پیش از این گفته شد در یمن شمالی جنگ داخلی‌ای که از سال 1962 آغاز شده بود با شکست سلطنت‌طلبان و به واسطه به رسمیت شناخته شدن دولت جمهوری توسط ریاض و با عقب‌نشینی کامل قاهره، پس از 6 سال به پایان رسید و جمهوریخواهان جمهوری عربی یمن را به رهبری «عبدالرحمن الاریانی» تشکیل دادند. الاریانی که از سال 1964 به‌عنوان رئیس‌جمهور یمن جنوبی فعالیت کرده بود در سال 1908 متولد شد. پدرش یحیی قاضی‌القضات پادشاهی متوکلی در یمن بود و مادرش سلوی به‌دلیل فعالیت‌های خیریه‌اش بانویی مورد احترام در میان رؤسای اریان محسوب می‌شد. عبدالرحمن تا 16 سالگی به تحصیل علوم دینی که در آن روزگار تنها آموزش موجود در شهرستان‌های یمن محسوب می‌شد پرداخت و پس از آن به پایتخت رفت و در صنعا ادامه تحصیل داد. پس از چند سال فارغ‌التحصیل و در دربار سلطان متوکلی یمن مشغول به کار شد تا اینکه سال 1937 به عنوان قاضی به قضاوت در محاکم صنعا پرداخت. با این حال جدای از این روایت از زندگی وی که روایت غالب محسوب می‌شود، روزنامه «هاآرتص» رژیم صهیونیستی او را فرزند خانواده‌ای یهودی در شهر اب معرفی می‌کند. با توجه به نسخه اسرائیلی از زندگی الاریانی، او در قحطی سال 1918 پدر و مادر خود را از دست می‌دهد و خاندان الاریانی سرپرستی او را بر عهده می‌گیرند و به همین واسطه نام او نیز از زکریا حداد به عبدالرحمن الاریانی تغییر می‌کند و او نیز به اسلام می‌گرود. نکته جالب توجه در این قرائت این است که الاریانی به‌عنوان یکی از قربانیان مظلومیت یهودیان در یمن(!) عنوان می‌شود و از پذیرش سرپرستی یتیمان یهودی که خانواده‌های خود را به‌دلایل مختلف از دست داده بودند توسط خانواده‌های مسلمان، قرائتی هولوکاستی ارائه می‌شود که دولت سلطان یحیی محمد حمیدالدین آن را به‌صورت بخشنامه برای جداسازی فرزندان یهودیان از آیین یهود اجباری کرده بود!
به هر حال الاریانی صرف نظر از اینکه در چه خانواده‌ای متولد شده باشد یکی از مخالفان فعال دولت متوکلی محسوب می‌شد و رهبری جنبش الاحرار را بر عهده داشت. الاحرار فعالیت گسترده‌ای علیه دولت متوکلی انجام می‌داد و در جنبش یمن آزاد نقشی اساسی در عصر خود ایفا ‌کرد. یمن آزاد که از دهه 30 قرن 20 تا جنگ داخلی یمن ادامه داشت، دهه‌های متمادی به فعالیت‌های گوناگون برای سرنگونی رژیم سلطنتی در یمن دست می‌زد. عبدالرحمن در جریان فعالیت‌های ضدسلطنتی خود به 7 سال زندان محکوم شد و پس از انقلابی که تنها چند هفته دوام داشت، سال 1955 به‌دلیل اقداماتش در جنبش الاحرار به اعدام محکوم شد. با این حال تنها چند دقیقه پیش از اجرای حکم که گردن زدن با شمشیر بود از سوی سلطان احمد در حکم او تخفیف داده شد و در عوض برای 15 سال به زندان فرستاده شد که البته در سال 1962 و با کودتا علیه دولت متوکلی از زندان آزاد شد. او با همکاری «احمد نعمان» و «محمد الزبیری» علاوه بر تقابل با سلطنت‌طلبان، از جمله مخالفان سلال و مداخلات قاهره در یمن بودند. طی مناقشاتی که در سال‌های جنگ رخ می‌داد، محمد الزبیری به قتل رسید و در سال 1965 الاریانی و نعمان نیز به نوعی اقامت اجباری خود را در مصر می‌گذراندند. با این حال او بود که با عربستان مذاکراتی ثمربخش را رهبری کرد و با سلطنت‌طلبان نیز به مصالحه دست یافت. سال 1972 نیز گفت‌وگو‌هایی را با یمن جنوبی برای ادغام 2 یمن انجام داد که ادامه آنها به ادغام سال 1990 انجامید. همچنین در عهد او برای اولین بار در طول تاریخ یمن انتخابات مجلس برگزار و قانون اساسی موقت نیز تدوین شد.
