گروه فرهنگ و هنر: پس از انتشار اخبار جدایی آزاده نامداری، حواشی رسانه‌ای زردی حول این پرسوناژ به صورت  ملتهبی شکل گرفت که چندان با فرهنگ عامه ایرانی سنخیتی نداشته و ندارد. فارغ از این حواشی، آنچه اهمیت دارد  فعالیت نامداری در مقام مستند ساز و مجری رسانه ملی است  که موضوع سبک زندگی ایرانی را  به صورت تخصصی دنبال می‌کند. با او به بهانه  حواشی زرد رسانه‌ای تا آینده کاری هدفمندش  به گفت‌وگو نشستیم. ماحصل این گفت‌وگو  بسیار خواندنی است.
***
  اصلا دلم نمی‌خواهد وارد مسائل زندگی خصوصی شما شوم اما چون حواشی به روند کار حرفه‌ای قطعا صدمه زده سوال می‌کنم، چرا خبر جدایی‌تان را علنی کردید؟
سوال خوبی است، من این کار را نکردم و از همه کسانی که باعث شدند این اتفاق به این شکل بیفتد و به اسم من ثبت شود گله و شکایت دارم. نمی‌دانم از اینکه چنین اعلامی به اسم من تمام شود چه کسی سود می‌برد؟ با روزنامه صبا گفت‌وگو کردم و این تنها گفت‌وگوی من بود. اگر شما روزنامه صبا را بخوانید می‌بینید که ما درباره همه چیز حرف زدیم؛ درباره زندگی، فلسفه زندگی، کارهایی که من کرده‌ام، برنامه‌هایی که ساخته‌ام، گذشته، آینده، نظرم درباره همکاران بویژه دغدغه‌های حرفه‌ای برای برنامه‌سازی، کلا درباره همه چیز صحبت کردیم. فقط در یک قسمت از مصاحبه خبرنگار از من پرسید: حواشی زیادی درباره شما سرزبان‌هاست. چقدر از آن درست است؟ من در پاسخ، خیلی کلی و مبهم به اندازه‌ای که دروغ نگفته باشم، گفتم: آدم‌ها می‌توانند خیلی خوب باشند ولی با هم نتوانند زندگی کنند (نقل به مضمون). اصلا کلمه‌ یا توضیحی درباره شخصی ندادم یا اینکه اسم کسی را به زبان نیاوردم. اصلا چنین اتفاقی نیفتاد. روزنامه چاپ شد و من آن را خواندم و به نظرم هیچ چیز عجیبی در آن نبود. بعد سایت‌ها شروع کردند از روی هم کپی کردن (متأسفانه یکی از کارهایی که سایت‌ها و خبرگزاری‌های ما انجام می‌دهند و قبلا هم این گله را کرده‌ام). یکی از همین سایت‌ها هم جمله جالبی را نوشته بود به این مضمون که ما 3 ماه بود موضوع جدایی را می‌دانستیم اما به خاطر عدم ورود به حریم خصوصی‌شان اعلام نکردیم. می‌خواهم بگویم زمزمه‌ای در میان رسانه‌ای‌ها و تلویزیونی‌ها و هرکس که زندگی آدم‌های مشهور برایش مهم است وجود داشت ولی کسی درباره‌اش صحبت نمی‌کرد اما آن موقع کسانی که فقط یک زمزمه شنیده بودند و هیچ دلیل و برهانی برای حرفشان نداشتند با گفتن یک جمله مبهم و کلی از من به این نتیجه رسیدند که خب! این دو نفر از هم جدا شده‌اند و بعد هم به این نتیجه رسیدند که خبر را از زبان من به این شکل منتشر کنند. فرصتی هم نکردم برای کسی توضیح بدهم که من اصلا چنین حرفی نزدم. از طرفی رسانه‌هایی وجود دارند (به‌اصطلاح رسانه‌های زرد، زرد نه به معنای پاپیولار، چون به نظرم پاپیولار قابل احترام است) زرد به معنای تخریب‌چی. یک مقدمه و مؤخره‌ای درست کردند، شاخ و برگی دادند و همه جا منتشر کردند. ناگهان به خودم آمدم و دیدم همه جا دارند در این باره صحبت می‌کنند. من با خودم گفتم واقعا چرا تا این حد این موضوع برایشان مهم است؟ نمی‌دانم گفتن این حرف تا چه حد درست است اما متأسفانه احساس می‌کنم این جریان مدیریت می‌شود، اگرنه چیز عجیبی رخ نداده بود. بله! برای زندگی ما اتفاقات عجیب متعددی رخ می‌دهد اما چیزی نبود که برای سایت‌ها خیلی عجیب باشد. برای زندگی من اتفاق عجیب، تلخ و دردناکی رخ داده بود (و هر کلمه غم‌انگیز دیگری که می‌شود گفت) اما نمی‌دانم چرا سایت‌ها و روزنامه تصمیم گرفته بودند این ماجرا را رها نکنند. بس است دیگر! الان چند ماه از این قضیه می‌گذرد؟ به نظرم دیگر بس است. اتفاقا چند وقت قبل با یکی از دوستانم صحبت می‌کردم، گفتم: گاهی خودم را سرزنش می‌کنم و می‌گویم من چرا عادت دارم همیشه راستش را بگویم؟ چرا اصلا به روزنامه صبا حتی تا همان حد کلی و مبهم اما چرا تا همان حد هم حقیقت را گفتم؟ دروغ می‌گفتم. می‌گفتم که خیلی ایشان خوبند و سلام دارند خدمت‌تان یا مثلا می‌گفتم خیلی خوبیم، خوش می‌گذرد و عالی هستیم! چرا نتوانستم این کار را بکنم؟ دوستم در پاسخ، حرف خوبی زد. گفت: آدم‌ها با کاراکترشان زندگی می‌کنند. هر کس یک جور و یک مدلی است. البته منظورم این نیست که خیلی آدم خوبی هستم.
  پرسوناژهای سرشناس و مشهور باید تا حدی حواسشان به رسانه‌های جمعی باشد چون خود شما رسانه‌ای هستید ولی کاراکتری که من از شما می‌شناسم بسیار ساده و روراست است، گاهی این سادگی شما مرا به تعجب وامی‌دارد، اصلا تصورم این است که به همین دلیل با این چالش خانوادگی مواجه شدید، فقط سادگی....
نه تا این حد.
  خانم نامداری شما آدم توداری نیستید.
نه! فکر نمی‌کنم تودار نباشم چون اگر تودار نبودم اتفاقات جزئی و تلخ زندگی‌ام را در همین گفت‌وگوی On record (در حال ضبط) تشریح می‌کردم. اتفاقا من ‌تودارم چون جزئیات را که برای هر کسی تعریف نمی‌کنم. اتفاقات تلخ زیادی هست که من حتی مرورشان هم نمی‌کنم. یک چیز بسیار کلی و سربسته در روزنامه صبا گفتم. خیلی دوست دارم عین آن جملات را برایتان بیاورم که متوجه شوید چقدر کلی بود اما به نظرم اگر می‌خواهید سرشناس شوید اصلا آرتیست هم نباشید. اما زندگی مبتنی بر سادگی و راستگویی را آموختم، کاری ندارم مثلا فلانی شغل و جایگاه اجتماعی‌اش چیست، به‌عنوان مثال طرف دکتر باشد یا هر کار و سمت دیگری، در هر صورت باید راستگو باشید. من به راستگویی خیلی معتقدم اما در حال حاضر من رنجی را تحمل می‌کنم که می‌توانستم نکنم. پس از انتشار این خبر و حواشی خاصی که تمام‌شدنی نیست در واقع رنجی به رنجم اضافه شده است. رنج خودم را که دارم، افزون بر آن باید حاشیه‌های دنباله‌دار را تحمل کنم.
  تلخی جدایی برای شما دوبرابر شد؟
صددرصد، البته اصلا وقت نکردم برای خودم ناراحت باشم، اصلا این فرصت پیش نیامد. بیش از اینکه فرصت کنم با خودم فکر کنم و بفهمم داستان از چه قرار است درگیر این بودم که به مردم توضیح بدهم داستان زندگی‌ام از چه قرار است! کسی به من فکر نمی‌کند، واقعا این گله را از خیلی‌ها دارم که دستتان درد نکند صفحات وب و نشریه‌های شما تا مدت‌ها پر شد درباره توضیح این رویداد اما به من و اتفاقی که برای من افتاده هم فکر کردید؟ به شکنندگی روح یک خانم هم فکر کردید؟ 3 سال است که برای خانم‌ها برنامه می‌سازم. لااقل درمورد 30 زن برنامه ساخته‌ام. زن موجود بسیار حساس و شکننده‌ای است. یکی از دوستان مثال خوبی زد؛ گفت: وقتی به برگ‌های گل، زیادی دست بزنیم، خراب می‌شود. زن هم همان اندازه روح حساسی دارد. این را از منظر خودم نمی‌گویم. نه اینکه من آدم حساسی باشم. منظورم این است که برای خانم‌ها برنامه ساخته‌ و در اطرافم دیده‌ام. به‌عنوان یک زن می‌توانم از فطرت و روح یک زن صحبت کنم. متأسفانه کسی اصلا از من نپرسید حالت چطور است. همه فقط به این فکر کردند که چی شد، چطور شد؟ هی کنجکاوی کردند و پرسیدند خوب چه اتفاقی افتاده؟ تقصیر کی بوده؟! اصلا ماجرا این نیست که تقصیر کی بوده؛ لطفا یک نفر بپرسد الان حال من چطور است!
  سوژه خوبی شد برای آدم‌هایی که دوست دارند درباره شما بنویسند.
نه! اتفاقا سوژه خوبی شد برای کسانی که از من خوششان نمی‌آید. متأسفانه در جامعه ما تا حدی این اخلاق شکل رایج و عمومی دارد، باید آن را بپذیریم. مثلا می‌گویند از این آدم خوشم می‌آید و از فلانی خوشم نمی‌آید. این یک روحیه است. نمی‌فهمم چه می‌شود که ما از یکسری از آدم‌ها خوشمان می‌آید و از یکسری دیگر نه! به‌نظر من عادی این است که برای طیفی از افراد احساس بی‌تفاوتی کنیم. به نظرم کسانی که به هر دلیل از من خوششان نمی‌آید سوژه‌ای پیدا کردند و رهایش هم نمی‌کنند، به نظرم این مساله از جایی مدیریت می‌شود.
  اگر در فضای رسانه‌ای ما مدیریت وجود داشت قطعا چنین جریاناتی درست نمی‌شد. من فکر می‌کنم عدم مدیریت باعث بروز این اتفاقات است که دختربچه‌ای از راه رسیده درباره زندگی خصوصی دیگران اجازه قلمفرسایی پیدا می‌کند؟
ولی اینها که این فضا را حول من ساختند، افراد عادی نیستند.
  این شرایط را چگونه تحلیل می‌کنید؟
نمی‌توانم تحلیل کنم به چه بازمی‌گردد. واقعا این افراد، مردم نیستند. اصلا فکر نکنید من در خیابان پاسخگوی مردم هستم. مردم خیلی عادی و خوب برخورد می‌کنند. همیشه در خیابان مردم را می‌دیدم و می‌بینم. شاید خوب نباشد بگویم اما الان خوب‌تر هم برخورد می‌کنند! کسانی که من از آنها دلگیرم مردم نیستند. برخی رسانه‌ای‌ها هستند که از آنها دلگیر هستم.
  بعد از مصاحبه با صبا چند تا مصاحبه دیگر داشتید؟
هیچی.
  می‌گویند خیلی مصاحبه داشتید.
با کجا؟ یک موردش را بیاورید. اصلا! من بعد از صبا مصاحبه نکردم.
 همشهری جوان یک مصاحبه از شما چاپ کرد.
صفحه آخر همشهری جوان؟! آن که اصلا راجع به این موضوع نبود. دیده‌اید که آقای سیف‌اللهی در صفحه آخر همشهری جوان چه مطلبی چاپ می‌کند.
  پس آنقدر هم که می‌گویند، مصاحبه نکردید؟
خب! یک نمونه از این همه مصاحبه را بیاورند؟ من اصلا جز با صبا مصاحبه‌ای نکردم. آن مصاحبه هم بسیار مصاحبه خوب، استخوان‌دار و درست بود. بقیه‌اش را دیگر سایر دوستان مدیریت کردند. شلوغ‌کاری‌ها را سایر دوستان زحمت کشیدند.
  یعنی سایت‌ها و رسانه‌های زرد هرچیزی از شما در این مدت پیدا کردند،  استفاده کردند.
بله! درباره همه چیز صحبت کردند. لذت شدیدی هم می‌برند که بگویند این خانم ممنوع‌التصویر است! باباجان! من ممنوع‌التصویر نیستم! من ممنوع‌التصویر نیستم. سال‌هاست که برنامه تلویزیونی نداشته‌ام. چرا پارسال نمی‌گفتید ممنوع‌التصویرم؟ الان مشغول ساخت برنامه مستند هستم. یکی از همین سایت‌ها خبر ممنوع‌التصویری آزاده نامداری را کار کرد و در ادامه هم می‌گوید: ایشان برنامه‌ای داشت به اسم «خانومی که شما باشی» و الان دیگر این برنامه را اجرا نمی‌کند! با خودم گفتم شما متن خبر را غلط چاپ کردید، اصلا توجه ندارید که «خانومی که شما باشی» برنامه نبود، مستند بود. در همین حد نمی‌فهمید که برنامه تالک‌شو نبود که مجری داشته باشد. مستند، راوی دارد. اصلا من در این برنامه تصویری ندارم. آن وقت همین مطلب در تمام رسانه‌ها کپی و دست به دست می‌شود. از برخی سایت‌ها آدم توقع دارد و از برخی نه. برخی سایت‌ها که این مطالب را می‌گذارند با خودم می‌گویم اشکال ندارد اصلا چه کسی این سایت را می‌بیند؟! ولی مثلا ایسنا، خبرآنلاین و یکسری وب‌سایت‌ها که نباید این قبیل اخبار را کپی پیست کنند. حداقل تماس بگیرند و بپرسند خانم نامداری می‌خواهیم این مطلب را کار کنیم که مثلا تو ممنوع‌التصویری و من هم توضیح می‌دهم و می‌گویم نیستم، نزن! این روال خیلی غیراخلاقی، غیرانسانی و غیردینی است، واقعا اگر دین را می‌فهمید بس است؛ من که همه چیز را گفتم بگذارید این را هم بگویم.
