زهره نقی‌پورفر: اهرم تحریم سال‌هاست به عنوان استراتژی اصلی آمریکا برای فشار به کشورهای مخالف به کار می‌رود؛ فشاری که بیشتر از دولت‌های مورد تحریم، اقشار مختلف جامعه را مورد هدف قرار می‌دهد. در چنین موقعیتی، برخی دولت‌ها بالاجبار سیاست‌هایی را می‌پذیرند که در حالت عادی سرسختانه با آنها مقابله می‌کردند. شاید بتوان به عنوان بهترین نمونه، به الگوی رفتاری آمریکایی‌ها با «معمر قذافی» دیکتاتور سابق لیبی اشاره کرد. سیاستمدار جنجالی‌ای که روزی عنوان «شاه انقلابی اعراب» را یدک می‌کشید اما در مواجهه با فشارها و تحریم‌های گسترده اقتصادی و نظامی، طی توافقی تمام شرایط آمریکا را پذیرفت. در مقابل آمریکا هم، وعده گسترش‌ روابط اقتصادی را مطرح کرد. طولی نکشید هزاران مستشار اقتصادی، سیاسی، نظامی و فرهنگی به لیبی سرازیر شدند که البته به اذعان پایگاه خبری اسرائیلی «دبکا»، صدها تن از آنان افسران اطلاعاتی غربی بودند که این حضور و نفوذ مأموران امنیتی در بدنه اجتماع و دولت، در نهایت به اشغال لیبی توسط نیروهای ناتو منجر شد. آمریکا این نمونه را الگوی موفقی برای ترفند فشار معرفی کرد، به طوری‌که «کاندولیزا رایس» وزیر وقت ‌خارجه آمریکا، 25 اردیبهشت 85 در یک کنفرانس خبری که در «نیویورک‌تایمز» منتشر شد، تجربه لیبی را الگویی مناسب برای ایران دانست و به همین‌ منظور آمریکا برای اجرای نقشه خود در ایران، با فشار بر سازمان‌ ملل و اتحادیه اروپایی، تحریم‌های ضدایرانی را افزایش داد. تحریم‌های گسترده‌ و همه‌جانبه‌ای که طی چند سال اخیر بر ایران تحمیل شد، دولت را بر آن داشت با انعقاد «توافق وین» در روز سه‌شنبه ۲۳ تیر  ۹۴، از بار فشار این تحریم‌ها کم کند و با اعلام استقبال از هرگونه سرمایه‌گذاری خارجی به جهت بهبود شرایط اقتصادی ایران، روابط با سایر کشورها را گسترش دهد که این چراغ سبز نشان دادن مسؤولان دولتی سبب شد بازرگانان خارجی و همچنین تجار ایرانی‌تبار برای ورود به بازار ایران برنامه‌ریزی‌های وسیعی را انجام دهند.
مرد ایران یا افتخار آمریکا
پایگاه خبری «بلومبرگ» با اشاره به این موضوع در گزارشی با عنوان «مرد ایران در نیویورک در حال شکار برای میلیاردها دلار است» مدعی شد یک آمریکایی- ایرانی به نام «ح.ب» در حال لابی برای جذب میلیاردها دلار سرمایه‌گذاری در بازار ایران است. «ح.ب» مدرک کارشناسی خود را از دانشگاه کورنل آمریکا اخذ کرد و به ادعای «وال استریت ژورنال» قصد بازگشت به ایران را داشت اما پس از تحقق انقلاب اسلامی با تغییر برنامه خود، در آمریکا اقامت دائم گرفت و طی این چند سال، حتی برای یک دیدار هم به کشورش بازنگشت. وی فعالیت‌های اقتصادی بسیاری در آمریکا انجام داده و بانکدار سابق «سیتی ‌گروپ» که به «ولید بن‌طلال» سعودی تعلق دارد و از شرکاى سابق شرکت مشاوره‌ای «مکنزى» و مدیر فعلی سرمایه‌گذاری «تی‌جی‌جی گروپ» است. وی همچنین از اعضای اندیشکده «شورای روابط خارجی» است؛ اندیشکده‌ای که تقریبا اکثر اعضای آن زمانی در وزارت خارجه آمریکا مشغول به‌کار بودند. او از جمله اعضای هیات امنای اندیشکده آمریکایی «انجمن آسیا» نیز به شمار می‌رود که تمرکز اصلی این موسسه بر حقوق بشر و موقعیت زنان در کشورهای آسیایی است. خدمات گسترده‌ «ح.