گروه اقتصادی: ۲۰۵ نماینده مجلس حل مشکل رکود بی‌سابقه اقتصادی در کشور و اشتغالزایی را خواستار شدند. به گزارش «وطن‌امروز»، هفته گذشته نیز ۱۰۰ نفر از نمایندگان مجلس به رئیس‌جمهور و وزیر اقتصاد درباره رکود عمیق و بی‌سابقه حاکم بر اقتصاد کشور تذکر دادند. حالا تعداد تذکردهندگان خانه ملت درباره رکود بی‌سابقه به 205 نفر رسیده است. دیروز 205 نفر از نمایندگان مجلس شورای اسلامی در نامه‌ای به رئیس‌جمهور، حل مشکل رکود بی‌سابقه حاکم بر اقتصاد کشور، اشتغالزایی و جلوگیری از ورود کالاهای مشابه را خواستار شدند.محمد دهقان، عضو هیأت‌رئیسه مجلس شورای اسلامی پیش از پایان نشست علنی دیروز پارلمان نامه 205 نفر از نمایندگان مجلس خطاب به حسن روحانی رئیس‌جمهور را قرائت کرد. نمایندگان در این نامه ضمن تشکر از زحمات و تلاش‌های رئیس‌جمهور درباره توجه و کمک به حل موانع و مشکلات تولیدکنندگان داخلی کشور، درخواست کردند دولت در جهت اشتغالزایی و حمایت از تولیدات داخلی و جلوگیری از ورود کالاهای مشابه که امکان تولید آنها در داخل کشور وجود دارد، تلاش و همچنین برای برون‌رفت از رکود عمیق و بی‌سابقه حاکم بر اقتصاد کشور اقدام کند. رکود بی‌سابقه در کشور موجب شده دولت یازدهم به «دولت رکود» شهره شود، لقبی که بیراه نیست. دولت در 26 ماهی که بر سر کار آمده نتوانسته برنامه‌های اقتصادی جامعی را برای برون‌رفت از رکود اجرا کند و همین رکود بی‌سابقه موجب شد چندی پیش 4 وزیر اقتصاد، رفاه، صنعت و دفاع در نامه‌ای به رئیس‌جمهور هشدار لازم را بدهند. حتی بعد از این نامه هشدارآمیز نیز دولت موفق نشد حداقل برای خروج از رکود برنامه‌ریزی کند.
کاهش تورم با رکود به درد نمی‌خورد
طهماسب مظاهری، وزیر اسبق اقتصاد درباره کاهش تورم و تشدید رکود گفت: در شرایطی که شاخص اشتغال و تولید در وضعیت بدی باشد، رکود اقتصادی باعث شود که واحدهای تولیدی یکی پس از دیگری تعطیل شوند و و ریشه توان تولید اقتصادی به سمت نابودی برود، کاهش تورم به درد نمی‌خورد. وزیر اسبق اقتصاد بیان کرد: در این شرایط نمی‌توانیم انتظار داشته باشیم با کاهش تورم سطح رفاه مردم افزایش پیدا کند. البته کاهش تورم از راه بستن جریان نقدینگی و ایجاد تنگنای مالی در جامعه راحت‌تر از تحریک مردم و سرمایه‌گذاران برای حضور در صحنه اقتصاد است که دولت به مورد اول پرداخته است. مظاهری عنوان کرد: متاسفانه دولت به بهبود فضای کسب و کار و ایجاد شغل خیلی نپرداخته که این مساله تک‌رقمی شدن تورم نقطه به نقطه را بی‌فایده می‌کند. وی در گفت‌وگو با نسیم، درباره تک‌رقمی شدن تورم نقطه به نقطه اظهار کرد: کاهش تورم متوسط از 40 درصد در آغاز دولت یازدهم تا حدود 13 درصد و تورم نقطه به نقطه تا میزان تک رقمی به خودی خود خوب است. این نشان‌دهنده این است که دولت قصد دارد سطح عمومی قیمت‌ها را حفظ کند و برای این کار هم برنامه دارد اما 2 نکته وجود دارد که باید به آن توجه کرد. نکته اول این است که قضاوت و برنامه‌ریزی درباره تورم باید به صورت ترکیبی از تورم نقطه به نقطه و تورم متمرکز سالانه باشد. نمی‌توانیم تنها به تورم نقطه به نقطه اتکا کنیم و باید تورم متوسط را هم در نظر بگیریم تا دقیق‌تر وضعیت اقتصاد کشور را در نظر بگیریم. وزیر اسبق اقتصاد خاطرنشان کرد: نکته دوم این است که شاخص اقتصاد هر کشور با 2 پارامتر اصلی سنجیده می‌شود؛ یکی ثبات سطح عمومی قیمت‌ها و تورم و دومین مساله میزان اشتغال و رونق اقتصادی. این دو با هم می‌تواند تصویری از وضعیت اقتصاد کشور به ما بدهد. مظاهری تصریح کرد: دولت درباره یکی از این شاخص‌ها کار جدی انجام داده است و باید از دولت به دلیل اهتمامی که برای کنترل تورم داشته تشکر کنیم. اما این به تنهایی کفایت نمی‌کند و نباید به آن دلخوش کرد.
رابطه رکود و آزادسازی قیمت‌ها
عبدالمجید شیخی، فارغ‌التحصیل اقتصاد توسعه از دانشگاه علامه و نویسنده کتاب «اقتصاد و برنامه‌ریزی» با انتقاد از اظهارات یک هفته گذشته آخوندی و با اشاره به اهمیت وجود سازمان‌هایی نظیر سازمان حمایت در اقتصاد کشور گفت: وجود سازمان‌هایی مانند سازمان حمایت در راستای اجرای وظایف بخش عمومی اقتصاد، یعنی حاکمیت و دولت است. در شرایطی که فرصت‌های اقتصادی در کشور برابر نیستند و اختلاف طبقاتی فراوانی بین فقیر و غنی وجود دارد دولت باید با استفاده از این سازمان‌ها بازار را تنظیم کند. نباید تعیین قیمت را به یکسری افراد گردن کلفت و پر قدرت سپرد. این اقتصاددان خاطرنشان کرد: امثال آقای غنی‌نژاد، اقتصاددان لیبرال 2 دهه پیش تفکرات اشتباه خود را در قالب سیاست‌های تعدیل اقتصادی، آزادسازی قیمت‌ها، خصوصی‌سازی و ایجاد مناطق آزاد به خورد مردم دادند. شیخی گفت: در دولت سازندگی که تفکرات امثال آقای غنی‌نژاد بر کشور حاکم بود خصوصی‌سازی در کشور به نفع عده‌ای از افراد ثروتمند انجام شد. متاسفانه دولت یازدهم هم به دنبال نوآوری و تحول در اقتصاد نیست و بار دیگر از افرادی با تفکرات قدیمی که 2 دهه پیش برای اقتصاد کشور سیاست‌گذاری می‌کردند، استفاده می‌کنند.
آخوندی خودش عامل اصلی رکود است
شیخی در گفت‌و‌گو با نسیم، بیان کرد: آقای آخوندی اصلا اقتصاد بلد نیست. ایشان یک سرمایه‌دار است که عنان یک وزارتخانه مهم را به دست گرفته و رکود بزرگی را در اقتصاد کشور ایجاد کرده است. ایشان با تعطیلی بخش مسکن بیش از 150 رشته فعالیت حقیقی در اقتصاد کشور را متوقف کرده است. این اقتصاددان تصریح کرد: آقای غنی‌نژاد نه‌تنها اقتصاد سرمایه‌داری را نمی‌شناسد، بلکه اقتصاد اسلامی و اقتصاد بخش عمومی را هم نمی‌شناسد که بخواهد درباره حدود اقتصاد در قانون اساسی سخن بگوید. تنظیم بازار جزو وظایف بخش عمومی اقتصاد است و وجود سازمانی که از افراط و تفریط عوامل بازار در اقتصاد جلوگیری کند، برای اقتصادی که به دنبال تعادل است، امری ضروری است.
 

هاشمی‌رفسنجانی 94، اگرچه شاید با هاشمی دو دهه اخیر تفاوتی نداشته باشد، اما تطوری داشته که قابل تامل است. مواضع ابهام امیز و شبهاتی که وی این روزها مدام مطرح می‌کند، پیش‌تر و در سال‌های آغاز انقلاب توسط خود او به شکلی کاملا فنی پاسخ داده شده، به همین دلیل به نظر می‌رسد تلقی غریزی بودن اظهارات هاشمی و فاصله گرفتن نظری او از آرمان‌های انقلاب و امام بیراه به نظر نمی‌رسد. به خاطر همین است که او به‌راحتی امام را تحریف می‌کند، خاطرات را آنگونه که می‌خواهد و او را به هدفش نزدیک می‌کند، تعریف می‌کند بی‌آنکه نسبتی با واقعیت داشته باشد. اظهارات اخیر او اما همه آنچه اپوزیسیون در سال‌های اخیر منتظرش بودند، برآورده کرده است. هیچ کس از ضدانقلاب از هاشمی  ناراضی نیست. او همانطور که سیا می‌خواهد فکر می‌کند.
با این حال اما واکنش‌ها به اظهارات هاشمی بسیار است. در میان واکنش‌ها روز گذشته اما حسین فدایی عضو جمعیت ایثارگران انقلاب اسلامی در «رنجنامه‌ای» هاشمی را بازخوانی کرده است. او در ابتدای متنی که برای هاشمی نوشته است می‌آورد: اما مواضع شما را در روزهای اخیر و در ثبت نام مجلس خبرگان رهبری مشاهده کردم. فرموده بودید: «امیدواریم این انقلاب به حضرت حجت(عج) واگذار شود و ما نیز زیر نظر این امام زنده و غایب، راهمان را بدرستی بپیماییم». مواضع جنابعالی را از ابتدای انقلاب مرور و بازخوانی کردم تا ببینم آیا مسیری که جنابعالی از ابتدای انقلاب اسلامی تا به امروز پیموده‌اید در راستای آرزویی می‌باشد که بیان کردید و یا آنکه خدای ناخواسته برعکس است. لذا این رنجنامه را تقدیم می‌کنم شاید مؤثر افتد.
فدایی با یادآوری خاطرات زندان از نحوه اشنایی‌اش با هاشمی می‌نویسد و از حمایت او از افراد مساله دار، آن هم پس از انقلاب می‌گوید: با اعتقادی که به روحانیت داشتم به‌طرف شما آمدم و حال و احوالی کردیم و به‌‌رغم توجهی که معمولاً به یک زندانی جدید می‌شد، شما را ترجیح دادم... آنچه در این مدت برایم جلب‌توجه می‌نمود سوال‌های شما از محیط بیرون و فضای دانشگاهی بود و نگرانی‌تان از افکار افرادی همچون دکتر پیمان و امثالهم، چراکه این افکار را خطرناک می‌دانستید. این دقت نظر برای من که یک جوان 21، 20 ساله بودم بسیار قابل‌توجه بود. البته داستان حمایت‌های شما از منافقین (سازمان مجاهدین خلق) و فاصله‌گیری شما پس از تغییر ایدئولوژی آنها  و برخوردهایشان با روحانیت در زندان را نیز کمابیش می‌دانستم. با این خاطره که از شما در ذهن داشتم، پس از پیروزی انقلاب‌اسلامی دعوت از افرادی چون دکتر پیمان برای عضویت در شورای مرکزی حزب جمهوری اسلامی، برایم بسیار سوال‌برانگیز بود.
عضو جمعیت ایثارگران ماجرای پذیرفتن قطعنامه را به هاشمی یادآور می‌شود: آن زمان که فشارهای بین‌المللی و لیبرال‌ها و ضدانقلاب و منافقین و آقای منتظری و بیت ایشان بر حضرت امام(ره) و ملت ایران برای القا و تحمیل قطعنامه به جمهوری اسلامی بود و راهبرد حضرت امام(ره) و ملت ایران و رزمندگان «جنگ جنگ تا پیروزی» بود، شما به دنبال پذیرش قطعنامه بودید. اینکه چنین تحلیل و نظری داشتید، شاید چندان مهم به نظر نرسد ولی مساله پراهمیت این است که برای تحقق نظرتان در فرماندهان ایجاد تردید کردید... نام آن را نیز عقلانیت گذاشتید و به فرماندهان و رزمندگان سپاه گفتید همه موافق قبول قطعنامه هستند؛ الا شما و اگر شما کوتاه بیایید حضرت امام(ره) هم قبول می‌کنند.
فدایی در بخش دیگری از نامه درباره تئوریزه کردن «خط تردید» خطاب به هاشمی می‌نویسد: تئوریزه کردن «خط تردید» و عقلانی جلوه دادنش و تندرو خواندن مخالفان آن، بزرگ‌ترین خطای شما بود و متأسفانه نه‌تنها هیچ‌گاه در خود تردید نکرده‌اید بلکه همواره مخالفان را مذمت نمودید...البته خوب می‌دانید که امام و ملت ایران و بچه‌های حزب‌اللهی هیچ‌گاه جنگ‌طلب نبوده و نیستند... هیچ‌گاه به وعده‌های نظام سلطه اعتماد نداشته و ندارند و بزرگ‌ترین مصداق و دلیل آن‌هم همین قطعنامه 598 بود. دشمنان چقدر به وعده‌های خود عمل کردند؟ آیا متجاوز(صدام) محاکمه شد؟
وی در ادامه سال‌های دوران ریاست‌جمهوری هاشمی را شرح می‌دهد: در خطبه‌های نماز جمعه که تا دیروز بر عدالت اجتماعی تأکید داشتید ازآن‌ پس مردم را به مانور رفاه و مصرف‌گرایی دعوت کردید و چه بسیار خیرخواهان و دوستان که شما را نصیحت کردند و گوش فرا ندادید... عده‌ای از بستگان و اعضای حزب دولت ساخته که شما را پدر معنوی خود می‌دانند و شما نیز خود را برادر معنوی آنها  معرفی کردید آن‌چنان شما را احاطه کردند که صدای دیگری را یا نمی‌شنیدید یا حسابی برای آن باز نمی‌کردید. فشار اقتصادی آن‌قدر بر مردم زیاد شد که حوادث و رخدادهای 13 آبان، مشهد، اسلامشهر و... رخ داد ولی علت وقوع آنها  را ریشه‌یابی نکردید... این در شرایطی بود که عده‌ای از نزدیکان شما خیلی معمولی و با صراحت می‌گفتند که بستگان رئیس‌جمهور بایستی با بستگان رؤسای جمهور دنیا ارتباط و حشرونشر داشته باشند؛ و قطعاً برای اینکه کم نیاورند، روی آوردن به زندگی و مشرب اشرافی و گذراندن اوقات فراغت و تفریحات در اروپا و جزایر تفریحی و... امری طبیعی است. و یا اظهار می‌داشتند که در دنیا برای اجرای سیاست تعدیل اقتصادی دولت‌ها با معترضین برخورد می‌کنند و کشتن آنها  هزینه‌ای است که برای تعدیل اقتصادی و اصلاحات اقتصادی غربی باید پرداخت تا کشور شکوفا شود!!.. وای بر ما. این تذهبون؟ آن هنگام که هشدارها و فریادهای رسا و بلند رهبر معظم انقلاب مدظله‌العالی نسبت به مسائلی همچون تهاجم فرهنگی، مذمت شکل‌گیری طبقه ممتاز، اشرافیت دولتی و امثالهم به گوش می‌رسید نیز واکنش مناسب از شما ندیدیم و فی‌المثل اگر به وزیری از مشکلات اقتصادی و گرانی انتقاد می‌شد می‌گفت تو هم سوسیالیست شده‌ای؟! (کما اینکه اخیراً هم این جمله از وزیری دیگر شنیده شده است.)...آقای هاشمی ما دیدیم که خط نفوذ دشمنان قسم‌خورده ملت ایران وارد حریم خصوصی و خانوادگی مدیران کشور شده و در حال آلوده‌سازی فرزندان آنها  است؛ اما دریغا که هشدارها فایده‌ای نکرد...مسؤولیت مرکز تحقیقات استراتژیک ریاست‌جمهوری را به کسی واگذار کردید که ولایت‌فقیه را قبول نداشت... قبل از انتخابات ریاست‌جمهوری سال 76 اطرافیان شما تلاش زیادی کردند که محدودیت زمانی قانون اساسی را برای ریاست‌جمهوری نادیده بگیرند تا جایی که اگر امکانش باشد ریاست‌جمهوری شما را مادام العمر کنند، براستی واکنش شما در خصوص اینگونه عملکردها چه بود؟
فدایی با مرور وضعیت مدیریت هاشمی در دوران سازندگی انتخابات دوم خرداد 76 را بازخوانی می‌کند و خطاب به هاشمی‌رفسنجانی می‌نویسد: جالب است در انتخابات دوم خرداد، در حالی که همه و از جمله شخص آقای ناطق انتظار داشتند از وی حمایت کنید، با کمال تعجب شما همسو با جریان موسوم به چپ- همان‌ها که در مرکز تحقیقات استراتژیک ریاست‌جمهوری بهشان بال و پر دادید- در نماز جمعه سناریوی تردید و احتمال تقلب را تقویت کردید. به این ترتیب جمله «بنویسید خاتمی می‌خوانند ناطق» آقای ناطقی را که کاملاً به شما نزدیک بود با ناکامی مواجه کرد. در انتخابات 76 بود که خیلی‌ها میزان وفاداری شما به نزدیک‌ترین دوستان‌تان- از جمله آقای ناطق- را فهمیدند و‌ ای‌کاش آقای ناطق نیز همین حقیقت را درک می‌کرد!