با این حال، 13 ژانویه 1974 کودتای نظامی «ابراهیم الحمدی»، دولت الاریانی را سرنگون کرد و الاریانی به مصر تبعید شد و سال 1998 در 89 سالگی درگذشت. «ابراهیم الحمدی» ابتدا به‌قصد خلبان شدن در دانشکده علوم هوانوردی به تحصیل پرداخت لکن در کنار پدر خود به انجام امور قضایی پرداخت و پس از مدتی خلبانی را رها کرد و در کنار پدرش که یک قاضی در ذمار بود، مشغول به‌کار شد.
پس از انقلاب و در زمان ریاست‌جمهوری سلال، ابراهیم الحمدی به فرماندهی تکاوران منصوب و پس از آن مسؤولیت استان‌های شرقی، غربی و مرکزی را عهده‌دار شد. پس از آن به سمت معاون وزیر کشور منصوب شد و دست آخر به فرماندهی عالی نیرو‌های مسلح ارتقای درجه یافت.
در کودتای سفید سال 1974 الاریانی را از قدرت برکنار کرد و تمام اختیارات دولت را به دولت نظامی انتقال داد. در دولت نظامی نیز قدرت در دست او و دیگر افسران عالیرتبه نظیر «احمد الغشمی»، «یحیی متوکل» و «مجاهد ابوشوارب» بود. ابراهیم الحمدی با باقیمانده‌های رژیم سلطنتی و آنچه از ساختار قبیله‌ای یمن در طول زمان در جامعه یمنی شکل گرفته بود تقابل اساسی داشت. او که رهبر جنبش انقلابی اصلاح بود، در درجه اول اتمام درگیری‌های قبیله‌ای و منطقه‌ای را در اولویت خود قرار داد و بویژه در آن عصر امنیت مساله اساسی یمن بود. او همچنین اصلاحات اقتصادی را سرعت بخشید و کمیته‌هایی را برای اداره آنها تشکیل داد که به‌واسطه آن توانست ده‌ها میلیون ریال یمن صرفه‌جویی کند. الحمدی با اصلاحات اقتصادی به ساخت جاده‌ها و مدارس بسیاری در یمن پرداخت و با استفاده از سرمایه سرمایه‌گذاران خارجی اصلاحات عمده‌ای را در کشاورزی و صنعت انجام داد. در زمان او سطح زندگی طبقات متوسط و کهتر یمن ارتقا یافت. دولت حمدی همچنین برنامه توسعه‌ای 5 فازی تدوین کرد که طی آن یمن رشدی 5/6 درصدی را تجربه کرد. در نتیجه سطح زندگی مردم در قیاس با سال‌های اولیه دولت حمدی، رشدی چشمگیر یافت. حمدی همچنین با یمن جنوبی روابط خود را گسترش داد و کار تا اتحاد 2 یمن پیش رفت تا اینکه مداخلات دولت‌های خارجی رابطه‌ای چند قدم دور‌تر از اتحاد را مجددا به نزاع تبدیل کرد. الحمدی در اولین سخنرانی خود پس از به‌دست گرفتن قدرت نیز هرگونه تبلیغات علیه یمن جنوبی و سران آن را در رسانه‌ها ممنوع کرده و گفته بود اتحاد با یمن جنوبی تنها راه بقا برای مردم یمن است و به‌رغم تمام اختلاف‌نظر‌ها، این اتفاق باید صورت بگیرد. به‌لحاظ تاریخی نیز جدایی 2 یمن محصول استعمار انگلیس برای امن‌سازی بنادر مستعمراتی خود در یمن بود و این ادعای حمدی ریشه‌ای تاریخی در زندگی یمنی‌ها داشت. از سوی دیگر نیز پس از این سخنرانی در شمال، «سالم ربیع علی» رئیس‌جمهور خلق دموکراتیک یمن در جنوب نیز سخنان مشابهی را ابراز و از این امر استقبال کرد و پس از آن بود که روابط 2 طرف تعمیق یافت.