ب» در طول اقامتش در آمریکا سبب شد به عنوان یک بانکدار و متفکر استراتژیک، مستحق دریافت جایزه «مدال افتخار آلیس آیلند» در سال 2009(88) و «افتخار آمریکا» توسط بنیاد کارنگی در سال 2012(91) شود. این مدال‌های افتخار آمریکایی است که به پاس قدردانی از خدمات مهاجران در بسط فرهنگ و تمدن ایالات ‌متحده، به مهاجران برگزیده اعطا می‌شود. علاوه بر این اقدامات، براساس ایمیل‌های منتشرشده در سایت «ویکی‌لیکس»، وی عضو یک شرکت خصوصی اطلاعاتی به نام «استراتفور» است. استراتفور یک وب‌سایت اطلاعاتی برای ارائه پیش‌بینی و تجزیه و تحلیل سیاسی، اقتصادی، امنیتی و سیاست عمومی در سراسر جهان است.  علت اصلی افشای ایمیل‌ها و اعضای سری استراتفور توسط ویکی‌لیکس، ارتباطات وسیع اطلاعاتی این شرکت با مأموران امنیتی آمریکا (CIA) و اسرائیل بود. شرکتی که در طول فعالیت خود به سرقت اطلاعات از حریم خصوصی افراد نیز متهم است. استراتفور 2 دهه قبل، در سال 1996(75) توسط «جورج فریدمن» یکی از متفکران یهودی آمریکایی تأسیس شد. به گفته سایت «الاخبار»، پیش از آن فریدمن یکی از افسران امنیتی ارتش آمریکا بود که در نهادهایی همچون اندیشکده «رند» در حوزه‌های دفاعی و سیاست ‌خارجی فعالیت می‌کرد. علاوه بر فریدمن، افسران امنیتی دیگری نیز در این شرکت فعال هستند. یکی از این افراد مؤثر، «فرد برتون» معاون اطلاعاتی مدیر استراتفور است. وی پیش از این، مأمور ویژه سرویس امنیتی دیپلماتیک آمریکا بود و به عنوان مأمور واشنگتن در بررسی ترور «اسحاق رابین» نخست‌وزیر معدوم اسرائیل و ترور خاخام «مایر کاهانه» منصوب شده بود. به ادعای الاخبار، وی همچنین از اعضای مرتبط با سرویس‌های اطلاعاتی موساد اسرائیل است.
نفوذ به بهانه احیای اقتصاد ایران
در مهرماه 92، «ح.ب» پس از دیدار با یک مقام ایرانی در 16 آبان 92 به همراه 78 تن از سیاستمداران آمریکا از جمله «ژوزف نای» [پیشگام نظریه «قدرت نرم»] در نامه‌ای که در رسانه‌ها منتشر شد، در حمایت از روش دیپلماتیک رئیس‌جمهور ایالات متحده آمریکا در قبال ایران، تغییر رویکرد ایران در مذاکرات را نتیجه سیاست‌های اوباما (تحریم و تهدید به استفاده از گزینه نظامی) معرفی کرد. وی یک‌سال بعد اعلام داشت: «شواهد کافی دیدم که نشان می‌دهد روحانی قادر است ایران را به پتانسیل عظیمش نزدیک کند.» و پس از این اظهارات، با سفر به ایران در کنفرانس‌ها و دیدارهای خصوصی با سرمایه‌گذاران و افراد مرتبط با محافل قدرت در ایران ملاقات داشته و با گسترش نفوذش در تهران، حتی دعوتنامه‌هایی برای سخنرانی در بانک مرکزی دریافت کرد. وی در این دیدارها ایده‌های اقتصادی خود را که از اقتصاد لیبرال آمریکا