بررسی آخرین وضعیت دریاچه‌های فارس نشان می‌دهد با شروع فصل گرما، اغلب این دریاچه‌ها خشک شده‌اند. به گزارش مهر، با فرا رسیدن فصل گرما و ادامه آن وضعیت تالاب‌ها و دریاچه‌های استان فارس نیز دستخوش تغییرات جدی شد به گونه‌ای که دریاچه مهارلو نیز که تا حدودی آب داشت سطح آب آن پایین آمده است. در حال حاضر بیش از ۱۱ سال است که از خشک شدن دریاچه‌های استان فارس می‌گذرد و هنوز اقدام مناسبی از سوی مسؤولان استانی برای برون‌رفت دریاچه‌ها از این معضل انجام نشده است. در حالی که دریاچه بختگان به عنوان دومین دریاچه بزرگ کشور بعد از ارومیه محسوب می‌شود اما هنوز برای احیای این دریاچه اقدامی نشده و فقط گنبدهای نمک از این دریاچه باقی مانده است. دیگر دریاچه‌های استان فارس نیز مانند پریشان و کافتر شرایط بهتری نسبت به پریشان نداشته و این دریاچه‌ها نیز کاملا خشک هستند به گونه‌ای که فقط بستری از خاک از آنها باقی مانده است. در این باره سرپرست معاونت فنی اداره کل حفاظت محیط زیست فارس به مهر گفت: در حال حاضر با توجه به شدت گرما در این استان تمام دریاچه‌های استان به طور کامل خشک شده و این امر ناشی از دمای زیاد هواست. سیاوش محمدی‌بیگدلی با اظهار نگرانی از وضعیت دریاچه‌های استان فارس افزود: طی مدت اخیر گرمای زیاد هوا منجر به تبخیر زیاد آب در دریاچه‌ها شده به همین دلیل با توجه به اینکه دریاچه‌ها ورودی آب نداشته‌اند به طور کامل خشک شده‌اند و حتی دریاچه مهارلو که تا حدودی آب داشت سطح آب آن پایین آمده است. وی ادامه داد: در حال حاضر دریاچه‌های بختگان، پریشان و کافتر به طور کامل خشک هستند و وضعیت‌شان بسیار نگران‌کننده است. سرپرست معاونت فنی اداره کل حفاظت محیط‌زیست فارس درباره دریاچه طشک نیز بیان کرد: در این دریاچه فقط چشمه گمبان که همیشه آبدار بوده نیز تا حدودی آب دارد و مابقی دریاچه خشک است. وی به تشریح وضعیت دریاچه بختگان پرداخت و گفت: این دریاچه بعد از دریاچه ارومیه دومین دریاچه بزرگ کشور است که در شرایط آب و هوایی استان تاثیر زیادی داشته اما طی چند سال گذشته به طور کامل خشک شده است. محمدی گفت: در حال حاضر به دلیل خشک شدن دریاچه و بالا رفتن شوری آب در اطراف دریاچه بختگان و مهارلو شاهد وجود گنبدهای نمکی زیادی هستیم که به دنبال وزش باد نمک‌ها از سطح دریاچه به سمت مزارع می‌رود. وی با اشاره به اینکه وضعیت دریاچه بختگان بحرانی است، افزود: متاسفانه از سوی مسؤولان کشوری برای احیای این دریاچه تاکنون اقدام مناسبی انجام نشده در حالی که دریاچه بختگان برای فارس نیز مانند ارومیه مهم است. سرپرست معاونت فنی اداره کل حفاظت محیط‌زیست فارس گفت: دریاچه پریشان در کازرون و کافتر در اقلید نیز شرایط مشابهی مانند دریاچه بختگان دارند از این رو باید هر چه سریع‌تر برای احیای دریاچه‌های فارس اقدام کرد، زیرا خشک شدن دریاچه‌ها در تغییر اقلیم نیز تاثیر زیادی داشته است. وی با انتقاد از عدم توجه به احیای دریاچه‌های فارس گفت: به عنوان نمونه سال گذشته برای دریاچه ارومیه 5/2 میلیارد تومان اعتبار در نظر گرفته شد در حالی که برای تمام دریاچه‌های فارس در سال گذشته فقط ۲۵۰ میلیون در نظر گرفته شده بود. محمدی تاکید کرد: مسؤولان کشوری باید هرچه سریع‌تر برای احیای دریاچه‌های استان چاره‌اندیشی کنند.