  پارسال هم حاشیه‌های فراوانی برای شما به‌وجود آوردند.
پارسال یک مجله بی‌اخلاق، عکس مرا با لباس عروس چاپ کرد! من اصلا این را نمی‌فهمم! اصلا نمی‌دانم این موضوع را به چه کسی بگویم؟ یعنی واقعا دستم به هیچ جا بند نبود. گفتم اولا من اصلا لباس عروس نپوشیدم، اصلا من عقد نکرده‌ام. یعنی وقتی عکسم را با لباس عروس انداخته بودند من هنوز عقد نکرده بودم. فقط خواستگاری انجام شده بود. حالا اینکه این خبر چگونه به بیرون درز پیدا کرده بود دیگر به من ارتباطی ندارد. حالا می‌بینی عکس تو در لباس عروس، شده عکس روی جلد یک مجله! واقعا شوکه می‌شوی! اصلا من که لباس عروس نپوشیدم و به طور خلقی آدمی هستم که لباس عروس نخواهم پوشید، اصلا دوست ندارم. اگر هم بپوشم به نزدیک‌ترین کسانم نشان خواهم داد، حتی برادر هم ندارم. فقط احتمالا والدینم. آن‌وقت چنین عکسی را گذاشته‌اند روی جلد مجله! عکس فیلم بی‌پولی لیلا حاتمی و بهرام رادان را فتوشاپ کردند. مثلا عکس لیلا حاتمی را گذاشته بود و سر مرا گذاشته بودند روی سر خانم لیلا حاتمی! اسم این کار اگر بی‌اخلاقی نباشد، پس چیست؟ بعد هم مدام پیغام و پسغام. مجله هم به چاپ دوم رسید و ترکاند! همه خریدند. شاید بعدا از شما بخواهم این حرفم را چاپ نکنید اما من در یک موقعیتی قرار گرفتم که در آن شرایطی که مشغول تصمیم‌گیری برای ازدواجم بودم حالا می‌دیدم که عکسم با لباس عروس روی جلد مجله قرار گرفته است و اگر فقط 5 نفر از فامیل این مطلب را می‌دانستند، حالا 5 هزار نفر مجله خریده‌اند. مثلا یک نفر به والدینم می‌گفت عجب! دخترتان ازدواج کرده است؟ ما هم می‌گفتیم نه. هنوز اتفاقی نیفتاده است، فقط خواستگاری شده است! این اتفاق که می‌افتد در قبالش چقدر آن رسانه محترم مسؤول است؟ به آنها کاری ندارم اما به خدا می‌گویم: خدایا پس این حق‌الناس الان کجاست؟!  به چه حقی عکس مرا با لباس عروس چاپ کردند؟ چرا از من اجازه نگرفتند؟ فقط 5-4 نفر از آشنایانم گفتند ما فهمیدیم عکس تو نیست ولی عامه مردم که نمی‌توانند این مساله را بفهمند، خیلی تخصص می‌خواهد که بتوانی از روی جلد مجله تشخیص بدهی این عکس فتوشاپ است. می‌گویند عجب! نامداری لباس عروس پوشیده، پس ازدواج کرده. تو که تا به حال فقط صورت و دست‌های مرا به‌عنوان یک زن چادری دیده‌ای، کی مرا با لباس عروس دیده‌ای که عکس ترکیبی و مجعول مدنظر را روی جلد مجله‌ات کار می‌کنی تا مجله‌ات به چاپ دوم برسد و بفروشد؟ خیلی از ارزش‌هایمان دور شده‌ایم.  یک مرتبه با یکی از همکارانم حرف زدم، خیلی هم تند حرف زدم، گفتم این چیست که در روزنامه‌ات نوشته‌ای؟ خیلی تند حرف زدم. گفتم شما دین و ایمان ندارید؟ به من گفت خانم نامداری چرا حرف از بی‌دینی می‌زنید؟ یک توضیحی داد که من به فلان دلیل آدم دینداری هستم، بعد گفتم عجب! پس من از همینجا تازه دعوایم با تو شروع می‌شود. قبل از این اصلا با تو دعوایی نداشتم از الان تازه می‌خواهم با تو دعوا کنم. وقتی کسی ادعایی ندارد من اصلا از او ناراحت نمی‌شوم، هر کاری می‌خواهد بکند، یعنی هرکاری که من توقع ندارم.
  یکسری اعتقاد دارند آن رفتاری که از شما به‌عنوان مجری، سر می‌زده متناسب با چادر نبوده است. برای چنین نگره‌ای چه توضیحی دارید؟ قبل از آن بگویید اصلا از کی چادری شدید؟
من از دوم راهنمایی چادری شدم.
  چه دلیلی موجب شد چادری شوید؟
خانواده‌ام چادری بودند، نمی‌توانم بگویم از روی احساسات چادری شدم، همه چادری بودند، من هم چادری شدم. در موقعیت‌هایی از اینکه چادری‌ام احساس خوشحالی می‌کردم. می‌گفتم: چقدر خوب! ببینید! اصلا نمی‌خواهم بگویم کسی که چادری نیست، قابل احترام نیست، اصلا منظورم این نیست. آدم‌ها به خاطر ویژگی‌های انسانی‌شان قابل احترام هستند اما واقعا این جمله را بارها به دوستانم گفته‌ام که حرمت‌هایی برای خانم چادری وجود دارد و من این حرمت‌ها را دوست داشتم و هر چه بزرگ‌تر شدم احساس کردم باید خدا را شکر کنم که در آن محیط مردانه‌ای که کار می‌کنم چادری هستم. خدا را شکر که در تلویزیون کار می‌کنم و چادری هستم. خدا را شکر که وقتی روی آنتن می‌رفتم آدم چادری بودم. خیلی از اوقات احساس امنیت داشتم و احساس حرمت داشتم، همه اینها برکاتی است که چادر به من داده و من به آن مدیونم، خیلی برکات به من داده است. اصلا ببخشید این را می‌گویم، من با این چادر قشنگ‌ترم، این کمترین حالت ممکن است. یعنی اگر نخواهیم خیلی عمیق و دینی به ماجرا نگاه کنیم و فقط با یک نگاه زنانه به آن نگاه کنیم می‌گویم که من با چادر زیباتر به نظر می‌رسم.
  سلوک چادری بودن به کارتان در این مستندی که مشغول آن هستید، ورود کرده است؟ چون من یک موردش را در جشنواره عمار دیدم. درباره روحانی‌ای که فرزندان زیادی دارد.
بله! قطعا. اصلا ببینید چادر یک نمونه و یک ویژگی از ده‌ها ویژگی انسانی است که به یکسری از مسائل اعتقاد دارد. من به 10 مورد اعتقاد دارم و به همین دلیل چادری می‌شوم یعنی جز چادر به 9 چیز دیگر هم اعتقاد دارم. اصلا نمی‌شود آدم اعتقاد نداشته باشد و چادری هم بشود. تابلو می‌شود و لو می‌رود. مثل اینکه از آقایی از آشنایان که ادعای مذهبی بودن داشت پرسیدم چرا با خانم‌ها دست می‌دهی؟ من نمی‌فهمم چطور ممکن است یک آقایی مذهبی باشد و با خانم‌ها دست بدهد! می‌گویی من خیلی دیندارم و با خانم‌ها دست می‌دهی! این ویژگی انسان مذهبی نیست. من ادعای مذهبی بودن دارم، بعد می‌گویم پس یک کارهایی را نمی‌کنم، یک جاهایی نمی‌روم، یکسری حرکات و ویژگی‌ها را هم می‌توانید در من جست‌وجو و پیدا کنید، یکی از آن ویژگی‌ها هم چادر است بنابراین حشر و نشر و رفت و آمدم ناخواسته با آدم‌های هم‌مسلکم است. یعنی آدم‌های شبیه من، مرا پیدا می‌کنند. با آدم‌هایی رفت و آمد می‌کنم و آدم‌هایی را دوست می‌دارم، آدم‌هایی را در دایره معاشرت خود جای می‌دهم که شبیه من هستند. با شیوه دیگری از زندگی، نمی‌توانم معاشرت کنم. اصلا آنها نمی‌توانند با من معاشرت کنند. وقتی می‌خواستم درباره خانم‌ها برنامه بسازم (برنامه خانومی که شما باشی) طبیعتا مواردی را پیدا می‌کنم که به ایدئولوژی من شبیه‌تر است. اینها مواردی نیست که بخواهیم ادعایش را بکنیم. چیزی نیست که بخواهم در تلویزیون یا روزنامه درباره‌اش صحبت کنم و بگویم من چادری هستم و من خانم‌های چادری را سوژه خودم می‌کنم، اصلا به نظرم خیلی مساله طبیعی است.
  فکر می‌کنم چهره تلویزیونی مثل شما باید بیشتر مراقب باشد. هزاران اتفاق برای مجری‌های برنامه‌های فارسی‌زبان می‌افتد اما مساله مردم نمی‌شود ولی کافی است برای یک مجری داخلی یک اتفاق ناگوار رخ بدهد،آن ناگواری را به خودش و ایدئولوژی‌اش الصاق می‌کنند.
چه کسی این کار را می‌کند؟ آن شبکه‌های خارجی که گفتید اصلا آدم‌هایش برای مردم مهم نیستند. بعد هم به نظر من این مردم نیستند که به کسی انگ می‌زنند، اینها مردم نیستند. من بین همین مردم زندگی می‌کنم. هیچکس از مردم تا به حال درباره چادرم از من نپرسیده است. مگر مردم از این سوالات می‌پرسند؟!  برای چه می‌گویم این جریان را یک نفر مدیریت می‌کند؟ یک نفر که می‌خواهد چهره خودش را خوب جلوه دهد و برای این کار نیاز دارد چهره یک نفر دیگر را تخریب کند. می‌تواند انگیزه‌اش این باشد یا شاید کسانی باشند که می‌خواهند خود را نشان بدهند. یعنی اینکه بیشتر دیده شوند. در بین همکاران خودمان هم همینطور است. می‌گویم چرا ادای مرا درمی‌آورید اگر می‌خواهید دیده شوید، کار خودتان را بکنید. چرا مرا ‌خراب می‌کنی. اگر می‌خواهی تو خوب باشی خب! خودت خوب باش. مشکل ما این است که فکر می‌کنیم جای همدیگر را تنگ کرده‌ایم. جا برای همه روی زمین خدا هست. باید یکی را پرت کنم و هل بدهم پایین تا جای او را بگیرم. اصلا اینطور نیست، تو جای خودت را داری. یک جایی قبلا این را گفته‌ام بیش از 20 شبکه تلویزیونی داریم. اصلا فکر کنید یکی از اهداف تلویزیون از ایجاد این همه شبکه چیست؟ برای اینکه نوعی تنوع فکری را به جامعه ما بیاورد. این همه شبکه تلویزیونی و انواع مجری‌ها را داریم، مرد و زن و هر شکلی که شما دلتان بخواهد، در چارچوب شرع و عرف. خب به من نگاه نکن! بزن شبکه 5 را نگاه کن. تو اصرار داری مرا نگاه کنی، از من هم خوشت نمی‌آید، آنوقت می‌خواهی حال مرا هم بگیری، خب نگاه نکن، بزن یک شبکه دیگر را نگاه کن. تلویزیون مدیر دارد، سازمان مدیر دارد، گروه مدیر دارد. همه چیز تایید شده و مشخص است. اینجا میدان شهر که نیست، همه چیز چارچوب دارد و مشخص و روشن است. آنچه من می‌گویم در یک اتاق فکر تصویب شده است، هرکس برای خودش هر کاری نمی‌کند، آنوقت بسم‌الله من قلم بزنم و با آبروی او بازی کنم. 5 تا عکس چاپ کنم که دو تایش جعلی باشد و 2 تا عکس را هم یک نفر دیگری به آنها داده است.
  این عکس‌های بدون چادر شما که می‌گویند منتشر شده بود از کجا منتشر شد؟
نمی‌دانم. واقعا دارم احساس می‌کنم یک نفر این عکس‌ها را احتمالا به رسانه‌های خاص هدفدار برای تخریب داده است. 3 تا از آن عکس‌ها که اصلا وجود ندارد.
  درست شده بود؟
نمی‌دانم. خودشان هاله‌ای از ابهام درست کرده بودند.
  این فرهنگ پاپاراتزی ربطی به فرهنگ ما دارد؟
این فرهنگ مال دین ما و مملکت اسلامی ما نیست، بسیار هم زشت است. در این مملکت این پاپاراتزی‌گری به کل اشتباه است. ما ادعای یکسری از چیزها را داریم اگر قرار باشد همان چیزی را که در فرهنگ غرب وجود دارد بدون واسطه داشته باشیم پس ادعای چه چیزی را داریم؟ اصلا این فرهنگ مال ما نیست. اصلا به من بگویید با چه ابزاری می‌توانید از این حرکت دفاع کنید که عکس با لباس عروس یک خانم چادری را روی جلد مجله بیندازند؟
  شما موافق بودید که مراسم ازدواجتان رسانه‌ای شود؟
ابدا! یک آدمی هم وجود دارد که شاید بتواند پشت سرم دروغ بگوید ولی اگر در چشمانم نگاه کند بعید می‌دانم بتواند دروغ بگوید. ابدا! ما هم البته این کار را نکردیم. به هرحال دو نفر آدم با هم ازدواج کرده بودند که مردم آنها را می‌شناسند ولی خدا می‌داند که من سلوک خاصی دارم (افرادی که با من معاشرت کرده‌اند می‌دانند) در یک دهه اخیر اصلا اهل شلوغ‌کاری نبوده‌ام. یک دهه است که در تلویزیون هستم، اصلا با شلوغ‌کاری خوشحال نمی‌شوم چون احتیاجی هم به این کار ندارم. کسی شلوغ‌کاری می‌کند که می‌خواهد در صدر اخبار قرار بگیرد و بشناسندش. برای من دیگر بس است اتفاقا دیگر دوست ندارم بیش از این درباره‌ام حرف بزنند.