ابراهیم الحمدی که فرزند یک قاضی بود و به‌جای پدر نیز بر مسند قضاوت نشسته بود، اعتقاد خاصی به عدالت و همچنین نقش خدا در اداره جامعه داشت. از نشانه‌های آن نیز سوای رفتار و اوامر او در اداره یمن، مواردی بود که تا پیش از این در یمن سابقه نداشت و برای اولین بار این الحمدی بود که آن را پایه گذاشت. به‌عنوان مثال فرمان داد تصاویر او را از همه ادارات دولتی بردارند و با آیات قرآن جایگزین کنند. او همچنین استفاده از ابزار دولتی و ماشین‌های نظامی و امکانات عمومی برای مصارف شخصی را منع کرد. او حقوق کارمندان را زیاد کرد و به آن عیدی‌های عید فطر و عید قربان را نیز افزود و یمن در طول مدیریت الحمدی بیشترین رشد و رونق اقتصادی را پس از انقلاب تجربه کرد. الحمدی صدها مدرسه و 11 بیمارستان در یمن ساخت و بیش از 2 هزار جاده در پهنای یمن شمالی کشید. با این حال ابراهیم حمدی که تا به امروز نیز محبوب‌ترین رئیس‌جمهور یمن محسوب می‌شود، سال 1977 ترور شد.  ضاربان وی افرادی از قبیله بنی‌احمر بودند که روابط نزدیکی با آل‌سعود داشتند. همچنین دولت سعودی حامی اصلی و پشتوانه مالی ترور حمدی شناخته می‌شود. همچنین بنا به گزارش‌ها، انگیزه ترور سنگ‌اندازی در روال مذاکرات ادغام 2 یمن بود که طی آن برادر رئیس‌جمهور نیز کشته شد.
پس از ابراهیم حمدی، احمد حسین الغشمی به ریاست‌جمهوری یمن رسید. با این حال دوره وی نیز دیری نپایید و 8 ماه بعد، او نیز ترور شد. انفجاری که منجر به قتل وی شد در جلسه‌ای رخ داد که الغشمی میزبان نماینده سالم ربیع علی، رئیس‌جمهور یمن جنوبی بود. ترور 2 رئیس‌جمهور با هدفی یکسان پیغامی مشخص داشت و آن هم این بود که ادغام 2 یمن شمالی و جنوبی خلاف منافع حامیان ترور‌ها بود و آنها قصد داشتند به هر نحوی از این رخداد جلوگیری کنند. نکته جالب توجه اینجاست که ربیع علی نیز 3 روز بعد در جریان کودتایی در یمن جنوبی به سال 1978 به قتل رسید. ربیع علی پس از قحطان محمد الشعبی و با تغییر وزنه قدرت در حزب‌التحریر یمن جنوبی به قدرت رسیده بود. قحطان محمد الشعبی به‌عنوان اولین رئیس‌جمهور قدرت را به‌دست گرفته بود، چرا که با خروج انگلیسی‌ها از یمن، جبهه قومیه للتحریر بر دیگر رقیبان خود غالب شد و طی درگیری‌هایی خونین عملا اثری از رقیب اصلی آن، جبهه تحریر جنوب باقی نماند و دولت یمن جنوبی به‌صورت تک‌حزبی تشکیل شد. الشعبی که یک افسر کشاورزی در لحج بود، سال 1958 به قاهره رفت و سال 1962 به‌عنوان فرمانده ارتش آزادیبخش ملی منصوب و به یمن فرستاده شد. در دوره‌هایی در خلال سال‌های65 - 1963 نیز به‌عنوان رئیس موسس حزب التحریر فعالیت کرد. قحطان المحمد که تنها رهبر بالای 40 سال حزب بود با حمایت جناح ناصریست حزب تحریر قدرت را تا 22 ژانویه 1969 در دست داشت تا اینکه جناح چپ حزب یعنی مارکسیست‌های تندرو در حزب حاکم شدند و بدین واسطه او از قدرت خلع و با سالم ربیع علی جایگزین و به زندان محکوم شد. پس از آن نیز تا سال 1970 در حصر خانگی به سر برد. پس از ربیع علی نیز علی ناصر محمد الحسینی بر جنوب حاکم شد.  قدرت در یمن شمالی بعد از غشمی به عبدالکریم عبدالله العرشی رسید و او که در سال 2006 در ریاض درگذشت در کمتر از یک سال در 1978 قدرت را به علی عبدالله صالح واگذار کرد.  