مشاور رئیس سازمان حفاظت محیط زیست کشور گفت: اوضاع کنونی دشت میناب نتیجه نابخردی‌ها در حوزه مدیریت است.  اسماعیل کهرم در گفت‌وگو با مهر با اشاره به مشکلات پیش آمده در دشت میناب، اظهار داشت: انتقال بین حوضه‌ای آب در نقاط مختلف کشور موجب مشکلات فراوانی شده است.  کهرم با بیان این مطلب که پیش از اجرای طرح‌های انتقال آب حوضه به حوضه، باید مطالعات زیست‌محیطی دقیقی صورت گیرد، افزود: متاسفانه زیست بوم مناطق مختلف کشور در طرح‌های انتقال آب آسیب جدی دیده است.  وی خشک شدن زاینده‌رود و بسیاری از تالاب‌های ایران را نتیجه بی‌توجهی به ملاحظات زیست‌محیطی در انتقال آب و احداث سد عنوان کرد و اظهار داشت: زیباترین تالاب‌های ایران که در کنوانسیون رامسر که معاهده‌ای بین‌المللی در راستای حفظ و نگهداری تالاب‌ها و پرندگان مهاجر است به ثبت رسیده‌اند به خاطر بی‌توجهی و رعایت نکردن مسائل زیست محیطی خشک شدند.  مشاور رئیس سازمان حفاظت محیط زیست کشور تخریب محیط زیست را ناشی از مطالعه نکردن و مدیریت نادرست دانست و با تشریح اوضاع دریاچه ارومیه، گفت: متاسفانه تخریب طبیعت نتیجه امور نادرستی است که به دست بشر رخ می‌دهد.  کهرم در ادامه با بیان این مطلب که ما حق نداریم برای توسعه یک شهر، شهر دیگری را نابود کنیم، به بازدید خود از فجایع زیست‌محیطی و نشست‌های زمین در دشت میناب اشاره کرد و اظهار داشت: شهرستان میناب قربانی توسعه بندرعباس شده است.  وی عشق، علاقه و غیرت مردم میناب و تشکل‌های مردمی فعال در حوزه محیط‌زیست در این شهرستان برای حفظ آب و خاک، محیط زیست و طبیعت میناب را ستودنی دانست و گفت: یقین دارم همت مردم میناب برای حفظ محیط زیست، مسؤولان استان و کشور را مجبور به چاره‌اندیشی برای رفع بحران موجود در میناب می‌کند.  فعال پیشکسوت محیط زیست حضور مسؤولان میناب در کنار فعالان محیط زیست در این شهرستان را نشانه موفقیت تشکل‌های مردم‌نهاد در میناب بیان کرد و افزود: همراهی نخبگان و مقامات محلی با تشکل مردمی نگاهبانان جلگه میناب نشان از وفاق مینابی‌ها برای حفظ طبیعت میناب زیبا دارد.  مشاور رئیس سازمان حفاظت محیط زیست کشور در بخش دیگری از سخنان خود با بیان اینکه بحران فرونشست زمین و فجایع محیط زیستی میناب را باید ملی کرد، افزود: فعالان رسانه‌ای باید به گونه‌ای آگاهی بخشی کنند که برای انتقال آب میناب به خارج از این شهرستان یک تصمیم مناسب اتخاذ شود تا در نقطه‌ای دیگر این قصه تلخ تکرار نشود.  وی نخلستان‌ها و باغ‌های خشک شده در میناب را موجب تاثر دانست و با اشاره به فرونشست زمین در بخش اعظم دشت میناب، اظهار داشت: ادامه این وضع خطرات زیادی برای مردم و ساکنان میناب به همراه دارد.  کهرم اوضاع کنونی دشت میناب را نتیجه نابخردی‌ها در حوزه مدیریتی عنوان کرد و گفت: برای رفع بحران میناب تا آنجا که توان دارم موضوع نشست زمین در این شهرستان را از طریق رسانه‌ها در مرکز کشور به صورت ملی پیگیری می‌کنم. وی گفت: گوش‌های کر و ناشنوا را با همراهی و همت مردم میناب باز می‌کنیم.  پروفسور کهرم، بوم‌شناس، فعال پیشکسوت محیط زیست و مشاور رئیس سازمان حفاظت محیط زیست است که برای شرکت در همایشی محیط زیستی و برای تشریح ابعاد بحران آب و فاجعه نشست زمین در میناب به این شهرستان سفر کرده است.
 دشت میناب اسیر فروچاله‌ها
بنا به این گزارش، خشکسالی ۱۷ ساله و کمبود آب‌های سطحی سبب پیدایش پدیده خطرناک فروچاله‌های عظیمی در سطح دشت میناب شده، چرا که کمبود آب‌های سطحی باعث شده متولیان تامین آب استان سراغ استخراج آب‌های زیرزمینی بروند. این اقدام علاوه بر کاهش شدید ذخایر آب زیر سطحی باعث فشرده شدن لایه‌های خاک، پایین رفتن سطح ایستابی آب‌های زیرزمینی و در نتیجه پیدایش پدیده خطرناک فروچاله‌ها در سطح دشت میناب شده است.