معاون هماهنگی امور عمرانی استانداری قم گفت: پس از اجرای پروژه عظیم انتقال آب از سرشاخه‌های دز تکمیل تصفیه‌خانه جامع آب استان در دستور کار قرار گرفت که پیش‌بینی می‌شود یک‌سوم ظرفیت این تصفیه‌خانه تا پایان تابستان به بهره‌برداری برسد. به گزارش تسنیم از قم، محسن بهشتی در سومین جلسه ستاد فرماندهی اقتصاد مقاومتی استان با اشاره به اقدامات استان درباره اتصال ریلی گمرک قم اظهار داشت: در این راستا اتصال ریلی بندر خشک سلفچگان، شهرک شکوهیه و سیلو مورد توجه قرار گرفته بود، چرا که عدم استفاده از این زیرساخت یکی از مشکلات استان بود. معاون هماهنگی امور عمرانی استانداری قم تکمیل پروژه‌های نیمه‌تمام را از اولویت‌های استان در سال 95 برشمرد و افزود: بر همین اساس نوسازی شبکه توزیع برق مورد توجه قرار گرفت، چراکه 50 درصد شبکه توزیع در بافت فرسوده قرار دارد. وی ادامه داد: پس از اجرای پروژه عظیم انتقال آب از سرشاخه‌های دز، تکمیل تصفیه‌خانه جامع آب استان در دستور کار قرار گرفت که پیش‌بینی می‌شود یک‌سوم ظرفیت این تصفیه‌خانه تا پایان تابستان به بهره‌برداری برسد. بهشتی استفاده از توان محیطی استان را مورد توجه قرارداد و خاطرنشان کرد: دریاچه نمک یکی از ظرفیت‌های محیطی استان است که با اراده استان ایجاد راه دسترسی در دستور کار قرار گرفت تا براساس آن استحصال مواد معدنی و نیز تقویت زمینه گردشگری در این منطقه عملیاتی شود.
 

مدیر شرکت غله و خدمات بازرگانی استان بوشهر گفت: با پایان خرید گندم از کشاورزان استان بوشهر ۲۷ هزار و ۷۰۰ تن محصول تحویل ۴ مرکز خرید شد که نسبت به سال قبل ۷۵ درصد کاهش دارد. سیدمحمد هاشمی در گفت‌وگو با تسنیم در بوشهر با بیان اینکه تحویل گندم در استان بوشهر، پایان یافت، اظهار داشت: خرید گندم از کشاورزان استان بوشهر از 26 فروردین آغاز شد که  برای تحویل گندم 4 مرکز در شهرستان‌های دشتستان، دشتی و بوشهر تعیین شد. وی با بیان اینکه انبار چغادک، کارخانه آرد خلیج‌فارس در خورموج، کارخانه آرد الزهرا و سیلوی برازجان محل تحویل گندم کشاورزان استان بوشهر تعیین شده بود، خاطرنشان کرد: کشاورزان استان بوشهر در این فصل از برداشت گندم، 27 هزار و 700 تن محصول  تحویل  این مراکز دادند. مدیر شرکت غله و خدمات بازرگانی استان بوشهر با اشاره به خرید  300 تن گندم دورم از کشاورزان افزود: از 27 هزار و 700 تن گندم خریداری‌شده 300 تن آن گندم دروم است که توسط انبار چغادک ذخیره‌سازی شده است. هاشمی با اشاره به کاهش 75 درصدی تحویل گندم از کشاورزان استان بوشهر تصریح کرد: سال قبل  بیش از 130 هزار تن گندم در استان بوشهر برداشت شد که 100 هزار تن آن تحویل مراکز خرید گندم شد که میزان گندم خریداری‌شده امسال نسبت به سال قبل 75 درصد کاهش دارد.
 

پلمب۲۳ دستگاه شهربازی در اصفهان
مدیرکل استاندارد استان اصفهان گفت: به علت رعایت نکردن استانداردهای لازم، ۲۳ دستگاه شهربازی در سطح استان اصفهان پلمب شده است. غلامحسین شفیعی در گفت‌وگو با تسنیم در اصفهان، با بیان اینکه سال گذشته طی بازرسی‌های به‌عمل آمده 50 شهربازی به دلیل رعایت نکردن استاندارد پلمب شد، اظهار داشت: در این شهربازی‌ها تنها دستگاه‌های سنگین و غیراستاندارد پلمب شد و به صورت کامل بسته نشده است. وی افزود: از سال گذشته تاکنون 30 دستگاه از مجموع 50 دستگاه پلمب شده، استانداردسازی شده و پس از بازرسی به چرخه شهربازی بازگشتند. وی  گفت: امسال دستگاه‌های سنگین 3 شهربازی پس از بازرسی‌های صورت گرفته و تایید غیراستاندارد بودن، پلمب شد. وی اضافه کرد: هم‌اکنون 23 دستگاه از کل دستگاه‌های موجود در شهربازی‌های استان پلمب هستند و تا زمانی که استانداردسازی نشده و تأیید نشوند رفع پلمب نخواهند شد.