آیا یادتان هست چند صباح بعد، مشارکتی‌ها در انتخابات مجلس ششم از خجالت شما در آمدند و هدیه‌ای که در دوم خرداد از شما دریافت کرده بودند را در زمستان 78 به شما عودت دادند؟!
- شما دیدید که آنها  تمام شخصیت شما را به استهزاء گرفتند.
- شما دیدید که آنها  میراث امام را به آتش کشیدند....
- شما دیدید خط افراط و رادیکال را آنها  دنبال می‌کنند.
- شما دیدید آنها  جهاد، گذشت و ایثار بسیجیان را به خشنوت‌طلبی معنا کردند.
اما در مقابل چه کردید؟
فدایی تلاش اصولگرایان برای وحدت حول محور هاشمی در دوران دوم خرداد را یادآوری می‌کند: پس از کودتای نرم و غائله 18 تیر 78... همگی خدمت رسیدند و تحلیل خود را ارائه دادند و از شما برای محوریت وفاق همه نیروهای معتقد به‌نظام دعوت کردند اما شما به‌رغم قبول تهدیدها و چالش‌ها و ضرورت وفاق و وحدت فرمودید که دوم خردادی‌ها در قدرت هستند و شما در ضعف هستید و من هم فراجناحی هستم و تحقیر آمیز گفتید دلم برای شما می‌سوزد و حاضر نشدید به وحدت حزب‌الله کمک کنید! و ما چه می‌دانستیم که بنا دارید با مخالفان خود ائتلاف کنید؟! هرچند اگر در انتخابات دوم خرداد دقت می‌شد معلوم بود که طراحان کارگزار و آقایان مرعشی و کرباسچی از فعالان صحنه هستند... به‌هرحال یک سال قبل از انتخابات ریاست‌جمهوری سال 84 اعضای شورای مرکزی جمعیت ایثارگران خدمت شما آمدیم- با اینکه به وفاق کمک نکردید و به‌رغم آنکه با مخالفان و منتقدین خود ائتلاف کرده بودید و با همه ناملایماتی که از سوی شما مشاهده شد- و عرض کردیم شما نیروهای نسل اول انقلاب هستید، اوضاع کشور خوب نیست و یاران امام باید برای نسل آینده کمک کنند تا کادرسازی شود، لازم است جوانان و تازه نفس ترها به میدان بیایند، گردش نخبگان صورت گیرد. هر آنچه تحلیل کردیم را قبول کردید و تشویق نمودید و گفتید که بنا دارید در انتخابات وارد نشوید ولی تا آستانه انتخابات هر روز مطلبی مطرح کردید و دائماً می‌گفتید می‌آیم، نمی‌آیم! و در آخر با اینکه متوجه شدید مقام معظم رهبری مصلحت شما را در آمدن به عرصه انتخابات ندیدند ولی تصمیم گرفتید که وارد رقابت شوید. بار دیگر و در آستانه انتخابات سال84 ریاست‌جمهوری خدمت رسیدیم و شما را یادآور ملاقات یک سال قبل کردیم و فرمودید همه آن حرف‌ها را که گفتید یادم هست و قبول دارم ولی اگر اصولگرایان وحدت کنند، نمی‌آیم. گفتیم کمک کنید تا وحدت شود؛ ما طی توافقاتی که داشته‌ایم قرار است هرکس در سنجش افکار عمومی بالاتر باشد از وی حمایت کنیم و شما گفتید اگر روی آقای ولایتی تفاهم کنید من حمایت می‌کنم و نمی‌آیم.
عرض کردیم بنای ما این است که هرکس در سنجش بالاتر باشد و الآن آقای قالیباف بالاتر است. گفتید ایشان سرهنگ است و اهل پادگان و حاضر نشدید کمک کنید. ما عرض کردیم در بهترین حالت اگر شما بیایید انتخابات دومرحله‌ای می‌شود و نفس دومرحله‌ای شدن یک افت برای شما است و مصلحت شما نیست، قبول کردید ولی فرمودید دوستان ما سنجش کرده‌اند همین الآن که من تصمیم نگرفته‌ام برای آمدن، 57 درصد رأی دارم... شما تحت تأثیر جریانات مشکوک و لیبرال‌ها وارد صحنه شدید و با دست خودتان زمینه رأی‌آوری آقای احمدی‌نژاد را فراهم کردید... چه بگوییم از ستاد تبلیغات انتخابات شما و کارناوال‌هایی که راه انداختند و برچسب‌های 2005 که تولید کردند! براستی چه کسانی برای شما تبلیغ می‌کردند و چه می‌توان گفت از آن فیلم تبلیغاتی و به‌اصطلاح دیدار صمیمی با جوانان...چه بگوییم از مرحله دوم انتخابات که همه‌ ضدانقلاب و مارکسیست‌ها و لیبرال‌ها و امثالهم از شما حمایت کردند و دوقطبی احمدی‌نژاد ـ هاشمی رقم خورد که طبعاً نتیجه کار برای هر انسان منصفی معلوم بود.
قدرت‌طلبی هاشمی اما در 84 به ظهور و بروز رسید. دبیرکل جمعیت ایثارگران از تلاش هاشمی برای زیرسوال بردن انتخابات 84 با به راه انداختن همهمه تقلب، چنین می‌نویسد: در همان زمان مطلع شدیم که اتاق‌های فکر و کمیته‌ پشت‌صحنه به ستادهای شما خط داده‌اند که ساعت 12 امشب اگر اسم آقای هاشمی از صندوق درنیامد بریزید جلوی وزارت کشور و در خیابانها  و اعلان کنید تقلب شده. خوشبختانه این خبر زودهنگام لو رفت و به حضرت‌عالی منعکس شد و شما هم به برادرتان منعکس کردید و این فتنه تا اندازه‌ای کور شد چون معترضین سازماندهی شده کمتر از هزار نفر آمدند و شعار تقلب سردادند و فتنه خنثی شد ولی متأسفانه همان جریان نفوذ موفق شد این سناریو را بعدها به نتیجه رساند. جالب‌تر آنکه فرزند عزیزتان و البته به قول شما مظلوم(!) آقای مهدی هاشمی، قبل از انتخابات 84، در تاریخ دوم ژوئن 2005 در مصاحبه با روزنامه آمریکایی «یو‌اس‌ای تودی» جملاتی بر زبان راند که شرم بر چهره انسان از بازگو کردن آن می‌نشیند، اما برای بازخوانی تاریخ باید بگویم که او در این مصاحبه گفت: «پدرم در صورت انتخاب مجدد به‌عنوان رئیس‌جمهوری، قانون اساسی را به منظور کاهش قدرت رهبری و تبدیل آن به مقامی تشریفاتی نظیر «ملکه انگلیس» تغییر خواهد داد».
البته همین آقازاده عزیزتان همان زمان بارها برای ما پیغام فرستاد که اگر پدرم رئیس‌جمهور شود حاضریم 4 یا 5 وزارتخانه را به شما بدهیم و بعد هم تهدید کرد که اگر برای ژنرال ما مشکل پیش‌ آید ژنرال شما را می‌زنیم.
در بخش دیگری از این رنجنامه فدایی می‌پرسد «چه شد که کینه حزب‌الله را به دل گرفتید؟» و می‌نویسد: چه شده که چنین شتابان مسیر افول را انتخاب کرده‌اید؟! ما را کاملاً از خود مأیوس کرده‌اید. حزب‌الله نهایت حسن‌نیت خود را نسبت به شما نشان داد ولی شما حاضر نشدید کمی توجه و تأمل‌کنید. کینه‌ حزب‌الله را به دل گرفتید و همه را با احمدی‌نژاد یکی فرض کردید که حتماً اشتباه کردید! شما هیچ می‌دانید بسیاری از بزرگان که از حضرت‌عالی حمایت می‌کنند نه به این دلیل است که در شما اشکال نمی‌بینند بلکه برای بازدارندگی از شکل‌گیری منتظری دیگری هستند، متاسفانه شما هیچ متوجه این معنا نیستید. خط 3 که در دهه 60 مخالف شما بود با تمام قامت به همراه کارگزاران و فرزندان شما به صحنه آمدند تا به بهانه حمایت از شما از دولت وقت انتقام بگیرند و خودشان را برای انتخابات سال 88 آماده کردند و خدا می‌داند که چه تلاش‌ها و برنامه‌ریزی‌هایی شد، چه پول‌ها که خرج شد، چه ارتباطاتی که برقرار شد و چه کارشناسان داخلی و خارجی‌ای که به کار گرفته شدند تا در 88 احمدی‌نژاد رأی نیاورد... در همه‌ صحنه‌های آشکار و پنهان فتنه- از اتاق‌های فکر پشت‌صحنه گرفته تا تظاهرات آشکار جریان فتنه- همه و همه جای پای بستگان و نزدیکان آقای هاشمی به چشم می‌خورد.
دبیرکل جمعیت ایثارگران با اشاره به فتنه 88 از تلاش‌های ناکام هاشمی برای نتیجه دادن فتنه تقلب می‌گوید:
قبل از شروع فتنه 88 که به قول خودتان در آخرین نماز جمعه، اسم بحران روی آن قرار دادید، در نامه بدون سلامی که با رضایت و موافقت جنابعالی رسانه‌ای شد، خطاب به ولی‌فقیه اعلام کردید اگر به پیشنهاد‌های شما توجه نشود، آتش و دود آن بعد از انتخابات، جامعه را فرا خواهد گرفت. چطور همان شد که شما گفتید، حال ‌آنکه هیچ‌گاه حاضر نشده‌اید به سوال افکار عمومی جواب دهید براساس چه اطلاعاتی، دود آتش فتنه‌گران را دیده و پیش‌بینی کرده‌اید؟ همچنین گفتید: «با این‌همه بر فرض اینکه اینجانب صبورانه به مشی گذشته ادامه دهم، بی‌شک بخشی از مردم و احزاب و جریانها  این وضع را بیش از این بر نمی‌تابند و آتش‌فشان‌هایی که از درون سینه‌های سوزان تغذیه می‌شوند، در جامعه شکل خواهد گرفت که نمونه‌های آن را در اجتماعات انتخاباتی در میدان‌ها ، خیابانها  و دانشگاه‌ها مشاهده می‌کنیم» و البته راست هم می‌گفتید چرا که فرزندانتان میدان‌دار این صحنه‌ بودند! و در آخر نامه با بیت شعری کنایه‌آلود گفتید:
سر چشمه شاید گرفتن به بیل
چو پر شد نشاید گرفتن به پیل
و حال آن‌که شما از همه‌ اینها مطلع بودید و به جای برخورد با این عناصر فتنه‌گر که داشتند کشور را به آتش فتنه خود می‌سوزاندند و به سمتی می‌بردند تا سوریه‌ای دیگر در ایران عزیز ما رقم بزنند و به جای تلاش برای فرونشاندن آتش فتنه‌ قدرت‌طلبان که معلوم بود ایادی استکبارند، عکس‌العمل شما آن نامه‌ بدون سلام شد که حاوی تهدیدات متعدد به رهبری و مجموعه‌ی نظام بود. فی‌المثل وقتی به شما گفته شد دخترتان فائزه خانم در تظاهرات بوده و چنین و چنان شعارهایی داده، گفتید فیلمش را بدهید و وقتی فیلم را هم دیدید، نه‌تنها اتفاقی نیفتاد بلکه برعکس حضور آنها  در فتنه بیشتر شد و ما هیچ‌گاه از جنابعالی درباره برائت از حضور و مدیریت تظاهرات توسط فرزندانتان، ندیده و نشنیدیم... کار به ‌جایی رسید که شما برای اثبات ادعای تقلب، استشهاد غلط به فرماندهان سپاه دادید و نقل غلط از آیت‌الله ری‌شهری کردید.
آقای هاشمی! روح امام و شهدا را عذاب دادید وقتی در جلسه 4 نفره با حضور میرحسین موسوی و سید محمد خاتمی و سیدحسن خمینی گفتید کف نظر آقای میرحسین ابطال انتخابات است. با این اقدامات و موضع‌گیری‌هایتان فرصت رجزخوانی و تجرّی برای نظام سلطه و سفیران آن، منافقین و ضدانقلاب را فراهم آوردید و حاضر نشدید به دهن میرحسین بزنید. البته نه شما، نه خاتمی و نه آقای سیدحسن به دهن میرحسین نزدید و در این ماجرا شریکید... در روز 26 تیرماه سال 88(که به قول خودتان نماز جمعه تاریخی بود) و به شهادت تاریخ و اسناد که مورد حمایت جریان ضدانقلاب، معاندین خارجی، سکولارها، ملی مذهبی‌ها و منافقین بود، به‌عنوان یگانه رهبر جریان فتنه، همان خواسته‌های خود در نامه بدون سلام را از تریبون مقدس نماز جمعه تکرار کردید و قطعاً می‌دانید اکثریت کسانی که در آن نماز جمعه حامی شما بودند، هیچ قرابتی با مقدسات شرعی و نماز نداشتند تا جایی که به آن شکل در صف نماز جماعت حاضر شدند و به امامت شما اقتدا کردند.