اهمیت عملیات بیت‌المقدس  در 8 سال دفاع‌مقدس اثبات شده است
مراسم تجلیل از رزمندگان عملیات بیت‌المقدس در مخابرات گلستان برگزار شد. در این مراسم که به مناسبت سالروز فتح خرمشهر با حضور نوریان مشاور استاندار گلستان در امور ایثارگران، سرهنگ قلی‌پور از رزمندگان و راوی دفاع‌مقدس، شهمرادی مدیرعامل و معاون و مدیران مخابرات گلستان، همچنین کارکنان مخابرات که در این عملیات حضور داشته‌اند برگزار شد، ابتدا شهمرادی با اشاره به سخن امام راحل(ره) که فرمود «خرمشهر را خدا آزاد کرد» گفت: عنایت و نگاه خداوند به امورات موجب پیروزی قطعی آنهاست. وی عملیات بیت‌المقدس را فتح‌الفتوح خواند و اهمیت این عملیات در 8 سال دفاع‌مقدس را برهمه اثبات شده دانست. همچنین سرهنگ قلی‌پور از رزمندگان و راویان دفاع‌مقدس با تشریح وضعیت روزهای قبل از آزادسازی خرمشهر گفت: در دفاع‌مقدس ناگفته‌های زیادی وجود دارد. وی فتح خرمشهر را از ابعاد مهمی قابل تامل دانست و گفت: مقاومت و ایستادگی مردم و رزمندگان از نقاط عطف این جهاد است.


حفاری و تکمیل 30 حلقه چاه نفت و گاز در 2 ماه نخست سال
تلاشگران عرصه صنعت حفاری در شرکت ملی حفاری ایران در 2 ماه نخست سال جاری موفق به حفاری و تکمیل 30 حلقه چاه‌ نفت و گاز در مناطق خشکی و دریایی کشور شدند. معاون مدیرعامل این شرکت در عملیات حفاری در توضیح بیشتر در این باره اظهار کرد: از این تعداد چاه 15 حلقه توسعه‌ای توصیفی و 15 حلقه تعمیری تکمیلی بوده است. حمیدرضا خوشایند افزود: از این چاه‌ها 17 حلقه در گستره عملیاتی شرکت ملی مناطق نفتخیز جنوب، 2 حلقه در شرکت نفت فلات قاره، 9 حلقه در پروژه‌های مربوط به شرکت مهندسی و توسعه نفت و 2 حلقه در قالب پروژه‌ای حفاری شد. وی با بیان اینکه در این مدت 75 دستگاه حفاری خشکی و دریایی شرکت در مدار عملیات قرار داشتند، گفت: متراژ حفاری از ابتدای فروردین تا پایان اردیبهشت‌ماه 53 هزار و 669 متر به ثبت رسید.

مدیر کارخانه تولید کود آلی شهرداری اصفهان از اجرای طرح اصلاح و توسعه خطوط پردازش پسماند ‌تر در این کارخانه به منظور ساده و راحت‌تر کردن کار برای نیروی انسانی و همچنین افزایش بهره‌وری در این کارخانه خبر داد.  به گزارش اداره ارتباطات رسانه‌ای شهرداری اصفهان، مجید قاسمی با بیان اینکه این طرح تا دی‌ماه امسال روی 4 خط پردازش مواد اجرایی می‌شود، اظهار کرد: در این طرح، طول نوارهای نقاله افزایش و سرعت عبور پسماندها از روی نوارها جهت جداسازی بهتر، کاهش پیدا می‌کند. وی ادامه داد: هر میزان جداسازی مواد در شرایط بهتری انجام شود، بهره‌وری کار افزایش پیدا می‌کند. وی افزود: همزمان با اجرای طرح اصلاح و پردازش خطوط پسماندها، طرح تصفیه پساب انسانی و صنعتی این کارخانه در راستای اجرای طرح‌های زیست‌محیطی اجرا می‌شود.  وی میزان تولید پساب انسانی را حدود 10 مترمکعب در روز و پساب صنعتی این کارخانه را حدود 15 تا 20 مترمکعب در روز اعلام کرد و گفت: با اجرای این طرح می‌توان از آب تصفیه شده برای آبیاری فضای سبز استفاده کرد.

سند تحول بنیادین بانک قوامین با بهره‌مندی از متخصصان و همفکری مدیران در تمام لایه‌های سازمانی و صرف ساعت‌ها کار کارشناسی تدوین شده و اکنون به مرحله عملیاتی رسیده که باید در این نقطه عطف همه دست در دست هم به بهترین نحو ممکن مرحله عملیاتی سند را آغاز کنیم تا بتوانیم انتظار بهترین ارزیابی‌ها را نیز داشته باشیم، در واقع این سند تحول بنیادین ناظر بر آینده بانک قوامین خواهد بود. به گزارش روابط عمومی بانک قوامین، دکتر نتاج در بیست‌ویکمین همایش سراسری مدیران و معاونان ادارات مرکزی و استان‌ها در موسسه فرهنگی- ورزشی پاس قوامین تصریح کرد: سند تحول بنیادین بانک قوامین نیازمند همدلی همه همکاران است؛ اینکه همه بپذیریم سندی که تدوین شده می‌تواند بانک را به سوی تغییری بنیادین سوق دهد و با جلوگیری از نقاط شکست و تقویت پیروزی‌ها به تمام اهداف مورد نظر در سند دست یابیم. دکتر نتاج استراتژی را ابزاری دانست که سازمان را به سوی هدف‌های بلند خود رهنمود می‌کند و لازمه آن این است که  منابع در جهت دستیابی به اهداف به کار گرفته شوند.