 
بارندگی در استان گلستان ۳۲ درصد کاهش یافت
مدیرعامل شرکت آب منطقه‌ای گلستان از کاهش ۳۲ درصدی بارندگی از ابتدای سال آبی جاری تا پایان اردیبهشت‌ماه در مقایسه با سال گذشته و کاهش ۱۴ درصدی نسبت به دوره شاخص بلندمدت در استان خبر داد. به گزارش تسنیم از گرگان، علی نظری اظهار داشت: میزان بارندگی اردیبهشت‌ماه سال جاری در مقایسه با سال گذشته کاهش 12 درصدی و نسبت به شاخص بلندمدت کاهش 17 درصدی را نشان می‌دهد. وی افزود: جریان رودخانه‌ها در مدت مهر سال گذشته لغایت ماه جاری، نسبت به دوره شاخص در حوضه قره‌سو 8/67 درصد کاهش و در حوضه گرگانرود نیز 4/51 درصد کاهش داشته است. نظری افزود: ذخیره آبخوان‌های کم‌عمق استان در اردیبهشت سال جاری در مقایسه با اردیبهشت سال گذشته 11/12 میلیون مترمکعب افزایش و در مقایسه با متوسط 25 سال گذشته 17/113 میلیون مترمکعب کاهش نشان می‌دهد. وی همچنین گفت: ذخیره آبخوان‌های عمیق استان نیز در اردیبهشت‌ماه سال جاری در مقایسه با اردیبهشت‌ماه سال گذشته 83/20 میلیون مترمکعب کاهش نشان می‌دهد.

سنددار شدن املاک وقفی در بوشهر
مدیرکل ثبت اسناد و املاک استان بوشهر گفت: در راستای تعیین‌تکلیف املاک وقفی استان بوشهر، این املاک سنددار می‌شود به‌گونه‌ای که ۲۳۵ سند برای این املاک در سال گذشته صادر شد. به گزارش تسنیم از بوشهر، اصغر پیرهادی در نشست با مسؤولان اوقاف و امور خیریه استان بوشهر با اشاره به اجرای طرح کاداستر در استان بوشهر اظهار داشت: طرح کاداستر برای تعیین‌تکلیف اماکن و ساختمان‌های استان بوشهر اجرا ‌شده  و این در حالی است که اماکن در حوزه برون‌شهری این استان مورد پوشش طرح کاداستر قرار گرفته است. وی با بیان اینکه در اراضی ملی، موات و کشاورزی طرح کاداستر انجام‌شده، گفت: با تکمیل طرح کاداستر اختلافات سندی املاک برطرف می‌شود. مدیرکل ثبت اسناد و املاک استان بوشهر با اشاره به اجرای طرح تعویض اسناد مالکیت دفترچه‌ای به سند کاد‌استری یا تک‌برگی افزود: به‌منظور تسریع در انجام معا‌ملات آنی املاک و امضای الکترونیکی و کاهش پرونده‌های مراجع قضایی در حوزه املاک و تعارض‌های ملکی طرح فراخوان عمومی برای تعویض اسناد مالکیت دفترچه‌ای به سند کاد‌استری یا تک‌برگی آغاز شده است.


تقدیر مدیران اقتصادی از مدیرعامل بانک صنعت و معدن
جمعی از مدیران اقتصادی، صنعتی و بانکی در نامه‌های جداگانه‌ای از افخمی، رئیس هیات مدیره و مدیرعامل بانک صنعت و معدن به خاطر دستاوردهای این بانک در دوران دولت تدبیر و امید و در مسیر تحقق اهداف اقتصاد مقاومتی و ایجاد توسعه پایدار صنعتی در کشور قدردانی کردند. صالحی‌نیا معاون امور صنایع وزیر صنعت، معدن و تجارت، نوابی معاون وزیر صنعت، معدن و تجارت و رئیس هیات‌مدیره و مدیرعامل سازمان حمایت مصرف‌کنندگان و تولیدکنندگان، حمیدرضا عظیمیان معاون وزیر راه‌وشهرسازی و مدیرعامل سازمان ملی زمین و مسکن، آیت‌اللهی مدیرعامل بانک کارآفرین، رسول‌اف مدیرعامل بانک آینده و جوادی مدیرعامل موسسه اعتباری ملل عملکرد بانک صنعت و معدن را عاملی مهم در تحقق اهداف اقتصاد مقاومتی، توسعه صنعتی و افزایش سطح اشتغال در کشور توصیف کردند.
