دکتر میثم پاشایی*:  مشکل اشتغال جوانان از دغدغه‌های چندساله مردم و مسؤولان استان کرمانشاه است که هنوز به قوت خود باقی است. استان کرمانشاه با نرخ بیکاری 1/23 درصد، در رده نخست کشور قرار گرفته و طلای رقابت‌های بیکاری را از آن خود کرده است. امروز در ایران خانواده‌ای یافت نمی‌شود که یک یا چند جوان بیکار و عموما تحصیلکرده نداشته باشد. به گفته کارشناسان، حل مشکل بیکاری و اشتغال نیروهای جوان امری پیچیده و مستلزم اجرای برنامه‌های چندجانبه و مستمر است زیرا افزایش ظرفیت‌های اشتغال منوط به رشد اقتصادی پایدار و توجه همزمان به طرح‌های بزرگ و ملی در کنار پرداختن به سرمایه‌گذاری در طرح‌های کوچک است. بنابراین اجرای یک طرح اقتصادی و ایجاد ظرفیت‌های جدید اشتغال کاری دشوار و مستلزم برخورداری از دانش لازم در امور فنی، مالی، بازاریابی و تجارت است. شناسایی و تعریف یک طرح اقتصادی، مطالعات مربوط به تامین مواد اولیه، بازار فروش، ظرفیت اقتصادی، قیمت تمام‌شده، رقبای حال و آینده، انتخاب تکنولوژی بهینه، تامین منابع مالی با نرخ‌های مناسب، خرید و نصب ماشین‌آلات، تربیت نیروی انسانی، بازاریابی و فروش و تبلیغات، همه و همه اموری است که موفقیت یک طرح را تضمین می‌کند. واضح است تنها با تامین منابع مالی ارزان‌قیمت و دادن وعده آن به جوانان یک شهرستان نمی‌توان مشکل اشتغال را حل کرد زیرا جوانان بیکار یک شهرستان دارای دانش و تجربه کافی در این زمینه نیستند که با اختصاص سهمیه‌ای از وام‌های اشتغالزا وعده حل مشکلات آنان را داد. گفت‌وگوها از تدبیر و امید دولت به حل مشکل اشتغال یا وعده 100 روزه دولت درباره حل مشکلات اقتصادی، بارقه‌ای از امید در دل مردم روشن کرد اما متاسفانه با گذشت 3 سال ناامیدی بر سر جوانان سایه افکنده. از سوی دیگر، کارگاه‌های کوچک، نقش مهمی در ایجاد اشتغال دارند ولی نکته اینجاست که این قبیل کارگاه‌ها تا حد اشباع توسط خانوارها برای اشتغال فرزندان‌شان توسعه یافته‌اند. در همین‌باره در گفت‌وگو با شماری از جوانان استان کرمانشاه درباره مشکلات اصلی این قشر آنچه بیش از همه مورد تاکید قرار داشت، مشکل اشتغال آنان بود. یکی از جوانان کرمانشاهی با بیان اینکه حل مشکلات و چالش‌های استان کرمانشاه نیازمند رفع مشکل بیکاری جوانان این استان است، گفت: با وجود تمام کارهای انجام‌شده در چند سال گذشته توسط دولت در کرمانشاه اما این استان همچنان مشکل اشتغال را با خود یدک می‌کشد. در استان کرمانشاه کارهای ناتمام در زمینه اشتغال وجود دارد. از جمله  آنها می‌توان به این موارد اشاره کرد: تخریب زیرساخت‌های استان به‌واسطه وقوع جنگ تحمیلی، عدم سرمایه‌گذاری در استان پس از پایان جنگ تحمیلی، تاخیر در بهره‌برداری از طرح‌های بزرگی همچون راه‌آهن کرمانشاه و انسداد مرز خسروی در نیمی از سال و توزیع ناعادلانه عبور زائران کربلا از دیگر مرزها و حضور پرتعداد مدیران غیربومی. اشتغال، رکن اصلی و اساسی در رفع ناهنجاری‌‌ها و مشکلات جامعه است. با وجود تلاش دولت در زمینه ایجاد اشتغال، نرخ بیکاری در کرمانشاه بالاست که امیدواریم با توجه به تاکید رئیس‌جمهور بر ایجاد اشتغال در کشور سرانه بیکاری در این استان کاهش یابد و با توجه به اینکه دست