وام گرفته، به مدیران ارشد اقتصادی ایران انتقال داد. تفکرات لیبرالیستی‌ای که در مقاله‌ای مشترک با «سیروس امیرمکری» فعال ضدایرانی در زمینه حقوق ‌بشر، در نشریه آمریکایی «امور خارجی» خود را آشکار کرد. وی در این مقاله، بی‌اعتمادی و بدبینی نسبت به کشورهای غربی را مانع سرمایه‌گذاری در ایران معرفی و تأکید کرد: «اگر مقامات و مردم ایران خواهان ورود به اقتصاد جهانی‌اند، باید بپذیرند جهان تغییر کرده و روایت‌های قدیمی مانند استثمار خارجی نباید مانع آینده اقتصادی ایران شود». به اذعان پایگاه خبری بلومبرگ، «ح.ب» برای نفوذ و القای این تفکر در مراکز تصمیم‌ساز ایران، فعالیت خود را معطوف به جذب و آموزش نخبگان جوان عرصه صنعت و تکنولوژی، مدیران ایرانی و ایرانیان خارج‌نشین کرده است. وی عضو هیات مدیره «انجمن روابط عمومی ایرانیان آمریکا» (PAAIA) است. پایا به جهت جذب ایرانیان آمریکایی دارای دستاوردهای متمایز ایجاد شده است و نخبگان منتخب را با فرستادن دعوتنامه به عضویت این انجمن درمی‌آورد. وی همچنین در مصاحبه با سایت «آی‌تی ‌ایران» از همکاری خود با «مؤسسه آموزش عالی ایرانیان»
(Iranian Business School) یا به اختصار IBS با هدف آموزش مدیران ایرانی پرده برداشت و گفت: «کاری که ما در پروژه IBS انجام می‌دهیم این است که دانش مدیریتی در کشورهای توسعه‌یافته را به ایران بیاوریم». مؤسسه آموزش عالی ایرانیان، پروژه‌ای انگلیسی است که سال 2007 (86) به منظور جذب و تربیت مدیران آینده ایران در لندن تأسیس شده و از سال 89 با برگزاری اولین دوره رهبری استراتژیک برای مدیران ارشد ایرانی در تهران فعالیت خود را آغاز کرد. IBS در ایران توسط هیات مدیره‌ای به ریاست «روزبه پیروز» مدیریت می‌شود. روزبه پیروز، مؤسس و مدیر پروژه مدنیت (استراتژی سران غربی برای ایجاد اصلاحات در کشورهای غرب‌ آسیا) در اندیشکده «مرکز سیاست خارجی انگلیس» و عضو شبکه برانداز رهبران جوان جهان YGL است. از طرف دیگر، پروژه IBS همان‌طور که در سایت اصلی خود عنوان کرده، از حمایت چهره‌ها و شرکت‌های سرشناس بخش خصوصی در داخل ایران از جمله شرکت حقوقی آتیه (شرکت تابعه گروه آتیه) برخوردار است. گروه آتیه، سال 72 توسط «سیامک نمازی» از دلالان معروف کرسنت، عضو مؤسسه «نایاک» (شورای ملی آمریکاییان ایرانی‌تبار) و از اعضای شبکه YGL تأسیس شد. از جمله اقدامات دیگر «ح.ب» برای جذب نخبگان فناوری ایران، تأسیس کنفرانس «آی‌بریج» iBridge بود. وی به همراه «کامران الهیان»، بهایی مقیم آمریکا و با کمک بسیاری از اقتصاددانان ایرانی‌تبار در آمریکا و اروپا از جمله «پری نمازی» (از وابستگان سیامک نمازی، جاسوس آمریکایی دستگیرشده در ایران) این کنفرانس را تأسیس کرد. این کنفرانس با تلاش «ح.