دادگاه مهدی هاشمی‌رفسنجانی بخش جدانشدنی عمر آیت‌الله است. فدایی از فشارها به قوه قضاییه در جریان محاکمه مهدی هاشمی می‌نویسد: خطای دیگری که از شما سر زد آن بود که قوه قضاییه را با لطایف‌الحیل تحت‌فشار قراردادید تا مجرم را تبرئه کند؛ داستان فشارها به قوه قضاییه و تلاش برای تبرئه مهدی و... اگر روزی برملا شود چه برای شما می‌ماند؟! ماجرای نامزدی مجدد و انتخابات 92 نیز یک داستان مفصل و درس‌آموز است. هم انتخابات گذشت وهم مهدی محکوم شد که درس‌ها و عبرت‌هایش برای تاریخ و آیندگان به‌جای می‌ماند، ولی آنچه باعث شد این رنج‌نامه را بنویسم داستان تحریف تاریخ و مواضع حضرت امام خمینی(ره) و واقعیت‌های انقلاب بود.
فدایی افول هاشمی را چنین شرح می‌دهد:  وقتی به یاد آقای منتظری می‌افتم سرنوشت مشترکی در ذهنم تداعی می‌شود. هنگامی که این جمله حضرت امام خطاب به آقای منتظری را در نامه‌ی 6/1/68 مرور می‌کنم که فرمودند «تاریخ اسلام پر است از خیانت بزرگانش به اسلام»، به این یقین می‌رسم که خداوند حکیم پاسخ رفتار غیرصادقانه و ناخالصانه را در دنیا و آخرت می‌دهد. متاسفانه واقعیت امر این است که شما از جایگاه یک انسان زیرک و سیاسی که در مقابل دشمنان می‌ایستاد، تا جایگاه فردی که رهبری یک گروه سیاسی قدرت‌طلب را به‌دست گرفته، افول کرده‌اید. این کار مشاوره‌های غلط و اتاق‌های فکر ادراک ساز نفوذی است تا چنین شخصیت بزرگی را جلوی انقلاب و نظام قرار دهند؛ البته زمینه‌ها مهم است و آن زمینه‌ها این فرصت‌ها را به وجود می‌آورد.
فدایی در بخش دیگری از رنجنامه مطول خود، اظهارنظرهای هاشمی از رهبری شورایی تا افراطی خواندن انقلابیون را به نقد می‌کشد و رفتارهای هاشمی را خلاف آنچه امام و انقلاب می‌خواسته می‌داند: چگونه بگوییم در مسیر عدل و قسط قرار دارید؟ چگونه بگوییم دم زدن شما از عدالت و قسط واقعی است؟  برای روشن شدن بیشتر شما و افکار عمومی مروری بر مواضع سال‌های اخیرتان دارم:
شما در فروردین ماه سال 91 در گفت‌وگویی با فصلنامه مطالعات بین‌المللی می‌گویید: «من در سال‌های آخر حیات امام(ره) نامه‌ای را خدمتشان نوشتم، تایپ هم نکردم.  برای اینکه نمی‌خواستم کسی بخواند و خودم به امام دادم. در آن نامه هفت موضوع را با امام مطرح کردم و نوشتم که شما بهتر است در زمان حیاتتان، اینها را حل کنید، در غیر این صورت ممکن است این‌ها به صورت معضلی سدّ راه آینده کشور شود. گردنه‌هایی است که اگر شما ما را عبور ندهید، بعد از شما عبور کردن مشکل خواهد بود... یکی از این مسائل رابطه با آمریکا بود. و جالب اینکه پس‌ازآنکه این اظهارات شما با واکنش نخبگان سیاسی و رسانه‌ها مواجه می‌شود، در توجیه ادعای خود گفتید: «اگر بحث‌هایم در مورد رابطه با آمریکا در آن نامه مورد ایراد بود، حتماً حضرت امام در همان زمان پاسخ من را می‌دادند.»(!)
با توجه به ‌قاعده «الاقرار العقلا علی أنفسهم جائز» می‌توان صحت ادعای شما در نگارش نامه را پذیرفت، اما اینکه شما سکوت امام را حمل بر رضایت ایشان کرده‌اید، سخت مبالغه‌آمیز و تحریف مکتب امام(ره) است... امام در پیش و پس از انقلاب در بسیاری از مسائل چالشی مطرح بین انقلابیون، همچون کتاب شهید جاوید و دکتر شریعتی، سکوت پیشه کردند و این را نمی‌توان به‌حساب موافقت ایشان با دیدگاه‌های انحرافی گذارد و مهم‌تر اینکه سرتاسر مواضع  حضرت امام(ره) در سال پایانی عمر و حتی در وصیتنامه سیاسی الهی ایشان و در نامه عزل آقای منتظری (6/1/68) و پیام نوروزی ایشان در 1/1/ 68  همه و همه نفی دیدگاه و نظر شماست.
 دیگر موضع شما که بسیار هم جنجال‌برانگیز شد، ادعای شما مبنی بر موافقت امام(ره) برای حذف شعار مرگ بر آمریکا بود؛ پس‌ از آن نیز پایگاه اطلاع‌رسانی حضرت‌عالی با بازنشر بخشی از خاطرات شما نوشت: «هاشمی با یادآوری حذف شعار «مرگ بر آمریکا» و اینکه امام با حذف این شعار موافق بودند و واکنش‌های تند بعدی و جوسازی‌های به‌عمل‌آمده در این خصوص تأکید می‌کند: تمام مطلب همان بود که نوشته بودم. الآن هم دقیقاً یادم نیست که چه نوشتم. به‌هرحال موافق نبودیم که در مجامع عمومی مرگ کسی را شعار دهیم».
این در حالی بود که تا آخرین روز عمر پربرکت امام عظیم‌الشان در همه مجامع عمومی و مخصوصاً در حضور ایشان در حسینیه جماران و نیز در نمازهای جمعه‌ای که به امامت خود حضرتعالی برگزار شد، شعار «مرگ بر آمریکا» سر داده می‌شد.
گویا برخی خواص که به «آلزایمر سیاسی» مبتلا شده‌اند، آرزوهای دوره استحاله خود را به نام امام(ره) سند می‌زنند! خدا را شکر می‌کنم که آن عزیز سفرکرده، هوشمندانه چنین روزهایی را پیش‌بینی کرد و راه سوءاستفاده را چنین بست: «اکنون‌که من حاضرم، بعضی نسبت‌های بی‌واقعیت به من داده می‌شود و ممکن است پس از من، بر حجم آن افزوده شود. لهذا عرض می‌کنم آنچه به من نسبت داده‌ شده یا می‌شود، مورد تصدیق نیست، مگر آنکه صدای من یا خط و امضای من باشد با تصدیق کارشناسان یا در سیمای جمهوری اسلامی چیزی گفته باشم».
حال که امام(ره) به این صراحت مسیر «تحریف» را مسدود کرده و شاهد چنین ادعاهایی هستیم، باید از خود بپرسیم اگر آن امام بصیر چنین پیش‌بینی‌ای نکرده بود، تحریف‌گران با میراث فکری او چه می‌کردند؟!
روایت عجیب شما درباره چرایی آغاز جنگ نیز بسیار تأمل‌برانگیز است. شما اخیراً در مصاحبه‌ای ادعا کرده‌اید: «در همان موقع [ابتدای انقلاب] انسانهای افراطی بین ما بودند که حرف از صدور انقلاب [نه آن گونه که امام می‌گفتند] می‌زدند. بعضی‌ها [نه باز با رویکرد و منظوری که امام داشتند] می‌گفتند: با دولت‌ها کار نداریم و با ملت‌ها کار داریم. این حرف‌های عجیب‌وغریب، باعث شد که کم‌کم اختلاف پیش بیاید. عراق بیش از همه ترسید و عامل اجانب شد و علیه ما جنگ به راه انداخت». ظاهراً صدام هم بی‌تقصیر بوده و این به قول شما افراطی‌های داخلی بوده‌اند که صدام را ترسانده‌اند تا آن جنگ ظالمانه را بر ملت ایران تحمیل کند اما آقای هاشمی! آن افراطی‌هایی که از آنها  سخن گفته‌اید و آنها  را آغازگر جنگ نامیده‌اید، چه کسانی هستند؟ اگر مقصودتان مسؤولان نظام هستند که خود شما هم جزو آنان بوده‌اید و احتمالاً باید گفت حضرت‌عالی در رأس افراطیون بوده‌اید.
مگر یادتان رفته است که حضرت امام در پیام منشور روحانیت فرمودند: «من قبلاً نیز گفته‌ام همه توطئه‌های جهانخواران علیه ما از جنگ تحمیلی گرفته تا حصر اقتصادی و غیره برای این بوده است که ما نگوییم اسلام جوابگوی جامعه است و حتماً در مسائل و اقدامات خود از آنان مجوز بگیریم».
اگر هم مقصودتان از افراطی‌هایی که دم از صدور انقلاب می‌زدند، همان خط 3 ای‌ها و باند مهدی هاشمی معدوم‌اند، خوب است از خود بپرسید، الان باقیمانده‌های آنها  کجا هستند و آیا در پناه شما مأوی نگرفته‌اند؟
مواضع و دیدگاه‌های روزها و سالیان اخیر شما درباره ولایت‌فقیه نیز به مراتب تأمل‌برانگیز است. بنا بر نقل رسانه‌ها شما در جلسه 7 اسفند 87 هیات امنای وقت دانشگاه آزاد، پیشنهاد یکی از اعضا را که گفته بود «در صورت فوت کلیه یا اکثریت اعضای مؤسس در یک زمان، ولی‌فقیه تصمیم‌گیری کند و این مساله در اساسنامه گنجانده شود» رد کرده و گفته‌اید «ولی‌فقیه خوب است اما اشکالش این است که بعداً اگر نظام ما ولی‌فقیه نداشته باشد، اگر ما بخواهیم وقف ابدی باشد که نمی‌شود بگوییم ولی‌فقیه؛ ممکن است نظام ما ولی‌فقیه نداشته باشد... تعدادی علی‌البدل داشته باشد که در صورت حادثه جایگزین شود».
اینگونه اظهار نظر درست زمانی از سوی شما مطرح می‌شد که رئیس مجلس خبرگان رهبری بودید و این انتظار به حق از حضرت‌عالی وجود داشت که بیش از هر کس دیگری پاسدار نظام و الگوی حکومتی ولایت‌فقیه باشید. حال چطور ممکن است رئیس مجلس خبرگان برای «آلترناتیو ولایت‌فقیه» برنامه‌ریزی کند؟!...چنین به نظر می‌رسد که شما خود را در قامت رهبر اپوزیسیون تلقی کرده و به هواداران این جریان توصیه می‌کنید فعلاً که گزینه دیگری به‌جای نظام نداریم، باید کوتاه آمد! سبحان‌الله! چطور ممکن است رئیس مجمع تشخیص مصلحت یک نظام خود را گاه در قامت رئیس اپوزیسیون همان نظام تصور کند؟!
موضوع دیگر مورد ادعای شما امکان تشکیل شورای رهبری است که 26 بهمن 93 گفته‌اید: «اگر خبرگان به وظیفه خودشان درست عمل کنند، در صورت نبودن یک فرد مناسب حتماً می‌توانند شورایی کنند. چون قانون شورا شدن هم باز است. شاید در آینده بدون شورا نتوانند کار درستی انجام بدهند».
این درحالی است که هم ما و هم شما می‌دانیم که قانون اساسی مخالف رهبری شورایی است و بنا بر نقل حضرت آیت‌الله امینی، امام نیز پس ‌از آنکه نظر شورای بازنگری قانون اساسی مبنی بر حذف رهبری شورایی را شنیدند، بر آن صحه گذاردند؛ با این حال مواضع روزهای اخیر شما و بازگوکردن مجدد تئوری شکست خورده شورای رهبری و اصرار بر جا انداختن این تئوری خلاف قانون اساسی برای چیست؟!
حال جای این پرسش از حضرتعالی است که در حالی که هیچ محمل قانونی بر‌ای رهبری شورایی نیست، طرح یکباره آن از سوی شما با چه هدفی انجام می‌پذیرد؟
موضوع دیگری که نشان می‌دهد به‌زعم جنابعالی مسیر انقلاب بعد از امام خمینی(ره) دچار تحریف شده و براساس اندیشه‌های بنیان‌گذار انقلاب حرکت نکرده است، اظهارنظر شما در 10 آبان 94 و در همایش بین‌المللی «قرآن در سیره و اندیشه امام خمینی» است، آنجایی که مدعی می‌شوید «البته اگر این انقلاب را با اندیشه و دیدگاه امام خمینی(س) پیش می‌بردیم، قطعاً در حال حاضر وضعیت بهتری داشتیم، اما من مأیوس نیستم که با توجه به آگاهی که مردم پیدا کردند و توانایی‌هایی که به‌طور روزافزون در کشور افزایش پیدا می‌کند، ما موج جدیدی از پیشرفت را که تا الآن نگذاشتند به آن دست بیابیم در آینده به نام اسلام و قرآن ایجاد کنیم».
حال‌آنکه باید از شما بپرسیم چه کسانی به دنبال فرستادن امام خمینی و اندیشه‌های امام خمینی به موزه تاریخ بودند و در حال حاضر آنها چه قرابت و ارتباطی با شما دارند تا جایی که این قرابت به حدی نزدیک می‌شود که «عبدالحسین هراتی‌فرد» فرد هتاک به امام خمینی(ره) و انقلاب، در چند قدمی هاشمی‌رفسنجانی در مجمع تشخیص مصلحت نظام حاضر می‌شود و در جلسات خصوصی و عمومی شما شرکت می‌کند.
آیا با این وضعیت نمی‌توانیم به تغییر 180 درجه‌ای هاشمی‌رفسنجانی اقرار کنیم و بگوییم دشمنان دیروز انقلاب و امام و فعلی مقام معظم رهبری، دوستان و حامیان امروز هاشمی‌رفسنجانی شده‌اند.
البته ما قبول داریم اگر این انقلاب با اندیشه امام و رهبری پیش می‌رفت و برود دهها برابر این پیشرفت داشتیم ولی چرا نمی‌شود؟ چه مانعی وجود دارد؟ به اعتقاد ما تردید اصحاب انقلاب مانع است. به نظر ما دشمنان خوار شما و نظام سلطه مانع هستند. به نظر ما عناصر نفوذی و ضدانقلاب و فتنه‌گران مانع هستند. به نظر ما همان دشمنان دیروز امام(ره) و امروز رهبری که اطراف اصحاب انقلاب و بعضی خواص لانه کرده‌اند مانع تحقق آرمان‌های امام و شهدا و رهبری هستند.
در کنار تمام اظهارت فوق، شاید گفت‌وگوی اخیر شما با روزنامه معلوم‌الحال آرمان و چندپاره کردن فضای آرام کشور و تهدید دوباره نظام اسلامی به بحران آتی، قدم دیگری در اجرای پازلی باشد که نشان می‌دهد هاشمی‌رفسنجانی در حال تکمیل آن است.