دولت برای سرمایه‌گذاری در ایجاد صنایع بزرگ باز است و می‌تواند در برخی مناطق که ریسک‌پذیری بخش خصوصی کمتر است اقدام به ساخت طرح‌های بزرگ کند، اشتغالزایی در اولویت مصوبات هیات دولت قرار گیرد. داشتن شغل و درآمد مناسب برای جوانان باعث ایجاد حس رضایتمندی آنها از زندگی می‌شود و می‌توان گفت اگر بخشی از عوامل مهیاکننده شادی را رسیدن به خواسته‌ها و آرزوها بدانیم، بنابراین جوان برای داشتن شادی، حتماً باید دارای شغل و درآمد باشد که البته نباید از نقش تحصیل در این‌باره غافل ماند. باید مشکلات جوانان از زاویه دید آنان بررسی شود. حرف و شعار، چاره کار جوانان نیست و دولت باید خود اقدام به سرمایه‌گذاری جدی و ایجاد اشتغال در استان کند تا این مشکل بزرگ جوانان حل شود. استان کرمانشاه با 2 میلیون نفر جمعیت در رتبه‌بندی نرخ بیکاری کشور پیشرو است، با توجه به اقدامات انجام‌شده دولت برای اشتغالزایی در عین حال بیکاری یکی از مشکلات اساسی مردم ‌بویژه جوانان این استان است. باید برای رفع مشکلات اشتغال جوانان تحصیلکرده تدابیر جدی اتخاذ شود تا از ایجاد مشکلاتی که در نتیجه بیکاری حاصل می‌شود، خودداری شود و جوانان از کابوس بیکاری رها شوند. از رئیس‌جمهور انتظار داریم اعتبارات بیشتری برای طرح‌های اشتغالزایی این شهرستان اختصاص دهد. دولت‌ها برای رفع مشکلات ازدواج و مسکن جوانان گام‌هایی برداشته‌اند که باید تداوم داشته باشد و عملی شود، خواهان توجه بیشتر به محرومان و روستاییان هستیم. باید ظرفیت‌های اشتغال استان کرمانشاه شناسایی شود. باید زمینه استفاده از این ظرفیت‌ها و فرصت‌های شغلی را برای جوانان ایجاد کرد زیرا این امر در رفع معضل بیکاری و افزایش ثروت ملی مؤثر است. با توجه به  اینکه تجربه نشان داده اقتصاد بخش خصوصی موفق‌تر از زمانی است که دولت در اقتصاد دخالت دارد، اقتصاد در جوامع توسعه‌یافته در دست بخش خصوصی است و دولت کمترین دخالت را دارد. در کشور ما نیز هر جا اقتصاد موفق عمل کرده نقش بخش خصوصی در این موفقیت‌ها پررنگ‌‌تر بوده است. دولت باید با ارائه تسهیلات مناسب در توانمندسازی افراد و جهت‌دهی به توانمندی‌های آنها ایفای نقش داشته باشد. نیروی بازار در سال‌های گذشته با عوامل بیرونی مرتبط بود اما این امر در سال‌های اخیر بسیار کمرنگ شده و نقش اصلی هر جامعه یا هر فرد موفقی را میزان دانش و تخصص فرد ایفا می‌کند. امیدواریم با توجه بیانات رهبر معظم انقلاب و نگاه ویژه ایشان به رفع مشکل بیکاری و جوان بیکار، ریشه بیکاری خشکانده شود.
*مدرس دانشگاه

 بهره‌برداری از قنات بازسازی شده آذرشهر
با هزینه‌ای بالغ بر 2800 میلیون ریال از قنات اصلاح و بازسازی شده آب و فاضلاب آذرشهر بهره‌برداری شد. در مراسم بهره‌برداری از این قنات، فرماندار شهرستان آذرشهر، جمعی از مسؤولان شهرستان و استان و خانواده‌های معظم شهدا حضور داشتند. رحیمی، مدیر امور آب و فاضلاب شهرستان آذرشهر درباره اقدامات انجام شده درباره اصلاح و بازسازی قنات این شهر گفت: برای بازسازی این قنات  اقداماتی از جمله لایروبی حدود 5 کیلومتر مسیر قنات، پیشکاری، کول‌گذاری به طول 150 متر و دیوارکشی و فنس‌کشی حریم چاه‌ها به تعداد 20 فقره و به طول 500 متر انجام شده است.