  هدف غایی شما در طول این 10 سال کارتان چه بوده؟
هیچوقت هدف نهایی‌ام دیده شدن نبوده و اگر بخواهم صادقانه بگویم هرگز هدف غایی‌ام کارم هم نبوده است. من همیشه زندگی کرده‌ام که حالم خوب باشد و آدم خوبی باشم و شب که می‌خوابم احساس خوبی داشته باشم. چه زمانی که در تلویزیون کار می‌کنم و چه زمانی که به دانشگاه می‌روم. 3 سال است که برنامه زنده نمی‌گیرم و فقط عیدها روی آنتن می‌روم، همیشه مستند می‌سازم و هرگز نمی‌توانم بگویم هدف غایی‌ام این بوده که مجری خوبی باشم. این چه هدفی است؟ هدف کوچکی است! واقعا از کار آدم‌هایی که تلاش می‌کنند مجری خوبی بشوند خنده‌ام می‌گیرد. اصلا زندگی این نیست. یک چیز دیگر است. تازه آدم‌هایی را هم می‌بینم با وجود اینکه هدفشان تا این اندازه کوچک است اما باز هم آدم‌ها را هل می‌دهند برای رسیدن به این هدف. بله! یک چیزهایی در زندگی برای من خیلی مهم است. نمی‌گویم زندگی مهم نیست. حتما زندگی مهم است اما مجری خوب شدن که هدف نیست.
  شهرت، هدف غایی شما نبوده؟
نبوده و نیست، هر کس که این راه را به جوانان ما نشان داده در واقع چاه را نشان داده است. در واقع چاه‌نمایی کرده. ما در پی کسب یک چیز دیگری هستیم. می‌گویید فرهنگ پاپاراتزی، می‌گویم مال ما نیست. فرهنگ پاپاراتزی اتفاقا جوان‌ها را به این ترغیب می‌کند که مشهور شوید تا پولدار شوید و مدام از شما عکس بگیرند و مصاحبه کنند. این مربوط به فرهنگ ما نیست، از بیخ و بن با ما غریبه است. هر کس این فرهنگ را در جامعه ما نشر می‌دهد به نظرم به نسل‌های بعدی خیانت می‌کند. باید به جوانان بگوییم اصلا دنیا این شکلی نیست، می‌خواهی بهترین مجری روی کره زمین شوی؟ هیچ خبری نیست.
  حتی بازیگر؟
حتی بازیگر، فوتبالیست و ... ته این شدن‌ها هیچی نیست. باز هم من مشکل بزرگ‌ شدن‌ها را رسانه‌ها می‌دانم. رسانه‌ها عامل این بزرگ شدن‌ها هستند. اما مهمی دیگری وجود دارد که باید به آن برسیم، با این اوصاف در جهت فرهنگ کپی- پیست‌شده غربی گام برداشته‌ایم. در علم روانشناسی می‌گوییم انسان باید به خودشکوفایی برسد. خودشکوفایی در روانشناسی مربوط به چندسال قبل است؟ تفکر دینی ما در 1400 سال قبل برای این برانگیخته شد که این حرف را بزند، اصلا پیامبر ما برای کرامت انسان مبعوث شده است، زن چقدر برای پیامبر ما مهم بوده است. در زمان عرب جاهلیت وقتی مهریه تعیین می‌کردند، داماد موظف بود مهریه را به پدر عروس تحویل دهد، زن اصلا مطرح نبود. پیامبر فرمودند مهریه مربوط به خود زن است و زن را حائز هویت کرد. با مهریه، زن از حالت احتیاج بیرون آمد. پیامبر ما هم این کار را کرد. پیامبر ما برای زن چقدر حرمت قائل است؟
  با توجه به کارهایی که در برنامه «خانومی که شما باشی» انجام داده‌اید چقدر خودتان را سرباز جنگ نرم کنونی در تلویزیون می‌دانید؟ ناراحت نیستید که برای اعتلای سبک زندگی ایرانی- اسلامی این همه تلاش کردید و همه تلاش شما در پشت کلی حاشیه دیده نشد؟
چند بار این حرف را گفتم اما باز هم می‌گویم من وارد تلویزیون شدم و چادر ملی سر کردم، اولین خانمی بودم که چادر ملی سرم کردم همه چادر معمولی سر می‌کردند و بعد از مدتی من چادر ملی سر کردم و مد شد. شما باور نمی‌کنید چه تعداد از مردم به من گفتند ما به هوای چادر شما چادری شدیم، چه خانم شیکی! چقدر خوشحالم که چادر سر می‌کنید. این موضوع مربوط به 21 سالگی من است. تا این سن همه مرا شناخته بودند. وقتی 20 ساله بودم می‌گفتند این خانومی که تازه آمده! بعد که 22 ساله شدم دیگر همه اسمم را هم می‌دانستند، پس سال‌هاست که دیگر نیازی ندارم اسمم را بر سر زبان‌ها بیندازم. این یک دلیل برای آنکه بگویم این من نیستم که اسمم را بر سر زبان‌ها می‌اندازم. بعد از یک مدت، چادر رنگی سرم کردم. باز هم توضیحی به رسانه‌ها دادم که آن موقع هم به وسیله من می‌خواستند تلویزیون را بزنند. اصلا می‌خواهند همیشه تلویزیون را اذیت کنند.
  پس آن جریانی که معتقدید مدیریت شده است، برای زدن تلویزیون است؟
گاهی اوقات بله! گاهی می‌خواهند مدیر تلویزیون را اذیت کنند. یعنی چه که می‌گویند سیمای ضرغامی یا سرافراز خانمی را آورده که چادر قهوه‌ای بر سر کرده است! چرا خانم چادر قهوه‌ای سرش کرده است. من هم صدها بار توضیح دادم که خانم‌ها! آقایان! رسانه پیشرو است. پیشرو! یعنی از شما به من نمی‌رسد از من به شما می‌رسد و من به شما یاد می‌دهم فرهنگی بومی را. من باید این فرهنگ را به شما تزریق کنم. منظور از من، رسانه است. من چادر رنگی را با علم به اینکه در شرع و عرف هیچ مشکلی ندارد (منظور از من، مدیر، تهیه‌کننده، مدیر گروه است) چادر رنگی را سرم کردم که فکر می‌کنم اگر صد نفر با این طرح، علاقه‌مند شدند چادر سر کنند من خیلی خوشحالم و این اتفاق افتاده است. مثلا چادر سرمه‌ای یا قهوه‌ای، نه اینکه چادر صورتی و قرمز باشد. چادری بود که مشکی نیست. به قول شما می‌خواستم سبک زندگی را از دریچه‌های شاداب‌تری تبیین کنم. ببینید اصلا چادر ناخواسته زیبایی می‌آورد، آراستگی می‌آورد. چادر سرمه‌ای هم می‌توانی سرت کنی و آن‌را با یک روسری و کیف و کفش زیبا ست کنی و یک خانم شیک باشی. به هرحال این یک نیاز انسانی بویژه برای زن‌هاست که دوست دارند زیبا به نظر برسند. چه اشکالی دارد که با چادر زیبا باشد؟ مگر حتما باید یک شال سه سانتی بر سر کند تا زیبایی‌اش مشخص شود؟ ما باید این قضیه را تصحیح و ترویج کنیم و بگوییم ببینید چادر‌های قشنگی هم هست! حالا یک اعترافی بکنم. چادر رنگی نشد. چرا؟ چون وقتی با 10 نفر آدم حسابی صحبت کردم گفتند شأنیت چادر به مشکی بودنش هست و من این را پذیرفتم. من هم این را به مدیر گروه منتقل کردم و گفتم چادر رنگی سرمان نکنیم چون جامعه نمی‌پذیرد و آمادگی‌اش را ندارد، می‌گویند شأنیت چادر به مشکی بودنش است. دیگران سرشان نکرده بودند، من خودم سرم کردم این قضیه مربوط به 4-3 سال قبل است. من تنها این تصمیم را نگرفته بودم ولی کاسه و کوزه‌اش را سر من شکستند. من تهیه‌کننده و مدیر داشتم و مدیرم هم برای خودش مدیری داشت و او هم مدیر داشت. یک مطلبی را به نمایندگی از تلویزیون می‌گویم: تلویزیون سعی دارد سبک زندگی مردم را نه اینکه تغییر بدهد بلکه...
  با انتخاب کردن تغییر بدهد.
بله! حق انتخاب که حتما داریم. ما در یک مملکت آزاد زندگی می‌کنیم.
  نه! منظورم این است که گزینه‌هایی را برای انتخاب پیش روی مردم قرار می‌دهد یعنی اجبار نمی‌کند.
بله! واقعا چه حرف قشنگی زدید. چه ویژگی قشنگی برای تلویزیون است. تلویزیون چه چیزی را برای مردم اجبار کرده است؟ تلویزیون فقط یک ویترین است.
  یک ویترین که می‌گوید حالا انتخاب با تو.
بله! می‌گوید خانم‌ها می‌توانید به این شکل‌ها در بیایید. باور کنید من این حرف را به‌عنوان کسی می‌گویم که مثلا فکر می‌کنید من در طول 10 سال چند نفر را دیده‌ام. میلیون‌ها آدم. آنها می‌گویند خانم نامداری ما از وقتی شما را دیدیم چادری شدیم. تو را به خدا فکر نکنید می‌خواهم از خودم تعریف کنم. اصلا منظورم این نیست. مثلا مدیر یک مدرسه می‌گوید من خیلی از تو ممنونم صد بار دیگر هم پشت تریبون مدرسه حرف می‌زدم یک عده‌ای چادری نمی‌شدند. اما الان چادری شده‌اند چون احساس کردند چادر قشنگ است. مدل شیک و زیبایی دارد. مثلا دوست داشته وقتی بیرون می‌رود کیفش مشخص باشد. هرچه پدرش می‌گفته باید چادر سرت کنی، لج می‌کرده و قبول نمی‌کرده اما حالا دیده با این چادرهای ملی، بالاخره چادری را پیدا می‌کند که می‌تواند کیفش را نشان بدهد. پس تلویزیون این خدمت را در حق مردم می‌کند که به قول شما به آنها آپشن می‌دهیم، می‌گوییم هرجور دوست داری اما این و این و این هم وجود دارد. انواع تیپ‌های مردانه هم وجود دارد ولی با بی‌انصافی مواجه می‌شویم. درباره خودم حداقل می‌توانم بگویم با بی‌انصافی مواجه شدم.
  فکر می‌کنید اگر یک مجری تلویزیونی چادری نبودید باز هم این همه حاشیه داشتید؟
نه! ولی به یک دلیل بزرگی اشکال ندارد که من یک مجری تلویزیونی چادری باشم و حاشیه هم داشته باشم. به‌خاطر همان دلیل که من با روزنامه صبا مصاحبه کردم. می‌توانستم مصاحبه نکنم یا می‌توانستم دروغ بگویم. کار ساده‌ای بود. می‌توانستم بگویم بله خیلی ممنون و اذیت نشوم اما از این استفاده چشم پوشیدم. گفتم راستگویی مهم‌تر از این است که از یک امتیازی استفاده کنیم. به همان دلیل من می‌گویم به‌عنوان یک مجری تلویزیونی چادری حاضر شدم چادر ملی و چادر رنگی بپوشم و همه سبک‌ها را امتحان کنم و سختی‌ها را به جان بخرم و همیشه در حال توضیح دادن باشم که بتوانم همان حال خوبی که حرفش را زدم داشته باشم. همان که گفتم واقعا غایت انسان، مجری شدن نیست. غایت انسان این است که 10 نفر با عملکرد تو بتوانند آدم خوبی بشوند. این چیزی است که من برای آن زندگی می‌کنم. هرکاری کرده‌ام برای همین بوده. واقعا نمی‌خواهم ادعای بزرگی کنم اما واقعا در زندگی هدفم جز این نبوده است.
  شما گفتید آدم چادری باید 10 ویژگی داشته باشد، چادر یکی از آنهاست. برای آن 9 ویژگی دیگر مستند ساخته‌اید؟
مستند برای این ساخته‌ام که از یک جایی به بعد دیگر حرف زدن جواب نمی‌دهد و باید روش‌های اثرگذار بصری را امتحان کرد. 3 سالی است به این نتیجه رسیده‌ام که در 7 سال گذشته حرف‌هایم را نزدم حالا وقت آن است که حرف‌هایم را با فرم نشان بدهم. مثلا در تلویزیون می‌گویم داشتن فرزندان زیاد اتفاق مبارکی است. بعد از مدتی می‌گویم به اندازه کافی این حرف را گفته‌ام حالا بهتر است آن را نشان بدهم. می‌روم به منزل خانواده‌ای که 10 فرزند دارند و تمام فرزندان و والدین حال و اوضاع خوبی دارند، فکر نکنید همین‌طوری برای خودشان بچه‌دار شدند. اینها ایدئولوژی برای این کار دارند یعنی برای داشتن فرزندان زیاد فکر کرده و توضیح می‌دهد که به هزاران دلیل دوست دارم فرزندان زیادی داشته باشم. خانمی که فرزندان بسیاری دارد مریض نیست، حالش کاملا خوب است و در متن اثر توضیح می‌دهم که با این همه بچه به همه کارهایش می‌رسد. من رفتم از این حال خوب تصویر گرفتم و این تصویر را پخش کردم که در جشنواره عمار برنده شد. مستند صادق و راستگوست، الان 7 مستند دیگر دارم که هنوز پخش نشده است. درباره خانواده‌های شهدا. در همین مجموعه «خانومی که شما باشی»، درباره مادران، خواهران، همسران و دختران شهدا. گاهی اوقات که 5-4 روز با این افراد زندگی می‌کنی دلت می‌گیرد، با خودت می‌گویی این خانم پدرش را برای این مملکت از دست داده و طلبکار هم نیست. چقدر آدم چیز یاد می‌گیرد. پس هدف غایی باز هم این نیست. یکی از افرادی که حدود یک ماه قبل به منزلشان رفتم از همین خانواده‌های شهدا، خانمی 4ماهه باردار بوده که شوهرش شهید می‌شود. شوهرش افسر نیروی انتظامی بوده و در یک درگیری شهید می‌شود. یک خانم باردار که بدون شوهر، کودکش را به دنیا می‌آورد و آن را بزرگ می‌کند. این زن در این سیر زندگی، خیلی سختی کشیده است. اصلا شما به‌عنوان یک مرد نمی‌توانید احساس او را درک کنید. من به‌عنوان یک زن می‌توانم این احساس رادرک کنم. این خانم وقتی داشت درد زایمان را تحمل می‌کرد که کودکش را به دنیا بیاورد، شوهرش مرده بود و به تنهایی فرزندش را بزرگ کرده است. مستند این زن زیباست یا حرف زدن درباره او، نیم ساعت این مستند را ببینید. به نظرم به این دلیل در سال‌های اخیر مستندسازی پررنگ شده که زبان ‌صادقانه‌تری دارد، گویا‌تر و راستگوتر است. آنقدر با قصه‌های تلخی مواجه شدم؛ مثلا خانمی که شوهرش افسر نیروی انتظامی در اهواز بوده است یک روز با 27 گلوله او را شهید می‌کنند. قاتلین هم یک مرد و پسرخاله‌اش بوده‌اند.از گواهینامه آنها که در جیب شهید مانده بود می‌فهمند قاتلین چه کسانی بوده‌اند. این افسر نیروی انتظامی آنها را جریمه کرده بود و قاتلان او را به قتل رساندند. کمترین کاری که می‌توانیم برای این خانواده شهید بکنیم این است که همسرش برای دادگاه شوهر خود به اهواز نرود. ولی 7 سال است که او برای حضور در دادگاه به اهواز می‌رود. اصلا کسی نخواسته حداقل پرونده او را از اهواز به تهران منتقل کند به هرحال یک کرامت و انسانیتی برای خانواده شهید قائل شوید. باید هر نوبت برود اهواز تا از حق و خون شوهرش دفاع کند. دردت می‌گیرد، حالت بد می‌شود. اصلا دیگر به آن چیزهایی که خانم توانگر فکر می‌کند تو فکر نمی‌کنی. بلکه به این فکر می‌کنی که خدایا چگونه می‌توانم به این زن کمک کنم؟ با چه کسی صحبت کنم؟ چقدر می‌توانم مؤثر باشم. این زن شوهرش را به‌خاطر شما از دست داد و 2 فرزندش را به تنهایی بزرگ می‌کند حداقل می‌توانید پرونده‌اش را بیاورید تهران! حواسمان پرت است، آنقدر درگیر این حواشی‌ها و پاپاراتزی‌بازی‌ها هستیم که حواسمان از اصل موضوع پرت می‌شود.