ب»، خرداد 94 در برلین آلمان برگزار شد تا به ادعای وی، ارتباط میان مدیران شرکت‌های فناوری ایران با همتایان آنها و سرمایه‌گذاران بالقوه در خارج از ایران برقرار شود. کنفرانس آی‌بریج مستقر در «کالیفرنیا»، از حمایت و مشاوره برخی بازرگانان ایرانی وابسته به YGL برخوردار است که اسامی آنان در سایت iBridge قرار دارد. به عنوان نمونه می‌توان به این افراد اشاره کرد: «علی زواشکیانی» مؤسس و رئیس انجمن مدیران بین‌المللی ایران و از اعضای شبکه رهبران جوان جهان و همچنین روزبه پیروز. با این حال الهیان در گفت‌وگو با روزنامه «گاردین» ادعا کرد فعالیت آنان کاملا اقتصادی است و به سیاست یا مذهب ارتباطی ندارد. کنفرانس‌های بعدی آی‌بریج با افشاگری‌های متعدد روزنامه‌نگاران ایرانی درباره فعالیت‌های شبکه صهیونیستی رهبران جوان جهان یا YGL تحت پوشش آی‌بریج، به تعطیلی کشیده شد. این فعالیت‌ها تنها به حوزه اقتصادی محصور نشده و ردپای آنان در مسائل سیاسی نیز دیده می‌شود. روزنامه «هافینگتون‌پست» تیرماه 88 بیانیه‌ای با امضای چند تن از آمریکاییان ایرانی‌تبار در حمایت از فتنه 88 منتشر کرد که اسامی فوق نیز در بین این اسامی دیده می‌شود. آنها در این بیانیه اعلام داشتند: «با علاقه بسیار تحولات اخیر را دنبال کرده‌ایم و از اینکه مردم ایران بار دیگر نشان دادند چگونه با جدیت حقوق خود را دنبال می‌کنند، بسیار هیجان‌زده شدیم». پس از انتخابات سال 92 «ح.ب» در مصاحبه با خبرگزاری «رویترز»، این انتخابات را نشان تغییر رویکرد ایران برای از بین بردن تحریم‌ها و بهبود روابط با کشورهای جهان دانست و تأکید کرد: «اگر ما این فرصت را از دست بدهیم، همیشه پشیمان خواهیم بود». به این ترتیب، پذیرش این ادعای مضحک که وی به جهت حس میهن‌‌دوستی(!) پس از 35 سال بازگشته تا اقتصاد ایران را نجات دهد، بسیار مشکل است. به نظر می‌رسد حضور این فرد در دوران بعد از برجام در ایران، ادامه همان پروژه نفوذی است که حضرت آیت‌الله‌العظمی خامنه‌ای رهبر حکیم ‌انقلاب بارها به مسؤولان نظام هشدار داده و می‌دهند. برخلاف نظر افرادی که معتقدند هشدار درباره نفوذ بهانه‌ای برای ایجاد خفقان(!) در جامعه است، باز کردن درهای تجاری ایران و در آغوش کشیدن هر مدعی سرمایه‌گذاری تنها باعث حضور و نفوذ افرادی خواهد شد که به دنبال پیگیری اهداف دشمنان در ایران هستند. هشدار در این مقوله به مسؤولان نظام کمک می‌کند از میان درخواست‌هایی که برای سرمایه‌گذاری در ایران مطرح‌ است، بهترین گزینه‌ها را انتخاب کنند تا از نقشه آمریکا برای پیاده‌سازی الگوی لیبی در ایران جلوگیری شود.

مرور تاریخ نشان می‌دهد در دوره‌های مختلف روی کار آمدن غربگرایان شاهد حملات نفوذی گسترده امنیتی با هدف ایجاد تغییرات نرم در حوزه فرهنگ و اقتصاد و سیاست ملی بوده‌ایم که دل ایران‌دوستان را به درد آورده است. در شرایطی که سایه قدرت ژئوپلیتیک ایرانیان به مرزهای رژیم غاصب صهیونیستی رسیده باز هم عده‌ای از سیاسیون خودفروخته داخلی الفبای قدرت و ماندگاری را از جاسوسان «سیا» و «MI6» در سفرها و دید و بازدیدهای پنهان و آشکار گدایی می‌کنند، موضوعی که حقیقتا مساله ساده‌ای نیست.