سامانه 122 آبفای استان مرکزی فعال در تمام روزهای سال
مرکز ارتباطات مردمی شرکت آب و فاضلاب استان مرکزی 122 در تمام روزهای سال و حتی روزهای تعطیل به صورت شبانه‌روزی پاسخگوی مشترکان آب و فاضلاب در سراسر شهرهای استان است. خلیلی، مدیرعامل شرکت آب و فاضلاب استان مرکزی با عنوان  مطلب یادشده افزود: مرکز ارتباطات مردمی شرکت آبفای مرکزی علاوه بر ثبت و پیگیری حوادث و اتفاقات آب و فاضلاب تا زمان رفع حادثه، پاسخگوی سوالات و مسائل مرتبط با آب و فاضلاب شهروندان نیز است. وی تاکید کرد: مشترکان شرکت آب و فاضلاب  قبل از هرگونه مراجعه به امور آب و فاضلاب شهر خود با 122 تماس برقرار کنند.


همکاری بورس کالا با دانشگاهیان در راستای توسعه بازار سرمایه
بورس کالا به منظور گسترش دانش بازارهای مالی سعی بر این دارد با همکاری‌های گسترده با دانشگاهیان و نخبگان و با استفاده از تحقیقات و پژوهش‌ها، زمینه توسعه بازار سرمایه را فراهم کند. به گزارش روابط عمومی و امور بین‌الملل بورس کالای ایران، دکتر حامد سلطانی‌نژاد، مدیرعامل بورس کالای ایران در جمع اساتید و دانشجویان دانشکده اقتصاد دانشگاه خوارزمی با بیان مطلب فوق و معرفی اولویت‌های پژوهشی بورس کالا برای حمایت از پایان‌نامه‌های دانشجویی اظهار داشت: امروز با توجه به بررسی سیستم بازار کشورهای پیشرفته، بسیاری از مسؤولان دریافته‌اند بورس کالا بهترین بازار برای مبادله کالا و دارای مزیت‌های فراوانی است که بهتر است اثبات این موضوع از طریق افراد معتبر از علم و دانش و نخبگان عزیز کشورمان باشد. حامد سلطانی‌نژاد در ادامه به فعالیت بزرگ‌ترین موسسه پژوهشی در دنیا اشاره کرد و افزود: موسسه دارپای آمریکا با حدود 300 نفر از نخبگان برتر دنیا توانسته با ارائه تصمیمات جامع، کمک شایانی به اقتصاد کشورهای مختلف کند و به طور مثال این موسسه موضوعات مختلفی را که از هر نقطه دنیا به آنها داده می‌شود، مورد بررسی قرار داده و در نهایت طرح‌های عملیاتی قابل توجیهی را استخراج و ارائه می‌کند.

شروین طاهری: با آنکه پیش از سفر روز جمعه باراک اوباما به هیروشیمای ژاپن، «اولیور استون» کارگردان بزرگ هالیوود،  «نوام چامسکی» برجسته‌ترین زبان‌شناس جهان و 70 متفکر و نخبه آمریکایی دیگر در نامه‌ای سرگشاده از او خواسته بودند با بازماندگان بمباران اتمی 1945 دیدار و از آنها عذرخواهی کند اما مستاجر کاخ سفید به این درخواست روشنفکران کشورش وقعی ننهاد و حتی با بی‌احترامی نسبت به افکار عمومی کشور میزبان، بدون  هرگونه عذرخواهی، هیروشیما را ترک کرد. بدین ترتیب اوبامای اتمی با نمایش قدرتی توهین‌آمیز، دومین بمب هسته‌ای آمریکایی را با عنوان «وقاحت بزرگ»  -  پس  از نخستین بمب هسته‌ای در سال 1945 که به «پسر کوچک» موسوم بود - در این شهر منفجر کرد، چرا که دیدار نخستین رئیس‌جمهور آمریکا از هیروشیما پس از بمباران اتمی 71 سال پیش، توام با عدم عذرخواهی، عملا به منزله مهر تایید او بر جنایت اسلافش در خلق بزرگ‌ترین قتل‌عام بشری دوران معاصر – که به مرگ 250 هزار نفر انجامید – محسوب می‌شود. کاخ سفید حتی وقاحت را از این هم فراتر برد و به شبهه‌های رسانه‌ها و افکار عمومی ژاپنی‌ها  نیز در این باره که ممکن است حضور اوباما در پارک یادبود صلح هیروشیما یا آرامگاه نمادین قربانیان بمباران هسته‌ای به منزله عذرخواهی رئیس‌جمهور ایالات متحده باشد پاسخ رد داد.