بانک‌های سپه و ملت نقش مؤثری در حمایت از طرح‌های ملی دارند
فرمانده قرارگاه سازندگی خاتم‌الانبیا(ص) گفت: همراهی بانک‌های کشور از جمله سپه و ملت با قرارگاه سازندگی خاتم‌الانبیا(ص) در اجرای پروژه‌های ملی و زیربنایی ستودنی است.   سردار عبداللهی اظهار داشت: انتظار داریم این همکاری‌ها در جهت دستیابی به ‌اهداف و سیاست‌های اقتصاد مقاومتی در آینده نیز گسترش یابد. وی تصریح کرد: بانک‌های سپه و ملت در حمایت از طرح‌های بزرگ و ملی قرارگاه سازندگی خاتم‌الانبیا(ص) نقش مؤثری داشته و برای اجرای پروژه‌های ملی و زیربنایی همکاری مطلوبی با قرارگاه دارند. وی با بیان اینکه بانک سپه بانک بزرگ و با اصالتی است و ما از خدمات بانک سپه بخوبی یاد می‌کنیم و هر جا که لازم بوده است از آن حمایت کرده و می‌کنیم، گفت: قرارگاه سازندگی خاتم‌الانبیا(ص) در تحقق فعالیت‌های اقتصادی کشور نقش بسزایی دارد.  چقازردی، مدیرعامل بانک سپه نیز اظهار داشت: برنامه و هدف بانک سپه کمک به تحقق اهداف اقتصاد مقاومتی در سالی است که از سوی مقام معظم رهبری سال اقتصاد مقاومتی، اقدام و عمل نامگذاری شده است به همین دلیل از طریق مشارکت و حمایت در پروژه‌های بزرگ و مولد کشور به دنبال تحقق منویات مقام معظم رهبری در این بخش هستیم.

شرکت تعاونی مصرف کارکنان بنادر هرمزگان تعاونی برتر شد  
برای دومین سال پیاپی، شرکت تعاونی مصرف کارکنان اداره کل بنادر و دریانوردی هرمزگان به عنوان تعاونی برتر در جشنواره تعاونی‌های برتر این استان معرفی و از این شرکت تقدیر شد. در آیین اختتامیه یازدهمین جشنواره تعاونی‌های برتر استان هرمزگان که در سالن «ارسلان» بندر لافت جزیره قشم برگزار شد، باباخانلو مدیرکل توسعه تعاون وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی، حسین هاشمی‌تختی رئیس مجمع نمایندگان استان، احمد مرادی نماینده مردم بندرعباس، حاجی‌آباد، قشم، خمیر و ابوموسی در مجلس شورای اسلامی، سلیمی مدیرکل تعاون، کار و رفاه اجتماعی هرمزگان، جمعی از مقامات محلی، امامان جمعه اهل تسنن و تشیع و خیل عظیمی از تعاونگران استان حضور داشتند.  


پذیرش در دوره‌های کارشناسی دانشگاه جامع علمی- کاربردی
سرپرست دانشگاه جامع علمی- کاربردی استان گلستان گفت: ثبت‌نام برای پذیرش‌ در دوره‌های مهندسی فناوری و دوره کارشناسی حرفه‌ای نظام آموزش مهارتی سال 95 دانشگاه جامع علمی- کاربردی از 17 شهریورماه در سایت سازمان سنجش به نشانی  www. sanjesh. Org آغاز شده و تا 25 شهریورماه ادامه خواهد داشت. برزعلی تصریح کرد: پذیرش در این دوره‌ها در 126 رشته، 17 مرکز آموزش علمی – کاربردی و 4 شهر صورت می‌گیرد. وی خاطرنشان کرد: پذیرش در دوره مهندسی فناوری و دوره کارشناسی حرفه‌ای (ناپیوسته) براساس معدل کل کاردانی (فوق‌دیپلم)، مرتبط بودن رشته تحصیلی کاردانی با رشته انتخابی و با توجه به اولویت‌های بومی و غیربومی، سهمیه شاغل، آزاد، رزمندگان و ایثارگران انجام می‌شود.  برزعلی اضافه کرد: طبق ضوابط معافیت تحصیلی به پذیرفته‌شدگان این دوره‌ها تعلق می‌گیرد. وی تاکید کرد: متقاضیان باید پس از مطالعه دقیق دفترچه راهنما و فراهم کردن مدارک و اطلاعات مورد نیاز، در زمان اعلام شده از طریق سایت سازمان سنجش آموزش کشور به نشانی
 www. sanjesh. org نسبت به ثبت‌نام خود اقدام کنند.