جنابعالی در این گفت‌وگو با اشاره به اعتماد مردم به نظام اسلامی(که معلوم نیست منظور از این مردم چه کسانی هستند) و با پیش کشیدن رضایت مردم از نتیجه انتخابات و ربط ان به فضای امن کشور می‌گویید: «دلیل عمده این امنیت را باید در علاقه مردم به وطن و انقلابشان دید. چون اگر مردم علاقه‌مند نبودند، پنجره‌های زیادی برای حضور دشمن وجود داشت و دارد، علاقه مردم فضا را از نفوذ دشمنان تا حدود زیادی حفظ می‌کند. یکی از عوامل رضایت مردم این است که احساس می‌کنند سرنوشتشان دست خودشان است. معنایش همان است که انتخابات پرشور و حضور هر چه بیشتر مردم، نشان علاقه و امید مردم به کشورشان است و این مساله خیلی‌ها را مأیوس می‌کند.» حال آنکه در یکی از دیدارهای خود و جمعی از فعالان سیاسی به ما گفتید: « فرق من با رهبری در آن است که ایشان می‌خواهند مشارکت حداکثری باشد اما من می‌گویم اگر دموکراسی را قبول داریم نمی‌توانیم بدون دموکراسی مدیریت شده کار کنیم!» و اینقدر این موضع شما بین سیاسیون مشهور بود که جناب‌تان به انتخابات کنترل شده اعتقاد دارید و ما نمی‌دانیم که چرخش مواضع شما را باید چگونه تحلیل کنیم؟!
شما در این مصاحبه همچنین پا را فراتر گذاشته و رسماً و علناً پروژه دو پاره‌سازی جامعه در آستانه انتخابات را کلید می‌زنید و با دسته‌بندی مردم به «این طرفی‌ها» (طرفداران دولت و نیروهای فرهیخته و جوانان و تحصیلکرده‌ها که مرجع شده‌اند!) و «آن‌طرفی‌ها» (که نیاز به حاکم‌شدن عقلانیت دارند! و فضای امن را ناامن می‌کنند!) می‌گویید: «آنچه که ما هم می‌فهمیم و گزارش‌هایی هم که به ما می‌دهند، این است که امید مردم در این انتخابات بیشتر از انتخابات دو- سه دوره گذشته است؛ علتش هم این است که در انتخابات قبلی که حضور پیدا کردند، نتیجه گرفتند و باید این را دلیل خوبی بگیریم. به‌علاوه خیال مردم جمع است چون «طرفداران دولت» و «طرفداران نیروهای فرهیخته» می‌دانند که در «این‌طرف» اشکالی وجود ندارد و «دیگران» هم نمی‌خواهند در این بخش بیایند. البته آنها  هم نمی‌خواهند این کار بشود لذا در «طرف دیگر»، «محدودیت‌هایی» وجود دارد. امیدوارم در «آن‌طرف» هم «عقلانیتی» حاکم شود که فضای خوب و امن حاضر را به جهت خیالات واهی «ناامن» نکنند و «بگذارند هر چه مردم می‌خواهند اتفاق بیفتد» چون اگر این اتفاق بیفتد، «امنیت» ما پایدار می‌شود».
یعنی اگر مردم مورد نظر شما که در نامه بدون سلام در سال 88 به آنها  اشاره کردید، این بار هم از عملکرد شورای نگهبان یا از نتیجه انتخابات احساس رضایت نکنند، بحران نه‌تنها در سطح داخل بلکه به سطح منطقه‌ کشیده می‌شود و این بار تکفیری‌ها و داعشی‌ها وارد کشور می‌شوند و شما از الآن در حال هشدار به تمام نهادها هستید، حال‌آنکه باید از جنابعالی سوال کنیم اگر این بار هم اطلاع شما از آتش بحران آینده درست از آب دربیاید، مردم و مسؤولان نظام از خود نمی‌پرسند هاشمی‌رفسنجانی چه ارتباطی با تکفیری‌ها و داعشی‌های مورد حمایت عربستان، آمریکا، ترکیه و اسرائیل دارد؟ و اساساً با خوش‌بینی به حرف‌های شما نگاه کنیم چرا چنین در جامعه التهاب ایجاد می‌کنید؟ چرا می‌خواهید ناامنی مساله و دغدغه شود؟!
فدایی در بخش‌های پایانی نامه سیاست سال‌های اخیر هاشمی را سیاست تردید قلمداد می‌کند و در تشریح این کلیدواژه می‌نویسد: به نظر می‌رسد جنابعالی، «سیاست تردید» را یک‌بار در دوران جنگ عملیاتی کردید و به‌واسطه اعتمادی که فرماندهان جنگ به شما داشتند، ماجرای قبول قطعنامه را کلید زدید، بعد از دوم خرداد و در میانه دهه 70، توانستید آنها‌یی که معتقد به فرستادن اندیشه امام به موزه‌های تاریخ بودند و حتی دشمنی آشکار با شما داشتند را به‌گونه‌ای تحمل و جذب کنید تا در دهه 80 بتوانید به کمک آنها ، سیاست تردید نسبت به‌سلامت انتخابات را در سال 88 کلید بزنید تا جایی که تردید در قشر نخبه کشور تأثیراتی داشت و همین تردیدها باعث شد نخبگان در حوادث 88 و فتنه بعد از انتخابات، نمره قبولی کسب نکنند لکن مردم در 9 دی سال 88 نشان دادند هنوز همان مستضعفینی هستند که با امام خمینی(ره) بر سر آرمان‌های این انقلاب بیعت ناگسستنی داشته و دارند.
در انتخابات جدید و به‌واسطه مساله هسته‌ای، همگان معترف‌اند مدعیان قانون مداری در سال 88، بازهم نیاز به کمک و حمایت طرف خارجی دارند و طرف غربی نیز به‌خوبی می‌داند ضرباتی که در سال‌های اخیر بویژه در منطقه از محور مقاومت دیده است، متأثر از تدبیرهای ولی‌فقیه زمان است، لذا باید برای موفقیت و رسیدن به اهداف آتی، با جایگاه و شخص رهبری وارد جنگ شود، رقابتی که نیاز دارد به‌واسطه سرپل‌های ایجاد شده در داخل، عملیاتی شود. شما که مرتباً دم از عقلانیت و دوری از ایجاد هزینه با اظهارات غیرلازم می‌زنید، چطور به خود اجازه دادید که با طرح چنین جملات نسنجیده‌ای برای دشمن مستندسازی کنید. هیچ بعید نیست که دشمنان قسم‌خورده این ملت چند صباح دیگر نظام اسلامی را با استناد به همین جملات شما به چالشی جدید وارد کنند، در آن صورت چه جوابی برای ملت ایران، تاریخ، آیندگان و از همه مهم‌تر در پیشگاه خداوند متعال خواهید داشت.
حسین فدایی، دبیرکل جمعیت ایثاگران با امید به بازگشت و توبه هاشمی نامه مطول خود را اینگونه به پایان می‌برد: آنچه تقدیم شد اشاراتی به مواضع و عملکرد شما بود و قطعاً همه ممکن است اشتباه کنند و متوجه شوند و جبران کنند و این اشکال ندارد. ولی آنچه مورد مذمت است، این است که فرد یا افرادی در شأن و منزلت شما مواضع یا عملکردی داشته باشند که، نقطه‌ای نبوده بلکه دائماً تکرار شود و از حالت نقطه به خط تبدیل شود و بر آن اصرار ورزد. لذا از باب توصیه به حق از شما می‌خواهم بخاطر خدا با خدای خود خلوت کنید. به اهل بیت معصومین(ع) توسل جویید و مواضع خود را با امام(ره) عزیز و رهبر معظم انقلاب که هر دو نائب حضرت ولی‌عصر(عج) هستند و شما از متصل شدن این انقلاب به نهضت جهانی ایشان سخن گفتید، مرور و مطابقت نمایید و با شهامت، از آنچه مغایر مبانی انقلاب و این دو بزرگوار در فکر و عمل شماست در پیشگاه خداوند تبارک و تعالی و حضرات معصومین(ع) توبه کنید و در پیشگاه ملت ایران مواضع خود را اصلاح کنید و به قطار این انقلاب برگردید. والله امت حزب‌الله و مردم انقلابی ایران از این بازگشت خشنود می‌شوند، روح امام راحل(ره) خشنود می‌شود، قلب رهبری شاد می‌گردد، دشمنان، نظام سلطه و ایادی داخلی و خارجی‌شان ناکام مانده و ضربه اساسی می‌خورند و خط نظام سلطه، نفوذ، فتنه و انحراف در داخل کور می‌شود و قطار انقلاب به سمت آرمان‌های بلندش با سرعت بیشتر به حرکت در خواهد آمد. ولی اگر چنین نکنید، خدایی ناکرده آتش فتنه‌ای که از اظهارات و اقدامات و مواضع‌تان بوجود آوردید، اول دامان خود شما را خواهد گرفت و طبیعتاً هر گونه توقعی بی‌معناست. انشاء‌الله بتوانید با توبه انقلابی و فاصله گیری از اطرافیان نااهل و مأیوس کردن دشمنان «ظلم بزرگی» که به امام(ره) و شهدا و رهبری و ملت ایران، بر اثر فتنه سال88 و بعد از آن شد تا اندازه‌ای جبران کنید.
به قول خودتان:
سرچشمه شاید گرفتن به بیل
چو پر شد نشاید گرفتن به پیل
خدایا! امام(ره) و شهدا و رهبری و در رأس آنها حضرت بقیه..‌الله الاعظم(عج) را از ما راضی و خشنود گردان.
والسّلام علی من اتّبع الهدی
فرزند کوچک امام خمینی(س)
سرباز رهبر/ خادم ملت/ حسین فدایی
به مناسبت سالگرد بزرگداشت یوم‌الله نهم دی / دی 1394

 

گروه سیاسی: پس از امضای مصوبه محدودیت تردد به خاک آمریکا توسط باراک اوباما، در داخل ایران انتقادهای زیادی به وزارت امور خارجه صورت گرفت. عمده انتقادها به دلیل انفعال وزارت امور خارجه در قبال این مصوبه و بدتر از آن، استناد امثال عباس عراقچی به نامه جان کری به جواد ظریف و کم‌اهمیت دانستن اصل قانون بوده است. به گزارش «وطن امروز»، همان موقع و در سطوح کارشناسی انتقاداتی درباره این رفتار وزارت امور خارجه صورت گرفت و در این میان حمیدرضا آصفی، سخنگوی دستگاه دیپلماسی در دولت اصلاحات و از افراد نزدیک به تیم فعلی وزارت امور خارجه اعتماد و استناد به نامه جان کری را غیرعاقلانه دانست و گفت این مصوبه ناقض برجام است.  آصفی در تازه‌ترین اظهارنظر خود در این باره، این اقدام آمریکایی‌ها یعنی امضای مصوبه ضدایرانی محدودیت سفر به آمریکا را زشت و احمقانه دانست و گفت به هیچ عنوان نباید تصور کرد نامه جان کری یک ضمانت برای عدم اجرای این مصوبه خواهد بود.  حمیدرضا آصفی اظهار داشت: درباره قانون محدودیت سفر به ایران که آمریکایی‌ها آن را تصویب کردند، این کار یک اقدام بسیار زشت و احمقانه بود و من کلمه فاخرتری راجع به این موضوع پیدا نمی‌کنم. این اقدام در تضاد با برجام نیز هست و با هنجارها و مقررات بین‌‌المللی همخوانی ندارد.  وی در گفت‌وگو با فارس افزود: این اقدام در واقع به نوعی تنبیه جمعی تعداد زیادی از شهروندان اروپایی و حتی غیراروپایی به حساب می‌آید و مغایر با اصل برابری در تجارت آزاد است. این دیپلمات ادامه داد: آمریکایی‌ها همچنین می‌خواهند از این طریق جلوی رفت و آمد اتباع دیگر کشورها به ایران گرفته شود، چرا که ‌آنها سال‌های متمادی به ایران‌هراسی در دنیا دامن زده‌اند اما همیشه دیده‌ایم وقتی اشخاص به ایران سفر می‌کنند، نظرشان نسبت به کشور ما عوض می‌شود. وقتی به صورت مستقیم در جریان فضای ایران و پویایی کشور ما قرار می‌گیرند متوجه نادرست بودن القائات آمریکایی‌ها می‌شوند بنابراین آمریکا می‌‌خواهد از دسترسی افراد به صورت مستقیم به فضای ایران جلوگیری کند که البته از این منظر به حوزه گردشگری، تجارت و اقتصاد ما نیز ضربه وارد می‌شود. ما باید بنشینیم و با خود اروپایی‌ها صحبت کنیم. این کار آمریکایی‌ها علاوه بر بی‌اخلاقی نسبت به ما، توهین به 5 کشور دیگر همراه آنها در مذاکرات هسته‌ای نیز محسوب می‌شود. به هر حال آنها با هم تفاهمنامه‌ای را امضا کردند که موضوع هسته‌ای تمام شود اما حالا آمریکایی‌ها این تفاهم را نقض می‌کنند بنابراین این توهین حتی به روس‌ها، چینی‌ها و به طور اولی به اروپایی‌ها نیز هست چون مستقیماً شهروندان اروپایی را هدف قرار داده و این 5 کشور را بی‌اعتبار کرده است. آصفی همچنین با اشاره به رفتار انتقادبرانگیز وزارت امور خارجه در تقویت نامه جان کری گفت: اینکه نامه آقای کری چقدر تعهدآور است، به نظر من بسیار کم است چون اصولاً نامه در برابر قانون تعهدآور نیست. از طرف دیگر ما این نامه را از یک فرد «علیه‌السلام» دریافت نکردیم. آقای کری وزیر خارجه کشوری است که هر روز نقض اخلاق و نقض عهد می‌کند بنابراین این نامه ضمانت اجرایی ندارد. اما اینکه آیا می‌شد موضع سخت‌تری در قبال این موضوع گرفت، من معتقدم بله. ما نباید توجیه‌کننده کار آمریکایی‌ها باشیم. ما سخنگوی خودمان هستیم.
 

علی هدایت: سه‌شنبه هفته گذشته، لایحه «تأسیس و اداره مدارس و مراکز آموزشی و پرورشی غیردولتی» از جانب دولت به مجلس شورای اسلامی تقدیم شد. در لایحه جدید با توجه به حرکت قابل تقدیر نمایندگان ملت در اسفند 93 مبنی بر تصویب قانون ممنوعیت واگذاری مدارس دولتی به بخش خصوصی تا پایان برنامه پنجم، از عبارت «مشارکت مردمی» در توصیف روند خصوصی‌سازی آموزش و پرورش استفاده شده است.
  غیرقانونی و خلاف آشکار
«خصوصی‌سازی آموزش و پرورش» با توجه به تاکید موکد قانون اساسی و تصریح اسناد بالادستی همچون سیاست‌های کلی ایجاد تحول در آموزش و پرورش و سند تحول، غیرقانونی و غیرقابل اجراست. به طور مثال در بند دوم سیاست‌های ابلاغی رهبر انقلاب می‌خوانیم: «ارتقای جایگاه آموزش و پرورش به مثابه مهم‌ترین نهاد تربیت نیروی انسانی و مولد سرمایه اجتماعی و عهده‌دار اجرای سیاست‌های مصوب و هدایت و نظارت بر آن (از مهدکودک و پیش‌دبستانی تا دانشگاه) به عنوان امر حاکمیتی با توسعه همکاری دستگاه‌ها».