با این حال روابط 2 یمن در طول سال‌های جدایی را می‌توان به 2 بخش کاملا مجزا و متناقض دوستی و دشمنی تقسیم کرد. یمن جنوبی که به جمهوری دموکراتیک خلق یمن تغییر نام داده بود، حکومتی سوسیالیست داشت و از حمایت کامل بلوک شرق برخوردار بود در حالی که در شمال یمنی‌ها نتوانسته بودند حمایت بین‌المللی همسانی را برای خود ایجاد کنند. مشکلات مرزی و... باعث شد سال 1972 دو یمن وارد جنگ شوند. با این حال تخاصم 2 طرف با اعلام آتش‌بس و پادرمیانی اتحادیه عرب به پایان رسید. طی مذاکرات صلح بنا شد مساله ادغام 2 یمن به ‌صورت جدی مورد بررسی قرار گیرد که این امر با استقبال قابل توجهی از سوی کشور‌های منطقه و 2 طرف روبه‌رو شد. با این حال در شمال یمنی‌ها هنوز از حمایت کشور‌های خارجی از یمن جنوبی و بویژه عربستان سعودی شکایت داشتند و این بارز بود که حمایت‌های دیگران در امر ادغام یمن وزنه مذاکرات را به نفع جنوبی‌ها سنگین‌تر کرده بود.
 

عذرا  خطیبی: به راستی آیا هیتلر مجرم واقعی بود؟ یا توطئه‌گران آتش‌افروزی، شرکای جرم او بودند؟ طراح کشتار یهودیان به دست هیتلر که بود؟ خود او یا رؤسای فراماسون یهود و اعضای سازمان صهیونیسم بین‌الملل؟ مگر نه اینکه هرتزل، مؤسس این مذهب ضدبشری گفته بود: «کار تأسیس دولت یهود به سامان نمی‌رسد، مگر اینکه هدف به صورت یک مساله سیاسی، افکار جهانیان را به خود جلب کند.» و مگر همین مساله کوره‌های آدم‌سوزی نازی‌ها نبود که احساسات عالی انسان‌ها را تحریک و به نفع یهودیان تجهیز کرد و آنان را به پایکوبی واداشت؟  به اعتقاد «پیتر گروس»، نویسنده کتاب اسرائیل در ذهن آمریکاییان: «سال 1945 برای یهودیان، خوشحالی امیدبخشی به همراه داشت. چه با اعمال نازی‌های ستمگر، آرزوی یهودیان باقیمانده اروپایی که انتقال از محله یهودیان اروپا بود، مورد توجه فوری قرار گرفت و نقشه تشکیل کامنولث یهودیان در یک فضای همدردی جهانیان مورد تایید واقع شد». برای رؤسای صهیونیسم و اعضای سازمان‌های تروریستی یهود، همچون بن‌گورین، مناخیم بگین، اسحاق شامیر، شارون و امثالهم که کشتی مهاجران یهودی را در سال 1947 در بندر حیفا غرق کردند و گناه آن را به گردن دولت انگلیس انداختند تا راه برای ورود تعداد بیشتری از مهاجران یهودی باز شود، تهیه طرح سوزاندن آنان در کوره‌ها به دست هیتلر مشکل بود؟ آن را جز یک حقه کثیف گانگستری می‌توان دانست که تنها از عهده «دست‌های پاک» آنان ساخته بود؟ آیا در موقع به آتش کشیدن کشتی‌ای که تعدادی یهودی بی‌گناه را حمل می‌کرد، هیتلر در میان آنان بود؟ این جماعت که از چنین جنایاتی برای تحریک احساسات انسان‌ها در رسیدن به اهداف خود روگردان نبودند، نمی‌توانستند طرح کشتار هزاران یهودی را به دست هیتلر، دشمن یهود، پیاده کنند تا به خواست خود - که تأسیس دولت یهود بود - برسند؟ «یوری ایوانف» در کتاب صهیونیسم در زمینه از بین بردن مسافران کشتی‌ها چنین نوشته است: «در میان بسیاری از علل ناشناخته اقدام به این کار، علت و موجبی آشکار بود. پیش از منفجر کردن کشتی پاتریا و سرنشینانش، صهیونیست‌ها افسانه‌ای را درباره مورد بی‌سابقه‌ای از خودکشی دسته‌جمعی مردمی [که مرگ را بر جدایی از وطن ترجیح دادند] جعل کردند. پیش‌بینی می‌کردند مرگ این عده و شیوع خبر آن روح صهیونیسم را در همه جا تحکیم خواهد کرد...». در همان کتاب، ایوانف از قراردادی بین «آیشمن» همدست خودشان در ارتش هیتلری و نمایندگان سازمان «هاگانا» سخن به میان آورده و نوشته است: «سال 1944 طی قراردادی که بین آیشمن در ازای دریافت 10 هزار کامیون مورد تقاضای آنان که برای حمل و نقل واحدهای خویش و تمرکز آنان در بخش‌های کم آسیب‌تر نیاز داشتند، عده زیادی از یهودیان را از اردوگاه‌های آلمانی برای انتقال به فلسطین، آزاد کند.» این موافقتنامه به دستور وایزمن که در آن وقت از تمام حرکات ضدیهود دستگاه هیتلری آگاه بود و بسیار خونسرد و بی‌اعتنا از کنار آن می‌گذشت، انجام شد. با توجه به شرح فوق و آماده کردن وسایل حرکت یهودیان به سوی فلسطین، در تاریخ شنبه 26 نوامبر سال 1940 عده‌ای مهاجر یهودی اروپایی بدون کسب مجوز از دولت انگلیس که در آن وقت قیمومیت فلسطین را بر عهده داشت، با کشتی پاتریا به بندر حیفا وارد شدند. این مسافرت و مهاجرت با چراغ سبز آژانس بین‌الملل یهود آغاز شد ولی اداره مهاجرت دولت بریتانیا به تازه‌واردان اجازه ورود نداد و مأموران انگلیس اعلان کردند «کشتی و سرنشینان را به جزیره موریس خواهند برد». البته اتخاذ این سیاست خود مقوله دیگری است که به‌طور خلاصه می‌توان گفت بریتانیا که خود مبتکر طرح‌های مختلف برای اسکان یهودیان در فلسطین بود، در سال 1939 کتابی به‌عنوان کتاب سفید منتشر کرد که در آن، فلسطین بین اعراب و یهودیان به طور مساوی قسمت و منطقه اورشلیم، منطقه آزاد بین‌المللی خوانده شده بود. انتشار این کتاب، متمکنان عرب فلسطینی را به «معارضه با یهودیان برانگیخت». بدین ترتیب، چنان که سیاست آنها [لندن] است «یکی به نعل و یکی به میخ زدند» تا هر دو طرف را در کنار خود نگاه دارند.  در این وقت، دولت نازی بنا به قرارداد منعقدشده بین آیشمن که با اعضای سازمان تروریستی هاگانا نزدیکی داشت و سران صهیونیست، بر شدت تعقیب یهودیان افزود و در راندن آنان به سوی فلسطین، مهم‌ترین خدمت را انجام داد و بدین ترتیب، خشنودی صهیونیست‌ها را فراهم آورد و به قول یکی از صهیونیست‌ها «محافل ملی یهود از سیاست آلمان نسبت به یهودیان خرسندند، زیرا به افزایش جمعیت یهودیان فلسطین مساعدت می‌کند؛ چنان که می‌توان امیدوار بود در آینده نزدیک، جمعیت یهودیان بر اعراب فزونی یابد». همزمان مسائل مختلفی در اروپای درگیر جنگ رخ می‌داد. دستگاه رهبری صهیونیست‌ها با سیاست دولت بریتانیا در مساله مهاجرت یهودیان به فلسطین مخالفت می‌ورزید. شبکه‌ای به وجود آمد که از راه قاچاق با «مساعدت سربازان نازی، اس‌اس‌ها» مهاجران یهودی را به فلسطین می‌بردند.  در واقع، «روابط پنهان» بین صهیونیست‌ها و دولت آلمان نازی با اسم رمز «شب بلورین» آغاز شد. در آن وقت، 2 تن از مأموران موساد وارد کاخ هیتلر شدند و پیشنهاد کردند «در امر آموزش برنامه صهیونیست‌ها» که آماده رفتن به فلسطین هستند، تسریع شود. در مقابل، از طرف نازی‌ها پیشنهاد شد روی وسایط نقلیه‌ای که یهودیان را به مقصد فلسطین می‌برد، نباید مقصد مشخص باشد. این وسایط نقلیه توسط موساد هدایت می‌شدند.  با توجه به توضیحات فوق، اینک بازگردیم به کشتی پاتریا و سرنوشت سرنشینانش.  