جاش ارنست، دبیرکل مطبوعاتی کاخ‌سفید گفت: «اگر مردم [دیدار اوباما را ] اینگونه تعبیر می‌کنند،  دارند برداشت اشتباهی می‌کنند»!  اوباما پس از آنکه بر بنای یادبود قربانیان تنها حمله اتمی تاریخ توسط کشورش در هیروشیما دسته گل گذاشت، چنین اشک تمساح ریخت: «71 سال پیش مرگ از آسمان فرو ریخت و جهان تغییر کرد. این بمباران نشان داد انسان ابزارهایی برای نابودی خود در اختیار دارد. پیشرفت فناوری بدون توسعه متوازن در نهادهای بشری می‌تواند ما را نابود کند. انقلاب علمی که به شکاف اتم منتهی شد، نیازمند انقلاب اخلاقی نیز هست. ما خود را مجبور می‌کنیم تا رنج کودکان را احساس کنیم که از آنچه دیدند آشفته هستند. ما به صدای گریه خاموش گوش می‌کنیم». این در حالی است که یک تحلیلگر برجسته آمریکایی حوزه امنیت و امور بین‌الملل در بنیاد صلح ساسکاوا در واشنگتن هم سخنرانی اوباما را در نقطه صفر انفجار فاجعه‌آمیز نخستین بمب هسته‌ای که علیه بشریت به کار رفت، اشتباهی بزرگ از سوی او خوانده بود، چرا که موجب انواع و اقسام سوءتعبیرهای بحث‌برانگیز می‌شود. «جفری هورنانگ» ماه پیش به روزنامه ژاپنی سانکی‌شیمبون گفت: «اگر اوباما می‌خواهد سخنرانی کند... آن وقت در خطر قرار خواهد گرفت که کلماتش مورد سوءبرداشت، سیاست‌بازی و تحلیل‌های سختگیرانه کارشناسان قرار بگیرد».
پرسش اینجاست: چرا اوباما تا این حد بر حضور در هیروشیما در مقطع فعلی و سخنرانی دوپهلوی «تاثرآمیز / تهدیدآمیز» در مبدأ جنگ اتمی در جهان تاکید داشت. مقامات آمریکایی در پاسخ می‌گویند سخنان نمادین اوباما در هیروشیما، به مثابه آغاز روند مبارزه جدی او با توسعه سلاح‌های هسته‌ای در جهان است اما منتقدان اوباما معتقدند اینها جز یک نمایش وقیحانه و ریاکارانه برای سرپوش گذاشتن بر بزرگ‌ترین برنامه تسلیحات هسته‌ای در تاریخ که توسط خود او حمایت و بودجه‌ریزی می‌شود، نیست. در حقیقت اوباما با نقض چندباره پیمان کنترل سلاح‌های کشتارجمعی با روسیه موسوم به «استارت جدید»، با سلاح‌هایی مهلک‌تر به مبارزه با تسلیحات هسته‌ای رفته است. فقط در یکی از چندین جبهه هسته‌ای جهان، کاخ سفید اخیرا دستور استقرار سامانه موشکی قادر به حمل کلاهک هسته‌ای را در رومانی، در نزدیک‌ترین فاصله به خاک روسیه صادر کرده است. امروز چه تضمینی وجود دارد که یک دیوانه مثل نتانیاهو با 400 کلاهک هسته‌ای‌اش، یا اوبامایی که وقیحانه کار ترومن را در حمله به ژاپن تصدیق کرده یا  ترامپ، این یا  «اون»، ماشه شلیک نخستین موشک هسته‌ای را نکشد؟  بنابراین اوباما چندان هم  بیجا نگفته است و حقیقتا فقط شنونده «صدای گریه خاموش» قربانیان حملات هسته‌ای خواهد بود  و بس! اما صدای گریه ژاپنی‌ها دیگر خاموش نیست، چون آنها از نزدیک با فرآیند زغال شدن بشریت در چند ثانیه، آن هم به لطف هدیه چاق و چله یانکی‌ها در پایان جنگ دوم جهانی آشنا هستند. البته ملی‌گرایی افراطی غیرمستقل باعث شده اغلب مردم سرزمین آفتاب تابان تابع جهت‌گیری‌های سیاستمداران و رسانه‌های خریده شده توسط سرمایه‌داری آمریکایی باشند و دم نزنند اما فریاد اعتراض مردم هیروشیما، روز جمعه به گوش جهان رسید. آنها پیش از حضور مردی که قتل عام اجدادشان را تایید می‌کند در پارک یادبود صلح،  خطاب به اوباما فریاد می‌زدند «تو به اینجا خوش نیامده‌ای»، «از هیروشیما برو بیرون!»