عاقبت دوپینگ امنیتی
یک روز در زمان دولت اصلاحات، رئیس سازمان جست‌وجوی زمینه‌های مشترک، «ویلیام میلر» صهیونیست و عضو شورای امنیت ملی آمریکا را پنهانی به عنوان فعال محیط‌زیست و استاد دانشگاه هاروارد در دانشگاه‌های مطرح ایران دوره چرخاندند و دگرروز «آلن گودمن»، یکی از امنیتی‌ترین چهره‌های دستگاه اطلاعاتی دشمن را به عنوان «سفیر تبادل علمی» به ایران دعوت کردند. از منظر امنیتی همه این موارد علاوه بر اینکه می‌تواند نشانه‌ای از موقعیت‌نشناسی و ضعف تحلیل شدید برخی مدیران ارشد امنیت‌ساز کشور باشد، عاملی مهم در تحلیل «ضعف قدرت درونی» جناح سیاسی غربگرا نیز هست. گروهی که در عین اعلام پیروزی در انتخابات مجلس و شاخه و شانه‌کشی برای صدر تا ذیل نظام، جایگاهی برای خود در آینده ایران به علت ضعف‌های آشکار حاصل از بی‌برنامگی در حوزه سیاست و اقتصاد نمی‌بیند. به همین جهت است که چشم طمع به کمک خارجی دوخته و ترجیح می‌دهند ریسک افتضاحات امنیتی حاصل  از مراوده با عوامل نشان‌دار دشمن را به جان خریده و با در پیش گرفتن سیاست جهان سومی «دوپینگ خارجی»، «شبکه‌سازی» میان نخبگان و آحاد جامعه را به آمریکا و انگلیس واگذار کنند. مساله اصلی اینجاست که «دوپینگ»در یک رقابت سالم در همه دنیا و مطابق با قوانین بین‌المللی «ممنوع» است و حتی اگر پروسه خلاف این قانون، مشابه دوره‌های «جذب رای اقلیت‌های مذهبی و زنان» با وعده‌های پوپولیستی برگزار شده در آن مرکز استراتژیک برای پیروزی در انتخابات ریاست‌جمهوری یا کارگاه «ایجاد مرکز عملیات روانی در شبکه‌های اجتماعی موبایلی توسط مدیران گوگلی سیا»، منجر به کسب مدال پیروزی در چند رقابت ملی هم شود، روزی بازستانده خواهد شد. با این احتساب موظفیم برخی سوالات را از دولت یازدهم بپرسیم و اصرار ورزیم که بانیان و مجریان این اعمال ضدامنیتی به مردم معرفی و با هدف «پیشگیری از ادامه پروژه نفوذ» در دستگاه قضایی کشور محاکمه شوند.
صادرکننده مجوز نفوذ
الف- ورود و خروج اتباع بیگانه به کشور دست‌کم نیازمند کسب مجوز از 2 نهاد رسمی وزارت امور خارجه و وزارت اطلاعات است. هویت امنیتی درجه یک «آلن گودمن» حتی با جست‌وجو در اینترنت نیز برای کارشناسان دستگاه‌های مذکور فراهم بود، علاوه بر اینکه هم اکنون شیوه نفوذ آمریکا در شوروی سابق از مسیر «دیپلماسی عمومی» و ارتباط‌گیری پنهان و آشکار با دیپلمات‌ها، نخبگان و دانشمندان و زیرشاخه «دیپلماسی شهروندی»، در دانشکده‌های تخصصی هر دو وزارتخانه تدریس می‌شود! مشکل کجاست که حتی رئیس دانشکده مطالعات جهان دانشگاه تهران که اتفاقا مدعی مبحث «دیپلماسی عمومی» است، در دام چنین پروژه‌ای می‌افتد و به عنوان مصداق «عالم بی‌عمل» با خنده‌ای بزرگ بر صورت، با رئیس امنیتی  «برنامه تبادل» سیا، عکس یادگاری می‌گیرد؟! آیا حضور و ارائه برنامه وزیر امور خارجه در «چتم هاوس» و «آسیا سوشیتی» و «شورای روابط خارجی آمریکا» منجر به نهادینه شدن این روند ضدامنیتی شده است؟!