وقتی مأموران انگلیس به کشتی و مسافرانش اجازه لنگر انداختن در بندر حیفا و پیاده شدن آنان را ندادند، تروریست‌های هاگانا برای جلب نظر مردم دنیا و بویژه آمریکاییان، کشتی را با همه سرنشینانش منفجر کردند. در آن کشتی 1900 یهودی مهاجر وجود داشت. به قول یکی از اعضای آژانس بین‌المللی یهود، این جنایات از آن جهت انجام شد تا دولت انگلیس بداند که یهودیان را نمی‌شود از وطنشان [؟!] دور کرد. تروریست‌های هاگانا کشتی پاتریا را در دل شب منفجر و در بندر، جهنمی از آتش برپا کردند. همه سرنشینان آن که زن و کودک، جوان و پیر، از یهودیان بی‌گناه بودند، در میان آتش سوختند و در آب دریا مدفون شدند.  آیا کشتی پاتریا کوره آدم‌سوزی دیگری نبود که به دست صهیونیست‌ها مشتعل شد؟ در آن وقت، گناه این عمل ننگین را به گردن دولت انگلیس انداختند؛ لکن در سال 1950 از این جنایات پرده برداشته و اعلام شد آن عمل جنایتکارانه، توسط خود صهیونیست‌ها انجام گرفته است و نه دولت انگلیس.  آیا این عمل شیطانی به تنهایی سرنخی نیست تا لکه ننگ آدم‌سوزی از دامان نازی‌ها کمرنگ شود؟ گناهکاران واقعی اعضای گروه تروریستی هاگانا بودند که محرک آنان در کوچ دادن آن بی‌گناهان حفظ جان و مال یهودیان نبود بلکه به دنبال افزایش تعداد یهودیان ساکن فلسطین بودند. انفجار کشتی دیگری به نام «استروما» در دریای سیاه که در تاریخ 24 فوریه 1942 با 769 مهاجر یهودی به راهنمایی گروه تروریستی هاگانا برای رفتن به فلسطین به بندر استانبول وارد شده بودند، دلیل محکم دیگری در همدستی صهیونیست‌ها با هیتلر است. اعضای هاگانا به رهبری اسحاق شامیر و بن گورین یار دیرین آیشمن، پس از آنکه نتوانستند موافقت دولت انگلیس را برای ورود مهاجران به فلسطین کسب کنند، آن را منفجر کردند. دریایی از آتش در میان آب‌های مدیترانه، 769 یهودی بی‌گناه را به کام مرگ فرستاد. همه مسافران طعمه حریق شدند و آژانس یهود اعلام کرد: «انفجار کشتی یک اعتراض و خودکشی دسته‌جمعی بود».  خب! ببینید دوباره آتش و دوباره آدم‌سوزی. سرنشینان هر دو کشتی به یک نحو میان شعله‌های آتش جان سپردند و در هیچ یک از آن دو واقعه، هیتلر حضور نداشت؛ در واقع، موضوع اشغال فلسطین بود و نه نجات جان یهودیان بخت‌برگشته. چنان که یک روزنامه یهودی چاپ آمریکا در یازدهم دسامبر سال 1939 نوشت: «کنفرانس یهودیان زمانی بیدار است که مساله فلسطین مطرح باشد اما وقتی نجات جان یهودیان ممالک مختلف در میان باشد، خواب است».
منبع: موسسه مطالعات تاریخ معاصر ایران

انتقال امام خمینی(ره) به پادگان عشرت‌آباد توسط ساواک (1342ش)
امام خمینی روز چهارم تیر به پادگان عشرت‌آباد منتقل شدند و در این مکان به مدت 40 روز ماندند. امام در این مدت افزون بر عبادات روزانه و قرائت قرآن و دعا به مطالعه کتاب‌هایی پیرامون انقلاب مشروطیت، استقلال هند، استقلال اندونزی و... نیز ‌پرداختند. در همین مدت تنی چند از علما و روحانیون، از جمله برادر بزرگ امام توانستند با ایشان ملاقات کنند. در این دیدار بود که امام غیرمستقیم در جریان مهاجرت علمای شهرستان‌ها به تهران قرار گرفتند و پس از اطلاع از تعطیلی بازار و دروس حوزه، ‌دستور بازگشایی بازار و شروع دروس را دادند.