حسین قرائی: سال‌ها پیش که از کتاب «لحظه‌های انقلاب» سید محمود قادری‌گلاب‌دره‌ای خوشم آمده بود، انقلابی نوشتن و حماسه‌وار بودن واژه‌هایش باعث شده بود برخی جمله‌های مقدمه‌اش را حفظ کنم، طوری که با آن پیرمرد شصت و چند ساله به چندین شهرستان رفتیم و هزاران نفر دیگر او را شناختند با کتاب‌های «10 سال هوم‌لسی در آمریکا» که خاطره بود؛ خاطراتی با قلم شگفت‌انگیز و جنون‌مند مرحوم «محمود گلاب‌دره‌ای».
یک سالی از آشنایی‌ام با خود گلاب‌دره‌ای نگذشته بود که برای عیددیدنی به سوهانک تهران رفته بودیم. 2 نفر به دیدنش آمدند یکی مسعود ده‌نمکی و دیگری حمید داوودآبادی، ده‌نمکی را همان موقع می‌شناختمش و آمده بود تا گلاب‌دره‌ای اخراجی‌های 1 را ببیند ولی چهره داوود‌آبادی را ندیده بودم. جالب این بود که بعد‌ها متوجه شدم «داوودآبادی» هم به خاطر «لحظه‌های انقلاب» شیفته‌ گلاب‌دره‌ای شده بود.
از آن سال‌ها حدود 10 سال می‌گذرد، آن سال‌ها تاکنون با نام داوود‌آبادی آشنا بودم، بعضی از دوستان به خاطر همراهی کردن او با ده‌نمکی تحسینش می‌کردند و بعضی سرزنش.
باری! داوود‌آبادی را با نوشته‌ها و یادداشت‌های پراکنده‌اش شناختم تا همین چند سال پیش که «پاره‌های پولاد»، «چادر وحدت»، «دیدم که جانم می‌رود» و... را خواندم. در یک تورق کلی که از خواندن و سیری در آثار نویسنده مورد بحث عایدمان می‌شود به این نتیجه می‌رسیم که به ژانر خاطره، علاقه وافری دارد.  به‌زعم من، داوود‌آبادی یکی از سرآمدان خاطره‌نویسی و همچنین خاطره‌گیری عصر انقلاب اسلامی است. روایت صادقانه او از آنچه را عیناً دیده و بعد‌ها مکتوب کرده او را راوی صادق قلمداد می‌کند. صراحت‌  و رک‌گویی نویسنده «چادر وحدت» باعث می‌شود کتابش دلنشین‌تر جلوه کند. انتقاد‌ها و صریح‌تر بگویم تکه‌پرانی‌های او به برخی مسؤولان در کتاب بی‌پروای «آن‌که فهمید، آن که نفهمید» هرچند من فقط نوشته‌های نویسنده را دیدم نه رفتار‌های شخصی ایشان را ولی این نوشته‌ها خیلی جگردار است.
اینکه تو بیایی و به وزیر دفاع فعلی (سردار دهقان) و به فرزند شهید بهشتی و... از موضع یک انقلابی تمام‌عیار، واژه‌های سربی نثار کنی شجاعت می‌طلبد؛ شجاعتی که دیدگاه اوست و شاید او را به دادگاه نیز بکشاند.