 

امیر استکی: در گیرودار رقابت‌های انتخاباتی، اشک‌های یک پیرمرد اردبیلی در جریان سخنرانی جناب روحانی در این شهر، توجه زیادی را به خود جلب کرد. چهره رنج‌دیده و آفتاب‌سوخته‌ای که در میان حاضران در محل استماع نطق انتخاباتی حسن روحانی چهره‌ای کمیاب بود. راز توجه زیاد و استفاده بسیار از اشک‌های این هموطن عزیز هم همین خلاف‌آمد عادت بودن حضور چنین تیپ شهروندانی در جمع‌های انتخاباتی حسن روحانی بود. به عبارت دیگر کسی انتظار دیدن چنین صحنه‌هایی را در جاهایی که روحانی برای سخنرانی انتخاباتی حضور می‌یافت نداشت و همین باعث شد تیم رسانه‌ای و تبلیغاتی جناب روحانی دم را غنیمت بشمارند و از اشک‌های او برای نشان دادن توجه محرومان و رنج‌دیده‌ها و به قول خودشان اقشار آسیب‌پذیر به قول و فعل حسن روحانی استفاده کنند. بعدتر که سراغ او رفتند و از دلیل اشک‌هایش پرسیدند با زبان آذری گفت: وقتی شنیدم رئیس‌جمهور از بیرون کشیدن حق ملت از حلقوم آمریکا سخن می‌گوید ناخودآگاه به گریه افتادم. اینکه یک شهروند ایرانی که مشغول فروش میوه و تره‌بار در پشت وانت خود است و قاعدتا باید درصد زیادی نارضایتی از وضعیت خود داشته باشد، از شنیدن نطق تبلیغاتی جناب روحانی که در آن داد سخن درباره رشادت‌هایش در استیفای حقوق ملت ایران از آمریکایی‌ها داده است، چنین به وجد و شور می‌آید که اشک‌هایش سرازیر می‌شود، نشانه مهمی است که نباید از آن غافل بود. نشانه اهمیتی که ایرانیان به عزت و غرورشان می‌دهند. نشانه میل و تمنا به قدرتمند بودن ایران و حفظ عزت و احترام کشور. تمایلی که شاید اگر این هموطن عزیز را بیشتر در جریان آنچه بر سر این عزت و اقتدار ایران در این 4 سال آمده و می‌آید، قرار بدهند، اشک‌هایش این بار نه از سر وجد و احساس غرور، بلکه از سر ناراحتی و دلتنگی جاری شود. این روزها مهم نیست چه کسی چه کرده است، بلکه مهم این است که چه کسی چقدر خوب حرف بزند و چگونه بتواند دروغ‌های گل‌درشت به خورد ملت بدهد. دروغ‌هایی که گاه برق از سر شنونده می‌پراند ولی در روزهای داغ شدن رقابت‌های انتخاباتی کأنه حقایق غیرقابل خدشه، رگباروار به سمت ملت پرتاب می‌شود.
جالب است کسانی که خود مدعی تسلط به ظرایف و پیچیدگی‌های امور مملکت‌داری‌اند و شعارها و برنامه‌های رقبای‌شان را نشدنی و غیرعملی و بی‌اساس می‌دانند، وعده‌های درشت‌تر و پرهزینه‌تری را پیشکش ملت می‌کنند. مثلا اسحاق جهانگیری که یار کمکی جناب روحانی در انتخابات و در اصل مدافع اصلی عملکرد دولت در این رقابت‌ها بود، در گفت‌وگوی ویژه خبری خود در تلویزیون صحبت از تامین حداقل‌های معیشت و مسکن برای همه نیازمندان و بیکاران کرد. جهانگیری همان کسی است که پیش از انتخابات مدعی بود شعار افزایش یارانه دهک‌های پایین و پرداخت کارانه به بیکاران با منابع موجود کشور نشدنی و عوام‏فریبی است ولی همین شخص داد سخن از چیزهایی به مراتب گسترده‌تر و پرهزینه‌تر می‌دهد و هیچ به روی مبارک نمی‌آورد که چند روز پیش‌تر از پرتاب این وعده‌ها خود منتقد اصلی چنین وعده‌های توزیعی بوده است. البته روش و منش جناب روحانی و دوستانش درباره برخورد با مطالباتی که وعده‌های ایشان در سال 92 ایجاد کرده بود، نشان داد براحتی و در روزهای آخر دولت می‌توانند یا بدون اتکا به هیچ پارامتر انضمامی مدعی باشند که موفق بوده‌اند یا به کل صورت مساله را پاک کنند و منکر اصل ماجرا شوند.
آنچه از این دو نکته برمی‌آید اولا این است که فضای رقابتی در این دوره به گونه‌ای بود که بسیاری دال‌ها برای ملت از معنا تهی بود. بسیاری از مسائل و نقدهای بجا شنیده می‌شدند ولی گویا به یک زبان خارجی و نامفهوم در حال ارائه بودند و کسی علاقه‌ای نداشت به آنها توجه کند. سنجشی در کار نبود و این پیش‌داوری‌ها و شایعات مبتذل بود که موازین اصلی سنجش و تصمیم‌گیری را شکل می‌داد. این تصاویر کلان ساخته شده بود که واکنش افراد را معنا می‌داد. تصاویری که بیش از آنکه ایجابی باشد، سلبی بود و به‌واسطه سرعت بالای بازتولید به شکل‌های مختلف به عنوان سنجه‌‌ای قابل اطمینان تلقی شد. مهم‌ترین‌شان هم تصویر بزرگ ترس بود. ترسی موهوم و صدالبته بسیار بزرگ و تاثیر‌گذار. ترس از جنگ و محدودیت‌های اجتماعی. ترسی که دروغ و تهمت و شایعه آن را ایجاد کرد و میوه آن را در بی‌اعتبار کردن رقیب خود چید. ترسی که ایجاد شد و قهرمانان نجات‌دهنده خود را یافت و به مدد غریزی‌ترین رفتار آدمی در مواجهه با ترس که همانا انتخاب نخستین گزینه محافظتی در دسترس است، پیروزی را برای ایجادکنندگانش به ارمغان آورد.