شعارهای سیاسی‌تر و هدفمند‌تر هم شنیده می‌شد مثل اینها: «فورا از شر همه بمب‌های هسته‌ای خلاص شوید»، «همه پایگاه‌های آمریکا را از اوکیناوا جمع کنید» و سرانجام حرف آخر معترضان: «ما به شما اجازه نمی‌دهیم از اتحاد نظامی برای آغاز جنگ بعدی‌تان استفاده کنید!»
این شعار فاش‌کننده همان هدفی است که برخی کارشناسان راهبردی بین‌المللی، بزرگ‌ترین پیام سخنرانی اوبامای اتمی می‌دانند. در حقیقت طبق فرمول معروفی که «جورج اورول»، نویسنده سرشناس انگلیسی از رهبران سیاسی غرب ارائه کرده است،  مهم‌ترین هدف رئیس‌جمهور آمریکا، صاحب و توسعه‌دهنده بزرگ‌ترین زرادخانه اتمی جهان، آنچه بر زبان آورده نیست، بلکه آن چیزی است که از گفتنش سر باز زده است: «معذرت‌خواهی به‌خاطر آغاز جنگ هسته‌ای در کره زمین توسط آمریکا که به معنای پشیمانی از راه‌انداختن فاجعه هسته‌ای بعدی در هر کجای جهان توسط اوباما یا جانشینش است».
اوباما پیش‌تر در مصاحبه با یک شبکه ژاپنی درباره سفرش به هیروشیما گفته بود: «نه! [عذرخواهی نمی‌کنم] زیرا به نظر من درک این نکته اهمیت دارد که رهبران (کشورها) در میانه جنگ هر نوع تصمیمی را اتخاذ می‌کنند».  «یوهی ساکوب»، دانشجوی جوان معترض ژاپنی هم بخوبی دلیل عدم عذرخواهی رئیس‌جمهور آمریکا را می‌داند: «البته که او عذرخواهی نخواهد کرد. دلیلش ساده است؛ اگر او عذرخواهی کند، آمریکا دیگر نمی‌تواند از سلاح اتمی استفاده کند. به نظر من او عذرخواهی نمی‌کند تا امکان استفاده از تسلیحات اتمی را در آینده داشته باشند».
در حقیقت بر زبان نراندن واژه «عذرخواهی می‌کنم» توسط اوباما، خود اسم رمز  جنگ فاجعه‌آمیز قریب‌الوقوعی است که اخیرا دکتر پل کریگ رابرتس، از نزدیک‌ترین و آگاه‌ترین مسؤولان سابق دولت ریگان به برنامه توسعه تسلیحات اتمی آمریکا در دهه 1980، نسبت به وقوع آن هشدار داده است. همان هفتاد و اندی متفکر آمریکایی نیز در نامه‌شان به اوباما که در ابتدا وصفش رفت، این خطر را گوشزد کرده‌اند و آشکارا به او هشدار داده‌اند به وعده خودش مبنی بر کاهش تسلیحات هسته‌ای که رئوس آن را در سخنرانی سال 2009 در پراگ اعلام کرد احترام بگذارد.
امضاکنندگان این نامه از اوباما خواستند برنامه‌های آمریکا برای اختصاص یک تریلیون دلار به تولید نسل جدید تسلیحات هسته‌ای و سیستم‌های پرتاب آنها را متوقف کند و با اعلام کاهش یک‌جانبه و نابودی زرادخانه متشکل از یکهزار سلاح هسته‌ای آمریکا، به مذاکرات خلع سلاح هسته‌ای فراتر از نیواستارت، جان تازه‌ای ببخشد. همچنین از او خواسته بودند درباره خودداری از عذرخواهی یا گفت‌وگو درباره بمباران‌های اتمی ژاپن که حتی «آیزنهاور» و ژنرال‌هایی مانند مک‌آرتور، آرنولد و... آن را برای پایان دادن به جنگ لازم ندانستند، تجدید نظر کند.
اما پیداست که اوباما، به مصداق همان تعریف اورول نیامده تا ساعت آخرالزمانی صهیونیستی را که به دستش بسته‌اند از حرکت بازدارد.
«مانیلو دینوچی»، تحلیلگر سرشناس ایتالیایی مسائل راهبردی در مقاله‌ای در «ایل مانیفستو» ابعاد جنون اتمی این رئیس‌جمهور ظاهرا صلح‌جو اما در حقیقت ماجراجوی اتمی را که ساعت آخرالزمانی را به دست دارد چنین توصیف کرده است: «تقریبا همان روز14 ژوئیه 2015 (23 تیر 94) که سران کاخ سفید و همتایان‌شان در تهران مشغول جشن گرفتن برجام (توافق هسته‌ای اولیه 1+5 با ایران) بودند و فدریکا موگرینی اعلام کرد «امروز یک روز تاریخی است تا جهان را امن‌تر سازیم»، نیروی هوایی ایالات متحده و مرکز امنیت هسته‌ای ملی اعلام کردند آزمایش بمب هسته‌ای B61-12 در تونوپا واقع در نوادا به پایان رسیده است. این بمب جدید بزودی جایگزین B61 خواهد شد که زرادخانه‌های هسته‌ای آمریکا در اویونو و گدی تور، دو شهر ایتالیایی،  بین 70 تا 90 عدد از این نوع بمب را در خود جای داده‌اند  به انضمام 200 فروند که در آلمان، بلژیک، هلند و ترکیه نگهداری می‌شود».
