرده بودند خداوند کمک‌مان کرد و به لیگ برتر
صعود کردیم.

   تنش میان ارتش و دولت مالزی/11
   «معراجی‌ها» همچنان پیشتاز/9
   10 مطالبه معلمان از دولت یازدهم/4
   سیف: ارز به بازار تزریق نمی‌کنیم/3
   وعده‌هایی که روحانی به کارگران داد/3