قربانیان شبکه راکفلرها
ب- اکثریت قریب به اتفاق سازمان‌های همکار سیا و وزارت خارجه آمریکا در پروژه «دیپلماسی عمومی» با جامعه و نخبگان و دیپلمات‌های ایرانی، براساس اسناد مالی آشکار و اذعان صریح خودشان، در پروژه «TRACK II»، ریزه‌خوار خوان بنیاد و صندوق برادران راکفلر هستند. مرکزی که بدون هیچ نگرانی اعلام کرد «برجام» نتیجه 10 سال سرمایه‌گذاری راکفلرها بر برخی دیپلمات‌ها و مدیران ایرانی بوده و هم اکنون نیز به صراحت مدعی است از مسیر ایجاد تغییرات نرم در ایران می‌تواند پروژه «صلح خاورمیانه» - بخوانید برجام 2- را با واسطه‌گری ایران برای حل مشکلات منطقه‌ای اسرائیل، به نتیجه دلخواه برساند. بهترین مسیر برای همراه ساختن جامعه ایرانی با پروژه «خاورمیانه جدید» یا هر برنامه آینده‌نگرانه دیگری، تمرکز بر «دانشگاه» به عنوان بستر تربیت و جهت‌دهی به ذهن نخبگان است. امام خمینی رحمه..‌الله‌علیه می‌فرمایند: «ما از حصر اقتصادی نمی‌هراسیم، ما از دخالت نظامی نمی‌ترسیم؛ ما از دانشگاه استعماری می‌ترسیم که آن‌طور جوانان ما را تربیت کنند که خدمت به غرب بکنند». وقتی دستگاه‌های حفاظت و صیانت از دانشمندان و نخبگان و آحاد جامعه به وظایف خود عمل نمی‌کنند و «فایروال» اطراف حوزه علم، با دستور از بالادست سیستم برداشته می‌شود، کمترین تقصیر را عوامل پایین‌دستی آلوده‌شده بر گردن دارند اما نباید از یاد برد که این رسم روزگار است که ضعیف‌ترها قربانی تصمیم‌سازان پنهان می‌شوند.  سوال اصلی را از مقصران ردیف اول می‌پرسیم... به نظر مدیران عالی دولت یازدهم، هیأت حاکمه آمریکا به چه علت هزینه سفر رئیس 2 دانشگاه علوم پزشکی مشهور ایران به آمریکا را پرداخت کرده تا آنها  به میزبانی آلن گودمن، رابطه قطع‌شده میان جامعه پزشکان ایرانی و برادران علایی و واسطه‌های ضدانقلاب فراری دیگر را برقرار کنند؟ آیا شورایعالی انقلاب فرهنگی حقیقتا بر آنچه در سطوح بالای علمی کشور در جریان است نظارت دارد؟ آیا دانشمندان حاضر بر سر میز مسؤولیت در شورایعالی انقلاب فرهنگی، پاسخگوی کم‌کاری و تساهل و تسامح خود با «کمیته داس» به عنوان وزرای در سایه علوم و آموزش‌وپرورش مقابل سوالات تاریخی خواهند بود؟
 مطالبه محاکمه نفوذی‌ها
ج- از مهم‌ترین نتایج دیپلماسی عمومی بلندمدت با جامعه حریف، ایجاد تغییرات ماندگار فکری در طبقه نخبگان و موثرین دولتی است. در شرایطی که مدیران دولت‌های غربگرا پیش‌تر مدعی تاثیرگذاری بر عناصر عالی‌رتبه امنیتی آمریکایی مسافر ایران و به اصطلاح اجرای عملیات «ضدجاسوسی» بر دستگاه دیپلماسی علمی- شهروندی دشمن بودند، گودمن نتیجه دیدار با مدیران دولتی ایران و مسؤولان کشورمان را اینگونه بیان می‌کند: «مدیران ایرانی بسیار دید مثبتی نسبت به آمریکا دارند و اغلب فرزندان خود را برای ادامه تحصیل راهی کشور ما کرده‌اند. این نشان می‌دهد دیپلماسی بر جامعه ایرانی باید ادامه پیدا کند». هم‌اکنون در گروه‌هایی از جامعه خودی شاهد بروز «وضعیت انفعال» نسبت به پروژه نفوذ هستیم. این زنگ خطری است که حکایت از بی‌ثمری رسانه‌ای شدن مکرر اقدامات خلاف قانون مدیران نفوذی دارد. به طور مثال در شرایطی که اعضای نشان‌دار شورای امنیت