نویسنده چادر وحدت، حجم خاطرات وسیعی در ذهنش ته‌نشین شده و از هر فرصتی برای بازگویی و نوشتن آنها استفاده می‌کند. مثلاً وقتی کتاب 650 صفحه‌ای «چادر وحدت» را می‌خوانید، متوجه می‌شوید این کتاب فقط ناگفته‌های سال‌های 58 تا 60 را روایت می‌کند و به برشی از تاریخ انقلاب با روایت داوودآبادی می‌پردازد. خاطرات شنیدنی او از آن سال‌ها که تحقیقاً کتاب‌های قابل توجهی درباره‌شان یافت نمی‌شود، بسیار گرانبهاست. داوود‌آبادی در این کتاب‌ها خودش را سانسور نمی‌کند و آن چیز‌هایی را که نباید بگوید هم می‌گوید. خودش هم در کتاب جمع و جور «مثل آب خوردن» به این فن خاطره‌نویسی اشاره می‌کند: «هیچ کس را به هیچ دلیل از خاطراتت سانسور نکن؛ نهایتاً اسم آنها را عوض کن و نام مستعار برای‌شان قرار بده». (مثل آب خوردن، ص 50)
آن چیزی که همیشه پس از خوانش آثار داوودآبادی برایم حیرت‌انگیز بوده این است که چطور می‌شود یک آدمی که در سال‌های انقلاب 12-11 سال دارد این همه خاطرات کوتاه، بلند، تلخ و شیرین در ذهنش مانده باشد آن هم با تمام جزئیات. به برشی از کتاب «چادر وحدت» که توصیف جزء به جزء خاطرات و خطرات روز‌های اول انقلاب است بنگرید تا صحبت‌هایم بی‌سند جلوه نکند: «خیلی خونسرد سیلی محکمی توی صورتم زد. اطراف را که نگاه کردم، دیدم هرکدام از مجاهدین مشغول تفتیش و بازرسی یکی ـ دو نفر هستند. همانطور که جلویش ایستاده و صورتم از اشک کثیف شده بود، دست در جیب‌هایم برد، دو ماژیک آبی و قرمز را که داخل جیب شلوارم بود درآورد، جلوی صورتم گرفت و گفت:
-کثافت آَشغال... با اینا شعار می‌نویسی؟
هیچی نمی‌توانستم بگویم. فقط هق‌هق می‌کردم. کیف پولم را که از جیب عقب شلوارم خارج کرد، یک اسکناس 20 تومانی را که داشتم، درآورد و با نگاهی به من، آن را در جیب خود گذاشت. برداشتن 20 تومانی برایم خیلی زور داشت. آن 20 تومانی برایم خیلی ارزش داشت. هر روز صبح، از پدرم 2 تومان می‌گرفتم تا در مدرسه که گرسنه‌ام شد، کیک بخرم و بخورم. گاهی پول چند روز را جمع می‌کردم تا در یک روز سورچرانی کنم یک ساندویچ که دو ـ سه پر کالباس بیشتر وسطش نبود بخرم. چند روزی بود که از خیر کیک و ساندویچ گذشته بودم تا با آن 20 تومان برای خودم کتاب و نوار بخرم. حالا این مجاهد که قیافه‌اش خیلی وحشتناک بود، براحتی 20 تومنی مرا در جیب خودش گذاشت. با ناراحتی گفتم:
- پولم رو بده، اون رو واسه چی برمی‌داری؟ که سیلی محکم دیگری به گوشم زد و گفت:
- خفه شو کثافت... این پول رو کی بهت داده که بیای و مراسم ما رو بهم بزنی؟ ناگهان چهره‌اش برافروخته شد. فهمیدم کارت انجمن اسلامی مدرسه را دیده است. کارت را از داخل کیف درآورد، جلوی عینکش گرفت و بعد از اینکه خوب نگاه کرد، سیلی‌ای به صورتم زد و گفت:
-‌ای کثافت... پس عضو انجمن اسلامی هم هستی؟»
(چادر وحدت، صص 132و133)
لحن طنزی که در این چند سطر وجود دارد خاطره را خوشمزه می‌کند؛ عباراتی مثل سورچرانی و دو ـ سه پر کالباس، ظرفیت‌هایی برای طنزآمیز جلوه دادن دارند که نویسنده از ظرفیت و گنجایش آنها برای پرخوری‌های نوجوانانه استفاده جسته است. ریزگویی و لطیف‌گویی داوودآبادی در بیان خاطره، خواننده را از صدق گفتار نویسنده آگاه می‌کند. گاهی اوقات فکر می‌کنم با این خاطراتی که داوودآبادی از انقلاب و دفاع‌مقدس دارد فقط باید در کنج عزلت بنشیند و خاطراتش را بنویسد و دست بر قضا چنین کاری را دارد می‌کند. هنوز کسی را ندیده‌ام که مثل او به نوشتن این همه خاطره از سال‌های حماسه و خون و عشق، همت بگمارد. انگار برگه‌های کتاب برای روایت او کافی نیست و او مدام باید بنویسد و این مدام‌نویسی است که از او نویسنده‌ای متبحر در حوزه خاطره ساخته است.‌ ای کاش نثر کتاب‌های تاریخ در دوره‌های دبیرستان و دانشگاه مثل همین «چادر وحدت» بود تا دانش‌آموزان این سرزمین تاریخ را با پوست و گوشت‌شان لمس کنند. واقعا مُغلق‌گویی و پیچیده‌نویسی چه دردی را دوا می‌کند؟ چرا در کتاب‌های درسی ادبیات فارسی مقاطع مختلف تحصیلی نامی از خاطره‌نویسان عصر انقلاب نیست؟ چرا نامی از کمره‌ای‌ها، سرهنگی‌ها، بهبودی‌ها و این روز‌ها مخدومی‌ها، داوود‌آبادی‌ها، کامور‌ها و... نیست؟!