  از متن غافل می‌شویم.
هدف غایی جوانان ما مشهور شدن است؟ خدایا! چه کسی کجا اشتباه کرده که این اتفاق برای جوانان ما افتاده است؟ یک نفر در موقعیت حساسی خطا کرده که این اتفاق در فرهنگ ما افتاده است. نمی‌گویم حتما اینطور است ولی چرا باید هدف غایی ما این باشد؟ مستند ساختن درباره خانم‌ها برای من مثل یک هدیه از طرف خداوند است، حتی اگر پخش نشوند.
  ان‌شاءالله پخش می‌شود. حرف ناگفته‌ای باقی مانده است؟
چیز خاصی به ذهنم نمی‌رسد فقط اینکه قصدم از این مصاحبه این نبود که ادعای چیزی را داشته باشم و از ادعا داشتن بسیار بیزارم، هر کسی که این مصاحبه را می‌خواند می‌گویم هرکس که ادعای هر چیزی را داشت، نیست! ادعا کردن کار خوبی نیست. هرکس ادعایی نکرد ولی در عمل او را دیدید آدم خوبی است.
  در فضای مجازی دنبال سوژه هستید؟
برنامه‌سازها عمدتا در چاله بی‌سوژگی می‌افتند (این موضوع را مدیران تلویزیون بیشتر درک می‌کنند). مثلا خانه من میدان ونک باشد و فقط با خانم‌های اطراف خودم ارتباط داشته باشم، صرفا روزمرگی چنین افرادی را درک می‌کنم اما اگر کمی با برنامه‌سازهای درست و حسابی برخورد کنید می‌بینید باید به شهرستان‌ها، روستاها، پایین‌شهر، غرب و شرق کشور هم فکر کنید. نمی‌شود که فقط برای خودتان و اطرافیانتان برنامه بسازید. من چگونه می‌توانم همه جا باشم؟ من برنامه‌ساز نمی‌توانم. زبل‌خان نیستم! دیروز یک نفر از لندن برای من مطلبی فرستاد، از همدان موضوعاتی را برای من می‌نویسند. از زابل یا شهرستان‌های دور برایم می‌نویسند، یعنی از راه‌های دور درباره عکس‌هایم نظر می‌دهند. مثلا عکسی گذاشته‌ام که من در جشنواره فیلم همدان هستم. زیاد لایک خوردم. مثلا 10 هزارتا. سابقه 11 هزار تا هم داشته‌ام. یعنی 11 هزار نفر درباره این عکس حرف می‌زنند. دیگه من کشف می‌کنم که مردم نسبت به یک تار مو حساسند. قبل از ورودم به اینستاگرام این را نمی‌دانستم. مثلا از اینستاگرام فهمیدم مردم هنوز نسبت به یک تار مو حساسند. هنوز می‌گویند آفرین به چادرت. از این 11 هزار تا 4 هزار نفر گفته‌اند آفرین به چادرت! پس مردم چادر را دوست دارند. این یک وسیله‌ای است برای نظرسنجی. واقعا به‌عنوان یک برنامه‌ساز به آن نگاه می‌کنم نه به‌عنوان زنگ تفریح. تو که می‌خواهی درباره زن برنامه بسازی باید بدانی زنان جامعه ما چه چیزهایی دوست دارند. مردم جامعه چادر را دوست دارند. مردم ما عقاید دینی دارند. هنوز محرم نشده بود اول محرم بود که دیدم تمام کسانی که در اینستاگرام می‌دیدم بلااستثنا عکس نمایه‌شان را متناسب با محرم تغییر داده‌اند، مردم محرم را دوست دارند. من عکس مشهد در اینستاگرام می‌گذارم و 11 هزار نفر لایک می‌کنند و از آرزوهایشان می‌نویسند، پس مردم مشهد را دوست دارند، من به‌عنوان برنامه‌ساز باید علائق مردم را بشناسم. آن کسی که می‌گوید مردم دیگر به این مسائل علاقه‌مند نیستند اشتباه فکر کرده است.

حسین قدیانی: رزمایش ارتش جمهوری اسلامی هنوز در روزهای نخست خود بود که صدای نتانیاهو درآمد تا معلوم شود تجهیزات نظامی از قبیل موشک اگر متکی به اراده‌های مقدس باشد، اتفاقا اقتدارآفرین است. صدالبته اقتدار ارتش و سپاه انقلاب اسلامی در ایمان مستحکم سردار و سرهنگ و سرباز ما ریشه دارد، در ترس و تقوا فقط از خدا ولاغیر، لیکن حضرت باری تعالی خود گفته است: «واعدوالهم ما استطعتم من قوه». حال آیا زیبنده است که وسط رزمایشی به این دشمن‌شکنی، آن هم در بین‌المللی‌ترین، اقتصادی‌ترین و حساس‌ترین شاهراه آبی جهان، بفرمایند: «موشک، اقتدار نمی‌آفریند»؟! ما اگر شعار خود را گذاشته‌ایم تدبیر، مگر نه آن است که باید مدبرانه سخن بگوییم و مدبرانه رفتار کنیم؟! واقعیت این است؛ سردار مملکت دارد به وظیفه خود عمل می‌کند، آن هم به نحو احسن. سردار مملکت، خواه چون حاج حسن طهرانی‌مقدم، شهید باشد، با موشک‌هایش، همچنان مشغول خدمت‌رسانی است؛ خواه چون حاج قاسم سلیمانی، شهید زنده باشد، باز هم به شایسته‌ترین نحو ممکن کار خود را دارد می‌کند. سپاه، موشکی که قول ساختش را داده بود، ساخته. ارتش غرورآفرین نیز. علی‌الظاهر جنگ نیست، اما سرهنگ کشور به شکوه هرچه تمام‌تر از پس کارهای خود برآمده. رزمایش برگزار می‌کند لیکن اندازه یک جنگ واقعی، موجب وحشت اسرائیل می‌شود. خب! آن که باید موشک خود را بسازد، تمام و کمال این کار را کرده، آیا آن که ایام انتخابات قول داده بود صد روزه بخش مهمی از مشکلات اقتصادی کشور را حل کند هم کار خود را به نیکی انجام داده است؟! ان‌شاءالله به کسی برنخورد اما حقوقدان‌ها کم آورده‌اند از سرهنگ‌ها. اگر «من سرهنگ نیستم» تا دیروز یک پز انتخاباتی ـ تبلیغاتی بود، اینک باید گفت کاش بعضی‌ها عمل به وظیفه را از سرهنگ مملکت آموخته بودند. کاش همانگونه که نظامی ما در وظیفه خود یعنی ساخت موشک، آنچنان مدبرانه عمل کرده که دشمن، دیگر در خواب هم قادر به حمله نظامی به ایران عزیز نیست، دولتمرد ما هم در مقوله اقتصاد اقتدار می‌آفرید. عرصه نظامی به سردار و سرهنگ خود مفتخر است، اما سردار میدان اقتصاد و سرهنگ عرصه معیشت کجاست؟! مع‌الاسف بعضی‌ها به جای عذرخواهی بابت بدقولی‌های اقتصادی و البته خیلی چیزهای دیگر، هنوز هم بر سر مردان جنگ می‌کوبند و وسط رزمایش ارتش، علیه اقتدار موشک جمهوری اسلامی سخن می‌رانند. خوب است دستگاه اجرا به جای فرافکنی و احیانا تخطئه اقدامات غرورآفرین دیگران، در همان «تشک کارآمدی» با اصحاب نقد کشتی بگیرد. ما با دولت، دعوا نداریم لیکن «دعوی کارآمدی» چون دست آخر گره به زلف «منافع ملی» می‌خورد، کتمان نمی‌کنیم که محل اصلی مناقشه ما با دولت است. دگربار باید دولتمردان ما مداقه کنند که با چه شعارهایی از مردم رأی گرفتند؟! نیز باید مقایسه کنند چه نسبتی میان آن شعارهای عمدتاً اقتصادی و کلیدواژه‌های بعد از سکانداری‌شان وجود دارد؟ آیا پارازیت، فیلترینگ، زدن امر به معروف، اینترنت، معطل کردن امهات امور کشور به نتیجه مذاکره و... اندک تناسبی با شعارهای انتخاباتی آقایان دارد؟! متأسفانه حرف‌هایی که برای مردم «نان» نمی‌شود، به کلیدواژه‌های اصلی دولت اعتدال بدل شده.‌ خواننده فلان بتواند بخواند، نویسنده بهمان بتواند بنویسد، آن یکی بتواند بنوازد، این یکی بتواند برقصد؛ صرف‌نظر از درست یا نادرست بودن این موارد - که بررسی آن مجال دیگری می‌خواهد - شده مهم‌ترین کلیدواژه‌های دولت اما فرار اینچنین از حوزه اقتصاد به حوزه‌های دیگر، زیبنده دولتی نیست که دو شعار تدبیر و اعتدال را سر دست گرفته. نکته بسیار مهم اینجاست که اگر دولت قصد دارد «جنگ مواضع» با اصحاب نقد راه بیندازد، منتقدان هوشیارتر از آنند که دولت را امر به معروف اصل کاری یعنی «امر به اقتصاد» نکنند. فرار از «نبرد کارآمدی» به «جنگ مواضع» این ظن را در مردم برمی‌انگیزاند که نکند دولت خود از کارنامه نه‌چندان خوبش در حوزه اقتصاد باخبر است که علی‌الدوام از اقتصاد فرار می‌کند! شگفتا! در حوزه‌های مورد علاقه آقایان هم وقتی از ایشان سؤال می‌کنی، باز از زیر بار مسؤولیت شانه خالی می‌کنند با این بهانه جالب که بودجه این نهاد و آن سازمان، از بودجه ما بیشتر است!
فرار از اقتصاد، هم خودش بد است، هم منجر به نتایج بدی می‌شود که همین فرار از مسؤولیت در حوزه‌های مورد علاقه هم از نتایج شوم فرار از فراحوزه اقتصاد است. آری! اقتصاد «فراحوزه» است و تو وقتی از آن فرار می‌کنی، با آن همه ادعا در دیپلماسی خارجی و دیپلماسی نفتی، قیمت نفت می‌شود 57 دلار! باورم هست نفت 57 دلاری بیش از آنکه قدرت کدخدای غیرکدخدا را نشان بدهد، بیش از آنکه قدرت آل‌سعود در حال سقوط را نشان بدهد، حتی بیش از آنکه محصول زد و بند اوباما و اخوک عبدالله بعضی آقایان باشد، نتیجه طبیعی فرار قوه مجریه از فراحوزه اقتصاد به حوزه‌های بعضا مبتذل و دست‌چندم است.
همچنانکه نتیجه تمدید توافق کذا هم می‌تواند باشد که ما سابق بر این در روزنامه «وطن امروز» از آن به «دشت اول تمدید توافق» یاد کردیم. فرار از حوزه اقتصاد حتی اگر فرار به حوزه مهم و غیرمبتذل دیپلماسی هم باشد، باز نتیجه‌ای بهتر از نفت ۵۷ دلاری در پی نخواهد داشت. اینک جا دارد داخل پرانتز به آقای رفسنجانی بگوییم که آیا بهتر نیست برای این نفت ۵۷ دلاری هم پایی پیش بگذارید و نزد اخوک عبدالله‌تان چیزی به گرو بگذارید؟! و آیا بهتر نیست به آل‌سعود که این همه نزد ملت ما منفور است، اینقدر مشتاق نباشید؟! بگذریم که من از سر خیرخواهی به دولت محترم عرض می‌کنم منفعت، فقط و فقط در «نبرد کارآمدی»  است و الا «جنگ مواضع» دولت، نه با ما که علی‌القاعده باید با آمریکا و اسرائیل منفور و امثال همین عربستان مفت‌خور باشد. با شعارهای اقتصادی از مردم رای گرفتن اشکالی ندارد اما شرط است که بعد از روی کار آمدن هم حقیقتا نقش «کلید» را ایفا کنیم، نه اینکه با خلق کلیدواژه‌های غیراقتصادی، گره‌های معیشتی زندگی مردم را بیشتر کنیم. از قضا، نقد ما به توافق کذا یا تمدید آن هم به زبان اقتصاد بود، به زبان اقتصاد! آقایان قول داده بودند با توافق، تحریم‌ها برداشته می‌شود و اقتصاد نفسی می‌کشد! فی‌الحال تحریم‌ها که برداشته نشد، اما تو اگر می‌خواهی اقتصاد نفسی بکشد، اولین قدم آن است که از اقتصاد، فرار نکنی. با این دست‌فرمان همه حرفی زده می‌شود الا حرفی که برای مردم «نان» داشته باشد! با این دست‌فرمان کلیدواژه‌ها «کلید» را می‌خورد!