ملی آمریکا به میزبانی دفتر نهاد ریاست‌جمهوری و با «کارت اعتباری» وزیر اطلاعات دولت اصلاحات، شهر به شهر و دانشگاه به دانشگاه در ایران می‌گشتند و با نخبگان ایرانی ارتباط از مسیر 2 برقرار می‌کردند، توفیقی، وزیر وقت علوم و امثال او توجیه می‌کردند که این روند در مسیر «پیشرفت علمی ایران» است! وقت گذاشتن برای توجیه فردی که برنامه «بورسیه خارجی» مدنظر آمریکایی‌ها را 2 ماه پس از سفر هیأت آمریکایی قانونی کرد و منجر به در معرض قرار گرفتن نسلی از دانشجویان نخبه ایران در پروسه «شبکه انتشار دانش» برنامه فولبرایت وزارت خارجه آمریکا شد، وقت و انرژی بسیاری از جامعه ایرانی گرفت و سرانجام نیز دشمن به خواسته خود رسید! در چنین فضایی ارائه مکرر هشدار «نفوذ» به بخشی از دولتمردان که داوطلبانه با ارائه توجیهات عامه‌پسند، دانسته یا نادانسته، مجری برنامه‌های ضدملی دشمن هستند، به دلسردی جامعه از حاکمیت منجر نمی‌شود؟  با یک مثال ساده این موضوع مهم را تبیین می‌کنیم؛ اگر در حین کار با رایانه خود مکرر سیستم اخطار «حمله ویروسی»، «هک» یا «فیشینگ» ارائه دهد به نحوی که در عملکرد خود احساس اختلال کنید، چه خواهید کرد؟ هیچ بعید نیست دست کم تا پایان پروسه کاری هم که شده «فایر‌وال» یا «آنتی‌ویروس امنیت‌زا»ی خود را در حالت بی‌صدا قرار دهید! جامعه از توان مقابله با بسیاری از تهدیدات امنیتی برخوردار نیست و به همین دلیل است که در کشور نهادهای متناظر امنیتی مشغول به کار هستند. شاید بهترین عملکرد در برخورد با نفوذی‌ها، تکمیل پرونده و تنبیه و تأدیب آنها در حوزه دستگاه قضا باشد. روندی که اگر در پرونده  نیمه‌کاره عوامل داخلی امکان‌دهنده به جیسون رضاییان، سیامک نمازی، باقر نمازی و نزار ذکا و دیگران هر چه سریع‌تر اجرایی شود، به امنیت روانی بیشتر جامعه و کاهش حملات نفوذی خواهد انجامید. حملاتی که با توجه به افزایش شدید مراودات با عوامل دولت‌های متخاصم انگلیس و آمریکا نیازمند واکسیناسیون بموقع جامعه است و کیست که قبول نداشته باشد «پیشگیری بهتر از درمان» است! ما در موقعیت جنگی هستیم، لطفا به وظایف خود در دفاع از مردم عمل کنید!

در ماه دسامبر یک عنوان جدید به رمان‌های نوشته‌شده توسط دیکتاتور‌ها اضافه خواهد شد. کتاب «صدام» که ناشران آن را ترکیبی از «بازی تاج و تخت» و «خانه پوشالی» می‌نامند پیش از کریسمس وارد بازار می‌شود تا در بازار داغ فروش کتاب پیش از آغاز تعطیلات رقابت کند.  انتشارات هسپروس این هفته اعلام کرد که هنوز معادلی برای ترجمه انگلیسی این رمان که در سال ۲۰۰۲ یا ۲۰۰۳ نوشته شده است، انتخاب نکرده ولی عنوان عربی کتاب «اهریمنان، دور شوید!» است. رمان از آنجایی به «بازی تاج و تخت» شباهت می‌یابد که جنگاوری را در پیش‌زمینه تاریخی قرار می‌دهد. این کتاب داستان قبیله‌ای را روایت می‌کند که سال‌ها پیش در ساحل رود فرات مستقر بودند و همواره مورد هجوم قرار می‌گرفتند؛ اما بخش سیاسی داستان به آنجایی مربوط می‌شود که یک نجیب‌زاده عرب بر دشمنان فائق می‌آید؛ دشمنانی که به وضوح نمادی از اسرائیل و آمریکا هستند. (2 برج نیز وجود دارند که به نظر می‌رسد نمادی از برج‌های مرکز تجارت جهانی باشند.)