حتی در بخش‌های آخر این کتاب‌ها که معرفی آثار نام گرفته است تک و توک از این جماعت نام برده شده است! حالا پس از سال‌ها نوشتن و روایت خاطره، داوودآبادی سعی کرده اثری برای دانش‌آموزان، دانشجویان و رزمندگانی که هنوز خاطرات‌شان را ننوشته‌اند، بنگارد. هرچند از کتاب برمی‌آید او در پی آن است اهمیت خاطره را برای رزمندگانی که از سال‌های دفاع‌مقدس باقی مانده‌اند، بازگو کند و آنها را به نوشتن ترغیب کند ولی من کنار جمعیت هدف این کتاب خوشخوان، دانش‌آموزان و دانشجویان را نیز قرار می‌دهم. دانش‌پژوهانی که از آن حماسه‌سازان در محل‌ها و محله‌هایشان هنوز یافت می‌شوند.
«مثل آب خوردن» کتاب جمع و جوری است درباره یک استاد که مقاطع مختلف تحصیلی را پای درس معلم‌های دیگر من‌جمله «علیرضا کمره‌ای» گذرانده است. داوودآبادی در این کتاب در نهایت ایجاز، نکات کلیدی خاطره‌نویسی را بازگو کرده و اطمینان دارم اگر کسی این کتاب 60 صفحه‌ای را بخواند، حتماً دوست دارد خاطره‌هایش را بنگارد.
وقتی «مثل آب خوردن» که به شیوه‌ خاطره‌نویسی آسان عصر دفاع‌مقدس می‌پردازد را می‌خواندم مدام این سوال در ذهنم تکرار می‌شد که چرا نویسنده درباره خاطره‌نویسی به معنای عام چنین کتابی در ذهنش نبوده چون الان ما این کمبود را در عرصه خاطره‌نویسی به معنی عام حس می‌کنیم و مداوم دانشجویان و دانش‌آموزان و جوانانی که عاشق خاطره و خاطره‌نویسی هستند کتاب موجز و مختصری به ابعاد «مثل آب خوردن» را از من طلب کرده‌اند و من نتوانستم کتاب درست و درمانی به ایشان معرفی کنم!
مثل آب خوردن، آینه تمام‌نمای تجربه «داوودآبادی» است که صمیمیت و زلالی در آن ضریب دارد. سطرهایی از آن را باهم می‌خوانیم:
«وقتی قصد کردی خاطره‌نویسی را شروع کنی، قرار نیست کار و زندگی‌ات را بگذاری کنار! زندگی‌ات را بکن، به خاطراتت هم بپرداز. وایسا! چقدر عجله داری! هنوز خاطره ننوشته، نرو سراغ طراحی جلد، نوبت به نوبت». (مثل آب خوردن، ص22)
البته این کتاب مثل برخی کتاب‌های دیگر داوودآبادی از عدم ویراستاری رنج می‌برد؛ استفاده بیجا از علائم ویرایشی و حشو‌های زائد، مواردی است که اگر در کتاب‌های این خاطره‌نویس موفق اصلاح شود، ضریب زیبایی خاطراتش را چندین‌برابر می‌کند.
مثل آب خوردن، به شیوه معلمانه نگاشته شده و به نظر من برای معلم‌های انشا، دبیران ادبیات فارسی و اساتید دانشگاه کتابی است خواندنی؛ کتابی که یک فرد با تجربه‌های بسیارش در حوزه خاطره نگاشته است. تجربه‌های موفق داوودآبادی در «مثل آب خوردن» ارزشمند است و این نگاه نیز ریشه در روحیه بسیجی او دارد.