کمتر از 2 ماه پیش از آن اوباما روز 2 آوریل درباره توافق قریب‌الوقوع با ایران مژده داده بود که «از این پس ما در جهان امن‌تری به سر خواهیم برد.» ولی در همان روز، ستاد فرماندهی نیروی هوایی پنتاگون فرمان حمله سراسری با پرتاب آزمایشی
2 موشک مینوتمن 3 (قاره‌پیما دارای قابلیت حمل کلاهک هسته‌ای) با کلاهک‌های غیرهسته‌ای را در اقیانوس آرام صادر کرد که در واقع مانوری بود به منظور آمادگی برای حمله همه‌جانبه هسته‌ای آمریکا به دشمنانش. پیش از آن نیز اوباما دستور بزرگ‌ترین عملیات ساخت و نوسازی تسلیحات هسته‌ای آمریکا به ارزش حدود 100 میلیارد دلار را شامل ده‌ها زیردریایی اتمی و هواپیما و صدها موشک بالستیک و کلاهک هسته‌ای جدید صادر کرده بود. تحلیلگر ایتالیایی از کشیده شدن این جنون هسته‌ای به آسیا ابراز نگرانی می‌کند و می‌نویسد: «از همین رو عقربه «ساعت آخر زمان» به شکل نمادین نشان می‌دهد ما چند دقیقه با جنگ هسته‌ای فاصله داریم، 5 دقیقه در سال 2012 و کمتر از 3 دقیقه در سال 2015 یعنی همان بازه زمانی که در بحبوحه جنگ سرد در سال 1984 وجود داشت». اینک 28 مه 2016، فاصله عقربه «ساعت آخر زمان» مورد وصف با فاجعه بزرگ کمتر هم شده است. همین دیروز بازماندگان فاجعه بزرگ اتمی در هیروشیما ذکر مصیبت انفجار مهیب روز ششم آگوست 1945 را می‌گفتند. یکی از این نجات‌یافتگان «کینویو ایکه‌گامی» 82 ساله بود که گفت: «من می‌توانستم جیغ بچه‌مدرسه‌ای‌ها را بشنوم؛ کمکم کن! کمکم کن!»
«ایجی هاتوری» 73 ساله هم هنگام بمباران اتمی شهر توسط بمب‌افکن بی52 آمریکایی فقط 2 ساله بود و به رغم نجات یافتن از فاجعه، تا امروز با 3 سرطان مختلف دست و پنجه نرم کرده است. پیرمرد بینوا دیروز گفت: «من از اوباما می‌خواهم بگوید «متاسفم!». اگر گفت آن وقت می‌توانم بمیرم و والدینم را در بهشت ملاقات کنم.» اما دست آخر اوباما بدون عذرخواهی هیروشیما را ترک کرد و شاید ایجی هاتوری یک جهنم هسته‌ای دیگر را شاهد باشد.

 

محمد زعیم‌زاده: اکبر هاشمی‌ رفسنجانی وقتی زمستان 78 پس از دیدار با علی لاریجانی، رئیس وقت صداوسیما برای حضور در انتخابات مجلس ششم کاندیدا شد، انتظار نداشت آنگونه مورد هجمه نیروهای سابقش در مرکز بررسی‌های استراتژیک نهاد ریاست‌جمهوری و لیدرهای چپ مدرن قرار بگیرد. هاشمی و طیف راست مدرن- همان جریان کارگزاران سازندگی- که ایجابا و سلبا نقشی جدی در رقم خوردن نتایج انتخابات 2 خرداد داشتند، در انتخابات زمستان 78 توسط موتلف 2 ساله‌شان سخت نواخته شدند. جریان چپ سابق که در واقع آن روز «راست تجدیدنظرطلب غلیظ» شده بود و از همه مولفه‌های گفتمانی انقلابی دهه 60، از دیدگاه‌های ضدآمریکایی و اقتصاد دولتی و فرهنگ اسلامی نادم شده بود با پشتوانه رای 20 میلیونی خرداد 76 دیگر نیازی به لولای دوجناح احساس نمی‌کرد.
با تغییر اوضاع در سال‌های آغازین دهه 80 و افول گفتمان اصلاح‌طلبی، اکبر هاشمی‌رفسنجانی از روی نیمکت بلند شد پیراهن شماره 10 را پوشید و به میدان آمد. مصاحبه‌های آتشین با روزنامه کیهان و کتاب نقد با ترجیع‌بند «هر چه می‌کشیم از اصلاحات است» آغاز کار هاشمی بود و ضربه کاری را در جریان تحصن مجلسیان ششم با انتشار عکسی معروف از به اصطلاح اعتصاب غذاکنندگان در روزنامه شرق عطریانفر به تلافی سیلی زمستان 78 نواخت. البته اینها برای لیدری جریان مقابل کافی نبود، هاشمی برخلاف دهه‌های 60 و 70 دیگر «فعال مایشاء» صحنه نبود و مجبور بود مرزبندی خود را با جریان اصولگرای نوگرا که تمرکز خود را بر عملگرایی در خدمت و بریده شدن ناف اصولگرایی از انگاره‌های تکنوکراتیک دوران موسوم به سازندگی قرار داده بود، حفظ کند.