صدام 4 رمان نوشته است. مشهور‌ترین آن داستان زبیبه و شاه است، قهرمان زن داستان (عراق) از چنگ همسر شیاد و فاسدش‌ (آمریکا) فرار می‌کند و عاشق پادشاه خشن ولی در عین حال پرعاطفه (نویسنده) می‌شود.
در میان دیکتاتورهای مؤلف، صدام نویسنده‌ای پرکار به حساب می‌آید ولی بی‌رقیب نیست. کلنل قذافی نیز داستان‌های کوتاهی منتشر کرده که در انگلیسی با نام «فرار به جهنم» گردآوری شد.
علاقه صدام به استفاده از تمثیل‌های ملی‌گرایانه در همتایانش از کره‌شمالی نیز به چشم می‌خورد. رهبران اسبق کره‌شمالی «کیم ایل‌سونگ» (۱۹۹۴-۱۹۴۸) و «کیم جونگ‌ایل» (۲۰۱۱-۱۹۹۴) هر دو مولف داستان‌های کودکان بودند و در این قصه‌ها به صورت نمادین از یک ملت کمونیست منزوی سخن می‌گفتند که بر دشمنانش پیروز می‌شد؛ در داستان‌های کیم جونگ‌ایل کودکان موفق می‌شدند روستای‌شان را از چنگ دیو‌ها نجات دهند. کیم ایل‌سونگ نیز قصه پروانه‌ای را روایت می‌کرد که اجازه نمی‌داد یک بچه خروس (آمریکا) باقی حیوانات را آزار دهد. به نظر می‌رسد که با مرگ «صدام»، «معمر قذافی» و «کیم جونگ‌ایل» دوران دیکتاتورهای مؤلف به سر آمده باشد اما یک رهبر خودکامه دیگر هست که یک رمان را در کارنامه خود دارد. «صفر مراد نیازف» رئیس‌جمهور پیشین ترکمنستان تدریس کتاب روحنامه - ترکیبی از خاطرات شخصی، تاریخ و نصایح معنوی - را در مدارس اجباری کرد. جانشین او «قربان‌قلی بردی محمداف» است که شخصیت عجیب و مکتب فکری خاص خود را دارد (در غرب او را به دلیل دعوت از جنیفر لوپز برای شرکت در مراسم جشن تولدش یا افتادن از روی اسب حین اجرای مراسم می‌شناسند). او یک نویسنده بیش‌فعال است. محمداف در سال ۲۰۱۳ زندگینامه خود را با عنوان «پرندگان خوشبختی» به نگارش درآورد و در آن از پدرش یاد کرد و «درس‌های زندگی فوق‌العاده‌ای که در کودکی از او آموخت». آنچه حاکمان نویسنده در چند دهه اخیر را از پیشینیان متمایز می‌کند این است که آنها در زمانی که در رأس امور قرار داشتند، کتاب‌ها را تألیف کرده‌اند. (درباره صدام، کتاب زمانی نگاشته شد که حمله آمریکا در شرف وقوع بود.) اما پیشینیان آنها در ابتدای جوانی به حیطه تألیف قدم نهادند. «ناپلئون» در ۲۶ سالگی رمان «کلیسون و اوژنی» را نوشت؛ تراژدی عاشقانه‌ای از عشق نافرجام یک سرباز جوان (که در سال ۲۰۰۹ به زبان انگلیسی ترجمه شد).
رمان «موسولینی»، «معشوقه کاردینال» که داستان آن در قرن ۱۷ به وقوع می‌پیوست به صورت پاورقی در یک روزنامه سوسیالیستی در سال ۱۹۰۹ به چاپ می‌رسید و ۲۰ سال بعد زمانی که «ایل دوچه» قدرت را در دست داشت به صورت رمان منتشر شد.
منبع: تاریخ ایرانی
 جان داگدیل/ ترجمه: شیدا قماشچی