علیرضا پورصباغ: وقتی وزیر ارشاد در پشت صحنه فیلم «360 درجه» به کارگردانی محمدسام قریبیان و تهیه‌کنندگی فرامرز قریبیان حضور پیدا کرد، مسرور شدیم. پس از سفرهای هنری نه چندان مقبول محمد احسانی (معاون سابق اداره ارزشیابی سازمان سینمایی) که در سفری طولانی و کاملا نظارتی در پشت صحنه آثار سینمایی حضور پیدا می‌کرد، حضور وزیر ارشاد در پشت صحنه فیلم قریبیان بسیار مسرورکننده بود. فیلم قبلی قریبیان پدر(گناهکاران) به طرز حیرت‌آوری در دوران اکران و نمایش قربانی شد و مشتاقان سینمای ملی دلخور از این ماجرا بودند که فیلمی اخلاقی و خوب با اکرانی نه چندان مطلوب از پرده سینما پایین آمد و فرامرز قریبیان به خاطر اکران نامطلوب اثرش تاوان مالی سنگینی داد. وزیر با این حرکت بر خلاف زیردستانش در سازمان سینمایی، به منتقدان و روزنامه‌نگاران سینمایی فهماند همه سینما عسگرپور، منوچهر محمدی و فرهاد توحیدی نیست و در میزانسن زیباتری، باید بزرگانی همچون قریبیان پدرکه برای سینمای ملی پس از انقلاب از جان مایه گذاشتند از جانب مسؤولان فرهنگی مورد لطف و تفقد بیشتری قرار گیرند. اما اتفاقی که در وزارت ارشاد می‌افتد در نوع خود بسیار جالب است؛ وزیر که مقام ارشد این وزراتخانه است امر به مهمی می‌کند اما زیردستان،  اهل مطاع و امربری نیستند! وقتی وزیر ارشاد در پشت صحنه فیلم قریبیان حضور پیدا می‌کند امربران باید بدانند باید از فیلم قریبیان حمایت کنند. مگر سام قریبیان نخستین فیلم سینمایی خود را جلوی دوربین نبرده است؟ اگر چنین است چرا مرکز گسترش سینمای تجربی فیلم قریبیان پسر را حمایت نکرد؟ مگر در پشت صحنه این فیلم شما به قریبیان پدر (تهیه‌کننده فیلم 360 درجه) قول ندادید کمکی مالی نصیب 360 درجه شود؟ آیا شد؟ آیا کمک به هنرمندان متعهد این سرزمین مخصوص گردن‌کلفتان خانه سینماست یا این کمک‌ها شامل حال هنرمندان مستقل و متعهد هم می‌شود؟
آقای وزیر محترم! کارنامه تلاش این پدر و پسر با ساخت فیلم اخلاقی گناهکاران که برای مردم و توده‌های سینمارو ساخته شده بسیار شفاف است و آنها صداقت خود را با ساخت چنین فیلم بزرگی به اثبات رسانده‌اند و حق مطلب را در قبال سینمای ملی ادا کرده‌اند. فیلم اخیر سام قریبیان که شما پشت صحنه آن حضور پیدا کردید، فیلم بسیار خوبی است. رنگ و لعابش، فرم و محتوایش دلچسب است اما متاسفانه نمی‌دانیم چه بلایی بر سر هیات انتخاب آمده است که فیلم را نادیده گرفته‌اند و متاسفانه فیلمی که بر مدار سلیقه توده‌های سینمارو ساخته شده و با اقبال خوب مردم هم مواجه خواهد شد از سبد هیات انتخاب کنار گذاشته شده است. اینکه فرامرز قریبیان به عنوان داور سال گذشته جشنواره فیلم فجر، از پشت پرده جوایز پرده برداشت و دست به افشاگری زد موجب دلخوری «حضرت والای جشنواره فجر» شده است؟!  آقای وزیر ارشاد! قرار بود دولت تدبیر و امید هنربانی کند! هنربانی کجا و مبصری با ترکه بالای سر سینماگران کجا! آقای وزیر! رفتارشناسی «حضرت والای جشنواره فجر» به قدری مبهم است که در لیست هیات انتخاب فیلمی قرار دارد که 2 پرده‌اش فیلمبرداری شده است و همچنان فیلمبرداری‌اش ادامه دارد، در مقابل سام قریبیان فیلم را به صورت کامل به هیات انتخاب تقدیم می‌کند اما فیلم اجازه دیده شدن توسط هیات انتخاب را ندارد. 360 درجه با روایتی کاملا ایرانی، فیلمی با تم و دستمایه اخلاقی و ملی است، آنوقت در لیست نهایی بخش نگاه نو جشنواره حضور ندارد. آقای وزیر! حضرت والای جشنواره فیلم فجر قشری‌نگر و تنگ‌نظر است. این موضوع را در مقابل چشمانش، بنده بارها به زبان آورده‌ام و خاطرم هست محمدحسین صفار هرندی به دلیل همین قشری‌نگری در شیوه برگزاری جشنواره فیلم فجر بود که عذر حضرت والا را در دولت نهم  خواست، فقط به این دلیل که خیلی هوای نزدیکان خودش را داشت. واقعا با این رفتار‌های تنگ‌نظرانه  بسیاری از جوانان فیلمساز امیدی ندارند که فیلم خود را تقدیم جشنواره کنند. آقای وزیر! این بود جذب حداکثری هنرمندان که مطالبه صریح بزرگان است؟ امید داشتیم در دولت امید، تدبیر و اعتدال در مدیریت، نصیب نسل نوجو و فرهیخته‌ای شود که با نفسی تازه بهر مردم فیلم می‌سازند و سفارشی‌ساز نیستند. آقای وزیر! امید داشتیم وعده‌های شما درباره قریبیان‌ها محقق شود تا در چرخه مدیریت فعلی سینما غریب نمانند. آقای وزیر ارشاد! همه این اتفاق‌ها درحالی می‌افتد که شما در پشت صحنه فیلم قریبیان حضور پیدا کردید و ما هم تیتر زدیم «وزیر قول داد قریبیان قربانی نشود» اما فیلم زیبای سام قریبیان به تهیه‌کنندگی پدرش عملا توسط جشنواره سر بریده شد. مطمئن هستیم فیلم 360 درجه، شایسته است در جشنواره فجر حضور داشته باشد تا عوامل سازنده‌اش قدر بینند. آقای وزیر! ما بنا به همان اصولی که بدان معتقدیم، هنرمندکش نیستیم و اعتقادی به هنرمندکشی نداریم. برای ما فرقی نمی‌کند کدام دولت سرکار باشد اما می‌دانیم هنرمندکشی یعنی همین قدر‌ناشناسی به سبک و سیاق برخی مدیران سینمایی.
بنده یقین دارم عوامل بسیاری از این فیلم استحقاق دریافت جایزه فجر انقلاب را دارند. اگر با قریبیان پدر خصومت دارند، این موضوع چه ربطی به سام قریبیان دارد؟ اگر با سام قریبیان مشکل دارند این موضوع چه ربطی به میلاد کی‌مرام (بازیگر) دارد؟ اگر با قریبیان مشکل دارند چه ربطی به کوهیار کلاری (فیلمبردار) دارد؟ اگر با قریبیان مشکل دارند چه ربطی به تدوینگر  فیلم دارد؟ آقای وزیر! یک لشکر نخبه سینمایی در این اثر شاخص حضور دارند که هر کدام مستحق جایزه‌اند. حتی مسعود فروتن (بازیگر) در این فیلم به طرز حیرت‌آوری یک بدمن فوق‌العاده را بازی کرده است و همه عواملی که نام بردیم در این فیلم  قربانی می‌شوند. آقای وزیر! همه این موارد را کنار بگذاریم قریبیان پدر حق بزرگی گردن سینمای انقلاب دارد. او حضور موثری در سینمای ملی داشته است. او  در دهه 60 در آثاری حضور یافته است که موجب فخر سینمای ملی است، شاید در همان آثار مدنظر مثل ترن، بسیاری از همکارانش حاضر نبودند فیلمنامه چنین آثاری را بخوانند. اگر هنرمندکشی به دلیل یک اظهار نظر درباره داوری جشنواره در مرامنامه سینمایی زیردستان در سازمان سینمایی است پس بفرمایید! بکشید خلاقیت ناب این پدر و پسر را! آقای وزیر! قریبیان پدر با هر  نشریه‌ای که مصاحبه می‌کند از گذشته مدیریت بهشتی و انوار در دهه 60 گله می‌کند. از اینکه نگذاشتند در فیلم «جدال در تاسوکی» که خودش کارگردانش بود بازی کند. هنوز  پس از بیست و چند سال همچنان از سیستم فرهنگی دهه 60گله‌مند است و دلخوری‌اش از انوار و بهشتی را هیچگاه فراموش نمی‌کند. خواهش می‌کنم اجازه ندهید با هنرمندان، سیاسی رفتار شود و 20 سال بعد سام قریبیان پسر هر گاه با نشریه‌ای مصاحبه کرد بگوید وزیر وقت علی جنتی بود و آدم‌هایی را در مصدر جشنواره قرار داده بود که فیلم اول او را قربانی کردند. آقای وزیر! بی‌شک از جانب آقای ایوبی آبی گرم نمی‌شود، برای ایوبی سینما به منزله خانه سینماست؛ عسگرپور، منوچهر محمدی و فرهاد توحیدی. هرکس با حضرت والای جشنواره مخالف‌خوانی کند به‌طور خودجوش ذبح می‌شود و بنده یقین دارم از تدبیر این جماعت امیدی  نصیب هنرمندان متعهد و جوان این سرزمین نخواهد شد.

گروه سیاسی: از ابتدای روی کار آمدن دولت روحانی یکی از انتقادات وارد شده از ناحیه دولت و حامیان آن متوجه سازمان صداوسیما بوده است. به گزارش «وطن امروز»، هجمه‌های گسترده به صداوسیما در حالی است که حضور دولتی‌ها در صداوسیما بیانگر یک رکورد بی‌نظیر است و علاوه بر این برخی برنامه‌های انتقادی نیز که در گذشته به‌صورت ویژه فعال بودند در اثر برخی فشارها کارکرد خود را تا حد بسیار زیادی پایین آورده‌اند. از سوی دیگر صداوسیما تاکنون به نامه‌های مکرر نمایندگان مجلس برای حضور منتقدان توافق ژنو نیز پاسخ مثبتی نداده است و همه اینها یعنی صداوسیما عملا همراهی غیر قابل عرفی با دولت داشته است. این همراهی تاکنون با برخی انتقادها نیز مواجه شده است اما دولت روحانی ظاهرا به صداوسیمای دربست هم راضی نیست و بارها در اظهارات مختلف مسؤولان دولتی انتقادات به صداوسیما مشاهده می‌شود. روحانی پیش از این در انتقاد خود به عملکرد صداوسیما گفته بود حتی رسانه‌های خارجی توفیقات دولت را منعکس می‌کنند اما رسانه ملی خدمات دولت را منعکس نمی‌کند. رئیس‌جمهور همچنین تهدید کرده بود پشت پرده‌ها را خواهد گفت. «وطن امروز» پیش از این در گزارشی در ابتدای شهریورماه به میزان ساعات حضور مسؤولان دولتی در صداوسیما اشاره کرده بود.  اما هجمه‌های یکپارچه به صداوسیما باعث شد مدیرکل روابط عمومی صداوسیما نسبت به این موضوع واکنش نشان دهد. سیدتقی سهرابی ضمن اشاره به برخوردهای سیاسی با رسانه ملی از 4000 ساعت وقت صداوسیما که به تشریح عملکرد دولت یازدهم اختصاص داشته است خبر داد و تاکید کرد حضور دولت روحانی در رسانه ملی خیره‌کننده بوده است. وی تاکید کرد این موضوع گویای این مطلب است که صداوسیما در قرق مدیران دولتی بوده و آن را خارج از عرف عنوان کرد. به گزارش روابط عمومی صداوسیما، سیدتقی سهرابی با اظهار تعجب از سخنانی که این روزها برخی مقامات درباره کم‌توجهی صداوسیما به عملکرد دولت بیان می‌کنند، گفت: براساس آمار و مستندات موجود از آغاز فعالیت دولت یازدهم تاکنون بخش عمده‌ای از برنامه‌های صداوسیما در شبکه‌های مختلف ملی، استانی و حتی بین‌المللی به اهداف، برنامه‌ها، اقدامات و عملکرد دولت یازدهم اختصاص داشته و دارد. مدیرکل روابط عمومی صداوسیما آمار حضور مسؤولان دولت یازدهم در برنامه‌های رسانه‌ ملی را خیره‌کننده توصیف کرد و افزود: در یک جمع‌بندی اولیه، فقط در دوره زمانی اول مرداد 1392 تا اول خرداد 1393، مسؤولان قوه‌ مجریه 200هزار و 989 دقیقه تنها از ظرفیت مراکز استان‌های صداوسیما برای بیان عملکرد خود استفاده کرده‌اند؛ در همین مقطع آنتن رادیو به‌مدت 7 هزار و 542 دقیقه در اختیار مدیران دولت یازدهم بوده است. از سوی دیگر، 75 برنامه گفت‌وگومحور در بخش گفت‌وگوی ویژه خبری شبکه 2سیما تمام و کمال در اختیار اعضای دولت بوده است و در مجموع طی مدت یادشده بیش از 4هزار ساعت از وقت صداوسیما به عملکرد دولت اختصاص داشته است. سهرابی تصریح کرد: اگر حضور مستمر مسؤولان دولتی در برنامه‌های صداوسیما در 7 ماه پس از خرداد تا پایان آذر 1393 را به این آمار اضافه کنیم، می‌توان آمار حدود 6هزار ساعت حضور را برای مسؤولان دولتی بیان کرد که بسیار قابل توجه و تأمل بوده و ادعای محکمی است بر اینکه صداوسیما در قرق مدیران دولتی بوده است. وی افزود: همین مقدار پوشش فعالیت‌های دولت بیش از عرف رسانه است و انتظار بیش از این یک خواسته غیرملی و با اهداف سیاسی ارزیابی می‌شود.