زمستان 83 هنگامه وزن‌کشی گروه‌های سیاسی برای صحنه‌آرایی انتخابات ریاست‌جمهوری نهم بود، موج دوم خرداد فروکش کرده بود، البته انسجامی هم در جریان اصولگرای نوگرا دیده نمی‌شد، در این فضای متکثر هاشمی‌رفسنجانی بار دیگر با در آفساید قرار دادن جریان راست سنتی به صحنه انتخابات ورود کرد؛ حالا زمان انجام معامله با جریان تضعیف شده اصلاحات بود، معامله‌ای مانند دوم خرداد اما این بار به عکس و با ضمانت‌های کافی. هاشمی با مزیت نسبی بزرگ به نام اعتماد حاکمیت و نیروهای مذهبی سنتی پشت میز مذاکره با اصلاح‌طلبان نشست، در واقع برای بار دوم ثقل اصلاحات شامل مشارکت و مجاهدین و مجمع روحانیون گرایش به سمت به اصطلاح میانه میانه‌رو‌ها یافت. قرار شد مصطفی معین به‌عنوان کاندیدای حداکثری جریان اصلاح‌طلب رادیکال و کسی که قدرت جذب تندرو‌ها و به اصطلاح تحریمی‌ها را دارد به میدان بیاید و با رد صلاحیت، تمام آرایش به گزینه نهایی اصلی یعنی هاشمی واگذار شود. در شرایط متکثر و آرای شکننده آن روز، متاع اصلاح‌طلبان رادیکال که احتمالا شامل
5ـ 4 میلیون رای می‌شد برای هاشمی باارزش بود و ارزش معامله را داشت اما یک باره همه چیز خراب شد؛ تایید صلاحیت معین با حکم حکومتی جریان اصلاح‌طلب را در موقعیت خطرناکی قرار داد و بازی را بهم زد؛ انصراف معین از انتخابات به شکلی بازی را خراب می‌کرد و در صحنه بودنش به شکلی دیگر! با حکم حکومتی دیگر خبری هم از تهییج تحریمی‌ها نبود، شعارهای اصلاح‌طلبان با نام دموکراسی‌خواهی و... دیگر رمق گذشته را نداشت، از طرفی شعارهای پرکشش و عدالتخواهانه جریان اصولگرای نوگرا عملا کار طرفین معامله بزرگ سال 84 را ساخت.
بله! مرکز ثقل اصلاحات که امروز کارآیی راهبردش در همگرایی با جریان اصولگرای معتدل محل تردید جدی هواداران قرار گرفته، سابقه معاملات اینچنینی را دارد. در حالی که بدنه هواداران در حال طرح شعار «عبور از خاتمی» بودند، راس در حال بستن با هاشمی برای دوران پسااصلاحات بود و این یعنی رویکردی فراپراگماتیستی و و پراگماتیسم حاد. چپ‌های نادم که به اسم عملگرایی برای در قدرت ماندن حتی از همه مبانی دهه 60 عبور کرده بودند و فرمان عدول از انگاره‌های ایدئولوژیک و تبدیل گفتمان ضداستکباری خط امام به گفتمان لیبرال نزدیک به نهضت آزادی را صادر کرده بودند، قاعدتا امروز گرایش «ثقل»شان به جریان به اصطلاح امروز نومحافظه‌کار، نباید محل سوال باشد.
شاید آنچه امروز محل سوال امثال ابراهیم اصغرزاده و بدنه اجتماعی ناامید و سرخورده اصلاح‌طلبان قرار گرفته کارآمدی این رویکرد است، تغییر وضعیت راهبرد اصلاح‌طلبی از پراگماتیسم حاد دهه 80 به اپورتونیسم بی‌مبنا و مبتذل اسفند 94، امروز نتیجه‌ای جز ریاست آیت‌الله جنتی بر مجلس خبرگان و سقط امید در رحم اجاره‌ای و واگذاری احتمالی مجلس به جریان اصولگرا نداشته است.