عبدالله عبداللهی: در شرایطی که با توجه به عمق فاجعه غم‌انگیز سال گذشته در منا و جنایت تاریخی آل‌سعود در این واقعه، سالگرد این رویداد بار دیگر با موجی از مواضع انتقادی و اعتراضی ایرانیان و مسلمانان برخی کشورهای دیگر علیه حاکمان سعودی آمیخته شده بود، حجت‌الاسلام روحانی رئیس‌جمهور این سالگرد را با یک پیام توئیتری عجیب، گرامی(!) ‌داشته و نوشته است: «عربستان پس از حادثه منا تحت فشار سیاسی و حقوقی دولت ایران قرار گرفت اما عده‌ای نادان و احساساتی در داخل، بازی را به نفع آنها تغییر دادند».
اشاره آقای روحانی به ماجرای حمله عده‌ای به سفارت عربستان در تهران است؛ در محکومیت حادثه سفارت عربستان تردیدی نیست اما درباره پیام توئیتری آقای روحانی می‌توان مختصراً به نکات ذیل اشاره کرد:
1-  مهم‌ترین کارکرد فوری همین پیام دو خطی آقای روحانی آن هم در شرایطی که یک اجماع حداکثری کم‌نظیر ملی با مشارکت مسلمانان برخی کشورها علیه آل‌سعود شکل گرفته، خارج کردن مجدد سعودی‌ها از یک فشار موثر افکار عمومی است. در حقیقت جناب روحانی در ظاهر از مساله‌ای انتقاد می‌کند که خود در همان لحظه به آن عامل است. در وضعیتی که همه اعتراض‌ها به سمت آل‌سعود همگرا شده و همین اتحاد و همسویی می‌تواند فشارها را به یک امر «موثر» تبدیل کند، بناگاه تلاش می‌شود دعوای اصلی به فراموشی سپرده شده و مساله‌ فرعی سفارت عربستان، جایگزین متن شود.
2-  فارغ از کارکرد پیام توئیتری آقای روحانی که آنچنان که گفته شد مهم‌ترین خروجی‌اش بیرون آوردن آل‌سعود از زیر فشار افکار عمومی است، سوال اصلی این است: اساساً آقای روحانی از کدام فشار سیاسی و حقوقی دولت ایران علیه آل‌سعود سخن می‌گوید؟
در این باره توجه به چند مساله می‌تواند کارگشا باشد.
اولاً فاجعه منا به تقویم شمسی در تاریخ 2 مهر 94 اتفاق افتاده و فاصله تاریخی حادثه سفارت عربستان(12 دی 94) با آن واقعه دقیقاً 100 روز است؛ دولت محترم حداقل خود را در زمینه‌ برنامه‌های 100 روزه متخصص می‌داند! بنابراین اگر درصدد آن بود که فشار سیاسی موثری به دولت عربستان وارد کند، 100 روز فرصت کاملاً مناسبی برای این موضوع محسوب می‌شود. سوال مشخص از جناب آقای روحانی آن است که دقیقاً در این فاصله از کدام فشار سنگین سیاسی و حقوقی خود رونمایی کردید که حادثه سفارت به شما اجازه تداوم آن را نداد؟
شخص آقای روحانی به‌رغم شدت و گستردگی این فاجعه حتی حاضر به بازگشت از نیویورک نشد!
از جناب آقای ظریف، وزیر محترم امور خارجه نیز اقدام عملی قابل توجهی مشاهده نشد. برخی اقدامات نیز به میزانی تحقیرکننده بود که تصویر نحوه درخواست وزیر امور خارجه کشورمان از امیر کویت برای وساطت میان ایران و آل‌سعود آن هم صرفاً به منظور اخذ ویزا برای اعزام تیمی از ایران به عربستان، باعث تشدید داغ ایرانیان شد.
اخیراً نیز خانواده برخی شهدای واقعه منا از جمله شهیدان حاتمی و اخوان و رکن‌آبادی در گفت‌وگوهای خود ضمن انتقاد شدید از عدم اقدام موثر دولت در پیگیری فاجعه، گفته‌اند برخی مواضع وزارت امورخارجه جگر آنها را سوزانده است!