انتقاد نمایندگان مجلس از هجمه به صداوسیما
اما فشارهای مختلف به صداوسیما تاکنون با اعتراض بسیاری از نمایندگان مجلس، فعالان سیاسی و رسانه‌ها مواجه شده است. این فشارها تا حدی است که بنابر اظهارات نمایندگان مجلس برخی می‌خواهند اظهارات اوباما و کری هم از رسانه ملی پخش نشود. به گزارش تسنیم، حجت‌الاسلام سیدمحمود نبویان، نماینده مردم تهران در مجلس شورای اسلامی در سومین جلسه از سلسله نشست‌های سیاسی دهه بصیرت که پنجشنبه‌شب در مسجد خاتم‌الانبیا(ص) پردیسان قم برگزار شد با انتقاد از هجمه‌هایی که به صداوسیما شده، گفت: متأسفانه فشارها به رئیس جدید رسانه ملی به‌گونه‌ای است که حتی به ایشان می‌گویند سخنان جان کری و اوباما هم پخش نشود، ما باید از رویکرد صداوسیما حمایت کنیم و اجازه ندهیم برخی به این سازمان انقلابی فشار بیاورند. وی افزود: سرافراز فردی سالم، مؤمن و انقلابی است و قطعاً هیچگاه کاری در راستای خواسته‌های نابجا انجام نخواهد داد.

عملیات شبانه پلیس به فرار سارقان مسلح گلپایگان پایان داد و یکی از سارقان به هلاکت رسید. به گزارش «باشگاه خبرنگاران» اشتری، جانشین فرمانده نیروی انتظامی کشور با اعلام این مطلب  گفت: در پی یک عملیات دقیق و
حساب شده یکی دیگر از اعضای باند سارقان گلپایگان دستگیر و یکی دیگر هم کشته شد. وی افزود: در این عملیات همچنین یکی از اعضای این باند در درگیری کشته شد. جانشین فرمانده نیروی انتظامی گفت: فردی که در استان مرکزی دستگیر شده است هیچ ارتباطی با اعضای این باند ندارد. جانشین فرمانده نیروی انتظامی جزئیات دستگیری مجرمان حادثه گلپایگان را تشریح کرد و گفت: آنچه در گلپایگان و فولادشهر اتفاق افتاده، هیچ ارتباطی به الیگودرز ندارد و اصلا هم با داعش مرتبط نیست. به گفته اشتری، دستگیری مجرمان حادثه گلپایگان با یک کار علمی و پلیسی دقیق به سرانجام رسید و شامگاه گذشته 2 برادر سارق مسلح که 3 نفر از ماموران و 2 نفر از شهروندان را کشته بودند، به دام افتادند. وی با بیان اینکه این دستگیری با کار و پیگیری شبانه‌روزی صورت گرفت، اظهار کرد: شامگاه روز گذشته در شهرستان فولادشهر اصفهان مخفیگاه متهمان متواری شناسایی و در ساعت 23 ماموران فرماندهی استان اصفهان با برنامه‌ریزی و اجرای یک طرح دقیق و بسیار هوشمندانه که توسط تیم‌های عملیاتی این پلیس انجام شد، به مخفیگاه وارد شدند که در این درگیری یک نفر از متهمان به هلاکت رسید و نفر دیگر که برادر او بود، دستگیر شد. وی گفت: تعداد 3 قبضه کلاشینکف، بیش از هزار فشنگ جنگی و 3 قبضه نارنجک جنگی از این افراد کشف شده است. جانشین فرمانده نیروی انتظامی ادامه داد: متهم دستگیر شده در تحقیقات صورت گرفته اقرار کرد که علاوه بر حادثه خمین و گلپایگان، 10 فقره سرقت مسلحانه توام با قتل طی سال‌های گذشته در اصفهان، زرین‌شهر، مبارکه، شهرکرد و لردگان داشته‌ است.

بهزاد مهرکش: «بالاخره ایران در سازمان ملل متحد نمایندگی دائم دارد یا ندارد؟» این سوالی است که با گذشت 10 ماه از معرفی حمید ابوطالبی به عنوان نماینده دائم ایران در سازمان ملل همچنان در ذهن مردم و بسیاری از فعالان سیاسی و رسانه‌ای مطرح است. به گزارش «وطن‌امروز»، اسفندماه سال گذشته بود که با پایان یافتن ماموریت محمد خزاعی بعد از 7 سال حضور در سازمان ملل، حسن روحانی تصمیم گرفت یکی از چهره‌های نزدیک به خود را که پیش از این در مرکز تحقیقات استراتژیک مجمع تشخیص مصلحت نظام با او کار می‌کرد به عنوان جانشین خزاعی به سازمان ملل معرفی کند. روحانی اما هیچگاه فکر نمی‌کرد معرفی این گزینه آن هم در شرایطی که دولت همه توان خود را برای مذاکرات بسیج کرده و سعی در دوری از هرگونه تنش با شیطان بزرگ دارد، به یکی از مهم‌ترین چالش‌های دولت وی تبدیل شود. «نه» دسته‌جمعی آمریکایی‌ها به حسن روحانی برای معرفی ابوطالبی حقیقتا واکنشی غیرقابل پیش‌بینی برای دولت بود. ابوطالبی پیش از این و در سال 1372 یک بار سابقه اخذ روادید از آمریکا با هدف عضویت در هیأت نمایندگی ایران در مجمع عمومی سازمان ملل را داشت و همین کافی بود تا حتی تصور اینکه آمریکا برای ابوطالبی ویزا صادر نکند  آن هم در شرایطی که دولت یازدهم تمایل زیادی برای نزدیکی به غرب از خود نشان داده است، ایجاد نشود. سوابق دیپلماتیک حمید ابوطالبی نیز به اندازه‌ای بود که وی را برای حضور در این سمت تایید کند. آمریکایی‌ها اما به بهانه حضور ابوطالبی در زمان اشغال سفارت آمریکا در ایران صراحتا اعلام کردند برای ابوطالبی روادید صادر نمی‌کنند.
معرفی ابوطالبی، ماه‌ها قبل از اعلام رسمی
نخستین نشانه‌ها از احتمال عدم صدور روادید برای حمید ابوطالبی از وبلاگ شخصی خبرنگار واشنگتن‌پست رویت شد. روایتی که حاکی از این بود که حمید ابوطالبی نه در اسفندماه سال گذشته و در زمان اتمام حکم مسؤولیت محمد خزاعی بلکه از چندماه قبل از آن به عنوان نماینده ایران در سازمان ملل متحد معرفی شده اما پاسخ مثبتی برای صدور روادید وی دریافت نشده است. موضوعی که تا اواسط فروردین سال 93 و قبل از اظهارنظر سخنگوی وزارت خارجه آمریکا کسی اطلاع چندانی از آن نداشت و در بایکوت خبری بود. خبرنگار روزنامه واشنگتن پست روز ۲۰ اسفند  در وبلاگ شخصی خود و پس از آن در صفحه سیاسی این روزنامه با طرح این پرسش که «ایرانیان از خود می‌پرسند چگونه این فضای باز و جدید گفت‌وگو قرار است به اشتراک گذاشته شود حال آنکه تهران قادر نیست مقام عالیرتبه خود را که می‌تواند نقش مهمی در باز شدن انجماد دیپلماتیک داشته باشد، به دفترش در سازمان ملل اعزام کند؟» تلویحا ماجرای عدم صدور ویزا برای سفیر جدید ایران در سازمان ملل را مورد اشاره قرار می‌دهد. این خبرنگار آمریکایی در ادامه مطلب خود می‌نویسد: «او (ابوطالبی) چندین ماه است که منتظر ویزای آمریکاست اما هیچکس در تهران دلیل این تاخیر در صدور ویزا را نمی‌داند».  آمریکایی‌ها اما پیش از آنکه رسما به ابوطالبی «نه» بگویند از نگرانی خود درباره وی سخن گفتند. ابراز نگرانی‌هایی که ابوطالبی را به خبر اول رسانه‌ها تبدیل و آغازی برای اظهارات پینگ‌پنگی مسؤولان وزارت امور خارجه ایران و آمریکا شد.  اواسط فروردین‌ماه سال جاری بود که ماری هارف، سخنگوی وزارت خارجه آمریکا اعلام کرد آمریکا «نگرانی عمیق» خود را درباره معرفی حمید ابوطالبی به عنوان سفیر دائم ایران در سازمان ملل متحد به این کشور اعلام کرده است. این مقام وزارت خارجه آمریکا بدون اشاره به این موضوع که آیا آمریکا برای ابوطالبی ویزا صادر خواهد کرد یا نه، به خبرنگاران گفت: «از نظر ما معرفی این شخص دردسرآفرین خواهد بود. ما در حال بررسی این پرونده هستیم و درباره احتمال معرفی وی نگرانی عمیق خود را به دولت ایران منتقل کرده‌ایم». بعد از این اظهارات بود که عملا ماجرای ابوطالبی به صورت ویژه مطرح شد و در تیتر نخست رسانه‌ها قرار گرفت.
ابوطالبی از زبان ابوطالبی
اما قبل از آنکه حساسیت‌ها نسبت به ابوطالبی افزایش یابد خود او در اظهاراتی به برخی ادعاها درباره حضورش در زمان اشغال سفارت آمریکا در تهران پاسخ داد. وی چند روز پیش از پررنگ شدن حواشی اعزامش به آمریکا، درباره حضور خود در میان دانشجویان خط امام می‌گوید: «واقعیت این است که من در 13 آبان آن سال و زمان اشغال اصلا در تهران نبودم که از این امر مطلع یا در آن مشارکت یا حضور داشته باشم یا نامم مطرح باشد. من در اهواز از ماوقع مطلع شدم. مدتی بعد که به تهران آمدم، یک روز مرحوم شهید دادمان به واسطه یکی دیگر از شهدا و فرماندهان جنگ تحمیلی به نام مرحوم شهید ذاکر به من پیغام داد که آنها برای ترجمه به زبان فرانسه به کسی نیاز دارند که بتواند این کار را انجام دهد؛ من پذیرفتم و از منزل به فرودگاه رفتم و به همراه نماینده ویژه پاپ، رهبر مسیحیان کاتولیک که وارد تهران شده بود، برای اولین بار وارد سفارت شدم. یکی، دو بار دیگر هم وقتی در ارتباط با خارج، کار ترجمه لازم بود آن را به زبان انگلیسی یا فرانسوی انجام دادم، مانند: ترجمه در زمان آزادی کارکنان زن و سیاهپوستان در کنفرانس مطبوعاتی که جنبه‌ای کاملا انسان‌دوستانه داشت». معاون سیاسی دفتر رئیس‌جمهور البته به نکته قابل توجه دیگری نیز اشاره می‌کند: «در اینترنت آنقدر مطالب شبیه بی‌تشابه می‌یابید که اعجاب‌آور است. بویژه چیزهایی که به سی و چند سال پیش بازمی‌گردد؛ مثلا شما می‌توانید شخصی را درست با اسم و فامیل من پیدا کنید که به درجه رفیع شهادت رسیده است اما من منظور سوال شما را می‌فهمم، به همین جهت هم برای اطلاعتان می‌گویم من نزدیک 15 سال در کشورهای غربی بسیار نزدیک به آمریکا از اروپا تا استرالیا سفیر بوده‌ام و همیشه هم سروکارم با غرب بوده است. حتی درسال ۱۳۷۳ هم به آمریکا رفتم و مدتی عضو هیأت نمایندگی کشورمان در مجمع عمومی سازمان ملل بودم».
واکنش‌های پینگ‌پنگی
اما بالا گرفتن بحث ابوطالبی با واکنش‌های متعدد مسؤولان وزارت امور خارجه ایران و آمریکا مواجه شد. سخنگوی کاخ سفید در اظهاراتی مطرح کرده بود: واشنگتن به تهران اعلام کرده است که انتصاب سفیر پیشنهادی تهران در سازمان ملل «شدنی نیست». بعد از اظهارات جی کارنی، جن ساکی، سخنگوی وزارت خارجه آمریکا نیز در نشست خبری خود گفت: ما به صورت علنی و خصوصی اعلام کرده‌ایم این انتخاب (ابوطالبی) قابل پذیرش و مناسب نیست.  وزارت امور خارجه کشورمان هم در مقابل و در اظهارات متعددی تاکید کرد ابوطالبی همچنان گزینه ایران در سازمان ملل است. مرضیه افخم، سخنگوی وزارت امور خارجه همان زمان و در واکنش به اظهارات مقامات آمریکایی تاکید کرد: ما هم به طور رسمی گفته‌ایم رفتار دولت آمریکا با نماینده جمهوری اسلامی ایران در سازمان ملل متحد قابل قبول نیست و دکتر حمید ابوطالبی گزینه جمهوری اسلامی ایران برای نمایندگی در سازمان ملل متحد است. سیدعباس عراقچی، معاون حقوقی و امور بین‌الملل وزارت امور خارجه نیز در این‌باره گفت: گزینه‌ای جز ابوطالبی برای سازمان ملل نداریم. اما عدم تاثیر اظهارات دیپلماتیک در تغییر وضعیت ابوطالبی باعث شد تا سخنگوی وزارت امور خارجه در 25 فروردین‌ماه از شکایت و پیگیری موضوع عدم صدور روادید از سوی دولت آمریکا برای حمید ابوطالبی، سفیر و نماینده دائم پیشنهادی جمهوری اسلامی ایران در سازمان ملل متحد در نیویورک خبر دهد. مرضیه افخم در این‌باره گفته بود: سازوکارهای رسمی موجود برای رسیدگی به این موضوع فعال شده و در دست اقدام است. افخم اظهار داشت: اقدام آمریکا در عدم صدور روادید برای حمید ابوطالبی، سفیر و نماینده دائم جمهوری اسلامی ایران نقض مقررات بین‌المللی بوده و برخلاف قرارداد مقر بین سازمان ملل متحد و دولت آمریکاست. اما رفتار اصلاح‌طلبان و حامیان دولت نیز از جمله موضوعات عجیب در جریان معرفی ابوطالبی به عنوان نماینده ایران در سازمان ملل بود. در شرایطی که همه منتقدان دولت نیز در اظهارات و نوشته‌های خود به حمایت از دولت پرداخته و آمریکا را به نقض قوانین بین‌المللی محکوم می‌کردند، اصلاح‌طلبان ترجیح دادند باز هم در راستای بزک کردن آمریکا بار دیگر منافع غرب را بر منافع ملی ترجیح داده و در این زمینه حق را به دولت آمریکا دهند. این مواضع تا حدی پیش رفت که برخی حامیان دولت معرفی ابوطالبی را نوعی توهین به آمریکا تلقی کردند.