 

مهدی  محمدی: همزمان با سرعت گرفتن پویایی‌های درونی ایران، زنجیره‌ای از تحولات در محیط منطقه‌ای و بین‌المللی با محوریت ایران، به سرعت، در حال وقوع است که داشتن یک درک صحیح از آن، کشف پیوندهای پیچیده و ناپیدای میان این تحولات، مسیری که رو به آینده طی می‌کند و چاره‌جویی برای آن باید در صدر اولویت‌های امنیت ملی ایران قرار گیرد. شبکه‌ای درهم‌تنیده از تحولات در حوزه‌های اقتصادی، نظامی، اطلاعاتی- امنیتی، سیاسی، ژئوپلیتیکی و رسانه‌ای در حال وقوع است که بازیگران مختلف با اهداف مختلف در آن نقش دارند و تقریبا همه این تحولات به نوعی با هم مرتبط است. تکه‌های پازل، یک به یک هر کدام از گوشه‌ای سربر می‌آورد و به نحو غافلگیرکننده‌ای در کنار تکه‌های دیگر قرار می‌گیرد. قواعد حاکم بر این صحنه شاید هنوز کاملا روشن نباشد اما پیداست که «مساله ایران» در مرکزیت همه این تحولات قرار دارد. «بازسازی» این صحنه و تلاش برای جلو افتادن از رویدادها اکنون ضرورتی اجتناب‌ناپذیر است. ما باید بدانیم – یا لااقل برای دانستن آن تلاش کنیم- که چه اتفاقی در حال رخ دادن است و مناسب‌ترین راهبرد برای مدیریت این فضا و حفاظت از منافع و امنیت ایران در آن چیست.
پرسش‌های اصلی اینهاست:
1- مهم‌ترین رویدادها کدام است و چه ارتباطی میان آنها وجود دارد؟
2- آیا همه این رویدادها طبق نقشه‌ای واحد پیش می‌رود؟
3- هدف‌های کوتاه، میان و بلندمدت آنچه در حال رخ دادن است چیست؟
4- روند کلی تحولات به سمت افزایش تهدیدها علیه ایران پیش می‌رود یا برعکس؟
5- منافع اصلی ایران در صحنه جدید چیست و چگونه باید آن را مشخص کرد؟
6- بهترین راهبرد برای مدیریت این صحنه چیست؟
ابتدا اجازه بدهید تحولات را به اختصار تمام فهرست کنیم:
1- تلاش کم‌سابقه، کاملا هماهنگ و موثر برای کمک به غربگرایان ایرانی برای پیروزی در انتخابات از سوی آمریکا و متحدان آن
2- وارد شدن مساله تشکیل ناتوی عربی در منطقه به فاز عملیاتی با سفر اخیر ترامپ
3- نهایی شدن زیرساخت حقوقی اعمال تحریم‌های جامع غیرهسته‌ای علیه ایران در کنگره آمریکا
4- تمرکز بی‌سابقه روی برنامه موشکی ایران
5- آغاز بحث‌ها از سوی مقام‌های آمریکا درباره ضرورت بازنگری در بخش‌هایی از برجام
6- تشکیل مرکز ماموریت ایران به سرپرستی یک رادیکال قدیمی به نام «مایک دی آندریا» در سازمان سیا.
شاید این تحولات در نظر اول پراکنده و بی‌ارتباط با هم جلوه کند اما نگاهی دقیق‌تر به ما می‌گوید بر این بی‌نظمی نوعی نظم حاکم است و «منطق درونی»، «هدف» و «سیستم کنترل و فرمان» این تحولات همه در جهت تحقق یک بازی بزرگ تنظیم شده که «حل مساله ایران» در بلندمدت و «توقف بازی ژئوپلیتیکی ایران» در کوتاه و میان‌مدت، مهم‌ترین هدف آن است.
تفصیل این بحث پیچیده‌تر از آن است که بتوان در اینجا به همه اجزای آن پرداخت بنابراین من سعی می‌کنم برخی خطوط راهنمای کلی را که می‌تواند در حکم «قواعدی برای حل جورچین» باشد در اینجا مرور کنم.