با این احتساب واگذاری امر حاکمیتی آموزش و پرورش به مثابه شانه خالی کردن از امر حاکمیت و غیرقانونی محسوب می‌شود و بنا بر آن مهدهای‌کودک نیز برخلاف وضعیت فعلی باید به زیرمجموعه حاکمیت بازگردند.
  خصوصی‌سازی کارگزارانی؟!
اما ماجرا زمانی جالب می‌شود که اقتصادی‌ترین چهره‌های دولت در کنار حامیان شناخته شده نئولیبرالیسم در حمایت از این لایحه، در میدان حاضر می‌شوند و به نام «مردم» با تشکیلات پیش‌ساخته به اصطلاح «مردم‌نهاد» برای تسلط بر آموزش و پرورش گریبان چاک می‌دهند! به نظر می‌رسد پیش‌پرده خصوصی‌سازی‌های اقتصادی دوره کارگزاران، با خروج صنایع و معادن و زیرساخت‌های نفتی و شرکت‌های مادر از کف ملت به نام «واگذاری به مردم»، در حال بازنمایی است!  اما چرا حامیان اقتصاد سرمایه‌داری به فکر تسلط بر مدارس و خروج آموزش و پرورش نسل‌های آینده از حیطه خصوصی حاکمیت افتاده‌اند؟ «خصوصی‌شدن آموزش و پرورش» هر چند پیش از این در دهه 70 به صورت جدی مطرح شد اما هرگز ساخته و پرداخته ذهن ایرانیان و از ابداعات کارگزاران سرمایه‌داری یا اصلاحاتی‌ها نبوده است.
  بازتولید فرهنگ سرمایه‌داری
خصوصی‌سازی آموزش و پرورش و سایر سازمان‌های خدمات‌رسان و تبدیل آنها به «بنگاه‌های اقتصادی» از الزامات دوام و بقای نظام‌های لیبرالی و نئولیبرالی است که در آن تلاش می‌شود دخالت دولت در تمام حوزه‌ها به حداقل کاهش یابد. خلع ید دولت از حوزه آموزش و پرورش نخستین‌بار به صورت مدون در اندیشه‌های «میلتون فریدمن» اقتصاددان آمریکایی جریان فکری مذکور مطرح شد.
فریدمن معتقد بود سرعت زیاد و حوزه وسیع تحولات اقتصادی، واکنش‌هایی روانی را میان مردم بر می‌انگیزد که باعث تسهیل اصلاحات اقتصادی خواهد شد. او برای این روش دردناک خود اصطلاح «شوک‌درمانی اقتصادی» را ابداع کرد که 3 رکن اساسی داشت: «حذف حوزه عمومی- دولتی،  آزادی عمل کامل شرکت‌ها و کاهش شدید هزینه خدمات رفاهی و اجتماعی دولت تا جایی که از دولت جز اسکلتی باقی نماند».
حتی در غرب نیز متفکران پرشماری پس از مشاهده عواقب این نوع تفکر در حوزه‌های عمومی همچون بهداشت و درمان و آموزش و پرورش، به موضع‌گیری علیه این دیدگاه‌ها پرداختند که از آن جمله «نائومی کلاین»، روزنامه‌نگار و پژوهشگر آمریکایی است که در کتاب و مستند سینمایی به نام «دکترین شوک: ظهور سرمایه‌داری فاجعه» زوایای پنهان این جریان را تبیین می‌کند.
کلاین به ماجرای وقوع سیل در شهر نیواورلئان آمریکا اشاره می‌کند و از مشورت‌های خبیثانه فریدمن به سیاستمداران آمریکایی برای بهره‌برداری از این «شوک» به منظور حذف مدارس دولتی و بازسازی مدارس و نظام آموزشی در قالب غیردولتی و به اصطلاح «کوپنی»، پرده برمی‌دارد.
وی در این باره می‌نویسد: «فریدمن معتقد بود به جای هزینه کردن بخشی از میلیاردها دلار پول بازسازی برای ساخت مجدد و بهبود نظام موجود مدارس دولتی نیواورلئان، دولت کوپن‌هایی در اختیار خانواده‌ها قرار دهد که بتوانند آنها را در نهادهای آموزشی بخش خصوصی که بسیارشان انتفاعی‌اند و از دولت یارانه دریافت خواهند کرد، خرج کنند».
آموزش دوام کاپیتالیسم
به دنبال این رهنمود، دولت جورج دبلیو بوش، از اختصاص ده‌ها میلیون دلار از طرح تبدیل مدارس دولتی نیواورلئان به مدارس خصوصی تحت عنوان  «مدارس چارتر» حمایت کرد. بر خلاف کندی مرمت سیل‌بندها و تعلل در  فعالیت مجدد شبکه  برق، حراج مدارس نیواورلئان با سرعت و دقت یک عملیات نظامی صورت گرفت. ظرف 19 ماه و در حالی که اکثر ساکنان فقیر شهر هنوز آواره بودند، مدارس خصوصی به طور کامل جایگزین مدارس دولتی نیواورلئان شدند.
در حقیقت کلاین، روزنامه‌نگار آمریکایی کوشید نشان دهد چگونه در فرآیند خصوصی‌سازی منفعت‌طلبانه لیبرالی، عده‌ای خاص که از رانت‌های دولتی برخوردارند، حوزه آموزش را نیز همچون سایر حوزه‌های اقتصادی با نگاهی سودجویانه به تصرف در می‌آورند. اکنون می‌توان پروسه تضعیف «دانشگاه فرهنگیان»، «پرهیز از استخدام فارغ‌التحصیلان تربیت معلم»، «واگذاری 900 مدرسه دولتی مناطق محروم به بخش خصوصی» تحت عنوان «خرید خدمت»، «تضعیف بنیه اقتصادی معلمان با اجرای ناقص طرح رتبه‌بندی» همزمان با ارائه وام 10 میلیونی به والدین برای حفظ فرزندان در مدارس بی‌کیفیت خصوصی شده و طرح ایجاد و توسعه مدارس بین‌المللی انگلیسی‌زبان همزمان با استقبال دولت از اعتراضات خیابانی قشر فرهیخته فرهنگی را تحلیل کرد.
شبکه‌سازی آموزشی بهاییان
پروسه «شوک درمانی اقتصادی» عینا در ایران پس از وقوع زلزله بم به وقوع پیوست؛ به نحوی که جمعی از بهاییان مرتبط با سازمان منافقین با استفاده از موقعیت به‌دست آمده، بیش از 9 سال مدیریت آموزش چند صد نفر از ایتام کرمانی را عهده‌دار شدند. تشکیلات مذکور که پس از یک دهه، سرانجام توسط وزارت اطلاعات کشف شد، آموزش روش‌های تربیتی یونسکو در کرمان را عهده‌دار بود و با گسترش تشکیلاتی موفق شده بود در سایر استان‌ها نیز مراکز نگهداری از کودکان و نوجوانان بی‌بضاعت را با هدف «تربیت نسل حامی بهاییت و مخالف با نظام» عهده‌دار شود. روند مذکور از سلسله مبارزات نرم و خشونت‌پرهیز محسوب می‌شود. مدیران بالادستی یونسکو از روابط بسیار خوبی با شبکه بهاییان برخوردار هستند.
جهانی‌سازی اجباری
در ادبیات بین‌الملل، طرح خصوصی‌سازی آموزش و پرورش بخشی از فرآیند «جهانی‌سازی» تعریف می‌شود. فرآیندی که براساس آن مدیریت خدمات عمومی به شرکت‌های چندملیتی ایستاده در سایه به نام «مشارکت مردم» و «مدیریت مردم بر مردم» با تشویق و هدایت مستقیم نهادهای جهانی همچون «یونسکو» محول می‌شود.
جهانی شدن، واژه‌ای است مشتمل بر روندی که از دگرگونی مرزهای سیاست و اقتصاد فراتر می‌رود و علم، فرهنگ و شیوه زندگی را نیز در برمی‌گیرد.  سازمان تجارت جهانی - WTO- موظف است شرایط جهانی شدن را در تمام ابعاد زندگی اجتماعی فراهم ‌کند. بر مبنای نظامات لیبرالیستی، آموزش و پرورش نیز متأثر از این  روند است و باید به گونه‌ای اداره شود که کمترین میزان مقاومت در برابر طرح‌های نظام سرمایه‌داری را در نسل‌ها ایجاد کند، چرا که  «آموزش و پرورش» مهم‌ترین و کلیدی‌ترین کرسی تربیت نسل آینده است. به همین جهت شرکت‌های چندملیتی برای تصاحب مدارس در کشورهای جهان سوم  و تدوین قوانین و جزوات آموزش همگانی در خاورمیانه، به بالاترین نهادهای دولتی «نفوذ» کرده و اجرای برنامه آموزش همگانی یونسکو را از ملزومات پیوستن به «سازمان تجارت جهانی» و بهره‌مندی از فاکتورهای اقتصادی و سیاسی باشگاه کشورهای توسعه یافته برمی‌شمارند. با این احتساب در پی تحقق ایده «جهانی‌سازی» نظام تعلیم و تربیت اسلامی و با واگذاری وظایف حاکمیتی به متصدیان ایستاده در صف خصوصی‌سازی، چه بر سر حوزه تربیت نسلی می‌آید؟ اصولا کدام نهادها و مراکز خواستار تسلط و خرید نهادهایی پر هزینه همچون «آموزش و پرورش» هستند؟
این ره که تو می‌روی...
با مرور مفاهیم و اطلاعات ارائه شده می‌توان درک کرد به چه علت دولت یازدهم، در تبیین لایحه خلاف قانون و بسیار مهم «خصوصی‌سازی آموزش و پرورش» به کلیدواژه‌های مقدسی همچون «عدالت آموزشی»، «فقرزدایی» و «مشارکت مردم» متوسل شده است! همچنین  می‌توان با رمزگشایی از پازل حضور یکباره مجموعه اقتصاددانان و حامیان نظام سرمایه‌داری، در ذیل بنگاه‌های به اصطلاح خصوصی حامی «مشارکت در حوزه قانونگذاری و اداره آموزش و پرورش» به مرجع فرمان‌دهنده این بازطراحی شگفت‌انگیز رسید! به نظر شما خواننده گرامی لایحه «خصوصی‌سازی آموزش و پرورش ایران» دقیقا در کدام نهاد و مرکز طراحی شده است؟ آیا در برابر چنین پروژه نفوذ خطرناکی که نتیجه آن تبدیل نسل آینده کشور به دانش‌آموزان نظام لیبرال ـ سرمایه‌داری و استثمارشوندگان خاموش است، می‌توان ساکت ماند؟ سرمایه‌داری همه نیروهای خود را برای خاموش ساختن مسیر «تعلیم و تربیت اسلامی» به خط کرده و نتیجه چنین روندی را در رویارویی نهایی اسلام و لیبرالیسم بسیار موثر ارزیابی می‌کند. برای شکست چنین پروژه خطرناکی حضور همه حامیان انقلاب اسلامی در صحنه الزامی است.