دیپلماسی لبخند و تغییر قانون 67 ساله
اما دیپلماسی لبخند و سیاست تعامل با کدخدا نه تنها از دشمنی آمریکا با ایران کم نکرد بلکه جریان‌های مختلف در این کشور را علیه منافع ایران به یک اجماع واحد رساند و با تصویب قانونی عجیب ورود حمید ابوطالبی به خاک آمریکا را رسما منتفی کرد.  آمریکا در تداوم رفتار خصمانه خود علیه ایران و با بهانه‌ای واهی اعلام کرد برای حمید ابوطالبی ویزا صادر نخواهد کرد. قرار بود بنا بر وعده‌های انتخاباتی حسن روحانی، احترام به پاسپورت ایرانی بازگردد اما روحانی با چالشی در دولتش مواجه شد که پیش از آن نه تنها در ایران بلکه در تاریخ روابط کشورها با آمریکا نیز بی‌سابقه بوده است. عدم صدور روادید برای نماینده ایران در سازمان ملل که براساس برخی اخبار با نظر مستقیم شخص رئیس‌جمهور به‌رغم مخالفت وزارت امور خارجه انتخاب شده است، موضوعی نیست که بتوان به سادگی از کنار آن عبور کرد. این اقدام آمریکا علیه ایران از آن جایی قابل توجه می‌شود که دولت آمریکا در اقدامی هماهنگ میان سنا، کنگره و کاخ سفید حاضر می‌شود قانونی را تصویب و به امضای نهایی برساند که قانون 67 ساله خود را نقض کند و آنهم دلیلی ندارد جز برای «نه» گفتن به گزینه دولت روحانی برای نمایندگی ایران در سازمان ملل متحد. این اقدام آمریکا در قبال ایران در حالی بود که براساس قراردادی بین‌المللی بین ایالات متحده و سازمان ملل متحد که سال 1947 به امضای هری ترومن، رئیس‌جمهور وقت آمریکا رسید، این کشور موظف شد برای همه سفرای پیشنهادی کشورها برای حضور در سازمان ملل روادید صادر کند. اکنون اما با گذشت 10 ماه از معرفی حمید ابوطالبی به عنوان نماینده دائم ایران در سازمان ملل همچنان تکلیف وی نامشخص است. تا جایی که این موضوع رسما به فراموشی سپرده شده و ظاهرا دولت و حامیان آن نیز مصلحت را
در سکوت می‌بینند.
 

حمید ابوطالبی و یادآوری یک نکته
هنوز آن جمله توهین‌آمیز حمید ابوطالبی در جریان سفر رئیس‌جمهور به آمریکا را کسی از یاد نبرده است. ابوطالبی که هنوز ویزای حضورش در آمریکا در هاله‌ای از ابهام به سر می‌برد، با اشاره به دیدار حسن روحانی و دیوید کامرون که در نهایت به توهین‌های بی‌سابقه او به ایران منتهی شد، همان زمان در توئیتر خود نوشت: «وقتی عده‌ای نگران دیدار با اوباما باشند، دیدار با کامرون دیگر محل نزاع آنان نخواهد بود، زیرا زمانی که گروهی تصور می‌کنند قصد داری گامی بلند برداری و دل‌نگران آن می‌شوند، فرصت داری در این مسیر، گام‌های مدنظر را راحت‌تر تنظیم کنی». بازخوانی توهین‌های کامرون به ایران آن هم به فاصله چند ساعت پس از دیدار روحانی و نخست‌وزیر انگلیس شاید خالی از لطف نباشد. همان دیداری که حمید ابوطالبی، معاون سیاسی دفتر رئیس‌جمهور صراحتا آن را حاصل تدبیر دولت در دور زدن مردم و رسانه‌ها آن هم با القای احتمال دیدار روحانی و اوباما دانست. آقای ابوطالبی باید بداند سرپیکان را نباید به سوی مردم نشانه رفت آن هم در شرایطی که آمریکایی که دیدار با رئیس‌جمهورش  حامیان دولت را ذوق‌زده می‌کند حتی اجازه حضور در خاکش را هم به ابوطالبی نداده است.

گروه اقتصادی: روایت رسمی مرکز آمار ایران از صعود نرخ بیکاری به 5/10 درصد در پاییز ۹۳، اوج گرفتن نرخ بیکاری در ۱۵ استان و بیکاری بیش از 5/1 میلیون جوان حکایت دارد. به گزارش تسنیم، مرکز آمار ایران گزارش داد، نرخ بیکاری در پاییز 93 مجدد 2 رقمی شد و از 5/9 درصد در تابستان به 5/10 درصد در پاییز افزایش یافت. براساس این گزارش 2 میلیون و 520 هزار نفر در این فصل بیکار بودند. براساس این گزارش، بررسی نرخ مشارکت اقتصادی (نرخ فعالیت) جمعیت 10 ساله و بیشتر نشان می‌دهد 3/37 درصد جمعیت در سن کار (10 ساله و بیشتر) از نظر اقتصادی فعال بوده‌اند یعنی در گروه شاغلان یا بیکاران قرار گرفته‌اند. همچنین نتایج نشان می‌دهد نرخ مشارکت اقتصادی در بین زنان نسبت به مردان و در نقاط شهری نسبت به نقاط روستایی کمتر بوده است. بررسی تغییرات نرخ مشارکت اقتصادی کل کشور حاکی از افزایش 6/0 درصدی این نرخ نسبت به فصل مشابه در سال قبل (پاییز 1392) و 1/0 درصدی آن نسبت به فصل گذشته (تابستان 1393) است. بررسی نرخ بیکاری جمعیت 10 ساله و بیشتر نشان می‌دهد 5/10 درصد از جمعیت فعال، بیکار بوده‌اند. براساس این نتایج، نرخ بیکاری در بین زنان نسبت به مردان و در نقاط شهری نسبت به نقاط روستایی بیشتر بوده است. بررسی روند تغییرات نرخ بیکاری کل کشور نشان می‌دهد این شاخص، نسبت به فصل مشابه در سال قبل (پاییز 1392) 2/0 درصد و نسبت به فصل گذشته (تابستان 1393) 0/1 درصد افزایش داشته است. همچنین بررسی نرخ بیکاری جمعیت 15 ساله و بیشتر نشان می‌دهد 5/10 درصد از جمعیت فعال، بیکار بوده‌اند. براساس این نتایج، نرخ بیکاری در بین زنان نسبت به مردان و در نقاط شهری نسبت به نقاط روستایی بیشتر بوده است. سهم اشتغال ناقص نشان می‌دهد 5/9 درصد جمعیت شاغل دارای اشتغال ناقص بوده‌اند. این شاخص در بین مردان بیشتر از زنان و در نقاط روستایی بیشتر از نقاط شهری بوده است. بر پایه این گزارش، بررسی اشتغال در بخش‌های عمده اقتصادی نشان می‌دهد بخش خدمات با 8/48 درصد بیشترین سهم اشتغال را به خود اختصاص داده است. در مراتب بعدی بخش‌های صنعت با 4/34 و کشاورزی با 8/16 درصد قرار دارند.
یک‌میلیون و 560 هزار جوان بیکار داریم
گزارش جدید مرکز آمار ایران از نرخ بیکاری 7/25 درصدی جوانان 24-15 ساله و نرخ بیکاری 8/21 درصدی جوانان 29-15 ساله حکایت دارد. براساس این آمار رسمی، حدود یک میلیون و 560 هزار جوان بیکار در کشور داریم. به گزارش تسنیم، بررسی نرخ بیکاری جوانان 24-15 ساله در گزارش مرکز آمار حاکی از آن است که 7/25 درصد از جمعیت فعال این گروه سنی بیکار بوده‌اند. این شاخص در بین زنان نسبت به مردان و در نقاط شهری نسبت به نقاط روستایی بیشتر بوده است. بررسی روند تغییرات نرخ بیکاری جوانان 24-15 ساله کل کشور نشان می‌دهد این شاخص نسبت به فصل مشابه در سال گذشته 4/1 درصد و نسبت به فصل قبل 8/2 درصد افزایش یافته است. بیش از 760 هزار نفر در این گروه سنی بیکارند. نرخ بیکاری جوانان 29-15 ساله نیز حاکی از آن است که 8/21درصد از جمعیت فعال 29-15 ساله بیکار بوده‌اند. این شاخص بین زنان نسبت به مردان و در نقاط شهری نسبت به نقاط روستایی بیشتر بوده است. بررسی روند تغییرات نرخ بیکاری جوانان 29-15 ساله نشان می‌دهد این شاخص نیز نسبت به فصل مشابه در سال گذشته 2/0 درصد و نسبت به فصل قبل 6/1 درصد افزایش پیدا کرده است. شمار بیکاران در این گروه سنی حدود یک‌میلیون و 560 هزار نفر است. بررسی سهم شاغلان 15 ساله و بیشتر با ساعت کار معمول 49 ساعت و بیشتر نشان می‌دهد، 2/38 درصد شاغلان به طور معمول بیش از 49 ساعت در هفته کار می‌کنند. این شاخص که یکی از نماگرهای کار شایسته است، نشان می‌دهد در کشور سهم زیادی از شاغلان بیشتر از استاندارد کار می‌کنند.
 مقایسه بیکاری در سال 92 و 93؛ بیکاری جوانان تشدید شد
نرخ بیکاری جوانان 15 تا 24ساله در پاییز امسال نسبت به تابستان امسال 8/2 درصد و نسبت به پاییز پارسال 4/1 درصد رشد کرد. مقایسه آمار بیکاری در پاییز 93 با تابستان امسال و پاییز 92 نشان از رشد بیشتر شاخص‌های بیکاری در ماه‌های مهر تا آذر سال جاری دارد. بر این اساس، نرخ بیکاری جوانان 15 تا 24ساله در پاییز سال جاری نسبت به تابستان امسال 8/2 درصد و نسبت به پاییز پارسال 4/1 درصد رشد کرده است. همچنین نرخ بیکاری جوانان 15 تا 29ساله نیز در پاییز امسال در مقایسه با تابستان 6/1 درصد و نسبت به پاییز پارسال 2/0 درصد بیشتر شده است. نرخ بیکاری مجموع نیز در پاییز 93 نسبت به تابستان یک درصد و نسبت به پاییز پارسال 2/0 درصد رشد داشته است. این گزارش حاکی است: نسبت به تابستان امسال، نرخ بیکاری مردان در پاییز امسال 8/0 درصد و بیکاری زنان 3/2 درصد بیشتر شد. بیکاری در شهرها 2/1 درصد و در روستاها نیز 4/0 درصد رشد کرده است.
 بیکاری در 15 استان اوج گرفت؛ کرمانشاه در صدر بیکاری
گزارش جدید بیکاری در پاییز امسال نشان می‌دهد، نرخ بیکاری در 15 استان کشور بیشتر شده و استان کرمانشاه نیز با نرخ بیکاری 3/15 درصد در صدر بیکاری قرار دارد.  مقایسه نرخ بیکاری در 31 استان در پاییز 93 نسبت به تابستان 93 نشان می‌دهد نرخ بیکاری در فصل گذشته در 15 استان کشور شامل آذربایجان شرقی، آذربایجان غربی، اردبیل، تهران، چهارمحال و بختیاری، خوزستان، زنجان، سیستان و بلوچستان، قزوین، کردستان، کرمان، کرمانشاه، گلستان، لرستان و مازندران افزایش یافته است.  در پاییز 93 استان‌های کرمانشاه، لرستان و چهارمحال و بختیاری به ترتیب با نرخ‌های بیکاری 3/15 درصد، 9/14 درصد و 1/14 درصد بالاترین نرخ بیکاری را بین 31 استان کشور به خود اختصاص داده‌اند و استان‌های مرکزی، همدان و یزد نیز با نرخ‌های بیکاری 5/5 درصد، 4/6 درصد و 7/6 درصد کمترین نرخ بیکاری را دارند.

تلاش برای طراحی نقشه راه کارآفرینی در کشور
معاون وزیر کار گفت: ترسیم نقشه راه کارآفرینی کشور اولویت شورای مرکزی کانون‌های کارآفرینی کشور است. به گزارش مهر، حسن طایی با اشاره به مفهوم کارآفرینی و ارزش‌آفرینی از فکر و ایده گفت: شورای مرکزی کانون‌های کارآفرینی کشور با اولویت به دنبال ترسیم نقشه راه کارآفرینی کشور باشد. معاون توسعه کارآفرینی و اشتغال وزارت کار توجه به فرهنگسازی در حوزه کارآفرینی را با اهمیت دانست و از شورای مرکزی خواست تا در جامعه برای تفکیک مقوله اشتغال و کارآفرینی تلاش کنند. طایی با اشاره به اینکه کانون‌ها باید در راستای همفکری و تقریب بین اندیشه‌ها و تولید ثروت از ایده‌ها تلاش کنند، خواستار توجه ویژه به مقوله‌های مهارتی، شبکه‌ها، دانشگاه‌ها و کانون‌ها و کارآفرینان شد. این مقام مسؤول در وزارت کار تاکید کرد: شورای مرکزی کانون‌های کارآفرینی کشور در راستای ارتقای جایگاه کانون‌های کارآفرینی استان‌ها و احساس نیاز مدیران و مسؤولان به استفاده از نظرات و ظرفیت‌های کانون‌ها، برنامه‌ریزی و فعالیت کنند.
 

گروه اقتصادی: تنها چند روز بعد از دریافت دومین کارت زرد نعمت‌زاده از مجلس بابت واردات بی‌رویه آمار رسمی گمرک جمهوری اسلامی ایران حکایت از افزایش واردات دارد. واردات خودروهای لوکس نیز یکی از مسائل مورد مناقشه وزارت صنعت و نمایندگان مجلس در چند روز اخیر بود و آمارهای جدید نشان از رشد 61 درصدی واردات خودرو در 9 ماهه ابتدایی امسال نسبت به مدت مشابه در سال گذشته می‌دهد. طی ۹ ماهه امسال ۷۱۸۹۶ خودرو به‌ارزش بیش از یک میلیارد و ۴۵۷ میلیون دلار وارد کشور شد که به‌لحاظ تعداد رشد ۶۱ درصدی داشته است. ارزش ریالی واردات بیش از 71 هزار خودرو طی 9ماهه امسال بیش از 3700 میلیارد تومان بوده است که بیش از 56 درصد نسبت به مدت مشابه سال گذشته رشد داشته است. طی 9ماهه سال گذشته 44755 خودرو به‌ارزش 928 میلیون دلار و 2285 میلیارد تومان وارد کشور شده بود. بر اساس گزارش گمرک، در آذرماه سال جاری نیز 6/74 خودرو به ‌ارزش 162 میلیون دلار وارد کشور شد که در مقایسه با آذرماه سال گذشته12 درصد کاهش نشان می‌دهد.