اول- هر بحثی درباره تفسیر این وضعیت را باید از اینجا آغاز کرد که پروژه ژئوپلیتیکی ایران در حال پیشروی و کسب موفقیت و پروژه ژئوپلیتیکی آمریکا و متحدانش در حال عقبگرد، دچار ناکامی‌های پی‌درپی و فاقد افق راهبردی امیدبخش است. به زبان ساده‌تر، کار ایران در منطقه پیش می‌رود اما ماشین سیاسی- نظامی آمریکا و اسرائیل گیر کرده است. اگر 2 بحران یمن و سوریه را شاخصی از میزان موفقیت این دو پروژه رقیب در نظر بگیریم مرور ساده تحولات حدود یک سال گذشته تردیدی باقی نمی‌گذارد که ایران در سوریه در حال پیروزی است و یمن به باتلاقی بدل شده که هیچ امیدی برای خروج موفقیت‌آمیز آمریکا و متحدانش از آن نیست. به یک معنا، کاملا منطقی است اگر کل این تحولات را به طور نمادین «پس‌لرزه‌های آزادسازی حلب» بدانیم. بنابراین اشتباه مهلک این است که کسانی این تحولات را ناشی از قدرت یا ابتکار عمل آمریکا، اسرائیل و دنباله‌روهای منطقه‌ای آنها تحلیل کنند. تفسیر واقع‌بینانه این است که این تحولات واکنش‌هایی - البته گاه خطرناک- به پیروزی‌های تاریخی، قدرت فزاینده و ابتکار عمل ایران و محور مقاومت در منطقه دانسته شود که هدف آن متوقف کردن این روند و اگر مقدور بود، معکوس کردن آن در آینده است. اتحاد عملیاتی ایران، عراق، سوریه، حزب‌الله، جهاد اسلامی و [بتازگی] حماس، آمریکا و متحدانش را نسبت به آینده منطقه سخت بیمناک کرده و حمایت روسیه و چین از این محور چشم‌اندازی از یک تهدید جهانی بی‌سابقه را برای آنها به وجود آورده است. آمریکا و اسرائیل در حال واکنش نشان دادن به چیزی هستند که شکل گرفته نه ساختن چیزی جدید و خلاقانه که دیگران باید به آن واکنش نشان دهند.
دوم- از منظر سیاست منطقه‌ای آمریکا، تقریبا هیچ «خط تلاش» جدیدی وجود ندارد. ترامپ یک استراتژیست نیست. آنچه در حال رخ دادن است ادامه منطقی - و البته پویای- همان راهبردهایی است که اوباما در منطقه تعقیب می‌کرد. اگر به جای ترامپ، هیلاری کلینتون هم رئیس‌جمهور می‌شد کم و بیش همین اتفاقات رخ می‌داد، الا اینکه ممکن بود برخی اولویت‌ها جابه‌جا شود، ادبیات متفاوتی مصرف شود یا اینکه حتی تحولات سرعت بیشتری پیدا کند. اگر راهبرد منطقه‌ای - و حتی جهانی آمریکا - را در یک کلمه «تجدید موازنه» بخوانیم، آنچه اکنون در منطقه در حال رخ دادن است امر چندان متفاوتی نیست.
اولا، آمریکا و اسرائیل آشکارا تصور می‌کنند موازنه در منطقه به نفع ایران به هم خورده و در نتیجه باید وضعیت را دوباره بالانس کرد. این چیزی است که جو بایدن، معاون اوباما زمانی آن را «توانمندسازی اعراب در مقابل ایران» خوانده بود.
ثانیا، آنچه در دوران اوباما استراتژی «دست‌های دراز»، «مدیریت از راه دور»، «واگذار کردن مسائل منطقه‌ای به بازیگران منطقه‌ای» و «کاهش مداخله مستقیم» خوانده می‌شد، یا به تعبیر دیگر خطوط راهبردی که اوباما در سخنرانی وست پوینت ترسیم کرد، جملگی، یکسره برقرار است. آمریکا توان اقتصادی و نظامی حفظ مداخله به شکل سابق را ندارد، در صورت مداخله هم مسائل را به جای حل وخیم‌تر می‌کند؛ در نتیجه به این جمع‌بندی رسیده است که راه‌حل‌های پایدار‌تر برای مسائل منطقه - اگر راه‌حلی وجود داشته باشد- تنها زمانی حاصل می‌شود که بازیگران منطقه‌ای، با چشم‌اندازی منطقه‌ای و البته در جهت منافع کلان آمریکا آن را ایجاد کرده باشند. ملاحظه می‌کنید که ترامپ کاملا در مکتب اوباما مشق می‌کند و چیزی بر آن نیفزوده است. آنچه هم که اوباما می‌گفت نه یک ایده شخصی بلکه راهبرد 2 حزبی بود که او هم بخش‌هایی از آن را از بوش پسر به میراث برده بود. تشکیل ارتش عربی واحد در منطقه - که اوباما هم چند باری برای آن خیز برداشت- ایده‌ای است برای اینکه آمریکا دیگر مجبور نباشد به جای اعراب بجنگد. از آن مهم‌تر، آمریکایی‌ها تصور می‌کنند می‌توانند این ارتش را به بهانه ظاهرا موجه مبارزه با داعش و تروریسم ایجاد کنند و سپس آن را سراغ ماموریت اصلی‌اش که مقابله با ایران است بفرستند. در واقع تئوری‌ای وجود دارد که می‌گوید ایران را باید در منطقه و توسط بازیگران منطقه‌ای مهار کرد (همچنان که تئوری مکمل آن می‌گوید در نهایت باید ایران را از داخل مهار کنید) چرا که این شکل از مهار هم اقتصادی‌تر و هم احتمالا پایدارتر است. حتی تحریم‌های جدید هم از دید آمریکا زمانی واقعا کارآمد خواهد بود که همسایگان ایران آن را اجرا کنند. اینجاست که صورت مساله کمی شفاف‌تر می‌شود: از دید آمریکا و اسرائیل، ایران بیش از هر چیز یک تهدید ژئوپلیتیکی است که باید برای آن یک «پاسخ ژئوپلیتیکی» فراهم کرد؛ تنها کاری که ترامپ کرده این است که محاسبات برای اجرای این طرح پیچیده را به نحو عوامانه‌ای ساده‌سازی کرده و البته بحران بی‌اعتمادی شخصی میان سران منطقه و اوباما را هم که یکی از موانع اجرای این طرح بود، «فعلا» رفع و رجوع کرده است.