ثانیاً مشخص نیست آقای روحانی از کدام فشار سیاسی و حقوقی به عربستان سخن می‌گویند، در حالی که به اذعان برخی مقامات مسؤول دولتی اگر نهیب رهبر حکیم انقلاب نبود سعودی‌ها حتی از تحویل پیکر شهدای ما نیز خودداری می‌کردند. سوال این است که واقعاً چه میزانی از فشار توسط دولت محترم به آل‌سعود وارد شده بود که حتی نمی‌توانسته ابدان مطهر را تحویل بگیرد، عذرخواهی و جبران مافات توسط سعودی‌ها، پیشکش! ناگفته نماند در همان دوران وقوع فاجعه منا برخی مدیران در بدنه دولت از جمله جناب آقای اوحدی، مسؤول سازمان حج تلاش‌های مهمی برای پیگیری وضعیت بازماندگان و شهدای ایرانی منا ترتیب دادند و نمی‌توان از این تلاش‌ها چشم‌پوشی کرد  اساساً مساله این متن نیز زیر سوال بردن تلاش‌های مجدانه این عزیزان نیست، بلکه موضوع محک ادعای مهمی است که جناب آقای روحانی درباره فشارهای سطح بالای سیاسی و حقوقی مجموعه دولت ایران علیه آل‌سعود مطرح کرده‌اند.
3- بر مبنای آنچه گفته شد، اساساً فشار موثر حقوقی و سیاسی از ناحیه دولت محترم علیه آل‌سعود وجود نداشت که حادثه سفارت عربستان بخواهد پیگیری آن را منتفی کند. چه بسا اگر فشار موثری صورت گرفته بود شهید آیت‌الله نمر به آن راحتی اعدام نمی‌شد و حادثه نامطلوب سفارت هم متعاقب آن رخ نمی‌داد!
4- آنچه در این بین بیش از هر چیز دیگر آزاردهنده است، ظهور پی‌درپی یک روحیه‌ در بخشی از دولت محترم است که از آن به «ریاکاری» تعبیر می‌کنیم. همچنانکه پیش از این در نوشته‌های دیگری درباره تظاهر غیرواقعی دولت درباره اهتمام به آزادی و آزادی ‌بیان استدلال کردیم، در موضوع حاضر نیز مساله اصلی همین برخورد متظاهرانه است.
درباره تجربه عملکرد دولت در فشارهای نامرئی به آل‌سعود مطالبی عنوان شد اما مبنای نظری دولت محترم نیز حتی احتمال تلاش موثر دولت برای فشار به آل‌سعود را منتفی می‌کند. خلاصه! چه دولت محترم بخواهد و چه نخواهد، چه تایید کند و چه انکار، ایده‌ای که درباره توسعه بدان معتقد است، اساساً پدیده‌هایی چون فشار به عربستان را نمی‌تواند در درون خود حل کند. طبق این تئوری- آنچنان که برخی مشاوران غیررسمی لکن ذی‌نفوذ دولت همچون جناب سریع‌القلم به آن تصریح کرده‌اند- هر امری که مخل توسعه از طریق روابط حداکثری بین‌المللی باشد، ضرورتاً باید به حاشیه برود. مشاور مورد اشاره رئیس‌جمهور، عربستان را در کنار ترکیه از نمونه‌های موفق توسعه در منطقه می‌داند و می‌گوید: «در حال حاضر ترکیه کشور مدل منطقه است و طبیعی است این کشور به نسبت کشورهایی که نتوانستند مدلی ارائه دهند، اعتبار بیشتری دارد. من فکر می‌کنم در نهایت قدرت سیاسی منطقه به عربستان و قدرت اقتصادی و دیپلماتیک به ترکیه منتقل می‌شود».  با این توصیفات اگر دولت بخواهد ـ که طبیعتاً می‌خواهد- به تئوری خود پایبند باشد، چگونه می‌تواند تنش با آل‌سعود را در قاموس عمل خود بگنجاند؟ از قضا اگر دولت بخواهد حقیقتاً به ایده حکمرانی خود پایبند باشد و الگوی وسوسه‌انگیزش در توسعه، کشورهایی مانند ترکیه باشند، حداکثر کاری که در عمل می‌تواند انجام بدهد تبریک به آل‌سعود برای برگزاری حج است! نه فشار سیاسی و حقوقی.
اتفاقاً آقای هاشمی به عنوان پدر معنوی دولت فعلی در امر توسعه، مواضع صادقانه‌تری اتخاذ کرده و اخیراً گفته است: اگر لازم باشد باید باز هم ما دست اول را به سوی عربستان‌سعودی دراز کنیم!