پاسخ به نقد پراگماتیستی و نتیجه‌گرایانه اصغرزاده به راهبرد اپورتونیسم مبتذل احتمالا خیلی سخت نیست، هر چند رئیس دولت اصلاحات و افرادی نظیر عباس عبدی سعی می‌کنند رنگ و لعابی از دلسوزی برای منافع ملی بر این ادبیات اپورتونیستی بکشند و پاسخ این نزدیکی را به منافع ملی حواله دهند. اما پاسخ واقعی که همه اصلاح‌طلبان هم می‌دانند چیز دیگری است:
آیا چاره دیگری هم وجود دارد؟ حکایت امروز «ثقل اصلاحات» حکایت آن فردی است که در پاسخ به اینکه اگر در دریا کوسه‌ای شما را دنبال کند چه کار می‌کنید؟ گفت به بالای درخت می‌روم، هر چند می‌دانم در دریا درخت نیست ولی «مجبورم! می‌فهمی؟»
کوسه خودساخته امروز «ثقل اصلاحات» عملکرد پرخطر ضد‌دینی، ضد‌میهنی و ضد‌منافع ملی آنها در سال 88 است، شاید به همین خاطر باشد که عقلای قوم «مرکز ثقل» با ادبیات منافع ملی سخن می‌گویند هر چند سابقه آنها در مواردی چون حوادث تیر 78، حمله آمریکا به عراق و افغانستان، نامه جام زهر و... گویای این مساله است که ادبیات منافع ملی برای این جماعت ادبیاتی نوپدید و پوششی است که اساسا به این جماعت نمی‌آید. بله! ثقل اصلاحات امروز جبرا و با یک بی‌مبنایی خاصی گرایشش به سمت راستگرایان و نومحافظه‌کاران رفته است اما نکته کانونی اینجاست که حتی معامله‌گری با جریان عملگرا و سیاست‌ورز راستگرای حرفه‌ای کار ساده‌ای نیست. آورده ثقل اصلاحات برای این معامله تنها 4 میلیون رأیی است که از سال 84 برای این جریان تثبیت شده و البته بی‌اعتمادی عمومی نسبت به «ماترک» فتنه ضد‌دینی و ضد‌میهنی 88 که ظرفیت منفی بزرگی در این معامله است.
نکته دیگر آن است که طرف معامله دیگر هاشمی‌رفسنجانی نیست که او پس از 88 و 92 که «پیرانه سر، عشق جوانی به سرش افتاد» و در محذوریت‌های خانوادگی و شخصی تا آخر خط رفت دیگر جایگاه لولای دو جناح بودن را ندارد. هاشمی امروز خود بخشی از مساله عدم اعتماد به ثقل اصلاحات است نه راه‌حل مساله.
طرف معامله ثقل اصلاحات امروز دوگانه روحانی- لاریجانی است؛ اولی که خرداد 92 بیشترین بهره را از پایگاه اجتماعی اصلاحات برد، امروز در حرف بیشترین و در عمل کمترین سرویس را به این جریان می‌دهد و مطالبات جدی این جریان که فکر می‌کردند از فردای انتخابات 92 در مسیر حل شدن قرار می‌گیرد، میلیمتری هم به جلو حرکت نکرده است. از طرف دیگر ثقل اصلاحات درباره لاریجانی ابهامات ترسناکی دارد، مهم‌ترین ابهامات این است که اساسا با کدام لاریجانی طرف است؛ «لاریجانی هویت و چراغ» یا «لاریجانی برجام» یا لاریجانی‌ای که در پروسه اخیر ریاست مجلس باجی به آنها نداده است؟ و اساسا آیا فردی با این همه ابهامات قابل اعتماد است؟
«ثقل اصلاحات» در حالی پای میز معامله با جریان راست حرفه‌ای نشسته است که در این معامله دست بالا را ندارد و طرف مقابل هم معامله‌گری حرفه‌ای و باسابقه‌ است که ارزش متاع را می‌شناسد و بیشتر از بها‌یش هزینه نمی‌کند.
با این اوصاف به نظر می‌رسد آنچه این روز‌ها توسط امثال زیباکلام درباره عدم کاندیداتوری روحانی در انتخابات 96 مطرح می‌شود یا اصرار بر نمایش ناکارآمدی گرایش به راست ثقل اصلاحات که توسط اصغرزاده مطرح می‌شود- در حالی که پاسخ روشن است- و در رسانه‌ها به پروژه عبور از روحانی مطرح شده است تنها هدفش چانه‌زنی برای گرفتن امتیازات بیشتر از روحانی و گرانفروشی متاع اصلاحات است.
اما روحانی که در نتایج مذاکرات بین‌المللی‌اش تردید‌هایی وجود دارد، در داخل مزیت‌های نسبی‌اش را می‌شناسد؛ ارتباط با حاکمیت و انجام پروژه برجام، دو امتیاز جدی‌ای است که روحانی برای خود لحاظ کرده است. برجامی که روحانی می‌پندارد می‌تواند بدنه اجتماعی مستقلی برای وی پدید آورد تا اساسا نیازی به معامله با سران اصلاحات نباشد یا حتی اگر نیاز به پایگاه اجتماعی عاریه‌ای اصلاحات باشد آن را با کمترین هزینه خریداری کند.
پروژه عبور ثقل اصلاحات از روحانی همچون پروژه رحم اجاره‌ای از قبل شکست خورده است و البته امروز ثقل اصلاحات نگران است که نکند همچون پروژه رحم اجاره‌ای به عکس خود تبدیل شود و همان‌گونه که اصلاحات رحم اجاره‌ای دولت و جریان نومحافظه‌کاری شد، پروژه عبور از روحانی تبدیل به پروژه عبور روحانی از ثقل اصلاحات شود.