سوم-کاملا منطقی است اگر سهم اسرائیل و انگلستان در این بازی جدید را بیش از آنچه ظاهرا دیده می‌شود محاسبه کنیم. سعودی یک بازیگر مستقل نیست؛ طرحی را پیاده می‌کند که برایش نوشته‌اند. اطلاعات موجود هم نشان‌دهنده آن است که این بازی جدید در سفر نتانیاهو به واشنگتن نهایی شده است. این مساله‌ای بی‌نهایت مهم است که بی‌تجربگی ترامپ در سیاست خارجی موجب شده اسرائیل بتواند بر سیاست منطقه‌ای آمریکا تاثیری قابل توجه بگذارد.
چهارم- همه این تحولات مستقیما با برجام و درکی که آمریکایی‌ها از دینامیک صحنه سیاست داخلی ایران دارند مرتبط است. این موضوع رسانه‌ای شده است که آمریکا همه برنامه‌های خود را یک فاز عقب انداخت تا تکلیف انتخابات در ایران روشن شود. درست مثل 88 و 92 که در آن سال‌ها هم آمریکا موقتا برنامه‌های جاری خود را کمرنگ کرد تا انرژی‌اش را بر کمک به غربگرایان ایرانی متمرکز کند. در حالی که دولت ایران همچنان «حفظ و تکرار» برجام را اولویت شماره یک امنیت ملی خود می‌داند، آمریکا آشکارا در حال رها کردن سیاست منطقه‌ای خود از قید و بند برجام است. با نگرانی تمام باید گفت این اتفاقات، وابستگی دولت ایران به برجام، ضعف ناشی از تلاش بی‌حد و حصر برای حفظ برجام، اختلافات داخلی ایران درباره راهبرد مناسب در پسابرجام، ناتوانی دولت ایران در مقابله با تحریم‌ها و آسیب‌دیدن زیرساخت‌های مقابله با تحریم‌ها و ترس جامعه ایرانی از تحریم‌های جدید را پیش‌فرض می‌گیرد و پایه کار خود قرار می‌دهد. آمریکا تصور نمی‌کند امکاناتش برای فشار بیشتر شده، بلکه احتمالا اینگونه محاسبه کرده که در دولت حسن روحانی امکانات ایران برای مقاومت در مقابل فشارها کمتر شده است. دولت آمریکا آشکارا روی تئوری خام دولت روحانی که در عنوان ظاهرا محترمانه «ضرورت پایان دادن به تنش با همسایگان» بسته‌بندی شده حساب کرده و وعده برجام‌های بیشتر از سوی روحانی را گروگان گرفته است. آمریکا مایل است منافع برجام برای ایران را - اگر بتوان گفت منفعتی بوده- به حداقل مقدار ممکن برساند و احیای همان منافع را به امتیازدهی‌های جدید در حوزه‌های غیرهسته‌ای مشروط کند، چیزی که روحانی گفته برای آن آمادگی دارد. حتی تهدید به ضرورت بازنگری در بخش‌هایی از برجام را هم باید از همین منظر تحلیل کرد. آمریکا فکر می‌کند روحانی اگر ببیند برجام در حال به خطر افتادن است همه جور امتیازی می‌دهد و شاید چیزی هم نخواهد! آمریکا آشکارا در حال عمل بر اساس آدرس‌هایی است که از داخل ایران دریافت کرده است. کسانی که از برجام‌های بیشتر حرف می‌زنند باید منتظر تحریم‌های بیشتر هم باشند؛ آنها که مردم را از امر موهومی به نام جنگ می‌ترسانند باید هم منتظر باشند موجود بی‌ربطی مانند سعودی برای‌شان شاخ و شانه بکشد و کسانی که راهبرد اقتصاد مقاومتی را به امید سرمایه‌گذاری غربی‌ها تعطیل کرده‌اند حتما با تحریم‌های جدید روبه‌رو خواهند شد. آمریکا همچنان به قطبی کردن محیط داخلی ایران و ایجاد تقابل میان اقتصاد و برنامه‌های امنیت ملی می‌اندیشد و مدت‌هاست مطمئن شده وقتی از بیرون فشار می‌آورد کسانی هستند که در داخل ندای سازش سر بدهند. این داستان مفصلی است اما به طور خلاصه روشن است که از نظر آمریکا آنچه در حال رخ دادن است نه «حل مسائل با ایران» بلکه «حل مساله ایران» است و دقیقا به همین دلیل، در چارچوب راهبرد «قدرت اعمال فشار» (P2C) همه امکانات خود را برای تحقق این هدف بسیج کرده است. برجام از دید آمریکا نه مقدمه‌ای برای کاهش فشارها بلکه سکویی برای افزایش فشارهاست. راهبرد پسابرجام دولت روحانی چسبندگی آمریکا به گزینه تحریم را شدید‌تر کرده و به آن انگیزه داده است که از طریق ترکیب تحریم‌ها با «فشارهای منطقه‌ای» به سمت مهار برنامه ژئوپلیتیک ایران - بخوانید امنیت‌زدایی از ایران- خیز بردارد. دولت آقای روحانی همچنان به پیش‌فرض‌های صدها بار امتحان شده خود چسبیده و نشانه‌ای از اینکه بخواهد در آنها تجدید نظر کند و به آمریکا حقیقتا به چشم دشمن بنگرد وجود ندارد و این امر، یکی از ریشه‌های رادیکالیسم فعلی در راهبرد منطقه‌ای آمریکا و اسرائیل است.