واردات بی‌رویه و اعتراض مجلس
نعمت‌زاده، وزیر صنعت در هفته‌ای که گذشت در مجلس پاسخگوی سوال برخی نمایندگان درباره واردات بی‌رویه بود. نمایندگان از وزیر درباره واردات بی‌رویه خودروهای لوکس پرسیده بودند اما مرور پاسخ‌های نعمت‌زاده نشان می‌دهد وزیر صنعت یا سوال را درست متوجه نشده یا اینکه قصد دور زدن سوال را داشته است. نعمت‌زاده در این باره گفته بود: «در سال ۸۸، ۴۱ هزار و ۱۲۸ خودروی خارجی وارد کشور شده که از این تعداد ۳۱ هزار دستگاه بالای 2500 سی‌سی بوده است. در سال ۸۹، واردات خودرو ۴۹ هزار دستگاه بوده و در سال ۹۰ حدود ۳۹ هزار و ۸۰۰ دستگاه خودروی خارجی وارد شده که از این تعداد ۱۸ هزار دستگاه بالای 2500 سی‌سی بوده است. در سال ۹۱ دوباره واردات خودرو افزایش یافته و ۴۵ هزار دستگاه خودروی لوکس وارد کشور شده که از این تعداد، ۱۶ هزار دستگاه بالای 2500 سی‌سی بوده است». وی با اشاره به افزایش چشمگیر واردات خودرو در ابتدای سال ۹۲ افزوده بود: در دولت قبل ۷۸ هزار دستگاه خودروی لوکس وارد کشور شده که از این تعداد ۴ هزار دستگاه بالای 2500 سی‌سی بوده است. اتفاقا واردات خودروهای لوکس در دولت یازدهم کاهش یافته و در ۸ ماه ابتدایی امسال تنها ۱۳۲ دستگاه خودرو وارد کشور شده که عمدتا متعلق به سفارتخانه‌های خارجی بود، طبق قانون سفارتخانه‌های خارجی می‌توانند خودروهای مورد نظر خود را وارد کنند. در راستای کنترل واردات کالا، دولت در ابتدای امسال تعرفه واردات را افزایش داد تا کالاهایی که در گمرکات مانده بود با پرداخت تعرفه بیشتر ترخیص شود. سال جاری حدود ۳۵ دستگاه خودرو که در گمرک مانده بود، متروکه اعلام شد و گمرک آنها را به مزایده گذاشت که وزارت صنعت با مصوبه هیات وزیران این خودروها را مسترد کرد. متوجه شدیم که چندین دستگاه خودروی لوکس امسال وارد تهران شده است، موضوع را بررسی کرده و مشخص شد این خودروها از مناطق آزاد وارد تهران شده ‌است. بنابراین مصوبه دیگری را در هیات وزیران گرفتیم تا خودروهای لوکس فقط مجوز حضور در مناطق آزاد را داشته باشند. در سال ۲۰۱۳، ۱۶۵ هزار خودروی بالای ۲۵۰۰ سی‌سی در کارخانه  پورشه تولید شده که تنها ۶ دستگاه از این خودروها وارد ایران شده‌ است، چطور ادعا می‌کنید نیمی از خودروهای ساخته‌شده توسط این کارخانه وارد ایران شده‌ است؟ البته زهره طبیب‌زاده‌نوری، نماینده مردم  تهران نیز در واکنش به سخنان نعمت‌زاده به بیان انتقاداتش از عملکرد وزارت صنعت، معدن و تجارت درباره واردات برنج و کالاهای اساسی پرداخت و گفت: در ۹ ماهه اول امسال، ۴۴ هزار و ۶۴۷ خودروی سواری معادل ۹۲۴ میلیون دلار وارد کشور شده است که عمدتا شامل خودروهای لوکس بوده است. واردات خودروهای لوکس در یک‌سال اخیر ۳۰ درصد افزایش داشته است و ظاهرا ۵۰ درصد پورشه گرانقیمت دنیا در ایران است.
آمارها چه می‌گوید؟
طبق آمار گمرک در 9 ماهه ابتدایی امسال به اندازه 6 هزار و 507 میلیارد و 796 میلیون و 145 هزار و 639 تومان خودرو وارد کشور شده است که 56 درصد بیشتر از مدت مشابه سال گذشته است. وزیر صنعت در پاسخ به نمایندگان مجلس که از واردات بی‌رویه خودروهای لوکس انتقاد داشتند گفته که واردات خودروهای بالای 2500 سی‌سی ممنوع شده و از واردات چند خودروی سفارتخانه‌ها و مناطق آزاد خبر داده است. گویا وزیر صنعت نمی‌داند خودروهای لوکس بسیاری هستند که حجم موتور آنها کمتر از 2500 سی‌سی است و به جای پاسخگویی در این باره و ارائه آمار واردات خودروهای لوکس زیر 2500 سی‌سی یا ارائه آمار واردات خودروهای لوکس بالای 2500 سی‌سی در مناطق آزاد پاسخ‌های دیگری داد.
به هر حال واردات خودرو همچنان در حال افزایش است و گویا هیچ برنامه‌ای برای کنترل واردات بی‌رویه در حوزه خودرو و سایر حوزه‌های اقتصادی مانند کشاورزی در وزارت صنعت وجود ندارد.

انتقاد از خدمات پس از فروش خودروهای وارداتی
بسیاری از شرکت‌های واردکننده خودرو خدمات پس از فروش مناسبی به خریداران محصولات خود ارائه نمی‌دهند. محمد جعفری، رئیس انجمن ملی حمایت از حقوق مصرف‌کنندگان در این‌باره به ایسنا گفت: برخی از خودروهای وارداتی توسط واردکنندگان متفرقه وارد شده و اساسا فاقد خدمات ضمانت (گارانتی) هستند. وی با بیان اینکه خریداران این خودروها در زمان خرابی خودرو با مشکل خدمات گارانتی روبه‌رو می‌شوند، خاطرنشان کرد: علاوه بر آن مالکان خودروهای دارای گارانتی نیز به خدمات پس از فروش مناسبی دسترسی ندارند. وی ادامه داد: براساس برخی گزارش‌ها، برخی از قطعات خودروهای وارداتی در تعمیرگاه‌های شرکت واردکننده موجود نیست و مالکان خودروها بعضا یک ماه برای واردات قطعه معطل می‌شوند. وی افزود: برخی شرکت‌های واردکننده خودرو محدودیت‌های خارجی را دلیل کمبود برخی از قطعات یدکی عنوان می‌کنند این در حالی است که اگر این شرکت‌ها می‌توانند خودرو وارد کرده و بفروشند پس می‌توانند قطعات یدکی آن‌را نیز تامین کنند. جعفری با بیان اینکه برخی شرکت‌های واردکننده خودرو تنها به دنبال فروش خودرو بوده و چندان به کیفیت خدمات پس از فروش اهمیت نمی‌دهند، تصریح کرد: متاسفانه نظارت چندانی بر عملکرد این شرکت‌ها وجود ندارد بنابراین سازمان‌های نظارتی باید نظارت‌های خود را در این حوزه افزایش دهند.

رئیس شورای اسلامی شهر تهران از اینکه جلسات کمیته اضطرار آلودگی هوای تهران بدون حضور نماینده شورای اسلامی شهر تهران برگزار می‌شود، انتقاد کرد. مهدی چمران با بیان این مطلب به فارس گفت: کمیته اضطرار آلودگی هوا که در استانداری تهران برگزار می‌شود مسؤول رسیدگی به این موضوع و کاهش آلاینده‌ها است. وی ادامه داد: متأسفانه از شورای اسلامی شهر تهران برای حضور در این جلسه دعوت نمی‌شود و ما نیز به این موضوع انتقاد داریم. رئیس شورای اسلامی شهر تهران افزود: از شهرداری تهران نیز نماینده شرکت کنترل کیفیت هوا در جلسه کمیته اضطرار آلودگی هوا حضور دارد.
 

امیرحسین صفایی: تاریخ معاهدات بین‌المللی ایران در 2 قرن اخیر را می‌توان مترادف با تاریخ تجزیه این سرزمین دانست. دورانی که در برهوت غیرت و شرف دولتمردان و حاکمان، قدرت‌های بزرگ عرصه را برای شکار امتیازات سیاسی و اقتصادی خالی از رقیب دیدند. این برهه که با استقرار سلسله بی‌کفایت قاجار آغاز شده و با برکشیدن اجنبی‌دوستان پهلوی به دست سرویس‌های جاسوسی غربی تداوم یافته بود، نمایشگاهی از بی‌شرافتی، وادادگی، فساد و خیانت را مقابل چشم می‌گذارد.
گدایی «تحت‌الحمایگی» به مثابه یک فراگفتمان حاکم بر رفتار دولتمردان، پدیده‌ای است که می‌توان آن را از نخستین مذاکرات و توافقات سیاسی حکومت قجری با بیگانگان تا انتهای کار پهلوی‌ها دنبال کرد. همین مصیبت بود که در دورانی طولانی از حیات سیاسی ایرانیان، «قائم‌مقام»‌ها و «امیرکبیر»‌ها را به انزوا کشاند و کسانی را در مقابل بیگانه نشاند که جز کسب رضایت آنان به چیزی نمی‌اندیشیدند و در تقرب به «از ما بهتران» شرق و غرب از یکدیگر سبقت می‌جستند. هرچند ریشه‌های این انحطاط از اوان دوران قاجاریه و حتی پیش از آن قابل پیگیری است اما آغاز این عصر را می‌توان با اغماض، از قراردادهای «گلستان» و «ترکمانچای» مطالعه کرد. دقت در شرایط اجتماعی و سیاسی آن دوران بسیار عبرت‌آموز و دردآور است.
در شرایطی که متاثر از فتوای مراجع و علما و رشادت عباس میرزا و سپاهیان ایرانی در جنگ با روس‌ها پیروزی‌هایی به دست آمده بود که می‌توانست ادامه یابد یا دست‌کم منافع ایران را تامین کند، اعتماد فتحعلی شاه به انگلیسی‌ها که همواره در کسب رضایت آنان می‌کوشید و حمایت آنان را انتظار می‌کشید، کار را به شکست کشانید و نتیجه آن شد که مناطقی چون آذربایجان، ارمنستان و گرجستان از خاک ایران جدا و به روسیه ملحق شد. در کنار این، امتیازات اقتصادی و تجاری فراوانی نیز به دشمن تقدیم شد. به فاصله چند دهه از این افتضاح خیانت‌بار که ناشی از عدم اعتماد به نفس و اتکای کامل حاکمان ایران به بیگانه بود، در عهد ناصرالدین‌شاه توافق پاریس با انگلستان به امضا رسید و بخش غربی افغانستان شامل هرات را به طور کامل از ایران منفک کرد. در همین ایام ایران براساس پیمان «آخال» با روسیه از حکومت بر «ترکمنستان» نیز دست کشید. این وادادگی البته تنها به مسائل مرزی و سیاسی منحصر نبود.
تا سال 1890 میلادی چند امتیاز و انحصار مهم اقتصادی به شرکت‌ها و افراد مختلف بریتانیایی تقدیم شد و تقریبا تمام منابع ملی را به ثمن بخس در اختیار دشمن سیری‌ناپذیر قرار داد. امتیازات رویتر، رژی و تالبوت از آن جمله‌اند. کار به آنجا رسید که در 1907 میلادی انگلیس و روسیه در سن‌پترزبورگ طی قراردادی شمال و جنوب ایران را عملا میان خود تقسیم کردند سپس در دوران احمدشاه توافق رسوای 1919 میان ایران و انگلیس به امضای وثوق‌الدوله و پرسی کاکس رسید که براساس آن قرار بود تمام امور جاری ایران زیر نظر مستشاران انگلیسی و با اجازه آنان صورت گیرد. داستان مذاکرات پنهان این توافق بویژه رشوه‌های کلان پرداخت‌شده به مذاکره‌کنندگان ایرانی بسیار خواندنی و در عین حال غم‌انگیز است. قصه پرغصه امتیازات نفتی نیز از «دارسی» در عهد قاجار شروع می‌شود و قراردادهای مختلف دوران پهلوی مانند «گس- گلشائیان» و «کنسرسیوم» عملا بخش عمده منافع طلای سیاه را به جیب دولت‌ها و کمپانی‌های غربی سرازیر می‌کند. طبیعتا اینها همه ماجرای روی میز است. هنگامی که چنین امتیازدهی‌هایی به سادگی در منظر افکار عمومی و به شکل علنی در جریان است، حدس زدن جریان‌های «زیر میز» و «پشت پرده» کار چندان دشواری نیست.  مطالعه جزئیات حوادث تاریخی پیش گفته، هم جذاب و هم درس‌آموز است اما آنچه در این میان برای ایرانی امروز اهمیت دارد تنها مشغول شدن به این داستان‌ها نیست. باید اندیشید که این روند ناصواب چگونه آغاز شد و چگونه تداوم یافت و تحت چه شرایطی کار به شکلی پیش رفت که در دوران پهلوی، ایران با تمام منابع زیر و روزمینی خود به شکارگاه اقتصادی و سیاسی دولت‌های بزرگ مبدل شد. در این روند، هم نمودار رفتار حاکمان در طول زمان قابل بررسی است و هم رفتار جامعه مسلمان ایران و میزان حساسیت افکار عمومی در مقابل وابستگی و سازشکاری طبقه حاکم در مقابل بیگانگان شایسته مطالعه ریزبینانه است. مردم و دولتمردان ایران امروز بیش از هر زمان دیگری به این هشیاری نیازمندند. از این پس هر شنبه در ستون «ماجرا» بخشی از داستان معاهدات و توافقات خارجی ایران معاصر را روایت خواهیم کرد. استقلال و عزت ایران که رهاورد انقلاب اسلامی و شهیدان این آب و خاک پرارج است تنها با شعار باقی نخواهد ماند. باید گذشته را کاوید، چشم‌ها را گشود و عزت و پیشرفت در سایه اسلام را برای آینده به پاسداری ایستاد. چنین باد!