گروه سیاسی: پایگاه اطلاع‌رسانی khamenei.ir روز گذشته روایتی از دیدار حضرت آیت‌الله العظمی خامنه‌ای با خانواده‌ شهید آشوری «روبرت لازار» در شب تولد حضرت مسیح(ع) منتشر کرد. متن این گزارش به قلم محمدتقی خرسندی بدین شرح است:
 ساعت ۶:۳۰ شب است و فقط مادر و 2 برادر شهید در منزل هستند. عروس‌ها و نوه‌ها رفته‌اند به کلیسا برای مراسم شب تولد عیسی مسیح علیه‌السلام. مادر که تا چند دقیقه پیش مدام اصرار می‌کرد ما از میوه و شیرینی و آجیل شب عیدشان بخوریم، حالا اصرارش بیشتر شده. خیالش را با یک جمله راحت می‌کنیم: «شما صبر کنید آقا بیایند و بروند، کل میز را برایتان خالی می‌کنیم.» لبخندی می‌آید روی لب‌هایش و می‌رود می‌نشیند روی مبل، کنار کاج کوچک مصنوعی. خانه خیلی کوچک است و مادر نگران اینکه بالاترین مقام مملکت قرار است وارد چنین منزل کوچکی شود. مسؤولان برنامه اما سعی می‌کنند دلداری‌اش دهند که چیز مهمی نیست؛ اجازه گرفته‌اند و دارند مبل‌ها و میز ناهارخوری را جابه‌جا می‌کنند تا چند متر فضا باز شود. برادرهای شهید هم کنار مادر می‌نشینند. آلفرد سر صحبت را باز می‌کند: «سال ۷۵ بود. داشتم از کاشان می‌آمدم تهران که تصادف کردم. مدارکم رو بردن قم. رفتم قم، گفتن افسر مربوطه رفته جمکران. ماه رمضان بود. دو راه داشتم. یا ول کنم بیام تهران و چند روز بعد دوباره برگردم یا برم جمکران. با خودم گفتم این همه مدت تو این مسیر رفت‌وآمد کردم، تا حالا جمکران نرفتم. برم اونجا. شب چهارشنبه بود و ماه رمضان. جمکران غلغله بود. گفتم یا صاحب‌الزمان! خبر برادرم رو برام بیار؛ زنده یا شهید. من که صاحب‌الزمان رو نمی‌شناختم. اما دیدم همه مردم دارند دعا می‌کنند، به دلم افتاد برای برادر مفقودالاثرم دعا کنم. همون موقع بود که یه نفر اومد یه کاسه آش تعارف کرد. یه نفر هم یه تیکه نون بهم داد. خلاصه! کارم با افسر تموم شد و اومدم تهران. چهارشنبه تهران بودم. پنجشنبه بود که از معراج خبر آوردند برادرم برگشته و فردا با ۱۰۰۰ شهید تشییع میشه. فرداش روز قدس بود. مادرم از هیچی خبر نداشت. به دلش الهام شده بود. رفته بود نماز جمعه برای تشییع. غوغایی بود اون روز. هیچ تشییعی این‌جوری نشده بود. کلی از هم‌محلی‌های مسلمون اومده بودن تشییع جنازه‌ برادرم. تو همین کلیسای مارگیوگیز جمع شده بودند و سینه می‌زدند و می‌گفتند: حضرت عیسی مسیح، صاحب عزاست امروز...» یکی از مسؤولان جلو می‌آید و می‌گوید: «حاج‌خانم! یادتونه سال ۸۶ گفته بودید می‌خوام رهبر رو ببینم؟ حالا آقا میان منزلتون...» مادر که انگار اصلا حواسش به حرف‌های پسرش نیست، از لقب «حاج خانم» هم که مدام تکرار می‌شود تعجب نمی‌کند. توی حال و هوای خودش است. می‌گوید: «به همه گفتم کاش می‌شد آقا بیان دیدن ما. یا ما بریم دیدن ایشان.»  توی همین صحبت‌هاست که رهبر انقلاب می‌رسند. مادر به استقبال می‌رود. پسرها جلو می‌روند و عرض ادب می‌کنند. مادر می‌گوید: «درود بر شما. درود بر همه‌ ملت ایران.» رهبر می‌گویند: «خدا شما را حفظ کند» و مادر جواب می‌دهد: «در سایه‌ شما.» و آقا دعا می‌کنند: «خدا فرزندتان را با اولیایش محشور کند.» همه می‌نشینند و مادر می‌گوید: «کلبه‌ کوچکم پر شد. خیلی خوشحال شدم شما تشریف آوردید...» بغض نمی‌گذارد حرفش را ادامه دهد. لحظه‌ای مکث می‌کند و ادامه می‌دهد: «به همه می‌گفتم. رهبر مال من هم هست. مگه فقط برای مسلمون‌هاست؟ برای همه است.» رهبر انقلاب عذرخواهی می‌کنند از اینکه دیر آمده‌اند و ابراز خوشحالی از اینکه در شب عید آشوری‌ها این دیدار انجام شده. طبق معمول از شهید می‌پرسند. آلفرد جواب می‌دهد: «چند روز مونده بود سربازیش تموم شه. اما قبول نکرده بود بازگرده. بعد از قطعنامه شهید شد. اول گفتند اسیر شده. بعدها که رفتیم خونه‌ هم‌رزمش، می‌گفت تا لحظه‌ آخر پشت تیربار بود. هرچی گفتم بریم عقب، نیومد. تا اینکه یه خمپاره خورد به سنگرمون و زخمی شد. اسیرمون کردند. گفتند بقیه کجان، گفتیم کسی نمونده. با قنداق تفنگ زدند توی سرم و بیهوش شدم. در بعقوبه به هوش اومدم. پرسیدم کسی هم با من آوردین، گفتن نه.» و این، قصه‌ آغاز ۸ سال بی‌خبری مادر از جوان ۲۲ ساله‌اش بود. آقا می‌گویند اینها مایه‌ افتخار است. نه فقط برای خانواده‌ شهید، بلکه برای کل کشور. اشاره می‌کنند به امنیت کشور که ناشی از همین مجاهدت‌هاست. بعد در حالی که به مادر اشاره می‌کنند می‌گویند: اینها را همه می‌دانند اما نکته‌ مهم این است که: «پشت این مجاهدت، مجاهدت  این خانم است. این روحیه خیلی باارزش است. یک‌وقت یک‌نفر آنقدر بی‌تابی می‌کند که مانع بقیه می‌شود که کار او را دنبال کنند. اما رضایت مادر و پدر و بعد هم صبر او این فضا را ایجاد می‌کند. هرجا می‌روم، غالباً مادرها روحیه‌شان بهتر از پدرهاست. ما مردها نمی‌توانیم احساسات مادران را درک کنیم. مردها هم فرزندشان را دوست دارند اما مادر فرق می‌کند.» آلفرد حرف‌های رهبر را تایید می‌کند: «من رفتم معراج، جنازه رو که دیدم، شناختم. آخه برادرم خیلی درشت بود. از استخوناش شناختم. اما گفتند باید مادرش بیاد تایید کنه.» مادر از خاطراتش بیرون می‌آید: «پسرم قهرمان بود.» رهبر انقلاب دوباره رشته‌ سخن را دست می‌گیرند: «اقلیت مسیحی، هم ارامنه و هم آشوری، سربلند بیرون آمد در انقلاب و جنگ. به‌عنوان یک ایرانی وفادار عاقل بصیر شجاع.» مادر که کم‌کم از بهت اول جلسه درآمده می‌گوید: «در کرمانشاه، کنفرانس خبری گذاشتند. گفتم من بلد نیستم خوب فارسی حرف بزنم. گفتند اشکال ندارد. از همه هم بهتر حرف زدم. گفتم مسلمان و مسیحی باید دست در دست هم بدهیم و ایران را بسازیم. گفتم اسلحه بدهید بروم بجنگم.» آقا نگاهی می‌اندازند و می‌گویند: «اگر می‌دادند، می‌رفت‌ ها! روحیه‌شون قوی است...» صدای خنده، یخ جلسه را آب می‌کند. مادر ادامه می‌دهد: «از خدا می‌خواستم روزی ببینم صدام رو...» آنقدر مهربان است که حتی دلش نمی‌آید فعل جمله را بگوید. لحظه‌ای مکث می‌کند و با بغض می‌گوید: «دیدم. راحت شدم.» نمی‌گذارد اشکش بریزد. ادامه می‌دهد: «چون ما اهل جنگ نبودیم که. آمدند این کارها رو کردند...» رهبر حرف‌های مادر را تایید می‌کنند: «اینهای دیگر هم همین‌جوری می‌شوند. حاضر نیستند استقلال ما را تحمل کنند.» مادر به زبان آشوری چیزی به پسر می‌گوید و آلفرد با شک و تردید از رهبر می‌پرسد: «کیک خانگی می‌خورید؟» آقا که موافقت می‌کنند، گل از گل مادر می‌شکفد. معلوم است دستپخت خودش است. با خوشحالی به رهبر می‌گوید: «من می‌گویم یک کار بدهید به من که بروم برای مملکت خدمت کنم.» آقا با روی باز می‌گویند: «همین حرف شما، کار بزرگی است. یکی از کارهای انبیا «تبیین» بود. خیلی از مردم، راه را کج می‌روند، چون نمی‌دانند. اگر بیان وجود داشت، راه روشن می‌شود. همین خصوصیت این خانم و گفتن این حرف‌ها کار بزرگی است. خانم‌ها در جنگ کارهای بزرگی کردند. جبهه رفتند، پرستاری کردند، اما بیان از همه مهم‌تر است. همین حرف زدن شما، چه در کلیسا و چه بیرون و ابراز این روحیه کار خیلی مهمی است. ان‌شاءالله خدا به شما طول عمر بدهد و همین روحیه را حفظ کنید.» رهبر تکه کیکی می‌خورند و به اطرافیان می‌گویند: «خیلی کیک خوشمزه‌ای است، شماها نمی‌خورید؟» مادر و 2 فرزند با هم می‌گویند «نوش جان» سینی کیک می‌رود بین همراهان و دیگر بازنمی‌گردد. مادر می‌گوید: «میوه هم باید بخورید. آجیل هم باید بخورید.» بعد، خجالت‌زده می‌گوید: «خانه‌ام کوچک است...» آقا نمی‌گذارند شرمندگی‌اش ادامه پیدا کند: «دل باید بزرگ باشد. وقتی انسان هدف داشته باشد، هرجا باشد خوب است. هرکجا تو با منی من خوش‌دلم / ار بود در کنج چاهی منزلم.» روزنامه‌ مصاحبه‌ مادر را به رهبر می‌دهند. نگاهی می‌اندازند و می‌گویند برای چه تاریخی است؟ سال ۸۶ را که می‌شنوند، با حسرت می‌گویند: «چرا آنقدر قدیمی؟ کاش زودتر می‌آمدیم. شما می‌آمدید یا من می‌آمدم.» حرف‌ها می‌رسد به وضعیت مسیحیان ایران. آلفرد می‌گوید از بعد انقلاب، موضوع دین پررنگ شده و حالا حتی اسقف آشوری‌ها ایرانی است در حالی که قبلاً از عراق می‌آمده. اسقف ارمنی‌ها هم که از لبنان می‌آید. رهبر انقلاب به یاد اسقف فقید ارامنه، آرداک مانوکیان می‌افتند که از اول انقلاب با امام خمینی رحمه‌00‌الله علیه همراه بود. بعد هم کمی درباره‌ آشوری‌ها صحبت می‌کنند که به اعتقاد خودشان، قدیمی‌ترین مسیحی‌ها بعد از مسیحیان فلسطین (زادگاه حضرت عیسی علیه‌السلام) هستند. بحث به زبان آشوری و نزدیکی آن به عربی و عبری و حتی فارسی می‌کشد. آلفرد، میوه و آجیل روی میز را کنار می‌زند و پارچه‌ سوزن‌دوزی روی میز را نشان می‌دهد که به زبان آرامی روی آن نوشته شده: «ایدوخون هو بریخا» و می‌گوید یعنی «عید شما مبارک» آقا هم همین را به‌عنوان نشانه‌ شباهت زبانی می‌گیرند که «ایدوخون» به کلمه‌ «عید» نزدیک است و «بریخا» از جنس «برکت» است. وقت خداحافظی است و رهبر انقلاب هدیه‌ای به مادر شهید می‌دهند و می‌گویند: «ان‌شاءالله عیدتان مبارک باشد. شب خوبی بود.» مادر و فرزندان با هم می‌گویند: «برای ما که خیلی به‌یاد ماندنی بود.» آقا می‌گویند: «ما به مسلمان‌ها قرآن هدیه می‌دهیم. اگر می‌توانستم یک انجیل خوب پیدا کنم، می‌آوردم. این انجیل‌های الان، عموماً روایت هستند نه کلام وحی. البته یوحنا، لوقا، پتروس و... بزرگان مسیحیت هستند که بعضاً هم شهید شدند. اینها مسیحیت را به ایران و روم و... بردند. اگرنه مسیحیت برای شرق است. توی آنها پیغمبر و نایب پیغمبر هم بوده. حواریون جزء بزرگان دین هستند. در اسلام هرکس عصمت حضرت مسیح و حضرت مریم را منکر شود، از اسلام خارج است. احترام ما به مسیحیت اینگونه است. انجیل هم مثل قرآن و تورات از آسمان آمده. اما انجیل‌های فعلی، اینهایی که من خواندم، روایت است نه آن چیزی که از آسمان نازل شده. اگر آن را گیر می‌آوردیم، روی چشم‌مان می‌گذاشتیم.» آلبرت که تقریباً در تمام جلسه ساکت و سربه‌زیر بوده، حالا که می‌بیند رهبر انقلاب در حال خداحافظی هستند، می‌گوید: «دکتر احمدی‌نژاد آمده بود منزل ما. گفت چه چیزی لازم دارید؟ گفتم فقط سلامتی رهبر. همین که شما آمدید اینجا، برای ما یک دنیا ارزش دارد.» رهبر انقلاب جواب می‌دهند: «این روحیه‌های وفاداری خیلی ارزش دارد. بعضی‌ها فقط نگاه مادی دارند و فقط پول را می‌شناسند. اما اینها معنویات است.» آقا طبق معمول اجازه‌ مرخصی می‌گیرند. می‌ایستند و قبل از رفتن، به پسرها و نوه‌ها هم هدایایی می‌دهند که به پدرها برسانند. یکی از همراهان آرام می‌گوید: «خواهر شهید هم ارومیه است.» رهبر هدیه‌ای هم به مادر می‌دهند تا به دست دخترش برساند. بعد هم خداحافظی می‌کنند و می‌روند برای دیدار با خانواده‌ شهید مسیحی بعدی. داریم وسایل را جمع می‌کنیم که مادر انگار یاد قول اول ما می‌افتد. میوه‌ها و آجیل‌ها را به‌زور بین همراهان پخش می‌کند. هرچه می‌گوییم الان نوه‌ها از کلیسا می‌آیند و شما بدون وسیله می‌مانید، قبول نمی‌کند. می‌گوید: «اگر به من گفته بودند آقا می‌آیند، حتما گوسفند می‌گرفتم که جلوی پایشان قربانی کنم. اینها چه ارزشی دارد...».
 

بازار، امروز نیاز به برگزاری نمایشگاه‌های عرضه مستقیم کالای ویژه شب عید ندارد و در هیچ یک از کالاهایی که مورد نیاز مصرف‌کنندگان در روزهای پایانی سال و نوروز ۹۵ است، با کمبود روبه‌‌‌رو نیستیم که قرار باشد با عرضه مستقیم کالا، مایحتاج مردم را برطرف کنیم بنابراین نمایشگاه‌های بهاره نباید همچون سال‌های گذشته و در سطح قبلی برگزار شود. علی فاضلی، رئیس اتاق اصناف ایران در این‌باره افزود: در کلانشهرهایی همچون تهران، امسال فروش‌های فوق‌العاده و حراج‌ها، جایگزین برگزاری نمایشگاه‌های عرضه مستقیم کالا خواهد شد و قصد داریم تنظیم بازار را به دست اتحادیه‌های صنفی بسپاریم. وی تصریح کرد: واقعیت این است که در برخی شهرها افرادی هستند که با شرکت‌های واسطه‌ای و دلالی خود، جای اصناف را گرفته‌اند اما در عین حال اگر استانی، ضرورت برگزاری نمایشگاه را تشخیص دهد، با هماهنگی استاندار، اتاق اصناف و سازمان‌ صنعت، معدن و تجارت می‌تواند نمایشگاه برگزار کند اما در تهران بعید به نظر می‌رسد که این نمایشگاه‌ها برگزار شود. در همین حال نایب‌محمود شکری، رئیس اتاق اصناف ایران با بیان اینکه برگزاری نمایشگاه بهاره در تهران پنجاه، پنجاه است، گفت: این وضعیت در استان‌های مختلف هنوز مشخص نیست و تصمیم‌گیری در این‌باره بر عهده کارگروه‌های استانی گذاشته شده است. وی افزود: کارگروهی در هر استان متشکل از نمایندگان اتاق اصناف، استانداری و وزارت صنعت تشکیل می‌شود و به صورت جداگانه در این ارتباط تصمیم‌گیری می‌کند.
 

عضو کمیسیون انرژی مجلس شورای اسلامی با اعلام اینکه بنزین‌های وارداتی استاندارد یورو ۴ ندارد، گفت: بنزین‌های وارداتی حتی یورو ۲ هم نیست و تمام ادعاها خلاف واقع است. حجت‌الاسلام‌والمسلمین سیدمهدی موسوی‌نژاد در گفت‌وگو با تسنیم، به انتقاد از بنزین‌های وارداتی و رویکرد سازمان محیط‌زیست پرداخت و گفت: تمام ادعاهای مطرح‌شده مبنی بر بنزین‌های پتروشیمی و یورو 4 بودن بنزین‌های وارداتی خلاف واقع است. وی ادامه داد: متاسفانه مسؤولان ذی‌ربط و سازمان استاندارد که باید مدارکی دال بر استاندارد بودن بنزین‌های وارداتی را ارائه کنند به نمایندگان نداده‌اند. این نماینده مجلس شورای اسلامی با بیان اینکه یورو 4 بودن بنزین‌های وارداتی هنوز مشخص نیست، گفت: از طرق مختلف به اسنادی دست یافته‌ایم که نشان می‌دهد این بنزین‌ها حتی یورو 2 هم نیست. موسوی‌نژاد تصریح کرد: متاسفانه رفتارهایی که درباره بنزین‌های پتروشیمی صورت گرفت بازی سازمان محیط‌زیست بوده و نامناسب بوده است. وی اضافه کرد: گفته‌های خانم ابتکار درباره بنزین‌ها خلاف واقع است، چرا که مسؤولان ذی‌ربط در این‌باره کمیسیون‌های انرژی، اصل 90 و بهداشت و درمان گزارش‌های خود را ارائه داده‌اند. موسوی‌نژاد همچنین تصریح کرد: درخواست تحقیق و تفحص از سازمان حفاظت محیط‌زیست را در کمیسیون انرژی تصویب کردیم و هنوز در صحن علنی به تصویب نرسیده و امیدواریم با نظر مثبت مجلس این مهم انجام بگیرد. این عضو کمیسیون انرژی مجلس به گلایه از واردات بنزین به کشور پرداخت و  خاطرنشان کرد: دلیلی ندارد بخواهیم بنزینی وارد کنیم که از بنزین‌های داخلی نیز آلوده‌تر باشد. موسوی‌نژاد ورود بنزین‌های وارداتی را مورد نقد قرار داد و تاکید کرد: منطقی نیست ارز و دلارهای کشور را به‌خاطر ادعاهای واهی هدر بدهیم.