پنجم- حالا می‌توان یک تصویر کلی از این پازل به دست داد: ایران در منطقه جلو افتاده، داعش و تکفیری‌ها بدل به تهدیدی مستقیم برای غرب شده‌اند، محور مقاومت قوی شده و آینده برای اسرائیل و آمریکا بسیار خطرناک است.
تیم نادانی بر سعودی حاکم است که هزینه‌های ریسک‌های خود را نمی‌داند، در ایران هم دولتی بر سرکار است که هنوز خیال می‌کند همه چیز را با آمریکا - یا هر کسی که آمریکا بگوید - و صرفا با ابزار مذاکره می‌توان حل کرد و خود می‌گوید در صورت فشار بیشتر (یا حتی بدون فشار بیشتر!) امتیاز بیشتر خواهد داد. آمریکا مایل به مداخله در منطقه نیست، توان مداخله هم ندارد پس بهتر است بازیگران منطقه‌ای را علیه ایران توانمند و تروریست‌ها را به جای غرب به مرزهای ایران گسیل کند. از دید آمریکا، ترکیب این موضوع با تحریم‌های جدید هم می‌تواند ضریب اثرگذاری پروژه را بیشتر کند و هم با اولویت دادن به مساله ایران مرهمی بر زخم‌های عمیق ترامپ در محیط سیاست داخلی آمریکا بگذارد. هدف نهایی هم نشستن ایران پای میز مذاکرات منطقه‌ای با آمریکا یا شروع آن چیزی است که لابی غربگرایان ایران در آمریکا، زمانی آن را «نقشه راه صلح با اسرائیل» نامیده بود.  این بحث کامل نیست ولی می‌توان نتایجی مقدماتی از آن گرفت. مساله اصلی آمریکا با ایران نقشی است که در منطقه بازی می‌کند اما برای مهار این نقش همچنان بیش از هر چیز به معادلات داخلی در ایران امید بسته است. بازی‌ای که زمانی از طریق ترکیب مذاکرات هسته‌ای و تحریم‌ها آغاز شد و به برجام انجامید اکنون دوباره بر سر برنامه موشکی و منطقه‌ای ایران در حال تکرار است. هیچ چیز برای آمریکا به اندازه گروگان گرفتن افکار عمومی در ایران، مدیریت محاسبات مردم و مسؤولان، ترساندن آنها از آینده، دوقطبی‌سازی میان اقتصاد و برنامه‌های امنیت ملی، ایجاد اختلاف در داخل و تبدیل کردن برجام به یک رویه در سیاست‌گذاری امنیت ملی ایران اهمیت ندارد. آمریکا ضعیف است بنابراین دل به کسانی بسته که حاضرند آن را قوی فرض کنند. ایران راهی نه چندان ناهموار برای شکل دادن به نظم‌های پایدار براساس منافع خود در منطقه دارد ولی هنوز هستند عده‌ای که فکر می‌کنند «همه راه‌ها از واشنگتن» می‌گذرد و حاضرند از نیمه راه برگردند. حتی کشورهایی مانند قطر هم فهمیده‌اند که این مسیر بی‌فرجام است و باید از آن کناره بگیرند. انتهای قصه هم دعوا بر سر امنیت ایران است. اگر مسیر فعلی تداوم یابد و با محاسبات اشتباه در داخل ایران تکمیل شود، هیچ بعید نیست که در آینده صدام‌های جدیدی در منطقه ظهور کنند و کار به جنگ هم برسد. مهم این است که روند فعلی «صدام‌زدایی» از منطقه با همان قدرت سابق ادامه پیدا خواهد کرد یا نه؟ این سوالی است که قبل از هر کس محمدجواد ظریف و حسن روحانی باید به آن جواب بدهند و هر جوابی دارند یک نکته را نباید فراموش کنند: صدام زمانی مهم‌ترین بی‌عقلی تاریخ حیاتش یعنی حمله به ایران را آغاز کرد که یک محاسبه در ذهنش شکل گرفت: فکر می‌کرد پیروز می‌شود!