آغاز جنگ کره‌شمالی و جنوبی با حمایت شوروی و آمریکا (1950م)
در پایان جنگ دوم جهانی، قسمتی از شبه‌جزیره کره که زیرمدار 38 درجه بود تحت اشغال آمریکا و قسمت شمالی آن در تصرف نیروهای شوروی قرار داشت. قرار بود طی سال‏های پس از جنگ، 2 ناحیه شمالی و جنوبی شبه‌جزیره کره، متحد شوند، ولی همکاری 2 دولت عملی نبود زیرا کمونیست‏ها در ناحیه شمال، رهبری را بر عهده داشتند و در جنوب، طرفداران غرب بر سر کار بودند. تلاش برای اتحاد به جایى نرسید و عاقبت در اواخر سال 1948م تقسیم 2 کره به 2 کشور، صورت رسمی یافت. تا اواسط سال 1949 سربازان خارجی از هر 2 کره خارج شده بودند اما به دنبال ماه‏ها تحرکات دنباله‌دار آمریکا، سرانجام در 25 جولای1950م کره شمالی به بهانه اتحاد مجدد به کره‌جنوبی حمله‏ور شد. نیروهای کره‌شمالی در چهارمین روز حمله به خاک کره‌جنوبی، سئول، پایتخت این کشور را به تصرف خود درآوردند و پیشروی خود را به طرف جنوب ادامه دادند. در همین حال، شورای امنیت سازمان ملل متحد به پیشنهاد آمریکا، تصویب کرد که نیروهای چند دولت عضو آن سازمان جهت مقابله با حمله کره‌شمالی به کمک کره‌جنوبی بشتابند. به دنبال این تصمیم، آمریکا و 15 کشور دیگر، نیروهای نظامی خود را برای شرکت در جنگ اعزام داشتند و به دامنه جنگ افزودند. با ورود آمریکا به این جنگ، در حالی که کره‌شمالی در شرف سقوط بود و آمریکایى‏ها نیز مقدمات انضمام آن را به کره‌جنوبی فراهم می‌کردند ، در 20 نوامبر 1950م نیروهای کمونیست چین به‌عنوان داوطلب وارد میدان شدند و با ورود 200 هزار نفری سربازان چینی، نیروهای آمریکا و متحدان آنها ناچار به عقب‏نشینی شدند. نیروهای چینی و کره شمالی تا اواخر ماه دسامبر سال 1950م تقریباً تمام خاک کره‌شمالی را به تصرف خود درآوردند و روز 28 دسامبر از مدار 38 درجه، مرز بین کره‌شمالی و جنوبی گذشتند. جنگ کره از اواسط سال 1951م عملاً متوقف شد و مذاکرات صلح که از ماه جولای سال 1951م آغاز شده بود تا سال 1953م به طول انجامید. در نهایت، قرارداد ترک مخاصمه در 27 جولای سال 1953م به امضا رسید و نیروهای متخاصم، از مواضع یکدیگر تا مدار 38 درجه عقب نشستند.

انفجار عظیم مقر نظامی آمریکا در منطقه ظهران عربستان (1996م)
در 25 ژوئن 1996م بر اثر انفجار عظیم پایگاه نظامی آمریکا در شهر ظهران عربستان، ده‏ها نفر کشته و صدها تن دیگر زخمی شدند. این انفجار بر اثر کار گذاشتن 2200 کیلوگرم مواد منفجره توسط افراد ناشناس در یک کامیون در نزدیکی این پایگاه به وقوع پیوست و یک ساختمان 8 طبقه متعلق به نیروهای آمریکایى به کلی ویران شد. در پی این انفجار، اگرچه مسؤولیت آن از طرف مخالفان داخلی حکومت آل‌سعود به‌عنوان اقدامی علیه حضور نامشروع نظامیان آمریکا در منطقه پذیرفته شد، اما به یک جنگ تبلیغاتی شدید بین ایران و آمریکا تبدیل شد، چرا که آمریکایى‏ها در ابتدا به طور تلویحی، جمهوری اسلامی ایران را به دخالت در این انفجار متهم کرده و سخن از مقابله به مثل به میان آوردند. اما اظهارات برخی مقامات سعودی مبنی بر مشخص نبودن دخالت خارجی در این انفجار، باعث فروکش کردن تبلیغات آمریکا علیه جمهوری اسلامی ایران شد.