رکورد ارزانقیمت‌ترین نفت‌خام ایران هفته گذشته پس از 2 دهه شکسته شد و بهای هر بشکه نفت سنگین ایران در بازار کمتر از ۳۰ دلار معامله شد. در ادامه سقوط آزاد قیمت طلای سیاه در بازار جهانی، رکورد ارزان‌ترین قیمت برای نفت‌خام سبک و سنگین صادراتی ایران در طول 2 دهه گذشته تاکنون به ثبت رسید. مدیریت امور اوپک و ارتباط با مجامع انرژی وزارت نفت با انتشار گزارشی، اعلام کرد: قیمت نفت‌خام سبک ایران در هفته منتهی به
١٨ دسامبر (جمعه، ٢٧ آذرماه) 3 دلار و ٤٥ سنت برای هر بشکه کاهش یافت و به ٣٥ دلار و ١٩ سنت رسید. علاوه بر این، قیمت نفت‌خام سنگین ایران نیز با 3 دلار و ٦٦ سنت کاهش به ٢٩ دلار و 4 سنت برای هر بشکه رسید، این در حالی است که میانگین قیمت نفت‌خام سنگین ایران از ابتدای امسال تاکنون ٤٨ دلار و ٦٤ سنت بوده است. از سوی دیگر با وجود کاهش شدید قیمت نفت در بازار، متوسط قیمت نفت سبک ایران از ابتدای سال جاری تاکنون ٥٠ دلار و ٦٩ سنت بوده است. همزمان با کاهش شدید قیمت نفت سبک و سنگین صادراتی ایران در بازار، بهای اکثر شاخص‌های معتبر نفت جهان هفته گذشته با کاهش روبه‌رو شد. بر این اساس در این مدت قیمت سبد نفتی اوپک به ٣٢ دلار و ١٠ سنت برای هر بشکه رسید که نسبت به هفته گذشته، 3 دلار و ٧٣ سنت کاهش یافت؛ میانگین قیمت سبد نفتی اوپک، امسال تاکنون ٥٠ دلار و ٧ سنت بوده است. هر بشکه نفت‌خام دبلیو تی‌ای نیز در هفته منتهی به ١٨ دسامبر با یک دلار و ٢٤ سنت کاهش، ٣٥ دلار و ٧١ سنت برای هر بشکه معامله شد. قیمت نفت برنت نیز با یک دلار و ٧١ سنت کاهش به ٣٧  دلار و ١٤ سنت برای هر بشکه رسید؛ میانگین قیمت نفت برنت امسال تاکنون ٥٢ دلار و ٩٣ سنت بوده است. قیمت نفت‌خام شاخص دوبی و عمان نیز با 3 دلار و ٥٧ و سه دلار و ٥١ سنت کاهش به ترتیب به ٣٢ دلار و ٧٤ سنت برای هر بشکه رسید. در این هفته نیز مازاد عرضه نفت اجازه نداد روند نزولی قیمت‌های نفت‌خام متوقف شود. افزایش نرخ بهره آمریکا از سوی بانک مرکزی آمریکا سبب تقویت ارزش دلار شد و به ضعف بیشتر قیمت‌های نفت‌خام منجر شد. در عین حال لغو ممنوعیت صادرات نفت‌خام آمریکا نیز فشارهای نزولی بر قیمت‌های نفت‌خام را افزایش داد. علاوه بر آن اداره انرژی آمریکا اعلام کرد که ذخیره‌سازی نفت‌خام افزایش یافته است. انتشار این ارقام توانست به کاهش قیمت‌های نفت‌خام کمک کند. در این وضع برخی تحلیلگران بین‌المللی معتقدند که اگر ظرفیت مخزن‌هایی که برای ذخیره‌سازی نفت استفاده می‌شوند تکمیل شود، ممکن است قیمت‌های نفت‌خام به  ٢٠ دلار به ازای هر بشکه کاهش یابد.

مرتضی اسماعیل‌دوست: فیلم «پی 22» نمایانگر بخشی از دلاورمردی‌های ایثارگران دفاع‌مقدس است و این بار عرصه دریا، جولانگاه روایتی از رشادت، ایثار و پایمردی بوده است. به بهانه اکران فیلم «پی 22» با حسین قاسمی‌جامی، نویسنده و کارگردان این اثر به گفت‌وگو نشستم تا بیشتر از حماسه ناو جوشن کبیر بدانیم و مردانی که شکوه این سرزمین را زنده نگاه داشتند.
  از ایده اولیه و مراحل ساخت فیلم «پی 22» شروع کنیم که چگونه در ذهن‌تان شکل گرفت.
در انتهای سال 1391 مجموعه مستندی از طرف نیروی دریایی درباره 5 تن از شهدای شاخص به بنیاد شهید سفارش داده شد که یکی از آنها درباره شهید محمدی، فرمانده ناوچه جوشن بود. برای ساخت این مستندها، تحقیقات خود را شروع کردم که در نهایت ساخته شد و مورد توجه مسؤولان مربوطه قرار گرفت. طی مرحله پژوهش این مستند با یکی از بازماندگان ناوچه جوشن برخورد کردم که خاطره جالبی از آن حادثه داشت و مقدمه‌ای برای ساخت فیلم «پی 22» شد.
 فیلم «پی 22» اشاره به تهاجم آمریکایی‌ها در تاریخ 29 فروردین سال 1367 به ناوچه جوشن دارد. طی مراحل نوشتن فیلمنامه چه تغییراتی در طراحی اولیه روی داد؟
ایده اولیه‌ای که سراغش رفته بودم و بعدها دچار تغییراتی شد، درباره فردی بود که بعد از سقوط ناوچه، 3 روز معلق روی آب مانده بود. موضوع  قابل توجهی بود که مرا تشویق برای نگارش فیلمنامه می‌کرد.
 در واقع تنهایی انسان در فضایی دریایی و مقاومت برای زنده ماندن می‌توانست بار دراماتیزه مناسبی برای پرداخت اثری سینمایی باشد.
همین‌طور است. لحظه‌های خاصی که در آن روزها بر او در شرایط تنهایی گذشت و استقامتی که نشان داد برایم جالب بود. در فیلم «پی 22» ایفاگر این نقش هادی ساعی است. لحظات بسیاری را فیلمبرداری کردیم اما با توجه به تغییراتی که در فیلمنامه وجود داشت و داستانک‌هایی که اضافه شد، فرصت ارائه همه آن سکانس‌ها پیش نیامد و بخش‌های مربوط به برخی صحنه‌ها در تدوین کوتاه شد.
 لوکیشن فیلم «پی 22» در کجا قرار داشت و مرحله فیلمبرداری در چند جلسه صورت گرفت؟
فیلمبرداری ما حدود 40 جلسه طول کشید و بخشی زیادی از آن در شهر انزلی انجام شد و دلیل این مساله به خاطر وجود ناوی مشابه با جوشن بود که اتفاقا همان نام را هم داشت. به هر حال با توجه به نظامی بودن پایگاه جنوب در بندرعباس و با توجه به تنش‌های موجود در منطقه در آن زمان، امکان اینکه به طور کامل در جنوب کار کنیم، وجود نداشت. از این جهت سکانس‌های اصلی را در شمال گرفتیم.
 انتخاب بازیگران بویژه هادی ساعی که برای نخستین بار بازیگری را تجربه می‌کرد، براساس چه فرآیندی صورت گرفت؟
ما در بازیگران سینمای ایران فردی را که بخواهد ویژگی‌های ورزیده و چابک هادی ساعی را داشته باشد، نداشتیم و در این فیلم نیاز به اجرای صحنه‌های اکشن زیادی بود. از طرفی دنبال چهره‌ای بودیم که در عین مردمی بودن، سابقه سینمایی نداشته باشد و این انتخاب براساس تصمیمی گروهی گرفته شد. من به شباهت آدم‌ها با کاراکترشان در ساخت فیلمی سینمایی خیلی اعتقاد دارم و به نظرم امین حیایی هم انتخاب بسیار درستی برای این فیلم بوده است که در شرایط سخت فیلمبرداری با ما همکاری خیلی خوبی داشت.
 در سینمای ایران جز چند فیلم ساخته شده توسط محمد بزرگ‌نیا مانند «جنگ نفتکش‌ها»، فیلمسازان علاقه چندانی برای ساخت آثاری دریایی نشان ندادند و بسیاری از داستان‌ها با توجه به دردسرهای کمتر در فضای آپارتمانی شکل گرفت. شما واهمه‌ای از مواجهه با معضلات ساخت فیلم در شرایط سخت نداشتید؟
من همچون نیرویی نظامی در انواع حوزه‌های زمینی و هوایی کار کرده بودم و تنها در بخش دریایی مانده بود که به وقوع پیوست! واقعیتش این است روحیه‌ام به گونه‌ای است که دنبال تجربه‌های تازه و کارهای دشوار هستم، مثلا در سفر ترجیح می‌دهم وارد جاده‌ای فرعی شوم که تجربه متفاوتی را در بردارد.
 البته این تجربه‌گرایی چندان در فرم و روایت آثارتان وجود ندارد.
فیلم «زمزمه بودا» را که در ایران اکران نشد، براساس نگاه و فرمی کاملا تجربی که شما اشاره دارید، ساختم که در جشنواره‌های خارجی بسیاری شرکت کرد. همچنین فیلم «به بادبادک‌ها شلیک نکنید» با موضوع کودکان غزه هم در سینمایی خارج از قواعد تجاری می‌گنجد. من دنبال مسیرهای تازه‌ای در زندگی هستم و اصولا پرواز کردن را دوست دارم.
 محدودیت‌های فنی و امکانات ساخت مانع از اجرای کامل طرح اولیه فیلم «پی 22» نشد؟
ناوچه جوشن واقعی به همین شکلی است که در فیلم «پی 22» وجود دارد. اما شاید ما نتوانستیم با توجه به امکانات محدود، تهاجم آمریکایی‌ها را به درستی نشان دهیم. این مساله تا بخش زیادی مرتبط با تجربه اندک ما در بخش جلوه‌های ویژه است.
 مرتصی غفوری، فیلمبردار برجسته‌ای است. علاقه‌مند نبودید با توجه به قابلیت‌های ایشان و فضای روایی داستان، بخش فیلمبرداری زیر آب را گسترش داده و با استفاده از جلوه‌های ویژه و بصری، اثر خارق‌العاده‌ای را در سینمای ایران به ثبت برسانید؟
در طرح اولیه چنین رویه‌ای داشتیم اما در عمل زمان کمی از فیلم در زیر آب فیلمبرداری شد. البته بخش مهمی از مساله ما در این فیلم، نشان دادن استقامت و پایداری مردان بزرگ واقعه جوشن بود که به درستی منعکس شد.
 رشادت‌های مردان ایثارگر نیروی دریایی در کنار درنده‌خویی غربی‌ها، ظرفیت باروری اثر مهیج و دراماتیزه‌ای مانند «کاپیتان فیلیپس» را می‌توانست فراهم کند.
کاملا همین‌طور است اما با توجه به همه حمایت‌هایی که برای ساخت فیلم «پی 22» شد، باز هم محدودیت‌های زیادی برای تولید داشتیم. من حتی برای طراحی برخی سکانس‌های اکشن از هادی ساعی کمک می‌گرفتم! به همین دلایل فیلم نمی‌تواند با آثار بزرگ رقابت کند. اگر ما بودجه بالایی داشتیم قطعا در همه زمینه‌ها می‌توانستیم موفق‌تر باشیم، با این حال من فیلم «پی 22» را خیلی می‌پسندم.
 فیلم «پی 22» پس از حدود 2 سال از زمان تولید به اکران درآمد. از سویی برخورد نامناسبی با فیلم در جشنواره فیلم فجر صورت گرفت و از طرفی در زمانی نامناسب روی پرده رفته است. فکر می‌کنید دلیل این مسائل چه است و برای سازندگان اثر حضور در جشنواره فیلم فجر تا چه حد مهم بوده که منجر به عدم اکران آن در این فاصله شده است؟
یکی از دلایلی که به شکلی فشرده کار را به انجام رساندیم، برای حضور در جشنواره فیلم فجر سال 92 بود که پس از اتمام فیلمبرداری به سرعت مونتاژ اولیه‌ای صورت گرفت تا به جشنواره برسد و از این بابت فرصت چندانی برای جلوه‌های ویژه نماند. منتهی به دلیل اینکه در آن سال اولین جشنواره‌ای بود که دولت جدید اجرا می‌کرد، خیلی سخت با فیلم‌ها برخورد کردند و فیلم «پی 22» هم قربانی این مساله شد. بعد از آن باز یک سال برای جشنواره سال 93 صبر کردیم و اقدام به اکران فیلم نکردیم اما هنگامی که برای جشنواره فرستادیم اعلام کردند با توجه به اینکه این فیلم در سال گذشته ارائه شده بود، امکان شرکت نخواهد داشت!
 نگاهی سیاسی هم در این میان نقش داشته است؟
بعدها به صورت غیررسمی و جسته و گریخته شنیدم دلیل این نوع برخورد با فیلم «پی 22» مرتبط با مسائل سیاسی بوده است. البته در همان زمان این حس را داشتم که با توجه به اینکه می‌خواستند فضا را برای مذاکرات هسته‌ای آماده کنند و به بهانه پروژه سلام بر آمریکا! خیلی علاقه‌مند نبودند فیلم ما را در جشنواره نمایش دهند. شاید وجود فیلمی ضدآمریکایی در رویدادی بین‌المللی چندان به لحاظ سیاسی خوشایند نبود!
  پس شما هم گرفتار بر جام شدید!
فکر می‌کنم چنین مساله‌ای بوده است البته دیگر از آن زمان گذشته است و چندان به آن فکر نمی‌کنم. به نظرم وجود فیلم «پی22» با وجود همه اشکالاتی که می‌تواند داشته باشد، در سینمای ایران لازم و ضروری است. متاسفانه مشکلات بسیاری در این سینماست و بسیاری از موضوعات نادیده گرفته می‌شود.
 شما که سال‌ها در سینمای دفاع‌مقدس فعالیت داشته‌اید، دلیل عدم توجه لازم سینمای ایران به اینگونه آثار را در چه می‌دانید؟
ببینید من خودم را فیلمساز دفاع‌مقدسی می‌دانم که همچنان با همه سختی‌ها دوست دارم در این زمینه کار کنم. فیلمسازی من از سال 1361 در واحد فرهنگی منطقه 10 سپاه شروع شد که حاتمی‌کیا هم در آن حضور داشت که با دوربین‌های Canon 1014 به جبهه می‌رفتیم و فیلم تهیه می‌کردیم. بعدها همین‌گونه رشد کردم و فیلم‌ها و سریال‌های دفاع‌مقدسی زیادی ساختم. اما آدم وقتی اینگونه برخوردها را می‌بیند سرخورده می‌شود. مگر الان چند فیلمساز دفاع‌مقدسی وجود دارد که اینگونه برخورد می‌کنند؟ تنها حاتمی‌کیا به شکلی جدی در این عرصه مانده است. متاسفانه مسائل سختی در این سینما وجود دارد و خیلی از مسؤولان سینمایی حرف‌های بسیاری در زمینه سینمای دفاع‌مقدس می‌زنند اما وقتی پای عمل به میان می‌آید همه فراموش می‌شود.
 همین سرخوردگی‌ها منجر به تغییر رویه شما در مقطعی از فیلمسازی و ساخت آثاری کمدی و تجاری مانند «خروس بی‌محل» و «پیتزا مخلوط» شد؟
ساخت فیلم‌های «خروس بی‌محل» و «پیتزا مخلوط» به نوعی لجبازی با رفتاری بود که با من هنگام ساخت سریال شهید بابایی انجام شد.
 در زمان ساخت سریال «شوق پرواز» ناگهان اعلام کردید می‌خواهید در سینما فعالیت کنید و بدون دلیل مشخص از آن پروژه کناره‌گیری کردید!
بله، در هنگام ساخت سریال شهید بابایی کار به جایی رسید که با وجود علاقه‌ای که داشتم، مجبور شدم کنار بکشم و به سینما رفتم اما علت دارد. ببینید! من 8 سال پای سریال «شوق پرواز» مانده و حتی بخش‌هایی از آن را فیلمبرداری هم کرده بودم. در آن زمان آقای مجیدی هم مشاور کار شده بود و به دلیل شرایطی که پیش آمده بود با ایشان صحبت کردم که از ادامه همکاری انصراف بدهم. در واقع شرایطی رقم خورده بود و فیلمنامه چنان تغییری یافته بود که من دیگر چندان علاقه‌مند به ساخت آن نبودم!
 البته آقای یدالله صمدی سریال پُرمخاطب و قابل توجهی از «شوق پرواز» درآورد.
بله! من سریال را دیدم که زحمت کشیدند اما آن فیلمنامه‌ای که من در نظر داشتم بسازم، نبود و با حضور آقای فرهاد توحیدی، فیلمنامه تغییراتی یافته بود که با تصور ذهنی من خیلی فاصله داشت.
 اگر شما آن را می‌ساختید چه تغییراتی در داستان و روایت صورت می‌دادید و از نگاه شما شهید بابایی چه مشخصات برجسته‌ای می‌یافت؟
تصور من از شهید بابایی چیز دیگری بود و اگر من آن سریال را می‌ساختم، شخصیت متمایزی را نشان می‌دادم. من درباره شهید بابایی خیلی تحقیق کرده بودم و او را در آسمان می‌شناختم. برای همین قطعا اگر می‌خواستم سریال «شوق پرواز» را بسازم، به نبردهای هوایی و دلاوری‌های او بیشتر می‌پرداختم. اما در نگاه آقای صمدی مسائل خانوادگی ارجحیت بیشتری یافت، به نحوی که حتی می‌توانستیم به جای آن شهید، هر کاراکتر دیگری را هم در قالب ارائه شده تصور کنیم. این نقدی است که من به‌عنوان یک مخاطب نسبت به آن سریال دارم و با توجه به اینکه می‌دانستم شهید بابایی چه شخصیت برجسته و ویژه‌ای است وقتی می‌دیدم که در این سریال کمتر به رشادت‌های او پرداخته می‌شود، افسوس می‌خوردم!
 همچنان هم راز کناره‌گیری خود را از سریال «شوق پرواز» به تمامی اعلام نمی‌کنید!
الان خیلی حرف‌ها را نمی‌شود زد، چون برخی عوامل در سینما حضور دارند و زحمت می‌کشند. خیلی کلی بگویم طوری شده بود که خودم به شکلی محترمانه اعلام انصراف کنم! آن دوران حالم بد شده بود که چرا چنین اتفاقی افتاد. از طرفی دوست نداشتم دنبال حاشیه و جنجال رسانه‌ای باشم و به دنبال آن بودم در آن شرایط سخت کار کنم و حتی فیلمی مثل «پیتزا مخلوط» بسازم.
 همین تن ندادن به حاشیه‌ها موجب شد مانند برخی‌ها مورد توجه رسانه‌ها قرار نگیرید! و با وجودی که سال‌های بسیاری در سینمای دفاع‌مقدس فعالیت داشته‌اید اما خیلی‌ها شما را تنها به‌عنوان کارگردان فیلم «پیتزا مخلوط»  بشناسند!
خیلی علاقه‌مند به رسانه‌ای شدن نیستم و شاید اولین بار باشد که چنین مصاحبه مفصلی را انجام می‌دهم، چرا که دوست دارم بیشتر کار کنم. خیلی‌ها شاید ندانند که برخی فیلم‌ها را من ساخته‌ام و بعد از توضیحاتی متوجه این مساله می‌شوند. کلا دنبال سر و صدا نبودم و حتی در آن شرایط رخ داده برای سریال «شوق پرواز» هم نمی‌خواستم جنجالی به پا کنم تا مثلا چهره شوم. هیچ وقت در فکر خودنمایی نبودم و به دنبال امکانات خبری برخی دوستان هم نیستم و این برمی‌گردد به فضایی که از جبهه آموختم.
 «تا مرز دیدار»، اولین اثر سینمایی بلندتان با نقش‌آفرینی مجید مجیدی محسوب می‌شود که چندان در رسانه‌ها به آن پرداخته نشده است. درباره این فیلم و دغدغه‌های ساخت آن بگویید.
فیلم «تا مرز دیدار» خاطره ماندگاری را برایم رقم زد، چرا که حضرت آقا آن فیلم را در تلویزیون دیده بود و ما در جلسه‌ای خصوصی خدمت ایشان رفتیم که فیلم را مورد تقدیر قرار دادند و قرآن امضاشده‌ای هم به من اهدا کردند. ایشان جمله‌ای در آن جلسه فرمودند که در موسسه شاهد قاب گرفته شده است و در آن اظهار خرسندی از ورود تازه‌نفس‌های فیلمسازی در عرصه دفاع‌مقدس داشتند. این نوع برخورد برای من در ابتدای فیلمسازی خیلی مناسب و ارزنده بود. در همان مرحله بود که ساخت سریالی چون «سیمرغ» درباره شهیدان شیرودی و کشوری شکل گرفت.
 سریال «سیمرغ» به‌عنوان یکی از آثار پُرمخاطب شما محسوب می‌شود. از حال و هوای آن کار بگویید و اینکه از روند ساخت آن راضی هستید؟
قطعا همین‌طور است. من در سریال «سیمرغ» سعی کردم تا حد بسیاری به فضاهای واقعی نزدیک شوم و به شکلی کاملا جزئی به اتفاقات پرداختم. سریال «سیمرغ» به دور از هرگونه شعاری ساخته شد و مورد توجه مخاطبان بسیاری بود. به نظرم علت ماندگاری «سیمرغ» این بوده که در آن شخصیت‌ها به شکلی باورپذیر درآمدند که در شرایط بحرانی تصمیمات بزرگی می‌گیرند. این افراد آسمانی وقتی در حال پرواز بودند سودای شهادت داشتند. همان طور که وقتی سربازی در تنهایی ناو به سر می‌برد، تنها به وجه فیزیکی آن فکر نمی‌کند و آنجا را بخشی از روح خود می‌پندارد و این ارزش افزوده‌ای است که مردان بزرگ به فضا و موقعیت‌ها می‌بخشند.
 در آثار شما توجه به داستان‌های کودکانه هم نقش برجسته‌ای دارد.
بله! الان هم فیلمنامه‌ای با نام «مدار 33» دارم که اگر شرایط ساخت آن فراهم شود، تکمیل کننده سه‌گانه‌ام درباره کودکان آواره جنگی خواهد بود، چرا که پیش از این فیلم «زمزمه بودا» را برای بچه‌های آواره افغانی و فیلم «به بادبادک‌ها شلیک نکنید» را درباره کودکان فلسطینی ساخته بودم و دوست دارم در اثر آینده‌ام اشاره‌ای به کودکان آواره سوری و عراقی هم داشته باشم.
 فکر می‌کنید تماشای فیلم «پی 22» می‌تواند یادآور شکوه ایثار مردانی دریایی برای نسل جوان ما باشد؟
من فیلم‌ها را همچون روضه‌ای در نظر می‌گیرم که وقتی پایش می‌نشینیم، زنگار وجود آدمی را پاک می‌کند. من در فیلم «پی 22» سعی کردم شهامت مردان گرانقدر دفاع‌مقدس را به نسل جدید یادآوری کنم. خیلی از بچه‌های ما براحتی در بزرگراه‌هایی که به نام شهیدان است گذر می‌کنند و چندان توجهی ندارند اما به نظرم فیلم «پی 22» می‌تواند کاتالیزور خوبی برای پیگیری زندگی این بزرگان در چرخه زندگی افراد باشد. این یک سرچشمه‌ای برای رسیدن به آگاهی است و این فیلم می‌تواند شتاب‌دهنده تفکر مردم برای پیگیری زندگی شهیدان باشد. شعار نیروی دریایی این است که «راه ما راه حسین است» و این نوع نگاه باعث می‌شود با تمام اعتقاد در برابر دشمنی با تمام امکانات بایستیم. قطعا «پی 22» نمی‌تواند به تمامی بازگوکننده عظمت استقامت مردان ناوچه جوشن باشد، چرا که حادثه جوشن چنان بزرگ بود که با وجودی که آن ناوچه زیر آب رفت اما دشمن پس از آن دیگر جرات حضور نیافت. البته باور قلبی من این است که حریم دریایی ما را مزار شهدایی که زیر آب قرار دارند نگهبانی می‌کند.

رئیس کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس شورای اسلامی در نامه‌ای خطاب به رئیس کمیسیون سیاست خارجی پارلمان اروپایی و همتایان خود در مجالس کشورهای فرانسه، انگلیس، آلمان، روسیه و چین، ضمن انتقاد از مصوبه اخیر کنگره آمریکا موسوم به «قانون برنامه لغو روادید آمریکا» این اقدام را مغایر با تعهدات دولت این کشور در مذاکرات مربوط به انعقاد برجام دانست. به گزارش «وطن امروز» در بخشی از نامه بروجردی آمده است: قانون مزبور در صورت اجرا، تاثیری منفی بر عادی‌سازی روند تجارت و مبادلات اقتصادی با ایران از جمله از طریق منصرف کردن سرمایه‌گذاران خارجی و تجاری که مایلند به ایران سفر کنند بر جای خواهد گذاشت. این قانون با هدف خنثی‌سازی منافع بالقوه‌ای که ایران باید در نتیجه لغو تحریم‌ها به موجب برجام از آن بهره‌مند شود تدوین شده است و از این رو با تعهدات آمریکا بر اثر برجام در تناقض است. از این گذشته قانون مورد نظر همانگونه که ایران برداشت می‌کند دارای نقص است، چرا که سوابق بلندمدت و نیز اقدامات اخیر ایران در مقابله صادقانه با خطر تروریسم در منطقه را نادیده می‌گیرد. این نامه خاطرنشان می‌کند: برنامه لغو روادید آمریکا و نیز قانون جلوگیری از سفر توریست‌ها به این کشور مربوط به سال 2015 به مثابه ضربه‌ای مخرب به اجرای برجام از طریق نقض شکل و روح برجام بوده و سوالاتی جدی را درباره تمایل آمریکا برای احترام به تعهداتش به موجب این قرارداد ایجاد می‌کند. از آنچه گفته شد و بر مبنای این واقعیت که قانون یادشده در واقع شهروندان شما را نیز هدف قرار می‌دهد و مقررات سازمان تجارت جهانی را نیز تضعیف می‌کند، از جنابعالی درخواست می‌کنم تمام تلاش خود را برای مقابله با این تصمیم دولت آمریکا و تمکین در برابر تعهداتش به موجب برجام به کار گیرید.
 

رئیس مجلس شورای اسلامی با بیان اینکه طرف مقابل در روند اجرای برجام به دنبال شیطنت است، به اقدام اخیر نمایندگان آمریکا برای بلوکه کردن اموال ایران واکنش نشان داد و گفت این اقدام آمریکایی‌ها سرقت اموال مردم ایران است.
علی لاریجانی در دومین همایش قضات دادسرای عمومی و انقلاب تهران با اشاره به شرایط داخلی، منطقه‌ای و بین‌المللی اظهار کرد: این شرایط اقتضا دارد که رفتار ما آداب دیگری داشته باشد. ما از نظر بین‌المللی درگیر مساله اتمی بودیم و مسائل حقوق بشر و مشکلات دیگری برای ما به وجود آورده بودند که با تلاش آگاهانه و همراه با دقت، مسیر هسته‌ای وارد مرحله دیگری شد و از بازی که آنها 12 سال در آورده بودند وارد شرایط جدیدی شدیم. به گزارش ایسنا، وی با اشاره به توافق برجام نیز گفت: سند اخیر منافع ملی را از جهاتی تامین می‌کند؛ هم دانش هسته‌ای باقی می‌ماند، هم راه برای تحقیق و توسعه هست و هم تحریم‌ها برداشته می‌شود. این اهداف کلان در سند وجود دارد اما طبیعتا شیطنت غربی‌ها پایان نمی‌پذیرد و آنها در اجرای برجام هم دنبال شیطنت هستند. لاریجانی با بیان اینکه غربی‌ها اقداماتی انجام داده‌اند که با روح برجام سازگار نیست، گفت: ما باید مراقب باشیم که در اجرا آنها راه دیگری نروند. اخیرا آنها نامه‌ای نوشتند که به خاطر دعاوی من‌درآوردی اموال ایران را بلوکه کنند که این نوعی سرقت است که ما باید در ایران برای تلافی آن بیندیشیم. اما اینها نشان می‌دهد چالش‌های بین‌المللی ما هنوز وجود دارد و مسائل بین‌المللی جنس داغ دارد و باید به آن توجه جدی صورت گیرد. رئیس مجلس شورای اسلامی با اشاره به شرایط منطقه نیز خاطرنشان کرد: هیچ وقت منطقه اینقدر آشفته نبوده است. اکثر کشورهای اسلامی درگیر هستند و جدا از خصومت‌ها و رقابت‌های کودکانه در منطقه باید به پدیده تروریسم توجه کرد که هم از نظر کمی و هم از نظر کیفی رشد کرده و ناامنی را در منطقه به اوج رسانده است. لاریجانی ادامه داد: ما شاهد گروه متحجری هستیم که هم آبروی اسلام را می‌برد و هم برای امت اسلامی ناامنی به وجود می‌آورد. ایران در سال‌های گذشته با پدیده تروریسم بهترین مبارزه را انجام داده، ما در عراق و سوریه مقابل تروریست‌ها ایستادیم.